ΖΟΥΝ ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ (ΜΕΡΟΣ Α')

ΖΟΥΝ ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ

Άνθρωποι από όλον τον κόσμο διαπνέονται από κοινές ιδέες, διαθέτουν εσωτερική καθοδήγηση και αναγνωρίζονται μεταξύ τους από έναν εσωτερικό κώδικα, που διακρίνεται από τη δόνηση του λόγου τους. Σήμερα βιώνουν την Ουράνια Βασιλεία μέσα τους και την εσωτερική ώθηση να συμβάλλουν στο συντονισμό των δυνάμεων του Φωτός. Οι εθνοφυλετικές, θρησκευτικές, ιδεολογικές και πολιτιστικές διαφορές δεν είναι πια εμπόδιο γι’ αυτούς, γιατί τα εσωτερικά τους βιώματα υπερισχύουν σαν συνδετικός κρίκος.

Πέντε Άγγελοι από όλον τον κόσμο παρουσιάζουν μια σελίδα από το προσωπικό τους ημερολόγιο, γνωρίζοντας ότι το τελικό αποτέλεσμα θα επιφέρει παγκόσμια αφύπνιση και θα επιδράσει στο ρου της ιστορίας σαν απρόβλεπτος παράγοντας. Κάθε ένας εκπροσωπεί μια βασική συνιστώσα και προσφέρει το δικό του κομμάτι για να συναρμολογηθεί σαν παζλ ο σπασμένος καθρέπτης της αλήθειας.

Α. Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΣΕ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΙΩΑΝΝΗ ΚΑΙ Η ΚΡΙΣΗ ΤΗΣ ΚΡΥΦΗΣ ΠΑΘΗΤΙΚΟΤΗΤΑΣ (ΝΟΤΟΣ)

Στη νέα κοσμική περίοδο που έχει εισέλθει η Ανθρωπότητα, με κύριο γνώρισμα την ταχύρρυθμη εξέλιξη και τον ιλιγγιώδη ρυθμό κατεύθυνσης σε μια νέα τάξη πραγμάτων, διακρίνουμε μια ανακεφαλαίωση της ανθρώπινης ιστορίας. Είναι γνωστό ότι όταν κάποιος πεθαίνει, βλέπει στην οθόνη του νου του να ξετυλίγεται η ζωή που έζησε γρήγορα, σαν φιλμ από ντοκιμαντέρ. Αυτό φαίνεται να συμβαίνει μαζικά στην Ανθρωπότητα σαν να πρόκειται να τελειώσει την ιστορία της, σαν να πεθαίνει και να ετοιμάζεται για μια νέα επαναγέννηση. Σε αυτή την Υδροχοϊκή περίοδο, παρατηρούνται εκατοντάδες κινήσεις και οργανώσεις που αν και διαφορετικές, δείχνουν να έχουν κοινή ρίζα, ένα γενικότερο σκέπτεσθαι που ορίζεται με τον όρο Νέα Εποχή. Μοιάζει με ένα τεράστιο δίκτυο αποτελούμενο από διάφορες ομάδες φαινομενικά χωρίς συγκεκριμένη ηγεσία, δόγμα ή μανιφέστο. Προέρχονται από κάθε κοινωνική τάξη, χρώμα, φυλή ή εθνότητα και θρησκεία. Αποσκοπούν στην αλλαγή της συνείδησης του Ανθρώπου και του Κόσμου και χρησιμοποιούν διάφορες τεχνικές και μυήσεις για να το πετύχουν. Το κλειδί για αυτήν την παγκόσμια αλλαγή, είναι το ίδιο το Άτομο και το πεδίο της σύγκρουσης και της επανάστασης, ο νους του.

Πίσω από όλα αυτά τα φαινόμενα και τις εκδηλώσεις βέβαια, οι μαθητές του Λόγου γνωρίζουν ότι υπάρχει ο Ιωάννης, ο Μέγας Εκπαιδευτής του νου του Ανθρώπου, που τον προετοιμάζει να ενωθεί με το Χριστό. Όλη αυτή η παγκόσμια κατάσταση μετατόπισης του νου του Ανθρώπου, ονομάζεται κατάσταση Ιωάννη.

Το μεγαλύτερο μέρος της Ανθρωπότητας όμως δεν έχει ολοκληρωμένη επίγνωση περί αυτού και έτσι κάθε ομάδα χρωματίζει διαφορετικά τις ιδέες της, μολονότι υπόκεινται όλες στη Νομοτέλεια του Φωτισμού των ανθρώπων και αποτελούν δείγματα των σταδίων προετοιμασίας, που λειτουργούνται σε αυτά τα πνευματικά νηπιαγωγεία. Το δυναμικό παροχής σε κάθε ομάδα, είναι ανάλογο με το κατά πόσο Χριστοκεντρική είναι στην ουσία και όχι στον τύπο. Διότι η Νέα Κοσμική περίοδος, είναι η εποχή της Δευτέρας Παρουσίας του Χριστού μες στις ψυχές των ανθρώπων ή της επιφανείας του Αγίου Πνεύματος. Το πρώτο στάδιο σε αυτή την προετοιμασία γίνεται με την ενεργοποίηση εκείνου του τμήματος του νου που μπορεί να παρατηρεί τον εαυτό του και έτσι ο Άνθρωπος μαθαίνει σταδιακά να παρατηρεί τον εαυτό του και τις εκδηλώσεις του.

Οι τέσσερις (4) βασικοί τρόποι αλλαγής του νου είναι:

α. Η βαθμιαία.

β. Η αλματώδης.

γ. Μέσω επεξεργασίας αντιφατικών στοιχείων.

δ. Η άμεση.

Συνήθως ο εγκέφαλος κάνει μια επιλογή των αλληλοσυγκρουόμενων πληροφοριών που δέχεται, απορρίπτοντας όσες δεν ταιριάζουν με το κατεστημένο του νου. Εάν όμως λάβει ιδέες τόσης υψηλής ποιότητας, που να έχουν δύναμη ενοποίησης και αρμονίας, τότε αρχίζει να αλλάζει και η λειτουργία του εγκεφάλου και η δομή του νου και η νοημοσύνη και κατά συνέπεια και η συνείδησή του, με αποτέλεσμα να γίνεται ένας νέος άνθρωπος. Το Φως το οποίο επιχέεται στον πλανήτη Γη, από το Πνεύμα του Θεού, έχει δύο βασικά γνωρίσματα: Μεγάλη ισχύ και ουδετερότητα. Όσο πιο καθαροί είναι οι αγωγοί ενός Ανθρώπου και τα κέντρα ζωής του, τόσο πιο άμεσα ωφελείται, διαφορετικά τα κέντρα μπλοκάρουν, βραχυκυκλώνουν επιφέροντας έντονες πιέσεις και επιπλοκές.

Το άγχος και η μοναξιά του σύγχρονου ανθρώπου είναι το πιο χαρακτηριστικό από αυτά τα φαινόμενα και ενώ οι πηγές ενεργείας του πλανήτη λιγοστεύουν και στο υπέδαφος και στην επιφάνεια και στον αέρα, οι περισσότεροι αρχίζουν να καταστροφολογούν και ελάχιστοι γνωρίζουν ότι δεν είναι παρά μια ώθηση για να αναγκαστεί ο άνθρωπος να ανακαλύψει και να χρησιμοποιήσει τις πηγές ενεργείας που υπάρχουν μέσα του.

Οι περισσότερες κινήσεις της Νέας Εποχής, λειτουργούν με τεχνικές όπως αναπνοές, επαναληπτικές φυσικές κινήσεις και ασκήσεις, μουσική, νερό, φλόγα, ήχους, μάντραμ, συγκέντρωση επάνω σε σύμβολα και διαλογισμό. Όλα αυτά αποσκοπούν σε κινητοποιήσεις που το αναλυτικό, διανοητικό, ημισφαίριο του εγκεφάλου αδυνατεί να αντιμετωπίσει. Ο διανοητικός εγκέφαλος κυριαρχεί στη συνείδηση, προσκολλούμενος σε κάτι συγκεκριμένο και οριοθετημένο. Αν αιχμαλωτιστεί από μια διάχυτη μονότονη εστία, π.χ. Κύριε ελέησον, τα σήματα από το άλλο μισό του νου, μπορούν να ακουστούν.

Η ανακάλυψη και ενεργοποίηση αυτού του νέου εαυτού, επιφέρει όμως και νέα προβλήματα. Σε εσωτερικό επίπεδο μοιάζει σαν να ταξίδευε κανείς με τα πόδια ενώ τώρα μπορεί να πηγαίνει με αυτοκίνητο ή αεροπλάνο. Τη στιγμή όμως που αυτό το φαινόμενο είναι μαζικό, τότε τα προβλήματα που προκύπτουν είναι τα εξής: Ποιος έχει νόμιμη άδεια για τέτοιο μέσο; Και ποιος παρέχει τέτοια άδεια; Γνωρίζουμε επαρκώς τον κώδικα οδικής κυκλοφορίας; Και τι κοστίζουν οι παραβάσεις του; Υπάρχει Δάσκαλος οδήγησης; Και ποιος είναι αυτός που παρέχει νόμιμο δίπλωμα;

Διακρίνουμε λοιπόν ότι ο άνθρωπος ωθείται αφενός να ενταχθεί σε σχολεία εκπαίδευσης και αφετέρου να βρει Δάσκαλο. Και όπως πάντα η βιασύνη, η επιπολαιότητα, η ιδιοτέλεια, ο εγωισμός κοστίζουν διότι συντονίζονται σε εύκολες λύσεις και επιλογές λάθος σχολείου και Δασκάλου. Στην πορεία μπορεί βέβαια κανείς να αλλάξει και σχολείο και Δάσκαλο. Επειδή όμως ο ίδιος ο τρόπος εκπαίδευσης είναι δεσμευτικός μέσω τεχνικών και μυήσεων, αυτό δεν είναι ούτε εύκολο ούτε ανώδυνο, ούτε χωρίς κόστος.

Το αποτέλεσμα είναι ο κίνδυνος της προσκόλλησης στο νηπιαγωγείο ή το δημοτικό ή ακόμα χειρότερα σε ένα σχολείο που δημιουργεί δημόσιους κινδύνους αντί για οδηγούς.

Οι έννοιες της Αγάπης, της Αλήθειας, της Ελευθερίας, της Ειρήνης, της Ενότητας, της Αρμονίας και της Αδελφοσύνης, κινούνται με τέτοια συχνότητα και από τόσες διαφορετικές οπτικές ώστε η σύγχυση είναι αναπόφευκτη. Η αβεβαιότητα η οποία επέρχεται, οδηγεί τους αναζητητές να αρχίζουν να εμπιστεύονται πλέον την έμπνευση και να εστιάζονται στην ουσία και όχι στους τύπους, στην ολότητα και όχι στη μερικότητα.

Μια βαθύτερη ματιά επομένως στα σύγχρονα γεγονότα και φαινόμενα της εξωτερικής και εσωτερικής ζωής του Ανθρώπου, μας οδηγούν σε μια πολύ σημαντική διαπίστωση, με τρία σκέλη:

1. Τα φαινόμενα απατούν.

2. Παρόλη την κρισιμότητα των καταστάσεων της ανισορροπίας και δυσαρμονίας που επικρατεί, όλα είναι ενταγμένα σε ένα ασύλληπτο Θείο Σχέδιο.

3. Τα πάντα κατευθύνονται από τον Πατέρα Θεό και όλοι εργάζονται γι’ Αυτόν και την εκτύλιξη του Σχεδίου Του είτε το γνωρίζουν είτε όχι. Κανένας δεν μπορεί να πείσει τον άλλον να αλλάξει, διότι κάθε ένας είναι υπεύθυνος φύλακας μιας πόρτας που ξεκλειδώνει μόνο από μέσα. Από την μία πλευρά της πόρτας είναι ο παλαιός άνθρωπος και ο κόσμος του και από την άλλη ο νέος. Και οι δύο τραβάνε το χερούλι από τη μεριά τους, με αποτέλεσμα η πόρτα να παραμένει στη θέση της. Η πόρτα θα ανοίξει μόνο όταν ο φύλακας παρατηρητής, διασπάσει την αδράνειά του και παρέμβει ζητώντας βοήθεια, διότι ουδείς άξιος αλλά τα πάντα παρά τω Θεώ δυνατά εστί.

Ο Άνθρωπος που συνειδητοποιεί ότι δεν ασκείται επειδή γνωρίζει, αλλά γνωρίζει επειδή ασκείται, κάνει ένα σημαντικό εξελικτικό βήμα. Όταν συνειδητοποιήσει ότι είναι πάροικος και παρεπίδημος στη Γη, έχει κάνει ένα δεύτερο. Και κάνει ένα σημαντικό τρίτο βήμα, όταν πει στον πλησίον του άνθρωπο, δεν σ’ αγαπώ επειδή σε χρειάζομαι, αλλά σε χρειάζομαι επειδή σ’ αγαπώ.

Δίχως αγάπη καμία ουσιαστική αλλαγή δεν είναι εφικτή. Ο ανθρώπινος νους δημιουργεί την πραγματικότητά του ερμηνεύοντας ενέργειες από το άχωρο και το άχρονο. Ο άνθρωπος μετέχει σε αυτήν την πραγματικότητα, εγκλωβίζεται σε αυτήν και απελευθερώνεται από αυτήν αυτόματα, από τη στιγμή που την παρατηρεί, διότι ο παρατηρητής επηρεάζει αυτό που παρατηρεί. Αυτό που καθορίζει την ταχύτητα αλλαγής της πραγματικότητας και το επίπεδο της Αλήθειας που είναι σε θέση να βιώσει στη συνείδησή του, είναι ανάλογο με το τι θα είναι αυτό με το οποίο θα ταυτιστεί ο παρατηρητής. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, ο παρατηρητής συντονίζεται με κάποιο πρότυπο και έτσι ενεργοποιεί ανάλογες ποιότητες ιδιοτήτων και ικανοτήτων. Π.χ. διαδραματίζεται στο δρόμο μια σύγκρουση αστυνομικών και φοιτητών. Ο παρατηρητής δεν παρατηρεί μόνο αυτή τη σύγκρουση, αλλά και αυτήν που συμβαίνει μέσα του, μπορεί να ταυτιστεί με το φοιτητή ή με το όργανο που επιβάλλει την τάξη, ή με κάτι άλλο. Σε κάθε περίπτωση ο παρατηρητής θα επηρεάσει διαφορετικά και αυτό που συμβαίνει έξω αλλά και αυτό που συμβαίνει μέσα του.

Είναι ευνόητο ότι κάθε άνθρωπος, είναι σε θέση να ταυτίζεται με το τέλειο, ανάλογα με το πώς το εννοεί και το βιώνει. Και αυτή η δυνατότητα αυξάνεται ή περιορίζεται ανάλογα με το πόσο επιλέγει το εύκολο ή το δύσκολο. Αυτό που παραμένει γεγονός είναι ότι η δύναμη της αλλαγής, εκδηλώνεται με τη φανέρωση της αλήθειας. Και αυτή μόνο μας απελευθερώνει, διότι η αληθινή ελευθερία βρίσκεται στην ένωση του Ανθρώπου με το Λόγο. Οποιαδήποτε επιλογή συνταύτισης του παρατηρητή με κάποιο πρότυπο προσωπικό ή αφηρημένο, αποτελεί και είναι μια συγκεκριμένη στάση, η οποία ανεξάρτητα αν είναι θετική ή αρνητική, συμβάλλει στη γενικότερη αλλαγή και εξέλιξη. Μια κοιμισμένη συνείδηση όμως κάνει αδύνατη την ύπαρξη του παρατηρητή και επομένως μια δυναμική στάση, με αποτέλεσμα να λειτουργεί σαν δύναμη συντήρησης της αδράνειας και της πλάνης. Να γιατί λοιπόν στην Αποκάλυψη του Ιωάννη λέει ο Θεός: «μακάρι να ήσουν θερμός ή ψυχρός. Επειδή όμως δεν είσαι ούτε το ένα ούτε το άλλο, θα σε ξεράσω από το στόμα μου».

Η παθητικότητα και η αδράνεια του Ανθρώπου, λειτουργεί πιο αρνητικά από όσο φαίνεται. Και εκείνοι που θεωρούνται από τους ανθρώπους κακοί, έχουν περισσότερες πιθανότητες σωτηρίας από τα ευθυνόφοβα, αδιάφορα και κατά τα άλλα αξιοπρεπή και νομοταγή ανθρωπάκια που αγωνιούν για ένα μόνο πράγμα, πώς να κάνουν τον ύπνο τους βαθύτερο και διαρκέστερο.

Ο αληθινός άνθρωπος είναι σπορέας και θεριστής και εξελίσσεται από την επίγνωση όχι μόνο των καρπών της σποράς του, αλλά όλης της διαδικασίας και της αιτίας που τον κίνησε να σπείρει και τους καλούς και τους κακούς σπόρους. Αν υπάρχει κάποιος που ούτε σπέρνει ούτε θερίζει, τότε δεν είναι άνθρωπος, αλλά παράσιτο ή ζιζάνιο και δεν κρίνεται από το Θεό όπως ο άνθρωπος, αλλά από τον άνθρωπο.

Κάθε άνθρωπος είναι υπόλογος της ευθύνης του να εξελίσσεται ενσυνείδητα. Κατά συνέπεια έχει ευθύνη για κάθε του επιλογή συντονισμού με την α΄, β΄, γ΄ πηγή ιδεών που λαμβάνει και στη συνέχεια για κάθε του εκδήλωση που απορρέει από τον κόσμο των ιδεών του. Οι πιο υψηλές ψυχικές και νοητικές λειτουργίες πραγματοποιούνται στο φαινομενικά σιωπηλό τμήμα του εαυτού μας. Το δεξί εγκεφαλικό ημισφαίριο αδυνατεί να μετατρέψει σε λέξεις όσα γνωρίζει. Τα σύμβολα, οι εικόνες και οι αλληγορίες του, πρέπει να μετασχηματιστούν από το αριστερό πριν γίνει πλήρως κατανοητή η κάθε πληροφορία. Στο αριστερό τμήμα οργανώνονται οι πληροφορίες μέσα στην κατεστημένη δομή του νου, αλλά δεν γεννιούνται νέες ιδέες. Οι ιδέες συλλαμβάνονται μέσω του νου του από διάφορες πηγές, μέσα στο συλλογικό ανθρώπινο νου ή τον Θείο Νου.

Κάθε εξελικτικό βήμα του ανθρώπου είναι συνδεδεμένο από τις εμπνεύσεις του δεξιού εγκεφάλου και την ικανότητα επεξεργασίας. Χωρίς την ενόραση θα ζούσαμε ακόμα σαν πρωτόγονοι στα σπήλαια.

Η ολοκλήρωση της ανθρώπινης έμπνευσης φανερώνεται με το Λόγο. Ο ίδιος ο Θείος Λόγος, είναι η δημιουργική δύναμη του Θεού και εμπεριέχει όλες τις δυνάμεις και ιδιότητές του και μέσω αυτού εκφράζει τον εαυτό του. Κάθε λόγος του ανθρώπου υποκρύπτει και δηλώνει μια ιδέα και κάθε ιδέα αποτελεί απόρροια ή αντανάκλαση μιας Θεία Ιδέας, στην οποία ενυπάρχει η δύναμη του Λόγου. Αυτή η Θεία δύναμη ενεργοποιείται από τον ομιλητή όταν αναγνωρίζει την ενότητά του με το Θεό και οι ιδέες του συνταυτίζονται με τις Θείες Ιδέες.

Κατά συνέπεια, αφού η σκέψη δεν είναι παρά η κίνηση των ιδεών μέσα στο νου, αποκτάει τόση ισχύ ανάλογα με το ύψος και την ποιότητα των ιδεών. Εκείνο που εξωτερικεύεται μέσα από τον άνθρωπο, φανερώνει και την ποιότητά του, κινεί νόμους στα πεδία της δημιουργίας, τον μολύνει ή τον καθαγιάζει. Γι’ αυτό και η προσευχή είναι το μεγάλο κλειδί του μαθητευόμενου Λόγου.