ΟΜΙΛΙΕΣ ΑΠΟ ΠΑΝΑΡΚΑΔΙΚΗ 25/2/18 "Η Πλάνη της Φυλετικής Δύναμης και η Παγκοσμιότητα"

25/2/2018

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Η θεωρία περί φυλής

Τα μέλη της πατριαρχικής οικογένειας συνδέονται μεταξύ τους διαμέσου της κοινής καταγωγής. Έχουν δεσμούς αίματος. Όταν η οικογένεια αναπτύσσεται τόσο πολύ αριθμητικά, ώστε είναι αδύνατη η επιβίωσή της διαμέσου της οικογενειακής οργάνωσης, τότε σαν κοινωνική οργάνωση αντικαθίσταται από την φυλή. Η εξέλιξη από το ζεύγος, στην οικογένεια και από εκεί στην φυλή ήταν επακόλουθο της αύξησης των ανθρώπων. Τελικά χάνεται η ατομική επαφή των συγγενών αλλά δεν χάνεται η κοινή καταγωγή. Όλοι τους είναι όμαιμοι. Η φυλή σαν πλαίσιο κοινωνικής οργάνωσης περιλαμβάνει όλες τις όμαιμες οικογένειες, όσο πολλές και να είναι. Συγχρόνως η φυλή σαν μορφή κοινωνικής συγκρότησης γίνεται αποδεκτή από τις όμαιμες οικογένειες γιατί ακριβώς στη φυλή περιλαμβάνονται μόνο οικογένειες της ίδιας καταγωγής, του ίδιου δηλαδή δεσμού αίματος. Η φυλή (η λέξη προέρχεται εκ του φύω) αποτελεί βιολογική πραγματικότητα. Εκφράζει οργανική κοινωνία. Είναι δηλαδή ένας ζωντανός κοινωνικός οργανισμός.

Η φυλή όπως και κάθε ομάδα, μικρή ή μεγάλη αναδεικνύει τον αρχηγό που θα την οδηγεί.

Στην κοινωνία όμως της φυλής ο ισχυρότερος αντικαθίσταται από τον ικανότερο.

Την φυλή δεν ωφελεί ο σωματικά δυνατός, αλλά ο ικανός που μπορεί να αντιληφθεί τα προβλήματα, να προνοήσει και να δώσει λύσεις. Αργά αλλά σταθερά η σωματική υπεροχή υποχωρεί μπροστά στην πνευματική. Υποχωρεί αλλά δεν εξουδετερώνεται, γιατί ο περί υπάρξεως αγώνας, ο αγώνας για την επιβίωση είχε ανάγκη της μυϊκής δύναμης. Τότε αυτή εκδηλωνόταν με την σωματική ρώμη, τώρα η σωματική ρώμη διαμέσου της τεχνολογίας εκφράζεται σε υλική δύναμη (πολεμική ισχύ). Ουσιαστικά δηλαδή δεν εξαφανίσθηκε η μυϊκή δύναμη σαν στοιχείο επιβολής.

Οι πατριαρχικές οικογένειες που συγκροτούν την φυλή, εφ’ όσον παρέμειναν ενωμένες απέκτησαν συνείδηση της ύπαρξής τους σαν σύνολο με κοινή καταγωγή. Αυτή η συνείδηση της ίδιας οντότητας λέγεται Έθνος. Το Έθνος συνεπώς είναι ένα πνευματικό γεγονός που αναπτύσσεται στη φυλή. Όταν η φυλή συνειδητοποιεί την ιδιαιτερότητα της υπάρξεώς της σαν συνόλου ξεχωριστού από τα άλλα ανθρώπινα σύνολα, τότε η φυλή μετατρέπεται σε Έθνος. Βάση του Έθνους είναι η φυλή και πάνω σ’ αυτή τη βάση ανεγείρονται τα διάφορα εποικοδομήματα όπως γλώσσα, έθιμα, δίκαιο, οικονομία κλπ.

Το Έθνος αποκαλύπτει στη φυλή το πνευματικό στοιχείο της. Φυλή ζώων μπορεί να υπάρξει. Έθνος ζώων δεν μπορεί να υπάρξει διότι τα ζώα στερούνται του πνευματικού στοιχείου. Η φυλή είναι βιολογική πραγματικότητα, η οποία σε ορισμένη βαθμίδα εξέλιξής της αποκτά συνείδηση του εαυτού της και γίνεται Έθνος, εμπλουτίζεται δηλαδή με πνευματική ουσία, η οποία προϋπήρχε στη ψυχή των ανθρώπων αλλά για να εκδηλωθεί χρειαζόταν ο άνθρωπος να διέλθει ορισμένα στάδια εξέλιξης. Το πνεύμα δεν έχει χρονικά ή χωρικά όρια. Έτσι και η έννοια του Έθνους σαν έννοια πνευματική είναι υπερχρονική και υπερχωρική. Είναι απεριόριστη και δεν δεσμεύεται από χώρο και χρόνο.

Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι το να ανήκει κανείς σε μια φυλή είναι ανεξάρτητο της θέλησής του. Απεναντίας το να ανήκει στο Έθνος είναι και ζήτημα της θελήσεώς του. Φυλετικά μπορεί κανείς να είναι Έλληνας αλλά να μη δέχεται να ανήκει στο Ελληνικό Έθνος (π.χ. μετανάστες που συγχωνεύονται στην εθνική κοινωνία που μετέβησαν).

Υπάρχουν φυλές που δεν κατόρθωσαν να πετύχουν πνευματική εξέλιξη, ώστε να γίνουν Έθνος. Παρέμειναν βιολογικές πραγματικότητες που δεν πέτυχαν να αναδείξουν το εσωτερικό πνευματικό τους στοιχείο και να γίνουν Έθνος. Είτε γιατί δεν διέθεταν τα απαιτούμενα πνευματικά προσόντα, είτε διότι οι εξωτερικές συνθήκες (π.χ. υπόδουλες φυλές) παρεμπόδισαν την εξύψωσή τους σε Έθνος. Θεωρείται νόμος ότι όσες φυλές δεν έγιναν Έθνος ήταν οπωσδήποτε κατώτερες. Στερούνταν δηλαδή αξιόλογου πνευματικού περιεχομένου. Η υπόστασή τους ήταν κατά το μέγιστο υλική και κατά το ελάχιστο πνευματική.

Μια φυλή που δεν έγινε Έθνος έχει και αυτή σκοπούς που περιορίζονται στην ικανοποίηση βιοτικών αναγκών. Η φυλή αντίθετα που έγινε Έθνος δεν σταματά σε αυτές. Το Έθνος υπερβαίνει τον χρόνο και τις καθημερινές ανάγκες. Βάζει στόχους για το μέλλον υπέρ των νέων γενεών. Εμπνέεται από το παρελθόν και σαν πνευματική έννοια επεκτείνεται προς παρελθόν και μέλλον. Τα μέλη της φυλής που έγινε Έθνος έχουν συνείδηση της ύπαρξής τους σαν συνέχεια γενεών από το παρελθόν και σαν συνέχεια γενεών του μέλλοντος. Τα μέλη της φυλής – Έθνος έχουν την συνείδηση, ότι αποτελούν τον κρίκο γενεών. Αυτή ακριβώς την συνείδηση δεν την έχουν τα μέλη μιας φυλής, που δεν έγινε Έθνος.

Η διδασκαλία του φυλετισμού έχει τις εξής θέσεις: Η ισότητα γενικά και ειδικά είναι ανύπαρκτη. Ισότητα δεν υπάρχει πουθενά, ώστε δίκαια η ανισότητα θεωρείται νόμος της φύσης. Δύο ίσα στοιχεία δεν υπάρχουν στο Σύμπαν. Η ισότητα είναι θεωρητική έννοια και όχι πραγματική. Αφού λοιπόν τίποτε δεν είναι ίσο με κάτι άλλο και αφού υπάρχουν πολλές φυλές, υποχρεωτικά αυτές είναι μεταξύ τους άνισες. Εφ’ όσον οι φυλές δεν είναι ίσες μεταξύ τους, άλλες θα είναι πιο πάνω και άλλες πιο κάτω. Το να δεχθούμε την ανισότητα των φυλών σημαίνει ότι δεχόμαστε πως υπάρχουν φυλές ανώτερες και φυλές κατώτερες.

Η ευκολότερη διαφορά που επισημαίνεται είναι η σωματική (χρώμα επιδερμίδας, διάπλαση σκελετού, φυσιογνωμία προσώπου, οφθαλμοί, τρίχες κτλ.). Υπάρχει όμως και η εσωτερική διαφορά που δεν αναφέρεται σε σωματικές ιδιότητες και χαρακτηριστικά, αλλά σε ψυχικά. Ο άνθρωπος διαμέσου της ψυχής δημιουργεί πνευματικό βίο (φιλοσοφία, θρησκεία, τέχνη, επιστήμες). Η ανισότητα των φυλών επεκτείνεται και στην ανισότητά τους ως προς την δυνατότητά τους να παράγουν πνευματικό βίο.

Γνωρίζουμε π.χ., ότι «πολιτισμό και τεχνολογία» έχουν οι Κογκολέζοι, όπως έχουν και οι Ευρωπαίοι. Αν γίνει σύγκριση μεταξύ των δύο αυτών πολιτισμών και τεχνολογιών, οπωσδήποτε η υπεροχή των Ευρωπαίων είναι συντριπτική. Μέχρι εδώ είναι φυλετισμός. Είναι δηλαδή αυτό που αληθινά συμβαίνει. Αν τώρα, επειδή οι Ευρωπαίοι είναι ανώτεροι ισχυριστούμε ότι αυτοί δικαιούνται να εκμεταλλεύονται και να καταπιέζουν τους Κογκολέζους, τότε δεν πρόκειται περί φυλετισμού. Διότι ο φυλετισμός δεν διδάσκει την καταπίεση της μιας φυλής από την άλλη φυλή, αλλά την αναγνώριση, την επιστημονική διαπίστωση, ότι μεταξύ των φυλών μερικές υπερέχουν.

Από την μελέτη της ιστορίας των επιστημών και γενικότερα του πνευματικού βίου της ανθρωπότητας συμπεραίνουμε, ότι ο πολιτισμός δεν δημιουργήθηκε από όλες τις φυλές, αλλά από ορισμένες. Οι υπόλοιπες φυλές ή αφομοίωσαν τον πολιτισμό και την τεχνολογία της φυλής που δημιούργησε ή στάθηκαν ανίκανες να αφομοιώσουν και παρέμειναν από κάθε άποψη καθυστερημένες. Δεν το έκαναν γιατί απλούστατα δεν μπορούσαν. Δεν διέθεταν τις εσωτερικές πηγές πνευματικών ικανοτήτων.

Όταν οι διασταυρώσεις πραγματοποιούνται μεταξύ των ατόμων της ανώτερης φυλής τότε καλλιεργούνται και προάγονται τα υπερέχοντα κοινά φυλετικά χαρακτηριστικά. Αυτή η διαφύλαξη ανόθευτων φυλετικών χαρακτηριστικών ονομάζεται καθαρότητα της φυλής. Το σύνολο δε των μέτρων που λαμβάνονται για τη διατήρηση της φυλετικής καθαρότητας καλείται: φυλετικές διακρίσεις. Ως εκ τούτου, οι φυλετικές διακρίσεις δεν σημαίνουν καταπίεση, αλλά άσκηση του δικαιώματος μιας φυλής να διατηρεί την φυλετική της καθαρότητα. Το να μη θέλει μια φυλή να αναμιχθεί με κάποια άλλη δεν είναι καταπίεση της δεύτερης.

Από την ανθρωπιστική άποψη οι ανώτερες φυλές έχουν ηθική υποχρέωση να προσφέρουν στις κατώτερες τα δημιουργήματά τους και αυτό το καθήκον λέγεται: φυλετικός ανθρωπισμός. Η βάση του φυλετικού ανθρωπισμού δεν είναι η αντίληψη της ελεημοσύνης ή της χριστιανικής αλληλοβοήθειας, αλλά η ηθική συναίσθηση ότι οι κοινωνίες που μειονεκτούν ψυχοσωματικά πρέπει από ανθρώπινη αλληλεγγύη να βοηθηθούν και να ωφεληθούν από τις κοινωνίες που είναι άξιες να δημιουργούν πολιτισμό και τεχνολογία. 

Ο πολιτισμός είναι προϊόν συλλογικό, προέρχεται δηλαδή από κοινωνίες και είναι ανάλογος του εσωτερικού δυναμισμού τους. Η αξιολόγηση, λοιπόν, των φυλών γίνεται με κριτήριο την ικανότητά τους να παράγουν πολιτισμό. Έτσι διακρίνουμε τρία είδη, τρεις βασικές κατηγορίες φυλών: Τις ανώτερες, τις μεσαίες και τις κατώτερες. Στην κατηγορία των ανώτερων κατατάσσονται όσες φυλές μπορούν να δημιουργήσουν δικό τους πολιτισμό. Στην κατηγορία των μεσαίων συγκαταλέγονται όσες δεν κατορθώνουν να δημιουργήσουν δικό τους πολιτισμό αλλά είναι σε θέση να αφομοιώσουν ένα ξένο και τέλος η κατηγορία των κατώτερων φυλών περιλαμβάνει εκείνες που είναι ανάξιες προς αφομοίωση και πολύ περισσότερο προς παραγωγή ενός πολιτισμού και μιας τεχνολογίας.

Τι είναι όμως ο πολιτισμός από άποψη περιεχομένου; Ο πολιτισμός είναι αδιάσπαστη ενότητα πνευματικών αξιών, κεντρομόλων γύρω από μια ηθική ιδέα. Ο πολιτισμός είναι υπερατομικός και επιζεί, άσχετα από τα άτομα που πεθαίνουν, διατηρούμενος και ανερχόμενος ή παρακμάζων και καταστρεφόμενος, ανάλογα με την εξέλιξη της φυλής από την οποία απορρέει. Κατ’ ακολουθία, η χρήση του όρου πολιτισμός αντιπροσωπεύει το πνευματικό και ηθικό περιεχόμενό του ως ενότητα πνευματικών αξιών. Υπάρχει, βέβαια, ο λεγόμενος υλικός πολιτισμός, ο οποίος κακώς λέγεται πολιτισμός καθόσον αφορά αποκλειστικά σε θέματα υλικής ανάπτυξης, τα οποία υπόκεινται στις διανοητικές δυνάμεις και εξαρτώνται από αυτές και από την κεντρική ηθική η οποία καθορίζει την χρησιμοποίηση και τον προορισμό του υλικού δήθεν πολιτισμού. Η υλική εξέλιξη αδυνατεί να συγκροτήσει πολιτισμό γιατί ολόκληρο το οικοδόμημά της θεμελιώνεται πάνω σε σχετικές αξίες, οι οποίες σήμερα είναι και αύριο είναι μηδέν.

Έθνος ονομάζουμε την ενσυνείδητη φυλή. Υποδομή του έθνους είναι η φυλή η οποία όταν αποκτήσει συνείδηση της ίδιας της ύπαρξης αυτόματα μετατρέπεται σε έθνος. Το έθνος είναι, επομένως, πνευματικό γεγονός αναπτυσσόμενο και εξελισσόμενο εντός και διαμέσου της βιολογικής πραγματικότητας της φυλής. Τα εποικοδομήματα της γλώσσας, της κοινής ιστορίας, τα έθιμα, η θρησκεία κλπ., έστω κι αν συνυπάρχουν όλα μαζί, αδυνατούν να συγκροτήσουν την ιδέα του έθνους, αν απουσιάζει η κοινή καταγωγή. Βέβαια, κατά γενικό κανόνα άτομα που έχουν κοινή ιστορία, γλώσσα κ.λπ. θα πρέπει να έχουν και κοινή καταγωγή, δίχως αυτό όμως να είναι απαράβατο.

Τα εγρηγοράτα είναι η τελευταία κατηγορία, πιο πυκνού και πιο βαριού και πιο ανεξέλεγκτου τύπου, ανθρώπινα κατασκευάσματα, δυνάστες των ομάδων, από τις οποίες παρασιτούν. Έχουν να κάνουν με συλλογικές σκεπτομορφές φυλών και εθνών, που οικοδομούνται από τους αρμόδιους Τέκτονες μέσω απόκρυφων αδελφοτήτων και μυστικών εταιριών.

 ΜΙΧΑΛΗΣ ΟΚΤΑΠΟΔΑΣ

Η ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΗ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΙΚΗ ΕΡΕΥΝΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΦΥΛΕΣ

Το εξελικτικό άλμα του εγκεφάλου του homo sapiens, μόνο με γενετική επέμβαση εξηγείται. Αυτό μπορεί να συνέβη 300.000 χρόνια πριν στην Αφρική, αλλά στον Ελλαδικό χώρο ήδη υπήρχε νοήμων κυνηγός με εργαλεία και φωτιά τουλάχιστον 1 εκ. έως 10 εκ. χρόνια πριν, δεδομένου ότι η Αιγηίς αναδύεται 180 εκ. χρόνια πριν. Μόνον έτσι εξηγείται και η μοναδική περίπτωση της ελληνικής γλώσσας, απ’ την οποία θα διαμορφωθούν χιλιάδες γλώσσες. Τα ευρήματα του Α. Πουλιανού καταρρίπτουν την αρχή της μονογέννησης στην Αφρική.

Η πιο σημαντική ανακάλυψη των τελευταίων ετών σε Ελληνικά εδάφη πραγματοποιήθηκε τον Σεπτέμβριο του 1996 από τον Άρη Ν. Πουλιανό στο λατομείο της Τρίγλιας, μέσα στο πέτρωμα που αποτελεί την κατώτερη πλάκα της στρωματογραφίας του Ανθρωπογενούς. Εκεί βρέθηκε κνήμη ανθρωπίδα σπασμένη εγκαρσίως και δίπλα στο εύρημα υπήρχαν χαλαζιακά εργαλεία μέσα στο πέτρωμα-μάρμαρο που καλύπτει μεγάλη έκταση. Οι διάφορες μελέτες από τον Πουλιανό και άλλους ερευνητές ανά τον κόσμο, απέδειξαν ότι το εύρημα αντιπροσωπεύει όρθιο άνθρωπο που έζησε πριν από 11±1 εκατομμύρια χρόνια. Από κατά προσέγγιση μετρήσεις βρέθηκε το συμπέρασμα ότι ο άνθρωπος στον οποίον ανήκε το οστό αυτό πέθανε σε ηλικία μεταξύ 20-30 ετών. Ο Πουλιανός κατέληξε στο συμπέρασμα ότι το εύρημα αντιπροσωπεύει όρθιο ανθρωπίδα του Ανώτερου Μειόκαινου και του έδωσε το όνομα Homo Erectus Trilliensis.

Τα τέσσερα στρώματα που έγιναν οι ανασκαφές από τον Πουλιανό τα ονόμασε Ανθρωπογενή, επειδή θεωρεί ότι σε αυτήν την γεωλογική περίοδο έγινε το ποιοτικό άλμα προς την ανθρωποποίηση.

Ο ανθρωπίδας της Τρίγλιας θεωρείται προς το παρόν ότι είναι ο αρχαιότερος από τους αντίστοιχα γνωστούς της Αφρικής και της Ασίας. Τα ευρήματα της Αφρικής είναι πλειόκαινα και κανένα από αυτά δεν υπερβαίνει τα 4-5 εκατομμύρια χρόνια. Από τις μελέτες των ευρημάτων της Τρίγλιας έβγαλαν το συμπέρασμα ότι ο Άνθρωπος είναι αυτόνομος και ανεξάρτητος από τις διάφορες παράλληλες γραμμές εξέλιξης. Κατά τον Πουλιανό, μία φαίνεται να είναι η πηγή και ο χώρος εμφάνισης του ανθρώπου στη γη μας από όπου εξαπλώθηκε το νέο είδος στην υφήλιο και αυτή η πηγή είναι η Χαλκιδική και γενικώς η Μακεδονία. Αυτό αποδεικνύει τη νέα θεωρία της διάτρητης ισορροπίας του S. J. Gould το 1972, η οποία διδάσκει ότι νέα είδη εμφανίζονται σε ένα και μοναδικό σημείο της γης, απ’ όπου και εξαπλώνονται ανά την υφήλιο.

Η Κατώτερη Παλαιολιθική στη Μακεδονία και σε όλη την Ελλάδα ανακαλύφθηκε από τον Πουλιανό στο Σπήλαιο Πετραλώνων, το οποίο έγινε σχολείο και εργαστήριο μαθήσεως για πολλούς. Ο Αρχάνθρωπος των Πετραλώνων χρησιμοποιούσε λίθινα και οστέινα εργαλεία καθώς και φωτιά. Η λεπτομέρεια της επεξεργασίας των εργαλείων εξαρτιόνταν από το υλικό των εργαλείων και παρέμεινε περίπου όμοια σε όλο το διάστημα παραμονής του στη σπηλιά και έξω από αυτήν.

Έπειτα από την ανωτέρω συζήτηση με τις αντίστοιχες ανακαλύψεις, τίθεται πλέον το ερώτημα της καταγωγής του ανθρώπου σε άλλο επίπεδο, δηλαδή στο επίπεδο της ιστορίας της αρχαιοτέρας ανθρωπότητας. Σε αυτό το κάτοπτρο βρίσκουμε τη διαμάχη δύο ιδεών: των Μονοκεντριστών και των Πολυκεντριστών.

Οι Μονοκεντριστές πιστεύουν ότι όλοι οι άνθρωπο έχουν κοινή καταγωγή και έρχονται από τον πιθηκάνθρωπο, ενώ οι Πολυκεντριστές πιστεύουν ότι κάθε μεγάλη φυλή έχει τον δικό της πρόγονο ο οποίος κατοικεί στα μέρη όπου ζουν σήμερα οι απόγονοί του. Πολλοί σήμερα απορρίπτουν την Πολυκεντριστική άποψη και παραδέχονται την Μονοφυλετική άποψη η οποία υποστηρίζει ότι όλες οι υπάρχουσες φυλές προέρχονται από κάποιο είδος ανθρωπομορφικών προγόνων. Άλλοι δε ασπάζονται την Πολυφυλετική άποψη που υποστηρίζει ότι οι πρόγονοι των διαφόρων σημερινών φυλών προέρχονται από διαφορετικούς κλάδους ανθρωποειδών.

Η Αφρική ή η Αιγηίς κοιτίδα των Ευρωπιδών

Το 1993, ο δρ. Γιόζεφ Α. Α. Μπεν Γιοχάναν, ένας από τους αφροκεντριστές, πραγματοποίησε διάλεξη προς τιμήν του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ στο αμερικανικό κολέγιο Wellesley. Η ετήσια αυτή διάλεξη αποτελεί θεσμό του πανεπιστημίου αυτού. Στη διάρκεια της ομιλίας του ο Μπεν Γιοχάναν πληροφόρησε τους ακροατές ότι ο Σταγειρίτης φιλόσοφος Αριστοτέλης είχε επισκεφθεί τη Αίγυπτο, όπου «έκλεψε» τις βασικές ιδέες της φιλοσοφίας αφρικανών στοχαστών, οι οποίες βρίσκονται κατατεθειμένες στη Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας. Στο κοινό βρισκόταν και η επιφανής κλασική φιλόλογος το πανεπιστημίου Μαίρη Λέφκοβιτς. Όταν έφθασε η ώρα των ερωτήσεων, η Λέφκοβιτς απευθύνθηκε στον ομιλητή ρωτώντας «πώς μπορεί ο Αριστοτέλης να έκλεψε τη φιλοσοφία του από τη Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας τη στιγμή όπου ο θάνατός του προηγήθηκε της οικοδόμησής της». Αντί για απάντηση, ο Μπεν Γιοχάναν αντέτεινε ότι δεν το άρεσε «ο τόνος της ερώτησής της». Ακολούθησε αμήχανη στιγμή. Μετά τη διάλεξη κάποιοι φοιτητές κατηγόρησαν τη Λέφκοβιτς για ρατσισμό. Αξιοσημείωτο είναι ότι η φιλόλογος δεν βρήκε το δίκιο της ούτε όταν απευθύνθηκε στον πρύτανη του κολεγίου, η θέση του οποίου ήταν ότι «ο καθένας είχε μια εξίσου θεμιτή άποψη για την ιστορία». Η Wall Street Journal σε σχετικό δημοσίευμα, παραθέτει ενδεικτικό απόσπασμα από μία ομιλία του μαύρου αιδεσιμότατου Αλ Σάρπτον στο Νιου Τζέρσι|: «Οι λευκοί ήταν ακόμη μέσα σε σπηλιές όταν εμείς (οι μαύροι) οικοδομούσαμε αυτοκρατορίες... Εμείς διδάξαμε φιλοσοφία, αστρολογία, μαθηματικά προτού ο Σωκράτης και οι άλλες αδελφές στην Ελλάδα καν διανοηθούν την ύπαρξή τους...».

Υπουλότερη επιστημονικοφανέστερη και συστηματική διαστροφή της αναμφισβήτητης και παραδεδεγμένης ιστορικής αλήθειας είναι το βιβλίο του Martin Bernal τιτλοφορούμενο Μαύρη Αθηνά. Μιλά για αφροασιατικές ρίζες του κλασικού πολιτισμού. Αγνοούνται δηλαδή, φαινομενικά οι Ινδοευρωπαίοι-φαντάσματα και εφευρίσκονται οι Αφροασιάτες εκπολιτιστές. Ακόμα πιο γελοία είναι η θέση περί «επινοήσεως κατά τα 200 έτη μεταξύ 1785 και 1985 μ.Χ. της Αρχαίας Ελλάδος». Δηλαδή η Ελλάδα, κατά τον φερόμενο ως συγγραφέα αλλά και των κατωτέρω αυτοαποκαλούμενων συνεργατών του, αποτελεί… επινόηση των 200 τελευταίων ετών!

Ως πριν από 15.000-20.000 χρόνια η Ευρώπη ήταν καλυμμένη από τους πάγους της δ΄ Παγετώδους Εποχής (Βούρμιος) που άρχισε πριν από 100.000-120.000 χρόνια. Στην άφιξη των πάγων πρέπει κατά τη γνώμη μου να οφείλεται η εξαφάνιση των Νεαντερταλίων και όχι στην εξόντωσή τους από τους Αφρικανούς που κατά τους Αφροκεντρικούς άφησαν την ζεστή ήπειρό τους και εξόρμησαν προς κατάκτηση των… παγετώνων!

Οι νέοι κάτοικοι της Ευρώπης προχωρούσαν στον βαθμό που υποχωρούσαν οι πάγοι. Από πού έρχονταν; Από το μόνο τμήμα της ηπείρου που ήταν ελεύθερο από πάγους και διέθετε εύκρατο κλίμα. Και το τμήμα αυτό ήταν η Αιγηίς –η περιοχή όπου γεννήθηκε ο λευκός άνθρωπος, ο οποίος δεν χρειάσθηκε ν’ αλλάξει ούτε ήπειρο, ούτε χρώμα.

Η κρατούσα άποψη παρόλα αυτά διατείνεται ότι ο άνθρωπος πρωτοεμφανίστηκε στην Αφρική το 300.000 χιλ. π.Χ., στην περιοχή των πηγών του Νείλου και ακολουθώντας τον ρου του εξαπλώθηκε σε όλο τον κόσμο. Πέρασε στην Πρόσω Ασία, και απ’ αυτήν απλώθηκε στην Ευρώπη, που όμως την σκέπαζαν παγετώνες, και στην Ασία. Από την τελευταία, διεπεραιώθηκε στην Πολυνησία (πως;) στην Ωκεανία (πως;) και στην Αμερική. Στην τελευταία υποτίθεται ότι έφθασαν (οι Αφρικανοί που στο μεταξύ είχαν μεταμορφωθεί σε… Μογγόλους), πριν από 25.000 χρόνια, περνώντας από τον Βερίγγειο τότε ισθμό και νυν πορθμό και από την Άπω Αλάσκα απλώθηκαν ως τη Γη του Πυρός (μεταμορφωνόμενοι ταυτοχρόνως σε Ερυθρόδερμους –άγνωστο γιατί).

Οι λίθινοι πέλεκες και τα λίθινα εργαλεία που βρέθηκαν στο Βαλλόνε της Γαλλίας έχουν την ίδια ηλικία με τα της Αφρικής, άρα ήδη υπήρχαν άνθρωποι στην Ευρώπη. Όμως στην Πτολεμαΐδα βρέθηκαν εργαλεία 6 εκ. ετών. Στην Ικαρία, στη Μήλο και στο Πόρτο Ράφτη Αττικής 4-5 εκ. ετών. Στην Χαλκιδική, όπως και στη Μάνη, 11-12 εκ. ετών. Στην Περδίκκα της Πτολεμαΐδος βρέθηκε τον Οκτώβριο του 1997 σκελετός γιγαντιαίου μαστόδοντος του είδους «Παλαιοντόξον αντίκους» και γύρω του όπλα και εργαλεία που χρησιμοποιούσαν οι κυνηγοί για να το φονεύσουν και να το τεμαχίσουν (σκελετός, όπλα, εργαλεία εκτίθενται σε κτίσμα που ανεγέρθη επί τόπου). Η ηλικία τους προσδιορίσθηκε από το πανεπιστήμιο της Νότιας Καρολίνας (ΗΠΑ) μεταξύ 2,3 και 3,2 εκ. ετών. Άρα γιατί από την Αφρική;

Το 1969, ο Φ. Κλάρκ Χόγουελ, βρήκε στην Αιθιοπία υπολείμματα. Έμφρονος Ανθρώπου, 2 εκ. ετών. Άρα αυτός προϋπήρξε του Ορθίου Ανθρώπου, του Ροδεσιανού και του Μπόσκοπ, δεν είναι μετεξέλιξή τους. Ο Αρχάνθρωπος της Ελλάδας (σπήλαιο Πετραλώνων Χαλκιδικής) έχει ηλικία 750.000 ετών και ο Τριγλιανός 11 εκ. ετών. Υπολόγιζαν ότι η πρώτη φωτιά από άνθρωπο, άναψε πριν από 500.000-700.000 χρόνια. Όμως στο σπήλαιο Πετραλώνων της Χαλκιδικής βρέθηκαν ίχνη φωτιάς 1 εκ. ετών, της αρχαιότερης στον κόσμο.

Οι σημερινές ενδείξεις της Κρανιολογίας, σχετικά με την αρχαιότητα των φυλών έχουν ως εξής: Το κρανίο Swanscombe από την Αγγλία και το κρανίο Steinheim από την Γερμανία αποδεικνύουν την ύπαρξη Sapiens στην Ευρώπη πριν από 500.000 χρόνια. Για τους Μογγολοειδείς τα κρανία Sapiens χρονολογούνται 400.000 ετών, ενώ για τους Κογκοειδείς (Νέγρους) δεν υπάρχουν κρανία Sapiens ούτε 10.000 ετών. Χρήση φωτιάς έχει αποδειχθεί για τους Μογγολοειδείς πριν από 360.000 χρόνια, για τους Καυκάσιους πριν από 260.000 χρόνια, ενώ για την Αφρική νότια της Σαχάρας πριν από 40.000 χρόνια. Οι αριθμοί αυτοί είναι ενδεικτικοί της άνισης εξελικτικής πορείας των διάφορων φυλών. Εδώ ας σημειωθεί ότι ο Αρχάνθρωπος των Πετραλώνων γνωρίζει τη φωτιά πριν από 700.000 χρόνια, γεγονός που οδηγεί σε πολύ αρχαιότερες εποχές την Ευρωπαϊκή προϊστορία.

Η εξέλιξη της θεμελίωσης του πολιτισμού και οι προϊστορικοί πολιτισμοί

Η αρχή και η έννοια του πολιτισμού ή μιας πολιτισμένης κοινωνίας, μπορεί να πει κανείς ότι οφείλεται στην ανάπτυξη της γεωργίας και στη δημιουργία γεωργικών κοινοτήτων. Μέσα σε αυτές τις γεωργικές κοινότητες, ο άνθρωπος έμαθε να συνεργάζεται και να επικοινωνεί με άλλους ανθρώπους κατά πολλούς και διάφορους τρόπους και κατ’ αυτόν τον τρόπο δημιούργησε πολιτισμένες κοινωνίες, βασισμένες σε ανθρώπινη συνεργασία και κατανόηση. Μέσα σε αυτές τις ανεπτυγμένες κοινωνίες, ο άνθρωπος κατόρθωσε να υπερισχύσει του περιβάλλοντος και να δημιουργήσει μια πολύ ανεπτυγμένη τεχνολογία που θα μπορούσε να αναδιαπλάσει τον κόσμο, αλλά επίσης και να τον καταστρέψει. Η σκέψη ότι ο άνθρωπος θα μπορούσε να καταστρέψει τον κόσμο μέσω τεχνολογίας, έφερε στην επιφάνεια την ανάγκη δημιουργίας προστατευτικών μέτρων για την εξασφάλιση της ανθρωπότητας και της υποδομής του.

Για να δώσουμε κάποιο σοβαρό ορισμό για την υποδομή θα πρέπει να ταξιδέψουμε νοερώς στη Χρυσή Εποχή του Περικλή του 5ου αιώνα π.Χ. και να διαβάσουμε τι είπε ο Σωκράτης για την υποδομή. Απ’ ότι γνωρίζουμε ο Σωκράτης είναι αυτός που ανακάλυψε τη θεωρία της υποδομής και μας έδωσε τον ακόλουθο ορισμό. Μας είπε ότι:

«Για να λειτουργήσει ικανοποιητικά μια πολιτεία, είναι απαραίτητο να παρέχονται υπό αυτής για τον πολίτη οι ανάλογες ευκολίες και διαρρυθμίσεις, ως επίσης και η προσωπική του ασφάλεια, κοινωφελή ιδρύματα και οικονομικά αγαθά, και αυτά τα αιτήματα μπορούν να ικανοποιηθούν μόνον όταν ο πολίτης υποστηρίζει την έννοια της πολιτείας με τις ανάλογες ευθύνες της. Η πιο σημαντική ευθύνη μεταξύ όλων των ευθυνών της πολιτείας, είναι η εξασφάλιση της υποδομής και των απαιτούμενων υπηρεσιών της».

 «Για να κατορθώσει κανείς να αποδώσει μεγάλες έννοιες, έχει ανάγκη

και από τις ανάλογες λέξεις»

Αισχύλος

Με βάση τον ορισμό που έδωσε ο Σωκράτης για την υποδομή και συγκεντρώνοντας τις ερευνητικές μας ενέργειες στην προϊστορική εποχή και στις αρχές της ιστορικής εποχής, ερευνούμε για να βρούμε τα πρώτα σημάδια κοινωνιών που να είναι σε θέση να δημιουργήσουν ένα σύστημα υποδομής που να παρέχει τις βασικές ανάγκες στους πολίτες τους. Έχοντας υπόψη ότι η οργάνωση της υποδομής απαιτεί την χρήση μιας μάλλον προηγμένης τεχνολογίας, ώστε να είναι δυνατόν για μια οργανωμένη κοινωνία να λειτουργήσει ικανοποιητικά και να παρέχει τις απαιτούμενες ευκολίες στους πολίτες της, ερευνούμε για τέτοια απόδειξη σε ανακαλύψεις που έγιναν από αρχαιολογικές ανασκαφές.

Οι παλαιότεροι προϊστορικοί πολιτισμοί που απέδειξαν ότι κατείχαν τα χαρακτηριστικά μιας προηγμένης υποδομής, βρέθηκαν γύρω στη Μεσόγειο θάλασσα και στο λεκανοπέδιό της.

Οι διάφορες φυλές του κόσμου εμφανίστηκαν και αναπτύχθηκαν ανεξάρτητα η μία της άλλης στα διάφορα μέρη της γης. Από τις κοιτίδες τους, εκάστη των φυλών άρχισε να εξαπλώνεται ακτινοειδώς για να δημιουργήσει την δική της σφαίρα επιρροής και ανάπτυξης. Π.χ. οι Μαύροι έμειναν στην Αφρική, οι Ινδιάνοι έζησαν στην Αμερική, οι Μογγόλοι εξαπλώθηκαν στο άνω μέρος της Ασίας και οι Λευκοί πήγαν στην Ευρώπη.

Την εποχή των παγετώνων, που άρχισε γύρω στα 50.000 με 100.000 έτη προ της σημερινής μας εποχής, η Ευρώπη ήταν καλυμμένη με πάγο. Η τήξη του πάγου άρχισε περίπου προ 25.000 έτη και διήρκεσε για πολλές χιλιετηρίδες. Η τήξη του πάγου επέφερε σοβαρές εδαφικές αλλαγές στην Ευρώπη. Δημιούργησε βαλτώδεις περιοχές, λίμνες, ποταμούς και αδιαπέραστη βλάστηση. Η μετανάστευση προς την Ευρώπη άρχισε περίπου το 7.000 π.Χ.

Η Μεσογειακή περιοχή ήταν απαλλαγμένη από παγετώνες και ο τρόπος ανάπτυξης και εξέλιξης ακολούθησε έναν αδιάκοπο ρυθμό. Το μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης που ήταν απαλλαγμένο από τους παγετώνες ήταν η Αιγηίς, που άρχιζε δυτικά της Ιωνίας και εξαπλωνόταν στην κυρίως Ελλάδα, Αιγαίο, Μικρά Ασία, Κρήτη και Κύπρο. Η Αιγηίς διασταυρωνόταν από τον Αιγαίο ποταμό με πηγή του την Μαύρη Θάλασσα και κατέληγε στην ανατολική εσωτερική θάλασσα και δυτική πλευρά της Κρήτης. Αυτό που γνωρίζουμε σήμερα ως Μεσόγειο Θάλασσα, ήταν τότε ξηρό έδαφος με δύο εσωτερικές θάλασσες. Η δυτική θάλασσα άρχιζε από τη Σικελία και κατέληγε στην Τυνησία, ενώ η ανατολική θάλασσα εκτεινόταν από Κρήτη μέχρι Αίγυπτο.

Το ήπιο κλίμα της Αιγηίδας με τις αξιόλογες πεδιάδες της και το άφθονο νερό, έδωσε στους ανθρώπους της ένα ιδανικό μέρος για να αναπτυχθεί και να συνεχίσουν γοργά τις διάφορες φάσεις της εξελίξεώς τους.

Όμως η γεωγραφική εδαφική κατάσταση της Αιγηίδας δεν παρέμεινε ανενόχλητη. Με την τήξη των παγετώνων η στάθμη του ύδατος στον ωκεανό ανέβηκε και ο Ατλαντικός Ωκεανός βρήκε διέξοδο στα στενά του Γιβραλτάρ και πλημμύρισε τη Μεσόγειο, την Αδριατική και το Αιγαίο. Ο χάρτης που έχουμε σήμερα γι’ αυτή την περιοχή δημιουργήθηκε περίπου προ 12.000-15.000 ετών. Στα βορινά του Δούναβη η Ευρώπη παρέμεινε βαλτώδης και με αδιαπέραστα δάση, ενώ στην ανατολική της πλευρά, η Σαρματική Θάλασσα (Μαύρη Κασπία και έως τους δυτικούς παγετώνες), έκλεισε την έξοδο προς την Ασία. Αυτή η γεωγραφική διαμόρφωση διήρκησε μέχρι το 7.000 π.Χ.

Η μετανάστευση για την Ευρώπη άρχισε από ανθρώπους της περιοχής του Αιγαίου, διότι οι παλαιότεροι λαοί της μεσογειακής περιοχής ήταν κάτοικοι της Ηπειρωτικής Ελλάδας και οι Αιγαίοι.

Οι αρχαιολογικές ανασκαφές που έγιναν στις περιοχές αυτές απέδειξαν την ύπαρξη εργαλείων ανεπτυγμένης τεχνολογίας και την ύπαρξη μεταλλικών κοιτασμάτων χαλκού και χαλκολευκοσιδήρου για την ανεπτυγμένη τους τεχνολογία. Στις ίδιες περιοχές αναπτύχθηκε επίσης η γεωπονία, η γεωργία, η κτηνοτροφία, η ναυπηγική, οι τέχνες και μόνιμες εγκαταστάσεις.

Ινδοευρωπαίοι ή Αιγαίοι Πελασγοί;

Οι Αιγαίοι της Μεσογείου που παρέμειναν μόνιμα στην περιοχή αυτή ήταν λευκοί και είχαν την ικανότητα να θέσουν τις βάσεις για την ανάπτυξη και την προαγωγή της ανθρωπότητας. Ήταν λάτρεις της ελευθερίας, πολύ περίεργοι, έτοιμοι να αντιμετωπίσουν προκλήσεις και κινδύνους, υψηλού πνεύματος, φιλότεχνοι, ατομιστές και τολμηροί. Η κοιτίδα τους ήταν πάντοτε η περιοχή της Μεσογείου και απέδειξαν ότι κατείχαν τα ειδικά χαρίσματα που ο Σωκράτης τα θεώρησε απαραίτητα για την ανάπτυξη μιας οργανωμένης υποδομής.

Στο χρονικό διάστημα της 13ης χιλιετηρίδας π.Χ., η Αιγηίς βαθμιαία βυθίστηκε και παρέμεινε στην μνήμη των κατοίκων της ως ο κατακλυσμός του βασιλέως της Αττικής Ωγύγου. Οι κάτοικοι για να σωθούν, κατέφυγαν στις υψηλές περιοχές που γεωλογικά κατέληξαν σε νησώδεις περιοχές και σε παραθαλάσσιες περιοχές της Μικράς Ασίας και της κεντρικής Ελλάδας. Η νέα γεωλογική και τοπογραφική ταξινόμηση και οι συνδεόμενες συνθήκες, εξανάγκασαν τους κατοίκους τους να αναπτύξουν αξιόλογη ναυπηγική και ισχυρό εμπόριο και να αναπτύξουν την απαιτούμενη εμπειρία για την εδραίωση συστημάτων επικοινωνίας και εμπορίου για την επιβίωσή τους.

Η ανάγκη αντιμετώπισης τέτοιων σκληρών συνθηκών τους ανάγκασε να δημιουργήσουν πολύ ανεπτυγμένες κοινωνίες που επικράτησαν σε όλη την περιοχή της Μεσογείου. Δεν πρέπει εδώ να παραληφθεί ότι αξιοσημείωτοι πολιτισμοί είχαν αναπτυχθεί και προ της βυθίσεως της Αιγηίδας. Έσκαψαν λατομεία, ναυπήγησαν πλοία, κατασκεύασαν εκκλησίες και ανέπτυξαν το εμπόριο. Προ 12.000 ετών, στο Φράχθι της Ερμιόνης βρέθηκε πέτρα που την είχαν μεταφέρει από το νησί της Μήλου, που αποδεικνύει ότι οι Αιγαίοι είχαν λατομεία για την παραγωγή οικοδομικών υλικών.

Ουσιαστικά, δεν έχουμε πηγές σήμερα που να μας εξηγούν πόσο παλαιότερα από 15.000 χρόνια υπήρξε ανεπτυγμένος πολιτισμός στην Αιγηίδα. Γνωρίζουμε όμως ότι ο παλαιότερος πρωτόγονος οικισμός είναι στην Άργισσα της Θεσσαλίας, γνωστή σήμερα ως Κρεμομαγούλα και χρονολογείται περίπου στα 100.000 π.Χ.

Από την περιοχή της Αιγηίδας η μετανάστευση προς το Βορρά ξεκίνησε με κατεύθυνση σε τόπους όπου οι παγετώνες οπισθοχωρούσαν. Ο Τσέχος ανθρωπολόγος J. Jelinek, ο Γερμανός συνάδελφός του Jchwidetzky, C. Renfriew και J. Baker από την Αγγλία, ο Γάλλος αρχαιολόγος J. Capitan, ο Σέρβος ανθρωπολόγος Z. Gavrilovic, I. Kiszely από την Ουγγαρία, ο Γερμανός ανθρωπολόγος G. H. Buchholz, οι Γάλλοι ιστορικοί R. Faron, G. Leroy, J. Briard και J. Ramin, G. Ghilde από την Αγγλία, όλοι απέδειξαν την μετανάστευση των κατοίκων της Μεσογειακής Αιγηίδας σε όλα τα μέρη της Ευρώπης.

Ο G. Guxley πιστεύει ότι οι Αιγαίοι επεκτάθηκαν μέχρις τις Ινδίες και ο Elliot Smith επικυρώνει την θεωρία ότι οι Μεσόγειοι έφθασαν στην Κίνα και στις απέναντι ακτές του Ειρηνικού όπου βρίσκεται το Μεξικό και το Περού. Το απολύτως θετικό είναι ότι οι Αιγαίοι εξαπλώθηκαν σε όλη την Ευρώπη και τις χώρες της Ασίας, αλλά και νεώτερες έρευνες αποδεικνύουν ότι έφθασαν επίσης και σε πολλές παραλιακές χώρες της Αμερικής. Μεγάλη εκτίμηση σχετικά με την εξάπλωση των Αιγαίων στην Ευρώπη δόθηκε στις έρευνες και στις ανακαλύψεις του Lapanski Vir. Οι έρευνές του το 1965 αποδεικνύουν ότι στις σιδηρές πύλες του Δούναβη αναπτύχθηκαν κατοικήσιμες περιοχές στη χρονική περίοδο 5.600 έως 5.000 π.Χ.

Οι Αιγαίοι αποτελούνταν από πολλές παρόμοιες υποφυλές και κάθε υποφυλή είχε τους δικούς της φυλετικούς συνδυασμούς. Ο πυρήνας των Αιγαίων ήταν οι Έλληνες Πελασγοί, οι οποίοι παραχώρησαν διαδοχικά την πρωτοκαθεδρική θέση τους στους Αχαιούς, τους Δωριείς, τους Ίωνες και τους Αιολείς. Οι Φρύγες αργότερα έγιναν Αρμένιδες, οι Αιγαίοι που μετανάστευσαν στις ακτές τις Συρίας έγιναν Φοίνικες (όχι Σημιτοφοίνικες που ήταν μεταγενέστεροι των αρχικών Φοινίκων οι οποίοι ήταν Έλληνες), αυτοί που εγκαταστάθηκαν στα δυτικά μέρη έγιναν Φιλισταίοι και τελικώς αυτοί που μετανάστευσαν στην Ιταλία έγιναν Ιταλοί. Οι κάτοικοι της Θράκης επεκτάθηκαν προς το Βορρά και εξελίχθηκαν σε Μοισούς, Δάκες και Γέτες.

Στις περιοχές που εξαπλώνονταν οι Αιγαίοι ζούσαν και οι κάτοικοι που κατόρθωσαν να επιζήσουν από τους κινδύνους των παγετώνων. Το μεγάλο ποσοστό από αυτούς ήταν οι Λευκοί Αλπίνοι. Οι Χαμίτες της Βορείου Αφρικής μέσω των στενών του Γιβραλτάρ μετανάστευσαν σε αυτές τις περιοχές και από την Ουκρανία έχουμε την μετανάστευση των Δουναρικών φυλών. Όλες αυτές οι κινήσεις των διαφόρων φυλών και η αναπροσαρμογή τους στις νέες ανθρωπολογικές και φυσικές συνθήκες, δημιούργησε αλληλεπιδράσεις και συγκρούσεις. Κάτω από αυτές τις συνθήκες οι αρειανές γλώσσες δημιουργήθηκαν και αναπτύχθηκαν κάτω από την επικρατική επίδραση της Πρωτο-Ελληνικής γλώσσας των Αιγαίων. Η Πρωτο-Ελληνική γλώσσα ήταν η πιο τελειοποιημένη και γι’ αυτό έγινε η ηγέτιδα και η δημιουργός των γλωσσών, που είναι γνωστές σήμερα με το όνομα Ινδοευρωπαϊκές Γλώσσες.

Το γεγονός αυτό το απέδειξαν οι Ευρωπαίοι γλωσσολόγοι, διότι από τις γλωσσολογικές μελέτες και έρευνες που έκαναν σε διάφορες ευρωπαϊκές γλώσσες, έβγαλαν το συμπέρασμα ότι την αρχαία ελληνική γλώσσα την θεωρούσαν ως την πιο ικανοποιητική και ότι αυτή ήταν η γλώσσα που την μιλούσαν και την έγραφαν χωρίς καμία διακοπή καθ’ όλο το διάστημα των περασμένων τριών χιλιετηρίδων. Επί πλέον από τον Τίμαιο του Πλάτωνα, εάν λάβουμε υπόψη μας τα λόγια του Αιγύπτιου ιερέα προς τον Σόλωνα (589 π.Χ.), ότι «οι Έλληνες πάντοτε ξεχνούν ότι η ιστορία τους είναι 1.000 χρόνια παλαιότερη από την αιγυπτιακή», θα πρέπει να καταλήξουμε στο αυτονόητο συμπέρασμα ότι η Ελληνική γλώσσα είναι η Πρωτογλώσσα και είναι αυτή που την ονομάζουμε σήμερα Ινδοευρωπαϊκή.

Κατά τον Γ. Γεωργαλά, όπως αναφέρει στο άρθρο του: «Από τις αποκληθείσες “Ινδοευρωπαϊκές” γλώσσες η Ελληνική είναι η Αρχαιότερη, η πρώτη που εκφράστηκε γραπτώς, η πλουσιότερη και η τελειότερη, η μόνη που σημαίνον και σημαινόμενο έχουν πρωτογενή μη συμβατική σχέση, αυτή που έδωσε στις άλλες εκτός από απειρία λέξεων από την Γραμματική, αυτή που έδωσε τις ονομασίες φυτών, καρπών, ζώων, που είναι κοινές στις “Ινδοευρωπαϊκές” γλώσσες και αυτή που έχει αποκλειστικές λέξεις πολλαπλάσιες από τις θεωρούμενες ως Ινδοευρωπαϊκές. Το επιβαλλόμενο συμπέρασμα είναι ότι η Ελληνική και όχι η κατασκευασμένη βάσει υποθέσεων Ινδοευρωπαϊκή, είναι η μητέρα των Ευρωπαϊκών και προσθασιατικών γλωσσών».

Όσο για τους Ινδοευρωπαίους, αγνοούμε ποια είναι η κοιτίδα τους, γιατί και πότε την εγκατέλειψαν, ποια πορεία ακολούθησαν και γιατί άφησαν τις πεδιάδες τους για να εγκατασταθούν στη βραχώδη Ελλάδα.

Οι Αιγαίοι που μετανάστευσαν στην περιοχή του Δούναβη, εξαναγκάστηκαν αργότερα να οπισθοχωρήσουν και να επιστρέψουν στην αρχική τους μητέρα πατρίδα περίπου το 2.000 π.Χ. Τους ονόμασαν Δαναούς, που στην Πρωτοελληνική γλώσσα σημαίνει άνθρωποι του νερού. Επίσης οι Αιγύπτιοι ονόμασαν όλες τις Ελληνικές φυλές ως «ανθρώπους της θάλασσας». Στη μητρική χώρα των Δαναών έζησαν και οι Πελασγοί που κατάγονται από την ίδια φυλή όπως και οι Δαναοί. Οι Πελασγοί ποτέ δεν άφησαν τη μητρική τους χώρα και το όνομα Πελασγοί σημαίνει «παλαιοχωρήτες». Επομένως, η επιστροφή των Δαναών δεν επέφερε ανθρωπολογικές αλλαγές στην περιοχή, διότι οι Πελασγοί και οι Δαναοί είναι της ιδίας φυλής.

Ο Άγγλος αρχαιολόγος A. J. Wace (1879-1957) και ο Γερμανός ιστορικός G. Grote υποστηρίζουν το γεγονός ότι ο πολιτισμός των Αιγαίων αναπτύχθηκε αποκλειστικά από τους Αιγαίους. Ο R. A. Crossland απορρίπτει τη θεωρία ότι οι βόρειοι Ευρωπαίοι εξαπλώθηκαν στην περιοχή της Μεσογείου. Ο C. Renfriew απορρίπτει επίσης τη θεωρία της μετανάστευσης σχετικά με τον πολιτισμό των Αιγαίων και απέδειξε ότι ο πολιτισμός των Αιγαίων αναπτύχθηκε στη δική τους πατρική γη και ότι είναι ένας ανεξάρτητος πολιτισμός. Ο Γ. Γεωργαλάς, αναφέρεται εν περιλείψει στις εργασίες πολλών άλλων ερευνητών σε αυτό το θέμα, οι οποίοι συνάγουν το ίδιο συμπέρασμα. Η εκτεταμένη περιοχή της Αιγηίδας που συμπεριλαμβάνει τις χερσονήσους Αίμος, Μικρά Ασία, Ιταλία και τις περιφερειακές νήσους, κατοικούνταν πάντοτε από γηγενείς που εξαπλώθηκαν στις διάφορες περιοχές, δημιουργώντας αδελφικούς λαούς με πυρήνα τους Έλληνες. Αυτοί οι λαοί είναι οι Πρωτοέλληνες και η γλώσσα τους είναι η παλαιότερη από όλες τις «Ινδοευρωπαϊκές» γλώσσες.

Ο όρος Ινδοευρωπαϊκή χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά το 1784 από τον ανατολιστή William John και για δεύτερη φορά το 1813 από τον Άγγλο Thomas Young, ο οποίος ανέφερε μια «Ινδοευρωπαϊκή γλωσσολογία» με όλο που ουδεμία έρευνα επί του θέματος απέδειξε την ύπαρξη στοιχείων που να δεικνύουν ότι μια τέτοια χώρα υπήρχε είτε στην ιστορική εποχή ή στην προϊστορική.

Ο Γάλλος γλωσσολόγος Saussure μας λέει ότι η γλωσσογραφία συνοδεύεται με αγγίγματα εθνογραφίας και ότι πάντοτε υπάρχει κάποια σχέση στην ιστορία μιας γλώσσας και στην ιστορία μιας φυλής ή ενός πολιτισμού. Επομένως τα συμπεράσματα που έγιναν ότι οι Ευρωπαϊκές γλώσσες συνδέονται γενετικώς με την… «ινδοευρωπαϊκή», δεν έχουν καμία βάση και δεν υποστηρίζονται από καμία επιστημονική απόδειξη ή από άλλους τρόπους αποδείξεως, γιατί γλώσσα και γραφή σημαίνει πολιτισμός –και δεν υπάρχει κανένα χνάρι που να οδηγεί στην ανακάλυψη ενός Ινδοευρωπαϊκού κράτους ή ενός Ινδοευρωπαϊκού πολιτισμού.

Οι έρευνες του DNA απέδειξαν ότι και οι άλλοι Ευρωπαίοι κατά 80% έχουν παλαιολιθική προέλευση και έχουμε τρία διαφορετικά κύματα μετακινήσεων, που αντιστοιχούν στις παγετωνικές περιόδους από 50.000-9.000 έτη π.Χ.

Δηλαδή κατά τις παγετωνικές περιόδους ο ανθρώπινος πληθυσμός είχε μεγάλες απώλειες και για. να επιβιώσει κατέφευγε σε τρεις περιοχές, σε τρία κέντρα, στην Βαλκανική, στην Ουκρανία και στην Ιβηρική χερσόνησο στην χώρα των Βάσκων.

Στην Ιταλία δεν κατέφευγε, επειδή έπρεπε να περάσει τις Άλπεις.

Όταν βελτιωνόταν το κλίμα μετακινούνταν εκ νέου προς την Κεντρική Ευρώπη. Το υπόλοιπο 20% και των άλλων Ευρωπαίων έχει νεολιθική προέλευση 9.000-3.000 έτη π.Χ. και προέρχεται από την Εγγύς Ανατολή και την Ν. Βαλκανική.

Επομένως οι πεδιάδες της Θεσσαλίας και της Μακεδονίας πρέπει να ήταν η κοιτίδα εξαπλώσεως των κατοίκων της Ευρώπης την νεολιθική εποχή και οι γυναίκες μετακινήθηκαν κυρίως μέσω της κοιλάδας του Αξιού, ενώ οι άνδρες μετακινήθηκαν κυρίως με πλοία στα παράλια της Ιταλίας, Γαλλίας και Ισπανίας και μετέφεραν τον τότε πολιτισμό τους.

Γι’ αυτό έως την 8η π.Χ. χιλιετία το DNA των Ιταλών ήταν όμοιο με των Ελλήνων, ο ένας στους τέσσερις κατοίκους της Ν. Ιταλίας (Μεγάλης Ελλάδος) σήμερα έχει την σφραγίδα του DNA των Ελλήνων. Και οι Βάσκοι θεωρούν τους Έλληνες πολύ μακρινούς συγγενείς.

Οι έρευνες του DNA επιβεβαιώνουν και τις αρχαιολογικές έρευνες, οι οποίες απέδειξαν ότι στον ελλαδικό χώρο υπάρχει συνεχής ανθρώπινη παρουσία, διότι περίπου πριν 100.000 έτη έχουμε κατοίκηση ανθρώπων στην Θεσσαλία, πριν 50.000-45.000 έτη στην Θεόπετρα Τρικάλων, πριν 35.000 έτη στον Κοκκινόπηλο της Ηπείρου και μετά το 30.000 έτη έχουμε πολύ περισσότερα αρχαιολογικά ευρήματα κατοικήσεως ανθρώπων στον ελλαδικό χώρο.

Στον Κοκκινόπηλο της Ηπείρου βρέθηκε και η αρχαιότερη έως σήμερα λιθοτεχνία και η τεχνική των λεπίδων ήταν μεγάλη τεχνολογική ανακάλυψη, διότι οι άνθρωποι είχαν καλά βέλη, με τα οποία σκότωναν εκ του μακρόθεν τα άγρια ζώα και δεν κινδύνευαν, οστέινες βελόνες με οπή για την συρραφή των δερμάτων, οστέινα περιδέραια, βραχιόλια, γλυπτά αντικείμενα, ζωγραφιές.

Η αρχαιολογική σκαπάνη ανακάλυψε στο Ρομανέλι της Απουλίας στην Ιταλία όμοια λιθοτεχνία περίπου πριν 25.000 έτη και οι αρχαιολόγοι πιστεύουν ότι δημιουργήθηκε από ανθρώπους που κινήθηκαν από τον ελλαδικό χώρο προς την Δύση, το οποίο επιβεβαίωσαν και οι πρόσφατες έρευνες του DNA.

Αφού μετέφεραν τον πολιτισμό τους, δεν θα μετέφεραν στην Δύση και την γλώσσα τους; Την ίδια εποχή έχουμε και την ανάπτυξη δύο πολιτισμών, του Aurignaciam (35.000 έτη πριν) και του Gravetian (25.000 έτη πριν).

Οι πολιτισμοί αυτοί πιστεύουν οι ειδικοί ότι αναπτύχθηκαν στην Ανατολική Ευρώπη και αργότερα και στην Δυτική. Οι άνθρωποι της εποχής αυτής ήταν κυνηγοί, αλλά τα καλλιτεχνικά δημιουργήματά τους, ζωγραφιές ζώων στα σπήλαια και αγάλματα, ήταν εξαιρετικά.

Και η μυθολογία, η οποία συνεχώς αποδεικνύεται ιστορία, όπως απέδειξαν οι ανασκαφές του Σλήμαν στην Τροία και τις Μυκήνες, του Έβανς στην Κρήτη κ.ά., αναφέρεται στην πανάρχαια μετακίνηση των Ελλήνων προς την Δύση.

Μετά τον 3ο κατακλυσμό, αυτόν του Δευκαλίωνα, ο οποίος έγινε γύρω στο 10.000 π.Χ., ο Δευκαλίων με την Πύρρα για να σωθούν κατέφυγαν στην Όρθυ ή τον Παρνασσό ή τον Άθω ή την Αίτνα. Και ο Πλάτων αναφέρει κυρίως στο έργο του Τίμαιος ότι οι Έλληνες είχαν σημαντικό πολιτισμό, ο οποίος καταστράφηκε εξαιτίας του κατακλυσμού αυτού.

Αναφέρεται και με τους άθλους του Ηρακλέους, ο οποίος όταν βρισκόταν στην Ευρώπη απέκτησε δύο υιούς, τον Κέλτο ή Κελτό και τον Γαλάτη, τους μετέπειτα γενάρχες των ευρωπαϊκών λαών. Αναφέρεται και με άλλους μύθους.

Η μυθολογία αναφέρεται και στην μετακίνηση ανθρώπων από την Ελλάδα και την Μ. Ασία προς την Ασία κατά την νεολιθική εποχή.

Κατά έναν μύθο ο Δίας μετέφερε τον Διόνυσο στην Ινδία, για να τον σώσει από την ζήλεια της Ήρας και εκεί τον ανέθρεψαν νύμφες. Ο Δίας φόνευσε και τον Ινδό, τον ήρωα των Ινδών.

Η μυθολογία αναφέρει επίσης ότι ο βασιλιάς της Αθήνας Αιγαίας, ο πατέρας του Θησέα, όταν η Μήδεια μετά τον θάνατο των παιδιών της κατέφυγε στην Αθήνα, την παντρεύθηκε και απέκτησαν έναν υιό, τον Μήδο.

Επειδή η Μήδεια επιβουλευόταν τον Θησέα αναγκάσθηκε να εγκαταλείψει με τον Μήδο την Αθήνα. Ο Μήδος νίκησε πολλούς βαρβάρους και την χώρα που κατέκτησε την ονόμασε Μηδία, σκοτώθηκε όμως κατά την εκστρατεία στην Ινδία:

«Μήδεια δε ήκεν εις Αθήνας κακεί… Αιγεί παίδα γεννά Μήδον. Επιβουλεύουσα δε ύστερον Θησεί φυγάς εξ Αθηνών μετά του παιδός εκβάλλεται. Αλλ’ ούτος μεν πολλών κρατήσας βαρβάρων την υφ’ εαυτόν χώραν άπασαν Μηδίαν εκάλεσε, και στρατευόμενος επί Ινδούς απέθανε».

Η Μηδία έγινε τμήμα της Περσίας και ο Ηρόδοτος γράφει ότι ο Ξέρξης, πριν εκστρατεύσει εναντίον της Ελλάδος, έστειλε κήρυκα να πείσει τους Αργείους να μείνουν ουδέτεροι, επειδή οι Πέρσες ήταν απόγονοι των Αργείων, αφού ο Πέρσης (Περσεύς) ο γενάρχης τους ήταν υιός του ομώνυμου ήρωα των Αργείων Περσέως και της Ανδρομέδας, της κόρης του Κηφέως.

Επομένως ισχύει η ρήση του Πλουτάρχου:

«Ψαύει της αληθείας το μυθώδες», αφού και οι έρευνες του DNA βεβαιώνουν ότι από την Ελλάδα και την Μ. Ασία μετακινήθηκαν άνθρωποι έως την Περσία. Και στην Μ. Ασία από παλαιότατους χρόνους κατοικούσαν Έλληνες, γι’ αυτό υπάρχουν πολλά ελληνικά τοπωνύμια, όπως Όλυμπος, Παρνασσός, Πίνδος, Πήδασος, Λάρισα κ.ά.

Γι’ αυτό και τώρα, παρά την φυγή των Ελλήνων πριν και μετά την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως την 29η Μαΐου 1453, παρά τα δεινά των Ελλήνων κατά την τουρκοκρατία, παρά την Μικρασιατική καταστροφή και την ανταλλαγή των πληθυσμών, 5-20% των κατοίκων είναι Έλληνες ή Φρύγες. Και οι Φρύγες όμως έφυγαν από την Θράκη ίσως την 3η π.Χ. χιλιετία και εγκαταστάθηκαν στην Μ. Ασία, γι’ αυτό και ο Ορφέας ήταν Θράκας, ο Πέλοπας ήταν Φρύγας, και οι δύο όμως ήταν Έλληνες.

Στην Χοιροκοιτία της Κύπρου βρέθηκε μία μικρή πόλη (6.020-5800 π.Χ.) με χίλια περίπου θολωτά οικήματα. Οικισμός με όμοια θολωτά οικήματα βρέθηκε στην περιοχή της Πέτρας της Παλαιστίνης, από όπου περνούσε ο δρόμος προς την Ανατολή. Μήπως κάτοικοι της Κύπρου, αφού οι Έλληνες από την 9η ή 8η π.Χ. χιλιετία μετακινούνταν με πλοία στο Αιγαίο Πέλαγος, έφθασαν έως την περιοχή αυτή της Παλαιστίνης;

Από την αρχή της 3ης π.Χ. χιλιετίας η ανάπτυξη είναι μεγαλύτερη στον ελλαδικό χώρο, διότι αρχίζει και η χρήση των μετάλλων. Έχουμε τον Πρωτοελλαδικό πολιτισμό, που αναπτύσσεται από την Θράκη έως την Πελοπόννησο, τον Κυκλαδικό και τον Μινωικό. Η ανάπτυξη ιδίως της Κρήτης είναι πολύ μεγάλη, όπως αποδεικνύουν τα ανάκτορα, οι πολυώροφες ιδιωτικές κατοικίες, οι προσόψεις των οποίων απεικονίζονται σε πλακίδια από φαγεντιανή και τα άλλα αρχαιολογικά ευρήματα.

Πάντως θεωρείται ιστορικό γεγονός ότι το 2000 π.Χ. έχουμε κάθοδο προς την Ινδία «λαών συγγενών κατά την γλώσσαν προς τους λαούς του Ιράν, τους Αρμενίους, Έλληνας και Κελτούς.

«Οι βεδικοί ύμνοι δεικνύουν ότι οι Άρειοι ούτοι καθυπέταξαν τας φυλάς των ιθαγενών και οργάνωσαν μικρά κράτη ακμάσαντα ιδίως εις τας μεγάλος κοιλάδας του Ινδού και του Γάγγη» γράφει ο καθηγητής Γεωγραφίας Σαρρής Ι.Σ. Και ο Θεόφιλος Μπάγιερ γράφει: «Όλες οι χαρακτηρισθείσες “Ινδοευρωπαϊκές” γλώσσες κατάγονται από την Ελληνική». Και πράγματι οι Έλληνες πιθανόν να δημιούργησαν γραφή από το 5.500 π.Χ., όπως αποδεικνύουν και οι πινακίδες του Δισπηλιού Καστοριάς, η πινακίδα-σφραγίδα των Γιαννιτσών, η της 3ης π.Χ. χιλιετίας πινακίδα της Λήμνου και της Αλοννήσου, στην οποία αναγράφεται η λέξη ΑΥΔΗ (φωνή) κ.ά.

Η γενετική επιστήμη, αρχαιολογικά ευρήματα και ιστορικοί μας πριν 2500 π.Χ. περίπου έτη βεβαιώνουν ότι είμαστε γηγενείς και ότι μετακινηθήκαμε στην Δύση και την Ανατολή έως την Περσία πριν χιλιάδες έτη.

Στην Ινδία δεν έγινε έρευνα DNA για να επιβεβαιωθεί και από την γενετική η εκεί παρουσία των Ελλήνων. Οι βεδικοί όμως ύμνοι, τα ιερά βιβλία των Ινδών, αναφέρουν μετακίνηση και Ελλήνων το 2000 π.Χ., όπως και η μυθολογία μας.

Επομένως γιατί δεν αποδεχόμαστε, ότι οι Έλληνες μετέδωσαν την γλώσσα τους στην Ανατολή, όπως την μετέδωσαν και στην Δύση, έτσι ώστε να σταματήσουμε να διδάσκουμε στα πανεπιστήμια και στα σχολεία μας μία θεωρία την οποία δημιούργησαν πριν 200 περίπου έτη κάποιοι ξένοι γλωσσολόγοι και δεν αποδέχθηκαν ποτέ πολλοί επιστήμονες;

Το 1995 από έρευνες των Εβραίων αρχαιολόγων Πάσλεϋ, Χαάλεϋ, Ροπέ, βρέθηκε θαμμένος στις Βόρειες Σποράδες Ελληνικός Κρητικός πολιτισμός 10.000 ετών, όπως συνάγεται από διάφορα λείψανα που σχετίζονται με κοσμήματα, οστά ψαριών, ανθρώπινα κρανία, ίχνη φωτιάς κ.α. Πιθανολογείται ότι υπήρχαν πριν από την καταστροφή της Ατλαντίδος.

Ο Αρχαίος Ελληνικός πολιτισμός ήταν Ιδεαλιστικός, σε αντίθεση με το σημερινό που είναι Υλιστικός. Γι’ αυτό η Ελλάδα θεωρείται «Μητέρα του Οικουμενικού Πολιτισμού». Πολλοί αντέγραψαν, σφετερίστηκαν τον Αρχαίο Ελληνικό-Πνευματικό και Τεχνολογικό Πολιτισμό. Παρουσίασαν τα πιο πάνω σαν επιτεύγματα δικά τους όπως οι Κοπέρνικος, Κέπλερ, Νεύτων, Αϊνστάιν και πολλοί άλλοι.

Ακόμη και στην αρχαία Ελλάδα βέβαια κανείς δεν είχε ισχυρισθεί ότι όλα τα παρατήρησαν πρώτοι οι Έλληνες. Η σύγχρονη όμως βαρβαρική ρήση «anything you can do, I can do better» (ό,τι κάνεις μπορώ να το κάνω καλύτερα), ειπώθηκε απ’ τον Πλάτωνα, που είπε και βεβαίως έγραψε: «ό,τι περ αν Έλληνες βαρβάρων παραλάβωσι, κάλλιον τούτο εις τέλος απεργάζονται (Πλάτωνος: Επινομίς 987-988α) (οτιδήποτε παραλάβουν οι Έλληνες από τους βάρβαρους, το φέρουν εις πέρας καλύτερα).

Να δώσουμε ένα-δυο παραδείγματα: Λένε οι σύγχρονοι ζηλόφθονοι ότι ο Ίππαρχος ο Ρόδιος (2ος αι. π.Χ.), ο πατέρας ουσιαστικά της μαθηματικής αστρονομίας, ανακάλυψε την «μετάπτωση» συγκρίνοντας τις δικές τους παρατηρήσεις με αυτές των Βαβυλωνίων. Αυτό δεν ευσταθεί, διότι ο Ίππαρχος χρησιμοποίησε σημεία αναφοράς πάνω στο αστρικό (και όχι ζωδιακό) κύκλο, τον οποίον οι Βαβυλώνιοι αγνοούσαν. Σύμφωνα μάλιστα με τον Ε. Σπανδάγο, ο Ίππαρχος συνέκρινε τις παρατηρήσεις του με αυτές του Αρίστυλλου και τους Τιμοχάρεως (154 χρόνια πριν απ’ αυτόν) στον αστέρα Στάχυ της Παρθένου (α′ του αστερισμού της Παρθένου).

Συνοψίζοντας για την περιβόητη βαβυλωνιακή και αιγυπτιακή αστρονομία, ξαναλέμε ότι αποτελούνταν μόνο από εμπειρικές παρατηρήσεις και σύνταξη ενός ατελούς σεληνιακού ημερολογίου από τους Βαβυλώνιους και ενός αντίστοιχου ηλιακού από τους Αιγύπτιους. Ποτέ οι λαοί αυτοί, λόγω της δουλικής τους νοοτροπίας ίσως, δεν ασχολήθηκαν με το «πώς» και το «γιατί» συμβαίνουν όλα γύρω τους. Η πιο προχωρημένη «ανησυχία» τους ήταν για το ότι απλά συμβαίνουν.

α) «Η γραφή εφευρέθηκε στην Σουμερία γύρω στο 3000 π.Χ.». Τι γίνεται όμως με τις γραφές του Δισπηλιού που χρονολογήθηκαν στο 5.250 π.Χ.; Με τη γραφή των Γιούρων (βορ. Σποράδες) του 6.000 π.Χ.; Με την πινακίδα των Πηλικάτων Ιθάκης του 2.800 π.Χ.;

β) «Η Ουρούκ της Σουμερίας είναι η πρωιμότερη ανθρώπινη εγκατάσταση που αξίζει να ονομαστεί πόλη». Και η Πολιόχνη της Λήμνου που είναι κατά δύο χιλιετίες αρχαιότερη της Ουρ;

γ) «Οι Σουμέριοι ήταν οι πρώτοι που εφεύραν την οικοδομική τέχνη». Και οι αρχαιότερες των Σουμερίων πόλεις του ελλαδικού χώρου πώς οικοδομήθηκαν; (Πολιόχνη, Σέσκλο, Διμήνι, Δισπιλιό κ.τ.λ.).

δ) «Οι Σουμέριοι διενέργησαν πρώτοι, εμπόριο». Και οι Αιγαίοι Δραβίδες τι έκαναν χιλιετίες πρωτύτερα; Πώς βρέθηκε οψιδιανός της Μήλου Φράγχθι Αργολίδας (ζ΄ π.Χ. χιλιετία) και στο Δισπιλιό Καστοριάς (ε΄ π.Χ. χιλιετία);

ε) «Ο Σουμερικός είναι ο πρώτος παγκοσμίως πολιτισμός». Και οι προγενέστερη πολιτισμοί των Πελασγών, των Αιγαίων, των προκατακλυσμιαίων και πρώτοελλήνων;

Όλη αυτή η προβολή των Σουμερίων έχει μία αιτία: ο μυθικός γενάρχης των Εβραίων Αβραάμ, υποτίθεται ότι ξεκίνησε από την σουμεριακή πόλη Χαρράν (άρα ήταν Σουμέριος η Σημίτης εγκατεστημένος στην Σουμερία) και συνεπώς φορέας-μεταδότης του πρώτου πολιτισμού ήταν εβραίος. Αυτά προωθεί το σιωνιστικό παγκόσμιο συμβούλιο στη Γερμανία και Αμερική.

Όπως και να είναι, οι Σουμέριοι δεν ήταν Σημίτες, όπως οι Εβραίοι, αλλά Άρειοι, όπως οι Αιγαίοι Πρωτοέλληνες Δραβίδες, από τους οποίους και επηρεάστηκαν πολιτισμικά. Ο επηρεασμός αυτός έγινε όταν κατά την δ΄ π.Χ. χιλιετία, οι Αιγαίοι προωθήθηκαν ως τις Ινδίες, αφού εξαπλώθηκαν σε Αίγυπτο, Συροπαλαιστίνη, αν. Μ. Ασία (Αγήνωρ, Βαλλερεφόντης, Μίδας, Πέρσης, Διόνυσος, Ηρακλής). Χαρακτηριστικές της ελληνικής επίδρασης είναι οι ονομασίες της μεγάλης θεάς των Σουμερίων, Αρούρου (από το ελληνικό άρουρα = η μητέρα γη) και του μεγάλου θεού Άνου (=Άνω). Οι ίδιοι οι Σουμέριοι θεωρούσαν εκπολιτιστή τους τον άνθρωπο ψάρι (=ναυτικός) Οάννες (Ίωνα).

Αίγυπτος ή Ελλάς φορέας πολιτισμού;

Από την Ιστορία της ανθρωπότητας, της Unesco, πληροφορούμαστε ότι οι πρώτοι κάτοικοι της Αιγύπτου το 4.000 π.Χ. ήσαν κυνηγοί. Ο Αιγύπτιος ιστορικός Μανέθων στα Αιγυπτιακά αναφέρει ότι από το 15 πρώτα ονόματα των Βασιλέων-Θεών οι 9 ήσαν Ελληνικής Καταγωγής όπως: ο Ήφαιστος, ο Ήλιος, ο Μήνης, ο Αγαθοδαίμων, ο Σώσις, ο Κρόνος, ο Όσιρις, ο Τυφών, ο Ώρος, ο Άρης, ο Ηρακλής, ο Απόλλων κ.ά. Επί της βασιλείας Μήνη ιδρύθηκαν η Άνω και Κάτω Αίγυπτος το 3.100 π.Χ.

Επίσης κτίστηκε η πρώτη μεγάλη πυραμίς Ζοσέρ (2.610 π.Χ.), αργότερα κτίστηκε η πυραμίδα του Χέοπα το 2.520 π.Χ. το δε 2.530 του Χεφρίνου στη Γκίζα από τον Έλληνα αρχιτέκτονα Αίμωνα. Το 2.500 π.Χ. κτίστηκε η μικρότερη του Μικερίνου. Υποστηρίζεται ότι το όνομα Αίγυπτος σημαίνει, χώρα που ευρίσκεται υπτίως, δηλαδή κάτω από τη χώρα «Αιγηίς» ή του Αιγαίου, με άλλα λόγια Αιγύπτια=Αίγυπτος. Υπάρχουν ενδείξεις ότι στην Αίγυπτο ήταν κοινότητες-πολιτείες πριν από το 5.000 π.Χ., από τους Πελασγούς (π.χ. Δαναοί, Αθηναίοι, Καδμείοι, Μακεδόνες κ.ά.), που έφυγαν από την Αρχαία Ελλάδα, σποραδικά και ίδρυσαν αποικίες σ’ όλη την Ασία, Ευρώπη και Αφρική μετά το μεγάλο κατακλυσμό του Ωγύγη πολύ πριν το 10.000 π.Χ. (Ωγύγης Βασιλεύς των Αθηνών).

Ο Βασιλιάς Έπαφος ίδρυσε μεταξύ των άλλων τη Μέμφιδα. Υπάρχουν πανάρχαιες Ελληνικές πόλεις π.χ. Σάις, Ηλιούπολις, Κυνόπολις, Ηρακλεόπολις, Ερμούπολις, Ιερακόπολις, Πανόπολις, Αβυρος, Θήβαι, Ναύκρατις, Οι Διοσπόλεις (Άνω και Κάτω) στην Αίγυπτο.

Τα σημερινά τοπονύμια Ασσουάν και Σουέζ, αν τα διαβάσουμε εκ των δεξιών προς τα αρι­στερά μας, όπως η Αραβική γραφή, αποκαλύπτουν τις λέξεις Νάουσα και Ζευς, Νείλος=Σωλήν.

Ιστορικά αποδεικνύεται ότι οι Αιγύπτιοι Βασιλείς καλούσαν τακτικά όχι μόνο τους γείτονες Κρήτες αλλά και τους Μακεδόνες-Αθηναίους φιλόσοφους και τεχνικούς για τα μεγάλα έργα όπως οι Πυραμίδες του Μην-Μηγά ή Μίνωος κ.α.

Στην αιγυπτιακή φιλολογία δεν έχει βρεθεί τίποτε που να μοιάζει με τις διαλεκτικές μεθόδους και τις αποδεικτικές δομές που επινόησαν οι Έλληνες φιλόσοφοι. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι οι Αιγύπτιοι δεν είχαν τη δική τους φιλοσοφία, θεολογία και επιστήμη, απλώς η δική τους σκέψη ήταν εντελώς διαφορετική από τη σκέψη του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη. Η μεγαλύτερη απόδειξη όμως της ανεξαρτησίας της ελληνικής σκέψης από την αιγυπτιακή είναι η έλλειψη οιουδήποτε ανάλογου με τα ελληνικά φιλοσοφικού κειμένου στην Αίγυπτο. Και είναι απίθανο να υπήρξε αιγυπτιακή φιλοσοφία ανάλογη της ελληνικής και να εξαφανίστηκε ολοσχερώς χωρίς να αφήσει κανένα ίχνος.

«Προηγείτο η πόλις σας 1.000 χρόνια, αφού παρέλαβε για σας το σπέρμα από τη Γη και τον Ήφαιστο, η δική μας δε ήτο καθυστερημένη. Στα Ιερά μας βιβλία έχει γραφεί ότι η διοργάνωση της πόλεως μας έγινε προ 8.000 ετών. Η Αθήνα προηγήθη κατά 1.000 έτη της Σαΐδος». Ο πρωτο-πρεσβύτερος είπε επίσης «ότι οι Αιγύπτιοι ιερείς κατάγονται από τους Πελασγούς».

Υπάρχουν πολλές πυραμίδες σ’ όλο τον κόσμο, μερικές αρχαιότερες της Αιγύπτου π.χ. της Πελοποννήσου, Αργολίδα (2.720 π.Χ.) και (+-600), του Λυγουρίου (2100 π.Χ.) και της Κρήτης. Άλλες Πυραμίδες υπάρχουν στην Αυλίδα, στη Ν. Επίδαυρο, στη Σικυώνα, στη Θήβα, στη Βοιωτία, στα Χανιά, στην Κορυφή του Ταΰγετου, στις τοποθεσίες Κρύα Βρύση, στο Ελληνάκι κ.α., συνολικά 23. Υπάρχουν επίσης πυραμίδες στην Κίνα (επαρχία Γιουνάν) στο Μαο Λινγκ και στο Ξιάν. Στο Μεξικό μάλιστα μια είναι χωμένη μέχρι τη Μέση 6.000 π.Χ., στη Χερσόνησο της Κριμαίας, την Ασία, την Αμερική, τη Νότιο Αγγλία, την Ιρλανδία, την Αφρική και Ευρώπη.

Εκτός από τις πυραμίδες υπάρχουν πολλά μεγαλιθικά, μεγαλοπρεπή έργα τέχνης και επιστήμης που βρίσκονται στο όρος Άθως (Άγ. Όρος), ο Βράχος της Πάτμου, το Άγαλμα του Κέκροπα, το Κάστρο του Δομοκού, στην Κορυφή του Παγγαίου κ.α. Πιστεύεται ότι τα υλικά κατασκευής ήταν της ίδιας περιοχής.

Όπως αναφέρει ο Πλάτων, ο Αιγύπτιος ιερέας της Ίσιδας είπε στο Σόλωνα ότι: Προ του Ελληνο-Ατλαντικού πολέμου οι Αθηναίοι, απόγονοι των Πελασγών είχαν ωραιότατους νόμους, την πανάρχαιη Νομοθεσία του Ζαλεύκου. Κανένας άλλος λαός δεν είχε νομοθεσία, διότι η Ελληνική Γλώσσα ήταν οικουμενική.

Ο ελληνικός χώρος δεν αποικίστηκε από τους κατοίκους της Αιγύπτου. Οριστικό τέλος στον Αφροκεντρισμό. Το πρώτο οδικό δίκτυο στην Ευρώπη, ίσως και παγκοσμίως βρέθηκε στην Ανατολική Αττική που συνδέει το Μαραθώνα, τη Νέα Μάκρη, τη Ραφήνα κ.α. της 5ης χιλιετίας π.Χ. Όλες οι τελευταίες ανασκαφές αναφέρονται στην ιστορία του Ελληνικού Έθνους και αφορούν το Νεολιθικό Πολιτισμό στον Ελληνικό χώρο. Είναι εξοργιστικό το γεγονός ότι μερικοί που θέλουν να εξυπηρετήσουν τα δικά τους συμφέροντα ή ξένα, προσπαθούν με αγωνία και κάθε τρόπο να αποδείξουν ότι η αρχαία Ελλάδα πρωτοκατοικήθηκε από ομάδες ανθρώπων που προήλθαν από την Ασία ή Αφρική 4-5.000 έτη πριν αγνοώντας ετσιθελικά τα άπειρα ευρήματα ηλικίας εκατοντάδων χιλιάδων ετών στον Ελλαδικό χώρο, λόγω του από αρχαιοτάτων χρόνων, ήπιου σταθερού κλίματος του.

 «Η ιδέα περί εκτεταμένης Ελληνικής οφειλής εις την Αίγυπτο, έχει τις ρίζες της στην Μασονική μυθολογία του 18^ου αιώνος, και επομένως οι Αφροκεντρικοί ισχυρισμοί περί Αιγυπτιακής κληρονομίας στηρίζονται σε μία – καλοπροαίρετη, έστω, - παρανόηση» (Έντ. Γκίμπον: Ιστορία της παρακμής και της πτώσεως της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας).

Οικουμενική η Ελληνική Γλώσσα ή τα Σανσκριτικά;

Η Σανσκριτική (αρχαία Ινδική) γραφή προέρχεται από ανάμιξη της Ελληνικής με την προ-Ινδική «Βεδική», από το «Βέδα» = Οίδα = γνωρίζω.

Theofilos Bayer, Γερμανός Ανατολιστής, γλωσσολόγος, καθηγητής Πανεπιστημίου

«Κοιτίς των Δραβιδών είναι τα νησιά του Αιγαίου απ’ όπου οι πρόγονοί τους, με επίκεντρο την Κρήτη, ξεκίνησαν πριν από πολλές χιλιετίες, για να κατασταλάξουν στην Κεντρική και Νότιο Ινδία… Οι Δραβίδες συνεισέφεραν πάρα πολλά στοιχεία υψίστης σημασίας στην εξέλιξη του Ινδικού πολιτισμού».

J. K. Chattergic, Διάσημος Ινδός Αρχαιολόγος

Υπάρχουν (επιγραφικές) αποδείξεις της έντονης αρχαίας Ελληνικής παρουσίας στη νήσο Κεϋλάνη ή Σρι Λάνκα (την οποία ο Αστυπάλιος αρχαιολόγος, ιστορικός, συγγραφεύς, Ονησίκριτος –σύγχρονος του Μ. Αλεξάνδρου-ονόμαζε Ταπρόβανη).

Αναφέρονται πολλά αρχαία ονόματα, καθώς και του Αλεξάνδρου με Ινδική παραφθορά «Αλεσάντρα Τσακραβάτι Ρατζά (=Αλέξανδρος ο Κοσμοκράτωρ) και άλλων επιφανών Ελλήνων, και ανάμεσά τους και του Ονησικρίτου «Αβαντί Σουκρίτα».

Seranat Paranavitana, Ινδός επιγραφολόγος

Εξανίσταμαι κατά της μακράς και πείσμονος προσπάθειας, όπως οι Σημιτοφοίνικες παρασταθούν ως οι μεγάλοι φορείς του Πολιτισμού στην Μεσόγειο κατά τους αρχαιοτάτους χρόνους και προ των Ελλήνων. Δεν υπάρχουν καλλιτεχνικά και ιστορικά μνημεία που μπορούν να αποδοθούν σε αυτούς.

E. Meyer, Γερμανός ιστορικός, καθηγητής Πανεπιστημίου

Η γλώσσα είναι ένα βασικό στοιχείο εθνικής ταυτότητας που καταγράφει τις παραδόσεις, την Ιστορία και γενικά τον πολιτισμό κάθε λαού, οπότε καταλαβαίνουμε όλοι πολύ καλά την τεράστια σημασία της, αν πρόκειται για την Ελληνική γλώσσα με τον απέραντο πλούτο και τις κολοσσιαίες δυνατότητες της, ενώ ζούμε στον αιώνα της οικουμενικότητας. Τα γράμματα της ελληνικής αλφαβήτου είναι σχήματα σύμβολα κλειδιά κωδικοί συμπαντικοί, είναι αστερισμοί στο ακριβές σχήμα του γράμματος το όνομα του γράμματος, είναι ονόματα συμπαντικών δυνάμεων [άλφα, βήτα, γάμα, δέλτα, έψιλον και ούτε καθ’ εξής ] γι’ αυτό η ελληνική μας γλώσσα είναι μουσική και στην αρχαιότητα μιλούσαμε απαγγέλλοντας δεν υπήρχε, το να κατανοήσεις είναι μια άλλη διαδικασία, τα σχήματα των γραμμά-των δεν μπορούν να αλλάξουν σε καμία περίπτωση, όταν αλλάξεις το σχήμα τότε μιλάς για κάτι άλλο εκτός των ελληνικών γραμμάτων και ολοκληρωμένης γλώσσας με κραδασμικότητα, γεωμετρία, συντονισμό και μεταδοτικότητα της κατανόησης.

Στο απώτατο παρελθόν, 2.000-1.000 π.Χ., η παλαιότερη Ελληνική γλώσσα, η θρησκεία, οι νόμοι, τα ήθη και τα έθιμα ήταν οικουμενικά που αργότερα διαφοροποιήθηκαν. Γι΄ αυτό σ' όλες τις γλώσσες του κόσμου υπάρχουν πρωτοπελασγικές ρίζες και Ελληνικά πολιτιστικά στοιχεία, που τα γνωρίζουμε από τις παραδόσεις διαφόρων λαών, π.χ. των Ινδών, των Ίνκας, των Μάγιας, των κατοίκων της Πολυνησίας, της Χαβάης, της Ταϊτής, των νήσων Πάσχα, αλλά και των Αιγυπτίων, Νεοζηλανδών και Χετταίων. Αυτό επιβεβαιώνει και τη διατυπωθείσα από αρχαιολόγους άποψη ότι Έλληνες είχαν μετοικήσει στην Αμερικανική Ήπειρο πριν ή μετά το 10.000 π.Χ. περίπου.

Εξάλλου η δομή και γενικά ο πλούτος και η ποιότητα της γλώσσας του Ορφέα, του Ομήρου, του Ησιόδου δε συγκρίνονται με τις παραλλαγές της γλώσσας των Αιγυπτίων, Βαβυλωνίων, Σημιτών και άλλων εκείνης της εποχής. Μπορεί βέβαια να σώζεται ένα λογοτεχνικό έργο από τη Μεσοποταμία της 3ης χιλιετηρίδας π.Χ., το έπος του Γιλγαμές, με πολλές μεταγενέστερες προσθήκες, αλλά δε μετρά και τόσο, αν αναλογιστούμε τι επακολούθησε στον Ελληνικό χώρο.

Άλλωστε για να αναπτυχθεί μια τόσο φιλοσοφημένη γλώσσα σαν την Ελληνική προϋποτίθεται και απαιτείται η ύπαρξη όχι μόνο ενός ικανοποιητικού τεχνολογικού εξοπλισμού, αλλά και ενός υψηλού επιπέδου ιδεολογικού-κοινωνικού πολιτισμού τελείως απαλλαγμένου από υλιστικές και χρησιμοθηρικές ιδέες.

Εξάλλου η Ελληνική γλώσσα μπορεί σήμερα να εγγίζει τις 90.000.000 λέξεις με παρεμφερές ή τελείως ξεχωριστό νόημα η κάθε μία, όμως αν λάβουμε υπόψη μας ότι αυτή διαθέτει μια τρομερή ποικιλία ξεχωριστών νοημάτων που εμπεριέχει το καθένα από τα χιλιάδες προσφύματά της που χρησιμοποιούνται είτε ως πρώτα συνθετικά λέξεων (π.χ. μικρό-, μέγα-, μακρό-, ευ-, δυσ-, σκοπό-, τηλε- κ.λπ.), είτε ως παραγωγικά από κάθε μέρος του λόγου, τότε η δυνατότητα παραγωγής νέων Ελληνικών λέξεων, που θα σημαίνουν κάτι το καινούργιο, προεκτείνεται στο άπειρο και έτσι αποδεικνύεται περίτρανα ότι η Ελληνική είναι η μοναδική γλώσσα στον κόσμο που η παραγωγικότητα της είναι Χωρίς Όρια!

Ο Γερμανός γλωσσολόγος, Βινκενστάϊν λέει ότι «Τα όρια της γλώσσας μου είναι τα όρια της γνώσης μου». Αυτό βέβαια, δεν ήταν δυνατόν να διαφύγει από την προσοχή της σύγχρονης επιστήμης κι έτσι το ενδιαφέρον για την Ελληνική γλώσσα κορυφώθηκε με τη διαπίστωση ότι οι Ηλεκτρονικοί Υπολογιστές προχωρημένης Τεχνολογίας δέχονται ως «νοηματική γλώσσα» στην οποία το «σημαίνον», δηλαδή η λέξη και το «σημαινόμενο» δηλαδή αυτό που εκφράζει η λέξη (πράγμα, κατάσταση, ιδέα) έχουν μεταξύ τους πρωτογενή σχέση.

Μόνο η Ελληνική γλώσσα έχει μαθηματική δομή που επιτρέπει την αρμονική γεωμετρική της απεικόνιση και γι’ αυτό τα πιο τέλεια προγράμματα Η/Υ «Ίβυκος», «Γνώσις» και «Νεύτων» αναπαριστούν τους λεκτικούς τύπους της Ελληνικής σε ολοκληρώματα και σχήματα παραστατικής. Καταρρέει λοιπόν το δόγμα «εξ Ανατολών το φως».

Ήδη στις ημέρες μας ο κ. Τζων Σκάλι, πρόεδρος της μεγάλης Αμερικανικής Εταιρείας Η/Υ «Apple» λέει: «Αποφασίσαμε να προωθήσουμε το πρόγραμμα εκμάθησης της Ελληνικής, επειδή η κοινωνία μας χρειάζεται ένα εργαλείο που θα της επιτρέψει να αναπτύξει τη δημιουργικότητά της, να εισαγάγει νέες ιδέες και που θα της προσφέρει γνώσεις, περισσότερες από όσες ο άνθρωπος μπορούσε ως τώρα ν’ ανακαλύψει».

Το πρόγραμμα αυτό ηλεκτρονικής εκμάθησης της Ελληνικής γλώσσας, γνωστό ως «Hellenic Quest» προορίζεται σε πρώτο στάδιο για τους πολυπληθείς Αγγλόφωνους και Ισπανόφωνους, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δε θα γίνουν προγράμματα για τις περισσότερες γλώσσες του κόσμου.

Επομένως έχουμε, επιτέλους, μια πέρα για πέρα ουσιαστική εκδήλωση της τάσης για θεαματική επιστροφή στις ρίζες του παγκόσμιου πολιτισμού, που είναι η γλώσσα και το δημιουργικό πνεύμα των Ελλήνων. Η παγκόσμια ιστορία πρέπει να ξαναγραφεί σωστά.

Ιδού το αποτέλεσμα κατά τον Livingstone: «Κανένα άλλο έθνος δεν δημιούργησε τέχνη του λόγου με την έννοια που την δημιούργησαν οι Έλληνες, ούτε ανάπτυξε τα διάφορα φιλολογικά είδη, όπως έκαναν εκείνοι, ξεκινώντας από το τίποτα. Δεν είχαν πρότυπα, οδηγούς ή έξωθεν βοήθεια. Η Ρώμη είχε την Ελληνική φιλολογία ώστε να την ακολουθήσει, οι Έλληνες όμως δημιούργησαν εκ του μηδενός και συνεπώς είναι οι δημιουργοί με την αληθινή έννοια της λέξεως, όπως δεν υπήρξε κανείς άλλος λαός. Τέτοια επιτεύγματα ήταν εφικτά μόνον για έναν λαό με φυσική ιδιοφυία προς την τέχνη του λόγου. Στα χέρια των Ελλήνων τα διάφορα φιλολογικά στοιχεία βρήκαν το «τέλος» (σ. στα ελληνικά στο κείμενο) τους και ολοκλήρωσαν την φυσική μορφή τους, σχεδόν με την ίδια ενστικτώδη διαδικασία που ένας σπόρος εξελίσσεται στην μορφή για την οποία προορίζεται».

Πράγματι, οι Έλληνες ξεκίνησαν από το μηδέν. Το έργο τους δεν ήταν ούτε μίμησις, όπως των Λατίνων, ούτε αναγέννησις, όπως των Δυτικών, ούτε παθητική αποδοχή, όπως των Σλάβων –ήταν ΓΕΝΝΗΣΙΣ. Και μ’ αυτήν έφεραν στο φως αυτό που ο μεγάλος Άγγλος ποιητής και κριτικός Charles Swinburne (1837-1909) χαρακτήρισε ως «το μέγιστο πνευματικό έργο του ανθρώπου».

ΤΖΕΗΜΣ ΧΙΛΛΜΑΝ. Συγγραφέας Η.Π.Α. λέγει: «όταν μιλάμε, τα Ελληνικά είναι μέσα στις λέξεις μας. Όταν σκεφτόμαστε, κατασκευάζουμε, υπολογίζουμε και οργανώνουμε, η Ελλάδα συγκροτεί και μορφώνει το νου μας. Ακόμη και η ιδέα της ιδέας είναι Ελληνική».

«Ει οι θεοί διαλέγονται, τη των Ελλήνων γλώσση χρώνται», Κικέρων.

Το 1982 εκδόθηκε στη Μεγάλη Βρετανία ένα βιβλίο με τον περίεργο τίτλο Τα Εβραϊκά Είναι Ελληνικά (Hebrew is Greek) και συγγραφέας του ήταν –ακόμα πιο περίεργο, ίσως– ένας εβραίος δικηγόρος –και ερασιτέχνης γλωσσολόγος– ο Γιόζεφ Γιαχούντα (Joseph Yajunda). Έκτοτε το βιβλίο του, όπως ίσως ήταν φυσικό, «εξαφανίστηκε» και ο εκδοτικός οίκος έκλεισε.

Ο Γ. Γιαχούντα ισχυρίζεται στο, 600 σελίδων πόνημά του, ότι το 90% των εβραϊκών λέξεων είναι ελληνικές! Και επιπλέον ότι και μεγάλο μέρος της αραβικής γλώσσας έχει επίσης ελληνική προέλευση. (Σημειωτέον, ότι ο Γ. Γιαχούντα είχε γεννηθεί και μεγαλώσει στο Κάιρο, και μετανάστευσε αργότερα στην Αγγλία). Ο Γ. Γιαχούντα είχε παρατηρήσει κάποτε ότι αρκετές εβραϊκές λέξεις έμοιαζαν με ελληνικές και είχε θεωρήσει ότι αποτελούσαν δάνεια της ελληνικής από την εβραϊκή. Χρόνια αργότερα καταπιάστηκε με το ζήτημα, για να αποδείξει ότι πολλές ελληνικές λέξεις προέρχονταν από τα εβραϊκά. Το συμπέρασμά του, μετά από τριάντα χρόνια μελετών, ήταν ακριβώς το αντίθετο: το 90% των λέξεων της εβραϊκής γλώσσας έχουν ελληνική προέλευση. Στο βιβλίο του όχι μόνον παραθέτει χιλιάδες παραδείγματα, που αποδεικνύουν τα λεγόμενά του, αλλά αναλύει και τους γλωσσολογικούς κανόνες που επιτρέπουν την περαιτέρω ανάλυση των δύο γλωσσών.

Σύμφωνα με τον Γιαχούντα, οι Εβραίοι δεν ήταν παρά ένα ελληνικό φύλο που είχε εγκατασταθεί στην Παλαιστίνη.

Ένας ομοεθνής του Γιαχούντα  τον πρόλαβε και εξέδωσε τόμο, αποδεικνύοντας ότι τα εβραϊκά είναι ελληνικά [Hebrew is Greek, Λονδίνο, έκδ. 1981], δηλαδή, 6 χρόνια νωρίτερα, συνεπώς «γλαύκας κομίζει». Ο Cyrus Gordon είναι ο Σιωνιστής συγγραφέας της «μελέτης» Όμηρος και Βίβλος, που ισχυρίζεται ότι οι Έλληνες προήλθαν από έναν κοινό προγονικό πολιτισμό μαζί με τους Εβραίους, η δε Βίβλος είναι επική ποίηση όπως και τα Ομηρικά έπη (βλ. Δαυλό, τ. 109). Το σιωνιστικό αυτό πεπαλαιωμένο προπαγανδιστικό έργο του 1955 χρηματοδότησε η Γενική Γραμματεία Έρευνας της Ελλάδας ως «έρευνα»!

Ότι αυτό το επιστημονικοφανές προπαγανδιστικό έργο δεν ανήκει μόνο στον κ. Bernal, αποκαλύπτει ο ίδιος, που γράφει: «εν πολλοίς βλέπω το όλον έργον ως συλλογική μάλλον ή ατομική προσπάθεια. Ένας δεν θα ηδύνατο να καλύψει όλα τα πολυπληθή πεδία που περιλαμβάνονται…». Αμέσως μετά ευχαριστεί δεκάδες ανδρών και γυναικών, «χωρίς έναν έκαστον των οποίων δεν θα μπορούσα ποτέ να συμπληρώσω αυτό το έργο…». (Από τα ονόματα παραθέτουμε ενδεικτικά μερικά: Soul Levin, Joseph Naveh, Joseph Needham, David Owen κ.λπ.). Ακολουθεί ευχαριστήριο στη λίστα που 93 ανδρών και γυναικών (σύνολο δηλαδή:103). Ενδεικτικά: Lyn Abel, Yoel Arbeitman, Alvin Bernstein, Yehuda Elkada, Moses Finley, Peter Kagn, Joel Kypperman, Isaac Sasson, Robert Tannenbaum, Gail Veinstain, James Veinstain, Hainz Wismann κ.λπ. Αυτό το «επιτελείο» με τα χαρακτηριστικά ονόματα συνέρ/ραψε την Μαύρη Αθηνά, ένα «μαύρο βιβλίο», νέα κρίκο της μακράς αλυσίδας των πλαστογραφήσεων της αλήθειας και της Ιστορίας και όνειδος για την επιστήμη του τέλους του 20ού αιώνα. Τους 103 τους ευχαριστεί, αλλά «ευλογεί και τα γένια του», ευχαριστώντας την θυγατέρα του Sophie (Σοφία). Παρέβλεψε την ελληνική ρίζα του ονόματός της, που έχει σχέση με τη θεά Αθηνά, που χρωμάτισε μαύρη. Από πού προήλθε η λέξη σοφία; Από την ΧαναανιτοΦοινικική; Την Ινδοευρωπαϊκή; Ή την Αιγυπτιακή;

 ΠΗΓΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΡΑ

ΟΙ ΕΠΙΤΑΓΕΣ ΤΩΝ ΘΕΩΝ ΤΗΣ ΦΥΛΗΣ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΟΥΝ ΤΗΝ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΟΥΣ

Το Παγκόσμιο Πάνθεον – Ουρανίδες – Τιτανίδες – Ολύμπιοι

Εξετάζοντας το Πάνθεον των εθνών μπορούμε να παρατηρήσουμε τα εξής:

α) Η πληρότητα του ελληνικού Πάνθεον αποτελεί οδηγό για όλα τα έθνη.

β) Οι ίδιοι θεοί πήραν διαφορετικά ονόματα από τους λαούς που ήλθαν σε επαφή. Επομένως, όποιος θεός συγκεντρώνει τα περισσότερα ονόματα ήρθε σε επαφή με περισσότερους λαούς. Κι έτσι θα μπορούσαμε να πούμε ότι τελικά υπάρχουν διεθνείς θεοί, όπως οι Ολύμπιοι και εθνικοί, τοπικοί θεοί.

Σε έναν πίνακα που θα περιλαμβάνει όλες τις δημιουργίες και τις διακλαδώσεις των γενεαλογικών δέντρων όσων Τιτάνων συμμετέχουν στη δημιουργία του ανθρώπινου είδους θα χρωματίσουμε με ξεχωριστά χρώματα τους γονείς και με τη σύνθεσή τους, τους απογόνους τους, ώστε να διαπιστώσουμε πόσα ανθρώπινα κράματα, πόσα ανθρώπινα μοντέλα έχουν δημιουργηθεί. Κάθε ζεύγος Τιτάνων εκπροσωπεί κι ένα πεδίο δημιουργίας. Έτσι μπορούμε να διακρίνουμε ποιοι απόγονοι και ποιες ανθρώπινες φυλές μετέχουν στην ύλη και στην ιδιαίτερη ενέργεια που χαρακτηρίζει τη δημιουργία κάθε Τιτάνα. Όσα δε μας λέει η Ελληνική Μυθολογία και η Βίβλος μας το λένε ξεκάθαρα οι Σουμεριακές Δέλτοι, η παγκόσμια μυθολογία αλλά και η παγκόσμια αρχαιολογία, ανθρωπολογία και ιστορία. Η μία πηγή συμπληρώνει την άλλη. Κι έτσι διορθώνονται πολλά λάθη και διαστρεβλώσεις που υπάρχουν στην υποκειμενική οπτική κάθε λαού. Ελάχιστοι Έλληνες γνωρίζουν επί παραδείγματι ότι το Άργος ήταν αιγυπτιακή αποικία όπου γεννήθηκε ο Περσέας κι απ’ τη γενιά του ονομάστηκαν και οι Πέρσες στην Ανατολή. Γι’ αυτό κι όταν οι Πέρσες μπήκαν στην Ελλάδα δεν πείραξαν το Άργος ούτε και το Άργος μετείχε στους Περσικούς.

Φυλές και Υποφυλές – Απόγονοι «θεών»

Οι Πελασγοί κράταγαν το πέλαγος που χώριζε τότε την Ατλαντίδα και την Αιγηίδα. Αυτή η υποφυλή δέχτηκε πολλές διαφορετικές επιρροές ζυμώνοντας το υπόβαθρο για την ανάπτυξη της Ολύμπιας Απολλώνιας ή Ελληνικής αισθητικής που θα γεννήσει τον γνωστό ελληνικό πολιτισμό. Στην πραγματικότητα ο Αιγιακός πολιτισμός των Δραβίδων πρωτοελλήνων όπως ονομάστηκαν αργότερα (όσοι δεν μετανάστευσαν και εγκαταστάθηκαν προ κατακλυσμού στην Αίγυπτο, Μεσοποταμία, Μ. Ασία, Ινδία). Οι Αιγαίοι Δραβίδες αποτελούν έναν από τους κλάδους των αρχανθρώπων που αναπτύχθηκαν στον ελλαδικό χώρο και πρωταρχικά στην Μακεδονία όπως καταμαρτυρούν ευρήματα 11 εκ. ετών. Ο έναρθρος λόγος, η ολοκληρωμένη ομιλία, η γλώσσα, η επίγνωση της ατομικής ύπαρξης, των θεσμών της αρμονικής συμβίωσης με την φύση και την κοινωνία ξεκίνησε στην Αιγηίδα που αναδύθηκε 180 εκ. χρόνια πριν.

Ο Νιμπιρού και οι Αννουνάκι

Οι Σουμεριακές Δέλτοι αποκαλύπτουν ότι όντα από τον Σείριο αποίκησαν τη Γη, πριν 500.000 χρόνια και επενέβησαν γενετικά δημιουργώντας τον homo sapiens στην Αφρική, με σκοπό να του φορτώσουν την χειρωνακτική εργασία στα ορυχεία τους. Οι ίδιοι του μετέφεραν την γνώση και στοιχεία υποδομής πολιτισμού, έθιμα και θρησκείες. Έτσι όλες οι θρησκείες που μιλούν για ένα θεό που από Αγάπη έφτιαξε τον Άνθρωπο, ισοπεδώνονται. Είμαστε αποτέλεσμα γενετικών πειραμάτων εξωγήινων που μας δημιούργησαν και μας εκπαίδευσαν για να τους υπηρετούμε.

Οι Αννουνάκι είχαν πραγματοποιήσει γενετική μηχανική και κατασκευάσει μια υπερφυλή ερπετοειδών που ονομάζουν Ντουκάτζ. Μοιάζουν με «Άλιεν», είναι Ερπετοειδή. Οι Ντουκάτζ χρησιμοποιήθηκαν για να ελέγχουν τον πληθυσμό του Νιμπίρου και των άλλων κατακτημένων πλανητών. Ονόμαζαν τον πλανήτη τους «Ζάος» και κατακτήθηκαν από μια υπερφυλή σαυροειδών και κυβερνήθηκε από μια αριστοκρατία. Ο πολιτισμός τους ήταν πολύ πιο προηγμένος από τους περισσότερους πολιτισμούς της εποχής εκείνης. Πρόκειται για έναν ευφυή και κατακτητικό λαό. Ήταν αδίστακτοι, αιμοσταγείς, ζηλότυποι και κυριαρχικοί. Ήταν συχνά σαρκοβόροι και κανίβαλοι. Απαιτούσαν ανθρώπινες θυσίες αυτών που κατακτούσαν και από εκείνους που έκαναν σκλάβους. Δίνουν έμφαση στην πλύση εγκεφάλου. Επίσης έχουν τελειοποιήσει τον οικονομικό έλεγχο και το σύστημα τοκογλυφίας. Υπάρχει μια αυστηρή ακλόνητη ταξική δομή ανάμεσα στους Ντουκάτζ. Τα ερπετοειδή ή Ντουκάτζ εστάλησαν από τους «αφέντες» τους, Ερπετοειδής Αννουνάκι, να πολεμήσουν σε πολέμους με άλλες φυλές εξωγήινων και τους χρησιμοποίησαν ως κατασκόπους, φρουρούς και αστυνόμους. Υπάρχουν πολλές ομάδες ανάμεσά τους. Πολλοί από αυτούς κατέχουν πολιτικές, νομικές, ιατρικές (κυρίως σε τράπεζες αίματος) στρατιωτικές και εμπορικές θέσεις, ενώ ασκούν επίσης επιρροή στον αγροτικό τομέα αλλά και στον τομέα της διασκέδασης και της εμπορίας λευκής σαρκός.

Bιβλικές αναφορές

Γένεση 6:4. Κατ' εκείνας τας ημέρας ήσαν οι γίγαντες επί της Γης, και έτι, ύστεραν αφού οι υιοί του Θεού εισήλθαν εις τα θυγατέρας των ανθρώπων, και αύται ετεκνοποίησαν εις αυτούς. Εκείνοι ήσαν οι δυνατοί, οι έκπαλαι άνδρες ονομαστοί.

Αριθμοί 13:33. Και είδαμεν εκεί τους γίγαντας, τους υιούς Ανάκ, ταυ εκ των γιγάντων και εβλέπομεν εαυτούς ως ακρίδας, και τοιούτους έβλεπον ημάς αυτοί.

Δευτερονόμιον 2:11. Οίτινες και αυτοί ελoγίζoντo γίγαντες, ως οι Ανακείμ, αλλ' οι Μωαβίται ονομάζουσιν αυτούς Εμμαίους.

Δευτερονόμιον 2: 20-21. Αύτη ομοίως ελoγίζετo γη των γιγάντων, γίγαντες κατώκουν εκεί πρότερον. Οι δε Αμμωνίται ονομάζουσιν αυτούς Ζαμζουμμείμ. Λαός μέγας, και πολυάριθμος, και υψηλός το ανάστημα, καθώς οι Ανακείμ, αλλ' ο Κύριας εξωλόθρευσεν αυτούς απ' έμπροσθεν αυτών, και αυτοί εκληρονόμησαν αυτούς, και κατώκησαν αντ’ αυτών.

Δευτερονόμιον 9:2. Λαόν μέγα και υψηλόν το ανάστημα, υιούς των Ανακείμ, τους οποίους γνωρίζεις, και ήκουσας. Τις δύναται να σταθή έμπροσθεν των υιών του Ανάκ;

Οι πολλαπλές αναφορές στους Γίγαντες, τους ερπετοειδείς Αννουνάκι «θεούς» από τον ουρανό, γίνονται με πολλά διαφορετικά ονόματα, όπως το Γιοι του Ανάκ, Ανακείμ, Ανακίτες, Νεφιλίμ, Άρμπα ή Ρεφαΐτες.

Στους Ψαλμούς 89:6, αναφέρεται μια αρκετά παράξενη ερώτηση: «Διότι τις εν τω ουρανώ δύναται να εξισωθεί με τον Κύριαν. Τις μεταξύ των υιών των δυνατών δύναται να ομοιωθεί με τον Κύριον;». Ο Νοών νοείτο...

Απόγονοι των Νεφελίμ-Αννουνάκι

Εκείνο που ξέρουμε σήμερα, και έχει αποδειχθεί πέρα από κάθε αμφιβολία, είναι ότι δεν υπάρχει ένας «χαμένος κρίκος», με τον τρόπο που ο Δαρβίνος τον εννοούσε. Ο Κρο-Μανιόν Χόμο Σάπιενς δεν προέρχεται από τους Νεάτερνταλς, αυτοί ήταν εντελώς διαφορετικές φυλές με εντελώς διαφορετικές δομές DNA.

Φαίνεται ότι προερχόμαστε από Άφρο-Ασιατικούς τύπους Κρο-Μανιόν, οι οποίοι όμως από τι είδος προγόνου εξελίχθηκαν; Οι αναφορές των Σουμερίων και του Βιβλικού Ενώχ στους Νεφιλίμ, οι οποίο «γέννησαν» μια εντελώς νέα φυλή γύρω στο 35.000 π.Χ., φαίνεται να είναι η μόνη εξήγηση του γρίφου!!! Σύμφωνα με τον Σίτσιν αυτό έγινε άλλη μία φορά γύρω στις 300.000 χρόνια π.Χ. Μήπως αυτός ήταν ο πρώτος πρόγονος Homo Sapiens, ο πρώτος «Πρωτόγονος Εργάτης-Σκλάβος» από τον Ένκι και τη Νινχουρσάγκ, που δημιουργήθηκε μέσα από γενετική διασταύρωση του θηλυκού Homo Erectus;

Εκείνο που επίσης ξέρουμε είναι ότι αν οι Νεφιλίμ δημιούργησαν ένα νέο είδος με διασταύρωσή τους με τις «κόρες των ανθρώπων», τότε αυτές οι κόρες δεν μπορεί να ήταν της φυλής Νεάτερνταλ γιατί, όπως επιβεβαιώνεται από τον Dr. Svante Paabo, το μιτοχονδριακό DΝΑ είναι μια κληρονομιά από τα θηλυκά όντα μιας φυλής που περνά στην εξέλιξη από τις μητέρες.

Κατά την «Ε.Β.», το γένος των ανθρώπων κατάγεται από κάποιους κοινούς προγόνους –τους «πρωτόπλαστους». Αυτοί εμφανίσθηκαν σε κάποιο συγκεκριμένο τόπο («Εδέμ») και από εκεί, οι απόγονοί τους απλώθηκαν σ` όλη την γη, διαφοροποιούμενοι αναλόγως των συνθηκών, με αποτέλεσμα την διαμόρφωση των διαφόρων φυλών. Αυτό, επιβλήθηκε στην επιστήμη ως θεωρία της μονογενέσεως. Κατ` αυτήν, το ανθρώπινο είδος προέρχεται από μία κοινή για όλους κοιτίδα όπου έζησε ο ένας και μοναδικός αρχικός τύπος ανθρώπου. Η μονογένεση, συνεπάγεται την παραδοχή μιας μοναδικής φιλογενετικής σειράς –τον Μονοφυλετισμό.

α) Δεν βλέπω γιατί η ανθρωπογονία θα πρέπει να συντελέσθηκε σε ένα και μόνο σημείο της υδρόγειου.

β) Δεν αντιλαμβάνομαι γιατί και πώς, από το υποθετικό αυτό αφετηριακό σημείο, οι άνθρωποι απλώθηκαν σ` όλο τον πλανήτη.

γ) Δεν αντιλαμβάνομαι πώς οι ίδιοι άνθρωποι γίνονται λευκοί, μαύροι, κίτρινοι, ερυθρόδερμοι. Γιατί στην Άπω Ανατολή να κιτρινίσουν, στην Αμερική να κοκκινίσουν, και στο Παμίρ η όπου αλλού να ασπρίσουν;

Δέχομαι ως ορθότερη την θεωρία της Πολυγενέσεως. Κατ` αυτήν, ανθρωπογένεση σημειώθηκε σε διαφορετικές περιοχές της γης και σε διαφορετικούς χρόνους. Οι κοιτίδες του ανθρώπου πρέπει να είναι τουλάχιστον όσες και οι βασικές φυλές, πιθανώς περισσότερες. Υπήρξαν λοιπόν διάφοροι αρχικοί τύποι ανθρώπων, από τους οποίους προήλθαν οι διάφορες φυλές. Άρα δεν έχουμε μονο- αλλά πολύ-φυλογενετισμό= διάφορες φυλογενετικές σειρές.

Μάλιστα ο κ. Μπαμπινιώτης, διδάσκοντας (στις 23 Μαΐου) την σημιτική προέλευση του Ελληνικού Αλφαβήτου, δέχτηκε κάποια ερώτηση από έναν φοιτητή, ο οποίος προσπαθούσε να υποστηρίξει την Ελληνική προέλευση του αλφαβήτου μας. Ο κ. Μπαμπινιώτης, θέλοντας να κερδίσει τις εντυπώσεις, είπε ότι δεν υπάρχει κανείς σοβαρός επιστήμονας που να υποστηρίζει την Ελληνική προέλευση του αλφαβήτου μας.

(α) «Είναι μύθος το ότι οι Φοίνικες επινόησαν το αλφάβητο» - Θεόδωρος Μπριτ, Γερμανός καθηγητής Κλασικής Φιλολογίας στο Ο Μ. Αλέξανδρος και ο παγκόσμιος Ελληνισμός.

(β) «Η γραφή της Κρήτης είναι η μήτηρ της φοινικικής» - Άρθουρ Έβανς, Άγγλος καθηγητής Γλωσσολογίας, Scripta Minoa, 1909.

(γ) «Η φοινικική γραφή είναι κρητικής καταγωγής» - Βλαντιμίρ Γκεοργκίεφ, Βούλγαρος γλωσσολόγος – ακαδημαϊκός, στο βιβλίο του Άρη Πουλιανού, Η καταγωγή των Κρητών.

(δ) «Δεν είναι οι Έλληνες που παρέλαβαν το αλφάβητο από τους Φοίνικες, αλλά οι Φοίνικες από τους Έλληνες» - Ρενέ Ντυσώ,

Ο Π. Γεωργούντζος, Πρόεδρος της εταιρίας των Ελλήνων Φιλολόγων και Επίτιμος Πρόεδρος του Ανωτάτου Εκπαιδευτικού Συμβουλίου του Κράτους, στο άρθρο του στο περ. ΠΛΑΤΩΝ, τόμ.45, 1993 και στο περ. ΔΑΥΛΟΣ (τ. 142, Οκτ. 1993 αναφέρει: «Τον εν χρήσει εις τον Δυτικόν κόσμον αλφάβητον είναι επινόησις Ελληνική. Γραφή νέου τύπου, βασισμένου εις νέον τρόπον σκέψεως...».

Πέρα από την ανοησία και το ψεύδος περί Ινδοευρωπαϊκής καταγωγής των Ελλήνων, αλλά και περί Ινδοευρωπαϊκής Ομογλωσσίας, τα οποία αποδείξαμε ως πλήρως αναληθή και αντιεπιστημονικά, έχουμε και το άλλο μέγα ψεύδος, το οποίο διδασκόταν, αλλά και συνεχίζει να διδάσκεται στα σχολεία και στα παιδιά μας. Υποστηρίζουν ότι οι Έλληνες έλαβαν το αλφάβητο από τους Φοίνικες, έναν λαό, ο οποίος εξαφανίστηκε από προσώπου γης και της ιστορίας, χωρίς να αφήσει το παραμικρό μνημείο ή γραπτό κείμενο, τα οποία να μαρτυρούν την ύπαρξή του. Αυτές όμως είναι σκέψεις οι οποίες μόνον εντός διεστραμμένων και αντιεπιστημονικών εγκεφάλων μπορούν να γίνουν. Διότι τι το χρειάζονταν τότε το αλφάβητο αφού δεν το χρησιμοποίησαν;

Ο ισχυρισμός αυτός προέρχεται από την παρερμηνεία του Ηρόδοτου: «Ο Ηρόδοτος λοιπόν διασώζει στο χωρίο αυτό την προφορική παράδοση περί της φοινικικής προελεύσεως του Ελληνικού αλφαβήτου...». Ενώ το αληθές είναι ότι αφενός αποκρύπτεται ότι ο Ηρόδοτος ούτε διασώζει κάποια παράδοση, ούτε διαπιστώνει, αλλά εκφέρει μια προσωπική γνώμη. Το λέει μάλιστα καθαρά «ως εμοί δοκέειν» δηλαδή καθώς μου φαίνεται. Στο Ε58 της Ιστορίας ο Ηρόδοτος αναφέρει: «Οι δε Φοίνικες αυτοί, που μαζί με τον Κάδμο αφίχθησαν, εκ των οποίων και οι Γεφυραίοι, και σε πολλά άλλα μέρη κατοικήσαντες την χώραν αυτήν εισήγαγαν και τέχνες στους Έλληνες και μάλιστα και γραφή, η οποία δεν ήταν γνωστή πριν στους Έλληνες, καθώς εγώ νομίζω, πρώτα αυτήν την γραφή την οποίαν και όλοι οι Φοίνικες μεταχειρίζονται. Μετά όμως με την πάροδο του χρόνου παρερχομένου (οι φοίνικες) μετέβαλλαν μαζί με τη γλώσσα και το είδος αυτό της γραφής.

Γνωρίζουμε, ότι η Φοινίκη ήταν αποικία των Ελλήνων και η οποία εποικήθηκε από τους Κρήτες περί το 1400-1500 π.Χ.

Οι άποικοι αυτοί μετέδωσαν στους γηγενείς κατοίκους και το Κρητικό αλφάβητο, το οποίο και χρησιμοποίησαν. Κατά τον Έβανς, η γραμμική γραφή των Ελλήνων της 2ας χιλιετίας μεταδόθηκε από τους Κρήτες αποίκους, οι οποίοι είναι γνωστοί με το όνομα Φιλισταίοι, εις την ευρύτερη περιοχή της Παλαιστίνης. Από πολλούς επιστήμονες, αυτός θεωρείται ο 2ος αποικισμός της Φοινίκης, ενώ ο πρώτος ανάγεται στον Βασιλέα της Κρήτης Μίνωα τον Α΄ περί το 3200-3300 π.Χ., και ο οποίος κατά τον Διόδωρο τον Σικελιώτη: «βασιλεύων της Κρήτης και μεγάλας δυνάμεις έχων, πεζάς και ναυτικάς, εθαλασσοκράτει και πολλάς αποικίας εξαπέστειλεν έκ Κρήτης, ουκ ολίγην δε και της Ασίας την παραθαλαττίαν κατέσχεν». Δηλαδή, ο Μίνως ο Α΄ περί το 3200 π.Χ. ήταν μέγας θαλασσοκράτωρας, και εκτός των άλλων αποικιών είχε κυριεύσει και τα παράλια της Ασίας, και βεβαίως και την Φοινίκη. Ας αγνοήσουμε όμως αυτή την σπουδαία ιστορική μαρτυρία και ας θεωρήσουμε ότι η περί το 1500 π.Χ. εποίκιση της Φοινίκης από τους Κρήτες ήταν η πρώτη.

Με το πέρασμα όμως των χρόνων, οι Κρήτες έποικοι επιβλήθηκαν των γηγενών Σημιτών και τους κυρίευσαν, έγιναν δε γνωστοί κατά τον Έβανς με το όνομα Φιλισταίοι. Βασιλεύς της Φοινίκης αναδείχθηκε ο Αγήνωρ (και γιος του είναι ο Κάδμος). Επιστρέφοντας δε ο Κάδμος από την Φοινίκη έφερε μαζί του και ντόπιους κατοίκους της Φοινίκης, Σημιτικής καταγωγής, τους οποίους ονόμαζαν ΓΕΦΥΡΑΙΟΥΣ. Ο Ηρόδοτος μάλιστα κάνει σαφή διαχωρισμό μεταξύ ΦΟΙΝΙΚΩΝ (δηλ. Ελληνικής καταγωγής) και ΓΕΦΥΡΑΙΩΝ (δηλ. Σημιτών). Αυτοί λοιπόν οι Γεφυραίοι, εξεδιώχθηκαν από τους Βοιωτούς, και οι οποίοι πήγαν στην Αθήνα, όπου έγιναν δεκτοί υπό όρους. (Ηρόδοτος, Ιστορία, Ε, 57). Από πού όμως προκύπτει η ονομασία των Γεφυραίων και τι πιθανότατα σημαίνει;

«Γέφυρα = 1) χώμα, πρόσχωμα ίνα εμποδίζη την εκχείλησιν ποταμού τινος, 2) το μεταξύ δύο πολεμίων τάξεων, δι’ ου διεχωρίζοντο οι στρατοί, ως δια τινός γεφύρας, μέχρι ενάρξεως της μάχης.

Γεφυρείς = Δήμος της Αττικής επί της προς Ελευσίνα Ιεράς Οδού, όπου οι μύσται διέβαινον την υπέρ τον Κηφισσόν ποταμόν γέφυραν, σκοπτώμενοι υπό των γεφυραίων.

Γεφυρίζω = Έν Ελευσίνι επί της γεφύρας τοις μυστηρίοις καθεζόμενοι έσκωπτον τους παριόντας».

Βλέπουμε ότι το λεξικό Σούδα αναφέρεται στο όνομα Φοίνιξ και το τοποθετεί σε πανάρχαιους χρόνους, τόσο παλιούς, ώστε στην Αίγυπτο δεν ζούσαν ακόμη άνθρωποι, «έρχεται εις Αίγυπτον όθεν ουκ ίσασι άνθρωποι».

Ο Αγήνωρ μετανάστευσε στην Παλαιστίνη κατά το 1520 π.Χ. και προ της μαζικής μετανάστευσης των Κρητών, η οποία έγινε περί το 1450 π.Χ. Η έξοδος των Εβραίων από την Αίγυπτο τοποθετείται μεταξύ του 1450 και 1400 π.Χ.

Βλέπουμε λοιπόν, ότι οι Κρήτες έποικοι είχαν εποικίσει ήδη την ευρύτερη περιοχή της Παλαιστίνης, περίπου 100 ολόκληρα χρόνια πριν οι Εβραίοι εκδιωχθούν από την Αίγυπτο.

Η Φοινίκη λοιπόν ήταν μία Ελληνική αποικία, αλλά ταυτοχρόνως και ανεξάρτητο κράτος, με δικό του Βασιλέα τον Αγήνορα, και με κυρίαρχο στοιχείο το Ελληνικό.

Όταν λοιπόν ο Κάδμος παλιννόστησε στην Εύβοια με τους λοιπούς Έλληνες, αυτός και οι υπόλοιποι Έλληνες ονομάσθηκαν Φοίνικες, όπως ήταν λογικό, χαρακτηρίζοντας έτσι τους Έλληνες από την Φοινίκη, ενώ τους Σημίτες από την Φοινίκη τους απεκάλεσαν, όπως είδαμε νωρίτερα Γεφυραίους.

Με το πέρασμα όμως των χρόνων, η αποικία της Φοινίκης εξέπεσε και οι Έλληνες Φοίνικες, μετανάστευσαν σε άλλα μέρη, και οι λιγοστοί που απέμειναν αφομοιώθηκαν από τους τοπικούς λαούς, ώστε σταδιακώς η Φοινίκη να γίνει Σημιτική. Αυτό λοιπόν το γεγονός, ότι η Φοινίκη μεταγενέστερα έγινε Σημιτική, απετέλεσε και την βάση της απατηλής αυτής θεωρίας, αλλά και της παραποίησης των ιστορικών μαρτυριών του Ηροδότου.

Σωστά λοιπόν ο Ηρόδοτος αποκάλεσε τα γράμματα «Φοινικήια», καθότι οι Έλληνες ή Φοίνικες ή Φιλισταίοι ή Κρήτες ή Καφθορείμ, επανέφεραν στην Ελλάδα τα γράμματα.

Είναι αδιανόητο, ένας πολιτισμός υψηλού επιπέδου να διαθέτει ένα φτωχό σύστημα γραφής και αντιστρόφως, ένας πολιτισμός χαμηλού επιπέδου να διαθέτει ένα εξελιγμένο σύστημα γραφής.

Όπως γνωρίζουμε, οι Σημίτες έγραφαν μόνο από τα δεξιά προς τα αριστερά.

Αντιθέτως προς τους Σημίτες, οι Έλληνες, μέχρι να καταλήξουν στον τελικό τρόπο γραφής, δοκίμασαν διάφορους τρόπους. Έτσι έγραφαν και εκ δεξιών προς τα αριστερά, και εξ αριστερών προς τα δεξιά, αλλά έγραφαν και βουστροφηδόν, όπως κινείται ο βους κατά το όργωμα, δηλαδή από τα δεξιά προς τα αριστερά και εν συνεχεία από τα αριστερά προς τα δεξιά. Με αυτόν τον τρόπο έχουν γραφεί «οι νόμοι του Σόλωνος», από όσα μας παραδίδει ο Αρποκρατίων, δηλαδή βουστροφηδόν.

Η τελική μορφή γραφής δηλ. από τα αριστερά προς τα δεξιά, την οποία υιοθέτησαν οι Έλληνες, καθιερώθηκε τον 6ο π.Χ. αιώνα. Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, «γράμματα γράφουσι Έλληνες μεν από των αριστερών επί τα δεξιά φέροντες την χείρα, Αιγύπτιοι δε από των δεξιών επί τα αριστερά» (Ιστορία Β,36).

Η ανακάλυψη της γραμμικής γραφής Α και Β, η αποκρυπτογράφηση της ΓΓΒ υπό των Βέντρις και Τσάντγουικ το 1952 δικαίωσαν το Αρτούρο ΄Εβανς, ο οποίος άνευ δισταγμού είχε διακηρύξει ότι τα συμβολογράμματα της ΓΓΒ είναι μόνο Ελληνικά. Η σημαντικότερη όμως παρατήρηση του Έβανς ήταν ότι η γραφή μεταδόθηκε από τους Κρήτες άποικους περί το 1.400 π.Χ., οι οποίοι εποίκισαν τις ακτές της Παλαιστίνης και είναι γνωστοί με το όνομα Φιλισταίοι.

Κατά το λεξικό Ε. Στεφάνου και Φ. Πασσόβ, στην λέξη Κάδμος γράφει: «αργότερον ο Κάδμος, υιός του Βασιλέως της Φοινίκης Αγήνορος και αδελφός της Ευρώπης, κτίστης των Θηβών, εισήγαγε την αλφάβητον, συγκειμένην το πρώτον εκ 16 γραμμάτων, όθεν και Καδμήια ή Φοινικήια εκλήθησαν».

Πλήθος ξένων ειδικών καθηγητών υποστηρίζουν: α) ότι οι Σημίτες φοίνικες δεν ανακάλυψαν κανένα αλφάβητο, αλλά αντιγράψανε άλλους, β) ότι ο Κάδμος και οι Φοίνικες δεν ήταν Σημίτες αλλά Έλληνες και γ) ότι οι Έλληνες που εγκαταστάθηκαν στην Παλαιστίνη (Φιλισταίοι) μετέδωσαν τον πολιτισμό και τα γράμματα στους εγχώριους Σημίτες, τους οποίους υποτάξανε. Πριν από χρόνια, διάφοροι Έλληνες καθηγητές δίδασκαν τη σημιτο-φοινικική καταγωγή του αλφαβήτου μας, μεταξύ αυτών και οι Μ. Σετάτος, Νικ. Ανδριώτης, Αντ. Σιγάλας. Με τον καιρό, μπροστά στα ακλόνητα στοιχεία αναγκάσθηκαν να μειώσουν τον φοινικισμό τους και άρχισαν να υιοθετούν κι εκείνοι την «Αγαίαν υπόθεσην».

Η προβολή υποθετικών, ατεκμηρίωτων, αντι-επιστημονικών «ινδοευρωπαϊκο-σανσκριτικών» θεωριών, συνοδεύεται και ολοκληρώνεται από την μονόπλευρη και απολυταρχικά διατυπωμένη «άποψη» περί της καταγωγής του Ελληνικού αλφαβήτου από τα «φοινικικά γράμματα», το φοινικικό «αλφάβητο» (στην πραγματικότητα συλλαβάριο) δηλαδή «φοινηκήιον ψέμμα».

Εκείνοι δηλαδή που άλλαξαν τη γλώσσα και τη γραφή τους, εγκαταλείποντας την παλιά ήταν οι Φοίνικες και όχι οι Έλληνες. Ποια γλώσσα επομένως μιλούσαν έπειτα οι Φοίνικες στην Ελλάδα; Αλβανικά μήπως; Όχι βέβαια. Άρχισαν λοιπόν να μιλούν ελληνικά και αλλάζοντας τη γραφή τους, με τι γράμματα άρχισαν να γράφουν; Σαφώς με ελληνικά. Τίθεται όμως τώρα το ερώτημα. Αφού κύριοι εβραϊστές, οι Έλληνες δεν είχαν γραφή και ήταν τόσο καθυστερημένοι, πώς άλλαξαν οι Φοίνικες τη γραφή τους; Σε τι γλώσσα έγραφαν; Είναι μάλιστα σαφές ότι στην παράγραφο 58 του Ηροδότου, το υποκείμενο (που ενεργεί) είναι διαρκώς οι Φοίνικες. «Οι Φοίνικες ήρθαν» «Οι Φοίνικες εισήγαγον» τέχνες «Οι Φοίνικες έφεραν» γράμματα, «Οι Φοίνικες άλλαξαν» γλώσσα «Οι Φοίνικες άλλαξαν» γραφή, και όπως είναι ιστορικά αυτονόητο άρχισαν να γράφουν και να μιλούν όπως οι ντόπιοι δηλαδή όπως εμείς οι Έλληνες.

Πρώτον: Πώς ένας λαός με τόσο μυαλό όπως οι Φοίνικες που έχουν δήθεν εφεύρει το αλφάβητο να μην έχουν κατορθώσει να επιβιώσουν και να έχουν εξαλειφθεί. Δε μας απαντούν όμως οι εβραϊστές. Δεύτερον: Για το πώς βρέθηκαν χαρακτήρες του ελληνικού αλφαβήτου, σε πρώιμη μορφή, στις επιγραφές στο Δισπηλιό, στα Γιούρα της Αλοννήσου και σε άλλα μέρη στην Ελλάδα και μάλιστα χιλιάδες χρόνια πριν εμφανισθούν οι επονομαζόμενοι «Φοίνικες». Τρίτον: Τι γίνεται με το Χαλκιδικό αλφάβητο που επεκράτησε στη «Μεγάλη Ελλάδα» και το δώσαμε στους Λατίνους; Τι γίνεται με τα σύμφωνα C, L, R που είναι ελληνικής προέλευσης; Βέβαια σιωπούν, διότι δεν έχουν εφεύρει ψεύδη για όλες της περιστάσεις. Η αλήθεια είναι μία. Τα λεγόμενα «Ελληνικό και Λατινικό» αλφάβητο είναι και αυτά ακόμα μια προσφορά του φωτός των σοφών της Ελλάδος στη ανθρωπότητα.

Η Νέα Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια Χ. Πάτση αναφέρει ότι οι Φοίνικες έλαβαν την ονομασία αυτή από τον Φοίνικα, τον αδελφό του Κάδμου. Οι ίδιοι αποκαλούνταν Χαναανίται.

«Οι Έλληνες ήσαν εκείνοι που τους έδωσαν αυτό το όνομα.

…οι αποικίες που ίδρυσαν οι Φοίνικες σπάνια είχαν μακρά επιβίωση, δεν κατόρθωσαν δηλαδή να δημιουργήσουν μόνιμο κράτος… ίδρυαν στην Μεσόγειο πόλεις-εμπορεία, χωρίς να ενδιαφέρονται και πολύ για το εσωτερικό της χώρας στην οποία είχαν αποβιβασθεί ή για τον εκπολιτισμό των κατοίκων της περιοχής, πράγμα που χαρακτήριζε τον αρχαίο ελληνικό αποικισμό…Τα γραπτά κείμενα των Φοινίκων είναι ελάχιστα. Η γραφική ύλη τους ήταν φθαρτή-πάπυρος».

Άρα: με το περίφημο «αλφάβητό» τους, στην πραγματικότητα «συλλαβάριο» άνευ φωνηέντων, δεν χάραξαν ξύλινες ή πήλινες πινακίδες, ούτε βότσαλα, ούτε μάρμαρα…Υλικό της γραφής τους, μόνο ο μεταγενέστερος πάπυρος.

Παραμένει αδιευκρίνιστο το τι ακριβώς έγραψαν οι περίφημοι αυτοί «Φοίνικες». Ίσως λογαριασμούς. Ένα είναι βέβαιο: δεν «συνέγραψαν» τίποτε. Διότι το «φιλομαθές» ανήκει στους Έλληνες, ενώ «το φιλοχρήματον, περί τους Φοίνικες…».

Οι απόψεις αυτές του Έβανς και οι οποίες εγράφοντο περί το 1930, έτυχαν αποδοχής της παγκόσμιας επιστημονικής κοινότητος. Ο Έβανς απέδειξε με ευρήματα και όχι με γενικόλογες θεωρίες, ότι οι Χαναναίοι (οι εντόπιοι κάτοικοι), παρέλαβαν από τους Έλληνες (Φοίνικες/Φιλισταίους) την γραφή σε χρόνους πολύ παλαιότερους απ’ αυτούς, τους οποίους οι υποστηρικτές των Σημιτοφοινίκων ισχυρίζονταν, και ότι μετέδωσαν την γραφή στους Έλληνες.

Πέραν όμως απ’ αυτά, έχουμε και την αποκρυπτογράφηση του Κυπριακού συλλαβικού συστήματος, έχουμε τα ιερογλυφικά του Δίσκου της Φαιστού, την Πινακίδα του Δισπηλιού της Καστοριάς, η οποία ευρέθη από τον καθηγητή Γ. Χουρμουζιάδη, τον Αύγουστο 1993 και η οποία τοποθετείται με ακρίβεια το 5250 π.Χ.

Έχουμε την Κροκάλη της Καυκανιάς, Μυκηναϊκή επιγραφή η οποία ευρέθη από τους Π. Αραπογιάννη, Γ. Ράμπαχ, και Λ. Γκοντάρτ τον Απρίλιο του 1994 και η οποία χρονολογείται και αυτή το 5250 π.Χ. Έχουμε το όστρακο το οποίο ευρέθη στην νησίδα Γιούρα των Σποράδων, από τον αρχαιολόγο Άδαμ. Σαμψών και το οποίο χρονολογείται το 5500 π.Χ., φέρει δε ευδιάκριτα τα γράμματα Α, Υ, Δ (των οποίων βεβαίως δεν γνωρίζουμε την ακριβή προφορά ). Οι γραφές αυτές οι οποίες ανακαλύφθηκαν, μαρτυρούν μία πλήρη και ομαλότατη διαδοχή συστημάτων γραφής, δηλαδή εικονογραφικό, συλλαβογραφικό, φθογγικό.

Το Ελληνικό αλφάβητο ήταν γνωστό, είχε δηλαδή επινοηθεί, αρκετές χιλιετίες πριν την επίσημη εμφάνισή του, αλλά ήταν γνωστό μόνο στο ιερατείο και χρησιμοποιείτο ως ιερατική γραφή.

Και ενώ οι γραφές αυτές μας οδηγούν στο 5500 π.X. ή και 10.000 π.X. (Γκλοζέλ), ας δούμε τις αρχαίες μαρτυρίες, οι οποίες διασώζονται μέχρι σήμερα.

Ο Κύριλλος ο Αλεξανδρεύς, αναφερόμενος στον εκπολιτισμό της Αιγύπτου από τον Ερμή τον Τρισμέγιστο, γράφει: «και πρόσγε αριθμούς και λογισμούς δια γεωμετρίαν κι’ αστρονομίαν και την γραμματικήν παραδούναι», δηλαδή ο Ερμής ο Τρισμέγιστος, ο Μέγας εκπολιτιστής της Αιγύπτου, παρέδωσε στους Αιγύπτιους, τους αριθμούς και τα Μαθηματικά για την Γεωμετρία και Αστρονομία, αλλά τους παρέδωσε επίσης και τα γράμματα.

Βεβαίως πέραν αυτών ο Ερμής ο Τρισμέγιστος έπραξε και πολλά άλλα, όπως μας πληροφορεί ο Κύριλλος ο Αλεξανδρεύς, όπως π.χ. χώρισε την Αίγυπτο σε αγρούς, διάνοιξε διώρυγες, κατασκεύασε φράγματα καθώς και πολλά άλλα έργα. Τα σημαντικότερα όμως ήταν η διδασκαλία της αριθμητικής και της γραφής.

Έχουμε λοιπόν αυτήν την συγκλονιστική μαρτυρία, η οποία τοποθετείται χρονικώς περί το 9000 – 10000 π.Χ. δηλ. επί βασιλείας Κρόνου, δηλαδή την εποχή των Θεών. Και είναι πλέον γνωστό αλλά και πλήρως αποδεκτό από την παγκόσμια επιστημονική κοινότητα ότι τα λεγόμενα γένη των θεών, όπως ο Ουρανός και Γαία, Κρόνος και Ρέα ή Κυβέλη, Ζευς και Ήρα, ο Ασκληπιός και ο Διόνυσος, αλλά και όλοι οι Ολύμπιοι Θεοί του απώτατου εκείνου παρελθόντος, δεν ήταν Θεοί, αλλά σπουδαίοι εκπολιτιστές των λαών οι οποίοι παρέμειναν χαραγμένοι στην μνήμη των ανθρώπων και με την πάροδο του χρόνου θεοποιήθηκαν.

Ο Αλκηδάμας (ρήτωρ που άκμασε κατά το 432 π.Χ.), μας παραδίδει την πληροφορία, «Γράμματα μεν γε πρώτος Ορφεύς εξήνεγκεν, παρά Μουσών μαθών».

Είναι ο Θεϊκός Ορφεύς εκείνος, ο οποίος εξέφρασε άριστα την ψυχή της Ιερής Ελλάδας, ίσως περί το 1500 π.Χ., όταν ανασύνταξε την αρχαιότατη (προκατακλυσμιαία) ελληνική παράδοση, τους Ιερούς Λόγους, τους Ορφικούς Ύμνους, κ.λπ.

Κατά το λεξικόν Σούδα: «Κόριννος Ιλιεύς εποποιός των προ Ομήρου, ως τίσιν έδοξε, και πρώτος γράψας την Ιλιάδα, έτι των Τρωικών συνισταμένων, ην δε Παλαμήδους μαθητής και έγραψε τας υπό Παλαμήδου ευρεθείσι δωρικοίς γράμμασιν, έγραψε δε και τον Δαρδάνου προς Παφλαγόνας πόλεμον, ως εκ τούτου λαβείν και της ποιήσεως πάσαν υπόθεσιν Όμηρον, και εντάξας τοις αυτού βιβλίοις».

Όμως και από τον Όμηρο λαμβάνουμε μαρτυρία περί υπάρξεως αρχαιοτάτης γραφής. Αναφερόμενος στην επιστολή του Προίτου (Ζ, 169) γράφει, «γράψας εν πίνακι πυκτώ θυμοφόρα πολλά».

Οι Εβραίοι αποτελούν μοναδική περίπτωση λαού που προβάλουν ως γενάρχες, όχι τους ήρωες, ημίθεους, σοφούς, αλλά αδελφοκτόνους (Κάιν), προαγωγούς (Ισαάκ), απατεώνες (Ιακώβ), φονιάδες σφαγείς (Ιησούς του Ναυή), προδότες, αχάριστους-δολοφόνους-μοιχούς-υιοκτόνους (Δαβίδ), έκδοτους (Σολομών), αιμομίκτες (Λωτ), εκδιδόμενες (Ρεβέκκα) πόρνες, απατεώνισσες (Ρίβκα), αιμομίκτριες (θυγατέρες του Λωτ). Από την Ίδια την «Ε.Β.» προκύπτει συνεχώς η ηθική ανωτερότητα των άλλων λαών. Ο Φαραώ και ο Φιλισταίος Αβιμελέχ, οι δύο Αιγύπτιες μαίες που αρνούνται να σκοτώσουν τα παιδία των Εβραίων, ο αρχιερεύς Μααδιανιτών Ιοθόρ, ο Μελχισεδέκ κ.α. είναι ηθικώς καλύτεροι από Αβραάμ, Ισαάκ, Μωυσή κ.ο.κ.

«Θα τιμωρήσω τους εχθρούς μου… Τα βέλη μου θα ποιούν και θα μεθύσουν από αίμα, η μάχαιρά μου θα χορτάσει κρέας. Θα χορτάσω από αίμα φονευθέντων αιχμαλώτων» (Δευτερονόμιον ΛΒ 41-42).

Και αυτό το όραμα μιας παγκόσμιας κυριαρχίας του Γιαχβέ με εντολοδόχους του τους εκλεκτούς του Εβραίους, το παρουσιάζουν ως προοδευτική ιδέα οικουμενικότητας! Ο Ε. Φρομ λ.χ. διατείνεται ότι την Ε.Β. διαπερνά «η προοδευτική ανθρωπιστική σκέψη». Ένας «οικουμενισμός αντίθετος προς τον εθνικισμό» ένα όραμα «ελευθερίας για όλη την ανθρωπότητα».

Θρησκεία είναι η επιστήμη της διαχείρισης του φόβου και του θανάτου

Ο Γιαχβέ ταυτίζεται επίσης και με τον Κρόνο –πρόγονο του Τυφώνα. Κατά τον Πλούταρχο (Περί των εκλελοιπότων χρηστηρίων, 421D) οι Σόλυμοι, ιδρυτές των Ιεροσολύμων, «τιμούσαν ιδιαιτέρα τον Κρόνο». Ο ίδιος (Περί δεισιδαιμονίας 171 Β) χαρακτηρίζει τους Σημιτοφοίνικες «Κρονίους» και στιγματίζει τους Καρχηδόνιους επειδή προσέφεραν ανθρωποθυσίες στον Κρόνο (στο ίδιο 171 B-D). Ανθρωποθυσίες προσέφεραν και οι Εβραίοι κατά την εποχή των προφητών, αν και όχι στον Γιαχβέ, αλλά στον Μολώχ. Πάντως ο Γιαχβέ είναι όπως ο Κρόνος, Βασιλεύς και δη «τυραννικός», όχι «πατήρ» όπως είναι ο Θεός κατά τους Έλληνες και κατά τον Χριστό.

Ορισμένοι ταυτίζουν τον Γιαχβέ με τον Σεθ, τον Θεό του κακού, κατά τους Αιγυπτίους (ο Τυφών των Ελλήνων). Ο Πλούταρχος (Περί Ίσιδος Οσίριδος 263C) γράφει ότι ο Σεθ-Τυφών, ηττημένος από τον ‘Ωρο, διέφυγε πάνω σε ένα όνο και αργότερα, απέκτησε δύο υιούς: τον Ιεροσόλυμο και τον Ιουδαίο. Γι αυτό οι Ιουδαίοι τιμούν τον όνο, τον ταυτίζουν με τον Σεθ και κατά τον Απίωνα τον λατρεύουν στα Ιεροσόλυμα. (Ιώσ. Κατ’ Απίωνος Β’, 80-82) και του απονέμουν τιμές. (Πλουτ. Συμποσιακά, 670 Ε). Οπότε οι λόγοι του Ιησού προς τους Εβραίους. «υμείς εκ πατρός διαβόλου εστέ» επιβεβαιώνουν την κατά Πλούταρχον καταγωγή των από τον θεό του κακού Σεθ, ενώ η είσοδός του στα Ιεροσόλυμα, επί όνου αποκτά το νόημα της νίκης του επί του Σεθ και του Γιαχβέ.

Η ιδέα του ανθρώπου - προσώπου. Η ιδέα της πρωταρχικής εκρήξεως

Ο Cahill ισχυρίζεται ότι ο Αβραάμ, ακούγοντας την Φωνή που του έθεσε προορισμό, και αφοσιωμένος σ’ αυτόν, απέκτησε «ένα ατομικό πεπρωμένο, που ήταν μόνο δικό του έναν προσωπικό προορισμό, όχι κάτι γραμμένο στ’ άστρα –κάτι που κανείς πριν απ’ αυτόν δεν είχε φανταστεί ότι ήταν δυνατό». Περίεργη διαβεβαίωση. «Ατομικό πεπρωμένο» που καθορίζεται άνωθεν, με μη ανιχνεύσιμα κριτήρια. «Προσωπικός προορισμός» που αναθέτει ο υπερκόσμιος Γιαχβέ. Ολόκληρος ο Εβραϊκός λαός, δια της «συνθήκης» του με τον Γιαχβέ, χάνει κάθε ατομικό πεπρωμένο και κάθε αυτοπροσδιοριζόμενο προορισμό. Γίνεται ο δούλος που υποτάσσεται στον «Κύριο» του και αλίμονο του όταν παρεκκλίνει –κάθε ανυπακοή του τιμωρείται αμείλικτα με ατομικές η ομαδικές θανατώσεις. Ακόμη και εκείνοι που πιάνουν την κιβωτό για να την εμποδίσουν να πέσει από το κάρο που την μεταφέρει θανατώνονται. Η φυλή Βενιαμίν εξοντώνεται μέχρι ενός εξ αιτίας του σφάλματος κάποιων μελών της. Ο νόμος της συλλογικής ευθύνης σε όλο του το μεγαλείο.

Η αλήθεια είναι ότι οι λαοί της αρχαίας και της σύγχρονης Ανατολής κινούνταν και κινούνται ως μάζες, όγκοι σκοτεινοί, χωρίς ατομικότητα. Ένας λόγος που δεν γνωρίζουμε αρκετά ονόματα διακριθέντων Αιγυπτίων, Μεσοποτάμιων, Ινδών είναι ακριβός αυτός. Η προσωπική προβολή αποθαρρύνονταν, το όποιο σπουδαίο έργο (λ.χ. κατασκευή πυραμίδων, ναών, αγαλμάτων) θεωρείτο συλλογικό, ανήκε στο ιερατείο. Ο Ανατολίτης δεν είχε ούτε έχει ατομικότητα. Είναι μέλος του συνόλου και μόνο.

Μοναδική περίπτωση ανθρώπων που ενεργούν ως άτομα, που είναι πρόσωπα μέχρι υπερβολής, αποτελούν οι Έλληνες. Μόνο με τους Έλληνες ο άνθρωπος πρόβαλε από την αγέλη, διαχωρίστηκε από την μαζική συνείδηση αποκτώντας δική του, προσωπική ευθύνη. Μόνος ο Έλλην επέλεγε το πεπρωμένο του, όπως ο Ηρακλής που προτίμησε την οδό της αρετής από εκείνη της κακίας με δική του ευθύνη. Μόνο ο Έλλην τολμούσε να απορρίπτει ακόμα και τα σημάδια των θεών, δηλώνοντας όπως ο Έκτωρ «εις οιωνός άριστος: αμύνεσθαι περί πάτρης». Μόνο αυτός δεχόταν ότι το μέλλον δεν είναι προκαθορισμένο και διαπλάθεται με την ελεύθερη βούληση και δράση του. Ο Οδυσσέας αντιμάχεται τον «κοσμοσείστη» Ποσειδώνα και κατορθώνει να επιστρέψει στην Ιθάκη. Οι Αχαιοί και οι Τρώες πολεμούν ακόμα και με τους θεούς. Ο Αίας προκαλεί τους θεούς. Μόνο στους Έλληνες υπάρχει το ΕΓΩ. Όλοι οι άλλοι λαοί της εποχής, υπάρχουν αποκλειστικά ως «ΕΜΕΙΣ».

Στην «Ε.Β.» η έννοια του Προσώπου δεν υφίσταται. Αντ’ αυτής, υπάρχει η έννοια του στενού, ιδιοτελούς ατομικισμού. Ο πιστός του Γιαχβέ λογοδοτεί μόνο σ’ αυτόν. Δεν έχει υποχρεώσεις προς τους συνανθρώπους του· μόνο στον Γιαχβέ! Αμείβεται η τιμωρείται αποκλειστικά με κριτήριο την τήρηση των υποχρεώσεών του προς τον Γιαχβέ –ούτε προς τους συμπολίτες, ούτε προς την κοινωνία, ούτε προς την ανθρωπότητα. Κατά τον ίδιο τρόπο ο Προτεσταντισμός μεταφέρει το κέντρο βάρους στο Άτομο, το οποίο βρίσκεται σε σχέση μόνο με το Θεό.

Μόνο στους Έλληνες «κανένας ελεύθερος πολίτης δεν υποκλίνεται ούτε προσκυνάει μια ζωντανή θεότητα πεσμένος κατά γης» (V.D. Hanson, J. Heath., Ποιος σκότωσε τον Όμηρο;).

Μόνο οι Έλληνες προσεύχονταν στους θεούς των όρθιοι (F. Kitto Οι Έλληνες).

Οι Εβραίοι ήταν η οικογένεια και οι απόγονοι του Αβραάμ κι έμεναν στην Χαναάν ή Παλαιστίνη. Από την άλλη, οι Ισραηλίτες, ήταν η οικογένεια και οι απόγονοι ενός από των εγγονών του Αβραάμ, του Ιακώβ, του οποίου το όνομα άλλαξε σε Ισραήλ. Μόνο η οικογένεια του Ιακώβ πήγε στην Αίγυπτο. Και ήταν οι απόγονοί τους εκείνοι που τελικά επέστρεψαν με το Μωυσή για να επανενωθούν μετά από αμέτρητες γενεές με τους συγγενείς τους Εβραίους. Η διαφορά ανάμεσα σε αυτές τις δυο γενιές είναι ότι οι Ισραηλίτες είχαν για μεγάλο χρονικό διάστημα ακολουθήσει τους νόμους της θρησκείας της Αιγύπτου και γνώριζαν ελάχιστα πράγματα για τα έθιμα των εξαδέλφων τους στη Χαναάν. Για περισσότερα από 400 χρόνια βρίσκονταν σε ένα περιβάλλον που είχε ένα ολόκληρο πάνθεον από θεούς. Αν και εκείνοι είχαν αναπτύξει την έννοια του ενός θεού μες στην ομάδα τους, εκείνος ο θεός δεν ήταν ο Ιεχωβάς των Χαναάν ή των Εβραίων, αλλά μια απρόσωπη οντότητα που ονόμαζαν ο Κύριος. Και στην Ισραηλίτικη γλώσσα αποκαλείτο Άντον, Άδον, εξού και το Αδωναϊ. Αυτός είναι ένας από τους λόγους που τα ονόματα Κύριος και Ιεχωβά, αναφέρονταν πάντοτε ξεχωριστά και για διαφορετικούς λόγους στα πρώιμα κείμενα. Τέθηκαν κάτω από την αιγίδα του ενός θεού ώστε να ταιριάζουν με τις αναδυόμενες ιουδαϊκές και χριστιανικές θρησκείες.

Το αίμα εξ άλλου παρουσιάζεται ως Νέκταρ, που μόνο ο Αντωνάϊ έχει δικαίωμα να πιει. Δεν λείπουν όμως και οι ανθρωποθυσίες από το Ισραήλ. Σε όλες τις σελίδες της Βίβλου, ο Κύριος διατάσσει σφαγές και ολοκαυτώματα.

Άλλοτε, κατόπιν διαταγής του Αντωνάϊ, ο Μωυσής διατάσσει τη σφαγή τριών χιλιάδων Ισραηλιτών και συγχαίρει τα παιδιά του Λευί που «αφιέρωσαν τα χέρια τους στον Κύριο, σκοτώνοντας τον γιο ή τον αδελφό τους, ώστε να τους δοθεί η ευλογία του Θεού».

Άλλοτε πάλι, ο Ιεφθέ που νίκησε τους Αμμωνίτες, εκπληρώνοντας μια ευχή του, θυσιάζει την κόρη του στον θεό του Ισαάκ και του Ιακώβ.

Οι τελετουργίες και ανθρωποθυσίες ειδικά γερών παιδιών επιτελούνται σε τεράστια κλίμακα. Και σε αυτές λαμβάνουν μέρος μερικοί από τους πιο διάσημους πολιτικούς, επιχειρηματίες, ηθοποιούς και ιδιοκτήτες ΜΜΕ του πλανήτη.

Αυτές οι τελετές ήταν πάντα το θεμέλιο της θρησκείας της Μαύρης Αδελφότητας από την αρχαιότητα. Θα το δούμε και στους Αζτέκους της Αμερικής και στους Ίνκας, στην Κίνα, τη Ρώμη, την Αφρική και στους Σκανδιναβούς. Οι ιρλανδικοί μύθοι αφηγούνται ότι η Ιρλανδία κατοικήθηκε για πρώτη φορά από μια ομάδα άπληστων θεών τους Φομόρ, που απαιτούσαν τα 2/3 των παιδιών που γεννιόντουσαν κάθε χρόνο. Οι Φοίνικες και οι Καρχηδόνιοι έκαναν ανθρωποθυσίες σε μεγάλη κλίμακα, όπως και οι Χαναναίοι. Όταν οι Καρχηδόνιοι, φοινικικής ρίζας, μάχονταν εναντίον της Ρώμης, 200 οικογένειες ευγενών θυσίασαν τους γιους τους στον Βάαλ, το φοινικικό θεό του ήλιου Μπελ ή Μπηλ ή Βήλο. Η θυσία των πρωτότοκων ζώων και παιδιών ήταν συνηθισμένη και στη παλαιά διαθήκη των εβραίων. Ο Γιαχβέ ξεκαθαρίζει στο βιβλίο των αριθμών ότι όλα τα πρωτότοκα του Ισραήλ είναι δικά μου, άνθρωποι και ζώα ενώ στην έξοδο απαιτεί να του δοθούν όλα τα πρωτότοκα. Οι Σκύθες ενεργούσαν επίσης ανθρωποθυσίες. Η θεά Κάλι των Ινδών στολίζεται με ανθρώπινα κρανία. Το ίδιο και η Ανάθ η θηλυκή αδελφή του Βάαλ.

Στη γιορτή του Μπελτέιμ (θεός Μπελ-Βήλος-Μαρντούκ-Άτλας-Γιαχβέ), οι Βρετανοί Δρυίδες εκφυλισμένου τύπου από την διείσδυση των ερπετοειδών, την 1η Μαΐου έκαιγαν παιδιά στην κοιλιά ενός περίεργου σκιάχτρου από λυγαριά με μορφή ανθρώπου. Αυτή την τελετή την είχαν κληρονομήσει από τους Βαβυλώνιους. Κάθε χρονιά έχουμε εκατομμύρια εξαφανίσεις παιδιών. Κανείς ποτέ δε μαθαίνει τίποτα. Χώρια τα παιδιά που γεννιούνται προσχεδιασμένα για να θυσιαστούν.

Αναφορά στο θέμα κάνει και ο Απίων, του οποίου το έργο δεν σώθηκε, και ό,τι γνωρίζουμε από αυτό περιέχεται στο βιβλίο του ραβίνου Ιώσηπου (Ιωσήφ).

Τούτο το έθιμο επαναλαμβανόταν μια φορά το χρόνο σε συγκεκριμένη εποχή. Σύμφωνα μ’ αυτό απήγαγαν ένα Έλληνα ξένο, τον έθρεφαν για ένα χρόνο και μετά τον πήγαιναν στο δάσος, όπου τον έσφαζαν, θυσίαζαν το σώμα του με παραδοσιακές τελετές, έτρωγαν τη σάρκα του και έδιναν όρκο μίσους προς τους Έλληνες. Ό,τι απέμενε από το θύμα τους το πετούσαν σε ένα λάκκο. Ο άνθρωπος αυτός είπε ότι του είχαν μείνει ακόμα λίγες μόνο μέρες ζωής και παρακάλεσε τον βασιλιά, επικαλούμενος το σεβασμό προς τους θεούς των Ελλήνων, να καταστείλει την Ιουδαϊκή αυτή συνομωσία κατά των ομοεθνών του και να τον απελευθερώσει από αυτή τη φοβερή καταδίκη».

(Βασιλειών Β΄ 21, Κριτών, ια′, 29-40, Αμώς, ε΄ 25, Κριτών, ια΄, 29-40, Αμώς Ε΄, 25)

Και τον καιρό του Τραϊανού οι Ιουδαίοι της Κυρήνης τους Ρωμαίους και τους Έλληνες δολοφονούσαν και με τις σάρκες τους τρέφονταν και τύλιγαν τα έντερα των πτωμάτων επάνω τους και αλείφονταν με το αίμα τους και με τα δέρματα αυτών ντύνονταν, και πολλούς από κορυφής πριόνιζαν και στα θηρία άλλους έδιναν, και σε μονομαχία άλλους ανάγκαζαν, με αποτέλεσμα να χαθούν ολοκληρωτικά 220.000 Έλληνες. Και στην Αίγυπτο έκαναν πολλά ανάλογα πράγματα, καθώς και στην Κύπρο, όταν αρχηγός των Κυπρίων ήταν κάποιος Αρτεμίων. Δολοφονήθηκαν εκεί 240.000 Έλληνες και γι’ αυτόν τον λόγο σε κανέναν Ιουδαίο δεν επιτρέπεται να επιβιβαστεί σ’ αυτήν, αλλά κι αν κάποιος εξαναγκασθείς από τους ανέμους βρεθεί στο νησί, θανατώνεται».

Και πιθανόν η Κρόνια-Τυφωνική καταγωγή να είναι και ο λόγος για την τόσο ψύχραιμη αναφορά της Ιουδαίας μητέρας προς τον βασιλέα του Ισραήλ, όπως ακολουθεί: «Μετά δε ταύτα, ο Βεναδάδ βασιλεύς της Συρίας συνήθροισεν άπαν το στράτευμα αυτού, και ανέβη, και επολιόρκησε την Σαμάρειαν. Έγεινε δε πείνα μεγάλη εν Σαμαρεία και ιδού, επολιόρκουν αυτήν, εωσού κεφαλή όνου επωλήθη δι’ ογδοήκοντα αργύρια, και το τέταρτον ενός κάβου κόπρου περιστερών, δια πέντε αργύρια». «Και ενώ διέβαινεν ο βασιλεύς του Ισραήλ επί του τείχους, γυνή τις εβόησε προς αυτόν, λέγουσα, Σώσον, κύριέ μου βασιλεύ. Ο δε είπεν, Εάν ο Κύριος δεν σε σώσει, πόθεν θέλω σε σώσει εγώ; μη εκ του αλωνίου, ή εκ του ληνού; Και είπε προς αυτήν ο βασιλεύς, Τι έχεις; Η δε είπε, Η γυνή αύτη μοι είπε, Δος τον υιόν σου δια να φάγωμεν αυτόν σήμερον, και αύριον θέλομεν φάγει τον υιόν μου, και εβράσαμεν τον υιό μου, και εφάγομεν αυτόν είπον δε προς αυτήν την ακόλουθον ημέραν, “Δος τον υιόν σου, δια να φάγωμεν αυτόν” η δε έκρυψε τον υιόν αυτής».

Ήταν οι ψεύτικοι θεοί που δίδαξαν τη μαγεία του αίματος στους ανθρώπους παρασύροντάς τους στην πιο λασπώδη περιοχή των υποαστρικών πεδίων. Αυτοί οι δαίμονες έγιναν δεσμοφύλακες του ανθρώπου, οι τύραννοί του σε μια κόλαση που δημιούργησαν γι’ αυτόν με τη βοήθεια και την συνεργασία του.

Δεν πρέπει να παραλειφθεί και η αναφορά στην, για θεραπευτικούς λόγους, ανθρωποφαγία, όπου ανάλογα με την πάθηση καταβροχθίζεται ο εγκέφαλος, ή το συκώτι του νεκρού, ή πίνεται μόνον το αίμα του, διότι πάντοτε στους νεκρούς αποδιδόταν υπερφυσική ιαματική δύναμη. Γι’ αυτόν το λόγο, στα ρωμαϊκά αμφιθέατρα, μετά το τέλος των αγώνων ένα πλήθος αναπήρων και ασθενών από τους θεατές συνωστίζετο στην αρένα, πάνω στα πτώματα των μονομάχων για να πιει λίγες γουλιές από το αίμα τους, το οποίο εθεωρείτο ιαματικό.

Πολλοί από τους λαούς της Δυτικής Αφρικής, στο Σουδάν, τη Γουινέα, καθώς και στην Κεντρική Αφρική, ήταν ανθρωποφάγοι τουλάχιστον μέχρι το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Μέχρι τις αρχές του 20^ού αιώνα, μάλιστα, το κρέας των ανθρώπων ήταν εκτεθειμένο στην αγορά και στα κρεοπωλεία μαζί με τα κρέατα των ζώων και του κυνηγίου εν γένει και πωλείτο χωρίς καμιά άλλη διάκριση, πλην της τιμής. Και αυτό διότι οι σάρκες των ανθρώπων θεωρούνταν είδος πολυτελείας και πωλούνταν ακριβότερα.

Ο Ίμβραμος ή Αβράμ, ή Αβραάμ, ή Αμπιράμ ή πάτερ Ομάρ, ήταν Χαλδαίος και ο θεός του ονομαζόταν Τεράχ (το ίδιο όνομα είχε και ο πατέρας του).

Ο Ισαάκ ήταν Αραμαίος και προσφωνούσε τον θεό του Ελωχείμ (θεοί του).

Ο Ιακώβ ήταν σημιτικής καταγωγής και το όνομα του θεού του ήταν Αδονάη (Άδωνις).

Ο Ιωσήφ ήταν Αιγύπτιος και ο θεός του ήταν Ατόν.

Ο Μωυσής ήταν Αιγύπτιος και ο θεός του ήταν αρχικά ο Ατόν, έγινε Ων και τελικά Γιαχβέ. Οποιοιδήποτε συσχετισμοί είναι έργο πλαστογράφου γραφίδος ιερού παραχαράκτη» (Ε. Συρέ – Π. Διαθήκη).

Λέγεται και γράφεται στην Ελληνική Γραμματεία ότι ο Διόνυσος με Δραβίδες και Ίωνες αποίκισε την περιοχή της Κίνας Γιουνάν και το ίδιο όνομα έχει μέχρι σήμερα αυτή η φυλή που ξεχωρίζει και στα χαρακτηριστικά του προσώπου και στη μουσική, το χορό και το τραγούδι, τη θρησκεία από τους άλλους κλάδους της Σινικής φυλής.

Η επί πολλές χιλιετίες παρουσία του Λευκού Αυτοκράτορα Θεού που κάτω από διαφορετικά ονόματα θεμελίωσε τον Κινέζικο πολιτισμό, τις τέχνες, τα γράμματα, τις επιστήμες, τη γραφή, την αρχιτεκτονική και κοινωνική οργάνωση ήταν ο Ερμής Θωθ που εκδιώχθηκε από τον αδελφό του Σηθ από την Αίγυπτο.

Ωστόσο οι Ιάπωνες αποτελούν υβρίδια άρειων που αναμείχθηκαν με την κίτρινη. Πριν τους δοθεί η Ιαπωνία να κατοικήσουν ζούσαν οι φυλές Ανόι και Αϊνού, που ήταν ανάμειξη της κίτρινης και ελληνικής Ιωνικής φυλής. Οι Ιάπωνες, αφού τους αποδεκάτισαν ωθούμενοι από το άρειο μικρόβιο της καθαρότητας του αίματος, υπακούοντας στο DNA τους ξεκίνησαν γενοκτονίες στην Κορέα και την Κίνα. Ο συνδυασμός ευγένειας και σκληρότητας, σεβασμού και βίας μαρτυρεί την αντίφαση και την εσωτερική απόγνωση αυτού του λαού. Δεν είναι τυχαίος ο σταθερά μεγάλος δείκτης αυτοκτονιών, καθώς και η αντίφαση συντηρητισμού που χαρακτηρίζουν τον ίδιο λαό. Έτσι κλήθηκε η Αμερική κάποτε να δώσει ένα σκληρό μάθημα στον αυθάδη εξάδελφο από την χώρα του ανατέλλοντος ηλίου.

Η επιρροή του άρειου από την Αμερική προς τον εξάδελφό του στην Ιαπωνία δομήθηκε ακριβώς βάσει του Ιαπωνικού κώδικα σκέψης και χρησιμοποιεί την προπαγάνδα της απόλυτης περιφρόνησης και σκληρότητας προς τον ηττημένο ώστε όχι απλώς να τον σκοτώσει, αλλά να του πάρει τη δύναμη καταβροχθίζοντας το αστρικό του. Οι Ινδιάνοι αλώθηκαν από τους αποίκους μόνο σε φυσικό επίπεδο, τους σκότωσαν και τους πήραν τη γη, τους τσάκισαν το ηθικό αλλά δεν αλώθηκαν πνευματικά.

Όπως καταμαρτυρούν τα ευρήματα της αρχαιολογίας. Οι Αραουκάνοι της Χιλής, της Αργεντινής, των νησιών Φόκλαντ, περιοχές της Βραζιλίας υποστηρίζουν ότι κατάγονται ή σχετίζονται σαν επιμειξία με Μυκηναϊκά ή Ετεοκρητικά φύλα.

Η υποφυλή των Πελασγών δεν είχαν επίκεντρο τη Μέση Ανατολή όσο το Αιγαίο και την Ν. Ασία. Οι Μινωίτες Κρήτες δημιούργησαν μια υπερατλαντική κοσμοκρατορία. Ένας κλάδος τους ήταν οι «κακοί» Φιλισταίοι της Βίβλου που εξολοθρεύονται έως σήμερα ως Παλαιστίνιοι, ενώ ήδη οι εξάδελφοί τους στο Ιράκ, τη Συρία, το Λίβανο και την Ιορδανία θρηνούν θύματα. Η Γαλιλαία δέχτηκε αργότερα Ιωνικές και Μακεδονικές επιρροές. Λαοί της θάλασσας, όπως οι Κάρες που αποίκισαν αργότερα τις Κυκλάδες εκδιώχθηκαν από διάφορα ελληνικά φύλα. Από τους κλάδους των Ετεοκρητών που προτίμησαν τα βουνά και τους κάμπους, έχουμε τους Πόντιους, Ηπειρώτες, Φρύγες και Παφλαγόνες που θεωρούνται πιο πολεμικά φύλα. Οι Κίκκονες είναι γνωστοί από τα χρόνια του Όμηρου και επιτίθενται στον Οδυσσέα στην Θράκη. Στην σημερινή Θράκη φυλούν τον τόπο τους οι Πομάκοι (Ιππομάχοι).

                

Ο Αντονάι Γιαχβέ Άτλας Μαρντούκ, ο φυλετικός θεός των Εβραίων, πατέρας του Σεθ-Τυφώνα

2.513 π.Χ. Ο Τυφών-Σηθ, τύραννος Κιλικίας, γιος Άτλα, εγγονός Ιαπετού, θα γεννήσει κατά την περιπλάνηση της φυγής του τον Ουδαίο-Ιουδαίο κατά την Ελληνική Γραμματεία. Το Ιερατείο του Άτλα. Τυφών-Σεθ θα αιματοκυλήσει την Αίγυπτο αρχικά και άλλες περιοχές στην συνέχεια.

1.750 π.Χ. Ο Αδιάσειστο στοιχείο είναι η καταγωγή των Ισραηλιτών από τους Υξώς, όπως αναφέρει και ο Μανέθων. Οι Υξώς, βάρβαρο συνονθύλευμα φυλών από την περιοχή της σημερινής Χαλδαίας, εισέβαλαν στην Αίγυπτο περί τα 1.750 π.Χ., όπου προκάλεσαν αιματηρές σφαγές και τρομερά εγκλήματα. Οι Υξώς ήσαν πιστοί του Σεθ και προσπάθησαν να επιβάλλουν την λατρεία του στους Αιγυπτίους, με την προσωνυμία Ατόν (Αντοναΐ). Ευγενείς πρίγκιπες από τις αιγυπτιακές Θήβες με την υποστήριξη του ιερατείου του Άμμωνος (Διός) εξεγέρθηκαν ενάντια στους Υξώς τους οποίους κατάφεραν να εκδιώξουν κατόπιν μεγάλων μαχών. Όσοι από τους Υξώς διέφυγαν, πήγαν στα Σόλυμα της Παλαιστίνης. Όσοι πιάστηκαν αιχμάλωτοι στάλθηκαν σκλάβοι στα λατομεία ανατολικά του Νείλου. Η νίκη των Θηβαίων αποδόθηκε στον θεό Άμμωνα (Δία). Ενδιαφέρουσα σε αυτό το σημείο είναι η αντιπαραβολή με τον ελληνικό μύθο της μάχης του Διός με τον Τυφώνα και το απίστευτο μένος του Αντοναΐ-Γιαχβέ κατά των Αιγυπτίων Φαραώ, που έφεραν συνήθως τον τίτλο του Ώρου (Δία), σύμφωνα με τα κείμενα της ΠΔ.

Ο Μαρδούκ θεός στη Βαβυλώνα

1.500 π.Χ. Σεθ – Τυφών. Η αποκρυπτογράφηση πινακίδος, μεσοκυπρομινωϊκής γραφής, που βρίσκεται στο Ιδάλιον της Κύπρου.

Από την ανάγνωση της πινακίδος προκύπτει ότι πριν χιλιάδες χρόνια, ήλθε ένα τελώνιο (τέρας), στην Γη, ο Σέθ, ο θεός Γάιδαρος (όπως το αποκαλεί), με σκοπό να την διαφθείρει. Tο παράδοξο είναι ότι το τέρας αυτό ήλθε μ’ έναν πράσινο δίσκο και εγκατεβίωσε στο Τοβέτο. Επί πλέον, μας αποκαλύπτει ότι οι Τρώες είναι παιδιά του πράσινου δίσκου. Το τελώνιο αυτό και βασίλευσε στους Άτλαντες.

Είχε ως οπαδούς του τους Τουρού, Ούννους, Χετταίους, οι οποίοι πολεμούσαν τους Ίωνες (τους υιούς Μόων-Ελλών) και τους θυσίαζαν στους ναούς τους, από έβενο. Ο μύθος Της «Ιφιγένειας εν Ταύροις» είναι μια μαρτυρία ότι θυσίαζαν τους Έλληνες. Ακόμα ότι οι Κρόνιοι, μαζί με τους Άτλαντες, έκαναν συμμαχία εναντίον των Ελλήνων και τους εκτόπιζαν από τα μέρη τους. Επιρρίπτει ευθύνες στους Ουδαίους και τους Ουβραίους για την καταστροφή αυτήν διότι εξ αιτίας των λαθών τους, «ο όνος, έγινε χασάπης των νέων», όπως χαρακτηριστικά αναφέρει.

Την εξόχως αυτήν αποκαλυπτική πινακίδα μας επιβεβαιώνει και ο Πλούταρχος, καθώς αναλύσαμε στα Ηθικά του Περί Ίσιδoς και Οσίριδος Α΄, καθώς αναφέρει, ότι «οι Αιγύπτιοι της πόλεως Κοπτού καταγκρεμίζουν όνον στην θάλασσαν, επειδή λέγουν ότι ο Τυφών (Σέθ), έμοιαζε με όνον και ήταν ερυθρόθριξ». Οι Πυθαγόρειοι, όπως είπαμε, αναφέρουν τον Τυφώνα-Σέθ, «ως δάκρυ του Κρόνου».

Ακόμα αναφέρουν ότι οι Μόες ήλθαν από τον Σείριο, με αρχηγό τον Μίνωα, και αποίκισαν την Γη. Παιδιά των Μόων είναι οι Ελλοί και οι Ίωνες. Αργότερα όμως συνέβη μια εχθρική εισβολή των Κρονίων, με αρχηγό τον Σέθ, που έφερε την καταστροφή στην γη διότι διέφθειρε τα ήθη και τα έθιμα των νέων, αντικατέστησαν το ηλιακό ημερολόγιο. με το σεληνιακό και έφεραν την καταστροφή, τελούσαν δε συνουσία με ζώα.

1.377 π.Χ. Ο Φαραώ Αμένωφις Δ΄ (Ακενατόν) επιχειρεί να επιβάλει την ηλιακή μονο-λατρεία.

Όλοι πλέον οι σύγχρονοι μελετητές συγκλίνουν στην άποψη ότι ό Φαραώ αυτός με το παράξενο παρουσιαστικό ήταν ο πρώτος άνθρωπος πού μίλησε για μονοθεϊσμό και ειρηνική συνύπαρξη των λαών. Παρασιωπούν όμως η παραβλέπουν την μονοθεϊστική ταυτότητα του Ορφισμού, ο όποιος την ιδία εποχή, στην ιδία περιοχή της Αιγύπτου, διαδραμάτιζε καθοριστικό ρόλο στην γραφή της ιστορίας.

Στην πολυθεϊστική ιουδαϊκή παράδοση του βόρειου Βασιλείου (εποχές Βαβυλώνιας αυτοκρατορίας) ο Αντοναΐ-Γιαχβέ αρχικά εμφανίζεται ως ένας από τους θεούς και μάλιστα ως ζεύγος με κάποια άλλη θεότητα, την Ασεράχ. Οι επιρροές από το βαβυλώνιο πάνθεο αλλά και από τον ασσυριακό είναι εμφανείς, ενώ απορροφά σταδιακά και στοιχεία από τον περσικό ζωροαστρισμό. Κατόπιν της καταστροφής της Βαβυλώνας, γίνεται ένας ζηλιάρης και παραμελημένος θεός που παραπονιέται (!) στον... περιούσιο λαό του, ότι στους άλλους θεούς θυσιάζουν ωραία αγοράκια και κοριτσάκια ενώ σε αυτόν όλους τους κουλούς, τους ανάπηρους, τους κουτσούς, τους άρρωστους. Εκφράζει δε τις προτιμήσεις του λέγοντας ότι θέλει πολύ να θυσιάζουν ωραία αγόρια και σ’ αυτόν. Συχνότατα αποκαλείται Κύριος και σπανιότατα θεός στα αρχικά ιουδαϊκά κείμενα.

Επτά μέρες κράτησε η φυγή του Τυφώνος πάνω σε γάιδαρο μετά την μάχη και, όταν αυτός σώθηκε, γέννησε τον Ιεροσόλυμο και τον Ιουδαίο. Ο Άτλας Μαρτούκ Γιαχβέ, χάνει σε μάχη με τον Δία τα γεννητικά του όργανα και αργότερα θα επιβάλει την περιτομή στους πιστούς του.

Πολλοί από τους Κάρες (αρχαίο συγγενικό φύλλο με τους Ετεοκρήτες Φιλισταίους) εξακολού-θησαν να λατρεύουν τον Κρόνο, τον Χθόνο, τον Χθόνιο, Καταχθόνιο και τους Χθονίους Θεούς, αρνήθη-καν αυτή τη θρησκευτική ανανέωση και συνέχιζαν να λατρεύουν τον Κρόνο Χθονό, ο οποίος ελατρεύ-ετο στην Κρήτη, στη φυλετική και εθνική κοιτίδα των προγόνων τους, πολλούς αιώνες πριν για την εποχή εκείνη και γι’ αυτό ονομαζόταν Χθονία. Φυσικά οι Κρήτες λάτρευαν τον Κρόνο πριν αρχίσουν να λατρεύουν την Ιδαία, μεγάλη Μητέρα Θεών και ανθρώπων ή Αιγαία θεά, δια τούτο και το Ιδαίον άντρον, ονομαζόταν Αιγαίον άντρον, όπως και Αιγαίο βουνό ονομαζόταν και η οροσειρά Ίδη στην οποία ευρίσκεται. Αυτοί λοιπόν που εξακολούθησαν να λατρεύουν τον Κρόνο άρχισαν να λεηλατούν, να καταστρέφουν και να πυρπολούν ναούς και ιερά της επίσημης Φιλισταϊκής Παλαιστινιακής θρησκείας και να δολοφονούν ιερείς και οπαδούς της. Φυσική συνέπεια αυτής της δράσης ήταν να χαρακτηριστούν ιερόσυλοι, δολοφόνοι, κακούργοι και ληστές και να εκδιωχθούν από τις πόλεις και κωμοπόλεις και το εθνικό περιβάλλον. Έτσι λοιπόν στιγματισμένοι και διωγμένοι κατέφυγαν στα όρη και τα βουνά και συγκρότησαν ληστοσυμμορίες, οι οποίες έφτασαν να κάνουν και επιδρομές εναντίον των πόλεων. Και όσες τις λεηλατούσαν τις περνούσαν στόματι μαχαίρας ή τους φόνευαν, άλλους δια πριονίων, άλλους δια σιδηρών κοπτήρων και άλλους περνούσαν από καλούπια λίθων, όπως διαβάζουμε στο Β΄ Βασιλειών ΙΒΛΑ΄. Έτσι λοιπόν αυτοί, αυτό το κομμάτι που αποσπάστηκε, ονομάστηκαν Ουδαίοι ή Ιουδαίοι αργότερα.

Φυλές γεννημένοι πολεμιστές στάλθηκαν υπό την καθοδήγηση των Πατριαρχών τους να αποικίσουν περιοχές ως φύλακες. Οι Ινδοϊρανοί, ο βασιλικός κλάδος των Ακκαδίων γαλαζοαίματων διατηρεί ακόμα την Μητροπολιτική αυτοκαρατορία του στο Ντουμπάι.

Οι μεγάλες αυτοκρατορίες των Χαλδαίων, Βαβυλωνίων, Ασσυρίων, Ιρανών αλλά και των Σαρακηνών, Μαυριτανών και Αλγερινών από τους λαούς της θάλασσας ένωσαν πολλές φορές τις δυνάμεις τους, πέρα από τις τοπικές εσωτερικές διαμάχες που δεν έλειψαν ποτέ από καμιά υποφυλή ή κλάδο. Οι εβραϊκές απολήξεις αυτών των κλάδων είναι Χασιδίκ, Σεραδίτ, οι Ησαυβήτες και οι Σημιτοφοίνικες. Η κάθετη ανάπτυξη των Ουριαίων=Ουδαίων δηλαδή το τέλος της γενετικής εξέλιξης σφραγίζεται και στους επόμενους κλάδους των απογόνων των Ανδρομεδείων Πελασγών. Κι έτσι έχουμε τους Ιδουμαίους, Σαμαρείτες, Γαλιλαίους, Αμορίτες, Φιλισταίους που είναι γνήσιοι Μινωίτες ή στους Χαμπιρού, Χιμπρού, Οβριούς, Φοινικογεφυραίους, Θηβαίους, Βοιωτούς, Εσσαίους και Ναζωραίους στον κλάδο των Ιλιάδων που αναμίχθηκαν περισσότερο όπως οι Τρώες και τους Αρμένιους.

Οι Ιλιάδες, Τελχίνες, Κάβειροι θα μείνουν στην Ανατολή γνωστοί με το όνομα Καμπίρ που σχετίζονται με την γνώση της κατεργασίας των μετάλλων που παρέμεινε σαν γνώση σε κλειστές κάστες μυημένων και που φτάνουν μέχρι τις αδελφότητες των σιδηρουργών του Μεσαίωνα και τους αλχημιστές.

Οι Ετρούσκοι και οι Τρώες φημίζονταν για την αγάπη τους στο χρυσό και την λατρεία χθόνιων θεοτήτων. Οι Τρώες αναμίχθηκαν με Χαζαροσκυθικά φύλα αλλά και με Τουρανικά. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση των εννεάδων που σχετίζονται με τους Αρμένιους, Ίσαυρους, τους Ρωμαίους Πείσωνες και τον οίκο Μπρους των Ναϊτών Ιπποτών στην Αγγλία.

Η υποφυλή των Ουνοχαζάρων απλώνεται από τα βάθη της Σιβηρίας έως την Ευρώπη. Είναι πιο εκλεπτυσμένοι τύποι γενετικά αλλά φέρουν ακόμα χαρακτηριστικά της Ατλαντοτουράνιας ρίζας τους. Από τον κλάδο των Σκυθών προήλθαν πολλά μείγματα φυλών, κράματα Πελασγών Ευρωπιδών και Αγγλοσαξώνων. Οι Οθωμανοί δημιούργησαν μία από τις μεγαλύτερες αυτοκρατορίες. Οι Φοίνικες υπήρξαν ο πιο εμπορικός κλάδος, ενώ από τους Χάζαρους προέρχεται ο οίκος των Ρόθτσιλντ, ο επικυρίαρχος του τραπεζικού συστήματος.

Ο κλάδος των Αρκάδων συνδέεται με των Πελασγών, Ιλιάδων. Οι Ίωνες από τους Δραβίδες Αιγαίους, οι Αιολείς με τους πελασγούς Μινωίτες. Οι Δωριείς με τους Ετεοκρήτες. Ενώ οι Ευρωπίδες είναι ο λατινογενής κλάδος από την επαφή τους με τους Ηρακλειδείς. Οι Ηρακλειδείς όργωσαν κυριολεκτικά τη Ευρώπη όπως οι Διόνυσοι την Ανατολή και οι Αργοναύτες τον υπόλοιπο κόσμο, σπέρνοντας τον ελληνικό γόνο. Τα προκατακλυσμιαία χρόνια, όπως μαρτυρούν και τα Ορφικά 12.000 π.Χ. υπήρχαν δυο τύποι ανθρώπων σε γενικές γραμμές. Οι Πελασγοί και οι νησιώτες που ζούσαν από την θάλασσα και εξελίχθηκαν γρηγορότερα και οι Ορεσίβιοι όπως οι Σαρακατσάνοι και οι Βλάχοι που παρέμειναν κτηνοτρόφοι, νομάδες εδώ και 40.000 χρόνια.

Οι Τευτονοαγγλοσάξωνες, αποτελούν κράμα Ακκαδικών λαών της θάλασσας και Ουννοσκυθο-χαζαρικών φύλων που έχουν ως κοιτίδα τον Καύκασο και την Κασπία θάλασσα. Όπως σε κάθε υποφυλή, βλέπουμε την ίδια φυλή με διαφορετικό όνομα λόγω της διαφοράς χρόνου και χώρας δράσης. Οι κλάδοι αυτοί χαρακτηρίζονται από την ψυχρή λογική και το αρπακτικό ένστικτο της θέλησης για κυριαρχία και την θεματοφυλακή της διατήρησης του καθαρού άρειου αίματος που κρατούν οι Τεύτονες. Οι Σάξωνες είναι περισσότερο επιχειρηματίες, ενώ ο κλάδος των Μεροβαίων είναι ο κύριος εκπρόσωπος της γραμμής των υβριδίων αρείων ερπετοειδών, που συνεχίζουν μια γραμμή βασιλιάδων και αυτοκρατόρων που καταδυναστεύουν όλο τον κόσμο έως σήμερα. Οι Γερμανοί και οι Άγγλοι ήταν Καννίβαλοι ως το 1600 μ.Χ. Οι σταυροφόροι έψησαν και έφαγαν αιχμαλώτους στις βυζαντινές επαρχίες της Νίκαιας. Οι Λομβαρδοί στο Μιλάνο και τη Μπολόνια της Ιταλίας με τις τεράστιες γενειάδες τους και τα κωνικά κράνη τους, έπιναν κρασί χρησιμοποιώντας τα κρανία των εχθρών τους. όλοι αυτοί που μέχρι τον Μεσαίωνα παρέμειναν βάρβαροι εκπολιτίστηκαν από τις ρωμαϊκές λεγεώνες και αργότερα λόγω των γάμων που συνήψαν οι Ευρωπαίοι φεουδάρχες με δεκάδες βυζαντινές πριγκίπισσες, για πάνω από 500 χρόνια. Κύριο χαρακτηριστικό αυτής της φυλής είναι η αγάπη για το χρήμα, η ιδιοτέλεια, ο ρατσισμός, ο καπιταλισμός, ο αθεϊσμός, ο τεκτονισμός και ο παπισμός.

Γιατί διχάστηκαν και οι θεοί στα Τρωικά και τι ήταν τόσο σοβαρό, πέρα από την Ελένη, που υποτίθεται ότι ήταν η αιτία του πολέμου για τους θνητούς. Ήταν άλλη λοιπόν η αιτία που οδήγησε τον Αίαντα να τολμάει να μονομαχήσει και να νικήσει τον θεό Άρη. Οι φιλόλογοι στα σχολεία τα προσπερνούν αυτά συστηματικά. Ο θεός Άρης ζήταγε απ’ τους πιστούς του θυσίες και ολοκαυτώματα αιχμαλώτων και τα δέρματα των νικημένων. Σκύθες, Ούννοι, Τούργκοι, Φράγκοι και Αγγλοσάξωνες έγδερναν ανθρώπους μέχρι πριν 3 αιώνες. Μερικοί αμφιβάλουν αν σταμάτησαν ποτέ. Οι Έλληνες ανέλαβαν να γίνουν οι ρυθμιστές του πολιτισμού της Ανθρωπότητας, που θα επέλεγε ποιους θεούς υπηρετεί και ποιες αξίες.

Με την είσοδο στην Εποχή του Σιδήρου και την κατάρρευση του κόσμου των Αχαιών, των Δαναών, των Λουβίων και των Χετταίων, η εταιρία(αριστερό μονοπάτι Καβείρων, Μαύρη στοά-πρόγονοι illuminati) φαίνεται να περιέρχεται σε αδράνεια, αλλά σύντομα ανακάμπτει, χάρη στους Μακεδόνες και στους Βρύγες (Φρύγες).

Διατηρεί πάντως ισχυρή παρουσία στη Βοιωτία, όπου κατά τον Παυσανία υπάρχει ιερό στην πόλη των Θηβών και οικισμός Καβείρων, όπου ως ιδρυτές λογίζονται δύο Κάβειροι, ο Προμηθέας και ο γιος του Αιτναίος.

Είναι ενδιαφέρον ότι οι Ενετοί προήλθαν από τους Παφλαγόνες Τρώες. Ενετός και Φράγκος έκανε τη μεγαλύτερη ζημιά στην Αγιά Σοφιά κι όχι Τούρκος αλλά και στην Ακρόπολη, η χειρότερη καταστροφή δεν έγινε από Πέρσες ή Τούρκους αλλά από Ενετούς και Άγγλους. Οι Αινιάδες δεν ξέχασαν την άλωση της Τροίας και συνέχισαν να εκδικούνται τους Έλληνες αιώνες μετά.

Ο Ποσειδώνας γεννάει τον Τρώα, ο Τρώας τον Ασάρακο και μαζί με την Αφροδίτη τον Αινεία. Ο Ανείας γεννάει τον Ασκάνιο, αυτός τον Αρμένιο που βασίλεψε στην Άλμπα Λόγκα της Ιταλίας και νίκησε τους Ετρούλιους, ξαδέρφους του. Αυτός γέννησε το Σύλβιο Ιούλο, ο οποίος γέννησε τον Ιούλιο Καίσαρα, που στα χρόνια του κάηκε η Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας, και μέρος των βιβλίων της κατέληξε στο Βατικανό.

Εβραίοι ή Υξώς;

1.178 π.Χ. Η εισβολή των Υξώς αναστάτωσε την Προσθασία. Οι Εβραίοι βρίσκουν την ευκαιρία και υπό τον Ναυή διεισδύουν στην Χαναάν, προερχόμενοι από την Υπεριορδανία.

Αμβλύνεται η αντίθεση Καβείρων Ορφικών με αφορμή την έκλειψη και αιτία την διάσπαση του αρχικού ιερατείου. Οι Μύστες του Άστρου του Κυνός συνδέονται με το Ιερατείο του Απόλλωνα.

Οι Εβραίοι δεν ήταν αυτόχθονες στην Παλαιστίνη. Εκείνη η χώρα, που κατόπιν ονομάζουν «γη των πατέρων τους» δεν ήταν δική τους. Πρώτοι κάτοικοι της ήταν Έλληνες νησιώτες, που μετανάστευσαν στην περιοχή, όπου ανέπτυξαν μεγάλο πολιτισμό. Πάντως οι Εβραίοι ήλθαν μετά. Γι’ αυτό στον «Ιησού του Ναυή» (Κ.Δ., 13), ομολογούν ότι ο Θεός τους έδωσε εκείνη τη γη με μεγάλες και ωραίες πόλεις, που δεν οικοδομήσανε οι εβραίοι, οίκους πλήρεις παντοειδών αγαθών για τα οποία οι εβραίοι ουδέν συνεισέφεραν, επίσης πήραν οι Ιουδαίοι μεγάλες δεξαμενές που αυτοί δεν κατασκεύασαν, αμπελώνες και ελαιώνες που αυτοί δεν φύτεψαν κ.τ.λ. Δηλαδή καθαρή αρπαγή ξένων περιουσιών. Γιατί; Το ότι οι Εβραίοι όταν εισέβαλαν στην Παλαιστίνη βρήκαν ανώτερο πολιτισμό είναι ιστορικά εξακριβωμένο.

Και άλλες ελληνικές ή ελληνίζουσες πόλεις είχαν ιδρυθεί στα παράλια από την Πτολεμαΐδα, την παλιά Άκκα (Άκρα) ως τη Γάζα. Άλλοι είχαν ιδρυθεί την εποχή που οι απόγονοι των στρατηγών του Μεγαλέξανδρου, οι Λαγίδες από την Αίγυπτο και οι Σελευκίδες από την Συρία, κρατούσαν στα χέρια τους την Παλαιστίνη, όπου είχαν εγκαταστήσει διαφόρους δήμους με Έλληνες μετανάστες. Αποτελούσαν τη Δεκάπολη, μια ομοσπονδία από δέκα πόλεις. Η Δαμασκός, παρόλο που βρισκόταν πολύ μακριά, στη Συρία, αποτελούσε μέρος της Δεκάπολης.

Επιλεκτική παράθεση των Δευτερονομιακών Εντολών

Παρέδωσε στα χέρια μας ο Κύριος (Ιεχωβάς) και αυτόν τον ίδιο τον Ωγ, βασιλέα της Βασάν και όλον τον λαόν του και εξοντώσαμε αυτόν και όλους, ώστε να μην μείνει πλέον απόγονος από αυτούς (Γ΄, 3).

Εξολοθρεύσαμε αυτούς (...) και εξοντώσαμε και αυτές ακόμη τις γυναίκες και τα παιδιά. Όλα δε τα ζώα και τα λάφυρα των πόλεων τα λεηλατήσαμε για τον εαυτό μας (Γ΄, 6-7).

Κύριος ο Θεός ημών (lεχωβάς) έδωκε εις κληρονομίαν σας την γην αυτήν (Γ΄, 18).

Ο Κύριος ο Θεός σου είναι φωτιά που καταφλέγει και εξαφανίζει, είναι θεός ζηλωτής (Δ’, 24)

Αυτός... σε έφερε για να εξολοθρεύσεις από εμπρός σου έθνη μεγάλα και ισχυρότερά σου, να σε εισαγάγει και να δώσει τη χώρα αυτών σ’ εσένα ως κληρονομία (Δ’, 37-38).

Κύριος ο Θεός σου... θα παραδώσει στα χέρια σου αυτούς, θα τους χτυπήσεις και θα τους εξαφανίσεις τελείως και δεν θα τους λυπηθείς καθόλου... Αυτά θα πράξετε εναντίον τους: θα γκρεμίσετε τους βωμούς τους και τις στήλες τους, θα κάψετε τα ιερά τους άλση και θα κατακαύσετε τα γλυπτά των Θεών τους (Ζ’, 2-5).

Πρόσεξε όμως δεν θα λυπηθεί το μάτι σου αυτούς (Ζ’, 16).

Θα πεις από μέσα σου: πώς θα μπορέσω να τους εξολοθρεύσω αυτούς; (Ζ’, 17).

Θα παραδώσει Κύριος ο Θεός σου (Ιεχωβάς) στα χέρια σου τους βασιλείς των εθνών αυτών, θα τους εξοντώσετε ώστε να χαθούν και τα ονόματά τους από τον τόπο όπου βασίλευαν (Ζ’, 24)

Ο Κύριος ο Θεός σου θα σου δώσει τη γη αυτή γιατί είσαι λαός σκληρός (Θ’, 6).

Άφησέ με τώρα να εξολοθρεύσω και να εξαλείψω λαό μεγάλο και ισχυρό (Θ’, 14).

Προχωρήστε και καταλάβετε σαν να ήταν δικιά σας κληρονομιά η χώρα την οποία σας δίδω (Θ’, 23)

Ο Κύριος (Ιεχωβάς) θα διώξει από μπροστά σας όλα τα έθνη και θα κληρονομήσετε εσείς τη χώρα εθνών μεγάλων και ισχυρότερων από εσάς (ΙΑ’, 23).

Θα εισέλθετε και θα κληρονομήσετε τη γη που σας δίνει ο Κύριος ο Θεός σας ως κλήρο και θα κατοικήσετε σ’ αυτήν (ΙΑ’, 31)

Θα καταστρέψετε εξ ολοκλήρου όλους τους τόπους στους οποίους ελάτρευσαν τους θεούς τους και θα τους κληρονομήσετε... Θα κατακάψετε τους βωμούς τους, θα συντρίψετε τις στήλες τους, θα κατακάψετε τα άλση τους και θα κατακαύσετε τα γλυπτά των Θεών τους (ΙΒ’, 2-4).

Μην ζητήσετε να ακολουθήσετε τον τρόπο ζωής των εθνών αυτών μετά την εξολόθρευση τους (ΙΒ’, 30). Δεν θα φυτεύσεις για τον εαυτό σου άλσος, ούτε και κανένα άλλο δένδρο (ΙΣΤ, 21).

Θα αφανίσει ο Κύριος ο Θεός σου, τα έθνη και τη χώρα τους, θα τη δώσει σ’ εσάς (ΙΘ’, 1).

Δεν θα αφήσετε στη ζωή τίποτε που αναπνέει αλλά θα αναθεματίσετε και θα τους φονεύσετε όλους (Κ′, 16-17).

Εάν συναντήσεις φωλιά μικρών πουλιών στο δρόμο σου... δεν θα πάρεις τη μητέρα με τα παιδιά της. Θα αφήσεις ελεύθερη τη μητέρα και θα πάρεις για τον εαυτό σου μόνο τα πουλιά της (ΚΒ′, 67). (Αφορά την τεχνική του παιδομαζώματος που εφάρμοζαν εδώ και 2000 χρόνια οι προσήλυτοί τους Ιησουίτες και Μουσουλμάνοι).

Σε ξένον να δανείσεις χρήματα με τόκο, όχι όμως τον αδελφό σου (ΚΓ′, 21).

Ο Κύριος θα κολλήσει επάνω σου αρρώστιες που φέρουν το θάνατο μέχρι που να σε εξολοθρεύσει (ΚΗ′, 21).

Ο Κύριος θα σε χτυπήσει με δερματοπάθειες για να μη μπορείς να βρεις θεραπεία (ΚΗ′, 27)

(...) Όπως γνωρίζετε εξολόθρευσεν αυτούς και τους λαούς τους ο Κύριος. Έτσι θα παραδώσει τους λαούς της Χαναάν στα χέρια σας (ΛΑ′, 4).

Τα πραγματικά «δώρα» του Θεού των Εβραίων προς την ανθρωπότητα είναι:

Ο πιο άγριος φυλετισμός και η μέθοδος της γενοκτονίας.

Ο αντικοινωνικός ατομικισμός.

Η θεοκρατική οργάνωση της κοινωνίας και οι «ελέω Θεού» εξουσίες.

Ο «Ιερός πόλεμος».

Ο ολοκληρωτισμός.

Ο Μεσσιανισμός.

Η αντίληψη της μονολιθικότητας στην ιδεολογία και στην καθόλου οργάνωση του βίου.

Η γραμμική αντίληψη της εξελίξεως που συνεπάγεται την πίστη άφευκτο τέλος της και συνεπώς την αδιαφορία για τον κόσμο και το μέλλον του.

Η «παγκοσμιοποίηση» δια της εξαλείψεως όλων των συλλογικών ταυτοτήτων και της μαζοποιητικής μονομορφοποιήσεως της ανθρωπότητας. Η τάση αυτή προήλθε από το όραμα της Εβραϊκής Κοσμοκρατίας που με επιμονή μονομανίας διαποτίζει την «Ε.Β.».

Η «συλλογική ευθύνη»

Είναι τραγική ειρωνεία της Ιστορίας (φιλοσοφικά πρόκειται για λειτουργία του «αντιπεπονθότος» ότι οι Εβραίοι έπεσαν θύματα περίπου όλων των εφευρέσεων τους όπως ο φυλετισμός, η γενοκτονία, η συλλογική ευθύνη, ο ολοκληρωτισμός (ναζισμός-κομμουνισμός), ο ιερός πόλεμος (που κήρυξαν εναντίον τους οι Άραβες μουσουλμάνοι).

«Η Ανθρωπότητα μένει έκπληκτη από το ρεσιτάλ (σε 3 πράξεις) των φοβερών κακουργημάτων των Εβραίων εναντίον των ανυποψιάστων γηγενών Ελλήνων, οι οποίοι τους θεωρούσαν φίλους. Οι Εβραίοι πρόδωσαν αυτή τη φιλία και έσφαξαν 220.000 Έλληνες στην Κυρηναϊκή και κατακρεούργησαν 240.000 Έλληνες στην Κύπρο καθώς και μεγάλο ελληνικό πληθυσμό της Αιγύπτου. Πολλοί των δυστυχών θυμάτων Ελλήνων, πριονίσθησαν στα δύο από Εβραίους, σύμφωνα με μια παράδοσή τους, ότι ο Δαυίδ επεκύρωσε αυτόν τον τρόπο εκτελέσεως, με το παράδειγμά του. Κατά τις σφαγές αυτές των Ελλήνων, οι Εβραίοι κατεβρόχθισαν τις σάρκες των νεκρών, έπιναν το αίμα τους και κατέστρεφαν τα εντόσθια» (Έντ. Γκίμπον: Ιστορία της παρακμής και της πτώσεως της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, δια περισσότερα εις Ελεύθερη Ώρα 16-7-1996).

«Πριν από 2.000 χρόνια, (περίπου το 5 π.χ.) οι Εβραίοι της Αλεξανδρείας, επέμεναν πως οι Έλληνες εμπνεύσθησαν από τον δικό τους παλαιότερο πολιτισμό. 

Ο Πλάτων, έλεγαν, είχε διδάσκαλό του τον Μωυσή»!!!

ΓΙΑΝΝΗΣ ΛΕΣΣΗΣ

Η ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΟΨΗ ΤΩΝ ΦΥΛΩΝ

Ευχαριστώ για την παρουσία σας, πιστεύω ότι οι προηγούμενες ομιλίες ήταν πολύ κατατοπιστικές, κι έχουν θέσει κάποια θεμέλια από διάφορες επιστημονικές θεωρήσεις και ειδικότητες, για να μπορέσουμε να πάμε ένα βηματάκι παρακάτω και να δούμε την απόκρυφη πλευρά του πράγματος αυτού που λέγεται φυλή και της πλάνης που μπορεί εξ αυτής να προκύψει ή που έχει προκύψει.

Πρώτ’ από όλα, να πούμε ότι η λέξη φυλή, όπως κι σε άλλες φορές έχουμε αναφέρει για την ελληνική γλώσσα, ότι τίποτε δεν είναι τυχαίο, βλέπουμε μπροστά το γράμμα Φ και θυμόμαστε τον μαθηματικό λόγο «Φ» του Πυθαγόρα, ο οποίος υποδηλώνει γενικότερα έννοια σχέσης, ο λόγος είναι μια έννοια σχέσης. Δεν εξετάζουμε κανένα πράγμα αυτό καθαυτό αλλά σε σχέση με οτιδήποτε άλλο περιβάλλεται ή συνδέεται. Και πράγματι, η πιο σύγχρονη οπτική της επιστήμης μέσα από την κβαντική μηχανική είναι αυτή, ότι οι πλάνες των επιστημών οφείλονται σε μονομερείς θεωρήσεις των επιμέρους επιστημών και γι’ αυτό αρχίζει και στις μέρες μας, από μια πρωτοβουλία πολλών διεθνών επιστημόνων κι άσημων φυσικά, να γίνεται μια επανασύνδεση αυτών των θεωρήσεων ώστε να υπάρχει και πάλι μια ολοκληρωμένη εικόνα για τα θεμελιώδη ερωτήματα του ανθρώπου ποιος είναι ο κόσμος που μας περιβάλλει, ποιοι είμαστε εμείς και ποιοι είναι οι νόμοι της ζωής μας.

Είπαμε λοιπόν ότι το γράμμα «Φ» μπροστά απ’ τη λέξη Φυλή προσδιορίζει μια σχέση. Αυτή η σχέση είναι μια σχέση του Πνεύματος του Λόγου, του Δημιουργικού Λόγου προς την Ύλη. Είναι Φ + Ύλη = Φυλή. Αυτή η σχέση λοιπόν του πνεύματος προς την ύλη δημιουργεί τη φυλή με τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, τα οποία όταν αναχθούν στην έννοια του έθνους, μιλάμε για όμαιμον, όμοιο αίμα, ομότροπον, ομόνοον, ομόθρησκον και ομόγλωσσον. Αυτά τα στοιχεία συγκροτούν τον χαρακτήρα της κάθε φυλής και από εκεί και πέρα, έχουμε την εξέλιξη των Εθνών. Όμως, σ’ αυτή τη διαδρομή των φυλών και των παραδόσεων, της κάθε φυλής, πάντα θα δούμε να ‘χει ένα κύριο ρόλο το θέμα που λέγεται αίμα.

Πολύ πριν αυτά όμως τα σκεφθούν οι άνθρωποι και λεχθούν, από εμάς τους νεώτερους ανθρώπους, υπάρχουν πολλά πράγματα τα οποία μας διαφεύγουν. Και μας διαφεύγουν φυσιολογικά γιατί σκεπτόμαστε με τη συνείδηση που έχουμε σήμερα.

Υπάρχει όμως ένα ερώτημα προς όλους. Πιστεύεται πράγματι ότι η συνείδηση που έχει σήμερα ο μέσος άνθρωπος είναι ταυτόσημη ή όμοια μα αυτά που είχε πριν μερικά εκατομμύρια χρόνια;. η απάντηση είναι αρνητική. Και σ’ αυτό είναι κατηγορηματικές όλες οι επιστήμες. Πρώτα απ’ όλα έχουμε μια μετάβαση από την εποχή που ο άνθρωπος δεν μιλάει αλλά λειτουργεί με τον σεληνιακό του εγκέφαλο και το κινητικό του σύστημα, θα λέγαμε ενστικτωδώς σήμερα και που φυσικά μέσα στο νου του δεν υπάρχουν οι ιδέες που υπάρχουν σήμερα. Ιδέες, εάν θέλετε οι οποίες ενυπάρχουν στα παιδιά που γεννιούνται στις μέρες μας, όπως παρατηρούμε, είμαστε μάρτυρες αυτής της νέας γενιάς παιδιών, τα οποία γεννιόνται με μια ιδιαίτερη θα λέγαμε, ωριμότητα. Σαν να υπάρχουν έτοιμες μέσα τους οι απαντήσεις ή τα κατασταλάγματα, για τα οποία εργάστηκαν οι προηγούμενες γενεές. Σαν να γεννιόνται θα λέγαμε με ένα είδος έμφυτης σοφίας ή έμφυτης διάκρισης κάποιων πραγμάτων. Αυτό φυσικά είναι αποτέλεσμα μιας εξέλιξης. Όμως, στην αρχή όλα αυτά δεν υπήρχαν. Χρειάστηκε να περάσουν χιλιάδες, πολλές χιλιάδες χρόνια για να μπορέσει ο άνθρωπος να διαμορφώσει έναρθρο λόγο, να διατυπώσει έννοιες και νοήματα και στη συνέχεια τη νομοτέλεια της ζωής του. Μέχρι τότε όμως, οι πρώιμες κοινωνίες των ανθρώπων λειτουργούσαν κάτω από ένα άλλο καθεστώς. Διότι βίωναν τον εαυτό τους πολύ διαφορετικά απ’ ότι ο σημερινός άνθρωπος. Π.χ. ο άνθρωπος εκείνης της προϊστορικής περιόδου ένιωθε το κεφάλι του σαν ένα κέντρο, το οποίο μπορούσε να αντιληφθεί τον εαυτό του. Δε γνώριζε φυσικά για τις βιολογικές του λειτουργίες που γνωρίζει σήμερα και η μνήμη του ήταν πάρα πολύ περιορισμένη. Πολλοί διορατικοί έχουν διατυπώσει ότι η ανθρωπότητα στην Ατλάντια περίοδο δεν είχε ακόμα δομήσει αυτό που ονομάζουμε σήμερα μνήμη. Δηλαδή, η μνήμη αρχικά ήταν στιγμιαία. Ο άνθρωπος είχε μνήμη μόνο της κατάστασης που ζούσε σ’ ένα συγκεκριμένο χώρο και περιβάλλον, μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο.

Προς το τέλος της Ατλάντιας περιόδου, αυτή η μνήμη καλλιεργήθηκε ως μια μνήμη ρυθμική, όπως ονομάστηκε, διότι βασιζόταν στην επανάληψη. Κι έτσι γνωρίζουμε και κατανοούμε ότι διάφορες τεχνικές όπως τα μάντραμ, τα οποία ενεργοποιήθηκαν κυρίως στην Ανατολή, ήταν μια τεχνική αφύπνισης ενεργειών και δυνάμεων του ανθρώπου βασισμένων στην δύναμη της επανάληψης. Αυτή την επανάληψη θα τη δούμε αργότερα και στις υμνωδίες του Χριστιανισμού κι όλων των θρησκειών γιατί αποτελούν βασική δομή του τρόπου που μαθαίνει ο άνθρωπος. Αυτή λοιπόν η επανάληψη ήταν ο πρώτος τρόπος μάθησης του ανθρώπου και η πρώτη τεχνική και λειτουργία, ώστε να εδραιωθεί μέσα του αυτό που ονομάζουμε μνήμη.

Έρχονται σήμερα οι επιστήμονες ανθρωπολόγοι και βιολόγοι να μας πουν ότι υπάρχει πράγματι ένας συσχετισμός της μνήμης με αυτό που λέγεται «θύμος αδήν». Ο θύμος αδήν, ο οποίος γνωρίζουμε ότι εκφυλίζεται ή αδρανοποιείται ένα ορισμένο χρονικό διάστημα και μετά, κατά την παιδική μας ηλικία. Είναι μια αντιστροφή της λέξης μύθος. Και οι λαοί είναι αποδεδειγμένο ότι έχουν ζήσει και μπορούν να ζήσουν χωρίς ιστορία αλλά κανείς λαός όμως δεν μπορεί να ζήσει χωρίς μύθο. Ο μύθος υπήρξε και ακόμα ισχύει, είναι ο πυρήνας του πνεύματος του κάθε λαού.

Καθώς λοιπόν εντρυφεί κανείς σ’ αυτές τις παραδόσεις εκατοντάδων λαών που έχουν φανερωθεί στην ανθρωπότητα μέχρι σήμερα, βλέπουμε κάποιες κοινές δοξασίες, κάποιες κοινές παραδόσεις που μας κινούν την προσοχή. Μια εξ αυτών είναι η παγκόσμια μνήμη ενός πολύ μεγάλου γεγονότος καταστροφής που είχε συμβεί στο παρελθόν. Όλοι οι λαοί το περιγράφουν με το δικό τους τρόπο. Ένα άλλο γεγονός είναι η σχέση των ανθρώπων της Γης με ουράνια πλάσματα, τα οποία ήρθαν κάποια στιγμή και ήρθαν σε επιμειξία με τους ανθρώπους.

Μια τέτοια περιγραφή βρίσκουμε στα Απόκρυφα Ευαγγέλια του Ενώχ. Εκεί λοιπόν η αναφορά γίνεται για τους υιούς του θεού όπως λέγονται, οι οποίοι έρχονται σε επιμειξία με τις θυγατέρες των ανθρώπων που ήταν θνητές και γεννούν γίγαντες ή άλλα εκτρώματα τα οποία αφανίζουν και καταστρέφουν τη Γη. Κι όπως περιγράφεται στα Απόκρυφα Ευαγγέλια του Ενώχ, οι έσχατοι χρόνοι επιφυλάσσουν γι’ αυτούς ένα οδυνηρό τέλος.

Στην Γένεση επίσης, γίνεται μια αναφορά αυτών των στοιχείων που παραθέτει ο Ενώχ κι έτσι γράφει στο 6,4 «Κατ’ εκείνας τα ημέρας ήσαν οι γίγαντες επί της γης κι έτι ύστερον αφού υιοί θεού εισήλθον εις τας θυγατέρας των ανθρώπων και αύται ετεκνοποίησαν εις αυτούς».

Στη Βίβλο γράφει 13,73 «και είδαμεν εκεί τους γίγαντας τους υιούς Ανάκ εκ των γιγάντων Ανακίμ και εβλέπομεν εαυτούς ως ακρίδας και ετούτους έβλεπον ημάς αυτοί». Το όνομα Ανακίμ το οποίο αναφέρεται πάλι στο Δευτερονόμιο 9,2 όπου λέει: «Λαόν μέγα και υψηλόν το ανάστημα, υιούς των Ανακίμ, τους οποίους γνωρίζεις και ήκουσας. Τις δύναται να σταθεί έμπροσθεν των υιών Ανάκ; Το όνομα Ανακίμ προέρχεται από το όνομα Αννουνακίμ και Αννουνάκι, το οποίο αναφέρεται τουλάχιστον 2.500 χρόνια πριν γραφτεί η Γένεση από τους άγνωστους συγγραφείς, όπως λένε ορισμένοι ή από τον Μωυσή, όπως λένε κάποιοι άλλοι. Το όνομα αυτό υπήρχε ήδη εγγεγραμμένο στα αρχεία των Σουμερίων. Εκεί, όπως έχουμε αναφέρει, ότι ξεδιπλώνεται μια ολόκληρη ιστορία, που ξεκινάει από το Σείριο καθώς όντα πιο εξελιγμένα έρχονται στη Γη, αποικούν τη Γη και επεμβαίνουν γενετικά σε κάποια ανθρωποειδή και δημιουργούν κάποιον Homo Sapiens.

Τα κείμενα αυτά που βγαίνουν στην εποχή μας αποσκοπούν να δώσουν μία, θα λέγαμε, μια χαριστική βολή σ’ εκείνους οι οποίοι πιστεύουν ότι ο καλός θεός έπλασε τον άνθρωπο από αγάπη. Διότι τα κείμενα αυτά γράφουν ότι αυτοί οι επισκέπτες απ’ το Σείριο δημιούργησαν άνθρωπο νοήμονα μόνο και μόνο για να τον έχουν δούλο και υπηρέτη στις εργασίες τους. Αυτή η αντιστροφή των θεωρήσεων μας οδηγεί να κατανοήσουμε για ποιο λόγο ολόκληρες γενιές ανθρώπων, πληθυσμοί, φυλές ολόκληρες υπάκουσαν και υπακούν σ’ ένα πρόγραμμα, θα λέγαμε, το οποίο επιβάλλει γενοκτονίες, εξανδραποδισμούς, σκλαβοπάζαρα και δουλεμπόριο, δηλαδή εδραιώνουν την ιδέα της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Εκεί ακριβώς βρίσκουμε και τη μεγάλη πλάνη της φυλετικής δύναμης, από οποιαδήποτε εθνότητα ή φυλή κι αν εκφράστηκε σ’ οποιαδήποτε χρονική περίοδο κι αν αυτό εκδηλώθηκε πάνω στη Γη.

Ο Χριστός και η αποστολή Του

Ο άνθρωπος δεν μπορεί να κοιτάξει για πολύ τον ήλιο και να μην τυφλωθεί, επειδή οι κραδασμοί του είναι τόσο γρήγοροι που καταστρέφουν τον αμφιβλιστροειδή χιτώνα του ματιού. Την Σελήνη είναι σε θέση να κοιτάξει δίχως οδυνηρά αποτελέσματα γιατί οι κραδασμοί της είναι πολύ αργοί και όμως είναι ηλιόφως, αλλά οι ανώτεροι κραδασμοί απορροφήθηκαν από την Σελήνη, η οποία μας αντανακλά τους υπόλοιπους. Τα ίδιο συμβαίνει και με τις πνευματικές ωθήσεις που βοηθούν τον άνθρωπο να εξελιχθεί. Ο λόγος που η Γη αποβλήθηκε από τον ήλιο ήταν το ότι η ανθρωπότητα δεν μπορούσε να αντέξει στις τεράστιες φυσικές και πνευματικές ωθήσεις και κραδασμούς. Αν και η απόσταση που μεσολαβεί από τη Γη στον ήλιο είναι τεράστια, η πνευματική πίεση θα ήταν πολύ ισχυρή αν δεν στελνόταν πρώτα στη Σελήνη για να χρησιμοποιηθεί προς όφελος του ανθρώπου από τον Γιεχόβα, κυβερνήτη της Σελήνης.

Στην πρώιμη κατάσταση της ανθρωπότητας κατά τη Λεμουρία περίοδο, όπως αναφέρουν πάρα πολλοί εσωτεριστές αλλά και ενορατικοί που έχουν επισκεφθεί, θα λέγαμε, με υπερβατικό τρόπο το κομμάτι αυτό της ιστορίας, το τοτέμ αναφέρεται στη σχέση που είχαν οι ανθρωπότητες εκείνης της εποχής με τα ζώα. Οι αρχάγγελοι λοιπόν οι οποίοι προΐστανται στην εξέλιξη των ζώων, του ζωικού βασιλείου, ήταν εκείνοι οι οποίοι επιλέχθηκαν για να καταστούν οι πρώτοι οδηγοί του ανθρωπίνου είδους, όταν αυτό ήταν ακόμα σε ζωώδη κατάσταση. Όταν ακόμα δηλαδή δεν είχε ανορθώσει την σπονδυλική στήλη και δεν είχε ακόμα έναρθρο λόγο, όσο ήταν ακόμα ή στα τέσσερα ή είχε καμπουριαστό σώμα, όπως είναι τα πιθηκοειδή. Συγκεκριμένα, γνωρίζουμε ότι οι αρχάγγελοι των ζώων κοινωνούν και ελέγχουν τις εξελίξεις των ειδών, μέσα από τα ρεύματα της Γης τα οποία ονομάζουμε τελούρια ή γραμμές του δράκοντος ή γραμμές lay. Είναι οι γεωμαγνητικές που περιβάλλουν τη σφαίρα της Γης. Κι έτσι, η σπονδυλική στήλη των ζώων η οποία είναι οριζόντια μ’ αυτές τις γραμμές είναι σαφώς πλήρως ελεγχόμενη από αυτό το πρόγραμμα θα λέγαμε, που όλα τα είδη υπακούν στο πού θα πάνε, πού θα τραφούν, πού θα τεκνοποιήσουν ή πού θα βρουν ασφαλές καταφύγιο.

Όταν ο άνθρωπος όμως άρχισε να ανορθώνει τη σπονδυλική του στήλη, τότε έπαψε να είναι πλέον ελεγχόμενος από αυτές τις αρχαγγελικές δυνάμεις. Μέχρι τότε, μέσα από κάποιο ζώο η κάθε φυλή ή και ατομικά πολλές φορές, κάθε πρόσωπο, έχοντας μια προσωπική σχέση μ’ ένα ζώο τοτέμ είχε μια, θα λέγαμε, εσωτερική καθοδήγηση. Έχουμε αναφορές σε όλους τους λαούς για κάτι τέτοιο και την περίπτωση των Ελλήνων σαμάνων. Γιατί ακριβώς, όταν οι άνθρωποι ένιωθαν τηλεπαθητικά θα λέγαμε, από ένα λέοντα να λαμβάνουν κάποια πράγματα, φυσικά δεν είναι το λιοντάρι ο δάσκαλος του ανθρώπου αλλά ο αρχάγγελος που χρησιμοποιεί το σώμα για να κοινωνήσει μέσα απ’ αυτό. Κι έχουμε μια περίοδο τοτεμισμού σ’ όλη την ανθρωπότητα ανιμισμού, σαμανισμού που θα εξελιχθεί αργότερα στην πρώτη θρησκεία της Φύσης.

Το ταμπού, που σχετίζεται και με τις απαγορεύσεις αλλά και με διάφορες πρακτικές, που έχουν σχέση επίσης με το αίμα ή το tattoo ή δερματοστιξία, που επίσης είναι μια τελετουργία που κι αυτή έχει αίμα, γιατί όταν τρυπάς το δέρμα σου αναμειγνύεται η μπογιά μαζί με το αίμα, είναι μια πράξη μαγείας κι αυτή. Και το ταμπού λοιπόν και το τοτέμ και το tattoo ξεκινούν από το Τ(αυ) που είναι το πρωτόγονο σύμβολο θυσίας πριν το σταυρό, αφορούν εκδηλώσεις και εκφράσεις της ίδιας κοσμοθεώρησης. Το να βλέπουμε στην εποχή μας να επανέρχεται η μόδα του τατουάζ, των τρυπημάτων κ.λπ., αυτό αποτελεί απόδειξη ότι είμαστε σε μία εποχή πλήρους ανακεφαλαίωσης και αναδρομής όλων των περιόδων που έχει ζήσει ο άνθρωπος, διότι είμαστε σ’ ένα τελικό ξεκαθάρισμα.

Ένας αριθμός αρχαγγέλων, ηλιακά πνεύματα δηλαδή, παραχωρήθηκαν στον Γιεχόβα ως βοηθοί στην αντανάκλαση αυτών των πνευματικών ωθήσεων από τον Ήλιο στην ανθρωπότητα της Γης, καθιερώνοντας τη μορφή φυλετικών θρησκειών. Κατώτερος φορέας των αρχαγγέλων είναι το αστρικό σώμα. Το δικό μας αστρικό σώμα προστέθηκε την περίοδο της Σελήνης, Κύριος της οποίας ήταν ο Γιεχόβα και γι’ αυτό ήταν σε θέση να ασχοληθεί με το ανθρώπινο αστρικό σώμα, ενώ ο κατώτατος φορέας του Γιεχόβα ήταν το ανθρώπινο πνεύμα που πανομοιότυπό του έχει το αστρικό σώμα. Οι αρχάγγελοι είναι βοηθοί του επειδή μπορούν να χειριστούν τις δυνάμεις του πνευματικού ήλιου και το αστρικό σώμα είναι ο κατώτερος φορέας τους. Μπορούν να εργαστούν με αυτό και να προετοιμάσουν την ανθρωπότητα για τη στιγμή, που θα μπορεί να δέχεται τις πνευματικές ωθήσεις άμεσα από την ηλιακή σφαίρα χωρίς τη μεσολάβηση της Σελήνης.

Το καθήκον αυτής της αποστολής μιας τέτοιας ώθησης εναποτέθηκε στο Χριστό και η ώθηση που αντανακλούσε ο Γιεχόβα εκπορευόταν από τον Χριστό προετοιμάζοντας έτσι την Γη και την ανθρωπότητα για τον άμεσο ερχομό Του. Έτσι συνδέεται και η σχέση της πρώτης περιόδου της προφητικής, της δεύτερης της ενανθρωπίσεως του Λόγου Χριστού και της τρίτης του Παρακλήτου της Δευτέρας Παρουσίας του Χριστού μες τις ψυχές των ανθρώπων. Η εξέλιξη των όντων ενός πλανήτη συνοδεύεται και από την εξέλιξη του ίδιου του πλανήτη και πράγματι υπάρχει μια αλλαγή στο αστρικό σώμα της Γης. Σύμφωνα με τα παλιά δεδομένα, το αστρικό σώμα των ανθρώπων βελτιωνόταν μέσω του νόμου, η ανώτερη ζωή, η θεία αναγωγή δεν αρχίζει, αν δεν ξεκινήσει το έργο στο αιθερικό σώμα. Το μέσον για να δραστηριοποιηθεί είναι η αγάπη, η αποστολή του Χριστού έκανε την τελειοποίηση προσιτή σε όλους.

Όταν επήλθε ο θάνατος του Μωυσή το πρόσωπό του ακτινοβολούσε όπως και το σώμα του Βούδα άρχισε να λάμπει, είχαν φτάσει στο σημείο όπου το πνεύμα άρχιζε να λάμπει από μέσα και μετά πέθαιναν. Ο Ιησούς προσέγγισε αυτό το στάδιο στο όρος της Μεταμόρφωσης και μετά σταυρώθηκε. Το να σκοτωθεί κάποιος είναι πολύ διαφορετικό από το να πεθάνει. Είναι σημαντική η διαφορά του Χριστού με προηγούμενους δασκάλους και απεσταλμένους στους οποίους γεννιόταν τα φυλετικά πνεύματα, όπως ο αρχάγγελος Μιχαήλ που σχετίζεται με τον Μωυσή. Το αίμα, φορέας του φυλετικού πνεύματος, πρέπει να χυθεί και να καθαρθεί από τη μολυσμένη αυτή επίδραση για να μπορέσει να δημιουργηθεί η συμπαντική αδελφότητα και να φανερωθεί η θεία Αγάπη. Το ουσιαστικό έργο συντελέστηκε μετά τη Μεταμόρφωση.

Η εξέλιξη της θρησκείας, ο βαθμιαίος εκπολιτισμός των ανθρώπων συνέβαινε στο να γίνουν θρησκείες πιο ανθρωπιστικές και πιο εναρμονισμένες με τα ανώτερα ιδεώδη. Γι’ αυτό και οι υλιστές συμπέραναν πως καμία θρησκεία δεν έχει ανώτερη καταγωγή πέρα από τον άνθρωπο, καταλήγοντας στην πεποίθηση καθώς ο άνθρωπος προόδευε, εκπολίτιζε το Θεό του και τον διαμόρφωνε σύμφωνα με τις ιδέες του. Αυτή η λογική όμως είναι ελλιπής γιατί δεν λαμβάνει υπόψη ότι ο άνθρωπος σπρώχνεται προς ένα ανώτερο πρότυπο συμπεριφοράς, προέρχεται από κάτι μέσα του και μια πηγή που δεν ταυτίζεται με το σώμα που ξεπερνά τις επιθυμίες του. Τον αναγκάζει να κάνει θυσίες για χάρη όσων είναι φυσικά πιο αδύναμοι. Αργά αλλά σταθερά ο αλτρουισμός υπερισχύει του εγωισμού. Ο άνθρωπος δεν θα ενεργοποιούσε την αγάπη μέσα του εάν δεν υπήρχε, ούτε τον αλτρουισμό.

Είδαμε λοιπόν και πολλές φορές, υπάρχουν κι άλλοι, γνωρίζουμε ότι πάρα πολλοί λαοί στην ιστορία τους ηρνούντο να αναμειχθούν με άλλες φυλές. Στην Ελλάδα έχουμε την περίπτωση αυτή στους Σπαρτιάτες, ιδιαίτερα, οι οποίοι δεν ήθελαν επιμειξία με άλλα φύλα, προτιμούσαν να παντρεύονται μεταξύ τους. Το ίδιο όμως θα δούμε και σε πολλούς άλλους λαούς, σχεδόν σε όλους, σε κατά τόπους , θα λέγαμε, φυλές, οι οποίες είχαν αυτό το ιδίωμα, εν είδει άμυνας. Άμυνας από τι; Στο να μην εισχωρήσουν ξένα στοιχεία τα οποία θα νόθευαν το αίμα τους και άρα και τη δύναμη που έφερε αυτό. Ποια ήταν αυτή η μυστηριώδης δύναμη που έφερε το αίμα και δεν ήθελαν τις επιμειξίες εκείνοι οι λαοί εκείνης της εποχής; Είχε να κάνει με την πατρογονική μνήμη. Το αίμα είναι ένας φορέας του εγώ και σχετίζεται φυσικά με το αστρικό σώμα του ανθρώπου. Στο έργο του Γκαίτε «Φάουστ», βλέπουμε ότι ο Μεφιστοφελής υποχρεώνει τον Φάουστ να υπογράψει με το αίμα του το συμβόλαιο για την αθανασία του με το αντίτιμο το οποίο έλαβε.

Η ζωτική δύναμη των ανθρώπινων σωμάτων, το ψυχικό ρευστό ή οργόνη που βρίσκεται εγκλωβισμένη στο αίμα, αποτελούσε σ’ όλες τις δοξασίες πάντα την τροφή δαιμονικών όντων. Αρχικά την απορροφούσαν από το φωτεινό αυγό που περιβάλλει τον άνθρωπο, στη συνέχεια αόρατοι πάντα έμπλεξαν την ανθρωπότητα σε ένα μαύρο κύκλο αίματος και μαγείας και κάθε είδους διαστροφής του ανθρώπινου μυαλού, σκηνοθετώντας και επιτάσσοντας στους ανθρώπους δεισιδαιμονίες, φόβο και τρόμο ώστε να υποταχθούν στη θέλησή τους.

Το αίμα λοιπόν και η εξουσία που είχε κανείς πάνω στο αίμα υποδηλώνει εξουσία πάνω σε κάποιες δυνάμεις που φέρει το αίμα και οι δυνάμεις αυτές είναι και δυνάμεις μνημοσύνης, με την έννοια μιας δυναμικής ενεργοποίησης ιδιοτήτων που έχουμε, ικανοτήτων και δυνάμεων. Στην ταινία που θα δείτε στη συνέχεια, όπου περιγράφεται αυτή η κοσμοθεώρηση που είχαν οι Γερμανοί Ναζί πριν και κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, εκεί θα δείτε πώς και εκείνοι αντιλαμβάνονταν την δύναμη του αίματος και για ποιο λόγο ασκούσαν ευγονική σε σημείο θα λέγαμε, εγκληματικό.

Από τις αφηγήσεις που έχουμε από τα παιδικά μας χρόνια στο σχολείο ή στο κατηχητικό, όταν μας έλεγαν εκείνη τη σκηνή, όπου ο πατέρας Ισαάκ πλέον, ο γιος του Αβραάμ ευλογεί με επίθεση χειρός βάζοντας το χέρι πάνω στο κεφάλι των γιων του, για να τους μεταφέρει την ευλογία του, αυτό είναι ένα σκηνικό το οποίο ήταν πολύ συνηθισμένο εκείνα τα χρόνια και όλοι οι πατεράδες έκαναν το ίδιο γιατί ο πατέρας εθεωρείτο απ’ την πατριαρχική κοινωνία ότι μετέφερε αυτή τη χαρά, αυτή τη δυνατότητα θα λέγαμε, στις νεώτερες γενεές. Και γι’ αυτό η ευλογία απ’ τους γονείς πάντοτε έπαιζε ένα πολύ σοβαρό ρόλο στην εξέλιξη των γενεών. Αυτή η επίθεση της χειρός επί της κεφαλής ενός ανθρώπου που δεν ήταν απλώς μια συμβολική τελετουργική πράξη αλλά ήταν μια ουσιαστική πράξη, τελεστική θα λέγαμε, όπου του μετέφερε πράγματα εκείνη τη στιγμή, τα οποία θα τα έφερε και στην συνέχεια της ζωής του, θα το δούμε να συνεχίζεται και στην παράδοση αργότερα, της μεταφοράς χάριτος Ιεροσύνης από τους πρώτους Χριστιανούς στους διαδόχους τους. Η αποστολική διακονία δηλαδή μεταφερόταν με μια τέτοια κίνηση, με μια ευλογία επί της κεφαλής, όπως και σήμερα, ακόμα πάρα πολλοί στον κόσμο χρησιμοποιούν.

Στο έργο του Καζαντζάκη Ασκητική παρατηρούμε να λέει ότι ο άνθρωπος πρέπει κάποια στιγμή ν’ απελευθερωθεί και από τις δυνάμεις των προγόνων του. Αυτό από πολλούς έχει παρανοηθεί αλλά σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει την ασέβεια έναντι των προγόνων, δηλώνει όμως την αποδέσμευση, θα λέγαμε, την πνευματική, την οποία οφείλουμε στον εαυτό μας όλοι μας να πραγματοποιήσουμε. Αυτή η ολοκλήρωση που ονομάζεται Χριστοποίηση και Θέωση απαιτεί απ’ τον άνθρωπο την πλήρη αποδέσμευσή του από κάθε δεσμό με το αίμα ή οτιδήποτε άλλο τον δεσμεύει με την ύλη και τη Γη. Είναι χαρακτηριστικό εκείνο το χωρίο το οποίο δεν καταγράφηκε στην επίσημη έκδοση της Αγίας Γραφής, της Καινής Διαθήκης, που αφορά την Ελλάδα και τους Έλληνες, όπου αναφέρεται ως «φυτόν ουράνιον και βλάστημα Θείον», μας δίνει μια ιδέα για το τι ακριβώς σημαίνει. Βλέπουμε εδώ την έννοια το «φυτόν ουράνιον» να σχετίζεται με την έννοια της φυλής, που ο προλαλήσας αδελφός είπε στην αρχή ότι προέρχεται από τη λέξη «φύω»-φυτεύω. Εδώ λοιπόν μιλάμε για ένα «φυτόν ουράνιον», που σημαίνει ότι δεν υπόκειται στις αυτές συνθήκες εξέλιξης και λειτουργίας των φυτών της Γης. Προορισμός του είναι αυτή η διάχυση και γι’ αυτό το έργο το οποίο πραγματοποιήθηκε μέσα απ’ το ελληνικό Πνεύμα έφερε ιδέες παγκοσμιότητας, ιδέες οι οποίες είναι οικουμενικές. Η ελευθερία, η δικαιοσύνη, η ανθρωπιά, η ενότητα, η συνεργασία. Θα το δούμε σε πάμπολλους τομείς της ανθρώπινης ζωής και για αυτό δεν είναι τυχαίο που πάρα πολλοί λαοί, που θεωρούμε ότι είχαν πολύ μεγάλο πολιτισμό, ωστόσο δεν θα δούμε κανένα έργο θεατρικό, κανένα έργο ποίησης ή φιλοσοφίας παρά μόνο απλά πρακτικά πράγματα που αφορούν την καθημερινή ζωή.

Υπάρχει λοιπόν σαφώς ένα σχέδιο εξέλιξης το οποίο αλλάζει από την εποχή του Χριστού και μετά. Αυτό το σχέδιο ήταν το σχέδιο της εξέλιξης των φυλών και το οποίο τον 19^ο αιώνα, κλήθηκε η Έλενα Πέτροβνα Μπλαβάτσκι να το παρουσιάσει μέσα απ΄ την Μυστική Δοξασία, φανερώνοντας την κοσμοθεώρηση και τη νομοτέλεια της εξέλιξης των φυλών σε σφαίρες εξέλιξης, που φτάνουν μέχρι την εποχή μας και πηγαίνουν μέχρι και το μέλλον μας. Με λίγα λόγια βλέπουμε ότι ο Κύριος δημιουργός της ύλης δημιούργησε ένα σχέδιο εξέλιξης για όλες τις φυλές και τα είδη, το οποίο όμως είναι βασισμένο κι αποσκοπεί στην ανακύκλωση των όντων στα πεδία της ύλης. Και εξ αυτού, οι ωθήσεις και οι μηχανισμοί ωθούν τα όντα στο να ανακυκλώνονται στην ύλη και να μην μπορούν να απελευθερωθούν από αυτή. Όλος αυτός ο μηχανισμός στηρίζεται σε μία, θα λέγαμε, πολλαπλή λειτουργία που σχετίζεται η μνήμη, η θέληση, το αίμα και η ένσαρκη παρουσία του ανθρώπου στη Γη. Αυτός είναι και ο λόγος που ενώ παρατηρούμε ότι έχουμε πολύ μεγάλες εξάρσεις στην ανθρώπινη εξέλιξη και μεγάλους πολιτισμούς, κινέζικος πολιτισμός, ο πολιτισμός των λαών της Αμερικής ή οι πολιτισμοί της Ασίας, παρόλα αυτά, βλέπουμε ένα πολύ χαμηλό επίπεδο, όσον αφορά την ιδέα που έχει ο άνθρωπος για τον εαυτό του.

Ο άνθρωπος είναι υπήκοος, είναι δούλος είναι σκλάβος και δέχεται ό,τι του πει ο βασιλιάς-μονάρχης του ο οποίος είναι εκπρόσωπος του Θεού πάνω στη Γη. Ο νόμος που θα πει αυτός έχει δοθεί από πάνω και δεν μπορεί τίποτα να τον αλλάξει. Αυτή η κοσμοθεώρηση, οδήγησε τελικά στη δημιουργία αυτοκρατοριών και στην παραγωγή υπηκόων. Μοναδική εξαίρεση απ’ τον παγκόσμιο χάρτη αποτελεί η Ελλάδα, η οποία εξέφρασε τις ιδέες της δημοκρατίας, της ισονομίας, της ισότητας κ.λπ. Κι έτσι λοιπόν δεν είναι τυχαίο ότι σ’ όλη της την ιστορία αυτός ο λαός πολεμήθηκε από πάρα πολλές διαφορετικές εθνότητες, μόνο και μόνο επειδή είχαν μια άλλη κοσμοθεώρηση και μια άλλη λειτουργία στον κοινό βίο.

Πώς γίνεται αυτή η μετάβαση λοιπόν από τους περιορισμούς και τις πλάνες του φυλετισμού; Και τον φυλετισμό αυτό θα τον βρούμε κυριολεκτικά παντού. Το σχέδιο της εξέλιξης μέσω φυλών έρχεται ο Χριστός λοιπόν και το ανατρέπει στην ουσία, μέσα απ’ το μυστήριο της Θείας Κοινωνίας. Η μετοχή σε σώμα και αίμα Χριστού μας καθιστά κοινωνούς μιας άλλης ζωής η οποία δεν περιορίζεται πλέον από τους νόμους της ύλης, δεν περιορίζεται από τους νόμους  του αίματος δεν περιορίζεται από τους νόμους της κάθε εξουσίας που πέρασε πάνω από αυτή τη Γη, είτε αυτή ήταν πολιτική είτε θρησκευτική.

Έτσι η ιδέα του Θεού που διαμορφώθηκε στους αιώνες είχε να κάνει με τη δική του κατάσταση. Στην αρχή η ανθρωπότητα δεν θα μπορούσε να δεχθεί ένα Θεό που θα ήταν όλο τρυφερότητα και αγάπη, διότι θα τον θεωρούσε αδύναμο. Ο Θεός που θα υπάκουε έπρεπε να είναι ισχυρός, να προκαλεί φόβο, να εξαπολύει τον κεραυνό και να χειρίζεται το μαστίγιο της αστραπής. Έτσι ο άνθρωπος πρώτα φοβήθηκε το Θεό. Στη συνέχεια οι επόμενες θρησκείες της φυλής ή της φατρίας τον ώθησαν να πειθαρχήσει στους νόμους και να γίνει πιο ελεήμων προς τους αδελφούς του τουλάχιστον δίκαιος κ.λπ.

Ο Χριστός προετοίμασε το δρόμο για την αυτονόμηση της ανθρωπότητας από την καθοδήγηση του διαφοροποιημένου φυλετικού και οικογενειακού πνεύματος για να ενώσει ολόκληρη την ανθρώπινη οικογένεια σε μία συμπαντική αδελφότητα. Δίδαξε ότι η ιστορία του Αβραάμ αναφερόταν μόνο στα σώματα και έστρεψε την προσοχή στο ότι και πριν ζήσει ο Αβραάμ, το εγώ υπήρχε. Διότι το τριπλό εξωατομικευμένο πνεύμα υπήρχε πριν από κάθε ομάδα και φυλή και θα εξακολουθεί να υπάρχει, όταν από αυτές δεν θα έχει μείνει ούτε η ανάμνηση. Το εγώ, το ανθρώπινο τριπλό πνεύμα είναι ο εντός Θεός, το Εγώ Ειμί, τον οποίο ο προσωπικός σωματικός αγωγός πρέπει να μάθει να ακολουθεί. Η διδασκαλία του Χριστού αναφέρεται στην αυτονόμηση του εντός Θεού. Η επιμονή στην ενότητα της φυλής δεν υπήρχε μόνο στους Εβραίους, αλλά και σ’ όσους δεν δέχονταν στις οικογένειές τους κάποιον ξένο εύκολα. Όσο στενότερη συγγένεια, τόσο μεγαλύτερη δύναμη του φυλετικού πνεύματος και τόσο πιο ισχυροί και οι δεσμοί που συνέδεαν το άτομο με τη φυλή, επειδή η ζωτική δύναμη του ανθρώπου βρίσκεται στο αίμα του και η μνήμη είναι άμεσα συνδεδεμένη με το αίμα, το οποίο αποτελεί την ύψιστη έκφραση του αιθερικού σώματος.

Σήμερα γνωρίζουμε αν ένα ζώο εμβολιαστεί με ανθρώπινο αίμα πεθαίνει. Αίμα σκύλου σε φλέβες πουλιού σκοτώνει το πουλί. Αλλά ο σκύλος δεν παθαίνει τίποτα αν εμβολιαστεί με αίμα πουλιού. Η επιστήμη δηλώνει το γεγονός, ο εσωτερικός επιστήμονας εξηγεί την αιτία. Το αίμα είναι σημείο πρόσβασης του πνεύματος. Το ανθρώπινο εγώ εργάζεται στους φορείς του μέσω της θερμότητας του αίματος. Το φυλετικό, οικογενειακό, κοινωνικό πνεύμα εισέρχεται στο αίμα μέσω του εισπνεόμενου αέρα. Στα ζώα συνυπάρχει το ξεχωριστό πνεύμα του ζώου και του ομαδικού πνεύματος του είδους που ανήκει. Το πνεύμα του ζώου όμως δεν είναι εξατομικευμένο και δεν εργάζεται αυτοσυνείδητα με τους φορείς του όπως συμβαίνει με το εγώ. Οπότε το ζώο ελέγχεται εξ ολοκλήρου από το ομαδικό πνεύμα που επιδρά στο αίμα. Έτσι όταν το αίμα ενός ανώτερου ζώου μεταγγίζεται στις φλέβες ενός κατώτερου είδους, το πνεύμα στο αίμα του ανώτερου είναι ισχυρότερο από το πνεύμα του λιγότερο εξελιγμένου, οπότε στην προσπάθειά του να επιβληθεί σκοτώνει τη μορφή που το φυλακίζει και ελευθερώνεται. Αντίθετα όταν αίμα ζώου ενός κατώτερου είδους μεταγγίζεται στις φλέβες ενός ανώτερου, το ανώτερο πνεύμα είναι ικανό να εκδιώξει το λιγότερο εξελιγμένο του ξένου αίματος και να αφομοιώσει το αίμα για τους σκοπούς του. Οπότε δεν προκαλείται κάποια ορατή καταστροφή.

Το ομαδικό πνεύμα αποσκοπεί πάντοτε στην ακεραιότητα της επικράτειάς του στο αίμα που έχει αναλάβει. Λειτουργεί όπως ο ανθρώπινος θεός της φυλής. Δυσανασχετεί με το πάντρεμα του είδους του με άλλα είδη. Γι’ αυτό το λόγο ρίχνει τις αμαρτίες των γονέων στα παιδιά, όπως βλέπουμε στα υβρίδια. Όταν το άλογο και ο γάιδαρος γεννούν μουλάρι η ανάμειξη του ξένου αίματος καταστρέφει την αναπαραγωγική ικανότητα, έτσι ώστε να μην διαιωνιστεί το νόθο ζώο, το οποίο από την άποψη του ομαδικού πνεύματος, τον αρχάγγελο του είδους, αποτελεί βδέλυγμα αφού δεν είναι καθαρόαιμο και δεν υπάγεται συγκεκριμένα στο ομαδικό πνεύμα των αλόγων ή των γαϊδουριών. Ωστόσο δεν απέχει και πολύ από το να ξεφύγει τελείως από την επίδρασή τους. Ας υποθέσουμε ότι θα δημιουργούταν ένα τέτοιο είδος μεταξύ δύο μουλαριών, ο απόγονός τους θα επηρεαζόταν ακόμα λιγότερο από τα δύο ομαδικά πνεύματα και θα κατέληγε σε ένα καινούριο είδος χωρίς ομαδικό πνεύμα. Αυτό θα αποτελούσε ανωμαλία στη φύση. Κάτι απίθανο για τα φυσικά δεδομένα, διότι αυτό το είδος δεν θα είχε το λεγόμενο καθοδηγητικό ένστικτο, δηλαδή τις υποδείξεις του ομαδικού πνεύματος και έτσι δεν θα επιβίωνε.

Το ομαδικό πνεύμα των ζώων είναι που στέλνει τα ξεχωριστά πνεύματα των ζώων σε ενσάρκωση και που αρνείται να προάγει την αναπαραγωγική ικανότητα στα υβρίδια. Έτσι η μετάγγιση ξένου αίματος αδυνατίζει τους δεσμούς του ομαδικού πνεύματος και για αυτό είτε καταστρέφει τη μορφή, είτε την αναπαραγωγική ικανότητα. Αυτό συνέβη και στην επιμειξία των ανθρώπων. Όταν ο άνθρωπος ελευθερώνεται από τους δεσμούς αίματος, επανακτά το όνομα του πνευματικού κόσμου. Σαν μια ανώτερη ικανότητα, νοήμονα, εκούσια διόραση μέσω της οποίας θα μπορεί να βλέπει εκείνον που ο ίδιος θέλει και όχι απλά με μία παθητική ικανότητα εντυπωμένη στο αίμα του από το οικογενειακό πνεύμα, το οποίο τον περιόριζε και τον απέκλειε από τις άλλες οικογένειες. Έτσι οι εξωφυλετικοί και αργότερα οι διεθνείς γάμοι άρχισαν να γίνονται επιθυμητοί και να προτιμούνται.

Ο εγκέφαλος και το νευρικό σύστημα είναι ύψιστες εκφράσεις του αστρικού σώματος. Ανακαλούν εικόνες του εξωτερικού κόσμου αλλά στη νοητική εικονοπλασία, τη φαντασία, το υλικό για τις εικόνες παρέχεται από το αίμα. Γι’ αυτό και όταν δραστηριοποιείται η σκέψη, το αίμα ρέει προς το κεφάλι. Όταν το ίδιο αμιγές αίμα ζει για γενιές στις φλέβες μιας οικογένειας, οι ίδιες νοητικές εικόνες που έπλασε ο προπάππους, παππούς και πατέρας θα αναπαραχθούν στο γιο μέσω του οικογενειακού πνεύματος που ζει στα αιμοσφαίρια του τελευταίου. Και έτσι ο άνθρωπος βλέπει τους προγόνους του να ζουν μέσα του και τα συμβάντα των περασμένων ζωών της οικογένειας του παρόντα. Δεν συνειδητοποιεί τον εαυτό του σαν εγώ, αλλά σαν συνέχεια ενός πνεύματος «Γιος του Αβραάμ ή Υιός Δαβίδ». Μέσω αυτού του κοινού αίματος οι άνθρωποι έζησαν για πολλές γενιές και έτσι οι απόγονοι τους είχαν πρόσβαση στη μνήμη της φυλής που διατηρούνταν στα αρχεία των ζωών των προγόνων τους. Και έτσι στο 5ο κεφάλαιο της Γένεσης αναφέρεται πως οι πατριάρχες ζούσαν για αιώνες. Φυσικά δεν έφταναν σε τέτοια ηλικία, αλλά ζούσαν στις συνειδήσεις των απογόνων τους οι οποίοι αντιμετώπιζαν τις ζωές των προγόνων τους, σαν να τις είχαν ζήσει αυτοί. Μετά από αυτή την περίοδο, οι απόγονοι έπαψαν να θεωρούν πως είναι Αδάμ Μαθουσάλας. Η μνήμη των προγόνων έσβησε και έτσι ειπώθηκε πως πέθανε. Η δεύτερη όραση των Σκοτσέζων Ορεσίβιων ή των Τσιγγάνων που οι γάμοι τους ήταν πάντοτε ενδοφατριακή υπόθεση έκανε εντονότερη αυτήν την όραση.

Οι φυλές δεν τολμούσαν να παρακούσουν την εντολή του Θεού της φατρίας που απαγόρευε τους γάμους έξω από την οικογένεια, ούτε είχαν την τάση να το κάνουν επειδή δεν είχαν νου. Οι αρχικοί Σημίτες όμως, που ανέπτυξαν θέληση, αμέσως παντρεύτηκαν θυγατέρες των ανθρώπων άλλων φυλών ματαιώνοντας το σχέδιο του φυλετικού τους πνεύματος και έτσι αποπέμφθηκαν. Θεωρήθηκαν ότι προσκυνούν ξένους Θεούς και ότι είναι ακατάλληλοι να προσφέρουν το σπέρμα για τις επτά φυλές της τωρινής Άρειας φυλής. Έτσι η συλλογική συνείδηση και η ακούσια διόραση που διατηρούν συνεχώς στο νου του μέλους της φυλής, τις εικόνες των προγόνων του και τον έκαναν να αισθάνεται ταυτισμένος μαζί της, αντικαταστάθηκε με μια εξατομικευμένη συνείδηση, περιορισμένη στον υλικό κόσμο μέχρι να διασπάσει τα έθνη σε άτομα και έτσι έπειτα δόθηκαν νόμοι που απαγόρευαν την ενδογαμία ή το γάμο μέσα στην οικογένεια και από κει και πέρα οι αιμομικτικοί γάμοι άρχισαν να θεωρούνται κάτι το τρομακτικό. Με αυτό τον τρόπο ξένο αίμα εισήλθε και σταδιακά έσβησε την ακούσια διόραση, όπου συντηρούσε το φυλετικό συναίσθημα και διαχώριζε την ανθρωπότητα σε ομάδες. Σαν συνέπεια της ανάμειξης του αίματος εξαφανίστηκε και η πίστη προς την οικογένεια. Από όσους διαλέχτηκαν σαν σπόρος για τη νέα φυλή, ελάχιστοι έμειναν πιστοί. Και έτσι ξαναήρθαν σε επιμειξία με γάμους με προηγούμενα Ατλάντια φύλα, δημιουργώντας απογόνους με κατώτερη καταγωγή. Εξαιτίας αυτής της πράξης της ανυπακοής εγκαταλείφθηκαν και χάθηκαν.

Οι επαναστάτες που εγκαταλείφτηκαν είναι οι Εβραίοι. Το φυλετικό τους αίσθημα είναι τόσο ισχυρό που διακρίνουν μόνο δύο ομάδες ανθρώπων: Ιουδαίους και Εθνικούς. Περιφρονούν τα άλλα έθνη και περιφρονούνται με τη σειρά τους από αυτά για την πανουργία, τον εγωισμό και τη φιλαργυρία τους. Ωστόσο, σε σχέση με χριστιανούς και ισλαμιστές, οι Ιουδαίοι υπακούν πιο πιστά τις εντολές του Θεού τους.

Οι φυλές είναι ένα προσωρινό εξελικτικό σχέδιο. Επειδή οι φυλές είναι συγκριτικά προσωρινές, χρειάζεται μεγάλη προσοχή ώστε τα πνεύματα να μην εγκλωβιστούν στα δεσμά της φυλής. Οι Έλληνες ακόμα πληρώνουν ως παγκόσμιο παράδειγμα το «πας μη Έλλην βάρβαρος».

Οι Εβραίοι είναι ένας λαός χωρίς χώρα και λόγω της προσκόλλησής τους στην ιδέα της φυλής ο προηγούμενος καθοδηγητής τους αναγκάστηκε να τους εγκαταλείψει και απωλέστηκαν. Για να πάψουν να θεωρούν τους εαυτούς τους ξεχωριστούς από τους άλλους λαούς, άλλα έθνη ξεσηκώθηκαν κατά καιρούς εναντίον τους και τους απομάκρυναν από τη χώρα που εγκαταστάθηκαν. Αρνήθηκαν πεισματικά να ενσωματωθούν με άλλους. Επέστρεφαν ξανά στα ίδια σώματα. Προφήτες της δικής τους φυλής ξεσηκώθηκαν, τους επιτίμησαν, προφήτεψαν τρομερές καταστροφές χωρίς καμία ανταπόκριση. Τελικά εμφανίστηκε ο Χριστός. Υπερίσχυσε όμως η προκατάληψή τους και διάλεξαν τον Βαραβά. Παρεξηγήθηκε ακόμα και από τους μαθητές Του, που δεν ξεσηκώθηκε ενάντια στον Καίσαρα. Η απόρριψη του Ιησού από τους Ιουδαίους ήταν απόδειξη της υποδούλωσής τους στη φυλή και επειδή η ομαδική εξορία είχε αποδειχτεί μάταιη, επινοήθηκε ο διασκορπισμός τους ανάμεσα στα έθνη της Γης. Στους Εβραίους της Αμερικής συμβαίνει μια μεταβολή, η νεότερη γενιά άρχισε να παντρεύεται εκτός φυλής. Χάθηκαν ερχόμενοι σε επιμειξία με ανθρώπους κατώτερων φυλών, θα σωθούν ενσωματωμένοι στις πιο προοδευμένες φυλές.

Το μάθημα των Εβραίων για την ανθρωπότητα είναι σημαντικό. Μάθαμε πως ένας εκλεκτός λαός μπορεί να βασανίσει τον ηγέτη του, να ματαιώσει τα σχέδιά του και να παραμείνει δέσμιος της φυλής για αιώνες. Η εμπειρία τους είναι προειδοποίηση για κάθε μελλοντικό εκλεκτό λαό. Κι έτσι ο Παύλος προς Εβραίους Β΄ 2, 3 λέει: «διότι αν ο εκφρασθείς από τους αγγέλους λόγος κατέστη ακλόνητος και κάθε παράβαση και ανυπακοή έλαβε δίκαια ανταμοιβή, πώς εμείς θα ξεφύγουμε αν αρνηθούμε μια τέτοια σωτηρία;». Η νέα φυλή θα προέρχεται από τα καζάνια των μητροπόλεων όλου του κόσμου και κυρίως του Δυτικού κόσμου, που θα αποδεχθεί την εσωτερική διδασκαλία Του, τον πιο εξελιγμένο δρόμο και τρόπο σκέψης και ζωής που θα απελευθερώσει τον άνθρωπο.

Οι αντιρρησίες της αντιπροσωπευτικής λύτρωσης αντιδρούν, λέγοντας πως είναι δειλία να κρύβεσαι πίσω από κάποιον άλλον, γιατί ο καθένας οφείλει να αναλαμβάνει τις συνέπειες των πράξεών του. Αυτοί βρίσκονται υπό την νομοτέλεια των νόμων της επαναγέννησης και του αποτελέσματος και θα τελειοποιηθούν μέσα από αλλεπάλληλες ενσαρκώσεις. Εκείνοι όμως που μπορούν να αξιοποιήσουν τη βοήθεια που προσφέρει ο Χριστός, εξελίσσονται γρηγορότερα.

Η παρέμβαση του Χριστού δημιουργεί αλλαγές στα αστρικά σώματα, η οποία καθιστά ισχυρότερη την επίδραση του πνεύματος της ζωής στην καρδιά. Τα νεότερα αδελφά πνεύματα του ήλιου, οι αρχάγγελοι εργάστηκαν ως φυλετικά πνεύματα στα αστρικά σώματα των ανθρώπων, αλλά η επίδραση τους ήταν εξωτερική. Ήταν μια ανακυκλωμένη πνευματική ηλιακή δύναμη και αργότερα μέσω της σελήνης, όπως το φεγγαρόφωτο είναι ανακλώμενο ηλιακό φως. Ο Χριστός εισήλθε αμέσως στο υλικό σώμα της Γης και μετέφερε την πνευματική ηλιακή δύναμη καταφέρνοντας έτσι να επηρεάσει τα αστρικά μας σώματα εσωτερικά.

Πριν από 2.000 χρόνια περίπου η προσωπική θυσία αντικατέστησε τη θυσία των ζώων και η διδασκαλία του Χριστού μίλησε για αγάπη. Οι σοφοί καθοδηγητές αναγνωρίζοντας την αδυναμία του πνεύματος να αντιμετωπίσει τα εγωιστικά ένστικτα του σώματος, ενσωμάτωσαν στην καινούργια θρησκεία το δόγμα της αντιπροσωπευτικής λύτρωσης μέσω Χριστού. Παρόλη τη δυσκολία, η μεγάλη θυσία στο Γολγοθά έγινε φάρος ελπίδας για κάθε ειλικρινή ψυχή που αγωνιζόταν να πετύχει το ακατόρθωτο, την τελειότητα που απαιτεί η χριστιανική θρησκεία. Να την πετύχει σε μια μικρή ζωή.

Ο Μονογενής, ο Λόγος τον οποίο αναφέρει ο Ιωάννης είναι η δεύτερη όψη του υπέρτατου όντος. Αυτός ο Λόγος και μόνο Αυτός γεννήθηκε από τον Πατέρα Του, την πρώτη όψη πριν από όλους τους Κόσμους. Χωρίς Αυτόν δεν θα δημιουργούνταν τίποτα από όσα υπάρχουν, ούτε καν η τρίτη όψη του υπέρτατου όντος που εκπορεύεται από τις δυο προηγούμενες. Γι’ αυτό και ο Μονογενής είναι η υψηλή Ύπαρξη που κατατάσσεται πάνω από κάθε τι στο σύμπαν με εξαίρεση την όψη-δύναμη που προήλθε. Έτσι ο Χριστός είπε: «Μείζων εμού εστί ο Πατήρ».

Ο Χριστός είναι μοναδικός ανάμεσα σε όλα τα όντα και τους κόσμους. Κανένας άλλος δεν μπορεί να καταλάβει τόσο ολοκληρωμένα τη θέση και τις ανάγκες της ανθρωπότητας και ούτε είναι προικισμένος να προσφέρει την ανακούφιση και να αντιμετωπίσει πλήρως τις ανάγκες μας. Όλες οι φυλετικές θρησκείες είναι ανεπαρκείς επειδή βασίζονται στο νόμο, ο οποίος προκαλεί την αμαρτία και επιφέρει το θάνατο, τον πόνο και την θλίψη. Τα φυλετικά πνεύματα το γνωρίζουν καθώς και ότι οι θρησκείες είναι απλώς σκαλοπάτι προς κάτι καλύτερο. Εξάλλου όλες οι φυλετικές θρησκείες καταλήγουν στο Μεσσία-Σωτήρα. Οι Πέρσες του Μίθρα, οι Χαλδαίοι στον Ταμούζ, οι Νορβηγοί στον Σουτρ, το λαμπρό πνεύμα του ήλιου που θα υπερισχύσει, οι Αιγύπτιοι τον Ώρο, το νεογέννητο ήλιο. Σε όλες τις θρησκείες λοιπόν φαίνεται ότι ο Μεσσίας είναι ένα ηλιακό πνεύμα. Όλοι έλαβαν την προετοιμασία για τον ερχομό του Χριστού, με μια νέα συμπαντική διδασκαλία για μια νέα συμπαντική αδελφότητα. Ο ερχομός Του έθεσε το θεμέλιο και η επιστροφή Του θα το κάνει ζωντανή πραγματικότητα. Οι χωριστικές θρησκείες του Γιεχόβα θα αντικατασταθούν από την ενοποιητική θρησκεία του Υιού, τον εσωτερικό χριστιανισμό. Για την μετάβαση αυτή ο άνθρωπος θα λάβει βοήθεια από τον Παράκλητο, το Πνεύμα της Αληθείας: «Αυτός θα μας οδηγήσει εις πάσαν την Αλήθεια. Κι η Αλήθεια ελευθερώσει ημάς». Ο νόμος θα αντικατασταθεί από την Αγάπη. Οι χωρισμένες φυλές και τα έθνη θα ενωθούν σε μια συμπαντική αδελφότητα με τον Χριστό ως πρεσβύτερο αδελφό.

Ο άνθρωπος είναι ακόμα περιορισμένος όμως στο νόμο της ανταπόδοσης και ενώ η καρδιά του προσεύχεται για αγάπη, το αστρικό του σώμα ελπίζει σε εκδίκηση. Η ανθρωπότητα προχωράει και προοδεύει αργά αλλά σταθερά. Ο κόσμος ακόμα είναι απρόθυμος να σκεφτεί κάτι το οποίο είναι πολύ ανιδιοτελές. Η πανουργία που τον εγκλωβίζει, τον κάνει να θεωρεί ότι κάτι κρύβεται από πίσω. Τίποτα δεν θεωρείται φυσιολογική συμπεριφορά αν δεν παρέχει σε κάποιον την ευκαιρία να αρπάξει ό,τι μπορεί από τους συνανθρώπους του. Ο άνθρωπος είναι σκλάβος των αποκτημάτων του και ενώ το όραμά του ήταν να κυριαρχήσει τον κόσμο, έγινε σκλάβος αυτού. Και ενώ όλες οι φυλετικές θρησκείες περιμένουν τον Μεσσία, μόνο η Χριστιανική πρεσβεύει ότι ο Σωτήρας σκήνωσε εν υμίν και η Δευτέρα Παρουσία μέσα μας θα είναι καταλυτική. Αλλά χίλιες φορές στη Βηθλεέμ κι αν είχε γεννηθεί ο Χριστός, όπως λέει ο μυστικιστής Άγγελος Σιλέσιος, και όχι μέσα σου, χαμένη είναι η ψυχή σου. Μάταια ατενίζεις το σταυρό στο Γολγοθά αν μέσα σου δεν ξαναναστηθεί. Όποιος αναζήτησε να γίνει αποδεκτός γινόταν σύμφωνα με το παλιό σύστημα μέσω μύησης, σε ένα δρόμος μόνο για λίγους. Ο Χριστός άνοιξε για όλους έναν δρόμο δωρεάν Θείας Χάριτος ανεξαρτήτως φυλής ή θρησκείας.

Ο Χριστός εισάγει τον άνθρωπο κι κάθε άνθρωπο σε μία Νέα Κοινωνία Αγάπης και γι’ αυτό λέει και οι ελεύθεροι και οι σκλάβοι κι οι Έλληνες και οι Ιουδαίοι και οι Εθνικοί και όλοι είναι κλητοί σ’ αυτή τη Νέα Βασιλεία, η οποία ενεργοποιείται μέσα στον άνθρωπο μέσω Εκείνου και γι’ αυτό η πίστη μας προς Εκείνον είναι το κλειδί για την κοινωνία μας με Αυτόν. Ποιον; Τον αληθή Εαυτό μας. Μέσα από Εκείνον κατανοούμε και βλέπουμε το Πνεύμα του Θεού μέσα σε κάθε άνθρωπο. Μέσα από τη δική Του θεώρηση παύουμε να διακρίνουμε άσπρους, κίτρινους, μαύρους και κόκκινους. Μέσα απ’ αυτή τη θεώρηση του Χριστού βλέπουμε ότι μία είναι η γλώσσα, η γλώσσα της Αγάπης. Και ένας είναι ο δρόμος, ο δρόμος της κατανόησης ότι κάθε φυλή δεν είναι παρά ένα κύτταρο στο πανανθρώπινο σώμα κι έχει κάποιο λόγο ύπαρξης. Ακόμα κι αν μπορούμε να διακρίνουμε ότι μία φυλή υπερισχύει κάποιας άλλης, σε κάποιο τομέα, δεν σημαίνει αυτό ότι η φυλή η οποία θεωρείται κατώτερη πρέπει να εξαφανιστεί. Θα ήταν το ίδιο παράλογο σαν να λέμε ότι δεν χρειαζόμαστε τα κύτταρα που υπάρχουν στην πατούσα μας και χρειαζόμαστε μόνο τα κύτταρα που υπάρχουν στο κεφάλι μας. Κάθε όργανο που έχουμε παίζει ένα πολύ συγκεκριμένο ρόλο και χωρίς αυτό, η ζωή μας δεν θα είναι ποτέ ολοκληρωμένη κι έτσι ακριβώς κάθε φυλή παίζει ένα συγκεκριμένο ρόλο πάνω στη γη, πάνω στο πανανθρώπινο σώμα κι έχει ένα ρόλο να επιτελέσει. Αυτό το ρόλο που έχει να επιτελέσει τον ανακαλύπτουν σήμερα πλέον οι φυλές και θα τον ανακαλύψουν όταν θα μπουν στη διαδικασία να αποδεχθούν τα λάθη του παρελθόντος τους κι όταν το έθνος αυτό, που ονομάζεται ελληνικό οφείλει πρώτο πριν από οποιοδήποτε άλλο να το κάνει, ν’ αποδειχθεί τα λάθη που έκανε στην πορεία του και τελικά να αποδεχθεί την λειτουργία και το λειτούργημά του έναντι των υπολοίπων φυλών.

Βέβαια, είναι πολλοί εκείνοι που υποστηρίζουν ότι η φυλή είναι κάτι περιορισμένο, για να συνδέεται με τον υλικό κόσμο κι ότι η λέξη που ταιριάζει περισσότερο είναι η λέξη γένος. Θα συμφωνήσω με αυτό, γιατί όπως είπαμε πριν δεν είναι δικά μου λόγια, Εκείνος το είπε πριν 2000 περίπου χρόνια «Φυτόν Ουράνιον και Βλάστημα Θείον». Αυτό είναι ένα γένος διαφορετικό είναι ένα γένος που δεν περιορίζεται σ’ έναν τόπο είναι μια κατάσταση συνείδησης που στα χρόνια του Αλέξανδρου της μεγάλης κοσμοκρατορίας του, φανερώθηκε ακόμα περισσότερο καθώς λαοί που έτρωγαν τους νεκρούς τους ή που είχαν σχέσεις αιμομικτικές ή είχαν ένστικτα τέλος πάντων βάρβαρα, εκπολιτίστηκαν κι έμαθαν να ζουν μ’ έναν άλλον τρόπο. Άλλοι πιο επιφανειακά άλλοι σε βάθος, πάντως ωφελήθηκαν κι αυτό συνομολογείται σήμερα και από ιστορικούς και από κοινωνιολόγους. Αυτό σημαίνει ότι κανένας αγώνας δεν ήταν μάταιος. Άσχετα αν εμείς κατανοούμε τα πράγματα διαφορετικά, πολλές φορές κρίνουμε λανθασμένα και καταδικάζουμε π.χ. το θέμα του πολέμου, το οποίο κι αυτό σχετίζεται με το αίμα και αυτό σχετίζεται με τις φυλές.

Σε προηγούμενη ομιλία μου έχω αναφέρει ότι δεν είναι τυχαίο που το χρώμα του αίματος είναι κόκκινο ή ότι ο «κόκκινος» είναι ο πλανήτης του Άρη, του θεού του πολέμου και ο οποίος απεικονιζόταν πολλές φορές αιματοβαμμένος, ούτε είναι τυχαίο φυσικά που σε αίθουσα στο κτίριο του ΟΗΕ, ξέρουμε ότι έχουμε έναν μετεωρίτη από καθαρό σίδηρο τον οποίο χρησιμοποιούν σαν βωμό για να κάνουν ομαδικό διαλογισμό, καθώς έχουν βρει ότι ο σίδηρος ο οποίος υπάρχει στο αίμα μας πολλαπλασιάζει σαν πολλαπλασιαστής τη νοητική ενέργεια. Το λέω αυτό διότι ο πόλεμος είναι ένα πανανθρώπινο φαινόμενο διαχρονικό και αξιοσημείωτο. Πρέπει να παρατηρήσουμε ποια είναι η αιτία του. Η αιτία του βρίσκεται στο αίμα μας το ίδιο και το αίμα αυτό αλλάζει με την Κοινωνία που μας παρέδωσε ο Χριστός και την ονομάσαμε Θεία Ευχαριστία. Αυτή η Θεία Ευχαριστία δρα μ’ έναν τρόπο μυστικό και μεταλλάσσει όχι μόνο το αστρικό σώμα του ανθρώπου αλλά και το νοητικό του σώμα, το εξευγενίζει, το ανυψώνει και έτσι δεν κοινωνεί, δεν συνδέεται με τα κατώτερα ανθρώπινα πάθη της εξουσιαστικότητας, της αρχομανίας, της κυριαρχικότητας και ιδιαίτερα των πιο χαμηλών εκφράσεων που δεν ταιριάζουν καν σε άνθρωπο, που είναι η χαρά της εκδίκησης ή του πόνου ενός άλλου ανθρώπου.

Δεν είναι μυστήριο λοιπόν η πίεση της φυλής που υπόκεινται σήμερα οι Έλληνες σε πολύ μεγάλο βαθμό, καθώς βλέπουμε να απειλούνται τα σύνορά μας, όλοι θυμόμαστε τι συνέβη πριν από λίγες μέρες στο Σύνταγμα με αφορμή το θέμα της Μακεδονίας, ορισμένα πράγματα είναι αδιαπραγμάτευτα. Ωστόσο αυτό που είναι οριστικό και παραμένει, δεν είναι η λύτρωση κάποιων πληθυσμών ή απλώς η δικαίωση κάποιων πληθυσμών αλλά είναι η δικαίωση όλων των ανθρώπων και όλων των φυλών οι οποίες οφείλουν να βρουν τις ρίζες τους, να τις αποδεχθούν, να μην θεωρούν ότι είναι ξένες αλλά να αποδεχθούν κι ένα κοινό μήνυμα που τις αφορά όλες. Και αυτό είναι το μήνυμα της Αγάπης που κατέγραψε ο Χριστός πριν από 2000 χρόνια περίπου στο οποίο κάποιοι άνθρωποι ακόμα και σήμερα το μεταφέρουν, το ανακυκλώνουν και το ενεργοποιούν.

Είναι ο Ιωάννης που αποκαθιστά τον Ιούδα, φανερώνοντας την ουσία της ενότητας στο Σχέδιο του Πατέρα. Το έθνος του Ιούδα προορίζεται και αυτό να αποκατασταθεί οικουμενικά, μετανοώντας και αποκαθιστώντας την άρνησή του προς το Λόγο. Ο Βασιλιάς και Αρχιερέας Μελχισεδέκ έχει την ειδική αποστολή τα ευλογίας του όλου του ιερού γάμου, μεταξύ του Ισραήλ και αυτού που λέγεται Έλλην. στο «Μέγα Σκάνδαλο των Αιώνων» ο Μελχισεδέκ θάφτηκε τόσο από το ελληνικό όσο και από το ιουδαϊκό ιερατείο.

Είναι γεγονός ότι στις μέρες μας διακρίνεται μια αυξανόμενη τάση εκχριστιανισμού σε Εβραίους που σκέπτονται και μιλούν Ελληνικά. Είναι επίσης γεγονός ότι ταυτόχρονα Έλληνες έχουν κάνει θεό το χρήμα, μισούν τους αλλοεθνείς και θεωρούν τους Έλληνες περιούσιο λαό κινούμενοι με βία και εκδικητικότητα σύμφωνα με τον νόμο της ανταπόδοσης.

Ποιος είναι Έλληνας και ποιος Εβραίος δεν είναι θέμα πολιτικής αλλά πνευματικής ταυτότητας. Ποιος θα μπορούσε να χωρέσει ότι η ελληνική και Εβραϊκή διασπορά και οι ζυμώσεις οδήγησαν την εξέλιξή τους; Εβραίοι κατά πνεύμα εκπαιδεύονται ως Έλληνες στην Ελλάδα και το εξωτερικό και Έλληνες κατά πνεύμα συνεχίζουν να μεγαλουργούν ως Εβραίοι σ’ όλον τον κόσμο. Είναι σκάνδαλο μήπως ή μωρία. Τα έργα καθενός είναι η αληθινή του ταυτότητα που την αποκαλύπτει μόνο η Αγάπη του.

Σας ευχαριστώ πολύ.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΛΕΙΔΑΡΑΣ