ΑΛΗΘΕΙΑ....ΓΝΩΡΙΖΩ ΤΙ ΠΙΣΤΕΥΩ; (ΜΕΡΟΣ Α')

Ανοίγουμε την καινούργια στήλη μας με την παραπάνω ενότητα 

η οποία θα παρουσιαστεί τμηματικά σε μέρη, λόγω του μεγάλου όγκου κειμένου. 

Σας ευχόμαστε καλή ανάγνωση και προπαντώς αφύπνιση!!!

ΔΕΝ ΔΥΝΑΣΑΙ ΝΑ ΖΕΙΣ ΤΗΝ ΔΕΥΤΕΡΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

ΑΓΝΟΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΗΣ ΠΡΩΤΗΣ

Ολόκληρη η Βίβλος, ολόκληρη η Αγία Γραφή, αποτελεί ένα ενιαίο έργο και το τελευταίο μέρος, η Αποκάλυψη, κλείνει την αφήγηση, και γι’ αυτό έχει και στοιχεία Παλαιάς Διαθήκης το ύφος, όπως είχε αρχίσει στη Γένεση. Έτσι λοιπόν, η πρώτη λέξη στο βιβλίο της Γένεσης είναι: «εν αρχήν εποίησεν ο Θεός τον ουρανόν και τη γη», και τελευταία λέξη του βιβλίου της Αποκαλύψεως «και είδον ουρανόν νέον και γην νέαν». Στη Γένεση γράφει: «και το σύνταγμα των υδάτων, εκάλεσεν θαλάσσας», και στην Αποκάλυψη γράφει: «και η θάλασσα δεν υπάρχει πλέον». Και στη Γένεση γράφει: «το δε σκότος εκάλεσε νύχτα», και στην Αποκάλυψη γράφει: «νυξ δεν θέλει είσθε εκεί». Γένεση: «και έκαμεν ο Θεός τους δύο φωστήρας τους μεγάλους». Αποκάλυψη: «και η πόλις δεν έχει χρεία του ηλίου, ούτε της σελήνης, διότι η δόξα του Θεού εφώτισεν αυτήν». Γένεση: «καθ’ ην ημέρα φάγεις απ’ αυτού θέλεις εξ’ άπαντος αποθάνει». Αποκάλυψη: «και ο θάνατος δεν θέλει υπάρχει πλέον». Γένεση: «και θέλω υπερπληθύνει τας λύπας σου». Αποκάλυψη: «ούτε πόνος δεν θέλει είσθε πλέον». Γένεση: «κατηραμένη να είναι η γη εξ’ αιτίας σου». Αποκάλυψη: «και ουδέν ανάθεμα θέλει είσθε πλέον». Γένεση: «ο σατανάς κάνει την εμφάνισή του απατώντας τον άνθρωπο». Αποκάλυψη: «ο σατανάς εξαφανίζεται για πάντα». Γένεση: «απομακρύνθηκαν από το δέντρο της ζωής». Αποκάλυψη: «το δέντρο της ζωής ξαναεμφανίζεται». Γένεση: «ο άνθρωπος… από το πρόσωπο του Θεού». Αποκάλυψη: «και θέλει …το πρόσωπον αυτού». Γένεση: «η πρώτη κατοικία του ανθρώπου ήταν ένας κήπος κοντά σ’ έναν ποταμό». Αποκάλυψη: «η αιώνια κατοικία του λυτρωμένου ανθρώπου θα είναι κοντά σε έναν ποταμό που θα πηγάζει για πάντα από τον θρόνο του Θεού».

Η Γραφή όπως και ο άνθρωπος, είναι κατά γράμμα και κατά ύλη προσωρινή, και κατά πνεύμα αθάνατη, όπως και ο άνθρωπος. Η απομάκρυνση των παθών της ύλης, φτιάχνει στο σώμα φωτεινότητα, που φέρνει την μεταστοιχείωση που έχει υποστεί από το Φως. Κι αυτό υποδηλώνει ότι κάποιος έχει εισαχθεί στο Πνεύμα των Γραφών, αναξαρτήτου θρησκείας ή πίστης. Ματθαίος, κεφ. ΙΑ′, 27 και Λουκάς, κεφ. Ι′, 22 και Ιωάννης, κεφ. Ε′, 39. Πίστη είναι όρος απαραίτητος, για την ορθή δόξα και έρευνα των Γραφών. «Ερευνάτε τας γραφάς, ότι υμείς δοκείτε εν αυταίς ζωήν αιώνιον έχειν». «Και αύτη έστι αιώνιον ζωή ίνα γινώσκωσιν σε τον αληθινόν Θεόν και ον απέστειλας Ιησούν Χριστόν». Τον γνωρίζει όποιος Τον αγαπά, Τον αγαπά όποιος τηρεί τις εντολές Του. «ο αγαπών με τηρήσει τας εντολάς μου και αύτη εστίν η εντολή, ίνα αγαπάτε αλλήλους καθώς εγώ ηγάπησα υμάς». «αγαπήσας τους ιδίους τους εν τω κόσμω εις τέλος ηγάπησεν αυτούς. Μείζονα ταύτης αγάπην ουδείς έχει ίνα εις την ψυχήν αυτού θείει υπέρ των φίλων αυτού… φίλοι μου είστε ουν ποιείται ον εγώ εντέλλομαι υμίν. Ταύτα εντέλλομαι υμίν ίνα αγαπάτε αλλήλους».

Έτσι, πάντα ο Χριστός θα είναι κάποια στιγμή μπροστά μας να μας πει: «υμείς δε τίνα με λέγετε είναι;». Η αποδοχή της πρόσκλησης του Θεού δεν είναι ομολογία πίστης, αλλά βιωμένη ζωή, απόδειξη της πίστης του, η οποία πλέον δεν είναι τυφλή πίστη, αλλά ενσυνείδητη πίστη, γνώση της Αληθείας. Ο άνθρωπος αυτός είναι ελεύθερος. Η Απελευθέρωση δεν έρχεται διαβάζοντας τα Ευαγγέλια, αλλά γράφοντας το Ευαγγέλιο μέσα μας. Ο Χριστός δηλαδή, μέσα σε κάθε υπόσταση, τελειώνει το Έργο Του στο θάνατο, απελευθερώνοντας διαχρονικά την τροχιά της εξέλιξης του Ανθρώπου.

Ο Υιός του ανθρώπου δεν είναι γέννημα της δούλης γυναίκας σάρκας, αλλά της ελεύθερης γυναίκας Πνεύματος. Το τέκνο των πράξεων του ανθρώπου και ο καρπός της δικής του εσωτερικής εργασίας. Τα σημεία τα οποία περιγράφει ο Χριστός, είναι σαφώς επίκαιρα και γι’ αυτό ας αντιπαραβάλουμε και το συγκεκριμένο χωρίο. Επίσης πρέπει να καταλάβουμε ότι δεν πρόκειται για το τέλος του κόσμου, αλλά για την συντέλεια του αιώνος. Δηλαδή, το κλείσιμο ενός κύκλου στο οποίο βρισκόμαστε ήδη. Έτσι λοιπόν, όλοι θα καταλάβουν ότι ο Χριστός δεν είναι εδώ ή εκεί, όπως θα λέγεται από ορισμένους ψευτοδιδασκάλους, αλλά μέσα μας, όπως το είχε πει και ο ίδιος ο Ιησούς.

Σήμερα υπάρχουν δύο ειδών Χριστιανοί, σχεδόν, και ένας ενδιάμεσος τύπος. Αυτοί οι οποίοι γεννήθηκαν στη δύση και θεωρούν τους εαυτούς τους απλώς Χριστιανούς και παρ’ όλο που υποστηρίζουν πως προσπαθούν να γίνουν Χριστιανοί κατά πνεύμα, η έπαρση και η αλαζονεία τους, τους οδηγεί στην άρνηση να κερδίσουν το δικαίωμα, να αποκαλούνται έτσι, κάνοντας Χριστοζωή. Και υπάρχουν βέβαια και εκείνοι οι οποίοι αλαζονικά και από μόνοι τους ανακηρύσσονται Χριστιανοί εν ονόματι μόνο της βάφτισής τους στην βρεφική ηλικία και της απλής τυπολατρίας τους στην εκκλησία. Σ’ αυτούς τους Χριστιανούς, τα λόγια του Ιησού, έχουν μεγαλύτερη εφαρμογή. Κι αυτό, γιατί μιλάμε για πεντακόσιες περίπου Χριστιανικές διαφορετικές αιρέσεις και εκκλησίες, οι οποίες σταυρώνουν τον Χριστό πάνω στο δέντρο της ύλης, κάθε μέρα με τις πράξεις τους. Η λατρεία του νεκρού γράμματος της Βίβλου, είναι ακόμα μια μορφή ειδωλολατρίας. Δικαίωση δια Χριστού, δεν μπορεί να γίνει σύμφωνα με την προτίμηση και την φαντασία του καθενός, είτε με την πίστη, είτε με τα έργα, αλλά με ένα ενιαίο σύνολο παρουσίας και ενσυνείδητης εκδήλωσης της εικόνας του Θεού που είναι ο άνθρωπος.

Η ιδέα της Χριστοποίησης και Θέωσης που επικαλούνται οι Πατέρες προϋπήρχε και στα Ορφικά και στα Αρχαία Ελληνικά κείμενα, όσο και στην Βεδάντα και καλό είναι να μελετήσουν και εκείνοι που έχουν χριστοκεντρική αντίληψη και εκείνοι που έχουν ελληνοκεντρική. Εξάλλου, τα κλειδιά της ερμηνείας της Βίβλου τα έχει η Ελληνική Γραμματεία, αλλά και η Αγία Γραφή έχει τα κλειδιά που λείπουν για την αποκρυπτογράφηση της ενότητας της Ελληνικής Γραμματείας. «Εις όσον δυνατόν ανθρώπω ομοιούσθαι Θεώ» (Πλάτων, Πολιτεία Ι, 613). Κατά τον Πλάτωνα η ανύψωση του ανθρώπου στον τόπο προέλευσης της ψυχής είναι ο τελικός και έσχατος στόχος. Για να το πετύχει αυτό ο άνθρωπος πρέπει να έχει ενθουσιασμό, να είναι δηλαδή Εν-Θεώ, δηλαδή να έχει καταληφθεί από τη θεία ουσία (Τίμαιος 90^Α).

Ανύψωση λοιπόν του ανθρώπου και επιστροφή στις ρίζες του, γιατί είναι «φυτόν ουκ έγγειον αλλά ουράνιον», δηλαδή είμαστε όχι γήινο, αλλά ουράνιο πλάσμα που μπορεί, επειδή το γνωρίζει, δηλαδή το πιστεύει συνειδητά και γι’ αυτό είναι σε θέση να κατακτήσει την εσωτερική του Ακρόπολη, όπως έλεγαν οι μυημένοι Έλληνες ή να οικοδομήσει τον αχειροποίητο ναό της ψυχής του όπως έλεγαν οι μυημένοι της Χριστιανικής Εσωτερικής παράδοσης. Είναι μια προχριστιανική ιδέα ή μήπως πρέπει να εννοήσουμε βαθύτερα ότι Ένας είναι ο Λόγος Θεός και η Πηγή της Αλήθειας και ότι ο Έλλην Λόγος αποτελεί άχρονο φορέα Χριστοποίησης και Θέωσης, πράγμα που επισφράγισε ο Λόγος Χριστός όταν είπε στους Έλληνες «και εδόξασα και πάλιν δοξάσω».

Η Ελλάδα ανέκαθεν υπήρξε γενέτειρα φωτεινών πνευμάτων που η παρουσία και το έργο τους μετέφερε Φως σε όλο τον κόσμο. Η ιστορία της την καταξιώνει σαν κοιτίδα Φωτός και πολιτισμού, αποδεικνύοντας ότι δεν είναι απλώς ένα κράτος, μία χώρα ή ένα έθνος, αλλά και μια ζωντανή και εξελισσόμενη Ιδέα. Δεν είναι τυχαίο που η εσωτερική παράδοση συνδέει το μέλλον της Ελλάδας με τη φανέρωση του Έργου του Λόγου στην Νέα Κοσμική Περίοδο, ούτε είναι σύμπτωση ότι αυτό αποσιωπάται, αποκρύπτεται ή διαστρεβλώνεται συστηματικά, μαζί με μια αδιάλειπτη και μεθοδευμένη πολεμική σ’ όλα τα επίπεδα.

Ο Πυθαγόρας δίδαξε την «Τριμερή Φιλία», ήτοι» την φιλία των θεών προς τους ανθρώπους, των ανθρώπων προς τους θεούς και της φιλίας μεταξύ των ανθρώπων. Την Τριμερή αλληλότητα της Αγάπης έκφρασε ο Χριστός με το «Αγαπάτε αλλήλους», αλλά δυστυχώς ο Χριστιανισμός δεν την τήρησε. Τις δύο άλλες τις αγνόησε. Αντί της φιλίας προς τον Θεό επέβαλε τον φόβο Κυρίου. Και αντί της φιλίας του Θεού προς τους ανθρώπους επέβαλε έναν φοβερό και εκδικητικό Θεό. Το τίμημα ήταν ο χριστιανισμός μετά από τα πρώτα 300 χρόνια της πορείας του να καλουπωθεί ως υλισμός, σαν μια ακόμα κοσμική θρησκεία με εκατομμύρια οπαδούς, αλλά με ελάχιστη συνείδηση και με πολλή μεγάλη απόσταση από το χριστιανικό βίωμα της αγάπης, της φιλίας και της αδελφοσύνης.

Όποιος απορρίπτει τις ρίζες του τον απορρίπτουν και αυτές. Οι Εκκλησίες κλονίζονται πλέον διότι διατήρησαν το ποίμνιό τους σε νηπιακή πνευματική ηλικία, για να το χειραγωγούν. Δεν πρόσφεραν στερεά τροφή για να ενηλικιωθεί και τώρα φαίνονται τα αποτελέσματα. Αυτοί οι «χριστιανοί» κατ’ όνομα μόνο και κατά τον τύπο και το γράμμα του φαρισαϊκού νόμου, συνειδητά ή ασυνείδητα είναι υποκριτές. Φτάνουν στο τέλος της ζωής τους χωρίς ποτέ να ρωτήσουν, χωρίς ενδιαφέρον για να μάθουν π.χ. τι δουλειά είχε το φίδι στον Παράδεισο και γιατί το είχε θέσει εκεί ο Παντογνώστης Θεός, δεν γνώριζε τι θα επακολουθήσει; Γιατί οι άνθρωποι εκπαιδεύονται για να μην ρωτούν; Η κρατική εκπαίδευση του πνευματικού ευνουχισμού που παράγει ανεύθυνους και άρρωστους υπηκόους, έχει υποκαταστήσει την παιδεία του Έρωτα. Και ο Θείος Έρωτας θέτει ερωτήματα στην ψυχή του ανθρώπου.

Είτε με τη λογική είτε με την πίστη μας στη Σοφία και τη Δικαιοσύνη του Θεού κατανοούμε ότι όλες οι θρησκείες στοχεύουν την τελειοποίηση και την ένωση με το θείο. Η απλότητα της καρδιάς καλεί τον αληθινό Θεό ανεξάρτητα με ποιο όνομα τον αποκαλούμε. Ο Θεός δεν είναι ιδιοκτησία καμίας θρησκείας αλλά η Ουσία της που είναι η Ζωντανή Σοφία της Αγάπης.

Δεν είναι ο τόπος γέννησης και η ταυτότητα του ανθρώπου, αλλά η συνείδηση κι η συμπεριφορά του που τον κάνει χριστιανό. Είναι η ειλικρείνια της προσευχής του κι όχι το όνομα στο οποίο προσεύχεται το κλειδί. Ο Χριστός είναι η ενσάρκωση του Θεού, που σταυρώθηκε και αναστήθηκε για τους ανθρώπους, ώστε να κάνει πράξη το «Αγαπάτε Αλλήλους». Να μοιράζονται όσα έχουν με αυτούς που έχουν ανάγκη, γιατί ο Θεός βρίσκεται μέσα σ’ όλους. Ο Χριστός μας αποκάλυψε πως όλα όσα ψάχνουμε είναι μέσα μας. Να κάνουμε στους άλλους ότι θα θέλαμε κι εμείς να κάνουν οι άλλοι για εμάς και να μην τους κρίνουμε, αλλά να φροντίζουμε τα ελαττώματά μας.

Η τόλμη, η υπομονή, η ταπεινοφροσύνη, η κατανόηση, η προσευχή και η εγκράτεια, η μελέτη και η συμμετοχή στα κοινά, η αξιοποίηση των δυνατοτήτων μας για την ωφέλεια του όλου είναι τα θεμέλια του δρόμου όσων ακολουθούν τον Χριστό. Αυτοί έχουν πίστη για το αύριο και δεν έχουν αγωνία και αβεβαιότητα. Ο Θεός κατοικεί μέσα τους και εκείνοι ζουν στην Ουράνια Βασιλεία. Η Χριστοποίηση και η Θέωση είναι γεγονός που βιώνεται στην Αγάπη.

Η ταυτότητα της ρίζας του Ιησού Χριστού και οι Σαμαρείτες

 

Η ίδια η ονομασία Γαλιλαία είναι ελληνική. Γαλιλαία = Γα [= γη] και λιλαίομαι = επιθυμώ. Άρα Γαλιλαία = γη επιθυμητή. [Γ. Ιεροδιάκονος» Η μεθοδευμένη δολοφονία του πολιτισμού»]. Ας σημειωθεί ότι το δ’ Ευαγγέλιο, το «κατά Ιωάννη» αγνοεί την γέννηση στην Βηθλεέμ, που βρίσκεται στην Ιουδαία και θεωρεί τον Ιησού καθαρό Γαλιλαίο από την Ναζαρέτ. Η Γαλιλαία είναι η περιοχή των «ειδωλολατρών» που δεν λατρεύουν ως αποκλειστικό θεό τον Γιαχβέ. Η περιοχή προσαρτήθηκε βιαίως στην Ιουδαία από τους Μακκαβαίους γύρω στο 100 π.Χ. και οι κάτοικοι της υπέστησαν αναγκαστικό εξιουδαϊσμό ή εκπατρίστηκαν έως την ανακατάληξη της περιοχής από τους Έλληνες. Ο Μπ. Ράσσελ γράφει για την δράση του Ιούδα Μακκαβαίου στην Γαλιλαία «Άλλοτε σκότωνε όλους τους άρρενες, άλλοτε τους υπέβαλλε σε υποχρεωτική περιτομή» [Ιστ. Της Δυτ. Φιλοσ., κεφ. «Η θρησκευτική εξέλιξη των Εβραίων].

Κατά τον 2ο π.Χ. αιώνα ο εξελληνισμός πήρε τέτοια έκταση στην Παλαιστίνη, ώστε οι πιστοί στις παραδόσεις τους Ιουδαίοι, είδαν ότι κινδύνευαν να χαθούν το έθνος και η θρησκεία τους, ιδίως όταν το 170 π.Χ. ο ελληνίζων αρχιερεύς Ιάσων «ευθέως προς τον ελληνικό χαρακτήρα τους ομοφύλους μετέστησεν» [Μακ.]. Οι υπερβολές του Αντιόχου Δ’ του Επιφανούς, επέτρεψαν τότε στους εν λόγω Ιουδαίους να εξεγερθούν υπό τους Μακκαβαίους [167 π.Χ.]. Αυτοί ζήτησαν και έλαβαν βοήθεια από τους Ρωμαίους και επωφελούμενοι από εμφύλιες διαμάχες των Σελευκιδών, επέτυχαν για ένα διάστημα την ίδρυση ανεξάρτητου κράτους. Τότε εισέβαλαν και στην Γαλιλαία.

Στους Μακκαβαίους [Α 15] αναφέρεται ότι οι Ιουδαίοι που ζούσαν σ’ αυτή την περιοχή, έστειλαν αγγελιαφόρους στον Ιούδα Μακκαβαίο και του ζήτησαν να σπεύσει να τους σώσει διότι κινδυνεύουν στην «Γαλιλαία των αλλοφύλων». Ο Ιούδας έστειλε τον αδελφό του Σίμωνα, με 3.000 άνδρες για να εξασφαλίσει την εκκένωση της Γαλιλαίας από τους εκεί απειλούμενους Ιουδαίους [164 π.Χ.]. Τελικώς, ο εγγονός του Συμεών, κατέλαβε το 103 π.Χ. την Γαλιλαία και υποχρέωσε τους κατοίκους της να ασπασθούν τον Ιουδαϊσμό.

Συνεπώς ένα μέρος του πληθυσμού αυτής της περιοχής είχε εξιουδαϊσθεί αναγκαστικώς, εκατόν μόλις έτη πριν από την γέννηση του Ιησού. Στην μεσολαβήσασα εκατονταετία οπωσδήποτε πολλοί Γαλιλαίοι είχαν επανέλθει στις παλαιές θρησκείες τους, ενώ ασφαλείς πλέον με την Ρωμαϊκή διοίκηση, είχαν εγκατασταθεί εκεί και πολλοί νέοι «αλλόφυλοι» Σύριοι, Άραβες, Μεσοποταίμιοι, Λατίνοι, Έλληνες.

Κατά τον Ιωάννη Δαμασκηνό, η Μαρία, μητέρα του Ιησού, ήταν Γαλιλαία, αφού γεννήθηκε στην Σεπφώριδα της Γαλιλαίας [«Ομιλία δια την γέννηση της Παναγίας»]. Η Σέπφωρις, πόλης ελληνιστική, απείχε μόλις 5 χλμ. από την γενέτειρα του Ιησού, Ναζαρέτ. Συνεπώς ο Ιησούς γεννήθηκε και ανατράφηκε σε περιβάλλον Ελληνιστικό.

Επί Ιησού, η Γαλιλαία δεν είχε σχέση, διοικητική ή θρησκευτική με την Ιουδαία. Ήταν μέρος της Τετραρχίας του Ηρώδου Αντύπα. Πρωτεύουσα της ήταν η ελληνιστική πόλης Τιβεριάς. Ο πληθυσμός της ήταν ανάμικτος από Έλληνες, Σύριους, Μεσοποτάμιους, Λατίνους, Εβραίους.  

Οι πόλεις ήταν Ελληνιστικές δηλ. ελληνικού τύπου με αυτοδιοίκηση, θέατρα, στάδια, «αγορά», γυμναστήρια, ναούς κ.τ.λ. χωρίς καμία σχέση με τις ιουδαϊκές συνήθειες. Γι’ αυτό και απεκαλείτο «Γαλιλαία των εθνών». Οι γνήσιοι Εβραίοι, έβλεπαν τους Γαλιλαίους με εχθρότητα και τους εξ’ αυτών Ιουδαίους το θρήσκευμα, με καχυποψία.

Και όπως διαπιστώνει ο Strauss, «το κλειδί για να κατανοήσουμε το κήρυγμα και τις πράξεις του Ιησού βρίσκεται στον Ιωάννη» [Α 493]. Πράγματι, στα τρία «συνοπτικά» Ευαγγέλια, ο Ιησούς εμφανίζεται βασικώς ως ένας λαϊκός διδάσκαλος και θαυματοποιός της Παλαιστίνης, ενώ στο «κατά Ιωάννη», είναι ένας φιλόσοφος ελληνικού τύπου με μεγάλο πνευματικό πλούτο και διαλεκτική μέθοδο. Ο Ιησούς κατάγεται από την Γαλιλαία. Διαμένει σ’ αυτήν, εκεί κυρίως διδάσκει. Και σ’ αυτήν καταφεύγει όταν κινδυνεύει «ου γαρ ήθελεν εν τη Ιουδαία περιπατείν ότι, εζήτουν αυτοί οι Ιουδαίοι αποκτείναι» [Ιωαν. 7.1.]. Μια και μόνη φορά κατά τους τρεις συνοπτικούς μεταβαίνει στην Ιερουσαλήμ και αμέσως εξοντώνεται. Από τους 12 μαθητές του οι 11 είναι Γαλιλαίοι και μόνο ένας είναι Ιουδαίος = ο Ιούδας Ισκαριώτης.

Στο Ιορδαϊκό Ευαγγέλιο [«απόκρυφο»] διαβάζουμε σε μία προσευχή προς τον Θεό «Σε εξορκίζουμε ακόμη και στην ψυχή του Φιλισταίου Ιησού» [λθ’ 8-11]. Και οι Φαρισαίοι μαζί με τους Γραμματείς φέρονται να λένε για τον Ιησού «Και αν τα τέκνα σου υπερασπισθούν αυτόν τον Φιλισταίο, τότε σε απαρνούμεθα» [ΧΧΙΧ, 2]. Φιλισταίοι, με την κυριολεκτική εύνοια του όρου, δεν υπήρχαν πλέον εκείνη την εποχή. Υπήρχε όμως ακόμη η ανάμνησης τους ως Ελλήνων, που δεν επέτρεπαν στον Ισραήλ να κατακτήσει ολόκληρη την Παλαιστίνη. Συνεπώς ο όρος «Φιλισταίος» χρησιμοποιείται για να δηλώσει τον μη Εβραίο, κάτοικο της Παλαιστίνης, τον ελληνικής καταγωγής ή ελληνίζοντα Γαλιλαίο.

Κατά το [απόκρυφον] ευαγγέλιο του Νικόδημου, οι υποστηρίζοντες τον Ιησού «είναι τέκνα των Ελλήνων».

Η Καινή Διαθήκη διαιρεί την ανθρωπότητα απλά σε Ιουδαίους και Εθνικούς (προς Ρωμαίους, 10:12) ή μάλλον σε Εβραίους, Σαμαρείτες και Εθνικούς (Ματθ. 10:5-6).

 Οι Σαμαρείτες του 1ου μ.Χ. αιώνα ήταν φυσικά τα αναμεμιγμένα υπολείμματα του αρχαίου βόριου βασιλείου του Ισραήλ με τις δέκα φυλές. Οι Σαμαρείτες αποδέχονταν την Πεντάτευχο, την περιτομή και τις διαιτητικές διατάξεις του Νόμου, αλλά απέρριπταν τις προφητικές εβραϊκές γραφές και το σύστημα της λατρείας του ναού στην Ιερουσαλήμ. Όπως είναι φυσικό, θεωρούνταν από τους Ιουδαίους της εποχής του Ιησού λίγο καλύτεροι από τους Εθνικούς. Το θέμα εδώ είναι αν μπορούν να κατηγοριοποιηθούν τα Ευαγγέλια κάτω από αυτές τις τέσσερις γενικές ιδέες, δηλαδή Ιησούς, Ιουδαίος, Σαμαρείτης και Εθνικός. Όσον αφορά στο κατά Ματθαίον θεωρείται μακράν ως χαρακτηριστικά ιουδαϊκό. Ο Ματθαίος ξεκινά με τον προσδιορισμό του Ιησού ως απόγονο του Αβραάμ και του Δαβίδ. Αναφέρεται επανειλημμένα, σχεδόν με εμμονή, στην εκπλήρωση των εβραϊκών γραφών από μέρους του Ιησού. Τα 26 συμβάντα στα οποία ανακατεύεται το όνομα του Ιούδα (όχι του μαθητή), του Δαβίδ και του Σολομώντα είναι σχεδόν ισάριθμα με τα ανάλογα συμβάντα στο σύνολο των τριών άλλων ευαγγελίων. Εξάλλου είναι το μόνο Ευαγγέλιο στο οποίο ο Ιησούς φαίνεται να είπε στους μαθητές του να κηρύξουν στο Ισραήλ, δηλαδή στους Εβραίους, παρά στους Σαμαρείτες ή τους Εθνικούς (Ματθ. 10:5-6).

Εκτός από τη Γαλιλαία που ήτανε γεμάτη Έλληνες, υπήρχε και η γειτονική χώρα της Δεκαπόλεως, μια ομοσπονδία δέκα Ελληνικών πόλεων, που ιδρύθηκαν κατά την εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Μεταξύ αυτών η Σκυθόπολη, η Νύσα, ο Ίππος, η Γέρασα, τα Γάδαρα, το Δίον και η Πέλλα. Η τελευταία ιδρύθηκε από τον Σέλευκο τον Νικάνωρα, το στρατηγό του Μεγάλου Αλεξάνδρου, προς τιμήν της κοινής τους γενέτειρας, που ήταν η Πέλλα της Μακεδονίας. Οι Μακεδόνες ήταν από τους πρώτους που πίστεψαν στο Χριστό, έτσι έχουμε Επιστολή προς Θεσσαλονικείς, Επιστολή προς Φιλιππισίους, δηλαδή στους αρχαίους κατοίκους της Καβάλας κ.λπ., στο κατά Ματθαίο στο 4, 25 γράφει: «Και ακολούθησαν αυτόν όχλοι πολλοί από της Γαλιλαίας και Δεκαπόλεως». Πλήθη λαού προσέρρεαν προς τον Ιησού κι από τη γειτονική Συρία, που το όνομά της προέρχεται από το άστρο του Σειρίου. Επιφανής Έλλην της Συρίας ήταν ο Φερεκύδης, ο Δάσκαλος του Πυθαγόρα.

Οι Σαμαρείτες πίστευαν στο Δία. Από την ιστορία του Ιώσιππου βλέπουμε να αντιμετωπίζονται ως Σιδόνιοι και να διαχωρίζονται από τους Εβραίους κατά γένος διότι δεν έχουν καμία φυλετική σχέση μαζί τους. Ζητούν επίσης σαν Έλληνες που είναι να τους επιτραπεί να δώσουν όνομα στο θεό τους και να ονομάζονται λαός του Ελλήνιου Διός. Γράφουν λοιπόν στο Σύριο βασιλιά, κι αυτό είναι γραμμένο στην ιστορία του Ιώσιππου, Αρχεία 12, 258 ΚΕ: «Ορθώς συμπεριφέρθηκες στους Ιουδαίους, όπως ταιριάζει στην πονηριά τους, αλλά οι βασιλικοί διοικητές, πιστεύοντας ότι ακολουθούμε τα ίδια ίχνη με αυτούς λόγω συγγένειας, μας κατηγορούν για όμοια αδικήματα, ενώ εμείς ήμασταν ανέκαθεν Σιδόνιοι, όπως αποδεικνύουν τα κρατικά μας έγγραφα. Γι΄ αυτό ζητάμε από σένα τον ευεργέτη και σωτήρα μας να διατάξει τον Απολλώνιο, τον κυβερνήτη της περιοχής, να μη μας ενοχλεί. Διότι και κατά το γένος και κατά τα έθη είμαστε διαφορετικοί από τους Ιουδαίους. Και ζητάμε να προσαγορευθεί ναός του Διός Ελληνίου ο ναός που δεν έχει όνομα. Το Ανώνυμο Ιερόν». Το ίδιο αναφέρει και στο βιβλίο Μακκαβαίων Β΄: Την εποχή του Χριστού στην Παλαιστίνη ζούσαν 500.000 περίπου Εβραίοι, ενώ οι ελληνικοί πληθυσμοί περιλάμβαναν περίπου 3.000.000. Το 640 μ.Χ. όταν η Παλαιστίνη κατακτήθηκε απ΄ τους Άραβες, στη διασπορά ζούσαν περίπου 4.000.000, εκ των οποίων 1.000.000 στην Αλεξάνδρεια. Στην Καισάρεια οι Έλληνες ήταν 700.000 και οι Ιουδαίοι 200.000. Η ελληνική Πεντάπολις αποτελείτο αρχικά από τις πόλεις Γεθ, Γάζα, Ασκαλόρ, Άζοδος, Εκρών. Η λεγόμενη ελληνική Δεκάπολις όπως αναφέρει ο Πλίνιος ήταν η Δαμασκός, Φιλαδέλφεια, Ραφάνα, Σκιθόπολις, Ίππος, Δίον, Πέλα, Γέρασα, Κανάφα, ενώ ο Πτολεμαίος τις ανεβάζει στις 18: Ηλιούπολις, Άβιλα, Σοάνα, Ίνα, Δαμασκός, Σαμουλίς, Άβελα, Βατανέας, Ίππος, Καπιτολιάς, Γάδδαρα, Άδρα, Σκιθόπολις, Γέρασα, Πέλα, Δίον, Γάδαρα, Φιλαδέλφεια, Κανάφα. Η σχέση του Ιησού Χριστού με αυτές τις περιοχές φαίνεται στα εξής εδάφια:

Κατά Ιωάννη Ζ΄, 1: «Και επί αρκετόν χρόνον ύστερον από αυτά ο Ιησούς περιώδευεν εις την Γαλιλαίαν. Διότι δεν ήθελε να κάμη τας περιοδείας του κηρύγματός του εις την Ιουδαίαν, επειδή οι Ιουδαίοι εζήτουν να τον φονεύσουν», 41-43: «Άλλοι έλεγον. Αυτός είναι ο Χριστός. Άλλοι έλεγον. Δεν είναι δυνατόν να είναι ο Χριστός. Διότι μήπως έρχεται ο Χριστός από την Γαλιλαίαν; Δεν είπεν η Γραφή, ότι ο Χριστός έρχεται από το γένος του Δαβίδ και από το χωρίον Βηθλεέμ, όπου εγενήθη και εμεγάλωσε ο Δαβίδ; προεκλήθη λοιπόν διαίρεσις και διαφωνία μεταξύ του λαού δι΄ αυτόν», 52: «Απεκρίθησαν εκείνοι και του είπαν. Μήπως και συ είσαι από την Γαλιλαίαν; εξέτασε και εύκολα θα ίδης και θα πεισθής από τα πράγματα ότι προφήτης από την Γαλιλαίαν δεν έχει βγη έως τώρα».

Κατά Ματθαίο Δ΄, 15: «Η χώρα της φυλής Ζεβουλών και η χώρα της φυλής Νεφθαλείμ, που εκτείνεται πλησίον της θαλάσσης και πέραν από τον Ιορδάνην, προς ανατολάς αυτού, η Γαλιλαία, εις την οποίαν κατοικούν πολλοί εθνικοί».

Η στάση του Χριστού προς τους ελληνογενείς Σαμαρείτες φαίνεται στο κατά Λουκά ΙΖ΄, 16-18: «Και έπεσε με το πρόσωπον κατά γης πλησίον των ποδών του Ιησού και τον ευχαρίστησε και αυτός ήτο Σαμαρείτης, σχισματικός και ολιγώτερον φωτισμένος από τους Ιουδαίους και συνεπώς δεν θα επερίμενε κανείς να δείξη αυτός ευγνωμοσύνην, την οποίαν δεν έδειξαν οι άλλοι εννέα, που ήσαν Ισραηλίται. Απεκρίθη δε ο Ιησούς και είπε: Δεν εκαθαρίσθησαν από την λέπραν και οι δέκα; οι δε άλλοι εννέα πού είναι; Εχάθησαν να γυρίσουν πίσω και να δώσουν δόξαν εις τον Θεόν, εκτός από τον ξένον αυτόν, που δεν ανήκει εις το γνήσιον ιουδαϊκόν γένος;».

 

Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΜΕ ΘΕΜΑ ΤΗΝ 

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ....
ΣΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ ΜΑΣ