ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ

Και τώρα άνθρωπε τι θες; Φιλία, αδελφοσύνη;

Ψάξε να δεις αν έπραξες κι εσύ με σωφροσύνη.

Ξόδεψες χρόνια πολλά και ώρες και ημέρες,

ζωές ολόκληρες θαρρείς-κυνήγι στις χιμαίρες

Τι είναι Θεός, τι άνθρωπος και ποια ψυχή χωράει

τον πόνο για το φονικό που την καρδιά σου σπάει;

Πες μου τι θες; Γονάτισες μου λες πάλι και πάλι

όχι από πλάνη, νόμιζες, μα για ζεστή αγκάλη.

Μα κοίτα εδώ βαθύτερα, τι κίνησε την ώρα

που γίνηκε αυτό που ζεις πτώση και κατηφόρα.

Και ζεις μια νέα έρημο μ’ επίγνωση τι έφτιαξες,

γνωρίζεις πως τον άγιο εντός σου τον κορόιδεψες.

Δεν είσαι άγιος, θεός ουτ’ άνθρωπος ακόμα,

αν η αγάπη δεν μπορεί να βγει σου απ’ το στόμα.

Είσαι συνείδηση φωτιάς και λες πως το γνωρίζεις,

μα η πράξη σου δεν σε τιμά, τον δρόμο δεν φωτίζεις

Κλαις, άλλη μια κι εσύ απ’ τις μωρές παρθένες,

φωνάζεις πως αυτή η σκιά σε κάνει να πεθαίνεις.

Μα κοίτα εδώ, ψυχές πολλές σε σένανε φωνάζουν

κράζουνε για βοήθεια, για τη θυσία κράζουν.

Θυσία του εγωισμού και της υπερηφάνειας.

Να μαλακώσει, να γενεί ο πόνος της ορφάνιας

γιατρειά και μετουσίωση και αναβιβασμός,

που εμπόδιό του γίνεται ο κάθε εγωισμός

 Εμπρός λοιπόν κι αν πόνεσες κι ακόμα κι αν πονάς.

Να γίνεις η παρηγοριά για κείνους που κοιτάς

και σε κοιτούν με επιμονή γεμάτη ικεσία,

για να γενεί η απανθρωπιά η ελπίδα τους η θεία.

Μη θες, μην ψάχνεις, μη ρωτάς

μα ζήσε κάθε ώρα,

με την αγάπη στην καρδιά

το εδώ, το κάθε τώρα.

Ευθύνες πούθε να ζητάς, υπάρχουν; Δεν υπάρχουν.

Ούτε σε έναν απ’ αυτούς που λες ότι σε ψάχνουν.

Ψάξε κι εσύ βαθιά, πικρά και δώσε στη ζωή σου

την ευκαιρία να φωτισθεί, παιδί του Παραδείσου

Γίνε παιδί και παίξε για να μάθεις

τη σημασία ν’ αγαπάς χωρίς άλλα να πάθεις.

Μπρος! σήκω και περπάτησε η Ώρα είναι τώρα

να ζήσεις με τ’ αδέλφια σου, ξεπέρασε τη μπόρα.

Και τα στοιχειά που μέσα σου στοιχειώνουν,

για να ρουφούν, ν’ απομυζούν όσα σου φανερώνουν

οι ένδοξες ψυχές, που φτάσαν στην Αγάπη

πριν από σένα. Ενέγραψαν το Ένα Μονοπάτι

Το Μονοπάτι της καρδιάς, της Θείας Δικαιοσύνης

που δράττεις όλους τους καρπούς απ’ ό,τι εσύ δίνεις.

Δίνεις χαρά; Λάβε χαρά. Δίνεις θυμό; Θυμήσου

πόσο ο θυμός ξεστράτισε για πάντα τη ζωή σου.

Και γίνε εσύ το πρότυπο αγάπης και φροντίδας.

Γίνε εσύ που το ζητάς κι ας είναι της πατρίδας

ο νόστος ο υπερούσιος που ο Υιός γυρίζει

στη Γη όπου τον γέννησε κι από χαρά δακρύζει.

Γίνε χαρά, γίνε ζωή, γίνε ομορφιά κι αγάπη

λόγος μελίρρυτος, χρυσός που τις ψυχές  ανάγει.

Γίνε εσύ η προκοπή κι ο μόχθος κι η ευθύνη

και λάβε την ολόκληρη την αγκαλιά που δίνει

μόνο η δική σου αγκαλιά στα Σύμπαντα, στους Κόσμους

στον εαυτό σου τον γλυκό σε κάθε κόσμο εντός σου.

Αυτός είναι και γνώριζε και μάθε και ρωτήσου

ποιο είναι το έργο σου, και ποια η αποστολή σου

Πηγή Κωνσταντάρα