Η ΝΟΜΟΤΕΛΕΙΑ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣΗΣ. ΠΑΥΣΗ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ, ΟΜΙΛΙΑΣ, ΑΡΧΗ ΡΟΗΣ ΛΟΓΟΥ

Η ελεύθερη βούληση προέρχεται από τη συνείδηση του Είναι που λέγεται Πίστη
και συνδέεται με τον νόμο της Πρόνοιας.

Η υποδουλωμένη βούληση έχει αιτία τη συνείδηση του εγώ, που λέγεται Θέληση
και συνδέεται με τον νόμο της Δράσης και της Αντίδρασης.
Ο άνθρωπος που έχει αγαθή συνείδηση, ζει το αγαθό της ελευθερίας.

Μέσα στα πλαίσια της Ηθικής, η υπερβολή και η έλλειψη εκπροσωπούν το Κακό, γιατί οδηγούν σε κατάργηση της αυτάρκειας, δηλαδή της ελευθερίας! Η λέξη ελευθερία έχει ετυμολογική ρίζα το ρήμα ελύσομαι, μέλλοντα του ρήματος έρχομαι και έχει την έννοια της έλευσης «αυτή που έρχεται». Μια αρχαιότερη ετυμολογία της λέξης ΕΛ-ΕΥ-ΘΕΡΟΣ έχει τη σημασία του θείου θερισμού, που βιώνει η ψυχή ως θείο έρωτα. Χιλιάδες χρόνια μετά ο Χριστός λέει για το θείο έργο «ο θερισμός πολύς αλλά οι εργάτες ολίγοι», και ακόμα «η αλήθεια θα σας ελευθερώσει».

Η αγάπη, δεν είναι τόσο μια εσωτερική κατάσταση του ανθρώπινου εγώ, όσο μια εξωτερί-κευση από το εγώ προς το «εσύ», τον άλλον. Η εξωτερίκευση αυτή δεν είναι λεκτική έκφραση, αλλά πράξη αγάπης προς τον άλλο, αφού έχει αυτοδικαίως κοινωνικό χαρακτήρα. Αν δεν υπάρχει πράξη, τότε ομοίως δεν υπάρχει ούτε αγάπη, γιατί στην ηθική το «γίγνεσθαι» προηγείται λογικά του «είναι», αφού το πρώτο αποδεικνύει την ύπαρξη του δεύτερου, ενώ το δεύτερο, ακόμη και αν υφίσταται, δεν επιφέρει αλλαγές στο εγώ και το εσύ, αν δεν υλοποιείται. Όποιος, λοιπόν, χριστιανός αγαπά μόνο με λόγια, χωρίς έργα, κατά τον Ιωάννη τον Δαμασκηνό, αγαπά όπως ο Εωσφόρος, γιατί και αυτός λέει για την αγάπη, αλλά δεν την ποιεί…

Εάν ο Θεός είναι φιλεύσπλαχνος, γιατί οι άνθρωποι δυστυχούν;

Διότι δεν ακολουθούν και δεν εφαρμόζουν τις αρχές που αποδέχθηκαν και πιστεύουν. Έρχονται σε αντίφαση με τη συνείδησή τους και την υποδούλωση που ανέχονται.

Γιατί λοιπόν ο άνθρωπος δυστυχεί, ενώ ο Θεός είναι φιλεύσπλαχνος; Γιατί ο άνθρωπος διακατέχεται από λανθασμένες ιδέες και έτσι η ζωή του και οι επιλογές του, τα πάντα τον οδηγούν στην αποτυχία και την ματαίωση της αποστολής του στη ζωή και ζει μ’ ένα αίσθημα ματαιότητας.

Δεν είναι η δύναμη της υπευθυνότητας, αλλά η δύναμη της αγάπης σε συνδυασμό. Και δεν είναι η υλική συνείδηση που μπορεί να καθορίζει τα πρότυπα και τις αξίες του ανθρώπου, αλλά η πνευματική συνείδηση. Το κλειδί είναι οι δάσκαλοι και η νέα παιδεία των δασκάλων είναι το κλειδί για τις νέες γενεές. Το πρόβλημα είναι τι θα απογίνουν οι ήδη υπάρχουσες γενεές, που δεν έλαβαν καμία παιδεία και καμία μόρφωση που να αξίζει για άνθρωπο. Έτσι πλάστηκε ένας νέος άνθρωπος. Είναι ο άνθρωπος που εκπαιδεύτηκε για να φοβάται. Είναι ο άνθρωπος που εκπαιδεύτηκε να υπακούει. Είναι ο άνθρωπος που εκπαιδεύεται όλη του τη ζωή να υπομένει τη μοίρα του παθητικά σαν ασήμαντο ανθρωπάκι. Είναι ο άνθρωπος που διδάχθηκε ότι η άμυνα είναι η καλύτερη επίθεση. Σε λίγο δεν θα διαφέρει σε πολλά πράγματα από τα υπόλοιπα είδη που εκτρέφει, καθώς η ζωή του, είναι σε τέτοιο βαθμό ελεγχόμενη και κατευθυνόμενη, ώστε να προκαλεί καθήλωση φόβου και υποταγής στο ανθρώπινο είδος.

Πώς να μην είναι δυστυχής ο άνθρωπος όταν αντί να επιλέγει το έλεος, επιλέγει την δικαιοσύνη, και αντί για τη συγχώρεση επιλέγει το νόμο της ανταπόδοσης και εφαρμόζει τον μωσαϊκό νόμο, της Παλαιάς Διαθήκης και όχι την Καινή Διαθήκη, ασυντόνιστος με τις κοσμικές εξελίξεις;

Και πώς να είναι ευτυχής όταν πιστεύει σε μια ιστορία ψεύτικη και όταν ακολουθεί λάθος πρότυπα, ή τα υποκατάστατα της επιστημονικής σωτηρίας που έχει αποδεχθεί δίχως επίγνωση εαυτού. Χθες έλεγαν άκου, βλέπε, σώπα, αλλά σήμερα καλύτερα μην ακούς, μη βλέπεις, και μίλα και πες την αλήθεια. Δεν είναι το πρότυπο «να ζεις εν κρυπτώ», αλλά να ζεις φανερά κι ενεργά ως μέλος μιας κοινωνίας ελεύθερης από τα πρότυπα της γης. Δεν είναι το να περνάς απαρατήρητος, αλλά να δίνεις συνειδητά το στίγμα σου. Δεν είναι το «σφάξε με πασά μου ν’ αγιάσω», αλλά η πραγμάτωση του μηνύματος «θέωση εδώ και τώρα» και της θείας επιταγής «Να τολμάς να φανερώνεις τον Άνθρωπο-Λόγο».

Πώς να μην είναι δυστυχής όταν ακόμα εφαρμόζει το «μην κάνεις στους άλλους ότι δεν θα ’θελες να κάνουν οι άλλοι σε σένα», ενώ ο Χριστός του είπε 2000 χρόνια πριν «κάνε στους άλλους αυτό που θα ήθελες να κάνουν οι άλλοι για σένα»;

Ο περιορισμένος του προορισμός, η περιορισμένη του διαδρομή, η περιορισμένη αφετηρία οφείλονται στην αποδοχή μιας περιορισμένης ταυτότητας. Δεν άκουσε το «Θεοί εστέ», και «γίγνεσθε τέλειοι ώσπερ ο Πατήρ μου εστί». Δεν άκουσε το «δι’ εμού εις τον Πατέρα», που είναι ο δρόμος. Ο Χριστός του είπε τα πάντα, ότι χρειαζότανε να ξέρει και του έδωσε τη χάρη να το κάνει.

Δεν είναι το πρότυπο λοιπόν της μη συμμετοχής αλλά της συμμετοχής. Δεν είναι το πρότυπο της εσωστρέφειας αλλά της εξωστρέφειας. Της εσωτερικής στάσης που γίνεται η εξωτερική δράση. Το πρότυπο είναι νέο και διαμορφώνεται στην Ελλάδα από τον Παράκλητο, το Πνεύμα της Αληθείας.

Διαβάζουμε στην Αγία Γραφή: «Όταν έλθη ό παράκλητος ον εγώ πέμψω υμίν παρά του Πατρός, το Πνεύμα της αληθείας, ο παρά του Πατρός εκπορεύε­ται, εκείνος μαρτυρήσει περί εμού» (Κατά Ιωάννην 15:26). Σε αυτά τα λόγια του Ιησού Χριστού καθίστα­ται σαφές ότι το Άγιο Πνεύμα (ο Παράκλητος), εκπορεύεται από τον Πατέρα και πέμπεται από τον Υιό. Άλλο σημαίνει «εκπορεύεται» και άλλο «πέμπεται»: «εκπορεύεται» σημαίνει προέρχεται, πηγάζει, και ανα­φέρεται στον τρόπο που είναι το Άγιο Πνεύμα·«πέμπεται» σημαίνει αποστέλλεται, έρχεται, και αναφέρε­ται στην εν χρόνω αποστολή του Αγίου Πνεύματος στον κόσμο. Συνεπώς, ενώ διαφέρουν ως προς τον τρό­πο ύπαρξης τα τρία Πρόσωπα της Αγίας Τριάδας, κα­νένα Πρόσωπο της Αγίας Τριάδας δεν είναι λιγότερο «θείο» κατά την ουσία Του από τα υπόλοιπα. «Όταν ο Κύ­ριος λέει: «Εγώ και ο Πατέρας είμαστε ένα» (Κατά Ιωάννην 10:30), εννοεί την ταυτότητα της ουσίας. Κι όταν πάλι λέει: «Εγώ είμαι στον Πατέρα και ο Πατέρας σ’ εμένα» (Κατά Ιωάννην 14:11), φανερώνει ότι οι υποστάσεις είναι αχώριστες». Το φως της Μεταμόρφωσης του Χριστού είναι το άκτιστο φως της δόξας του Θεού και φανερώνει τη δυνατότητα της θεοπτίας που ανοίγεται στον άνθρωπο, δηλαδή τη δυνα­τότητα του ανθρώπου να δει τον Θεό. Ενώ ο Θεός είναι απολύτως απρόσιτος και αμέθεκτος κατά την Ουσία Του και άρα είναι αδύνατο ο άνθρωπος να δει την Ου­σία του Θεού, ο Θεός είναι προσιτός και μεθεκτός προς την Ουσία Του Ενέργειες, και άρα ο άν­θρωπος μπορεί να δει τον Θεό κατά τις άκτιστες Ενέρ­γειές Του.

Γ) Υπάρχουν εκείνοι που ταυτίζουν την Βούλησή τους με το Θείο θέλημα, επειδή λόγω της πνευματικής τους αναπτύξεως κοινώνησαν το Θείο, και συνεπώς το γνώρισαν. Η κατηγορία αυτή ετοιμάζεται να αποδεσμευθεί ή έχει αποδεσμευθεί εντελώς από την επίδραση του Πεπρωμένου ή της Ειμαρμένης, δεν υπόκειται πλέον στους νόμους της Αδαμικής πτώσεως και ετοιμάζεται να ενσωματωθεί ή έχει ήδη ενσωματωθεί στην Κοινωνία των Εκλεκτών Μυστών ή των Ενδόξων Ψυχών, η οποία θα αποτελέσει και τα πρώτα κύτταρα του Νέου Αδάμ, του Αδάμ που θα αναλάβει την προ της πτώσεως θέση του, έχοντας μεγαλύτερα προνόμια κι εξουσίες.

 «Η πραγματική ελευθερία συνίσταται στο να επιτελείς αδιακρίτως το καθήκον σου. Η πραγματική σκλαβιά είναι να το αρνηθείς».

Τι σφάλμα έκανα σήμερα; Τι καλό έπραξα, τι έπρεπε να πράξω και δεν το έπραξα; Αυτό είναι το Πυθαγόρειο θεώρημα, δια της ασκήσεως της ελευθέρας βουλήσεως. Το φως, μέσα στον Άνθρωπο-Λόγο, καθίσταται ο φορέας της βουλήσεώς του και ο λόγος του.

Γράφεται στη Σιδηρά Βίβλο ότι ένας σοφός θα οδηγήσει όλα αυτά τα κακά στην καταστροφή. Θα είναι Μύστης της υψηλής και θείας μαγείας, και θα προέρχεται από τους απογόνους του θεοσόφου της Σάμου. Θα είναι εντολοδόχος του αξιοσέβαστου κολεγίου των Τέκνων του Ουρανού και από εκεί θα πηγάζουν οι δυνάμεις και τα μυστηριακά του δικαιώματα. Ο Σαιν Μαρτέν αναφέρθηκε σε ένα σώμα Αρεοπαγιτών, το οποίο απαρτίζεται από τους επανενσωματωμένους στην ουράνια Ενότητα Εκλεκτούς, και τους χαρακτήρισε ως Κοινωνία των Ανεξαρτήτων Ελευθέρων Πνευμάτων. Οι αληθινοί μυημένοι γνωρίζουν ότι πίσω απ’ αυτά τα λόγια κρύβεται μια ειδική τάξη ουρανίων πνευμάτων κατά τάξη Μελχισεδέκ που λειτουργούν ως συμπαντικοί ελεγκτές-ρυθμιστές. Ο θείος απεσταλμένος θα έχει σύνδεση με τον Πυθαγόρα και τον Ιωάννη τον Βαπτιστή. Το έργο του θα είναι η αποκατάσταση της μυητικής τάξης που κακοποιήθηκε από χιλιάδες μυητικές ομάδες στη Γη. Έτσι, τα «θαύματα» που επιτυγχάνουν έχουν διαφορετική ρίζα από την Θεουργία που λειτουργεί με τη Θεία Χάρη και ριζώνει στην ενσυνείδητη Πίστη-Γνώση του τι είναι ο Χριστός.

Η αγάπη του Θεού είναι απόλυτη (Προς Εφεσίους 3:17-19) και υπ’ αυτήν την έννοια ανιδιοτελής, και ο Θεός μας αγαπά και μας γνωρίζει ταυτόχρονα (Κατά Ιωάννην 13:27,28), δεν παίζει μαζί μας συναισθηματι­κά παιχνίδια. Κατ’ αντιστοιχία, ο αληθινός Χριστιανός αγαπά τον Θεό όχι επειδή θέλει να ωφεληθεί από τον Θεό, ούτε επειδή θέλει να ωφελήσει τον Θεό, αφού ο Θεός είναι απολύτως ανενδεής, αλλά επειδή έτσι, διά αγάπης, ο Χριστιανός θέλει να υπάρξει με τρόπο όμοιο προς εκείνον με τον οποίο υπάρχει ο Θεός. Κατά συνέπεια, ομοίωση προς τον Θεό αποβαίνει η κέ­νωσή μου από οποιαδήποτε συναισθηματική και δια­νοητική σκοπιμότητα, δηλαδή η κάθαρση της θέλησής μου από οποιαδήποτε αυτοαναφορικότητα, ακόμη κι από τη σκοπιμότητα να κάνω κάτι καλό για τον εαυτό μου. Αγαπώ, ως εκστατική αυθυπέρβαση την ουσία του Θεού κι όχι τις ωφέλειες που μπορεί να καρπωθεί ο εαυτός μου από τις ενέργειες του Θεού κι έτσι, στην αγάπη του Θεού, γίνομαι αγάπη και δεν αισθάνομαι απλώς αγάπη. Υπ’ αυτήν την έννοια, η αγάπη δεν είναι πράγμα που το διαχειρίζομαι για να ικανοποιήσω προσωπικές σκοπιμότητες, αλλά είναι ο κατά Θεόν τρόπος ύπαρξης του ανθρώπου, τρόπος ύπαρξης ο οποίος με βγάζει έξω από τα όρια του «εγώ» στην ολο­κλήρωση του προσώπου, σε αντίθεση προς το συναί­σθημα που με κρατά δέσμιο του «εγώ» και με καταβιβάζει στα βάθη των ατομικών μου σκοπιμοτήτων, με κλείνει στην εσωτερική μου ζωή.

Η αγάπη, έτσι, από αφηρημένο συναίσθημα γίνεται μια φιλοσοφική έννοια χωρίς όμως να χάσει το συναισθηματικό της βάρος. Αξίζει να αναφερθεί ότι η λέξη αγάπη χρησιμοποιείται για πρώτη φορά στην ελληνική γραμματεία από τη χριστιανική σκέψη ως παράγωγο του ρήματος αγαπώ που απαντάται ήδη στον Όμηρο (Οδ. Φ′ 289). Η αγάπη λοιπόν είναι για τα θεϊκά πρόσωπα μια αυτόβουλη εκδήλωση, πράξη κοινωνίας μεταξύ τους αυτόβουλη, με την έννοια ότι επιλέγεται ελεύθερα από το κάθε πρόσωπο καθώς δεν επιβάλλεται από την ουσία του Θεού.