ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΔΑΣΚΑΛΟΥ

 

19/02/2022

Μέσα από την Μαθητεία μας πολλές φορές εκφράζουμε και εκδηλώνουμε κομμάτια αμετουσίωτα, παρελθούσης κατάστασης από αυτήν που βρισκόμαστε. Παρότι δεν αντιπροσωπεύουν την πνευματική συνειδητότητα που μέσα από τον συντονισμό και ένωση με τον Δάσκαλο Ιωάννη, τον εσωτερικό μας Δάσκαλο, έχουμε επιτύχει. Επανασυντονιζόμαστε με προηγούμενες καταστάσεις όσο δεν βρισκόμαστε μέσα στην Ροή του Λόγου του Δημιουργικού, που μέσω του Δασκάλου Ιωάννη ακούμε εντός μας. Αυτό πρόκειται να συμβεί τόσες φορές όσες εκπαιδευτικά χρειάζεται να γίνει, όσο εμείς για εκπαιδευτικούς λόγους το επιτρέπουμε να συμβεί και φυσικά όσο δεν έχουμε βρει την χρυσή τομή της ουδετερότητας-αρμονίας με τον υλικό κόσμο και την υλική φύση μας. Κι αυτό έργο είναι, όταν όμως είναι κάτι εξελισσόμενο και παραγωγικό και όσο εμείς ενώνουμε τις καταστάσεις που βιώνουμε στο Τρισυπόστατο (πνεύμα, ψυχή, σώμα). Το «δις εξ’ αμαρτάνειν ουκ ανδρός σοφού» και φυσικά σε μια πρώτη αντιπαράθεση της φράσεως αυτής, κατανοούμε ότι αναφέρεται σε πραγματικά σοφούς ανθρώπους.

Αυτό σημαίνει με απλά λόγια ότι η Σοφία είναι άνωθεν πνευματική εκδήλωση και το βασικό ότι ακολουθεί την εδραίωση της πίστης μας μέσα από την ένωση με τον Δάσκαλο Ιωάννη. Σε μια πρώτη αποφλοίωση είναι σίγουρα εφικτό, αλλά συνάμα δύσκολο να τηρεί την Νομοτέλεια που διέπει και καθοδηγεί αυτήν την εσωτερική μας κατάσταση. Γι’ αυτό ας ανατρέξουμε στην πίστη μας. Η πίστη μας λοιπόν, οφείλει να απορρέει από την αγάπη μας. Η νομοτέλεια αυτή μας επιτρέπει να εμβαθύνουμε περισσότερο στο δεύτερο σκέλος την αγάπη και στις Θείες εντολές-οδηγίες περί αγάπης. Η αγάπη μακροθυμεί, δηλαδή εκδηλώνει ένωση με την μνημοσύνη και την νοημοσύνη μας, η αγάπη προσεύχεται, άρα ο σωστός τρόπος προσευχής είναι καταλυτικός στην εκδήλωση και εφαρμογή της. Γι’ αυτό η αγάπη προσφέρεται, γιατί χωρίς προσφορά ανιδιοτελή και με αγαθοτέλεια, αγάπη δεν υφίσταται.

Η αγάπη αποτελεί τη Μία Αλήθεια για να έχουμε αγάπη λοιπόν, πρέπει να εκδηλώνουμε αλήθεια και για να εκδηλώνουμε αλήθεια χρειάζεται τόλμη, παρρησία και ειλικρίνεια με τον εαυτό μας, τον πλησίον και τον Θεό. Η αλήθεια δεν αναγνωρίζει το ψεύδος ή πιο ουσιαστικά δεν την αγγίζει αφού στερείται υπόστασης. Η αγάπη είναι ζώσα Ευλογία προς όλους όσους την αποδέχονται και γι’ αυτό η αγάπη ελευθερώνει γιατί η αποδοχή της δρα απελευθερωτικά. Η απελευθέρωση μέσω της αγάπης αποδεσμεύει την ύπαρξη και εμφυσά την αίσθηση του δικαίου εντός της, της φιλίας, της αδελφοσύνης, της αλληλεγγύης, της ενότητας με το Όλον του Εαυτού. Αυτή η ενεργοποίηση οδηγεί στην ανακύκλωσή της ανάμεσα στους αδελφούς, αλλά και με τα πάντα γύρω μας. Η αγάπη είναι τα πάντα ό,τι μας αποτελεί και μας συνθέτει ως άνθρωποι. Όταν η αγάπη αποκαλύπτεται αποκαλύπτει, αφού αποτελείται από την όλη Αλήθεια. Αυτό που αποκαλύπτει είναι οτιδήποτε περιττό, οτιδήποτε φτιαχτό, δηλαδή οποιοδήποτε κατεστημένο-κατάσταση δεν την εμπεριέχει.

Έτσι εμφανίζονται κενά, αδυναμίες, πλάνες συσσωρευμένης άρνησης και απωθημένα που εμπεριέχουμε εντός μας. Κάθε βίωμα αγάπης αποκαθιστά τους νόες, τις καρδιές και τις συνειδήσεις μας με την διαύγεια και την καθαρότητά της, εμπλουτίζοντάς μας ταυτόχρονα μέσα από την ένωση με την Θεία Πηγή Ιδεών. Προσέχουμε λοιπόν τι έλκουμε και τι ιδέες-σκέψεις καλλιεργούμε, με άλλα λόγια την ιδιοσυγκρασία μας. Γνωρίζουμε φυσικά ότι οι έλξεις και οι απώσεις εντός μας σκέψεων, επιθυμιών, ροπών, παθών και καταστάσεων έχουν κυρίως να κάνουν με την αναγνώριση και αποδοχή και αποκατάσταση σε οτιδήποτε δεν έχει καταστεί Αγάπη εντός μας. Ο Δάσκαλος Ιούδας μας αποκαλύπτει κενά, αδυναμίες, ελλείψεις, λάθη έως ότου βιώσουμε την αναγνώριση, αποδοχή αυτών, μετανοήσουμε και ως μαθητές του Λόγου τα παραδώσουμε στον Δάσκαλο Ιωάννη να αποκατασταθούν μετουσιώνοντάς τα μέσα από την Αγάπη και το Έλεος που αναδύει εντός μας.

Πρόκειται για μια έντονη και συνεχή εκπαίδευση-δραστηριότητα που μας αποδεσμεύει και εξαγνίζει μέσα από την καθαρότητα της Αγάπης και του Ελέους όσο η ελεύθερη βούλησή μας το επιτρέπει, όσο δηλαδή εμείς το θέλουμε και το επιδιώκουμε με σθένος, ειλικρίνεια, τόλμη και παρρησία. Το πεδίο βρίσκεται στο εδώ και τώρα και η στάση μας είναι αυτή που επηρεάζει το αποτέλεσμα. Έτσι βιώνουμε την πνευματική μας ενηλικίωση, επιτρέποντας παράλληλα την Χριστική ενηλικίωση εντός μας. Είναι θα λέγαμε βίοι παράλληλοι ως την στιγμή που θα ενωθούν στον Ένα Δάσκαλο της Αγάπης Χριστό εντός μας, έως την ανάδειξη του Ανθρώπου Λόγου Αγάπη.

Κωνσταντίνος Μαντζάκος