ΒΗΜΑΤΑ ΠΟΡΕΙΑΣ

 13/03/2022

Οπουδήποτε αφήνουμε κομμάτια της ψυχής μας, ως κατάθεση εαυτού στα χρόνια της ζωής μας, με ενσυνείδητη υπευθυνότητα, είναι η πραγματική προσφορά προς τον συνάνθρωπό μας, χωρίς δεσμεύσεις, περιορισμούς και ιδιοτέλεια. Αυτοί οι σταθμοί στη ζωή μας πρέπει να ταξινομηθούν ως πρότυπα πορείας και είναι οι παρακαταθήκες μας για την σωτηρία και επιστροφή μας. Αυτά αποτελούν τα ενωτικά σημεία, εκεί όπου πραγματικά λειτουργήσαμε ενωτικά πάνω από την Νομοτέλεια ως Αγάπη. Γιατί μόνο ως Αγάπη κάποιος μπορεί να καταθέτει κομμάτια της ψυχής του και αυτά ακριβώς τα κομμάτια αποτελούν διαχεόμενο Έλεος μέσω της προσφοράς. Είναι η ενεργοποίηση της Χάρης που έλξαμε προσφέροντας εαυτόν, που επέτρεψε την Ένωση με το Θείο Στοιχείο εντός μας. Αυτοί οι σταθμοί είναι η Ουσία η Μία που μοιραστήκαμε ως Ένας Άνθρωπος υπό την Θεία μέριμνα και επιστασία του Πνεύματος του Παρακλήτου εντός μας.

Αυτές είναι οι υπερβάσεις των κολάσεων-πειρασμών και κατεστημένων πλάνης που ζούμε, η καρδιά της πραγματικότητας, η ουσία όταν επιτρέψαμε την Μία Θεία παλμοδόνηση να διαχυθεί ως Αγάπη και Έλεος. Αυτήν η διαμοιραζόμενη Χάρη είναι η ουσιαστική Χαρά της ζωής μας, αυτό είναι που ερμηνεύουμε ως «Ευ ζην». Η ανακύκλωση της εξομολόγησης των μύχιων της ψυχής μας ως προσφορά,  όπως σωστά έθεσε μια φίλη και αδελφή. Η αίσθηση αυτή η Υπερούσια, δεν είναι δυνατόν να παραγραφεί, ούτε να ξεχαστεί, τουναντίον συνιστά διεύρυνση ψυχής και πνεύματος στην Μία Αλήθεια που πρεσβεύουμε ως Ολότητα. Είναι το μονοπάτι της εξέλιξής μας και η γέφυρα που δομούμε προς τον δρόμο της επιστροφής μας εις τον Πατέρα.

Μια Κοινωνία Αλήθειας, Αγάπης και Ελέους, μια διάνοιξη στη Βασιλεία των Ουρανών (θόλοι). Με αυτόν τον τρόπο δομούνται τα θεμέλια της Χριστότητας, Χριστοπορείας και Χριστοζωής, όπου το Άκτιστο Φως εισέρχεται στην ζωή μας. Μια πτυχή του Δρόμου που καλούμαστε να βιώσουμε συνειδητά μαζί με τις υπόλοιπες ιδιότητες του Υιού Μήτηρ Λόγου, να τις εντάξουμε ενσυνείδητα στην ζωή μας. Η ανθρωπότητα ασθενεί γιατί δεν σκέφτεται, δεν συμπεριφέρεται και δεν εκδηλώνεται ως άνω θρώσκοντα Ολότητα. Όταν ο άνθρωπος φτάνει το στάδιο της ενσυναίσθησης, τότε αρχίζει η εκ νέου πνευματική και ψυχική ανοικοδόμησή του. Τότε αρχίζει να ισορροπεί τις τάσεις και τις ροπές, τις έλξεις και τις απώσεις εντός του και από το περιβάλλον του. Θα λέγαμε ότι αποτελεί ένα από τα πρώτα στάδια της μυήσεώς του στην πνευματική του ενηλικίωση.

Καταρχήν έχουμε την αντίληψη των γεγονότων-καταστάσεων, την συναίσθηση αυτών και την ενσυναίσθηση του τι εκδηλώνει, τι εκπέμπει ο πλησίον μας. Άρα στην εξελικτική αυτή πορεία, η ενσυναίσθηση βοηθάει και ενισχύει τον σχηματισμό και εδραίωση της διάκρισής μας. Βοηθάει επίσης στην μέριμνα (εγρήγορση) του εαυτού μας και του πλησίον μας, υπό την έννοια ότι η στάση μας εμπλουτίζεται με πιο ευέλικτες προσεγγίσεις, δηλαδή πιο αποτελεσματικές. Οργανώνουμε τις έλξεις και τις ροπές εσωτερικές και εξωτερικές με περισσότερη ισορροπία μεταξύ αυτών.

Όλοι έχουμε κτίσει ένα «κουτί», μια θωράκιση γύρω μας και ταυτόχρονα γύρω από το καθετί. Μέσα από την αποδοχή-παράδοση, σοφία-επίγνωση και θέληση (ελεύθερη βούληση)-κίνητρα στην αρχή διευρύνουμε τα όρια του «κουτιού» αυτού μέχρι την διάρρηξή του. Ακολουθεί το επόμενο «κουτί» που λειτουργούμε κατά τον ίδιο τρόπο, αυτό λέγεται διάνοιξη ορίων (αποφλοιώσεις), έως ότου φτάσουμε στον πυρήνα, δηλαδή στην ουσία. Η ένωση πολλών τέτοιων πυρήνων αποκαθιστά-αποκαλύπτει περισσότερη ουσία και τότε μπορούμε να μιλήσουμε για την σωστή διαχείρισή της. Μέχρι τότε δηλαδή, κατά την περίοδο των αποφλοιώσεων τελούμε υπό Χάριτος, που μας επιτρέπει να διανοίγουμε τα όρια της προσωπικότητας και ατομικότητας, επιτρέποντας την αποδέσμευσή μας από ψευδαισθήσεις και αυταπάτες, από καταστάσεις πλάνης. Κατά την διάρκεια αυτής της διαδικασίας, νομίζουμε ότι η κίνησή μας είναι από μέσα προς τα έξω (κουτί-μεγαλύτερο κουτί), αλλά λειτουργείται ένα παράδοξο και η φορά είναι από τα έξω προς τα έσω κι αυτό γιατί χρειάζεται εξωτερικό ερέθισμα-κίνητρο. Αυτό γίνεται μέχρι την επίτευξη ισορροπίας-στάσης και την κατανόηση ότι και οι δύο δυνάμεις-φορές, έξεις-απώσεις λειτουργούνται ταυτόχρονα. Κατά τον ίδιο τρόπο που μιλάμε για εσωτερικό και εξωτερικό Δάσκαλο (σε μορφή και άμορφο), έως ότου η ένωσή τους αποκαλύψει τον Ένα Διδάσκαλο Χριστό εντός μας.

Παράλληλα, κάθε τέτοια αποφλοίωση (διάρρηξη ορίων), συμβάλει και στην σταδιακή διάλυση της διάνοιάς μας έως τον αποκεφαλισμό της. Η διεύρυνση λοιπόν των ορίων μας, μας οδηγεί σε διεύρυνση της συνειδητότητας που φέρουμε, μια εξελικτική πορεία στη στάση που έχουμε προς τα πάντα. Πρώτιστη μέριμνα η εξερεύνηση και διάρρηξη των ορίων μας και ο βαθμός ετοιμότητας για κάθε τέτοιο στάδιο είναι ο παράγοντας που καθορίζει την ενεργοποίησή μας. Η μέριμνα έχει να κάνει με αυτό το κομμάτι όπως και η εγρήγορση και καταδεικνύει τα αντανακλαστικά μας, την ταχύτητα αντίδρασής μας στις καταστάσεις που βιώνουμε. Αυτή η εκπαίδευση νοών, καρδιών και συνειδήσεων επιδρά στην μετατόπισή μας (μετάνοια) από τα βιώματά μας και έλκει τη Θεία Χάρη, το Έλεος προς τον εαυτό, τον πλησίον και τη Δημιουργία. Είναι η λειτουργικότητα που χαρακτηρίζει την Θεία Πρόνοια ως Θεία Οικονομία στο υλικό πεδίο, όσο εμείς το επιγνώνουμε και το επιτρέπουμε, «των φρονίμων τα παιδιά πριν πεινάσουν μαγειρεύουν». Αυτή η λαϊκή ρήση, εκφράζεται σε νου, καρδιά και συνείδηση και εστιάζει στην ενσυνείδητη εξελικτική πορεία μας στο Έργο της Δευτέρας Παρουσίας εντός του ανθρώπου. Με απλά λόγια, είναι η εκπαίδευση στη διαχείριση της Θείας Ουσίας που φέρουμε, μέσα από την επίγνωση της Θείας Νομοτέλειας και Θείας Χάριτος του Πνεύματος του Παρακλήτου, που επιτρέπει την ένωση και τον συντονισμό με την αέναη Ροή του Πατέρα και την διάρκεια παραμονής σε αυτή τη Θεία Ροή.

Αν κάνουμε μια αντιπαράθεση με τον μύθο της Πανδώρας, θα δούμε, ότι οι άνθρωποι χτίζουν και από ένα κουτί της Πανδώρας κατά την διάρκεια της ζωής τους. Όλες οι συμφορές πρέπει να ταξινομηθούν, με επίγνωση να μετουσιωθούν μέσα από την Αγάπη και το Έλεος του Πατέρα, ώστε να αναγεννηθεί μέσα τους η ελπίδα, να λάμψει εντός τους η ανάδειξη και αφύπνιση του Θείου Εαυτού τους. Το άδειο κουτί πρέπει να γεμίσει με τις Αρετές, που εκ νέου μέσα από την συντριβή της προσωπικότητας και της υλικής συνείδησης θα ενεργοποιηθούν, πληρώνοντας ως ενσυνείδητη προσφορά προς τον εαυτό και τον πλησίον, το κουτί της Δημιουργίας που επιγνώσαμε στην πορεία μας και την αγάπη που εκδηλώσαμε.

Κωνσταντίνος Μαντζάκος