ΟΜΙΛΙΑ ΠΑΝΑΡΚΑΔΙΚΗ 26/3/17 Γ. ΚΛΕΙΔΑΡΑΣ "Η Μητέρα Θεά των Ουρανών"

Η Μητέρα Θεά των Ουρανών

ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ

Μπορεί να έχουμε γαλουχηθεί με την ιδέα ότι το Θείον είναι γένους αρσενικού (Θεός, Πατέρας, Υιός, Κύριος…), όμως δεν χρειάζεται να σκεφτούμε πολύ για να ανακαλύψουμε ότι η πηγή της Δημιουργίας είναι θηλυκή.
Η Θεά Φυτώ είναι η μεγάλη Θεά της φύσης και της ζωής, των νόμων και των αναλογιών, του λόγου και της ποιητικής υπέρβασης, ο θεός της ζώσας ύλης.
Ο έρως – λόγος, όμως είτε ως Φάνης – Διόνυσος – Δημιουργός είτε ως Λόγος – Σοφία – Μήτις είτε ως Ηρικεπαίος εκφράζει κυρίως μία θηλυκή αρχή, που εμπεριέχει σπερματικά και την έννοια του άρρενος. Και επειδή οι ερωτοκεντρικές κοινωνίες ήταν μητρογραμμικές, ο έρωτας – λόγος λατρεύτηκε στην αρχή σαν θεά.
Η «Μεγάλη Μητέρα», που οι τελετές της ανάγονται στη νεολιθική και την πρώιμη εποχή του χαλκού, γίνεται στη Μινωική Κρήτη το κατ’ εξοχήν γνώρισμα αυτής της παράδοσης και αγκαλιάζει θερμά, ολόκληρο το σύμπαν της. Για πρώτη φορά μάλιστα εδώ, από αόριστη δύναμη της φύσης, αποκτά όνομα. Αναφέρεται σαν «Πότνια» στις πινακίδες της γραμμικής γραφής, και ιερά της βρέθηκαν σε πολλά μέρη της Μεγαλονήσου. Δεν αισθανόμαστε έτσι έκπληξη όταν ανακαλύπτουμε προσφορές προς αυτήν από μέλι και μέσα στο Λαβύρινθο, την περίτεχνη κυψέλη αυτού του θρησκευτικού μυσταγωγήματος. Είναι φυσικά αφιερωμένες στην «Πότνια του Λαβύρινθου» (po-ti-ni-ja da-pu-ri-to-jo) (Castleden).
Τα ονόματά της αρχίζουν σιγά-σιγά να πολλαπλασιάζονται και επί τέλους – προς μεγάλη μας χαρά – ονομάζεται με περιπάθεια, με σεβασμό και με αλαζονεία από τους ανθρώπους «Μητέρα», μητέρα της ζωής και του κόσμου. Αλλά για να υπογραμμισθεί το απέραντο σαν τον ορίζοντα λίκνο της, είναι πάντα δεμένη πια με τόπους και συνήθως με κορυφές ορέων: «Μήτηρ Ορεία», «Μήτηρ Ιδαία», «Μήτηρ Δινδυμήνη» (από το όρος Δίνδυμο, Δίκτη κ.λπ.).
Υπήρξε οντότητα Υπερβατική, αλλά παράλληλα γήινη και πολυδιάστατη: οικιακή φύλακας, προστάτιδα της πόλης, θεά της φύσης και χθόνια θεότητα. Έτσι τα σύμβολα της είναι ανάλογα: Ο Διπλούς Πέλεκυς για την πόλη, το φίδι για το σπίτι και τον κάτω κόσμο, οι στήλες για το ύπαιθρο και τη φύση και τα πουλιά για τον ουρανό.

Η ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ

Υπάρχει στο Σύμπαν μια δυαδική δύναμη που σχετίζεται με το νόμο του εκκρεμούς και που εκδηλώνεται σ’ όλες τις μορφές ζωής. Στην ανθρωπότητα εκδηλώνεται ως φύλα (άνδρας-γυναίκα) και στον ίδιο τον άνθρωπο εκδηλώνεται με τους πόλους + και – του μαγνητισμού του. Στη Γενετική έχουμε το σύστημα DNA που σχετίζεται με τους γονείς μας και το «κατ’ εικόνα» του Θεού. Επίσης έχουμε το RNA που σχετίζεται με τους γονείς των γονέων μας και με το «καθ’ ομοίωση». Αυτοί οι δύο παράγοντες καθορίζουν τη γενετική εξέλιξη. Το αρσενικό, η ηλεκτρική δύναμη, το δεξί μέρος, το (+) και η δράση του συμβολίζεται απ’ τον Ήλιο. Αντίστοιχα το θηλυκό, η μαγνητική δύναμη, το αριστερό το (-), η αποθηκευμένη δύναμη, που συμβολίζεται απ’ την Σελήνη.
Το όνομα Σελήνη απέδιδαν στην θηλυκή σεληνιακή θεότητα η οποία ήταν γνωστή και με το όνομα Μήνη. Ο αρσενικός σεληνια­κός Θεός ήταν ο Φρυγικός Θεός Μην, η λατρεία του οποίου είχε εισαχθεί στα νησιά του Αιγαίου και την Αττική και ιδιαίτερα στο Λαύριο.
«Έρχεται ως Λέων για να κρίνει ζώντες και νεκρούς» (Αποκάλυψη Ιωάννη). Το Λιοντάρι σα ζώο του Φεγγαριού δεν έχει θέση στις οικουμενικές παραστάσεις του ενός ή του άλλου τους, μα οι σύνδεσμοί τους στην Ελλάδα δε λείπουν. Το λιοντάρι είναι έμβλημα της Άρτεμης, της Σελήνης, της Εκάτης. Έτσι συνοδεύει την Άρτεμη που, στον Όμηρο, παρομοιάζεται και η ίδια με λιοντάρι, σε ένα μαγικό της ύμνο η Σελήνη λέγεται μορφάς εν κνημοίσιν υποσκεπάουσα λεόντων, η Εκάτη λέγεται λέαινα, μα κα η Ήρα κάποτε έχει το λιοντάρι έμβλημά της. Για μια μυθική εκδοχή, με φανερό τον χαρακτήρα της λαϊκής παράδοσης, το Λιοντάρι της Νεμέας είχε πέσει από το Φεγγάρι.
Το Φεγγάρι είναι αιτία του Χρόνου. Ότι και στο βάθος των ορφικών ιδεών ο Χρόνος είναι παράγωγο ή γέννημα του Φεγγαριού, μαρτυριέται από τον ορφικό Ύμνο της Σελήνης, που τη λέει μητέρα του Χρόνου. Ο κοσμογονικός έτσι Χρόνος είναι μια άλλη παράσταση του Φεγγαριού που, σα μετρητής, αιτία, και πηγή του Καιρού, ταυτίζεται με τον Χρόνο.
Δράκοντα δε είναι (τον Χρόνον) κεφαλάς έχοντα προσπεφυκυίας ταύρου και λέοντος, εν μέσω δε θεού πρόσωπον, έχειν δε επί των ώμων πτερά, ωνομάσθαι δε Χρόνον αγήραον (Θεογονία κατά Ιερώνυμον και Ελλάνικον): Δαμάσκιος, π. αρχών 123 bisQ OF 54.
Ορφική παράδοση λέει πως το μαντείο των Δελφών το κρατούσαν η Νύχτα κι ο Απόλλωνας. Μα ο Πλούταρχος τ’ αρνιέται, ιερέας αυτός των Δελφών, για να βεβαιώσει πως, πριν από τον Απόλλωνα, το είχαν η Νύχτα και η Σελήνη. Ομόλογα πληροφορούσε κι ο Αισχύλος από τους αιώνες του, πως το μαντείο των Δελφών το είχε, πριν από τον Απόλλωνα, η (φεγγαροθέαινα) Φοίβη.
Ένας από τους πιο πολύσυχνους τρόπους για τη γονιμοποίηση της γυναίκας στις δοξασίες και στους μύθους κάθε μεριάς του κόσμου, είναι με το Νερό: Μα κι όλα τα Νερά λογιούνται παντού πως κυβερνιούνται ή κατεβαίνουν από το φεγγάρι. Η άσπορη σύλληψη πολύ συχνά γίνεται με διάμεσο τους Ανθούς, ξεχωριστά με το Λωτό και με το ανάλογό του, τον Κρίνο. Μα ο νεροκρίνος και το στεριανό του ανάλογο είναι σύμβολο, απλά, και πεμπτουσία των Νερών που φτιάχνει το φεγγάρι. Στην Ινδία και στη Βαβυλώνα το φεγγάρι λέγεται ο Αφέντης του Λωτού. Στην Αίγυπτο και στη Βαβυλώνα ο Λωτός ήταν έμβλημα τόσο των Νερών, όσο και του φεγγαροθεού. Κι όχι μονάχα ο κρίνος κι ο λωτός, μα κι όλη η βλάστηση κι όλοι οι καρποί (που συχνά οι γυναίκες εγκυμονούν απ΄ αυτά), λογιούνται αποροές από το φεγγάρι: 591 κε.
Πρώτη σύζυγος του Διός είναι η Μήτις, τέκνον Ωκεανού και Τηθύος, προερχομένη δηλαδή εκ της υγράς φύσεως του υδατίνου στοιχείου. Το στοιχείον αυτό μετέχει του συναισθηματικού / θυμικού μέρους της ψυχής, ώστε η φρόνησις να μην είναι μια αποξηραμένη, εστερημένη στοργής και τρυφερότητος ιδιότης. Η Δημήτηρ φαίνεται ως επωνομάσθη ούτω «κατά την δόσιν της εδωδής δίδουσα ως μήτηρ «Δημήτηρ» την τροφήν», λέγει ο Σωκράτης εις τον «Κρατύλον» του Πλάτωνος.
Ο Ηρακλής με το ρόπαλό του σκότωσε το λιοντάρι της Νεμέας, ταξίδεψε στο άστρο της Μαρίας (Μηρού, Μαίρας, Αυγής) και στην έκτη πύλη του Ζωδιακού εμφανίζεται με το σύμβολο της Παρθένου Μαρίας. Η Παρθένος Μαρία μύρισε τον Κρίνο και συνέλαβε το Χριστό. Το σύμβολο του Χριστού είναι ο Ιχθύς και το Ζώδιο των Ιχθύων είναι το αντίθετο της Παρθένου. Δεν είναι τυχαίο που το πλαίσιό μας και το Ζώδιο της Παρθένου συνδέονται στη Μυστική Γνώση με τον άθλο της Ζώνης της Ιππολύτης.
Υπάρχει σύνδεσμος ανάμεσα στο Οκταπέταλο Ρόδακα (Οκτάγραμμο), τον εξαπέταλο Ρόδακα (εξάγραμμο), το ρόδο, το σταυρό, το Ansata και το ΑΚ. Το λευκό ρόδο (Κρίνο) της Παρθένου Μαρίας παρουσιάζει πολλές ομοιότητες με τους μύθους αυτής της κατηγορίας. Είναι δύσκολο να μάθει κανείς το μυστικό περιεχόμενο όλων αυτών, γιατί πρόκειται για «λατρεία» που δε διδάσκεται φανερά. Ο όρκος της σιωπής (Sub Rosa), κατά το παρελθόν δε δινόταν στο φως και η σιωπή υπαγορεύεται απ’ τη στάση του θεού Αρποκράτη, υποτιθέμενου «θεού της σιωπής».Το Λουλούδι της Ζωής εμπεριέχει τη βάση του Κύβου του Μέτατρον. Από το σχέδιο αυτό, προέρχονται και όλα τα πέντε Πλατωνικά στερεά.
Σημείωση: Ο κρίνος ως άνθος είναι αφιερωμένος στο Σείριο, Τέτοιο κρίνο έδωσε ο άγγελος στη Θεία Μητέρα.
Η Ήρα μύρισε και εκείνη έναν κρίνο, ή ένα ηράνθεμο και γέννησε τον Τυφώνα ή τον Άρη. Ο Μίθρας κάνει και αυτός μυστικό δείπνο και γιορτάζει το γενέθλιό του στις 25 Δεκεμβρίου. Η λατρεία του Βάκχου στη Θράκη. Γεννήθηκε από παρθένο στις 25 Δεκεμβρίου. Μετέτρεψε το νερό σε κρασί σε γάμο. Πραγματοποίησε ιερή πομπή πάνω σε όνο και αναστήθηκε στις 25 Μαρτίου. Αυτή την ημερομηνία επέλεξαν οι φιλικοί για την ανάσταση του γένους, ταυτίζοντάς την με τον Ευαγγελισμό για τον φόβο των Ιουδαίων. Επίσης ο Βάκχος λεγόταν Σωτήρ όπως και ο Ζευς. Κατά τη γέννηση του Βούδα αναφέρθηκε ότι παρατηρήθηκε μια εκτυφλωτική λάμψη στον ουρανό, όπως το αστέρι της γέννησης. Βηθλεέμ σημαίνει οίκος του άρτου. Στον αστερισμό της Παρθένου το αστέρι ονομαζόταν στάχυς. Όταν γεννήθηκε ο Κρίσνα, ο κακός θείος του ο Κάνσα βασιλιάς της Μανδούρα έδωσε εντολή να θανατωθούν όλα τα νήπια που είχαν γεννηθεί εκείνο τον καιρό, γιατί του είχαν προφητεύσει ότι ο ανιψιός του μια μέρα θα τον δολοφονούσε.

Η ΠΑΡΘΕΝΟΣ ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΡΟΔΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΡΙΝΟΥ

Τη Σοφία σε όλο της το μεγαλείο τη συναντάμε στα έργα των Γνωστικών. Ο Σίμωνας ο Μάγος (1ος αι.) κήρυσσε ότι η αρχική σκέψη την οποία συνέλαβε ο Θεός πριν από τη Δημιουργία ήταν η «Πρώτη Έννοια» – η Σοφία. Εκείνη κατέβηκε στην κατώτερη σφαίρα και γέννησε τους αγγέλους και τις υπόλοιπες δυνάμεις που έπλασαν τον κόσμο. Επειδή όμως δελεάστηκαν από τα κάλλη της, την εμπόδισαν να επιστρέψει στον ουρανό, εγκλωβίζοντάς την σε ανθρώπινο σώμα. Ενσάρκωση της Σοφίας θεωρούσε ο Σίμωνας μια Ελληνίδα: την Ωραία Ελένη!
Η σχέση τους θεωρούταν αντίστοιχη με αυτήν που είχε ο Γνωστικός Χριστός με τη Μαρία Μαγδαληνή, την οποία ονόμαζαν Πίστη -Σοφία-Προύνικο, γιατί πίστευαν ότι ενσάρκωνε τη Σοφία, σύζυγο του στον ουρανό.
Επάνω σ’ ένα σωρό αιγυπτιακά μνημεία βλέπομε μια γυναίκα στεφα­νωμένη που κρατάει στο ένα χέρι το σταυρό με τη λαβή, σύμβολο της αιώνιας ζωής, και στο άλλο ένα σκήπτρο με το άνθος του λωτού, σύμβολο της μύησης. Είναι η θεά Ίσις. Η Ίσις λοιπόν έχει τρεις διαφορετικές έννοιες. Στο θετικό βαθμό τυποποιεί τη γυναίκα και κατά συνέπεια το παγκόσμιο γυναικείο φύλο. Στο συγκριτικό βαθμό προσωποποιεί το σύνολο της γήινης φύσης με όλες τις ικανότητές της για σύλληψη. Στον υπερ­θετικό βαθμό συμβολίζει, την ουράνια και αόρατη φύση, το ουσιαστικό στοιχείο των ψυχών και των πνευμάτων, το πνευματικό και νοητό απ’ αυτό το ίδιο φως, το μόνο που παρέχει τη μύηση. Το σύμβολο που αντιστοιχεί στην Ίσιδα μέσα στο κείμενο της Γένεσης και στην Ιουδαίο-­χριστιανική διανοητικότητα είναι η Εύα, η αιώνια γυναίκα.
«Ο Θεός κατέστη άνθρωπος, ίνα ο άνθρωπος καταστή Θεός». Το πρώτον μυστήριον είναι η Ενσάρκωσις, το δεύτερον η Εξαγορά. Εν τούτοις, όπως ο Λόγος ενσαρκούμενος, εσταυρώθη κατά τινα τρόπον, ομοίως ο άνθρωπος επανακάμπτων εις τον Θεόν οφείλει μα μετάσχη των δυο αι των μυστηρίων: το Εγώ σταυρουται εν σχέσει προς τον κόσμον, αλλ’ η σωτήριος χάρις ενσαρκούται εν τη καρδία, η αγιωσύνη είναι η γέννησις και η ζωή του Χριστού εν ημίν.
Το μυστήριον τούτο της ενσαρκώσεως έχει δυο όψεις: ο Λόγος αφ’ ενός και ο ανθρώπινος υποδοχεύς αφ’ ετέρου ο Χριστός και η Παρθένος Μήτηρ. Ίνα η ψυχή δυννηθή να πραγματοποιήση εν εαυτή το μυστήριον τούτο, οφείλει να είναι ως η Παρθένος, διότι όπως ο ήλιος δεν δύναται να αντανακλάση την εικόνα του παρά μόνον επί ηρεμούντος ύδατος, ούτω και η ψυχή δεν δύναται να δεχθή τον Χριστόν παρά μόνον εν παρθενική αγνότητι, εν τη πρωταρχική απλότητι και ουχί εν τη αμαρτία που είναι ταραχή και ανισορροπία.
Εν άλλο σύμβολον που αντιστοιχεί προς το του κυπέλλου, είναι το άνθος. Το τελευταίον τούτο, λόγω της μορφής του, δεν υπενθυμίζει πράγματι την μορφήν ενός κυπέλλου και δεν γίνεται λόγος περί του κάλυκος ενός άνθους; Εις την Ανατολήν το κατ’ εξοχήν συμβολικόν άνθος είναι ο λωτός εις την Δύσιν συνηθέστερον είναι το ρόδον, που παίζει τον ίδιον ρόλον. Ασφαλώς δεν θέλομεν να είπωμεν ότι αύτη είναι η μοναδική σημασία του ρόδου, όσον και του λωτού.
Δεν είναι δε αξιοπαρατήρητον ότι το ρόδον κατέχει, εις το κέντρον του σταυρού, την θέσιν ακριβώς της ιεράς καρδίας; Εκτός των παραστάσεων όπου αι πέντε πληγαί του Εσταυρωμένου παρίστανται δι’ ισαρίθμων ρόδων, το κεντρικόν ρόδον, όταν είναι μόνον, δύναται ευλόγως να ταυτισθή προς αυτήν ταύτην την καρδίαν, προς το δοχείον το περιέχον το αίμα που είναι το κέντρον της ζωής και προς το κέντρον ολοκλήρου του όντος.
Μετά την πτώσιν, απότομον εις την βιβλικήν διατύπωσιν, προοδευτικήν εις τάς ινδικάς γραφάς, η Χάρις είναι αναγαία όπως το βεβαιοί ο Γρηρόριος Παλαμάς, δια να καταστή το πλάσμα «χωρίς προέλευσιν και άπειρον». Αγέννητος, Απάτωρ, Αμήτωρ, Μελχισεδέκ Ιωάννης Χριστός. Εφεξής ο Χριστός μόνος είναι εκείνος που καθίσταται το σπέρμα εν ημίν της θεότητος. «Δεν ζω πλέον, έλεγεν ο Απ. Παύλος, διότι ο Χριστός ζη εν εμοί». Και ο ίδιος ο Χριστός είχε βεβαιώσει: «΄Ανευ εμού νου δεν δύνασθε ποιείν».
Όλα ξεκινούν όμως, όταν το Άγιο Πνεύμα πλησιάσει τη Μαρία, δηλαδή την ψυχή που είναι στραμμένη στο Φως. Είναι αυτή που διατηρεί το σπόρο της σωτηρίας στη καρδιά της. Το πρώτο βάπτισμα διεξάγεται στο όνομα του Πατρός όπου εγκαθίσταται ο σύνδεσμος που συνδέει το μικρόκοσμο με τον Αληθινό Άνθρωπο, με την Αγάπη. Δηλαδή η αφύπνιση του Πνευματοσπινθήρα και η ενεργοποίησή του ώστε να απελευθερωθεί και να εξαγνισθεί.
Η Μαρία συμβολίζει την Ψυχή εν καταστάσει εξαγιαζούσης Χάριτος, η κατάλληλη για να δεχθεί την αληθινή Παρουσία και ο Ιησούς το Θείο Σπέρμα, την Παρουσία της Αλήθειας που οδηγεί την Ψυχή να καταστεί Άπειρη. Ο Θεός και το όνομά Του είναι ταυτόσημα και επειδή η προσφώνηση «Χαίρε Μαρία» περιέχει Χριστό, η συνειδητή χρήση του ονόματος του Χριστού είναι πιο αποτελεσματική από την Κυριακή Προσευχή που δίδαξε και που αποτελεί ένα ελάσσων Μυστήριο «του υπηρέτη προς τον Κύριον». Η χρήση του ονόματος του Θεού προϋποθέτει συνειδητή ένωση μαζί Του σε αυτό το Μείζον Μυστήριο, ο σκοπός επεκτείνεται πέρα από την ατομική ολοκλήρωση.
Το Μυστήριο της Αμώμου Συλλήψεως της Παρθένου, η Άσπορος Σύλληψης, όπου η ζωή γεννιέται από το ίδιο το Δένδρο της Ζωής, το Λόγο, είναι το Μυστήριο της Χριστογέννεσης της Δευτέρας Παρουσίας του Χριστού μέσα στην Ψυχή του ανθρώπου.
Ο Ιησούς γεννήθηκε όχι από, αλλά διά μέσω μιας ασπόρου Πηγής, Μητέρας Παρθένου και δε θα μπορούσε να έχει γήινο πατέρα, κατά νόμον, παρά μόνο γήινη μητέρα ως μέσον ενσάρκωσης. Ο Πατέρας βρίσκεται και μέσα στον Υιό και επειδή η Μητέρα Του ήταν ο Εαυτός Του, λέγεται, όπως και ο Μελχισεδέκ, Απάτωρ και Αμήτωρ. Ο Λόγος επομένως δεν είναι ον, αλλά η ίδια η Ζωή, που στα πεδία της ύλης μόνο εκδηλώνεται μέσα από άρρεν και θήλυ υπόσταση. Γι’ αυτό όταν έλεγε «ουκ εγήγερται εκ γεννητοίς γυναικός μείζων Ιωάννου» δε φανέρωνε μόνο το πνευματικό ύψος του Ιωάννη, αλλά και τη Νομοτέλεια που διέπει τον Υιό Λόγο Μητέρα ως Μία Θεία Μονάδα. Ο Ιωάννης ο Βαπτιστής είχε πει ότι αυτός που έρχεται μετά από μένα είναι μεγαλύτερος και επομένως, λέγοντας ο Χριστός ότι δε γεννήθηκε από γυναίκα μεγαλύτερος από τον Ιωάννη, αποκαλύπτει ότι ο ίδιος δε γεννήθηκε από γυναίκα αλλά από το Πνεύμα το Άγιο μέσα από το Λόγο Θεία Μητέρα.
Ο εξ ουρανού εκκινηθείς Απαρχής Τέλειος Λόγος, ο Υιός του Θεού, δεν έχει γενεαλογία είναι αγενεαλόγητος, όπως συμβολίζει ο Μελχισεδέκ προτυπώνοντας το Χριστό Ιησού, ο οποίος όμως έχοντας ανθρώπινη φύση, ως υιός του ανθρώπου, είχε γενεαλογία.
Όσο η Εύα ήταν μέσα στον Πρωταρχικό Ανδρόγυνο Αδάμ, δεν υπήρχε θάνατος. Όταν διαχωρίστηκαν, ο θάνατος απόκτησε υπόσταση, γι’ αυτό η ένωση της ψυχής με το Πνεύμα καθιστούν τον Άνθρωπο Λόγο και αυτό σημαίνει διαχρονική Μετουσίωση της τροχιάς της Πνευματικής εξέλιξης του Ανθρώπου και αποδέσμευση από το Νόμο της Επανακύκλισης του Πνεύματος στην ύλη.
Το θηλυκό μέρος του ανθρώπου, η Ψυχή, ανέπτυξε βουλητικότητα και θέλησε να γεννήσει, να δημιουργήσει μόνη της, χωρίς σπόρο του Πνεύματος, όχι Ιδέα Τελειότητας και Αλήθειας από το Δένδρο της Ζωής αλλά ιδέα διττότητας και πλάνης από το δένδρο της Γνώσης του καλού και του κακού, λαμβάνοντας σπόρο, υλική ιδέα, από το νου που εκείνη σχημάτισε. Έτσι έχασε την παρθενικότητά της, δεσμεύτηκε με τα γεννήματα της ύλης που μορφοποίησε και που ήταν ατελή και εγκλωβίστηκε μέσα στον άνθρωπο, ενώ ο νους πήρε στα χέρια του εξουσία δημιουργίας, δυνατότητα μορφοποίησης, οικειοποιούμενος την ίδια τη δύναμη που τον δημιούργησε. Γι’ αυτό είναι απαραίτητη η θυσία της Διάνοιας, που συμβολίζει ο Ιωάννης, ο Εκπαιδευτής του Νου, ώστε να Παρθενοποιηθεί η Ψυχή του Ανθρώπου, να λάβει εκ νέου σπόρο Πνεύματος και να συντελεστεί η Δεύτερη Γέννηση μέσα του, η Χριστογένεση.
Στη Γυναίκα η μήτρα βρίσκεται στο εσωτερικό κάτω μέρος του σώματός της και τα γεννητικά της όργανα είναι εσωτερικά, στον άνδρα στο εξωτερικό πάνω μέρος του σώματός του, στην κορυφή της κεφαλής του και τα γεννητικά του όργανα είναι εξωτερικά. Και ενώ στην Ψυχή η μήτρα βρίσκεται στο εξωτερικό της, ως Νους, Σώμα Νου, στο Πνεύμα η μήτρα βρίσκεται στο εσωτερικό του, ως Θεοσυνείδηση καρδιά. Γι’ αυτό από τον άνδρα γεννιούνται ιδέες και από τη γυναίκα μορφές. Όταν η μήτρα της Ψυχής, ο νους στρέφεται, με τη Βούληση του Πατέρα στο εσωτερικό της, το Πνεύμα βαπτίζεται και η Ψυχή εξαγνίζεται από την εξωτερική μόλυνση που της είχε συμβεί, όσο ο νους ήταν στραμμένος στη μορφή, όσο η μήτρα της Ψυχής δηλαδή, το όργανο δημιουργίας, ήταν προσανατολισμένο καθοδικά. Γι’ αυτό ο άνω θρώσκων Άνθρωπος Ιωάννης είναι το κλειδί της Ψυχής που Θεώνεται. Όταν η μήτρα της Ψυχής, ο νους, προσανατολιστεί ανοδικά, επέρχεται Κάθαρση και Παρθενοποίηση της Ψυχής. Τότε η Παρθενοποιημένη Ψυχή επιστρέφει στο νυφικό δωμάτιο που άφησε και περιμένει το Νυμφίο Χριστό. Αυτός ο Θείος Γάμος, αυτή η Θεία Ένωση, είναι η Τέλεια Άμωμος σύλληψη δια του Αγίου Πνεύματος.
Kαι αν ο Θεάνθρωπος Ιησούς είναι ο Αδάμ ο έσχατος, όπως αναφέρουν οι Γραφές, που θα μεταβάλλει τον άνθρωπο σε Θεό, τότε ποιος είναι ο πρώτος; Η ενότητα του Δασκάλου Ιωάννη με το Λόγο Χριστό και η Νομοτέλεια που διέπει την αναγκαιότητα της Πρώτης και της Δεύτερης Παρουσίας Του, του Ενός Λόγου Χριστού, είναι ξεκάθαρη στη ρήση του ενός Διδασκάλου «Εγώ ειμί το Α και το Ω». Να γιατί όμως επιλέχθηκε ο Ιωάννης για να βαπτίσει το Χριστό, να γιατί προηγείται πάντα και να γιατί είναι ενωμένος με το Λόγο στη Δευτέρα Του Παρουσία και γιατί ο Χριστός είπε για τον Ιωάννη πως ήταν κάτι περισσότερο από Προφήτης, ο Ηλίας που έρχεται πάντα πρώτος και το πιο αποκαλυπτικό, πως δεν γεννήθηκε από γυναίκα μεγαλύτερος από τον Ιωάννη.
Αυτό σημαίνει πρώτον τη σύνδεση του πνεύματος Ιωάννη με τον Αδάμ και δεύτερον ότι η Θεοτόκος δεν νοείται ως απλή γυναίκα, αλλά ως Λόγος όπως ο Ιησούς. Φαίνεται ότι εκείνοι που φρόντισαν να ξεχάσουμε ότι η ψυχή δεν έχει φύλο ήταν οι ίδιοι που μας βοήθησαν να εξορίσουμε τον Θεό κάπου στο υπερπέραν και οι ίδιοι που εξοστράκισαν τη γυναίκα από το ιερό του ναού και τη Θεία Μητέρα από την Θεία Τριάδα (Πατήρ, Υιός και Άγιο Πνεύμα). Μέχρι να αποκατασταθεί η στάση του ανθρώπου προς την ψυχή του είναι αδύνατον να αναβιβαστεί και η ζωή του. Όταν όμως αυτό συμβεί, τότε ανακαλύπτει ότι η ψυχή του έχει φτερά, ελεύθερα από το χώρο και το χρόνο.
Η ταυτότητα του Ιωάννη θάφτηκε από το ιερατείο προκειμένου να συσκωτιστεί η πνευματική ταυτότητα της Θείας Μητέρας. Μόνο αν η Γυναίκα Ψυχή φανερώσει την άνοδό της και τη συνταύτισή της με την Άπειρη Μητέρα Ψυχή θα επέλθει εξέλιξη στην ανθρωπότητα. Η άρνηση προς την θεία ουσία της Ψυχής δεν είναι απλώς άρνηση εξέλιξης αλλά κάτι περισσότερο.
Η ενέργεια του Αγίου Πνεύματος εν τω κόσμω, προ και εκτός της εκκλησίας, δεν είναι ίδια, όπως παρουσιάζεται μετά την Πεντηκοστή. Ο Χριστός επανέρχεται προς τον Πατέρα για να κατέλθει το Πνεύμα. Γι αυτό λέει στους μαθητές Του: «συμφέρει υμίν ίνα εγώ απέλθω. Εάν γαρ εγώ μη απέλθω ο Παράκλητος ουκ ελεύσηται προς ημάς. Εάν δε πορευθώ πέμψω αυτόν προς υμάς» (κατά Ιωάννη, κεφ. ΙΣΤ΄, στιχ. 7). Εφόσον όμως, το Πνεύμα του Θεού έρχεται προς τον άνθρωπο, μόνο όταν απέλθει ο Λόγος από μορφή, και γνωρίζοντας ότι το Πνεύμα έχει κατέλθει πολλές φορές στον άνθρωπο, σημαίνει ότι και ο Λόγος έχει σαρκωθεί πολλές φορές. Η Παρουσία του Λόγου Χριστού, όμως, του Ιησού, ήταν η πιο ολοκληρωμένη.
Η άνοδος της Γυναίκας Ψυχής είναι ένα βασικό Μήνυμα της Νέας Εποχής και η φανέρωση της Θεότητάς της, το κλειδί για την εξέλιξη όλης της Ανθρωπότητας. Ο Λόγος Μητέρα εκδηλώθηκε αλλά σε αφάνεια κατά την Πρώτη Παρουσία, ενώ τώρα είναι απαραίτητο να φανερωθεί μέσα από τη γυναίκα εκδηλώνοντας τη Χάρη του Ενός Λόγου.
Στο πρόσωπο της Θείας Μητέρας, η ανθρωπότητα δίνει την συγκατάθεση να σαρκωθεί ο Υιός. Γι αυτό, η αναγνώριση της Θείας Μητέρας είναι κλειδί. Όποιος δεν Την αναγνωρίζει, είναι σαν να μην δίνει την συγκατάθεση, να μην συντονίζεται, ώστε να γεννηθεί ο Υιός μέσα του. Ποια ανθρωπότητα όμως, θα έδινε συγκατάθεση; Η εκπεσούσα; Σαφώς όχι, αφού ήταν ασυντόνιστη με το Θέλημα του Θεού. Άρα υπήρχε και μη εκπεσούσα ανθρωπότητα, μη εκπεσούσα Ουσία, που ήταν συνταυτιζόμενη με τον Θεό και το Θέλημά Του, που εκδήλωνε υπακοή. Το ερώτημα, εάν ο Αδάμ αμάρτησε εν Θεώ ή εάν ο Θεός αμάρτησε εν τω Αδάμ, μέσα στον Αδάμ, είναι ένα ερώτημα που μπορεί να αποκαλύψει πολλά.
Δέκα ετών η Μητέρα εισήλθε στο Ναό, και βγήκε δεκατεσσάρων. Μετά που βγήκε από το Ναό εμνηστεύθη τον Ιωσήφ και στις 25 του μήνα γίνεται ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου. Δηλαδή δεκατεσσάρων χρονών προς δεκαπέντε η Θεοτόκος Ευαγγελίζεται. Στα δεκαέξι φυσιολογικά, γεννάει Υιό Θεού.
Όπως γνωρίζουμε για πάρα πολλά πρόσωπα της εποχής εκείνης, αποσυμβολίζονται εντός μας. Ψυχή, όπως είπαμε, φέρει και ο άνδρας και η γυναίκα. Η κάθε ψυχή, λοιπόν, για να παρθενοποιηθεί, για να μπορέσει να γεννήσει Υιό, θα πρέπει να περάσει κάποια στάδια, μέχρι να φτάσει στο σημείο να Ευαγγελιστεί. Και αυτά τα στάδια, εάν πάρουμε την ιστορική γραμμή της Μαρίας, θα μπορέσουμε να καταλάβουμε τα στάδια που είναι εντός μας.
Η Παναγία ονομάζεται στη θεολογική και λειτουργική μας γλώσσα «Νέος Παράδεισος». Μέσα στην κοιλία της Παναγίας συντελείται νέα δημιουργία (ανάπλαση). Ο Χριστός είναι ο «Νέος Αδάμ», ο «καινός άνθρωπος», η αρχή μιας νέας ανθρωπότητας, ο γενάρχης της αναγεννημένης ανθρωπότητας. Αρχίζει η ιστορία πάλι από την αρχή («καινουργείται»). Η Παναγία προσφέρει «τον χουν», τη γη, στον Ουρανό για να ουρανωθεί η γη μας! «Καινή κτίση» γίνεται όμως και κάθε άνθρωπος, εντασσόμενος ολόκληρος στη νέα αυτή πραγματικότητα, το νέο κόσμο, που είναι γήινος και ουράνιος, θεανθρώπινος. Δεν καταστράφηκε ο κόσμος, αλλά τα πάντα «καινοτομούνται», μεταμορφώνονται. Στα «πάντα» δε αυτά περιλαμβάνονται και όλες οι πτυχές της ανθρώπινης ύπαρξης και κοινωνίας. Όλα εισέρχονται σ’ έναν νέο τρόπο ζωής και υπάρξεως, θεανθρώπινο, διαρκούς συνέργειας και αλληλοπεριχώρησης Θεού και κόσμου, Ακτίστου και κτιστού, αιώνιου και χρονικού. Αυτό φανερώνεται στη ζωή των Αγίων, των αναγεννημένων ανθρώπων και βαπτισμένων καθολικά – ολιστικά – μέσα στη Χάρη.

ΜΑΡΙΑ ΜΑΓΔΑΛΗΝΗ

Η θέση της γυναίκας την εποχή της Πρώτης Παρουσίας, ήταν πολύ περιορισμένη. Ακόμα και οι μαθητές Του δυσπιστούν στη Μαρία τη Μαγδαληνή όταν τους αναγγέλλει την Ανάστασή Του, παρόλο που την είχε τιμήσει ενώπιόν τους αρκετές φορές, όπως και άλλες γυναίκες, καταδεικνύοντας έμπρακτα μια πρωτοποριακή στάση απέναντι στη γυναίκα. Εξάλλου το Μήνυμα της Αγάπης ήταν για άνδρες, γυναίκες, δούλους, ελεύθερους, Ιουδαίους και Εθνικούς, για όλους χωρίς ιδιαιτερότητες. Επομένως όταν η ανθρωπότητα της εποχής εκείνης, που τη συνισταμένη της αποτελούσαν οι μαθητές του Διδασκάλου, δεν ήταν σε θέση να αποδεχθούν ολοκληρωμένα τη γυναίκα ψυχή, ήταν επόμενο «ουκ άρτι βαστάζειν».
Στην εικόνα της Μαγδαληνής, όπως μας παρουσιάζεται από τους δυτικούς συγγραφείς, είναι χαρακτηριστικός ο συγκερασμός πολλών γυναικείων μορφών, που αναφέρονται στα Ευαγγέλια. Η Μαρία Μαγδαληνή, η Μαρία από τη Βηθανία, μια (άγνωστη) πόρνη και εκείνη η (ανώνυμη) γυναίκα, που άλειψε τον Χριστό με μύρο, συγχωνεύτηκαν σε ένα πρόσωπο. Από τα ποικίλα στοιχεία της δυτικής παράδοσης (με τη δημιουργία στον Μεσαίωνα μιας ιστορίας για την απόστολο της Γαλλίας και της αμαρτωλής που μετανόησε) προβλήθηκε κυρίως η εικόνα της τελευταίας. Είναι λοιπόν φανερό ότι στη Δύση η παραμόρφωση της βιβλικής Μαρίας Μαγδαληνής δημιούργησε τον βίο μιας άλλης αγίας Μαρίας.
Τέλος, τίθεται ακόμη το ερώτημα, για τον τρόπο ζωής που διαμόρφωσε η Μαρία Μαγδαληνή μέσα στην αρχική κοινότητα. Η Μαγδαληνή είναι ένα από τα κλειδιά της μετουσίωσης του Ιούδα, γιατί είναι η θηλυκή όψη του Ιωάννη του Βαπτιστή. Ο Κύριος είπε «Ουκ εγήγερται εν γεννετοίς γυναικών μείζων Ιωάννου Βαπτιστού», Ματθ. ΙΑ’. Έτσι και σήμερα στην Δευτέρα Παρουσία του Χριστού ο Ιωάννης προηγείται.
Είναι γραμμένο στις Γραφές «Ηλίας μεν έρχεται πρώτον και αποκαταστήσει πάντα» Ματθ. ΙΖ’. Ο Ιωάννης λοιπόν όπως αποκαλύπτεται, είναι ένα με τον Ηλία. Προετοιμάζει το έργο της ελεύσεως του Χριστού, με κήρυγμα μετανοίας και έργο καθάρσεως του ανθρώπου και εκτός από πρόσωπο με μορφή, είναι και εσωτερική κατάσταση του ανθρώπου. Είναι η Φωνή του Θείου του Εαυτού, που τον οδηγεί σε συνειδητή κάθαρση και μετάνοια και αποκατάσταση με το Θεό και τη Θεία Νομοτέλεια, ώστε να εκδηλωθεί ο εν υμίν Χριστός.
Συνεπώς εφ’ όσον θα εκδηλωθεί στη Νέα Εποχή Λόγος Χριστός και Λόγος Μητέρα, είναι ευνόητο ότι προηγουμένως θα πρέπει να εκδηλώσει ο άνθρωπος κατάσταση Ιωάννη, δηλαδή κάθαρση και μετάνοια και κατάσταση Μαγδαληνής που αντιστοιχεί στη γυναίκα, διότι τα επτά δαιμόνια που της αφαίρεσε ο Χριστός ήταν τα επτά καλύμματα πλάνης που φανέρωσαν την Παρθένα ψυχή της, αναλόγου πνευματικού ύψους με του Ιωάννη.
Το ρήμα «ευαγγελίζομαι» χρησιμοποιείται με τον ίδιο τρόπο για την πράξη των αγγέλων σε σχέση με τις γυναίκες, για την εντολή προς τις γυναίκες σε σχέση με τους μαθητές και, τέλος, για τους «ποιμένας της χάριτος» σε σχέση με ολόκληρο τον κόσμο. Μ’ αυτόν τον τρόπο οι μυροφόρες εμφανίζονται στο ίδιο επίπεδο με τους αγγέλους και τους επισκόπους. Μας είναι γνωστό ότι οι γυναίκες στην μετά την ανάσταση κοινότητα είχαν την ίδια αποστολή που έχει αργότερα ο επίσκοπος του 5ου αιώνα. Αυτός ο απροκατάληπτος παραλληλισμός της διακονίας των γυναικών στην ομάδα των μαθητών και στη διακονία του επισκόπου στην καθιδρυμένη Εκκλησία είναι εντυπωσιακός.
Σύμφωνα με τον Λεόντιο η Μαρία Μαγδαληνή και η «άλλη» Μαρία έχουν μεγαλύτερη πίστη από τους άνδρες μαθητές. Ενώ φοβούνται και είναι λυπημένες, έχουν την πίστη να παραμείνουν κοντά στον Κύριό τους και να μην φύγουν μακριά του. Σε μια μικρή προσθήκη δείχνει ο Λεόντιος ότι δεν αναγνωρίζει την πίστη των γυναικών μόνο σε σχέση με την πρώτη ομάδα των μαθητών. Όταν μας βεβαιώνει ότι το γένος των γυναικών μέχρι «σήμερον» αγαπάει την αγρύπνια, μιλάει φυσικά βάσει προσωπικής εμπειρίας. Με αυτήν την παρατήρηση τοποθετεί τις γυναίκες στην κορυφή έναντι των ανδρών χριστιανών του περιβάλλοντός του.
Όπως οι γυναίκες της πρώτης ομάδας των μαθητών συγκρινόμενες με τους άνδρες αποστόλους συμπεριφέρθηκαν, αναφορικά με τον θάνατο του Κυρίου, ως πρότυπα, έτσι συμπεριφέρονται και κατά τον 6ο αιώνα, σύμφωνα με τις εμπειρίες του Λεοντίου Κωνσταντινουπόλεως. Παραμένουν πιστές στην προσευχή και αναζητούν την σωτηρία τους στον Κύριο.
Σε αντίθεση με τους άνδρες, οι οποίοι αναρωτιούνται γιατί ο Χριστός μετά την ανάστασή του εμφανίσθηκε πρώτα στις γυναίκες, ο Λεόντιος φαίνεται να παραμένει μακριά από τέτοιου είδους προκαταλήψεις. Η παράγραφος της Ομιλίας του τελειώνει με μία υπόσχεση προς τις γυναίκες, την οποία τοποθετεί στο στόμα του Χριστού. Πρόκειται για μία περίτεχνη σύνθεση, όπου ένα τριπλό «Χαίρετε» καταλήγει στο «χαίρετε, γυναίκες υμείς». Και αυτό το «χαίρετε» δεν ισχύει φυσικά μόνο για τις ακροάτριες της ομιλίας.
O Θεοφάνης στην ερμηνεία του για τα 11 εωθινά ευαγγέλια προβάλλει με περισσότερη ένταση από τον Θεοφύλακτο, ότι η Μαρία Μαγδαληνή και οι υπόλοιπες μυροφόρες έγιναν «τοις αποστόλοις απόστολοι» και «τοις κήρυξι κήρυκες». Η Μαρία Μαγδαληνή είναι κάτι περισσότερο από μυροφόρα, είναι «ευαγγελίστρια» και ως ευαγγελίστρια της χαρμόσυνης είδησης έγινε «χριστοφόρος». Σε αντίθεση με τον Θεοφύλακτο, ο οποίος στην παρουσίαση της Μαγδαληνής δεν επισημαίνει καθόλου την διαφορά ανάμεσα στην αγία ως πρότυπο διδασκάλων του θείου λόγου και της καινοδιαθηκικής απαγόρευσης διδασκαλίας, ο Θεοφάνης ρητά παραπέμπει στο πρόβλημα. Συνειδητά τίθεται απέναντι σε εκείνους τους θεολόγους, οι οποίοι αποφεύγουν να μιλήσουν για την αντίφαση της Καινής Διαθήκης, αφενός για τον μαρτυρημένο ευαγγελισμό των μυροφόρων και αφετέρου για την απαγόρευση διδασκαλίας, λέγοντας ότι οι γυναίκες δεν είναι «ευαγγελίστριαι» και «κήρυκες», ότι δεν «εδίδαξαν», αλλά «υπέμνησαν» στους Αποστόλους.
Ως επιχείρημα για το ότι δεν περιγράφει απλώς, όπως τα Ευαγγέλια, μια πραγματική αποστολική πράξη των μυροφόρων γυναικών, αλλά ενώ κατ’ επανάληψη αναγνωρίζονται ως «τοις αποστόλοις απόστολοι» και «τοις κήρυξι κήρυκες», ο Θεοφάνης συμπεριφέρεται κατ’ αρχάς με νηφαλιότητα: η απαγόρευση του Παύλου δεν υπήρχε την περίοδο της πρώτης ανακοίνωσης της ανάστασης. Μετά από αυτό το ιστορικό επιχείρημα εισάγει το κλασικό θεολογούμενο του «μακαρίου εγκλήματος» του γυναικείου γένους. Ακριβώς επειδή η προμήτωρ δεν δίδαξε καλά τον άνδρα στον παράδεισο, οι απόγονοί της θα έπρεπε να διδάξουν στους αποστόλους κάτι καλό.
Το ανθρώπινο πνεύμα ενσαρκώνεται, περνάει απ’ τα μαθήματα, κατεβαίνει τη σκάλα, μέχρι εδώ την κατεβαίνει στα πεδία-ξέρουμε ιστορικά-ασυνείδητα. Δεν έχει επίγνωση της πτώσης του. Κατεβαίνει λοιπόν κι όταν σιγά-σιγά αποκτάει ύλη και υλοποιείται και φθάσει στο τέλος, υλική συνείδηση-συνειδητό, τότε, έχοντας πλέον κατασταλάξει στη ζωή του ο άνθρωπος, έχει μπει στη διαδικασία της αποδέσμευσης, της συνειδητής αποδέσμευσης, της κάθαρσης, μετουσίωσης, μετάνοιας, ώστε να μπορέσει να εξαγιαστεί η ψυχή του, να παρθενοποιηθεί η ψυχή του, κι έτσι η εντός μας Μαρία, η ψυχή μας Μαρία μέσα μας, που παρθενοποιείται σαν αγνό κρίνο, τότε είναι σε θέση να κυοφορήσει Χριστό. Δηλαδή ο πνευματοσπινθήρας που έχει μέσα, αρχίζει πλέον να αναπτύσσεται μεσ’ τη φάτνη, μεγαλώνει. Και λαμβάνει χώρα η νέα γέννηση, η δεύτερη γέννηση που έλεγε ο Χριστός στο Νικόδημο και δεν καταλάβαινε τι του ’λεγε. Η γένεση άνωθεν, η Χριστογένεση. Τότε πεθαίνει η παλιά προσωπικότητα και γεννιέται μια νέα. Δηλαδή, αυτό που για τους παλαιότερους από εσάς πήρε χρόνια για να συμβεί, είναι η αρχή του δρόμου.
Το πνεύμα καταβαίνει μια ολόκληρη κάθοδο στην ύλη και φτάνει στο τέλος από εδώ, το κλειδί είναι η παρθενοποίηση της ψυχής του για να γεννηθεί Χριστός. Άρα το κλειδί το έχει η Μητέρα. Για να γίνει αυτό, πρέπει ο άνθρωπος να έχει αποκαταστήσει τη σχέση του με την ψυχή του, να χει αποκαταστήσει τη σχέση του με τη Θεία Μητέρα. Γιατί η ψυχή που φέρει είναι κομμάτι της. Γι’ αυτό είναι πρέσβειρα Εκείνη για κάθε ον. Δικαιωματικά. Και γι’ αυτό οι άνθρωποι οι οποίοι είτε μισούν τις γυναίκες, είτε έχουν πρόβλημα με τις γυναίκες, το οποιοδήποτε πρόβλημα έχουν, έχουν πρόβλημα να παρθενοποιηθεί η ψυχή τους
Όταν οι Χριστιανοί έσφαξαν την Υπατία, με ποια την αντικατέστησαν; Όμως η ασέβεια των Χριστιανών δεν σταμάτησε μονάχα στην φρικτή θανάτωση της λαμπρής αυτής μορφής, αφού η φήμη της ήταν τόσο διαδεδομένη ώστε ήταν αδύνατον να αποκρυφτεί η απουσία της. Το συνωμοτικό χριστιανικό μυαλό «έκλεψε» την αγία μάρτυρα των Εθνικών και την ενέταξε στο χριστιανικό αγιολόγιο. Παρατηρήστε πόσο μοιάζει ο βίος της Αγίας Αικατερίνης με αυτόν της Υπατίας:
Η Αγία Αικατερίνη καταγόταν από την Αλεξάνδρεια (ίδιος τόπος) από βασιλική οικογένεια (ο Θέων, ο πατέρας της Υπατίας ήταν φιλόσοφος, στην ίδια Σχολή) και φημιζόταν για την υπέροχη σοφία της και την χριστιανική της αρετή (δεν την αναφέρουν ως διδάσκαλο γιατί οι γραφές απαγορεύουν την διδασκαλία στις γυναίκες). Στις αρχές του 4ου αιώνα, απόλυτος άρχοντας της Αιγύπτου ήταν ο Μαξιμίνος ο αμείλικτος χριστιανομάχος ο οποίος κατά την παράδοση συγκάλεσε ένα συμβούλιο από 50 εθνικούς φιλοσόφους για να καταρρίψουν τα επιχειρήματα της Αικατερίνης (μία προς 50, αυτό και αν είναι ραβινική τερατολογία). Εκείνη όμως αν και 18(!) ετών τους μετέπεισε όλους και τους προσηλύτισε στην χριστιανική θρησκεία (ένας-ένας με τη σειρά έσκιζαν τα διπλώματά τους).
Στη συνέχεια ο Μαξιμίνος διέταξε να την θανατώσουν με τον βασανιστήριο τροχό, αλλά το φονικό όργανο έσπασε και τα κομμάτια του σκορπίστηκαν στον αέρα.
Η μνήμη της τελείται στις 25 Νοεμβρίου και είναι προστάτιδα των σοφών, των φοιτητών και των παρθένων (ακριβώς όπως θα ταίριαζε στην φιλόσοφο και διδάσκαλο Υπατία).
Στην ακολουθία την αναχώρησης ενός ανθρώπου θα έχετε ακούσει να ψάλεται «δίδαξόν με τα δικαιώματα μου». Τα Θεία δικαιώματα του ανθρώπου τα παρουσιάζει 2000 χρόνια μετά ο Πρωτοπόρος Δάσκαλος Ιωάννης στον άνθρωπο και έτσι η κλήση για την γυναίκα ψυχή στο Έργο την Δευτέρας Παρουσίας έχει και μια άλλη πτυχή που είναι η διεκδίκηση των Θείων Δικαιωμάτων της επί των Ιερών Μυστηρίων και της Θείας Χάριτος διότι για 2000 χρόνια στην γυναίκα απαγορεύτικε να μετέχει στα Άγια των Αγίων και στο Ιερό και να μυσταγωγεί.
Στις μέρες μας Πρωτοπόρες υποστάσεις σπάνε το κατεστημένο λειτουργώντας την Χάρη του Θεού, φανερώνοντας ότι δεν υπάρχει καμία διαφορά, καμία απόσταση και ότι ο άνθρωπος είναι ένας. Απόδειξη τούτου είναι η παράδοση της αγιογραφίας που έχουμε η οποία δεν είναι τυχαία. Όλοι οι αγιογράφοι τήρησαν κάποιους θα λέγαμε νόμους πνευματικής δεοντολογίας και έμειναν πιστοί σε κάποια μοτίβα για πάρα πολλούς αιώνες και έτσι φτάνει μέχρι τα χέρια μας η εικόνα της Αγίας Βαρβάρας η οποία κρατάει δισκοπότηρο καθότι μυσταγωγούσε, όπως μυσταγωγούσαν και άλλες γυναίκες στους πρώτους Χριστιανικούς χρόνους πράγμα το οποίο ξανά απαγορεύτηκε αργότερα με τοις συνόδους των εκκλησιών όπου έκαναν μάλιστα και συνέδριο για να αποφανθούν εάν η γυναίκα έχει ψυχή. Αυτά τα τραγικά λάθη του παρελθόντος καλούμαστε να καλύψουμε εμείς με την αγάπη μας σήμερα, με κατανόηση και αγάπη και με προσοχή ώστε να μην ξανά ενεργοποιηθούν στη συνείδηση του ανθρώπου σήμερα.
Στη Νέα Εποχή θα υπάρξει ισότητα των δύο φύλων και η ένωσή τους σε πνευματικές Μονάδες. Είναι το Έργο που αποκαθιστά τον Άνθρωπο Γυναίκα σαν Μητέρα Λόγο Θεοτόκο, καταθρυμματίζοντας κατεστημένα και περιορισμούς αιώνων. Αυτήν την περίοδο μέχρι το 2000 περίπου, εκτυλίσσεται το Προδρομικό στάδιο του Έργου της Δευτέρας Παρουσίας. Έργο προετοιμασίας του Ανθρώπου, ώστε να μπορέσει να δεχθεί εντός του το Φως που διαχέεται στον πλανήτη Γη. Έργο Καθάρσεως, Μετάνοιας και Μετουσίωσης που διανοίγει τους εξωτερικούς και εσωτερικούς δρόμους του Ανθρώπου καθαρίζοντας τους αγωγούς φωτός του.

ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΥ ΙΩΑΝΝΗ

Ευαγγελίζεται ο Λόγος την ψυχή. Η Παρθένα Ψυχή, η ψυχή του ανθρώπου που ζητάει να απελευθερωθεί μέσα στο Φως και στην Αγάπη, δέχεται το μήνυμα του Λόγου με Άγγελο στην ψυχή του, ότι γεννιέται ο Λόγος. Στην κυριολεξία είναι σαν να ηχούν καμπάνες, αυτές της ειρήνης και του Φωτός μέσα μας και ηχούν από τη γέννηση του Χριστού, από την μέρα που ο Λόγος Άγγελος παρουσιάστηκε στην Παρθένο Μαρία και της ανήγγειλε την γέννηση του Λόγου, αυτός ο Λόγος, αυτός ο Άγγελος διαχέεται στις καρδιές μας. Και ο Λόγος γεννιέται μέσα μας και η χαρά, η διάχυση του Λόγου, της γέννησης του Λόγου πολλαπλασιάζεται με τη συμμετοχή του ανθρώπου και την ένωσή του με την μία Ψυχή, την Παρθένα Ψυχή, την Θεία την Άγια την Μητέρα και βιώνει έτσι την ενότητά της και την διάχυσή της μέσα στην Δημιουργία του Πατέρα Θεού.
Ο Λόγος Αυτός, η Αγάπη Αυτή σήμερα πλέον διαχέεται και κρούει πιο έντονα την ακοή των ανθρώπων, ώστε να αντιληφθούν, να δεχθούν και να βιώσουν την γέννηση του Λόγου μέσα τους και δεν είναι τυχαίο που με την σημερινή ημέρα γιορτάζουμε την ελευθερία του ανθρώπου από κάθε ζυγό, γιατί ο άνθρωπος μέσα στον Λόγο και την γέννηση του Λόγου ελευθερώνεται, απελευθερώνεται κατά Χάριν, γιατί ουδείς άξιος. Το άπειρο Έλεος, η Αγάπη, ο Χριστός γεννιέται και ανασταίνει τον άνθρωπο που Είμαστε. Ας είναι ευλογημένη η μέρα αυτή, το Μυστήριο αυτό που θα τελεστεί μες στις καρδιές μας, μέσα στο Είναι μας, αυτή η Χάρη που παρέχεται ώστε να αναδυθούμε και να αναγνωρίσουμε την Μία Υπόσταση που Είμαστε, να καταδειχθεί διά Λόγου και δια πράξεως και να διαχυθεί σε κάθε αδελφό μου που ζητάει την Αγάπη, να λάβει, μέσα από το Έλεος, μέσα από την Χάρη, λαμβάνει ο άνθρωπος και μέσα από αυτή την Αγάπη ανασταίνεται και ανασταίνει τα πάντα γύρω του.
Την σημερινή εποχή αυτή η Ανάσταση που τελείται είδη στους ανθρώπους, που αποδέχτηκαν την καταγωγή τους και τον προορισμό τους, την σημερινή ημέρα ο ήχος και οι καμπάνες της Ανάστασης διαχέονται και θα διαχυθούν μέσα από το Μυστήριο Αυτό σε όλη τη χώρα Μου, σε όλες τις χώρες που είναι χώρες Μου, σε όλο τον άνθρωπο που επιθυμεί την απελευθέρωσή του όπου και αν βρίσκεται, σε όποια κατάσταση και αν βρίσκεται. Ψυχές αιώνιες, Ψυχή μου Αιώνια, Ψυχή του ανθρώπου θα διαχυθεί μέσα από το Φως και την Αγάπη, μέσα από το Μυστήριο της Αγάπης, γιατί κανείς μας δεν γνωρίζει τι είναι ακριβώς η Αγάπη, θα διαχυθεί και θα μας ποτίσει και θα ενδυναμώσει τις αρετές μας, θα μετουσιώσει τα πάθη μας. Ευλογημένη να είναι η Ενότητα και η Αγάπη η επικράτησή της στο Είναι μας, Εντολή και Θέλημα του Πατέρα μας να ενωθούμε και να βιώσουμε την ειρήνη, την αρμονία, να ακούσουμε τον ήχο της Δημιουργίας Γενηθήτω το Φως, Γενηθήτω ο Άνθρωπος Λόγος Ιωάννης Χριστός Μητέρα, Αμήν.
Εμβαπτίζω τις υποστάσεις σας, τα ονόματά σας, τα πνεύματα και τις ψυχές σας, εντός του ποτηρίου της Ζωής και ευαγγελίζω εντός σας το Θείο Άπειρο Πανανθρώπινο Μήνυμα, το οποίο καλείστε να πραγματώσετε και να φανερώσετε εφ’ απάσης της Ανθρωπότητας, ως Ένα μαζί Μου. Ευαγγελίζω μέσα στο νου, μέσα στην καρδιά, μέσα στην συνείδησή σας, μέσα στα κέντρα σας όλα τον Ιωάννη Λόγο, ίνα αποδεχθείτε την Ουσία Αυτού και διαχειριστείτε Αυτή, ως άξιοι συνεχιστές Του επί της γης, φανερώνοντας αυτά που Εκείνος φανέρωσε ως άνθρωπος και ως Θεός και ακόμα περισσότερα.
Πάτερ, ευλογώ τη στιγμή που εντυπώθηκε στο χωρόχρονο το Χαίρε Κεχαριτωμένη ο Κύριος μετά Σου και τον ενεργοποιώ στον παρόντα κύριο χωρόχρονο, να λάβει κάθε ψυχή τη μήνυμα το ζωντανό του Χαιρετισμού και της καλής Αγγελίας ότι ο Λόγος όχι μόνο είναι μαζί μας, αλλά μέσα μας. Την περίοδο αυτή καλώ εσένα γυναίκα ψυχή που ετίμησα με την ευλογία Μου, να φανερώσεις την μαρτυρία Μου της Παρουσίας του Λόγου εντός Σου, ελευθερώνοντας την τιμή που άφησε ως Θεία Παρακαταθήκη η ίδια η Θεία Μητέρα επί της γης κατά την Πρώτη Παρουσία. Είναι η σειρά σου να φανερώσεις την μαρτυρία σου αγαπημένη μου ψυχή γυναίκα, Άπειρη Μητέρα, Άπειρη χωρίς Όνομα μέσα από τις Άπειρες μορφές, Μητέρα με τις Άπειρες Μορφές, αγαπημένη μου, σε Εσένα καταθέτω το είναι μου, το παραδίδω.
Γιατί ακόμα περισσότερα από όσα Εγώ εκδήλωσα επί της γης εσείς μπορείτε να εκδηλώσετε, εσείς μπορείτε να μεταφέρετε, εσείς μπορείτε να πραγματώσετε στον πλανήτη Γη, χωρίς να εντρυφήσετε σε καταστάσεις και να εισχωρήσετε σε αγωγούς της ανθρώπινης διάνοιας ή του ανθρώπινου εγώ σας, αλλά αναδεικνύοντας την Εγώ Ειμί Παρουσία του Λόγου, που εντός σας βρίσκεται καθηλωμένη και απροετοίμαστη ακόμα.
Είστε οι φορείς Μου, είστε οι Λόγοι Μου, είστε τα Πνεύματά Μου και οι Ψυχές Μου. Ετσι σας βλέπω, έτσι σας αντικρίζω, έτσι προσπαθώ να εκδηλωθώ και να φανερωθώ από εντός σας και έτσι την ώρα αυτή και κάθε ώρα της γήινης διαδρομής σας, θέλω να βλέπετε τους εαυτούς σας. Και μέσα από αυτούς τους αγωγούς της Γνώσης και της Επίγνωσης, ον Εγώ σας έχω δώσει, να πράττετε και να εφαρμόζετε τους Νόμους και τις Λειτουργίες της Χριστοποίησης και της Θέωσής σας. Αποτυπώνω εντός σας, την εκδήλωσή Μου αυτή ως εκδήλωση Πύρινη, Αναλλοίωτη, ως εκδήλωση παροχής Φωτός και Αγάπης, Ευλογίας και Χάρης, ικανή να επαναφέρει και να επαναπροσδιορίσει την στάση του καθενός σας στην Μαθητεία την οποία έχετε και στην εκδήλωση, την οποία πρέπει να παρουσιάσετε και να φανερώσετε επί της γης.
Ενώνω πάντες μαζί Μου και διοχετεύω προς όλους την προστασία Μου να σας διακατέχει και να σας ακολουθεί σε κάθε σας βήμα, ό,τι και αν κάνετε πάνω στην γη. Να είστε ευλογημένοι και πάντα δυνάμενοι να μεταφέρετε την Ένωσή σας και την Ταύτισή σας μετά του Λόγου. Να είστε ευλογημένοι για να μπορέσετε να βγάλετε εις πέρας το Θείο Προορισμό σας, για να καταστείτε ικανοί φορείς της Χάρης και της Ευλογίας την οποία λάβατε επί της γης.
Πάτερ. Ευαγγελίζονται οι Ουρανοί, ευαγγελίζεται το είναι του Ανθρώπου το χαρμόσυνο μήνυμα. Ας ευαγγελιστεί και ο Άνθρωπος της γης το μήνυμα της ειρήνης της δικής Σου, όπως το Θέλημά Σου ορίζει και όχι όπως θέλει ο Άνθρωπος της γης. Καθώς Εσύ υψώνεις το Μυσταγωγό Σου Πατέρα, ομοίως ύψωσε τον Άνθρωπο, ομοίως ύψωσε τις ψυχές σε αναβιβασμό, σε Χριστογέννεση, Χριστοπαρουσία, Χριστοζωή και Ανάσταση. Το Μυστήριο ετούτο Πατέρα, μέσα στο είναι των αδελφών μου ευλογώ, να οδηγήσει σε διάνοιξη πνευματική και σε διεύρυνση συνείδησης.
Υψώνω το Ποτήριο τούτο Πατέρα το Ένα, ότι Εσύ ένωσες τα δύο σε Ένα, μέσα μου, μέσα στην καρδιά του Ανθρώπου. Ομοίως ας υψωθεί και η ψυχή του Ανθρώπου, η οποία θύεται υπέρ των πολλών. Ευλογώ τον Ένα και Μοναδικό κόκκο του σίτου που θύεται κάθε μέρα, για να φέρει πολλά. Τούτος ο οίνος, το δικό Σου Αίμα Άπειρε Διδάσκαλε του είναι μου και τούτος ο άρτος, το δικό Σου Σώμα, ας καταστεί το δικό μας, ότι εγώ και Εσύ είμεθα Εν. Εναποθέτω την ευλογία Μου και το χέρι Μου στο στήθος σου Άνθρωπε, στην καρδιά σου, στη ψυχή σου και σε ευλογώ να καταστείς Λόγος επί της γης. Αμήν. Αμήν. Αμήν. Αμήν. Αμήν. Αμήν. Αμήν.

ΟΜΙΛΙΑ Γ. ΚΛΕΙΔΑΡΑ