ΟΜΙΛΙΕΣ ΠΑΝΑΡΚΑΔΙΚΗ 28/5/17 "ΑΝΔΡΑΣ-ΓΥΝΑΙΚΑ-ΠΑΙΔΙ ΦΙΛΙΑ-ΕΡΩΣ-ΑΓΑΠΗ"

ΙΕΡΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΠΡΟΣΩΠΟΥ

Το κλειδί είναι η ιδέα για το «πρόσωπο»

Η προσπάθεια του ανθρώπου για την εδραίωση μιας ενιαίας οντολογίας, απ' όπου θα απέρρεαν οι απαραίτητοι ορισμοί ιεράρχησης των αξιών (αρετών) του κοινωνικού και ατομικού όντος, καταλήγει πάντα, με ελάχιστες εξαιρέσεις, στην άνευ όρων υποταγή του ατομικού στο κοινωνικό ον. Δηλαδή, στην αποδοχή μιας δεσπόζουσας άποψης, η οποία υποτάσσει το ατομικό Είναι και συνακόλουθα το Είναι των υπολοίπων όντων του κόσμου, στο κοινωνικό ον. Το θεμελιώδες οντολογικό ερώτημα που τίθεται στις κρίσιμες ιστορικές καμπές μπορεί να αναχθεί στη μορφή: ποιος είναι ο δημιουργός του νοήματος, ποιος είναι ο κύριος δημιουργός της ιστορίας και του πολιτισμού, το ατομικό ή το κοινωνικό ον; Έκβαση της οποίας θα καθορισθεί ο ορισμός του ανθρώπου.

Συνήθως, η εκλογή του ενός σημαίνει ταυτόχρονα και τον υποβιβασμό του άλλου σε μη-όν.

Η πόλις αποτελεί την πρωταρχική εκδήλωση ενός φαινομένου στον ελλαδικό χώρο, το οποίο αποκαλείται σήμερα κοινοτισμός. Στα πλαίσια της κοινότητας το άτομο και η κοινωνία αποτελούν συμπληρωματικές όψεις της ανθρώπινης ύπαρξης. Η κοινότητα για να υπάρξει ως τέτοια χωρίς να κινδυνεύει να ολισθήσει είτε προς την κατεύθυνση της ανταγωνιστικής ατομιστικής ασυδοσίας, είτε προς αυτήν του ισοπεδωτισμού και της μαζοποίησης, πρέπει να παράξει μια εξισορροπητική οντολογική σταθερά: το ΠΡΟΣΩΠΟ.

Πρώτη ύλη του προσώπου αποτελεί το άτομο. Το άτομο είναι από τη φύση του κάτι απρόσωπο –όλοι είμαστε άτομα. Στην κλασική Ελλάδα το απρόσωπο άτομο εισάγεται στη διαδικασία αναβάθμισής του και ταυτοποίησής του σε πρόσωπο.

Αυτό επετεύχθη μέσω της εκπαίδευσής του και της ανάληψης από αυτό αντίστοιχων ευθυνών, ως προς τις ζωτικές λειτουργίες της κοινωνίας (θεσμοί). Αυτή η εκπαίδευση και η ανάληψη ευθυνών οδηγούν σε μία άνευ προηγουμένου διεύρυνση του περιορισμένου ατομικού ορίζοντα. Η κοινότητα δεν αντιμετωπίζει το άτομο μηχανιστικά και αδιάφορα, ως μελλοντικό ιδιώτη, αλλά επενδύει σ’ αυτό ως αναντικατάστατο συστατικό της. Απ’ την άλλη η ίδια δεν αντιμετωπίζεται από το πρόσωπο σαν ένα πεδίο ωφελιμιστικής δράσης, αλλά σαν μια προσωπικής σημασίας υπόθεση. Μ’ αυτόν τον τρόπο, το πρόσωπο πραγματώνει την αυτοσυνείδηση ως την πιο προηγμένη μορφή της κοινωνικής συνείδησης.

Το πρόσωπο είναι το σημείο συνάντησης και σύνθεσης ατόμου και κοινωνίας και επίσης το σημείο εκκίνησης της ενσυνείδητα και αυτόβουλα κατευθυνόμενης πολιτισμικής δραστηριότητας. Επιπλέον, το πρόσωπο αποτελεί μια σχέση ανάμεσα στο άτομο και στην κοινωνία, από την ποιότητα της οποίας εξαρτάται όχι μόνο το πολιτισμικό της αποτέλεσμα, αλλά η ίδια η συνοχή της. Οποιαδήποτε διαταραχή αυτής της σχέσης οδηγεί διαπιστωμένα, είτε σε κοινωνίες γενικευμένης επιθετικής ιδιώτευσης, είτε σε κοινωνίες συγκαλυμμένου ολοκληρωτισμού και γενικευμένης αμυντικής ιδιώτευσης.

Σε μια αρχαία ελληνική Πόλη το άτομο έτρεφε τη συλλογικότητα. Ενώ στην περίπτωση ενός ανθρώπινου κοπαδιού, ή όχλου συμβαίνει το αντίθετο: η ομαδική ισχύς δυναμώνει (φανατίζει) τα ελλειμματικά άτομα.

Στην ελληνική σκέψη και ιδιοσυγκρασία, άτομο και κοινωνία ανέπτυξαν τη σχέση του ειδικού προς το γενικό μ’ έναν άνευ ιστορικού προηγούμενου τρόπο: Ανακαλύπτουμε εδώ πράγματι ένα χαρακτηριστικό ειδικό της ελληνικής κουλτούρας. Συνίσταται στη συνένωση μιας συγκεκριμένης μορφής και μιας αφηρημένης σημασίας κατά τρόπο ώστε αυτά τα δύο να συμπίπτουν όσο το δυνατόν περισσότερο.

Η βεβαιότητα, η αυτοπεποίθηση και το γαλήνιο φως που αντινοβολούν οι αρχαιοελληνικές, γλυπτές μορφές είναι η νικηφόρα κατάληξη ενός μακραίωνου και οδυνηρού αγώνα, από τον οποίο εξήλθε νικητής η απελευθερωμένη, ανθρώπινη ύπαρξη και το πρόσωπο.

– Η αρχαία τραγωδία έχει ως καμβά την υπερατομική μοίρα, αλλά η ρήξη με το Ιερό, που αποτελεί το δεσπόζον θέμα της παραπέμπει, κατά τρόπο συγκλονιστικό, στο αίτημα της ύπαρξης να αναγνωρισθεί ως ελεύθερη οντότητα, η οποία φέρει ακεραία την ευθύνη των πράξεων της.

Στην αρχαία τραγωδία δεν αγωνιά το προσωπείο, αλλά το πρόσωπο της νεογέννητης ύπαρξης.

– Τέλος, η μετάβαση από την επική ποίηση, η οποία παρά τα διάσπαρτα ρήγματα στην ομηρική ποίηση προτάσσει το φυλετικό αξιακό σύστημα, στην ποίηση του Πίνδαρου και της Σαπφούς με σαφή μετατόπιση από την συλλογική περιπέτεια σε κείνη της μεμονωμένης, ατομικής ύπαρξης, οριοθετεί την εποχή της εμφάνισης του ατόμου ως κέντρου αναφοράς του πολιτισμού.

Απ’ αυτή την ιστορική στιγμή και μετά ο δυτικός πολιτισμός δεσμεύεται για τον τρόπο των κοινωνικών αλλαγών, αυτές νομιμοποιούνται μόνο όσο παραπέμπουν στον καθαυτό τρόπο του Λόγου για την σύσταση του νοήματος, δηλ. του πολιτισμού: τον διάλογο.

Η άποψη ενισχύεται από ένα κεντρικό και θεμελιώδες ιστορικό και πολιτικό γεγονός: από μια ιστορική και πολιτική κρίση. Η εμφάνιση της φιλοσοφίας σχετίζεται άμεσα με το ιστορικό και πολιτικό γεγονός του αιτήματος ανεξαρτησίας των αποικιών από την μητρόπολη (την μητέρα-πόλη): οι αποικίες πολέμησαν με την φιλοσοφία την θρησκεία (τα θρησκευτικά συντάγματα), που νομιμοποιούσαν την εξάρτηση. Η αμφισβήτηση της μητρόπολης, στο πνευματικό επίπεδο, εσήμαινε την αμφισβήτηση της ιερότητας της εξάρτησης, κι αυτή την τελευταία αντιπροσώπευε η θρησκεία. Με άλλα λόγια η εμφάνιση της φιλοσοφίας συνδέεται με το αίτημα της αυτοδιάθεσης. Αυτοδιάθεση τίνος; Της αυτοδιάθεσης μιας νέας κοινότητας, η οποία θέλει να αποφασίζει για τον εαυτό της σύμφωνα με τις επιθυμίες των πολιτών της, ως ανεξαρτήτων και αυτοβούλων όντων.

Το θεμελιώδες πρόβλημα του προσώπου και η Χριστιανική κοσμοθεώρηση

Στις φυλετικές (συγγενικές) κοινότητες απουσιάζει κατά κανόνα ακόμη και αυτή η ίδια η έννοια του ατόμου, το οποίο κυριολεκτικά συγχωνεύεται και αφομοιώνεται στη φυλετική κουλτούρα. Όσο πιο συνεκτική είναι η φυλετική κοινότητα, τόσο περισσότερο βαραίνει η συγγενική κουλτούρα, ως παντοδύναμη έκφραση του «συλλογικού» όντος, με αποτέλεσμα το άτομο να συρρικνούται σε μια μονοδιάστατη, δομική μονάδα, η οποία πολλές φορές φτάνει στο σημείο να θυσιάζεται στο όνομα και προς «όφελος» της κοινότητας ή του «συλλογικού» όντος. Ο απόηχος αυτής της φυλετικής στάσης ακούγεται μέχρι τις μέρες μας στην μεσσιανική της πλέον εκδοχή: «Υμείς ουκ οίδατε ουδέν, ουδέ διαλογίζεσθε ότι συμφέρει ίνα εις άνθρωπος αποθάνει υπέρ του λαού και μη όλον το έθνος απόλυται» (Ιωάν. 11, 50).

Αυτή είναι η επικρατούσα ως σήμερα γραμμή σκέψης του, δηλαδή του Καϊάφα.

α. Η προχριστιανική, αριστοκρατική δομή, η οποία συνεχίζει την πυραμιδική οργάνωση της φυλετικής κοινωνίας σε τροποποιημένη μορφή, ταξινομεί τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα, τους μη-προνομιούχους (ιεραρχικά, εξουσιαστικά, συγγενικά, οικονομικά, κ.λπ.) ως απαξία. Τους ονομάζει proles και τους αναθέτει την παραγωγή απογόνων και την παραγωγή-απασχόληση στα «βάναυσα» επαγγέλματα. Η κοινωνική δομή ιεραρχείται πάνω στη βάση της κληρονομικής, αιματοσυγγενικής θέσης των οικογενειών μέσα στην κοινότητα. Η ιεράρχηση των γενών-οικογενειών, που μετατρέπεται σε κοινωνική ιεράρχηση, νομιμοποιείται θρησκευτικά και παραπέμπει στον ιδρυτή-αρχηγό της φυλής. Η νομιμοποίηση αυτής της πράξης μεταβίβασης ή κληρονομικής διαδοχής, γίνεται όχι πλέον θρησκευτικά (δηλ. ιερά) αλλά νομικά: ωστόσο, η βάση του σύγχρονου κληρονομικού δικαίου παραμένει αμετακίνητα αιματοσυγγενική. Δηλ. αναγνωρίζει έστω και σιωπηρά την ιερότητα της αιματοσυγγένειας.

β. Στα μέσα περίπου της τελευταίας, προ Χριστού, χιλιετίας, η ελληνική σκέψη θα αμφισβητήσει την κοινωνική δομή που προέρχεται από την αιματοσυγγένεια. Οι πολίτες εξ ορισμού είναι κάτοχοι μιας κοινής ιδιότητας: είναι μέλη της Πόλης. Όχι ίσοι, αλλά με ίσα δικαιώματα. Με άλλα λόγια, η ισότητα των ατόμων ως κοινωνικών όντων θεμελιώνεται στην εξίσου συμμετοχή στην πόλη, και όχι στην εξίσωση των ατομικών όντων: θεμελιώνεται στην ελευθερία χρήσης και διάθεσης αυτής της συμμετοχής. Τα άτομα δεν είναι ίσα ούτε ισοδύναμα: τα άτομα είναι αναγνωρισμένα, διαφορετικά, αυτεξούσια και ελεύθερα (=αποδεσμευμένα από τα φυλετικά δεσμά), είναι πρόσωπα. Η θέση μέσα στην νέα κοινωνική τάξη δεν συντηρείται κληρονομούμενη, αλλά αποκτάται. Η αιματοσυγγενική ιδιότητα παραχωρεί την θέση της στην πολιτική ιδιότητα: την ισότητα απέναντι στους νόμους και την Πολιτεία.

γ. Με την έλευση του Χριστιανισμού, ολόκληρη η κοινωνική τάξη (ο κοινωνικός κόσμος) καταχωρείται ως απαξία, με επακόλουθο την κατάργηση κάθε διάκρισης σε προνομιούχους και μη. Η διάκριση με αιματοσυγγενικά (ή άλλα) κριτήρια σε προνομιούχους και μη, και συνεπώς και η διάκριση σε προνομιούχες και μη εργασίες, απορρίπτεται. Με τον χριστιανισμό διατυπώνεται το μεγάλο κήρυγμα κατάργησης των κοινωνικών δομών και της κοινωνικής πυραμίδας:

«Ουκ ένι Ιουδαίος ουδέ Ελλην. Ουκ ένι δούλος ουδέ ελεύθερος»

(Προς Γαλατάς 3, 28).

Σύμφωνα με το νέο κήρυγμα, όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι, ανεξαρτήτως καταγωγής, φυλής, θέσης, ή ασχολίας. Το θεμέλιο αυτής της ισότητας όλων των ανθρώπων (και των εργασιών-ασχολιών) θεμελιώνεται στην ισότητα των ανθρώπων έναντι του Θεού και της Θείας χάρης, η οποία απορρίπτει οποιαδήποτε διάκριση με εγκόσμια κριτήρια: οικονομικά, φυλετικά, συγγενικά, τίτλων, ικανότητας, δύναμης κ.λπ. Με την χριστιανική διδασκαλία γίνεται το μεγάλο βήμα διάλυσης της φυλετικής κουλτούρας, και της συγκρότησης κοινωνικών δομών, οι οποίες απορρέουν απ' αυτήν. «Εκλεκτοί» δεν είναι πλέον οι προνομιούχοι με φυλετικούς όρους (αιματοσυγγενικά-κληρονομικά δικαιώματα), αλλά με όρους συμμετοχής στην Θεία Χάρη, έναντι της οποίας είναι όλοι ίσοι.

Τόσο η κοινωνική πυραμίδα, όσο και η ταξική διαίρεση συνιστούν θεμελιώδη κοινωνική αντίφαση, στο μέτρο που η ύπαρξη τους δεν νομιμοποιείται, δεν επικυρώνεται ηθικά. Η θεμελιώδης αυτή αντίφαση του Δυτικού πολιτισμού: κοινωνική πυραμίδα και ταξική διαίρεση, που απορρίπτονται θρησκευτικά, καθιστά τις τάξεις παράνομες.

Έτσι και ο Παύλος γράφει «βλέπω μεν γαρ άρτι δι’ εσόπτρου εν αινίγματι, τότε δε πρόσωπο ως πρόσωπο» (Α΄ προς Κορινθίους επιστολή, 8, στίχος 2). Η φράση πρόσωπο με πρόσωπο είναι τελετουργικός τύπος των παγανιστικών μυστηρίων. Στις Βάκχες διαβάζουμε: «Μου έδωσες τα μυστήρια πρόσωπο με πρόσωπο». Ο ίδιος ο Ιουστίνος ο μάρτυρας σχολαστικός χριστιανός λέει: «Ο στόχος του ανθρώπου είναι να δει το Θεό πρόσωπο με πρόσωπο». Ο ίδιος ο Πλάτων περιγράφει πως, στο ναό της πραγματικής γης η οποία υπάρχει μόνο στον κόσμο των ιδεών, στον οποίο η γη είναι μόνο μια εικόνα, η επικοινωνία με τους θεούς γίνεται πρόσωπο με πρόσωπο. Ο ίδιος ο Ιησούς είχε πει: «Εκείνος που εώρακε τον Υιό εώρακε τον Πατέρα».

Αναβαπτίζοντας την κλασσική ελληνική πολιτική σκέψη στη Χριστιανική Πίστη, ο βυζαντινός κόσμος ήθελε να είναι εικόνα της ουράνιας Πολιτείας, της άνωθεν ιεραρχίας. Γι’ αυτό ο Βυζαντινός ένιωθε ότι βρίσκεται στην αρμόζουσα θέση. Χάρη σ’ αυτήν την αντίληψη, η Βυζαντινή Αυτοκρατορία κατόρθωσε να βρίσκεται στο επίκεντρο ιδιαιτέρως σημαντικών ιστορικών εξελίξεων χωρίς να μετατρέπεται σε ανδρείκελο της ιστορικής ανάγκης και διατήρησε την πολιτισμική ταυτότητα της επί περισσότερα από χίλια χρόνια παρά τις συχνές μεταβολές των εδαφικών και των πληθυσμιακών χαρακτηριστικών της. Όμως, πρέπει να επισημάνουμε ότι, όταν οι Βυζαντινοί ζήτησαν να εγκαταστήσουν με πολιτικά μέσα την ουράνια Πολιτεία επί γης, δηλαδή όταν έπαυσαν να θεωρούν τη Βασιλεία των Ουρανών ως την ανέκπτωτη σε πράξη αρχή που οφείλει να εμπνέει την πολιτική πράξη και θέλησαν να την καταστήσουν πρακτικό πολιτικό σύστημα, τότε προκάλεσαν δύο εξελίξεις που καταδίκασαν τον βυζαντινό κόσμο σε θάνατο: η πρώτη είναι η ανάπτυξη του κράτους-πρόνοιας που θεμελιώνεται στην πεποίθηση ότι το άτομο –πλην σπανιότατων εξαιρέσεων– είναι ανίκανο να επιβιώσει υπό καθεστώς ελευθερίας και γι’ αυτό η ζωή του πρέπει να ρυθμίζεται σχεδόν ολοκληρωτικά από το κράτος, και η δεύτερη είναι η κοινωνική ακαμψία, έκφραση της οποίας είναι και η ανάπτυξη μιας τεράστιας και δυσκίνητης γραφειοκρατίας.

Όταν το νόημα της ιστορικής δράσης δεν είναι κι αυτό ιστορικό ζήτημα, τότε αφήνει τον άνθρωπο να δημιουργεί νέα ιστορικά μορφώματα τον παραπέμπει συνεχώς σ’ ένα «αεί» που τον υπερβαίνει κι έτσι τον σώζει από τον μηδενισμό και την υποταγή της ύπαρξης του σε ιστορικές ανάγκες. Το αντίθετο –όπως έχουμε ήδη επισημάνει– συμβαίνει όταν το νόημα της ιστορικότητας εκπέσει σε πρακτικό ζήτημα: τότε, αποβαίνει ένας εγκλωβισμός του φαντασιακού.

Ο Χριστιανός δεν ζει με τελικό σκοπό την ιστορική καταξίωση αλλά τη θέωση δια των ακτίστων ενεργειών του Θεού. Αρνούμενη το δόγμα περί ακτίστων ενεργειών του Θεού και προσεγγίζοντας νομικίστικα τη Χριστιανική Πίστη, η Δύση κατάργησε τη σημασία της ύπαρξης και περιόρισε τα πράγματα στη «σημασία» που έχει η σειρά των πράξεων, οι οποίες ως διαδικασία τείνουν προς ορισμένο σκοπό τάξης ιστορικής. Υπ’ αυτές τις πνευματικές προϋποθέσεις, νήπιοι όντες –αφού είναι αποκομμένοι από την πηγή της σημασίας– οι άνθρωποι της Δύσης επιχειρούν να διαχειριστούν το μηδέν, ενώπιον του οποίου τους οδηγεί η πνευματική τους ασημαντότητα, με το να παίξουν διάφορα παίγνια δύναμης, έτσι, προσπαθούν να αντικαταστήσουν το κενό Αλήθειας με διάφορες φαντασιακές κατασκευές που συνθέτουν τον οικουμενισμό και τη «νέα εποχή» και προσπαθούν να γίνουν ιστορικά σημαντικοί μέσω της πολιτικής και οικονομικής δύναμης, η οποία αποτελεί τη θεότητα της παγκοσμιοποίησης.

Τα πρόσωπα μόνο σε σχέση με τον Χριστό-Λόγο-Θεάνθρωπο –δηλαδή σε αναφορά προς την πηγή της σημασίας– μπορούν να αποτρέψουν τη βύθιση της ύπαρξης τους στην ασημαντότητα και με τη θέληση τους να βρουν και να πραγματώσουν τον αληθινό εαυτό τους. Συμπερασματικώς, προκύπτει ότι το αίτημα της κοινωνικής αλλαγής προς το καλύτερο ανάγεται στο αίτημα της αλλαγής των ανθρωπίνων συνειδήσεων, ώστε μέτρο της κοινωνίας να μην είναι φαντασιακές κατασκευές διαφόρων ολιγοπωλίων δύναμης αλλά ο Λόγος του Θεού.

Το πρόβλημα του δυτικού πολιτισμού είναι ότι στερείται εσχάτου νοήματος, διότι σε κάθε ιστορική πράξη ο Δυτικός βλέπει ιστορικές σκοπιμότητες και αρνείται να αναφέρει την ιστορική δράση του σ’ έναν σκοπό υπεριστορικό. Ο Δυτικός δρα ιστορικά με ορίζοντα τη χρησιμοθηρία και όχι τη θέωση. Ελείψει λοιπόν μέτρου υπερβατικού, η δυτική κοινωνία είναι αναγκαστικά κοινωνία ρηγμάτων τα οποία δεν μπορούν να ενωθούν αλλά μόνο να συμβιβαστούν. Και γι’ αυτό όλα επιτρέπονται στο όνομα της ιστορικής ανάγκης:

Όμως, «Ουκ οίδατε ότι ναός Θεού έστε και το πνεύμα του Θεού οικεί εν υμίν;» (Κορινθ. Α' 3). Το ατομικό Είναι τελειούται μέσα στην θέωση του ατόμου, με την εν πλήρη ελευθερία εξομοίωση προς το θείο: «έκαστος ίδιον χάρισμα έχει θεού» (Κορινθ. Α’ 7), και «μηδείς πειραζόμενος λεγέτω ότι από Θεού πειράζομαι, ο γαρ Θεός απείραστος εστί κακών, πειράζει δε αυτός ουδένα. έκαστος δε πειράζεται υπό της ιδίας επιθυμίας εξελκόμενος και δελεαζόμενος» (Ιακώβου Ι).

Για την χριστιανική οντοθεολογία (δογματική), η κοινωνία, η ιστορία και ο πολιτισμός ταξινομούνται ως εγκόσμια τάξη, ως εγκόσμιο περιβάλλον και κυρίως ως πεπτωκός Είναι, απέναντι στο οποίο ορθώνεται ο προς θέωση άνθρωπος.

Ολόκληρο το οντοθεολογικό (δογματικό) σχέδιο του χριστιανισμού αδυνατεί να ξεπεράσει την βασική αντίφαση: πώς συμβιβάζεται η απόλυτη προτεραιότητα του ατομικού Είναι, δηλ. η ελευθερία της ανθρώπινης ύπαρξης και το αυτεξούσιο, με την πανταχού παρούσα θεϊκή υπόσταση, τον Θεό ως παντοδύναμο κριτή, νομοθέτη και δημιουργό του κόσμου; Ποια είναι τα περιθώρια της ελευθερίας της ύπαρξης μέσα σ' ένα κόσμο σχεδιασμένο, επιτηρούμενο και απόλυτα εξελεγχόμενο από την θεία βούληση ή την θεία πρόνοια; Η αντίφαση αυτή, επιτείνεται αν ληφθεί υπόψη ότι η ανθρώπινη ύπαρξη χρεώνεται αυτοδικαίως το προπατορικό αμάρτημα, ταυτόχρονα με την έλευση του στον κόσμο, από το οποίο οφείλει πρωτίστως να απαλλαγεί εξαγνιζόμενος.

Αδυνατούν να ανταποκριθούν στο αίτημα της ηθικής αυτονομίας των ατόμων και αδυνατούν να αναγνωρίσουν προβάδισμα στο υποκειμενικό βίωμα και στην προσωπική σχέση έναντι θρησκευτικών τύπων. Η γνήσια πίστη δεν οδηγεί απλώς στην υπακοή αλλά αποτελεί τρόπο ύπαρξης (όπως η αναπνοή), δηλαδή συνυφαίνεται με το βίωμα.

Το κλειδί για τη θεραπεία του πεπτωκότος ανθρώπου είναι η ταύτιση του γνωμικού θελήματος (του θελήματος) με το θέλημα του Θεού.

Πρέπει να απαλλάξουμε το θείο Εγώ από τον εγωισμό μας όσο και τον Χριστό που φέρουμε μέσα μας από τον Χριστιανισμό μας.

Ο επικρατών σχολαστικός εξωτερικός Χριστιανισμός δεν είναι παρά το μισό, το ακρωτηριασμένο σώμα της αρχαίας ελληνικής σκέψης. Ακρωτηριασμός, όχι μόνο του προχριστιανικού (ελληνικού) πνεύματος, αλλά και της ίδιας της ύπαρξης, στο βαθμό που αποκρύβει την «άλλη» πλευρά του ανθρώπου. Διαγράφει την κοινωνική συνθήκη και χαρακτηρίζει τα πάθη (ψυχής και σώματος) του ανθρώπου (το μισό της ύπαρξης) «αμαρτία», «προπατορικό αμάρτημα», «έργο δαιμόνων» κ.λπ, αποκλείοντας με τον τρόπο αυτό την κατά πρόσωπο αντιμετώπιση του όντος στην αντιθετική του ολότητα. Αποκρύβει και διαγράφει το μισό της ύπαρξης, εμποδίζοντας την αυτογνωσία της ύπαρξης, και εισηγείται τον αφορισμό και την δογματική απόρριψη και μάχεται την αποδοχή του όντος στην ολότητα του.

Εις αντίδραση προς τις αντιλήψεις των Ευρωπαίων περί «προσώπου», οι Ρώσοι θεοφιλόσοφοι ανέπτυξαν μία ερμηνευτική του «προσώπου» στην οποία βασίζονται οι δικοί μας θεολόγοι. Η ερμηνευτική τούτη συσχετίζει τα πρόσωπα της Τριάδος με τα ανθρώπινα πρόσωπα. Όμως, από τα απόλυτα μεγέθη των θείων προσώπων δεν μπορούμε να περάσουμε κατευθείαν στο πρόβλημα του ανθρωπίνου προσώπου.

Η «αγάπη» εν τούτοις είναι κάτι πάρα πάνω –δεν χωράει στην σχέση καθώς αναβλύζει από την ταυτότητα, το ατομικό εκείνο βάθος της βασιλείας εντός ημών, εξ ου και οι Ιουδαίοι εγκλωβίσθηκαν στην εντολή και την ευθύνη. Το «Αγάπη» λέγεται χωρίς να έχουν μελετηθεί οι όροι της διατυπώσεως. Νομίζω αυτό είναι το πρόβλημα.

Η κρίση δεν θα τελειώσει, στο μέτρο που η επιβίωση είναι ανώτερη από τη ζωή, η που η ζωή ταυτίζεται με την επιβίωση. Γιατί είναι φτώχια αξιακή απόλυτη. Άρα η παρακμή θα βαθαίνει, οι λογικές που την υποστηρίζουν θα είναι, δώστε μας λεφτά, περιποιηθείτε μας, για να μπορούμε να τρώμε, και εμείς δεν θα κάνουμε τίποτα άλλο, δεν θα αλλάζει τίποτα, δεν μας νοιάζει ν αλλάξει τίποτα, όλο το πρόβλημα είναι, θα σαπίζουν τα ασφαλιστικά, η παιδεία θα βρίσκεται στο χάλι που βρίσκεται, και ακριβώς η παρακμή αυτή θα οφείλεται, σε μια αντιστροφή του αξιακού συστήματος της κοινωνίας. Έτσι μπορούμε να το καταλάβουμε και να αντιληφθούμε ακριβώς ότι εδώ, το πολιτικό πρόταγμα, έχει ανάγκη από την κατανόηση του νοήματος αυτών που γίνονται. Η αποτελεσματικότητα μέσα σ αυτήν την αναμπουμπούλα, νίκησε το νόημα. Όταν η πραγματικότητα νικάει το νόημα τα μέσα έχουν τον πρώτο λόγο κι όχι οι σκοποί.

Στο πλαίσιο του αγοραίου καπιταλισμού, ο άνθρωπος αντιμετωπίζεται ως οικονομική μονάδα που παράγει και καταναλώνει. Στο πλαίσιο του κρατικού καπιταλισμού, ο άνθρωπος αντιμετωπίζεται και πάλι εργαλειακά, ως οικονομική μονάδα που υπηρετεί τα σχέδια της κρατικής γραφειοκρατίας. Στο πλαίσιο της αστικής δημοκρατίας, ο άνθρωπος είναι το εργαλείο (ψήφος) που θα δώσει ένα (ψευδαισθησιακό) κάλυμμα λαϊκής/δημοκρατικής νομιμοποίησης στο πολιτικό κατεστημένο. Στο πλαίσιο μιας δικτατορίας, «δεξιού» ή «αριστερού» τύπου, ο άνθρωπος έχει τόση αξία όση του προσδίδει ο βαθμός στον οποίο είναι κομφορμιστής στις επιταγές και τα σχέδια της δήθεν «πεφωτισμένης» ηγεσίας, η οποία μάλιστα προβάλλεται ως τόσο «πεφωτισμένη» και πατερναλιστική δύναμη ώστε να έχει το δικαίωμα να κυβερνά δικτατορικά. Στο πλαίσιο του εθνικισμού, ο άνθρωπος λαμβάνει την αξία του από τη συμμετοχή του σ’ ένα έθνος, δηλαδή έχουμε και πάλι να κάνουμε με μια συνολιστική ιδεολογία σχετικά με το ατομικό δείγμα του ανθρωπίνου είδους, του οποίου η υπαρξιακή/ηθική αυτονομία αποβαίνει ασήμαντη αφού η εθνική ταυτότητα εξαλείφει την ετερότητα του προσώπου. Όμως ο παράδεισος δεν έχει ούτε κοινωνικές τάξεις, ούτε οικονομικά-πολιτικά κατεστημένα, ούτε οικονομικά σχέδια, ούτε εθνικoκρατικούς διαχωρισμούς, ούτε άλλες φαντασιακές κατασκευές που έχει κατασκευάσει ο νους του ανθρώπου της πτώσης. Όταν ο άνθρωπος δεν έχει συνείδηση του ότι αποτελεί εικόνα Θεού και ότι νόημα της ζωής του είναι η θέωση, όπως αποκαλύφθηκε από το Ευαγγέλιο του Χριστού, τότε γίνεται θύμα φαντασιακών κατασκευών αλλά και θύμα όσων πανούργων κατορθώνουν να υποτάξουν, να εγκλωβίσουν, το φαντασιακό των μαζών σε δικά τους φαντασιακά κατασκευάσματα κι έτσι να αναδειχθούν αυτοί οι πανούργοι σε κοινωνική «ελίτ».

      Πρόσωπο είναι το Άτομο στην απόλυτή του μορφή, από πλευράς ελευθερίας, βούλησης και ετερότητας. Το πρώτο ζητούμενο, η διασφάλιση της ατομικότητας, καλύπτεται. Συγχρόνως υπερβαίνεται η πόλωση ατομικισμού - κολεκτιβισμού, γιατί το Πρόσωπο είναι υπόσταση: φορέας ενεργητικής καθολικότητας. Είναι υποκείμενο ενεργητικά υπεύθυνο για τον κόσμο ολόκληρο. Ελεύθερο από κάθε καταναγκασμό εξωτερικό και εσωτερικό. Ελεύθερο από την ιδιοτέλεια της πτωτικής φύσης του, ατομικής και συλλογικής. Είναι υποκείμενο αγαπητικής και όχι εξουσιαστικής ενέργειας. Το δεύτερο ζητούμενο, που είναι να έχει το μετανεωτερικό υποκείμενο πλανητική συνείδηση και ήθος, καλύπτεται πλήρως από την έννοια του Προσώπου.

       Για να πάμε στο Πρόσωπο πρέπει να διαρρήξουμε μέσα μας το «ιερό σύμπαν» της Βίας-Ανάγκης, πάνω στο οποίο κτίζεται κάθε εξατομίκευση και να κάνουμε την Αγάπη-Ελευθερία θεμέλιο της υποκειμενοποίησης.

Ελευθερία είναι η δυνατότητα να ζεις σύμφωνα με την αρετή, δηλαδή η μετοχή στην αρετή της φρόνησης. Οι προδιαγραφές της δημιουργίας κάθε όντος σημαίνει αυτομάτως ένα προγραμματισμό λειτουργιών που διακρίνονται σε: α) ανάγκες, ένστικτα και ενέργεια, β) ευθύνες, γ) δικαιώματα και αυτά με την σειρά τους συνδέονται με την ανάλογη δ) αγωγή-παιδεία-εκπαίδευση-ικανότητες-αρετές που απαιτούνται για να προσεγγίσουμε ε) τα αγαθά και τις αξίες που συνδέονται με την προδιαγραφή κάθε όντος. Η εστίαση της θέλησης και η επιθυμία, συνδέεται με τον νόμο της έλξης και της ελεύθερης βούλησης, όταν η συνείδηση εστιάζεται, πυκνώνει η ενέργεια σε ύλη δημιουργώντας πραγματικότητα. Επομένως, κάθε άνθρωπος εστιάζεται σε εκείνα τα αγαθά, που του επιτρέπει το πνευματικό επίπεδο, δηλαδή την επίγνωση της νομοτέλειας που αφορά την εξέλιξή του, και επομένως τη συνείδηση της προδιαγραφής και του προορισμού του, και τελικά της ταυτότητάς του. Το κλειδί της πανανθρώπινης ιστορίας βρίσκεται στην συνείδηση της ελεύθερης βούλησης, που βασίζεται στην ιδέα για το πρόσωπο και το εγώ ειμί.

Δεν ζητάμε να γυρίσουμε πίσω στην αρχική Μήτρα της Δημιουργίας, αλλά ζούμε την εξέλιξη της ψυχοσωματικής του Ανάστασης. Για μας, δεν έχει σημασία πώς θα προσαρμοστούμε στις καταστάσεις εδώ και τώρα, αλλά ζούμε εδώ και τώρα ενώνοντας το χθες με το αύριο, στο παρόν. Όλοι οι δρόμοι είναι πεπερασμένοι, εκτός από αυτόν της συνειδητής ταυτενέργειας με τη ροή του Λόγου κάθε στιγμή. Δεν βλέπουμε το παρόν μέσα από το πρίσμα ενός χαμένου ιδανικού παρελθόντος, αλλά ως Ιερή Στιγμή που αποκαλύπτει το νόημα της ύπαρξής μας, την Θέωση. Η έλλειψη κατανόησης αυτής της νομοτέλειας είναι η αιτία κάθε ανοησίας που οι άνθρωποι ονομάζουν «κακό». Η Ελευθερία και η Αγάπη του Θεού είναι αδύνατον να βιωθούν από τον άνθρωπο που ζει κάτω από τον Νόμο και όχι με την Χάρη του Θεού. Όσο αρνείται την Χάρη, αρνείται την Ελευθερία και την Αγάπη.

Τρεις δρόμοι ανοίγονται μπροστά στον άνθρωπο: της θέλησης που δεν διαθέτει Αγάπη, της αγάπης που δεν διαθέτει Θέληση και της Θέλησης για Αγάπη, της Θέλησης που εμπεριέχεται στην Θεία Αγκάλη. Η Θεία Κληρονομιά της Χριστοποίησης και Θέωσης του Ανθρώπου, πυρήνας της Ορθοδόξου πίστεως και του Εσωτερικού Χριστιανισμού ταυτόχρονα, βάλλεται από παντού σήμερα, διότι ποτέ δεν ήταν θρησκεία, αλλά ποιότητα ροής ενσυνείδητης ζωής στη Δευτέρα Παρουσία του Χριστού μέσα μας.

ΚΕΙΜΕΝΟ-ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΚΕΙΜΕΝΟΥ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΛΕΙΔΑΡΑΣ

ΠΑΙΔΙ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

«Το μέλλον του κόσμου είναι στα χέρια των παιδιών μας»

Ένα παιδί κουβαλάει μια ιστορία, την ιστορία των προγόνων του και την δική του, αυτό όταν είναι μικρό δεν το γνωρίζει, όπως δεν το γνωρίζουν και οι περισσότεροι γονείς και ενήλικες, σε μια εποχή που το εκπαιδευτικό μας σύστημα δεν προάγει την ανάπτυξη του παιδιού ως ελεύθερο άνθρωπο, μέσω της κριτικής σκέψης, της ενσυναίσθησης, της έρευνας, την ανάδειξη των ταλέντων κτλ.

Όταν το εκπαιδευτικό σύστημα απαιτεί από το παιδί να μην έχει ελεύθερο χρόνο για παιχνίδι, να είναι περιορισμένη η επαφή του με την φύση, γιατί ο σύγχρονος πολιτισμός και το σύστημα της παιδείας τροφοδοτούν έναν νέο άνθρωπο με πολλές δραστηριότητες, πολλές ενασχολήσεις εκπαίδευσης. Όταν το παιδί έχει την μαμά και τον μπαμπά του για «σοφέρ ή μεταφορέα», πηγαίνοντας το από την μια δραστηριότητα στην άλλη και ο ελάχιστος χρόνος που περνούν μαζί είναι στο αυτοκίνητο, που έχει γίνει κινούμενο σπίτι, εκεί τρώει το μεσημεριανό του, εκεί ντύνεται για την γυμναστική του και η ουσιαστική τους επαφή περιορίστηκε σε αυτό το μεσοδιάστημα χρόνου και στα Σαββατοκύριακα.

Τροφοδοτούμε έναν νου, γεμίζοντας τον με πληθώρα γνώσεων «όσα πιο πολλά κάνεις ή ξέρεις, τόσο πιο εύκολα θα βρεις μια αξιοπρεπή δουλειά». Όταν όλα αυτά αρχίζουν να γίνονται αντιληπτά πλέον από τους περισσότερους ανθρώπους ή ακόμα κι αν δεν το έχουμε αντιληφθεί, μπορούμε ξεκάθαρα να δούμε τις αντιδράσεις των ίδιων των παιδιών σε αυτές τις πιέσεις την κούραση, τον θυμό, την αμφιθυμία, την υπερκινητικότητα, την διάσπαση προσοχής, τις μαθησιακές δυσκολίες κ.α.

Όταν υφίστανται όλα αυτά, πρωταγωνιστικό ρόλο παίζει ο γονιός, ο δάσκαλος, εμείς οι ίδιοι. Γινόμαστε παιδαγωγοί των παιδιών μας, είτε είμαστε γονείς είτε όχι. Η παιδαγωγική δεν έχει να κάνει μόνο με την αγωγή των παιδιών, έχει να κάνει με την εξέλιξη και ανάπτυξη της αγωγής του ίδιου μας του εαυτού.  Όσο εμείς, γονείς, δάσκαλοι, γιαγιάδες, παππούδες, δεν μένουμε μόνο στον ρόλο που μας βάζουν ή δεχόμαστε από την κοινωνία, τότε κάτι θα αρχίσει να αλλάζει.

Σύλληψη, κυοφορία, γέννηση

Κανείς δεν μπορεί να αντισταθεί στο θαύμα της γέννησης. Ακόμη και οι πιο σοβαροί ενήλικες κάνουν τα πάντα για να δουν τα μικρά πλασματάκια να χαμογελούν. Η γέννηση είναι μια μυστηριώδης κατάσταση ακόμη και σήμερα, στην εποχή της τεχνολογικής έκρηξης. Παρόλο που γνωρίζουμε από πού έρχονται τα παιδιά και πώς γεννιούνται, δε γνωρίζουμε, ακόμη, από πού έρχεται η καθαρή ουσία τους.

Κατά την σύλληψη η οποία γίνεται κατά τον έρωτα και την ένωση ενός ζεύγους, παίζει πολύ μεγάλο ρόλο η κατάστασή τους. Δηλαδή, κατόπιν μέθης ή με βία, οι διαστροφές, ο βιασμός, ο έρωτας που γίνεται με αδιαφορία ή από πλήξη ή από δόλο, από συμφέρον ή με υποκρισία ή από σωματικό πάθος, δεν έχει καλά αποτελέσματα. Έλκει πνεύματα αναλόγων ποιοτήτων, να ενσαρκωθούν. Προσανατολίζονται, έλκονται ομοιοκραδαστικά δηλαδή, αυτά τα πνεύματα τα οποία ήδη περιμένουν και με την πρώτη ευκαιρία ενσαρκώνονται εκεί. Όταν ένα ζευγάρι κάνει έρωτα, ο οποίος πρόκειται να οδηγήσει σε τεκνοποίηση, είναι η ώρα δηλαδή να έλξει πνεύμα, δημιουργείται μία ενεργειακή περιδίνηση, πάνω από τα κεφάλια του ζεύγους, την οποία μπορούμε να ονομάσουμε δίνη εισόδου, έλξης πνεύματος του παιδιού και ανάλογα το ύψος που έχει αυτή η δίνη, έλκει και ανάλογο πνεύμα. Αν είναι χαμηλή η δίνη, έλκει χαμηλής ποιότητος πνεύμα, αν είναι υψηλή έλκει υψηλής ποιότητος πνεύμα. Τελείως διαφορετικά αποτελέσματα έχουμε όταν υπάρχει αγάπη, πνευματική αρμονία. Ανάλογα με την πνευματική εξέλιξη των γονέων, φορτίζεται το έμβρυο με ανάλογη πνευματική συνειδητότητα.

Η μήτρα δεν είναι μόνο το περιβάλλον που μεγαλώνει σωματικά το έμβρυο, αλλά αποτελεί το πρώτο του σχολείο και η ζωή του μέσα σε αυτή, είναι ενεργή και γεμάτη με ανταλλαγές πληροφοριών, σχετικά με το πώς είναι φτιαγμένος ο κόσμος «εκεί έξω». Η επίδραση των χημικών υγρών της μητέρας, επηρεάζει την ανάπτυξη του εμβρύου κατά την διάρκεια της κύησης. Μεταφέρει πληροφορίες, σχετικά με την κατάσταση που επικρατεί στο εξωτερικό περιβάλλον. Η κατάσταση αυτή, εξαρτάται από το πώς η μητέρα αντιλαμβάνεται και διαχειρίζεται τη ζωή της, τα αισθήματά της, όπως φόβος, θυμός, αγάπη, ελπίδα, μπορούν χημικά να αλλάξουν τη γενετική έκφραση του εμβρύου. Οι αρνητικές σκέψεις και τα συναισθήματα της μητέρας, μετατρέπονται σε τοξίνες, που μεταφέρονται από τον ομφάλιο λώρο στο έμβρυο. Ο μόνος τρόπος να αποφύγει το έμβρυο την εισροή αρνητικών πληροφοριών είναι η σύσπαση. Η σύσπαση οδηγεί σε έλεγχο και ο έλεγχος κρατά τα πράγματα υπό καταστολή, εκεί που είναι –αποθηκευμένα.

Οι αισθήσεις του εμβρύου δεν είναι αποκομμένες μεταξύ τους, αλλά συνδέονται και δουλεύουν συγχρόνως. Έρευνες έχουν δείξει τα έμβρυα να αντιδρούν στην αμνιοκέντηση. Γιατροί και μητέρες έχουν παρατηρήσει ότι μερικά μωρά μένουν ακίνητα, μετά την αμνιοκέντηση και ο κανονικός ρυθμός της αναπνοής τους επανέρχεται, μετά από αρκετές μέρες.

Τα νεογνά του ανθρώπου γεννιούνται με το κεφάλι προς τα κάτω και αν η θέση τους είναι διαφορετική, φροντίζεται η αναστροφή τους με προσοχή ώστε ο λώρος να μην εμπλακεί. Αν δεν είναι δυνατή η επαναφορά τους γίνεται καισαρική τομή. Το γεγονός ότι οι καισαρικές πληθαίνουν, όπως και οι τοκετοί με μη φυσικούς πόνους δείχνει την κατεύθυνση του ανθρώπου στα «του Καίσαρος» και όχι στα του Θεού. Παρά ταύτα, το νεογνό, κάτω από Θεία Επιστασία γεννιέται με την ίδια προδιαγραφή.

Η λειτουργία και η «δια βίας» εξαγωγή του νεογνού από τον αμνιακό σάκο και πρόωρη απόσπασή του από τον πλακούντα, πριν το σώμα της μητέρας ολοκληρώσει τη διαδικασία της παράδοσης της νέας ζωής, επιδρά ορμονικά στην παραγωγή του γάλακτος, με αποτέλεσμα τη μη παραγωγή του και την «κατ’ ανάγκη» αντικατάστασή του με τα γάλατα «νέας γενιάς». Σ’ αυτό συντείνουν και τα φάρμακα που αφειδώς καταναλώνονται πλέον, ιδίως τα αντιβιοτικά αλλά και όσα δίδονται στις μητέρες για την σωστή ανάπτυξη του εμβρύου. Οι γονείς, παραπλανώμενοι από την επιστήμη, ενδίδουν και ενθαρρύνουν μια διεργασία απομακρυσμένη από τη φύση που ευλόγησε ο Θεός.

Γιατί σε αυτήν την χώρα έχουμε τόσο έντονη επιδημία παιδικής παχυσαρκίας; Γιατί τα νήπιά μας, δεν δοκιμάζουν λαχανικά και υγιεινά φρούτα; Πρόκειται για τις πρώτες γεύσεις του νέου ανθρώπου, τόσο κρίσιμες για την ανάπτυξη του αισθητηρίου της γεύσης και της μελλοντικής διατροφικής συμπεριφοράς. Μας λένε οι μεγάλες φαρμακοβιομηχανίες ότι είναι «απαραίτητες οι βρεφικές κρέμες» για την «σωστή ανάπτυξη» κάθε βρέφους. Κάντε μια έρευνα στις έτοιμες παιδικές τροφές. Η πρώτη έκπληξη είναι ότι οι τόσο «ποικίλες», κρέμες βρεφικής διατροφής, μοιάζουν τόσο πολύ στα συστατικά τους. Και η δεύτερη έκπληξη έρχεται στην δοκιμή: έχουν την ίδια γεύση. Βλέπουμε επίσης ότι όλες οι κρέμες, περιέχουν υπερβολικά μεγάλα ποσά απλών σακχάρων, με σημαντικό ποσοστό αυτών τη ζάχαρη. Οι εδώδιμες ίνες, σημαντικές για την λειτουργία του εντέρου, είναι πολύ λίγες. Πώς να εθίσουμε τα μικρά παιδιά και μωρά σε γλυκές γεύσεις, σχεδόν πανομοιότυπες, τυποποιημένες και χωρίς ποικιλία, που θα τις καταναλώνουν καθημερινά, σε μεγάλες ποσότητες και για χρόνια, προς κέρδος κάποιων; Πως θα απομακρύνουμε τα μικρά παιδιά και τα μωρά μια για πάντα από φυσικές γεύσεις, «ιδιαίτερες» και μη γλυκές, όπως το μπρόκολο, το σπανάκι, τις φακές. 

Η μη ορθή παράδοση του νεογνού διακόπτει και καθιστά δυσλειτουργικό το σύνδεσμο της μητέρας (και μέσω αυτής του πατέρα) με το τέκνο κι έτσι αυτό καθίσταται πιο ευαίσθητο στις παρεμβολές του συστήματος εξαπάτησης, επιβαρυνόμενο περισσότερο και μη προστατευόμενο λόγω της δυσλειτουργίας του δεσμού με τη μητέρα του.

Γέννηση είναι ο διαχωρισμός του οργανισμού από εκείνο που του χρησίμευσε σαν μητέρα. Η επίδραση της ουράνιας ζωής παραμένει λίγα χρόνια στα παιδιά και γι’ αυτό τα περιβάλει μια αθωότητα που σιγά-σιγά θα χαθεί με την επιβολή των ενστίκτων και της αρνητικής μόρφωσης του περιβάλλοντος. Τα νεογέννητα βρέφη, τις πρώτες ώρες μετά τον τοκετό, χρησιμοποιούν ένα μικρό κόλπο, για να τα βγάλουν πέρα, μέχρι το στήθος της μαμάς τους να γεμίσει με γάλα. Απλά, τρέφονται με τη διάσπαση των ίδιων τους των κυττάρων. Μέχρι πρόσφατα πίστευαν ότι η στιγμή του τοκετού καθορίζεται αποκλειστικά από το σώμα της μητέρας και συγκεκριμένα από τη διαστολή του τραχήλου. Σήμερα γνωρίζουμε ότι αυτό συνεργάζεται με τη μητέρα και συμμετέχει ενεργά τη μεγάλη στιγμή. Προς το τέλος της κυοφορίας το βρέφος υποβάλλεται σε μια κατάσταση επιτεινόμενου άγχους, καθώς ο πλακούντας, το όργανο που ευθύνεται για τη διατροφή και την οξυγόνωνση του κυήματος, μειώνει σταδιακά την παροχή θρεπτικών ουσιών.

«Η υγρή γέννηση είναι ένα από τα κλειδιά για τη βελτίωση της ποιότητας της ανθρώπινης ζωής σε μια γενεά», σύμφωνα με την Έλενα Τονέτι, αρχηγό του κινήματος για τη Συνειδητή Γέννηση, και εμείς θα συμφωνήσουμε μαζί της. Η διαδικασία του τοκετού στο νερό έχει εξαιρετικά ευεργετικές επιδράσεις στη διαχείριση του πόνου και στη διάρκεια του τοκετού. Συγκεκριμένα, το νερό αυξάνει τις ενδορφίνες, την κυκλοφορία του αίματος, τον ρυθμό αναπνοής και μειώνει την αρτηριακή πίεση, το οίδημα και τον πόνο. Έτσι προσφέρει αναλγησία στο 1^ο στάδιο του τοκετού, ενώ η άνωση του νερού, δίνει μεγάλη ευκολία στην κίνηση και στις αλλαγές θέσης της επιτόπου, αποφεύγοντας την καθήλωση στο κρεβάτι.

Ακόμη, η δυνατότητα χαλάρωσης αυξάνεται και μειώνεται το άγχος ενώ γίνεται ευκολότερη η έξοδος του εμβρύου, με λιγότερο πόνο και μικρότερη πιθανότητα τραυματισμών – ρήξεων. Ένα από τα σημαντικά πλεονεκτήματα αποτελεί, επίσης, το γεγονός ότι δεν γίνεται χρήση φαρμάκων ενώ η ανάμνηση της εμπειρίας είναι θετική.

Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται σημαντική αύξηση των πρόωρων γεννήσεων στη χώρα μας, Η ακριβής αιτία του πρόωρου τοκετού παραμένει ακόμα άγνωστη περίπου για το 50% των περιπτώσεων. Ωστόσο, για το άλλο 50% των πρόωρων γεννήσεων έχουν ταυτοποιηθεί ως παράγοντες κινδύνου το περιβάλλον, ο τρόπος ζωής και η υγεία της μητέρας. Ιδίως σε ό,τι αφορά το τελευταίο, οι ειδικοί ενοχοποιούν το κάπνισμα, το αλκοόλ και γενικά τη χρήση ουσιών, το υψηλό στρες και την πολύωρη εργασία, καθώς και την κακή προγεννητική φροντίδα.

Η είσοδος στη θερμοκοιτίδα γίνεται όταν τα μωρά είναι πρόωρα, δεν έχουν συμπληρώσει δηλαδή τις 36 εβδομάδες που απαιτούνται για να υπάρχει ολοκληρωμένη κύηση. Μάλιστα, όσο πιο νωρίς γεννηθεί ένα μωρό, τόσο περισσότερη φροντίδα χρειάζεται, γεγονός που καθιστά την παραμονή στη θερμοκοιτίδα πολυήμερη για μερικά βρέφη. Αυτή η κατάσταση δεν αφήνει ανεπηρέαστους τους γονείς, οι οποίοι ευλόγως είναι φοβισμένοι, χωρίς προετοιμασία, χωρίς ενημέρωση, πολλές φορές και χωρίς καμιά υποστήριξη. Το πρόβλημα δεν σταματά με την έξοδο των νεογνών από τις Μονάδες Εντατικής Θεραπείας, γιατί παρότι αυτά τα μωρά, στη συντριπτική τους πλειονότητα, χρειάζονται αυξημένη φροντίδα και ιατρική παρακολούθηση, το σύστημα υγείας δεν διαθέτει κεντρικό συντονισμό στην παρακολούθηση της ανάπτυξής τους. Δεν υπάρχει ιδιαίτερη μέριμνα ούτε για την εργαζόμενη μητέρα του πρόωρου νεογνού, η οποία καλείται να επιστρέψει στην εργασία της, ενώ το παιδί της μπορεί να νοσηλεύεται ακόμα στη Μονά Νεογνών.

Ο κάθε θηλασμός είναι μια μυσταγωγία, μεσ’ από την οποία ολοκληρώνεται και το μυστήριο της ζωής. Είναι η ένωση και η ταύτιση δύο κόσμων, της μητέρας και του παιδιού. Είναι το μυστήριο που προδιαθέτει το παιδί για την ομαλή και φυσιολογική εισαγωγή του στο κοινωνικό σύνολο. Είναι οι στιγμές κατά τις οποίες το παιδί ρουφά την ακτινοβολία της μάνας και μπολιάζει την ύπαρξή του με εκείνη τη θετική ενέργεια, η οποία θα βάλει σε κίνηση και λειτουργία τις πρώτες κι αποφασιστικές εκδηλώσεις του παιδιού, που αργότερα θα γίνουν βιώματα για να διαγράψουν την πορεία του. Είναι το μυστήριο της αίσθησης της σιγουριάς, μ’ εκείνη την απόλυτη επαφή του με τη σάρκα της μάνας, πάνω στην οποία οικοδομούνται οι πρώτες εντυπώσεις, οι πρώτες θετικές αντιδράσεις, τα πρώτα συναισθήματα, αυτή η μαγική χρυσόσκονη με την οποία θα ραντίσουν το μικρό βλαστάρι, για να μεστώσει και ν’ αναρριχηθεί προδιαγράφοντας το μέλλον του.

Σχέση ζεύγους, γονείς

Η Ζωή είναι ένα παιχνίδι. Το πώς το παίζει κανείς είναι τέχνη και συγχρόνως επιστήμη. Το να κάνει κάποιος παιδί δεν είναι αστεία υπόθεση. Οφείλει πρώτα απ’ όλα να έχει ενηλικιωθεί ο ίδιος πνευματικά. Γιατί ναι, όλος ο κόσμος κάνει παιδιά, αλλά ελάχιστοι από αυτούς έχουν ενηλικιωθεί πνευματικά και δεν είναι υγιές τα «παιδιά» να κάνουν παιδιά. Με αποτέλεσμα να δημιουργούν σχέσεις εξάρτησης με τα παιδιά τους και να φέρνουν στον κόσμο ανθρώπους με πολλά προβλήματα. Μια βασική προϋπόθεση για να γίνουν γονείς δυο άνθρωποι, είναι να έχουν χτίσει μια αγαπημένη, συντροφική, αφοσιωμένη, ανιδιοτελή και ώριμη σχέση.  Μια ουσιαστική σχέση όπου τα δυο άτομα έχουν έρθει κοντά, σαν δυο ολοκληρωμένες αυτοδύναμες οντότητες και έχουν καταστήσει τους εαυτούς τους «κοινωνούς» σε μια κοινή προσπάθεια εξέλιξης, ολοκλήρωσης και δημιουργίας. Ένα τέτοιο ζευγάρι έχει την δυνατότητα να πάρει συνειδητά την απόφαση να φέρει στον κόσμο ένα παιδί.

Η ποιότητα της σχέσης του ζευγαριού και η ανάληψη της «Γονεϊκής Ταυτότητας» παίζει καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση της ζωής των παιδιών, της ψυχολογικής, κοινωνικής, πνευματικής και σωματικής τους εξέλιξης. Η συνειδητοποίηση της περιόδου μετά τον ερχομό του πρώτου παιδιού, όπου οι σύζυγοι μεταβάλλονται σε γονείς και ο γάμος σε οικογένεια, είναι μια δύσκολη μεταβατική φάση στη ζωή του ζευγαριού, καθώς προκύπτουν νέα συναισθήματα, άγχη, ευθύνες, νέες εντάσεις, ενώ ταυτόχρονα είναι μία πολύ σημαντική περίοδος για τη μελλοντική εξέλιξη των παιδιών.

Διαπαιδαγώγηση παιδιών

Σε κανέναν δεν αρέσει να ακούει επιθετικές φωνές γεμάτες ένταση. Για ένα μικρό παιδί, η ένταση μεταξύ των γονιών του ή μεταξύ των γονιών του και του ίδιου ή των άλλων παιδιών, του δημιουργεί ένα έντονο συναίσθημα ανασφάλειας. Όταν η σύγκρουση είναι μεταξύ των γονιών, η επίδραση είναι συχνά ακόμα χειρότερη για το παιδί. Το παιδί δεν έχει ακόμα μάθει να βλέπει τον εαυτό του ως ξεχωριστή οντότητα από τους γονείς. Αισθάνεται απόλυτα ταυτισμένο και με τους δυο γονείς του. Έτσι, όταν οι γονείς φιλονικούν, νιώθει τη σύγκρουση να γίνεται ανάμεσα σε δυο κομμάτια της δικής του ύπαρξης. Μπορεί να καταλήξει να μισεί ακόμα και τον εαυτό του γι’ αυτό. Το παιδί νιώθει ανασφάλεια αν οι γονείς του δεν νιώθουν ασφαλείς.

Ο πιο σωστός τρόπος για να εξασφαλίσουμε μια βάση ασφάλειας για τα παιδιά μας δεν είναι να τους αφήσουμε μια μεγάλη κληρονομιά, αλλά να μπορέσουμε να αναπτύξουμε εσωτερική ασφάλεια εμείς οι ίδιοι. Αν πιστεύουμε στον εαυτό μας και στην ικανότητά μας να αντιμετωπίζουμε οποιαδήποτε αντιξοότητα της ζωής, το παιδί μας θα αισθάνεται το ίδιο.

Τα παιδιά δεν παρατηρούν απλά, νιώθουν το περιβάλλον και κυριολεκτικά το ζουν. Επιπλέον, εντοπίζουν, απορροφούν και αντιδρούν σε αυτό πολύ πιο έντονα από ότι οι ενήλικες. Τα μικρά παιδιά είναι πολύ καλά συντονισμένα με την διαίσθησή τους, επειδή δεν έχουν ακόμα βυθιστεί μέσα στην «πραγματικότητα» και συχνά ακούν και βλέπουν πράγματα που εμάς μας διαφεύγουν. Μέχρι τα επτά τους χρόνια περίπου, είναι εναρμονισμένα με τον πνευματικό κόσμο και με πράγματα αθέατα. Μετά τα επτά, όταν πάνε σχολείο και εκτεθούν στον παραδοσιακό τρόπο σκέψης και στις λογικές διεργασίες, αυτός ο συντονισμός ελαττώνεται.

Το παιδί θέλει και έχει ανάγκη να μαθαίνει. Όλα τα παιδιά είναι γεμάτα περιέργεια και θα παρέμεναν έτσι, αν η φυσική αυτή επιθυμία για μάθηση δεν ανακοπτόταν ή ακόμα δεν καταστρεφόταν πολλές φορές ολοκληρωτικά, από το σύγχρονο εκπαιδευτικό σύστημα και γενικά απ’ τη στάση της κοινωνίας απέναντι στα παιδιά.

Ανάμεσα στις νέες παιδαγωγικές μεθόδους που άνθισαν από την αρχή του αιώνα αυτού, ήταν η  «Μέθοδος Μοντεσσόρι» και κατέχει ξεχωριστή θέση.

Η μέθοδος αυτή μπαίνει και στις πιο μικρές λεπτομέρειες της ζωής. Είναι μια ολόκληρη φιλοσοφία που τείνει να ανυψώσει τον άνθρωπο –τόσο το παιδί όσο και τον ενήλικο- στην αξιοπρέπεια του έργου του, βοηθώντας το παιδί στην οικοδόμηση του εαυτού του, για να μπορέσει να αντιμετωπίσει τη ζωή. Σιγά-σιγά, στη θέση του θα δρα ένας άνθρωπος, που θα τον έχει φτιάξει το ίδιο το παιδί με κόπο και υπομονή. Είναι λοιπόν αναγκαίο να τονίσει κανείς στον ενήλικο, όλη την πρακτική σπουδαιότητα και όλη την πνευματική σημασία της βοήθειας, που πρέπει να δίνει στους απογόνους του, που μια μέρα μπορούν να τον ξεπεράσουν και να του γίνουν δάσκαλοι από πολλές απόψεις.

Έτσι η ερώτηση «πώς μπορούμε να βοηθήσουμε τα παιδιά μας;» γίνεται «πώς μπορούμε να βοηθήσουμε τον εαυτό μας να λυτρωθεί από τις λαθεμένες ιδέες, το άγχος για το μέλλον, καθώς και από την έλλειψη εμπιστοσύνης του εαυτού μας, των παιδιών μας και της ανθρωπότητας, έτσι ώστε να μην γινόμαστε εμπόδιο στη φυσική ανάπτυξη του παιδιού;». Έμφαση θα δώσουμε όχι τόσο στο πώς θα διδάξουμε, αλλά στο πώς εμείς θα μάθουμε και θα μπορέσουμε να ωριμάσουμε συναισθηματικά, νοητικά και πνευματικά.

Πώς θα μπορούσαν οι γονείς να διαμορφώσουν ένα οικογενειακό περιβάλλον τέτοιο που να ερεθίζει τη διαδικασία της μάθησης στο παιδί; Μπορούν αν αρχίσουν να αφιερώνουν περισσότερο χρόνο στα παιδιά τους, μαθαίνοντας και αυτοί μαζί τους. Όχι διδάσκοντάς τα. Ο γονιός δεν πρέπει να λύσει το πρόβλημα για το παιδί, αλλά ν’ αρχίσει να κάνει ερωτήσεις, καθοδηγώντας έτσι το νου του παιδιού προς έναν αναλυτικό τρόπο σκέψης, ώστε να ανακαλύψει μόνο του την απάντηση. Αυτή είναι η «μαιευτική» μέθοδος του Σωκράτη, που είχε αποδειχθεί πολύ αποτελεσματική στο να προβάλλει τις αλήθειες που ήταν κρυμμένες μέσα στον μπερδεμένο νου των ανθρώπων γύρω του. Αν εμείς οι ίδιοι νιώθουμε ανίκανοι να μάθουμε, τότε πώς έχουμε αυτήν την απαίτηση από το παιδί μας; Οι γονείς πρέπει να ξεπεράσουν τον φόβο τους να παραδεχθούν ότι δεν ξέρουν ή ότι μπορεί να κάνουν ένα λάθος και πρέπει ν’ αρχίσουν ξανά να μαθαίνουν.

Γονείς και δάσκαλοι πρέπει να αφιερώνουμε περισσότερο χρόνο για να κουβεντιάζουμε με τα παιδιά, παρά να τους μιλάμε από θέση ισχύος.

Ο δάσκαλος θα πρέπει πρώτα απ’ όλα να δημιουργήσει μέσα του, ορισμένες ηθικές διαθέσεις. Πρέπει να προετοιμαστεί εσωτερικώς: με το να μελετάει τον εαυτό του με μεθοδική επιμονή, να ανακαλύπτει μέσα του τα ελαττώματα που θα ήταν εμπόδιο στο χειρισμό του παιδιού. Και για να καταργήσει αυτά τα ελαττώματα, κρυμμένα συχνά στο υποσυνείδητο, του χρειάζεται μια εξωτερική βοήθεια, μια «αγωγή».

«Αυτό εννοούμε όταν λέμε πως ο Δάσκαλος πρέπει να είναι «μύστης». Πρέπει να αρχίσει με το να ψάχνει να βρει τα δικά του ελαττώματα. Βγάλε πρώτα τη δοκό που έχεις στο μάτι σου, και θα ξέρεις έπειτα να βγάλεις το άχυρο που είναι στο μάτι του παιδιού.

Η αποστολή του καινούριου δασκάλου πρέπει να μελετηθεί με τη μεγαλύτερη φροντίδα. Αυτός είναι που μπορεί να βοηθήσει το παιδί στη μόρφωσή του και στην άνοδό του προς την τελειοποίηση ή που μπορεί να τα καταστρέψει όλα. Πρέπει να αφήσει το εμβρυώδες ον να αναπτυχθεί σύμφωνα με τους εσωτερικούς του νόμους.

Η αποστολή του είναι να ετοιμάσει ένα περιβάλλον στο παιδί, να το εφοδιάσει με το υλικό που θα το κάνει να συγκεντρωθεί, να το μυήσει με ακρίβεια στις ασκήσεις της πρακτικής ζωής, να διακρίνει μεταξύ του παιδιού που ερευνά και αυτού που πλανάται. Πάντα ήρεμος, πάντα έτοιμος να προστρέξει όταν τον καλούν, πρέπει να ανταποκρίνεται στην ανάγκη της αγάπης και της εμπιστοσύνης των μικρών του.

Το κυριότερο δεν είναι να κάνει το παιδί να κερδίσει χρόνια μελέτης και να προσπαθεί να βρίσκει τρόπους, να απλοποιήσει το έργο του παιδιού, για να το απαλλάξει από την κούραση. Το κυριότερο είναι, να διατηρήσει σε αυτό το παιδί, τα πνευματικά στοιχεία που υπάρχουν μέσα του. Φυσικά, πρέπει συνάμα να του προσφέρει και μόρφωση, ο νους έχει ανάγκη από δράση, μα πρέπει να προσφέρει, αυτή τη μόρφωση φροντίζοντας να διατηρήσει και να αναπτύξει την πνευματική ζωή και τις ηθικές δυνάμεις του παιδιού».

Τα παιδιά ζουν και εξελίσσονται με το δικό μας παράδειγμα ζωής και πράξης, μαθαίνουν με ζωντανά παραδείγματα πολύ καλύτερα και πιο αποτελεσματικά απ’ ότι μαθαίνουν στα λόγια. Όταν εκείνος που συμβουλεύει δεν είναι ζωντανό παράδειγμα των λόγων του, τότε όχι μόνο τα λόγια του χάνουν τη δύναμή τους, αλλά δημιουργούν στο παιδί συναισθήματα αντίστασης και απόρριψης μπροστά στην τόσο φανερή υποκρισία. Όλα τα παιδιά είναι ιδεαλιστές. Περιμένουν ότι θα υπάρχει οπωσδήποτε κάποια συνέπεια ανάμεσα στις σκέψεις, τα λόγια και τις πράξεις. Η συνέπεια δημιουργεί στο παιδί την αίσθηση ασφάλειας και σεβασμού. Είναι πολύ σημαντικό για τα παιδιά μας, να κρατάμε το λόγο μας. Όταν παίρνουμε πίσω το λόγο μας, το παιδί χάνει την εμπιστοσύνη του όχι μόνο σ’ εμάς, αλλά σ’ ολόκληρη την ανθρωπότητα. Μαθαίνει  ότι οι υποσχέσεις δεν δεσμεύουν, επομένως δεν μπορεί να’ χει εμπιστοσύνη σε κανέναν. Επίσης, μαθαίνει ότι και το ίδιο έχει το δικαίωμα να μην κρατά τον λόγο του.

Όλοι ξέρουμε ότι το παιδί χρειάζεται αγάπη. Το παιδί χρειάζεται να ξέρει ότι το δεχόμαστε και το αγαπάμε ανεξάρτητα από το τι κάνει, αλλά ότι ορισμένοι τρόποι συμπεριφοράς δεν είναι παραδεκτοί σε μας. Για να αγαπάμε τα παιδιά μας χωρίς όρους, πρέπει πρώτα να αρχίσουμε να αγαπάμε χωρίς όρους τον εαυτό μας. Πρέπει να ξεχάσουμε όλες τις προϋποθέσεις που μας εμποδίζουν ν’ αγαπάμε τον εαυτό μας. Θα χρειαστεί ν’ αγαπήσουμε τον εαυτό μας, έστω κι αν δεν είμαστε τέλειοι, έστω κι αν κάνουμε λάθη. Όσο πιο πολύ απελευθερώσουμε την αγάπη για τον εαυτό μας από τις διάφορες προϋποθέσεις, τόσο πιο ανιδιοτελής θα γίνει η αγάπη μας για τα παιδιά μας και τους άλλους.

Ας έχουμε βαθιά πίστη ότι κι εμείς κι εκείνα έχουμε την ικανότητα ν’ αντιμετωπίσουμε την ζωή με εσωτερική καθοδήγηση, διαύγεια κι αποτελεσματικότητα. Ας πιστέψουμε ότι η πνευματική μας ενότητα και η δύναμη της αγάπης χωρίς όρους είναι η λύση για όλα τα προβλήματα. Ας έχουμε συνέπεια και σεβασμό για τον εαυτό μας και για τα παιδιά μας. Ας συνεχίσουμε την επιμόρφωση μας, την ανάπτυξή μας, την καλυτέρευση του εαυτού μας και την πνευματική εξέλιξη. Ας είμαστε ειλικρινείς με τον πραγματικό εαυτό μας κι ας ξεπεράσουμε το «εγώ» μας, τους φόβους και τις προσκολλήσεις μας. Ας προχωρήσουμε μαζί με ταπεινοφροσύνη και απλότητα, για να ανακαλύψουμε μαζί με τα παιδιά μας το νόημα και την ομορφιά της ζωής.

Ο σπόρος που σπέρνουμε, είναι ο σπόρος της ελπίδας. Χάρη σε αυτόν, η Ανάσταση είναι ακόμα δυνατή».

ΚΕΙΜΕΝΟ-ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΚΕΙΜΕΝΟΥ: ΕΛΛΗ ΚΑΡΑΠΙΠΕΡΗ

 ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ

 Οικογένεια, το ζωντανό κύτταρο στις κοινωνίες των ανθρώπων. Ο καθοριστικός παράγοντας για την πορεία της εξέλιξης του ανθρώπου.

Δύο άνθρωποι γίνονται το θεμέλιο της οικογένειας. Ένας άντρας και μία γυναίκα αποφασίζουν να ενώσουν την ζωή τους, να ζήσουν μαζί και να πορευθούν βιώνοντας την χαρά της συνύπαρξης, της συνεργασίας και της ενότητας. Η φυσική λειτουργία της αμοιβαίας έλξης του άλλου φύλου για επικοινωνία και ένωση. Η ζωή μέσα σου που σε οδηγεί να ανακαλύψεις τον εαυτό σου και σε έλκει η διαφορετικότητα στο άλλο φύλο. Ο θαυμασμός που νοιώθεις ακόμα και για το σώμα που είναι διαφορετικό από το δικό σου και που έχεις την δυνατότητα να ενωθείς με αυτό.

Ο έρωτας με την ακράτητη ορμή του οδηγεί τον άνθρωπο στην αγκαλιά ενός άλλου ανθρώπου και αρχίζει μια κοινή πορεία ζωής. Με αυτήν την επιλογή του ο άνθρωπος ωθείται να βγει από το περιορισμένο εγώ του, από τον εαυτό του, στο εμείς, αγκαλιάζοντας τον πλησίον εαυτό του και <έσονται οι δύο εις σάρκαν μία>. Η φυσική πορεία της ένωσης του άντρα και της γυναίκας, προσδιορισμένη από την Φύση είναι ο ερχομός ενός παιδιού.

Aυτοί οι άνθρωποι  καλούνται να μεγαλώσουν, να αναθρέψουν το παιδί τους και να βγει στην κοινωνία ένας νέος άνθρωπος υγιής ψυχικά, ένας υπεύθυνος άνθρωπος, ελεύθερος να ζήσει δημιουργικά. Να ζει και να χαίρεται την ζωή του, ζώντας την κάθε στιγμή του με ομορφιά και πληρότητα. Ένας άνθρωπος που έχει το υπόβαθρο, την βάση να γνωρίσει τον εαυτό του, να ξέρει ποιός είναι, ποιά είναι η καταγωγή του και ποιος ο προορισμός του. Ποιός ο λόγος της ύπαρξης του και η ουσία της ζωής του.

Οι γονείς, οι παππούδες, θείοι, αδέλφια και κάθε πρόσωπο της οικογένειας στο μεγαλύτερο ποσοστό δεν γνωρίζουν τον εαυτό τους, τον άνθρωπο. Ο τρόπος με τον οποίο ανατράφηκαν είναι όχι μόνο ελλειπής αλλά περιοριστικός και επιβαρυντικός. Πολλοί άνθρωποι ενήλικες πια βρίσκονται εγκλωβισμένοι, καθηλωμένοι σε σημείο τέτοιο όπου έχουν κυριολεκτικά ευνουχιστεί. Απαγόρευση για τον έρωτα, ενοχές και ντροπή για το σώμα, φόβος για το άλλο φύλο γιατί θα πάθεις κακό, ο άλλος πάντα κάτι θέλει να σου πάρει. Δεν μπορείς να εμπιστεύεσαι κανέναν. Διαστρέβλωση και ασχήμια που γεννά την διαστροφή. Κατεστημένα και περιορισμοί του νου που σου κόβουν τα φτερά, σκληρότητα και ανελευθερία. Αυτήν την αγνότητα που στα πρώτα σκιρτήματα της ζωής την τσαλαπατάμε και την λερώνουμε, πλήττουμε θανάσιμα την χαρά της ζωής, τον έρωτα που αναζητά το αντικείμενο της Αγάπης. Φόβος για μια αγκαλιά και ένα γλυκό τρυφερό φιλί. Οι γονείς δεν επιτρέπεται να έχουν τέτοιες περιπτύξεις μπροστά στα παιδιά τους, ούτε ένα χάδι. Μια ηθική νοσηρότητας. Aπόσταση, ψυχρότητα και απομόνωση.

Ο τρόπος που εκπαιδεύονται οι άνθρωποι στα σχολεία είναι ο ίδιος μ' αυτόν που εκπαιδεύονται οι φώκιες, τα σκυλιά και οι τίγρεις στο τσίρκο, έκανε το νούμερο της η φώκια, θα φάει ψάρι, δεν το έκανε δεν έχει ψάρι. Η αληθινή παιδεία ελευθερώνει. Σε μαθαίνει να ψαρεύεις, ενώ η εκπαίδευση σε κρατά σε εξάρτηση, όπως γίνεται στα τρόφιμα, στα φάρμακα και στην τεχνολογία και τη λαιμαργία για πληροφορίες

Φροντίζουμε πάντοτε το σώμα μας, από την αρχή μέχρι το τέλος της ζωής μας. Το ταΐζουμε,το φροντίζουμε, το ζεσταίνουμε, του δίνουμε στέγη, το τροφοδοτούμε καθημερινά, το καθαρίζουμε. Αντίθετα όμως δεν κάνουμε το ίδιο ούτε για το νου μας, ούτε για την ψυχή μας. Συχνότερα τα καταδικάζουμε σε ασιτία από νεαρής ηλικίας. Παραδινόμαστε σε υποκατάστατα. Ζούμε μια ζωή περιορισμένη στο σωματικό επίπεδο. Μας έχουν εκπαιδεύσει να έχουμε μια αγωνία αναζήτησης των ορίων μας, τη στιγμή που δεν υπάρχουν όρια σε αυτό που είμαστε. Κι έτσι αντί να ζητάμε να γνωρίσουμε και περισσότερο να βιώσουμε την απειρότητα του εαυτού μας, αναζητάμε τους πιο σωστούς κανόνες, τα πιο ακριβή όρια μας και οδηγίες. Ρωτάμε τους άλλους για να μάθουμε τι έχουμε να κάνουμε, αντί να ρωτήσουμε μέσα μας. Κι ότι κανόνες και να ακολουθήσουμε στο τέλος έρχεται η απογοήτευση γιατί από την αρχή είχαμε κινηθεί λάθος.  

Οι γονείς παγιδευμένοι σε μια προσωπικότητα περιορισμένη, δεσμευμένοι οι ίδιοι, ζώντας με κανόνες αυθαίρετους, κοινωνικά πρότυπα και επιταγές δήθεν καλής συμπεριφοράς, αδυνατούν να τροφοδοτήσουν το παιδί τους. Και ενώ θέλουν να κάνουν το καλύτερο, το ωφέλιμο για την οικογένεια τους, θέλουν να χαρούν αυτήν την υπερβατική εμπειρία όπου γεννιέται ένα μωρό και αναπτύσσεται ένας νέος άνθρωπος, δεν μπορούν. Λείπει η βάση μέσα στον άνθρωπο. Ο έρωτας ενοχοποιημένος, η Αγάπη παραποιημένη, κακοποιημένη και ο άνθρωπος χαμένος μέσα σε ανασφάλεια, άγχος, αβεβαιότητα, αγωνία και φόβο. Πως μπορεί ένας άνθρωπος, ένας γονιός, όταν ο ίδιος δεν έχει χτίσει αυτό το θεμέλιο μέσα του, δεν υπάρχει η βάση της ύπαρξης του να μπορέσει να γίνει το ζωντανό πρότυπο για το παιδί του και για όποιον άλλον άνθρωπο συναναστρέφεται.  

Πόσα πράγματα που μας χρειάστηκαν στην ζωή μας, σε κάθε ηλικία και ωστόσο δεν μας τα έμαθαν στο σχολείο, αλλά αντί αυτού μας φορτώσανε, όχι απλώς με άχρηστες πληροφορίες, αλλά κυρίως μας χάραξαν την ψυχή με λανθασμένες διαδικασίες, τρόπους και λειτουργίες. Τι θα συνέβαινε στην ανθρωπότητα εάν λάμβανε μια παιδεία στα ουσιώδη; Τότε το πνεύμα της πρόνοιας που διαθέτει μόνο η αληθινή παιδεία θα ελαχιστοποιούσε τις οδύνες, την δυστυχία, τον πόνο, τον φόβο και τον τρόμο, την αγωνία της ανθρώπινης ύπαρξης καθώς ο άνθρωπος θα ζούσε με όλο του το είναι την απειρότητά του.   

Κάθε άνθρωπος, όλοι, συγγενείς, φίλοι, γνωστοί, περαστικοί έχουμε λάβει μια ανάλογη εκπαίδευση. Και έτσι ο άνθρωπος κάνει έναν αγώνα, τρέχει για να φτάσει αλλά δεν ξέρει τον προορισμό του. Έτσι έχει θέσει άλλες προτεραιότητες. Σχεδόν σε κάθε οικογένεια τα παιδιά στην καλύτερη περίπτωση τις περισσότερες ώρες, ευτυχώς, ζουν με τον παππού και την γιαγιά τους. Σίγουρα ο παππούς και η γιαγιά έχουν την θέση τους μέσα στην οικογένεια, την σημαντική παρουσία τους και προσφορά τους και σίγουρα ο οικονομικός αποκλεισμός ασκεί μεγάλες πιέσεις στην οικογένεια αλλά η ανατροφή των παιδιών είναι ευθύνη των γονέων χρειάζονται τον πατέρα και τη μητέρα τους. Σε άλλη περίπτωση λόγω επαγγελματικού προσανατολισμού και κοινωνικής καταξίωσης τα παιδιά τα μεγαλώνουν μπέιμπι-σίτερ. Έχουν δημιουργηθεί ανάγκες υλικές και οι απαιτήσεις είναι μεγάλες. Γιατί όμως να κάνω οικογένεια, να φέρω σ' αυτόν τον κόσμο ένα παιδί αν δεν μπορώ να φροντίσω την οικογένεια μου και να αναθρέψω το παιδί μου. Η υλικές ανάγκες που δημιουργούνται, έχουν ρουφήξει τον άνθρωπο, όλη η ενέργεια  και το δυναμικό του σπαταλάτε για να αποκτήσει πράγματα, να έχει, για να νοιώθει ασφάλεια. Ο νους του παγιδευμένος, προσκολλημένος στον φθαρτό κόσμο και στον περιορισμένο εαυτούλη του. Η ζωή όμως στην ύλη, σ' αυτήν την γη, ξέρουμε ότι είναι πέρασμα. Περαστικοί και παρεπίδημοι οι άνθρωποι από αυτόν τον πλανήτη. Τόσος πόνος και τόση δυστυχία. Γιατί; Μια απομίμηση ζωής, ένα κακέκτυπο ζωής. Η ψυχή μας πεινασμένη και διψασμένη, αφημένη στην τύχη της. Έχουμε σκεπάσει το είναι μας με σκουπίδια. Το ψέμα έχει ξεχειλίσει . Ο άνθρωπος μη έχοντας επίγνωση του εαυτού του έγινε απάνθρωπος. Είναι τόσο άρρωστος που κακοποιεί τον συνάνθρωπο, γίνεται βάναυσος και σε πολιτικό κρατικό επίπεδο κατασκευάζει όπλα μαζικής καταστροφής. Εξαφανίζει το είδος του και ότι όμορφο υπάρχει στον πλανήτη αυτό.  Καταστρέφει τη γη και τα βασίλεια της, λες και του ανήκουν.

Τα παιδιά όμως, μαθαίνουν από την οικογένεια, την πατρίδα και την θρησκεία τους ότι ο κόσμος είναι κακός. Τα παιδιά επίσης μαθαίνουν ότι προέρχονται από τα ζώα και ότι ο προορισμός τους πιθανότατα να περιορίζεται στην καταστροφή του πλανήτη λόγω οικονομικών προβλημάτων ή πυρηνικού πολέμου. 

Αυτή είναι η  Αλήθεια; Αυτός είναι ο άνθρωπος; Μία μάζα σάρκινη, με μηχανική λειτουργία που στο πέρασμα του καταστρέφει την ζωή; Τι τεράστιο Ψέμα. Είναι ζώο ο άνθρωπος; Τα ζώα δεν κακοποιούν το είδος τους ούτε καταστρέφουν τον πλανήτη. Ζουν προσαρμοσμένα στη φύση, την χαίρονται και αναζητούν το νερό και την τροφή τους.

Η αλήθεια είναι ότι ο άνθρωπος είναι σε λήθη. Έχει άγνοια εαυτού και στην καλύτερη περίπτωση ημιμάθεια και αυτό που καταλαβαίνουμε όλοι, είναι ότι το παγκόσμιο σχέδιο κλιμακώνεται αιώνες για να κρατά τον άνθρωπο υπνωτισμένο, σε βαθύ ύπνο για να είναι δούλος για κάποιους και να εξυπηρετεί τα συμφέροντα τους. Έτσι χειραγωγείται, υποδουλώνεται και καθηλωμένος εν αγνοία του εξυπηρετεί το ψεύδος.

Η αναγκαιότητα για μια νέα παιδεία είναι ζωτικής σημασίας για τον άνθρωπο. Είναι ο δρόμος που θα αφυπνίσει τον άνθρωπο, θα τον βγάλει από την λήθη, θα τον ενεργοποιήσει και θα μπορέσει ελευθερωμένος να γνωρίσει τον εαυτό του. Τότε πράγματι θα κάνει την πορεία του, πορεία εξέλιξης και ανόδου.

Κάποιοι οραματίζονται μια νέα παιδεία για τον άνθρωπο, το νέο άνθρωπο. Το απόσταγμα από κάθε πολιτισμική συνιστώσα κι όχι μια κατασκευασμένη αλήθεια, που θέλει να επιβληθεί με όλα τα μέσα όπως συμβαίνει στις μέρες μας. Ο άνθρωπος πρέπει να μαθαίνει τουλάχιστον κάποια βασικά πράγματα στη νέα αυτή παιδεία. Από που έρχεται και ποιά είναι η καταγωγή του, ποιος είναι ο προορισμός του και που πάει, έπειτα πως θα πάει, και εν τέλει ποιος είναι, την ταυτότητα του. Έπειτα πρέπει να μάθει τον εαυτό του, τα όργανα του, ποια είναι πώς λειτουργούν και το γιατί. Πώς θα μάθει να ζει αν δεν διδαχθεί τη νομοτέλεια και την διαχείριση των ενεργειών του κόσμου που ζει.

Μέσα σε αυτήν την διαχρονική πορεία του ανθρώπου, σε αυτό το τέλμα που η ανθρωπότητα ζει και βιώνει αιώνες τώρα, γεννήθηκαν και έζησαν άνδρες και γυναίκες, λαμπρά φωτεινά πνεύματα εντεταλμένα για να βοηθήσουν τον άνθρωπο, να τον ξυπνήσουν από την λήθη και να φωτίσουν τον παγιδευμένο νου του. Να τροφοδοτήσουν την ψυχή του και να ενδυναμώσουν το είναι του. Δάσκαλοι της ανθρωπότητας που άνοιξαν τον δρόμο για να μπορέσει ο άνθρωπος να προχωρήσει και να βγει από το τέλμα. Κατέθεσαν τον εαυτό τους και όλοι με κάποιο τρόπο πλήρωσαν το τίμημα. Το τίμημα για να μπορέσει να δει ο φοβισμένος άνθρωπος την αλήθεια, τον πραγματικό εαυτό του. Όλοι πρωτοπόροι σε αυτό που φανέρωσαν στον άνθρωπο σύμφωνα με το στάδιο του και την κατάσταση που ζούσε την συγκεκριμένη χρονική περίοδο. Προετοίμασαν τον άνθρωπο, δημιούργησαν τις προϋποθέσεις για την απελευθέρωση του. Δημιούργησαν πολιτισμό.

Ο άνθρωπος είναι μια αιώνια πνευματική συνειδητότητα σε εξέλιξη τελειοποίησης. Η ενσαρκωμένη ψυχή έχει ιδιότητες ανάλογες με το πνευματικό ύψος που έχει φτιάξει. Η αγάπη, η σοφία, η ενότητα, η ελευθερία, η αλήθεια, η ειρήνη, η δικαιοσύνη αποτελούν οικουμενικά αρχέτυπα που τα βρίσκουμε σε κάθε ανθρώπινη ψυχή και σε κάθε θρησκεία. Τα θεία αυτά αγαθά, θεμελιώνονται πάνω στις αρετές της ταπεινοφροσύνης, της ανιδιοτέλειας, της υπευθυνότητας, της ειλικρίνειας, της συγχώρεσης, της συμπόνιας, της κατανόησης, της φιλίας, της αποδοχής, της παρρησίας, του σεβασμού, της αφοσίωσης, της αδελφοσύνης, της οικουμενικότητας, της δημιουργικότητας, της αυτοπειθαρχίας, της υπομονής, της επιμονής, της αγωνιστικότητας και της πίστης που είναι ενσυνείδητη και όχι τυφλή. Το ύψος της πνευματικότητας καθορίζεται από την ανάπτυξη αυτών των αρετών και δεν εξαντλείται στην ιδεολογία, τη θρησκεία ή τη μόρφωση, τις γνώσεις ή τις δυνάμεις του.

Για να μπει ο θεμέλιος λίθος στις οικογένειες των ανθρώπων χρειάζεται ο άνθρωπος να αποκαταστήσει την σχέση του με την πραγματική του οικογένεια, την πνευματική, τον οίκο όπου γεννήθηκε. Τίνος γέννημα είναι; Ποιός είναι ο Πατρομήτωρ Θεός του; Να έχει επίγνωση του ποιος είναι, πως θα πορευθεί και που θα επιστρέψει. Όταν αυτή η Αλήθεια αναδύεται μέσα από τον άνθρωπο, τα ψέματα τελειώνουν. Αποκαθίσταται η σχέση με τον Έναν αληθινό Θεό και ενεργοποιείται η ουσία μας.

Η Ελληνική γλώσσα είναι Αληθής και για αυτό είναι ακριβής. Η λέξη οικογένεια με απλότητα και αμεσότητα φανερώνει το νόημα και την ουσία της στον άνθρωπο.

Άντρες και γυναίκες που προσπαθούν να βάλουν τα θεμέλια για μια αληθινή υγιή οικογένεια, φυσικά έρχονται αντιμέτωποι με όλη αυτήν την νοσηρότητα που υπάρχει. Αγωνίζονται να ενώσουν ότι τους χωρίζει, ότι ο άνθρωπος διαχώρισε, ότι ονόμασε καλό ή κακό, ηθικό ή ανήθικο. Αγωνίζονται να βγουν από αυτή την αντιπαλότητα που αιώνες χτυπά το ζεύγος για να το διαλύσει. Θέλουν να θεραπευθούν. Και έρχονται  άνθρωποι με την προσωπική, ιδιαίτερη σεξουαλική επιλογή και δραστηριότητα τους να διεκδικήσουν την δημιουργία οικογένειας ομοφυλόφιλων, υιοθετώντας παιδί. Δηλαδή να νομιμοποιηθεί η νοσηρότητα, να αυξηθεί και αυτό να τροφοδοτήσει την ψυχή και το νου ενός μικρού παιδιού. Πώς είναι δυνατόν; Πώς γίνεται να δημιουργήσεις κάτι όταν δεν έχεις γεννηθεί για αυτό. Όταν το ίδιο το σώμα σου δεν έχει αυτή την προδιαγραφή. Πόσο μάλλον η πνευματική προδιαγραφή, όταν για εγωιστικούς λόγους θέλεις να αποδείξεις, ότι μπορείς να ικανοποιήσεις μία νοσηρή επιθυμία σου με κόστος την ψυχή ενός αθώου παιδιού. Αυτό δεν είναι εκδήλωση Αγάπης. Είναι νοσηρός συναισθηματισμός. Είναι απίστευτο να ζητάνε κάποιοι να νομιμοποιηθεί μια τέτοια οικογένεια. Εάν θέλεις να δώσεις Αγάπη, βρες μία οικογένεια με πολλά παιδιά, μία μάνα που μεγαλώνει μόνη της το παιδί της, κάποια οικογένεια που ζει με ελλείψεις και ανέχεια, και βοήθησε. Και δείξε την αγάπη σου.

Το παιδί μας έχει διδάξει σημαντικά πράγματα για την αγάπη. Στη φύση παρατηρούμε τη μητρική και την οικογενειακή αγάπη. Γνωρίζουμε ορισμένες μορφές αγάπης, άλλες όμως μας μένουν άγνωστες εκτός αν μας τις αποκαλύψει κάποιος. Ο άνθρωπος γνωρίζει διαισθητικά αυτή την υψηλότερη μορφή αγάπης, γιατί μέσα στην ψυχή του αναγνωρίζει διαισθητικά όλες τις αλήθειες ακόμη κι αν συχνά δεν τις ακολουθεί ούτε τις εφαρμόζει στην καθημερινή ζωή του. Αυτή όμως η υψηλότερη μορφή αγάπης αναβλύζει αυθόρμητα στα παιδιά και τα χαρακτηρίζει. Η αγάπη αυτή είναι η θεμελιακή φλόγα στον άνθρωπο. Χωρίς αυτήν δεν μπορεί να ζήσει. Δεν είναι μια απλή συναισθηματικότητα.

Οι γονείς νοιώθουν και βλέπουν αυτήν την αγάπη που αναβλύζει από τα μικρά παιδιά τους, αν διανοιχθούν και τοποθετηθούν με αγάπη ο ένας προς τον άλλον, δύνανται να υπερβούν τα όρια και τον διαχωρισμό του εγωισμού. Συντονισμένοι με την αγάπη μπορούν να ανακυκλώνουν αυτήν και να την πολλαπλασιάζουν, τροφοδοτώντας το παιδί τους με ότι χρειάζεται για να αναπτυχθεί ο νέος άνθρωπος. Δημιουργούν μια οικογένεια που όποια δυσκολία κι αν έρθει, όλα τα κακώς κείμενα που μπορεί να φανερωθούν από τον άνθρωπο ή τη νοσηρότητα του, το θεμέλιο της αγάπης και η ενότητα που από αυτήν απορρέει θα αγκαλιάσει όλες αυτές τις εκδηλώσεις, τις λειτουργίες, τα συναισθήματα, τις σκέψεις, τους λόγους, τις πράξεις αυτών των ανθρώπων και θα τα αλλάξει, θα τα μεταστρέψει, θα τα μεταστοιχειώσει. Όλα μέσα στην πύρινη αγάπη θα μετουσιωθούν. Τότε αυτή η αγάπη μεγαλώνει και βγαίνει από το σπίτι, απλώνεται σε άλλες οικογένειες, σε συγγενείς, φίλους, γνωστούς και κάθε άνθρωπο που έχει τοποθετηθεί στην αγάπη και την έλκει. Και η οικογένεια μεγαλώνει.          

Έχουμε χιλιάδες παραδείγματα ανθρώπων και ομάδων που με τη θέληση τους συντονισμένη στην αγάπη υλοποίησαν αυτό που φαντάστηκαν και έκαναν το όραμα τους πραγματικότητα. Η αποκατάσταση του ανθρώπου και η παγκόσμια ειρήνη είναι προσωπική μας ευθύνη που διαμορφώνει τη συνείδηση του πολίτη του κόσμου. Το <ο καθένας για τον εαυτό του> πρέπει να αντικατασταθεί με το <όλοι για έναν και ένας για όλους>. Μέσα από την κοινή προσπάθεια και μόνο μπορεί να εξασφαλιστεί η αληθινή ποιότητα ζωής, διότι το <ΕΥ - ΖΕΙΝ> δεν εξαντλείται σ' ένα καλό σπίτι ή αυτοκίνητο ή στο καλό κρασί, αλλά διακρίνεται στον υγιή τρόπο σκέψης και ζωής που ανάγει, ωθεί την πνευματική εξέλιξη. Αυτό σημαίνει πρώτα απ' όλα ελεύθερη παιδεία ή μια νέα Παιδεία Αλήθειας. Ότι αλλαγές και αν ευαγγελίζονται οι άνθρωποι, όσο δεν αλλάζει η παιδεία, δεν αλλάζει τίποτα. Είμαστε πρόδρομοι μιας μετάβασης σε μια νέα κοινωνία και οφείλουμε να μην έχουμε ψευδαισθήσεις. Πρέπει να γνωρίζουμε ότι θα χρειαστεί ένα ικανό χρονικό διάστημα προκειμένου να εφαρμοστεί μια νέα παιδεία που θα οικοδομεί στην Αγάπη και στην Ειρήνη.

Η Αλήθεια φανερώθηκε από τον απ'βαρχής Τέλειο Ιησού Χριστό για την αποκατάσταση του ανθρώπου. «Θεοί Εστέ», «έσεσθαι ουν υμείς τέλειοι, ώσπερ ο Πατήρ μου ο εν τοις ουρανοίς τέλειος εστίν», «Αγαπάτε Αλλήλους». Όσο και αν δυσκολευόμαστε να καταλάβουμε το έργο Του, τα λόγια του αυτά είναι ξεκάθαρα και απλά. Όπως και αν διαβάσεις τις λέξεις, ακόμα και να τους αλλάξεις σειρά, το νόημα παραμένει ακέραιο. Απευθύνθηκε σε όλη την ανθρωπότητα σαν να ήταν μια οικογένεια και μας αποκάλεσε αδελφούς. Δίδαξε με το ζωντανό παράδειγμα του τον τρόπο να επικοινωνήσεις, να μιλήσεις με τον Πατέρα, προσευχή, συνομιλία με το Θεό. Περπάτησε στη γη ως Αγάπη, με Ειρήνη.

Ευλογημένοι οι γονείς που με Αγάπη ανατρέφουν τα παιδιά τους. Ευλογημένες οι οικογένειες που επικοινωνούν με Αγάπη και κοινωνούν την Αλήθεια.

ΚΕΙΜΕΝΟ: Γ. ΚΛΕΙΔΑΡΑΣ, ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΚΕΙΜΕΝΟΥ: ΑΓΓ. ΚΟΝΤΖΙΑ

 ΖΕΥΓΟΣ- ΘΕΤΙΚΗ & ΑΡΝΗΤΙΚΗ ΟΨΗ

Αυτό-Έτερο-Ζεύγος

Πατέρας-Μητέρα-Παιδί

Κενότητα-Ενότητα-Πληρότητα

Θέση-Αντίθεση-Αρμονία

Έλξη-Άπωση-Σύζευξη

Σωματικό-Ψυχικό-Πνευματικό

Φιλία-Έρωτας -Αγάπη

Η αποδοχή του εγώ, η αποδοχή του είναι, η αποδοχή του Εγώ Ειμί

Οι άνδρες που εργάζονται και αγωνίζονται για την εξύψωση της γυναίκας, βοηθούν και τη δική τους εξέλιξη. Συμβαίνει και το αντίστροφο. Οι άντρες οι οποίοι παρεμποδίζουν την εξέλιξη της γυναίκας, παρεμποδίζουν και τη δική τους εξέλιξη. Ο σοφός άνθρωπος δεν εμποδίζει τίποτα το οποίο κινείται, διότι ο νόμος της εξέλιξης είναι η κίνηση, ενώ ο νόμος της αδράνειας είναι η πλάνη.

Συχνά υποθέτουμε λανθασμένα πως «επιβίωση του ικανοτέρου» σημαίνει «επιβίωση εκείνου με τη μεγαλύτερη φυσική δύναμη και επιθετικότητα». Αυτό δεν ισχύει. Αντίθετα, σημαίνει «επιβίωση εκείνου με τις μεγαλύτερες ικανότητες προσαρμογής στις αλλαγές». Το να ζει κανείς ένα είδος ημι-ζωής δε βοηθά στην ανάπτυξη των ικανοτήτων προσαρμοστικότητάς του.

Καθένας έχει το δικό του σώμα και είναι υπεύθυνος προς τον νόμο του αποτελέσματος για οποιαδήποτε κακή χρήση προέρχεται από την εγκατάλειψη αυτού του σώματος σε κάποιον άλλο λόγω αδύναμης θέλησης. Όταν προσκολλόμαστε στο ρόλο του θύματος, κάνουμε μόνο παθητικές επιλογές που εξαρτώνται από άλλους ανθρώπους ή από την αλλαγή κάποιων καταστάσεων.

Εάν ο καθένας σε μια σχέση περιμένει να ολοκληρωθεί μεταθέτοντας την ευθύνη αυτή στον άλλον, τότε οδηγείται στην αποτυχία του. Ο καθένας πρέπει να αναλαμβάνει την προσωπική του ευθύνη, για την ολοκλήρωση του εαυτού του. Κι έτσι τα μέλη της σχέσης να μοιράζονται αυτή την ολοκλήρωση με την οποία ασχολούνται, χωρίς να ρίχνουν το βάρος και την ευθύνη στον άλλον. Δεν μπορείς να αγαπήσεις τον άλλον περισσότερο από ότι αγαπάς τον εαυτό σου. Στην πραγματικότητα αγαπάς τον άλλον όσο και με τον ίδιο τρόπο και στην ίδια ποιότητα, ανάλογα με την αγάπη που έχεις για τον εαυτό σου. Μοναξιά είναι η εμπειρία της πλήρους απομόνωσης, το αίσθημα του να μην μπορείς να βασιστείς σε τίποτα, του να είσαι αποκομμένος από κάθε σχέση. Ολόκληρη η κίνηση του «εγώ» οδηγεί στην απομόνωση. Στο τέλος, αντί να βρουν τον εαυτό τους σε μια σχέση, τον χάνουν. Κι αυτό γιατί η αγάπη δεν επιβάλλεται, όπως και ο σεβασμός.

Η επικοινωνία είναι μια διαδικασία (τουλάχιστον) αμφίδρομη. Έχει να κάνει με την ανταλλαγή διαφορετικών οπτικών, με τη συμβολή διαφορετικών προσωπικών αντιληπτικών φίλτρων. Δεν έχει να κάνει μόνο με το να μιλάμε, αλλά και με το να ακούμε. Συχνά δεν είναι αυτό που λέμε, αλλά ο τρόπος που το λέμε που καθορίζει το αν θα μας ακούσει ο άλλος ή όχι. Ο τρόπος παρουσίασης του περιεχομένου των λόγων μας αυξάνει ή μειώνει τις πιθανότητες να ακούσουν οι άλλοι πραγματικά αυτά που έχουμε να τους πούμε. Επιπλέον, ο τρόπος με τον οποίο τους ακούμε εμείς, καθορίζει το αν και το πώς θα μας μιλήσουν οι άλλοι.

Τα όρια σηματοδοτούν πάντα το απώτατο σημείο, όταν υπερβαίνει κανείς κάποιο όριο, υπάρχουν πάντα ορισμένες συνέπειες. Τα άτομα του περιβάλλοντός μας αισθάνονται πολύ πιο άνετα όταν θέτουμε και διατηρούμε ξεκάθαρα όρια, επειδή τότε ξέρουν ποια είναι ακριβώς η σχέση τους μαζί μας. Ο φόβος κάνει να μην προχωράει τίποτα στη ζωή σου. Καθηλώνεσαι από αυτή την αδυναμία. Κι έτσι έχεις καθυστέρηση, κούραση κι απογοήτευση.

Τα «φίλτρα» μέσα από τα οποία βλέπουμε τον κόσμο βασίζονται σε πολλούς και διάφορους προσωπικούς παράγοντες: προσδοκίες του πολιτισμικού μας περιβάλλοντος, ανατροφή, προσωπικό γούστο, κίνητρα, εμπειρίες, ακόμη και διαφορετικές διαθέσεις της στιγμής. Είναι πιο ηθικό να διατηρήσουμε ένα γάμο δίχως αγάπη ή να τα τινάξουμε όλα στον αέρα και να ζήσουμε θετικά; Είναι ποιο ηθική μια σχέση που έχει εγκριθεί από την κοινωνία αλλά είναι άδεια από αληθινή χαρά και αγάπη, ή μια σχέση η οποία μολονότι είναι έξω από τους θεσμούς κάνει ευτυχισμένο τον άνθρωπο; Ποιος μπορεί να απαντήσει με σιγουριά; Είναι η αλαζονεία του ανθρώπου που νομίζει ότι μπορεί να κατευθύνει την πορεία της αγάπης και να την περιορίσει.

Οι σύζυγοι, όπως το λέει και η λέξη, βρίσκονται κάτω από τον ίδιο ζυγό. Κουβαλούν το βάρος της κοινής ζωής τους σαν υποζύγια κι έτσι καταλήγουμε στα διαζύγια. Όταν ο γάμος γίνεται πάθος για να αποκτήσουμε ασφάλεια, είναι βέβαιο ότι θα αποτύχει. Είναι ένα συμβόλαιο που εξασφαλίζει στον καθένα κάτι, μια κοινωνική σύμβαση, μια συμφωνία και μια δοσοληψία. Δεν είναι τυχαίος ο θεσμός της προίκας, απ’ αρχαιοτάτων χρόνων, από τότε ο γάμος έμοιαζε με επιχείρηση. Κι επειδή ο άνθρωπος δεν τίμησε αυτή τη συνθήκη που έφτιαξε στα μέτρα του, δημιούργησε και νόμους για να το επιβάλλει. Ούτε κι αυτούς όμως τους τήρησε. Ακόμα οι άνθρωποι παραβαίνουν την γαμήλια υπόσχεση. Είναι γιατί παραβιάζει τους φυσικούς νόμους. Κάθε τεχνητό ή κοινωνικό, ηθικό, θρησκευτικό, φιλοσοφικό, οικονομικό ή πολιτικό κατασκεύασμα παραβιάζει ή υποτάσσει τη φύση μας, έρχεται σε σύγκρουση με τον ίδιο τον εαυτό μας και τότε επαναστατούμε. Ο γάμος είναι όπως μία πόρτα. Αν δε λειτουργεί πρέπει να φτιάξει. Δεν την απορρίπτουμε αλλά τη διορθώνουμε, την αποκαθιστούμε. Οφείλει να λειτουργεί, να εξυπηρετεί το σκοπό της στη ζωής μας.

Μέσα από ένα βλοσυρό τοπίο διακρίνουμε το χάος που φέρνει η προσπάθειά μας να ισορροπήσουμε ή να συντονιστούμε. Δημιουργείται υπερφόρτωση ενέργειας στα κυκλώματά μας. Όσο γοητευτικό και αν είναι ένα τέτοιο μέγεθος φορτίου, δε μπορούμε να το διατηρήσουμε παρά μόνο σε έναν υποδοχέα που να το αντέχει. Στους γάμους που επιβιώνουν, οι σύντροφοι χαμηλώνουν την ένταση της σχέσης τους κι έτσι μαθαίνουν την τέχνη της αγάπης. Το δίλημμα του σύγχρονου ανθρώπου είναι ότι έχει στα χέρια του μια δύναμη που δεν μπορεί ούτε να αντέξει, ούτε να αρνηθεί

Ο γάμος δοκιμάζει το ζεύγος στο χρόνο, παρέχοντας την ολοκληρωτική δοκιμασία του, όχι απλώς της διατήρησης του έρωτα, αλλά και της αναγωγής του. Τα μέλη του ζεύγους καλούνται να αποδείξουν ότι αξίζουν να γίνουν ένα μεταξύ τους, διότι αποτελούσαν μονάδα από πριν, πράγμα που συμβαίνει μέσα από ένα κοινό εσωτερικό βίωμα της Ιερότητας του Μυστηρίου του Γάμου και της αναγωγής του έρωτα σε Θείο Έρωτα. Ο έρωτας είναι απαραίτητο να ανάγεται κάθε φορά και σε υψηλότερες ποιότητες και όχι να παρατείνεται η πλήρης σεξουαλική αποχή, διότι δημιουργούνται ρωγμές στην ενότητα των σωμάτων ακυρώνοντας αυτό που λέγεται στο Μυστήριο του Γάμου «και θέλουσιν είσθαι εις σάρκαν μίαν».

Τα δύο μέλη του ζεύγους συχνά συγκρούονται και η σύγκρουσή τους είναι μια σύγκρουση δύναμης κι αγάπης. Το να στέκεσαι, να τοποθετείσαι, να μεταχειρίζεσαι δίκαια και τον ένα και τον άλλο και να αντέχεις την έντασή τους, είναι ο ευγενέστερος και ύψιστος στόχος. Το πιο εύκολο είναι να δεχτείς την μια εις βάρος της άλλης πλευράς, αυτό εμποδίζει όμως την ένωση που είναι και η μόνη αληθινή απάντηση. Δεν υπάρχει πιο όμορφο πράγμα σε ένα ζευγάρι όταν ο ένας φανερώνει στον άλλον την αγάπη και την φροντίδα για όλη αυτήν την προσφορά που του γίνεται μέσα από τον σύντροφο του. Αυτή η αμοιβαία αναγνώριση είναι θεμέλιο.

Δεν μπορεί κανείς να ενωθεί με τον Εαυτό του τόσο άμεσα και αποκαλυπτικά, όσο μέσα από το δρόμο του ζεύγους. Δεν είναι τυχαίο που με διάφορους τρόπους αιώνες τώρα η πλάνη του κατεστημένου χτυπάει τα ζεύγη. Θεωρούμε φυσιολογικό την διαμάχη των δύο φύλων, ενώ είναι αφύσικο, διότι όσο συντηρείται αυτή η διαμάχη, συντηρείται η ρίζα του πολέμου στους ανθρώπους. Χτυπήθηκε λοιπόν σκόπιμα το μέτρο προκειμένου να χαθεί και μαζί με αυτό χτυπήθηκε το ζεύγος και έπειτα η γυναίκα και έπειτα το παιδί και έπειτα η αλήθεια και ύστερα η ελευθερία και μετά η δικαιοσύνη και έπειτα η ειρήνη, η ενότητα, η ισορροπία, η αδελφοσύνη και τέλος η φιλία. Κάτω από αυτήν ξεκινάει ο πόλεμος, το άλλο πρόσωπο του έρωτα.

Το ζεύγος έχει μεγαλύτερη δυναμική εξέλιξης από τον μοναχικό πνευματικό αγωνιστή, διότι αυξάνονται οι παροχές και η δυναμική της προδιαγραφής. Εάν κάποιος θυσίαζε την ατομική του πνευματική εξέλιξη προκειμένου να εξελισσόταν ο σύντροφός του, θα σφράγιζε και τη δική του εξέλιξη. Γίνεται ολοφάνερο ότι το να θεωρεί κατώτερο ο ένας τον άλλο, να τον ταπεινώνει με διάφορους τρόπους ή να τον εξαπατά, είναι το πιο καταστροφικό στοιχείο σε ένα γάμο. Το αίσθημα της κτητικότητας και της οποιασδήποτε ποιότητας ζήλιας, φυσικά και της πνευματικής, είναι απαραίτητο να ταξινομείται και να μετουσιώνεται άμεσα, διότι επιφέρει πνευματική καθήλωση. Καλό είναι να διευκολύνει ο ένας την πνευματική εργασία του άλλου, αναλαμβάνοντας την διεκπεραίωση υλικών πρακτικών θεμάτων.

Ο κοινός πνευματικός στόχος, ο κοινός δρόμος και η κοινή κοσμοθεωρία αποτελούν τα βασικότερα θεμέλια της συμβίωσης και του γάμου. Ο γάμος πρέπει να τελείται από κοινή πίστη και εκτίμηση και όχι για τον φόβο της κοινωνικής κατακραυγής. Τα προβλήματα ξεκινούν όταν έστω και ο ένας δεν καλύπτει τον άλλον, όταν δηλαδή δεν στέκεται δίπλα του με υπευθυνότητα εκπαιδευτή. Η έλλειψη συμμετοχής σε ενσυνείδητη πνευματική πορεία του ενός δημιουργεί αποστάσεις από τον άλλον, επιφέροντας συγκρούσεις. Η ειλικρίνεια και ο σεβασμός είναι τα θεμέλια κάθε σχέσης εξάλλου Το ζεύγος επιτυγχάνει τη διάσπαση του ατόμου, διότι τα δύο γίνονται ένα, ως μονάδα. Το ζεύγος που αποτελείται από δύο πολικά όντα, δηλαδή Θεία συμπληρώματα μιας αρχέτυπης ψυχοπνευματικής μονάδας, όταν εργάζεται πνευματικά οδηγείται στη θεληματική θυσία, διασπώντας την ατομικότητα της κάθε υπόστασης.

Αντί για την κούραση, νοιώθουν σαν να πλημμύρισαν από μια καινούρια δύναμη, από μία ακτινοβόλα χαρά, από μία ενέργεια που δυναμώνει αντί να εξαντλείται. Ύστερα από ένα αγκάλιασμα, αντί να αισθανθούν κουρασμένοι, βρίσκονται αντίθετα γεμάτοι ζωτικότητα. Κατά τη διάρκεια ενός τέτοιου αγκαλιάσματος, μπορούν να συμβούν διάφορα υπερφυσικά γεγονότα. Οι εραστές, μπορεί για παράδειγμα, να αποκοιμηθούν μέσα στην έκστασή τους και να δουν τέλεια όνειρα από κοινού, που θα έχουν μία υπέροχη, εκπληκτική ένταση, αλλά ας προσέξουμε, εδώ βρίσκεται ο κυριότερος παράγοντας της ταντρικής σεξουαλικής μαγείας. Γύρω από τα δύο αγκαλιασμένα κορμιά, μπορεί να σχηματισθεί ένα είδος ανάλαφρου σύννεφου, φωτεινού και διάφανου με βιολετιά απόχρωση. Να ακουστούν ανεξήγητοι ήχοι και να τηλεμετακινηθούν αντικείμενα. Όλη η ενέργεια του σεξ (αυτή η τεράστια γενετική δύναμη της φύσης) θα κινητοποιηθεί όχι για να διαιωνίσει την αλυσίδα των γενεών, αλλά για να επιτρέψει στο ζευγάρι να ανυψωθεί ως την πρωταρχική μονάδα. Από τη στιγμή που κάποιος ενεργοποιήσει το πνεύμα της πρόνοιας, φανερώνει τη σοφία που βρίσκεται μέσα του και έλκει το πολικό του.

Το ζεύγος επιτυγχάνει τη διάσπαση του ατόμου, διότι τα δύο γίνονται ένα, ως μονάδα. Το ζεύγος που αποτελείται από δύο πολικά όντα, δηλαδή Θεία συμπληρώματα μιας αρχέτυπης ψυχοπνευματικής μονάδας όταν εργάζεται πνευματικά οδηγείται στη θεληματική θυσία, διασπώντας την ατομικότητα της κάθε υπόστασης.  Ο όρος θετικός σημαίνει δημιουργικός, δυναμικός, αυτός που εξωτερικεύεται, που ακτινοβολεί, ενώ ο όρος αρνητικός σημαίνει δεκτικός, αυτός που συλλαμβάνει, που γεννά, που φέρνει στο φως. Η αντίστροφη πόλωσή τους είναι η βάση και το θεμέλιο μιας αρμονικής συνεργασίας και αλληλοσυμπλήρωσης. Το αστρικό σώμα είναι αρσενικό ως προς το φυσικό σώμα και θηλυκό ως προς το νοητικό σώμα του ανθρώπου. Που σημαίνει ότι το νοητικό σώμα γονιμοποιεί το αστρικό και το αστρικό σώμα γονιμοποιεί το φυσικό. Το αστρικό λοιπόν σώμα, το μοντέλο το οποίο έχει προδιαγραφεί πριν μία ενσάρκωση, θέτει σε δράση το φυσικό και προσδιορίζει τις συνθήκες ζωής του, σαν τελικός αποδέκτης από τα υπόλοιπα ανώτερα σώματα. Το αλκοόλ αντιστρέφει την πολικότητα δημιουργώντας επιπλοκές. Το φυσικό σώμα, από αρνητική πόλωση που έχει, αλλάζει πόλωση, γίνεται θετική κι έπειτα αδρανοποιείται.

Οι διαφορές των φύλων είναι: γονιδίων, δραστηριότητας των ενδοκρινών αδένων, η φυσική διάπλαση και η θερμοκρασία του αίματος. Η πόλωση σ’ ένα ζεύγος, φαίνεται ακόμα και στις ορμόνες που έχει το θηλυκό και το αρσενικό. Στις θηλυκές ορμόνες που έχει ο άντρας και στις αρσενικές που έχει η γυναίκα. Οι δυο λοβοί της υπόφυσης είναι αντίστροφα πολωμένοι σε άνδρες και γυναίκες σαν λογική και ηθική, το κωνάριο ή επίφυση είναι μικρή σαν ρεβίθι. Ο άνδρας στο φυσικό επίπεδο είναι θετικά φορτισμένος, είναι αρσενικός, ενώ η γυναίκα είναι αρνητικά φορτισμένη. Στο αιθερικό πεδίο ο άνδρας είναι αρνητικά πολωμένος και η γυναίκα θετικά. Στο αστρικό πεδίο ο άνδρας είναι θετικά πολωμένος και η γυναίκα αρνητικά. Στο νοητικό πεδίο ο άνδρας είναι αρνητικά φορτισμένος και η γυναίκα θετικά φορτισμένη.

Σε ένα ζεύγος οι πολικότητες αλλάζουν, πότε ο ένας εκφράζει την αρσενική αρχή και πότε ο άλλος τη θηλυκή. Η μορφή φανερώνει το φύλο στα υλικά πεδία, ενώ η λειτουργικότητα δύναμης, η πολικότητα δηλαδή, αν είναι θετική ή αρνητική, θηλυκή ή αρσενική, στα εσωτερικά πεδία. Στο έβδομο πεδίο δεν υπάρχει θηλυκό και αρσενικό, άνδρας και γυναίκα, αλλά το άφυλο ον. Η πολικότητα στο κινητικό μέρος φαίνεται με την αφή. Η πολικότητα στη διάνοια, φαίνεται από την οπτική γυναίκα και από τον ακουστικό άνδρα. Η πολικότητα στη συγκίνηση, στο συγκινησιακό μέρος, φαίνεται από την οπτικότητα στον άνδρα και την ακουστικότητα στη γυναίκα. Το ανώτερο βασιλικό ζεύγος, το ανώτερο είδος πολικού δηλαδή, υπάρχει εκεί όπου η αφή, η ακοή, η οπτική, όλα είναι εναρμονισμένα, ως Ψυχή και Πνεύμα. Η τελειότητα στο νου, έχει να κάνει με την μετάλλαξη του ανθρώπινου νου, σε Νου Χριστού.

Ο Χριστός αναφέρεται στον έρωτα, αντιμετωπίζοντας με πολύ επιείκεια τις ερωτικές παρεκτροπές για τις οποίες κάνει λόγο, και όπως κάνει με κάθε ανθρώπινη αμαρτία, ενδιαφέρεται σχεδόν αποκλειστικά για την εσωτερική διάθεση και το κίνητρο, παρά για την εξωτερική συμπεριφορά. Από την προχειρότερη ανάγνωση του ευαγγελίου γίνεται σαφές ότι ο Χριστός, ούτε πίστευε ότι η μεγαλύτερη ανθρώπινη αμαρτία συνδέεται με τον έρωτα, ούτε θεωρούσε αμαρτωλό τον έρωτα, αλλά ότι γι’ αυτόν αμαρτία είναι η έλλειψη αγάπης για το Θεό και τον άνθρωπο και ότι η οποιαδήποτε ανθρώπινη εκδήλωση ή ενέργεια είναι αμαρτωλή, όταν δεν είναι έκφραση αγάπης. Αλλά η στάση του Χριστού έναντι του έρωτα δεν εξαντλείται σε αυτά, γιατί ο Χριστός μέσω του «Αγαπάτε Αλλήλους», οδηγεί τον έρωτα στον προορισμό του, που είναι η ελεύθερη αναζήτηση και συνάντηση του άλλου και η ελεύθερη ένωση με αυτόν, κι όχι αυτή που υπαγορεύουν τα διάφορα κοινωνικά και οικονομικά συμφέροντα.

Ο Έρωτας μας μαθαίνει ως  Διδάσκαλος Λόγος  Αγάπη να ελευθερωνόμαστε απ’ τον εγωισμό και την ατομικότητά μας, βάζοντας πλέον προτεραιότητα στον σύντροφό μας αρχικά κι έπειτα στους άλλους ανθρώπους σε μια εξελισσόμενη κίνηση κατάθεσης του ίδιου μας του εαυτού. Κι αυτό γιατί στον έρωτα δεν υπάρχει άρνηση. Είναι η κατάφαση του εαυτού μας. Και η κατάφαση αυτή ακυρώνει κάθε διαχωρισμό υπηρετώντας την ενότητα. Μέσα από την ακράτητη ανάγκη που γεννά να προσφερθεί, μαθαίνουμε να προσφερόμαστε στον άνθρωπο, να γινόμαστε διάκονοί του. Διάκονοι ενός Εαυτού που πρώτη φορά τον βιώνουμε χωρίς να μπορούμε να αναγνωρίσουμε όρια σε Αυτόν. Μας κάνει να επιλέγουμε συνειδητά εκείνο που υπερβαίνει το άτομό μας, γιατί αναγνωρίζουμε σε Αυτόν το Μεγαλείο του Θεού, τη Ζωή και την Ελευθερία κι έτσι, οδηγούμαστε από την επίγνωση ότι Αυτή η Ζωή είναι η μόνη που προορίστηκε  ποτέ να ζήσει ο άνθρωπος. Κι εργάζεσαι  με όλο σου το είναι γι’ αυτήν, υπακούοντας στην Αγάπη που ως επιτακτική ανάγκη πλέον  βιώνεις. Μόνον ο έρωτας μπορεί να σε κάνει άοκνο εργάτη της Αγάπης. Και οι καρποί αυτής της εργασίας είναι τροφή που ανδρώνει  Λόγους.

Ο έρωτας είναι απαραίτητο να ανάγεται κάθε φορά και σε υψηλότερες ποιότητες και όχι να παρατείνεται η πλήρης σεξουαλική αποχή, διότι δημιουργούνται ρωγμές στην ενότητα των σωμάτων ακυρώνοντας αυτό που λέγεται στο  Μυστήριο του Γάμου «και θέλουσιν είσθαι  εις σάρκαν μίαν». Άλλο  Έρως, άλλο  ερωτισμός, όπως  άλλο Χριστός και άλλο Χριστιανισμός.

Μέσα από την αγάπη και το σεβασμό του ενός προς τον άλλο το ζεύγος δυο ερωτευμένων ανθρώπων καλλιεργεί κι αναπτύσσει τις ποιότητες εκείνες της ψυχής που δομούν το «ήθος», την ηθική του έρωτα, εκείνη που χαρακτηρίζει μια υγιή σχέση. Θυσιάζεται ο ένας για τον άλλο, προσφέρεται οίνος και άρτος και γίνεται Θεία Κοινωνία. Κι έτσι ο γάμος τους, το πάντρεμα ψυχής και πνεύματος, είναι Μυστήριο που περικλείει και τα άλλα Μυστήρια, γιατί καθίσταται το Μυστήριο της Ενότητας των πάντων. Γίνεσαι εσύ ο άρτος που κοινωνάει ο άλλος κι ο καθένας Άγιο Δισκοπότηρο για όλους. Ο Έρωτας παντρεύει γη κι ουρανό καθώς τα πάντα αγκαλιάζει, τα πάντα ευεργετεί κι ενώνει. Εξαϋλώνοντάς σε με τη φωτιά του, σε ελευθερώνει σε Θεία ταξίδια. Αδειάζεις κι αλαφρώνεις καθώς τίποτα δεν κρατάς για σένα. Έτσι μεταλλάσσει την πραγματικότητα που ζεις και την κάνει Αλήθεια.

Η Βασιλεία των Ουρανών είναι πάνω από το Νόμο και την Τάξη. Είναι στη Χάρη του Θεού. Και όταν ζεις τη Χάρη του Θεού και την Αγάπη Του, είσαι ευτυχισμένος, αισθάνεσαι αυτό τον Έρωτα, αισθάνεσαι αυτή τη χαρά κι αυτή την πληρότητα που καλύπτει. Μπορεί να έχεις χίλιες δυο σκοτούρες, προβλήματα, κούραση, θα τα υπερκαλύψει όλα, ως εκ θαύματος. Είναι ένας κόσμος ο οποίος ενώνει ανθρώπους πολύ διαφορετικούς. Αυτός ο κόσμος δεν περιλαμβάνει οπωσδήποτε χριστιανούς ή κάποιους συγκεκριμένους από κάποιες τάσεις κ.τ.λ. Όχι, περιλαμβάνει παιδιά, ανθρώπους από παντού. Κοινό τους γνώρισμα είναι ότι όλοι τους βίωσαν και βιώνουν αυτή την Αγάπη του Θεού, την Ευδαιμονία. Και τη βιώνουν πώς; Ενόσω ζουν μέσα στη μεγαλύτερη δυστυχία.

Η ζωική ορμή για ένωση απαλείφει τα πρώτα φράγματα εξατομίκευσης. Η ζωική αυτή δύναμη είναι και η πρώτη ύλη προς μετουσίωση. Είναι η φωτιά που ο Άνθρωπος με τις Επιλογές Του θα μετατρέψει στο αρχέγονο Θείο Πυρ. Ο Έρωτας του Λόγου προς το Ένα είναι η μεταφυσική ιδέα του γήινου έρωτα. Θα πάψεις να τη χρησιμοποιείς για να τη διαθέσεις σαν ενέργεια ανόδου. Η ιερότητα του έρωτα, διασφαλίζει την ιερότητα της ζωής. Όπου χάνεται το ένα χάνεται και το άλλο και όπου τροφοδοτούμε το ένα τροφοδοτούμε και το άλλο, δίνοντάς τους ζωή, όση ζωή θέλουμε. Γιατί χάνοντας τον περιορισμένο μας εαυτό ανακαλύπτουμε έναν μεγαλύτερο που είναι η ίδια ψυχή της ζωής, καθώς το άτομο μέσα από το ζεύγος βιώνει την Πρωταρχική Θεία Μονάδα και μέσω αυτής την Απειρότητα του Θεού.

Από εκεί και πέρα, οποιαδήποτε άλλη ιερή στιγμή θα τεθεί πάνω ή κάτω από αυτήν την εμπειρία, η οποία δόθηκε ως φυσικό μέτρο, προκειμένου να οξυνθεί η ανθρώπινη διάκριση μέσα στην μεγαλειώδη κλίμακα των ιερών βιωμάτων.

Το νωτιαίο πνευματικό πυρ αναπτύσσει μέσα στο ιερό της καρδιάς ένα φως δια μέσου του στέρνου και των πνευμόνων. Το στέρνο, ο θύμος και μερικά άλλα όργανα μες την καρδιά παίζουν ένα σπουδαίο ρόλο. Μόλις το φως αυτό ανάψει μέσα στην καρδιά, ο ένας αναγνωρίζει τον άλλον και ξυπνούν και οι δύο και η πορεία της συνειδητής συνεργασίας αρχίζει. Η αναγνώριση λοιπόν είναι δυνατή μόνο για ψυχές ώριμες για αυτό, η γήινη προσωπικότητα είναι ανίκανη για κάτι τέτοιο.

Δεν μπορείς να δεις κάτι που δεν υπάρχει μέσα σου. Η φωτιά αναγνωρίζει τη φωτιά, τον εαυτό της και θέλει να ενωθεί. Όταν όμως ένας άνθρωπος δεν περιορίσει την ένωση της δικιάς του φωτιάς, με τη φωτιά του άλλου, αλλά επεκτείνει αυτή την ενότητα μέχρι το Θείο, τότε λειτουργείται η νομοτέλεια «όπου δύο ή τρεις συνηγμένοι στο Όνομά Μου είμαι παρών και Εγώ». Έχουμε μια έκρηξη Λόγου Δημιουργικού, ο οποίος διαχέει τη συνείδησή Του παντού.

ΚΕΙΜΕΝΟ: Γ. ΚΛΕΙΔΑΡΑΣ, ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΚΕΙΜΕΝΟΥ: ΑΛ. ΣΕΦΑΣ

 ΕΡΩΣ –«ΣΕΞ»

Μέσα στο σύγχρονο κόσμο, ο χριστιανικός ασκητισμός και γενικότερα ο Χριστιανισμός βρίσκεται σε μεγάλη αμηχανία απέναντι στο σεξ, σε όλες του τις μορφές. Από τη μια κουβαλάει ένα παρελθόν με έντονα αντισεξουαλικό χαρακτήρα και από την άλλη πρέπει να βρει το δρόμο του μέσα σε ένα περιβάλλον όπου το σεξ είναι κυρίαρχο. Τα πράγματα δείχνουν ότι, μάλλον, δεν τον βρίσκει και αυτό είναι εξαιρετικά δυσάρεστο. Ο σημερινός κόσμος είναι, σε όλα τα επίπεδα και τις εκδηλώσεις του, βαθιά αντιφατικός. Ο έρωτας και το σεξ είναι στο στόμα και το μυαλό όλων διαρκώς, όμως οι άνθρωποι σε γενικές γραμμές δυσκολεύονται να ευτυχήσουν τόσο, όσο και όταν ο έρωτας και το σεξ ήταν φοβερά ταμπού. Από την άλλη, όσο πιο πολύ αναπτύσσονται η επιστήμη και η τεχνολογία τόσο πιο μεγάλη γίνεται η ανάγκη για πίστη και, συνακόλουθα, για θρησκεία.

Μέχρι πρότινος, κυρίαρχο ρεύμα ήταν αυτό που κληρονόμησε από το παρελθόν την απολυτοποίηση των σωματικών ασκητικών κατορθωμάτων. Αντιμετωπίζει με απορία τον έρωτα, γιατί δεν μπορεί να τον καταλάβει, και με μόλις συγκαλυμμένη αποστροφή το σεξ. Η ισοπεδωτική σκληρότητα με την οποία αντιμετωπίζει τη σεξουαλικότητα του ανθρώπου είναι απίστευτη και αν απομονωθεί από το φορτίο του παρελθόντος και το θεολογικό της πλαίσιο εύκολα θα κριθεί εγκληματική. Όμως, εξακολουθεί να κατευθύνει ή να επηρεάζει ένα σημαντικό τμήμα του σύγχρονου εκκλησιαστικού σώματος, γιατί ακριβώς το ρεύμα αυτό είναι αγλαϊσμένο με τις δάφνες του ένδοξου παρελθόντος και θρεμμένο από τον τρόμο που προκαλεί η σεξουαλική ασυδοσία που κυριαρχεί στη σύγχρονη κοινωνία. Όπως είναι φυσικό, υπάρχει και το αντίθετο ρεύμα που δεν μπορεί να δεχθεί αυτήν τη σκληρή αντιμετώπιση της ανθρώπινης σεξουαλικότητας. Αυτό το ρεύμα, με ποικίλους τρόπους, θέλει να αναβαθμίσει τη θέση του έρωτα και του σεξ μέσα στην εκκλησιαστική ζωή. Αυτών που θεωρία δεν είναι θέα – θεώρηση του Θεού, αλλά μόνο στοχασμός διανοητικός. Αυτό το ρεύμα ανεβάζει τον έρωτα και έμμεσα το σεξ σε θεολογικά ύψη δυσανάλογα. Την τάση για υποτίμηση την αντικαθιστά με την τάση για υπερτίμηση. Θεωρεί τον ανθρώπινο έρωτα ως οδό θεογνωσίας και σχεδόν ισότιμο με το Θείο Έρωτα.

Αν και η εκδοχή αυτή είναι πολύ πιο φιλική για το σύγχρονο άνθρωπο, παρουσιάζει προβλήματα, γιατί διαπλέκει τον έρωτα με τη θεολογία με τρόπους που, στην πραγματικότητα, είναι ανυπόστατοι.

Επομένως, εκείνοι οι οποίοι χρησιμοποιούν τεχνικές και μυήσεις για το ξύπνημα της κουνταλίνης, ενεργοποιούν την εωσφορική συνείδηση του ανώτερου εαυτού τους. Το Θείο Σπέρμα, είναι ο Πνευματοσπινθήρας. Ο άξονας της καρδιάς που έχει πέσει, όπως κι αυτός της γης, αντίστοιχα με τις μοίρες πτώσης που υπάρχει στην κουνταλίνη, πρέπει να ευθυγραμμιστεί με τον εγκέφαλο.

Ο έλεγχος είναι απαραίτητος για τον έρωτα και επίσης καλό είναι να υπάρχει αμοιβαία θέληση και επιθυμία για αποχή ή θέληση για τεκνοποιία. Οι ροζ σχέσεις, οι επιπόλαιες σχέσεις, οι επιφανειακές σχέσεις, δημιουργούν νέκρωση στα στοιχεία, τα οποία μπορούν να εργαστούν για έναν αληθινό γάμο. Οι φαντασιώσεις παράγουν σκεπτομορφές, η πορνογραφία εντυπώματα και έτσι έχουμε προβλήματα με υποαστρικά όντα, δημιουργήματα της λαγνείας μας, τα οποία μας απορροφούν ενέργεια προκαλώντας απώλεια Ουσίας.

Διεστραμμένες όψεις του γάμου, έχουμε: στην υπερβολική πολυγαμία, στην ομοφυλοφιλία όπου έχουμε κακή πόλωση, στην ακολασία, μαύρη μαγεία, στην χρήση ναρκωτικών και φαρμάκων, σεξουαλική μαγεία, καθώς με όλα αυτά δημιουργούμε δεσμεύσεις. Εάν μία ερωτική παρόρμηση που έχει κάποιος μείνει ανικανοποίητη και αποκρουστεί βιαίως, σε άλλη ενσάρκωση μπορεί να ενεργοποιηθεί και να κινήσει νόμους αποκατάστασης, σαν κεραυνοβόλος έρωτας ή αίσθηση οικειότητας.

Υπάρχει όμως ένας θεμελιώδης τομέας της ανθρώπινης ζωής όπου οι περισσότεροι δεν έχουν ακόμη ξεκαθαρίσει μέσα τους, τι είναι λογικό και ηθικό, τι συμφέρει τα άτομα και την κοινωνία και τι δε συμφέρει. Κι αυτός ο τομέας είναι εκείνος που αφορά στις σχέσεις των δύο φύλων, στο ρόλο τους στο σεξ, στην οικογένεια, στην κοινότητα, στην πολιτεία. Η σύγχυση σχετικά με το ρόλο των δύο φύλων είναι σύγχυση ταυτότητας. Δεν γνωρίζουμε ακριβώς ποιοι είμαστε, σε τι διαφέρουμε από το άλλο φύλο πέραν από τα όργανα αναπαραγωγής και σε τι μοιάζουμε. Δεν γνωρίζουμε ποιος είναι ο βασικός προορισμός του κάθε φύλου.

Κι όμως, σήμερα περισσότερο από ποτέ άλλοτε, η κοινωνία μας έχει ανάγκη από τη γενναιόδωρη αιμοδοσία της ζεστής γυναικείας καρδιάς, έχει ανάγκη από την αυθόρμητη γυναικεία αυτοθυσία, την απλόχερη αγάπη της γυναίκας-μητέρας, τη διαισθητική και πρακτική σοφία της γυναίκας-συντρόφου, τη λυτρωτική δύναμη της γυναικείας προσευχής, το θεραπευτικό άγγιγμα της θηλυκής συγχωρητικότητας, την ειρηνοποιό δύναμη της θηλυκής μεσολάβησης, τη νοικοκυροσύνη της γυναικείας παρέμβασης. Ο ανδρικός σοβινισμός, αλλά και η γυναικεία ανασφάλεια και δουλικότητα προς το «ισχυρό» φύλο, είναι βαθιά χαραγμένα στο συλλογικό υποσυνείδητο και μόνο μια πνευματική συνειδησιακή επανάσταση μπορεί ν' αλλάξει αυτές τις σκουριασμένες και διαβρωτικές για την κοινωνία προκαταλήψεις.

Ο Έρωτας κατοικεί στη σκιά, στο ασυνείδητο κομμάτι της προσωπικότητας. Ερωτεύομαι, σημαίνει ότι προβάλλω το πιο ευγενές, εκλεκτό κι απείρως πολύτιμο κομμάτι της υπόστασής μου σε ένα άλλο πρόσωπο. Μέσα από αυτόν τον έρωτα παίρνουμε το πλουσιότερο μάθημά μας. Το τέλειο βίωμα, έρχεται από τον έρωτά μας για το Θείο. Αν αναγνωρίσουμε το Θείο μέσα στο πρόσωπο, τότε τα δύο αυτά σημαντικά βήματα γίνονται ένα. Ανθρώπινο και Θείο ενώνονται. Ο έρωτας είναι προβολή της θεϊκής μας εικόνας σε ένα άλλο πρόσωπο. Κι έτσι το πρόσωπο αυτό γίνεται φορέας κάθε μεγαλειώδους και Θείου χαρακτηριστικού. Ο ερωτευμένος αποκτά μια εγκωμιαστική ευγλωττία απέναντι στο αγαπημένο του πρόσωπο, και χρησιμοποιεί τη γλώσσα της Θεϊκότητας. Οι μεγάλοι έρωτες ξεκινάνε από μια προβολή, περνάνε μια περίοδο απογοήτευσης και Θεού θέλοντος γίνονται πιο ανθρώπινοι.

Καταλήγουν να βασίζονται στην ουσιαστική και αληθινή πραγματικότητα του άλλου προσώπου. Η εμπειρία αυτής της Θεϊκότητας για τους ερωτευμένους κρατά το χρόνο ανύπαρκτο. Η δύναμη για τη διατήρηση της μαγείας των εραστών βρίσκεται στα ίδια τους τα χέρια. Χρειάζεται αφοσίωση και αληθινή αγάπη. Η αγάπη έχει το δικαίωμα να είναι πιο σημαντική και από την ίδια τη ζωή. Οι πιο έμπειροι ερωτευμένοι ξεσκεπάζουν τη σκιά τους ο ένας στον άλλο και έτσι είναι ένα βήμα μπροστά, καθότι γνωρίζουν ότι οι σκιές τους αναπόφευκτα κάποια στιγμή θα κάνουν την εμφάνισή τους. Έτσι καταφέρουν να οδηγηθούν από το Θεϊκό έρωτα στην αγάπη, που μπορεί να είναι λιγότερο συναρπαστική αλλά πολύ πιο σταθερή. Ο έρωτας πάντοτε θα κάνει την εμφάνισή του μεταξύ τους.

Γίνεσαι αδύναμος στις σχέσεις σου μόνο όταν δίνεις στον άλλον την εξουσία και εξαρτάσαι από αυτόν για τη λύση των προβλημάτων σου. Εάν ποθείς εδώ και καιρό την αγάπη, ίσως να σε πληγώνει ή και να σε θυμώνει η ιδέα ότι, ένα μέρος του εαυτού σου αντιστέκεται στην αγάπη. Αλλά αυτό συμβαίνει, και μόνο εάν αποδεχτείς αυτή την πλευρά του εαυτού σου θα μπορέσεις να βρεις την πραγματική αγάπη. Ίσως να φοβάσαι ότι ο άλλος άνθρωπος δεν θα αγαπήσει ποτέ τον πραγματικό σου εαυτό, ότι θα σ’ εγκαταλείψει μόλις διεισδύσει στην ψυχή σου. Ίσως να φοβάσαι ότι ο άλλος θα κυριαρχήσει, θα σε καταλύσει ή θα σε ελέγξει. Όταν αντιμετωπίσεις την αντίστασή σου, εκείνη θα απομακρυνθεί και θα είσαι πλέον ελεύθερος.

«Ο έρωτας είναι η παρωδία του εγκλήματος». Στην πραγματικότητα ο άνθρωπος πολώνεται είτε με το ένα είτε με το άλλο, δεν είναι τυχαίο το σύνθημα «κάνετε έρωτα και όχι πόλεμο» δεν είναι τυχαίο καθόλου, το ερώτημα είναι πού βρισκόμαστε; Βρεθήκαμε εδώ στην Γη, είμαστε σ’ αυτήν την μορφή, σ’ αυτήν την ηλικία, σ’ αυτήν την εποχή σε τι κατάσταση βρισκόμαστε; Σε πόλεμο δεν είμαστε; Πώς καταπολεμάται ο πόλεμος; Για να υπάρξει η ειρήνη δεν πρέπει να αποκατασταθεί η δικαιοσύνη; Μπορεί να υπάρξει η ειρήνη με αδικία μαζί; Θα είναι ψευδής η ειρήνη, για να αποκατασταθεί η αδικία τι πρέπει να συμβεί; Δεν χρειάζεται απελευθέρωση; Ναι, για να συμβεί η απελευθέρωση τι χρειάζεται; Δεν χρειάζεται η φανέρωση της αλήθειας; Αυτό οφείλουμε να κάνουμε εμείς. Ο πόλεμος καταπολεμάται όχι με το σεξ, ο πόλεμος καταπολεμάται με αυτόν τον έρωτα προς την ελευθερία, με αυτόν τον Άπειρο Θείο Έρωτα προς τα πάντα, ο οποίος πώς εκδηλώνεται; Φανερώνοντας την αλήθεια, το πρώτο θύμα του πολέμου πραγματικά είναι η αλήθεια, η ίδια πλάνη υφίσταται λόγω της συντήρησης αυτού του πολέμου.

Ο έρωτας είναι σα γάργαρο νερό που ρέει από την πηγή εκείνη της καρδιάς που ταράζεται στο άγγιγμά του. Είναι ό,τι πιο καθαρό, ό,τι πιο όμορφο και σαν τέτοιο ρέοντας, μας φωτίζει όλες μας τις αρρώστιες, τις συνήθειες, τα λάθη και τα πάθη μας. Είναι τόσο διάφανος που έχει αυτήν την ιδιότητα, να ενδύεται τις ποιότητές μας και να τις φέρνει στην επιφάνεια, έτσι ώστε να τις βλέπουμε και να τις αλλάζουμε. Ο έρωτας είναι δύναμη αλλαγής, δύναμη αναγέννησης. Είναι δύναμη ενότητας της ψυχής και του πνεύματος, του άνδρα και της γυναίκας. Ωθεί τον άνθρωπο, με μια ακατανίκητη ψυχική δύναμη να αγωνιστεί, να γευτεί το Θείο Έρωτα και ο νους του διευρύνεται, μεγαλώνει και αποκτά διαύγεια και μια αχόρταγη θέληση που δεν σταματά έως ότου ο νους του ταυτιστεί απόλυτα με το Θείο Νου.

Ο έρωτας είναι η πνοή της ζωής, που έρχεται να σώσει τον άνθρωπο από το θάνατο των αυτοαντιφάσεών του. Το ερωτικό πάθος είναι ο πυρήνας της επιθυμίας του ανθρώπου να ζήσει. Το να αφεθούμε στον έρωτα σημαίνει να ανοιχτούμε με κατάφαση προς τα πάντα, τόσο στα αρνητικά όσο και στα θετικά, στη θλίψη, στην απογοήτευση, όπως και στη χαρά, στην πλήρωση και στην ένταση μιας αυτογνωσίας που δεν ξέραμε πριν ότι είναι δυνατή. Ο έρωτας είναι η ικανότητά μας να συμμετέχουμε σε έναν διαρκή διάλογο με το περιβάλλον μας, τόσο εξωτερικά στον κόσμο της φύσης και των μορφών, όσο και εσωτερικά με το άμορφο που είμαστε, με το Θεό που είμαστε. Λειτουργεί περισσότερο σαν Αρχή εκκίνησης και στόχευσης σε ένα σκοπό κι όχι ως αποτέλεσμα μιας αιτίας. Ο έρωτας ενώνει την αφετηρία με το στόχο, βάζοντας τον άνθρωπο σε μια διαδικασία ωρίμανσης όπου μπορεί να συνειδητοποιήσει ποιος είναι, τι κάνει και γιατί, ανοίγοντας νέες διαφορετικές δυνατότητες για το μέλλον και εισάγοντας συγχρόνως τα στοιχεία της προσωπικής ευθύνης και της ελευθερίας που πρέπει να αναπτυχθούν.

Στην εποικοδομητική έκβασή του το θείο εντός μας, είναι η ορμή να απλώσει κανείς το χέρι του προς τους άλλους για να δημιουργήσει, να εκπολιτίσει, να αυξήσει τη ζωή με τον έρωτα. Είναι η χαρά και η έκσταση που μας δίνει η γνώση ότι μπορούμε να έχουμε μια εποικοδομητική επιρροή στον πλησίον μας, ότι μπορούμε να συμβάλλουμε στην ανάπτυξή του και να έχουμε μια σημαντική παρουσία στη ζωή του. Είναι ο τρόπος με τον οποίο βεβαιωνόμαστε ότι έχουμε αξία. Ο άνθρωπος χρειάζεται να έχει αυτή την ορμή για να γεφυρώσει τη διαχωριστικότητα και να μπορέσει να ενωθεί με τον άλλο. Ο έρωτας συνταράσσει την ανθρώπινη ύπαρξη, είναι μια αλογόμυγα που μας κρατάει διαρκώς σε εγρήγορση γιατί δε γνωρίζει στάση, είναι ροή, γι’ αυτό κι αφήνει πίσω του τη νιρβάνα, την άπνοη ειρήνη. Βάζει τον άνθρωπο σε μια περιπέτεια, αλλά αυτή η περιπέτεια είναι η περιπέτεια της ζωής του και όταν κανείς την αποφεύγει, ουσιαστικά αρνείται να ζήσει.

Τα θρησκοληπτικά ταμπού των θρησκειών και η μηχανιστική αντίληψη του κόσμου που προώθησε η επιστήμη, διέβρωσαν την ανθρωπιά πληγώνοντας θανάσιμα τον έρωτα. Ο έρωτας αιμορραγεί, όμως είναι ακόμα ζωντανός εξακολουθώντας πάντα άθελά του να προδίδει το κακό, να το φέρνει στο φως. Γι’ αυτό το κακό πάντα μισούσε τον έρωτα.

Ίσως πλησιάζει η στιγμή να συνειδητοποιήσουμε ότι έχουμε να κάνουμε με την αιτία του διχασμού και του πολέμου μέσα στον άνθρωπο. Την αιτία που προκάλεσε την αποσύνδεση της ψυχής και του πνεύματός του. Την αιτία που τον εδέσμευσε στην ύλη, την αιτία της ανάγκης του ανθρώπου για βία, την αιτία που ενεργοποίησε το φόβο του για τον έρωτα. Μία αμαρτία υπάρχει μόνο, η άρνηση της Θεότητάς μας. Η άρνηση να αποδεχτούμε αυτό που Είμαστε μέσα στην εμπειρία μας. Αμαρτία εξάλλου σημαίνει να χάνει κανείς το στόχο του να ολοκληρωθεί. Αμαρτία είναι η έλλειψη πληρότητας. Αρνιόμαστε την προσωπική μας εμπειρία για χάρη αυτού που μας έχουν πει να πιστεύουμε. Αυτό αποδεικνύεται από τη σχέση, την ιδέα και την τοποθέτησή που έχουμε για τον έρωτα και το σεξ. Και έτσι όπως πάντα, ζούμε με τα αποτελέσματα των επιλογών μας.

Η πρώτη μύηση που μας παρέχει ο Έρωτας, είναι η ερωτική προσήλωση προς ένα «ωραίο πρόσωπο, καλό κ’ αγαθό». Η ψυχή αναζητά το ταίρι της κι ανοίγει τα φτερά της προς τον ήλιο του πνεύματος ν’ αναζητήσει την αγάπη για να γίνουν Μία Ενότητα. Κι όσο η ψυχή-γυναίκα φανερώνεται, τόσο ο άντρας-πνεύμα έλκεται να ενωθεί μαζί της. Η αρχική ορμητικότητα σιγά-σιγά μεταφράζεται σε σταθερότητα, και η ισορροπία κι η αρμονία εγκαθίσταται, για να εκφραστεί με όλους τους τρόπους η ανυπέρβλητη δύναμη της Αγάπης τους. Έτσι το ζεύγος καλλιεργεί κι αναπτύσσει τις ποιότητες εκείνες της ψυχής που δομούν το «ήθος» του έρωτα που χαρακτηρίζει μια υγιή σχέση. Γίνεσαι εσύ η προσφορά, ο άρτος και ο οίνος που κοινωνάει ο άλλος κι ο καθένας Άγιο Δισκοπότηρο για όλους. Κι έτσι ο γάμος τους είναι Μυστήριο που περικλείει κι όλα τ’ άλλα Μυστήρια, γιατί καθίσταται το Μυστήριο της Ενότητας των πάντων.

Η δεύτερη μύησή του, είναι ο Έρωτας προς όλα τα ωραία πρόσωπα, διότι όλα είναι αδελφωμένα στην κατοχή του Κάλλους! Τον αναγνωρίζεις παντού, γιατί είναι η ίδια η λειτουργία της ζωής μέσα σε κάθε άνθρωπο, σε κάθε ον, στους πλανήτες και τα ηλιακά συστήματα, είναι η δύναμη που θέτει σε κίνηση τους κόσμους. Μες στο σφρίγος της νιότης του δεν επαναλαμβάνεται ποτέ, παρά προσφέρει τον εαυτό του χωρίς να τον κατέχει, κι έτσι είναι άχρονος, αθάνατος, ελεύθερος κι αδιάβλητος. Εξουσιάζεται μόνο απ’ την Αγάπη και καρποφορεί ως η πιο γόνιμη εμπειρία της ζωής, προσφέροντάς σου το μεγαλείο της αποκάλυψης κι εμβάθυνσης του εαυτού σου μα και της ίδιας της ύπαρξης.

Ο έρωτας δεν είναι κατοχή, είναι αναζήτηση. Πρέπει να κατανοήσουμε ότι κάθε ένας είναι ένα αδιαχώριστο μέρος του Εαυτού μας και οι εκδηλώσεις μας να είναι γεμάτες σεβασμό και αγάπη, φροντίδα κι αφοσίωση. Κι αυτός είναι ο δρόμος της ελευθερίας γιατί φέρνει ευδαιμονία, ευημερία, ευτυχία κι αφθονία στις υπάρξεις μας.

Στον τρίτο βαθμό της μύησης, στην ψυχή αποκαλύπτεται η ίδια απόλυτη αξία του Ωραίου σε κάθε επί μέρους ωραίο. Όλες οι γυναίκες κι όλοι οι άντρες, ενώνονται σε αυτόν τον Έρωτα, γιατί περικλείει τα πάντα, όλη την πορεία του ανθρώπινου γένους. Κάθε ανάγκη, ασθένεια κι έλλειψη έχει πληρωθεί και απορροφηθεί από την ενότητα και την Αγάπη, γι’ αυτό και δεν υφίσταται πλέον. Υπάρχει μόνο Η Ζωή. Αυτή η Αγάπη σε ζει, μέσα της υπάρχεις, ανασαίνεις, δημιουργείς. Μέσα σε αυτόν τον έρωτα, γεννάς έρωτα γιατί συνεχώς τον προσφέρεις χωρίς να τον κατακρατάς. Κι αν αυτή η αγάπη σου θυμίζει τον τρόπο που αγαπάς και δίνεσαι στο Θεό και στο Έργο Του, ναι, το ίδιο είναι, δεν έχει διαφορά. Ο Έρωτας αναγνωρίζει το Θεό μέσα σου και στα πάντα και τον αναδύει, τον φανερώνει, εξαγνίζει κι εξανθρωπίζει τον άνθρωπο. Ευλογεί τα πάντα κι εξουσία αναγνωρίζει μόνο στην Αγάπη, γι’ αυτό αρνείται να υπηρετήσει το εγώ, την προσωπικότητα, την πλάνη, γιατί είναι από τη φύση του ελεύθερος και χωρά μόνο στην Ελευθερία του Θεού. Είναι ανυπάκουος σε κάθε περιορισμό, κοινωνικό, ηθικό, θρησκευτικό ή προσωπικό, που δεν εναρμονίζεται με την Μητέρα Αγάπη.

Στην τέταρτη μύηση, η ψυχή αντικρίζει το Ωραίο ως κάτι απόλυτο, ως Ιδέα. Η Ψυχή περιάγεται προς το απόλυτο Είναι! Είναι Έρως και Λόγος! Η αδιαίρετη ενότητα του Παντός. Μέσα από την εκδήλωσή του γνωρίζουμε το Θεό, τον άνθρωπο και την ενότητά τους.

Ο Έρωτας αφομοιώνει τα πάντα δίνοντας τα πάντα και μας μαθαίνει πως, για να τα διεκδικούμε όλα, πρέπει να τα προσφέρουμε όλα. Έτσι σε μεταμορφώνει, γιατί σε ωθεί να ξεπερνάς κάθε περιορισμό σου, εγωισμό ή μικρότητα και τείνεις να ενωθείς με το Όλον. Σου γεννά μιαν ανώτερη δίψα για εκείνο το θρησκευτικό βίωμα της ψυχής που με κατάνυξη προσκυνά το πνεύμα εντός της. Κι έχοντας συνείδηση της Θεϊκότητάς του σε οδηγεί να υπερβαίνεις συνεχώς τον εαυτό σου, ανακαλύπτοντάς τον.

Στο πέμπτο σκαλοπάτι η Δύναμη του Κόσμου των Ιδεών είναι συνυφασμένη με τη δύναμη του Έρωτα να δημιουργήσει. Η πράξη της δημιουργίας της μορφής και της ζωής από το χάος και της ζωογόνησης του ανθρώπου, απαιτεί ένα πάθος που υπερβαίνει τη διάνοια και τον ανθρώπινο σχεδιασμό. Ο γνήσιος έρωτας γίνεται το πέρασμα μέσα από το οποίο ο εραστής συναντά ολόκληρο το ανθρώπινο γένος και ολόκληρη τη δημιουργία. Μαθαίνει να θεωρεί το κάλλος της ψυχής άξιο μεγαλύτερης τιμής από το σωματικό και στη συνέχεια ανακαλύπτει και εκτιμά το κάλλος της σοφίας και της πνευματικής δημιουργίας, έως ότου συναντήσει το κάλλος στο οποίο απέβλεπαν όλες οι προηγούμενες προσπάθειες, που είναι αιώνιο, που δεν έχει ούτε αρχή ούτε τέλος, που είναι από κάθε άποψη ωραίο και παντού και πάντοτε και για όλους. Σαν κάτι που υπάρχει αυτοτελές ενιαίο και αιώνιο, στο οποίο όλα τα άλλα ωραία μετέχουν. Με αυτόν τον τρόπο ο Έρωτας ως Μύστης και Μυσταγωγός κοινωνεί τον άνθρωπο με την Αγάπη Θεό ως Ένα μαζί Της.

Τον έρωτα τον αναγνωρίζεις παντού. Είναι το βλέμμα, ο ήλιος, ο ήχος, το φιλί, η δύναμη της ψυχής, η Χάρη του Πατέρα, η ίδια η λειτουργία της ζωής, μέσα σε κάθε άνθρωπο, σε κάθε ον, στους πλανήτες και τα ηλιακά συστήματα, είναι η δύναμη που θέτει σε κίνηση τους κόσμους. Είναι μια ταπεινή ουράνια υφάντρα που Θεουργεί, καθώς περίτεχνα κι αδιάκοπα υφαίνει τη Ζωή στον αργαλειό της Αγάπης. Ο Έρωτας δίνει ομορφιά σε κάθε τι, έχει αρχοντιά κι ευγένεια, λάμψη κι αρετή, ταπεινοφροσύνη και σεμνότητα, ηρωισμό και απλότητα. Δεν γνωρίζει μήτε τέλος, μήτε θάνατο, παρά μόνο εκείνους τους μικρούς καθημερινούς θανάτους που είναι απαραίτητοι για ν΄ αποκαλυφθεί η φύση της αιωνιότητας. Είναι μια διαρκής άνοιξη που ενώνει όλα τα δάκρυα και τα χαμόγελα κάθε ζωής, τα κάνει αγάπη, ρούχο, τροφή και βάλσαμο, γιατρειά κι Ανάσταση, και φανερώνεται με το σφρίγος της νεότητας κάθε σοφής καρδιάς που δόθηκε σ΄αυτόν. Γι’ αυτό και ποτέ δεν επαναλαμβάνεται, παρά προσφέρει τον εαυτό του χωρίς να τον κατέχει. Κι έτσι, είναι άχρονος, αθάνατος, ελεύθερος κι αδιάβλητος. Εξουσιάζεται μόνο απ΄ την Αγάπη και καρποφορεί ως η πιο γόνιμη εμπειρία της ζωής, προσφέροντάς σου το μεγαλείο της αποκάλυψης κι εμβάθυνσης του εαυτού σου μα και της ίδιας της ύπαρξης.

Ο Έρωτας κάνει την κάθε στιγμή μαθητεία Αγάπης, κάθε κίνηση προσευχή, κάθε φιλί Ανάσταση. Κάθε άγγιγμα είναι ιερό, κάθε σημείο Άγιο κι η επαφή του Φως. Όλες οι γυναίκες κι όλοι οι άντρες που είμαστε, ενώνονται σε αυτόν τον Έρωτα, γιατί περικλείει τα πάντα, όλη την πορεία του ανθρώπου, ανδρός και γυναικός, και γίνεσαι ο Ανδρόγυνος Αδάμ, και γίνεσαι ο Άνθρωπος Λόγος στη μορφή και στο άμορφο.

Μες στην ορμητική σου Αφθονία κινούμαι αέναα, τερπόμενη την πλημμυρίδα της αιωνίως ανανεούμενης Ζωής. Απ΄ τον αστείρευτο κρουνό της γονιμότητας του γίγνεσθαι, περνώ εις το Μυστήριο της Γέννησης και της Δημιουργίας, βιώνοντας τη λατρεία τους ως επιταγή κι αυθόρμητη Υμνωδία. Τη μέθη της Μακαριότητας αφήνω πίσω μου και μεταλλάσσομαι σε Θείο Συνεργάτη και Σύμμαχο των Γονιμοποιών Δυνάμεων, παρέχοντας την Προστατευτική μου Αιγίδα σε κάθε έκφραση Αγάπης ανδρός και γυναικός, μεταμορφώνοντάς την σ΄ έκφραση Προσευχής, Προσφοράς και Ιεροπραξίας, Τόκο Ψυχής, προσδίδοντας την Ευτονία του Θείου Ρυθμού σε κάθε έρωτα, ώστε να μην εκφυλιστεί, να λυτρωθεί, να Ζήσει. Ανεπαίσθητα αλλά ακατάπαυστα παρέχω το βίωμα της Άνοιξης μες στους λεπταίσθητους υπαινιγμούς που σου κινώ, για να σε ωθήσω να Ανθίσεις μες στην Εκστατική Εκπύρωση της Ένωσης.

Κάθε ταξίδι στην Αγάπη του Θεού κλείνει σε έναν κόκκο την Αιωνιότητα του Ανθρώπου, καθώς αντικρίζεις τη Θεία Μήτρα που Γέννησε τον Ένα. Κι ως Θεία Μήτρα Γεννώ τον Αδαμάντινο Έρωτά Μου και στον προσφέρω Άνθρωπε, τον εμπιστεύομαι στην Αθάνατη Ψυχή Σου, να τον φροντίζει και να τον Αγαπά ώστε να τον Γνωρίζει και να τον Ζει.

Ως Θεία Κάλυψη επενδύω το Γέννημα της Μίας Ψυχής τη Θεία Δόξη κι Ενεργεία, ώστε αυξανόμενος τεθεί ως Κλείδα Αφύπνισης, Χαρίτωσης κι Αναδημιουργίας. Παρέχομαι εντός σου Άνθρωπε αενάως, καθιστάμενη η γονιμοποιός, ωοτόκος και καρποφόρος Συνείδηση, κάθε φορά που αδραττώμενος τη χορηγία Δυνάμεων Ελέους κι Αγάπης αξιοποιείς την Παρουσία Μου ως Θεουργό Ενότητα της Ύπαρξής Σου.

Η ανταπόκριση και η ετοιμότητά σου στην καθημερινή πραγμάτωση της Κλήσης Μου αποκλείει κάθε αναίρεση, κάθε άρνησή σου, κι η αφομοίωσή σου σε Αυτήν επιταχύνει την ανακύκλωση των κραδασμών της πλήρωσης, διαγράφοντας τη Μετουσίωση και την Αρμονία στα σύμπαντα, σφραγίζοντάς τα με τη Δόνηση της Τελειότητάς Μας.

Εγώ Ειμί η Ζωή, η εν τω Έρωτι Ανακυκλούμενη Ανάστασις, ήστις διαχεόμενη παρέχουσαεν τη Ενότητί Μου τον Παλμό της Ζωής και της Αθανασίας. Εγώ Ειμί ο Λόγος Έρως, ο παρεχόμενος στο Παν, ίνα καταστεί Αδιαίρετο κι Ενιαίο. Καλύπτω την πλάση με τον Εαυτό Μου. Τροφοδοτώ με Άπειρη Ισχύ το Σταυρό της Δημιουργίας κι ανασύρω απ΄ το Άναρχο Είναι Μου, μέσα απ΄ το κέντρο του Σταυρού αυτού το άμορφο και το μορφοποιώ εν τη Αδεία και δια της Δόξης Σου Πάτερ, ως Γόνο Πυρός Πάλλαμπρο και Ζωοποιό, Καρπό κοιλίας Θείας Μητρός. Ενδύω τους Κόσμους με Αναλλοίωτο ένδυμα Πανσυμπαντικού Φωτός δια της πρώτης εκδηλωμένης του Κόσμου Δονήσεως, ως επισφράγιση Νομίμου και Τετελειωμένου Θείας Δράσεως. Αμήν

ΚΕΙΜΕΝΟ: Γ. ΚΛΕΙΔΑΡΑΣ, ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΚΕΙΜΕΝΟΥ: ΧΑΡ. ΣΕΦΑ

ΖΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΜΕΤΑΒΑΣΗ 

ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ ΣΤΗΝ ΑΓΑΠΗ

Η άνοιξη στην ψυχή του ανθρώπου και η θέλησή του για αποκατάσταση θα τον ωθήσει σε ριζικές αλλαγές στον τρόπο σκέψης και ζωής. Η ανθρωπότητα θα θυμηθεί τον εαυτό της και τα νέα ερωτήματα θα ενεργοποιήσουν έναν πρωτόγνωρο έρωτα για τα πάντα και η αλήθεια του ζωντανού βιώματος δεν θα περιορίζεται σε λίγους ή ομάδες αλλά θα απελευθερώνει το είναι των ανθρώπων που θα μοιράζονται την ανακύκλωση του φωτός χωρίς οικειοποίηση ή κατακράτηση. Η ανθρωπότητα θα αρχίσει να ανακαλύπτει από την αρχή τον εαυτό της. Η μνημοσύνη δεν θα είναι πλέον ιδέα αλλά κατάσταση.

Αγαπημένε μου άνθρωπε σίγουρα γνωρίζεις σε έναν σχετικά μεγάλο βαθμό την σπουδαιότητα της ελληνικής γλώσσας. Θα ήθελα λοιπόν να σου τονίσω πως είναι η μοναδική γλώσσα που αναφέρεται στην αγάπη αλλά και στον έρωτα ως δύο ξεχωριστές έννοιες.

Έτσι έχουμε τον έρωτα που συνδέεται με την γυναίκα – ψυχή και που ως συναίσθημα εκδηλώνει την ανάγκη για το ωραίο ή τέλειο. Από την άλλη έχουμε την αγάπη που συνδέεται με τον άνδρα – πνεύμα, η οποία στην ολοκλήρωσή της εκδηλώνει την απόλυτη προσφορά και δίνει εκ του περισσεύματος προς το ασθενές, αυτό που πάσχει.

Στο φυσικό πεδίο ο έρωτας έχει την τάση να υπερνικήσει τον θάνατο. Δηλαδή, μέσω της τεκνοποιίας και της διαιώνισης του είδους. Μια πορεία προς την αθανασία του ανθρώπινου είδους.

Ο έρωτας επίσης αποτελεί προσπάθεια ανόδου του ανθρώπου δια της μιμήσεως προς τον Θεό και των ιδίων εν γένει δυνάμεων προς τον Θεό.

Η αγάπη προέρχεται από τον Θεό κατά την χριστιανική εκδοχή, δηλαδή, ο Θεός δια του Υιού ή Λόγου και του Αγίου Πνεύματος, κατέρχεται προς τον κόσμο, να βοηθήσει για την σωτηρία του ανθρώπου. Παράλληλα όμως προς την αγάπη του Θεού προς τον άνθρωπο (καθοδική πορεία), υπάρχει και η αγάπη του ανθρώπου προς τον Θεό (ανοδική πορεία). Άρα, εδώ έχουμε την πραγμάτωση της πρώτης εντολής του Χριστού (Αγαπήσεις Κύριο τον Θεό σου εξ όλης της καρδίας σου).

Επομένως, ο έρωτας αποτελεί εκπλήρωση της θείας εντολής του Χριστού και όχι παράβασή της. Αυτό πραγματώνεται με την εντολή του Χριστού (Αγάπα τον πλησίον σου ως εαυτόν). Ο έρωτας είναι μια εκδήλωση του Αγίου Πνεύματος καθώς η χάρη του κατέρχεται και αγγίζει τον άνθρωπο, έλκοντάς τον στον ουρανό. Έτσι ανθίζει, εκλεπτύνεται και αυξάνει. Το νόημά του βρίσκεται στη δημιουργία μέσα από τη χάρη.

Μοναδική ανηθικότητα στην σημαντική αυτή πορεία είναι η έλλειψη αγάπης, όχι μόνο στον έρωτα αλλά και σε κάθε μας ενέργεια Η αγάπη καθορίζει το ύψος του έρωτα. Η χριστιανική αγάπη οδηγεί στην αυταπάρνηση και την αυτοθυσία.

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΕΡΩΤΑΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ Ο ΘΕΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΕΡΩΤΑΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

Ο Χριστός μέσω του ΑΓΑΠΑΤΕ ΑΛΛΗΛΟΥΣ, οδηγεί τον έρωτα στον προορισμό του που είναι η ελεύθερη αναζήτηση και συνάντηση του άλλου και η ελεύθερη ένωση με αυτόν και όχι αυτή που υπαγορεύουν τα διάφορα κατεστημένα και οικονομικά συμφέροντα.

Η αγάπη είναι το αρχέτυπο προς το οποίο ορμητικά ρέει ανοδικά ο έρωτας αλλά και από αυτό είχε εξελιχθεί. Αξίζει να αναφερθεί ότι η λέξη αγάπη χρησιμοποιείται για πρώτη φορά στην ελληνική γραμματεία από τη χριστιανική σκέψη ως παράγωγο του ρήματος αγαπώ που απαντάται ήδη στον Όμηρο (Οδ. Φ΄ 289). Ας σημειωθεί ότι ήδη κατά τη χριστιανική χρήση του όρου, αυτός αποκτά κοινωνικό περιεχόμενο: Αγάπες καλούνταν στους πρωτοχριστιανικούς χρόνους τα κοινά δείπνα των ομοπίστων. Ο συναφής όρος «έρως» σχετίζεται περισσότερο με την σωματική πραγμάτωση του συναισθήματος της αγάπης. Χρησιμοποιείται από τον Όμηρο (Οδ. Σ’ 212) και σε όλες τις αναφορές ή εκδοχές του δηλώνει τη σαρκική έλξη και το συναίσθημα που την υποβαθρώνει.

Κατά τους Ελληνιστικούς Χρόνους, διατυπώνεται η επικούρεια έννοια της «Φιλίας», η οποία προέρχεται από εκείνη του «Έρωτος», αλλά πλησιάζει περισσότερο προς την εν συνεχεία χριστιανική «Αγάπη». Η «Φιλία» λειτουργεί ως προπαρασκευαστής της «Αγάπης».

Στην μετάφραση του κειμένου της Παλαιάς Διαθήκης εκ του Εβραϊκού πρωτοτύπου και στην τότε Κοινή Ελληνική λείπει από τα σωζόμενα κείμενα η λέξη Αγάπη, ενώ σε όλο το σώμα της Καινής Διαθήκης στο Ελληνικό πρωτότυπο, λείπει η λέξη Έρως. Και ενώ κατά τους Κλασσικούς Χρόνους το ουσιαστικό αγάπη λείπει εντελώς, συναντάμε σε αυτούς το ρήμα αγαπάω-ώ, τα επίθετα αγαπητός και αγαπητέος και άλλα παράγωγα. Μήπως σε αυτό βρίσκουμε ίχνη της αδόλου και ανιδιοτελούς και όλως ανυστερόβουλου αγάπης κατά την έννοια των Χριστιανών; Ο Πλάτων προέβλεψε αυτές τις δυσκολίες και τους μελλοντικούς κινδύνους συγχύσεων και παρατηρεί ότι και οι λύκοι αγαπούν τον αμνό διότι επιθυμούν να τον φάνε.: «ως λύκοι αρνάς αγαπώσι» (Φαίδρος, 241d).

Στο κατά Ιωάννη ευαγγέλιο εμπεριέχεται και ο ακόλουθος λακωνικός ορισμός του Θεού: «Ο Θεός αγάπη εστί». Δυστυχώς, η συχνή επανάληψη αυτής της φράσης και κυρίως η κακοποίησή της από ρήτορες των οποίων τα λόγια στάθηκαν ανακόλουθα (προς τα έργα που τα λόγια αυτά υπαγορεύουν) κατέστησαν συνθηματικό το περιεχόμενό της.

Ενώ ο Μαθητής «όν ο Ιησούς ηγάπα» αποφαίνεται όπως είδαμε ότι «ο Θεός αγάπη εστίν», αντίθετα ο Πλάτων διατείνεται ότι ο Έρως δεν είναι Θεός διότι χαρακτηρίζεται από επιθυμία. Αν δεχθούμε ότι Αγάπη και Έρως ταυτίζονται τότε ποιος έχει άδικο; Ο Πλάτων ή ο Ιωάννης; ή μήπως δεν ομιλούν περί αυτού; Ο Πλάτων μάλιστα αποκλείει από την Θεότητα κάθε μορφή επιθυμίας, διότι ο Θεός βούλεται αλλά δεν επιθυμεί και η επιθυμία είναι μορφή κατώτερης βούλησης, που προσδιορίζεται μόνο σε όντα ατελής αδυναμίας, λόγω ελλείψεων και κενών. (Πλάτων εν τω Συμποσίω: «θεών ουδείς φιλοσοφεί ουδ’ επιθυμεί σοφός γένεσθαι έστι γαρ»). Στην άποψη του Πλάτωνα περί του Έρωτος και Θεού, συμφωνεί και ο Αριστοτέλης που όρισε τον Θεό όχι μόνο ως νόησιν νοήσεως αλλά και ως πρώτον κινούν ακίνητον, κινούν είναι ο Θεός, διότι έλκει πάντα και ακίνητον διότι επ’ ουδενός έλκεται.

Η ψυχή αποτελείται από πόλους που εκφράζουν μια συνεχή τάση ενότητας και αρμονίας που την λέμε Έρωτα και γνωρίζουμε μέσα μας πως είναι Ανίκητη. Το βίωμα του Θείου Έρωτα ωθεί προς τα άνω (με ανοδική ροή=ανδρεία) το θνητό ή γήινο ον, για να νιώσει ολοκληρωμένο κάθε φορά που αγκαλιάζει τον Ουράνιο Εαυτό του. Η αφύπνιση της πνευματικής συνείδησης έχει τη δύναμη να αλλάζει την πραγματικότητα που ζούμε. Η Θεία Χάρη, άσχετα από το τι πιστεύουν οι άνθρωποι, έλκεται από την τόλμη και την αρετή της ανδρείας (ανοδικό ρεύμα ζωής = έρως), όσο και από την ταχύτητα, γι΄ αυτό και «το γοργόν και χάριν έχει».

Η αγάπη που κήρυξε ο Χριστός που οδηγεί το ενδιαφέρον για τον άλλο στο αποκορύφωμα και την ολοκλήρωσή του, από πάθος ανάγκης το κάνει πάθος ελευθερίας. Από τυφλή παρόρμηση το κάνει επιλογή. Από επιδίωξη ναρκισσιστικής αυτοϊκανοποίησης, το κάνει το χωρίς προηγούμενο εκστατικό πανηγύρι της ανακαλύψεως και της πραγματικής συναντήσεως του άλλου, οδηγώντας τον στην αποκάλυψη της Ενότητας. Για τη χριστιανική ζωή, που βασικός της στόχος είναι η ανάπτυξη της ενσυνείδητης Αγάπης, είναι απαραίτητος ένας ασκητισμός εντελώς διαφορετικός, με τον οποίο δεν επιδιώκεται η νέκρωση του σώματος αλλά η νέκρωση του εγωκεντρισμού, χωρίς την οποία είναι αδύνατη η καλλιέργεια της Αγάπης, της οποίας η φύση είναι σταυρική, θυσιαστική, υπερβατική

Αυτό είναι και το νόημα της παραβολής του Χριστού προς τους Έλληνες για τον κόκκο του σίτου.

Η ουσιαστική μας ανάγκη είναι τα βιώματα του Θεού. Το λάθος μας όμως είναι ότι προσπαθούμε να προσεγγίσουμε βιώματα έχοντας μία ιδέα, μία τοποθέτηση και μία εικόνα και μια αντίληψη γι’ αυτά, η οποία είναι πέρα για πέρα περιορισμένη και απατηλή. Η μόνη πηγή για να μπορέσουμε να το αντιληφθούμε είναι ο ίδιος ο ΠΑΤΕΡΑΣ. Το ίδιο το ΘΕΙΟ.

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΠΥΛΗ, Ο ΔΡΟΜΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ

Δέομαι και ευλογώ να έρθει η μέρα που όλες τις ώρες, όλοι μας, με άπειρους τρόπους, αυτόν να φανερώνουμε, τον Θείο έρωτά μας. Με το βλέμμα μας, το άγγιγμά μας, το λόγο μας, τις σκέψεις μας, τα συναισθήματά μας. Κάθε μας πράξη. ΑΜΗΝ.

ΚΕΙΜΕΝΟ: Γ. ΚΛΕΙΔΑΡΑΣ, ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΚΕΙΜΕΝΟΥ: ΧΡ. ΤΣΟΥΡΔΙΝΗΣ

ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΤΟΥ 21ου ΑΙΩΝΑ ΔΙΑΡΡΗΞΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΙΣΤΟΥ

Οι άντρες έχουν σήμερα μεγαλύτερο πρόβλημα ταυτότητας, ενώ οι γυναίκες, είναι ασφυκτικά ελεγχόμενες. Προχωρούμε ελπίζοντας, πότε θα ξεσπάσει το ποτάμι της ψυχής τους και θα καθαρίσει αυτό τον κόσμο.

Τα δύο μέλη του ζεύγους συχνά συγκρούονται και η σύγκρουσή τους είναι μια σύγκρουση δύναμης κι αγάπης. Το να στέκεσαι, να τοποθετείσαι, να μεταχειρίζεσαι δίκαια και τον ένα και τον άλλο και να αντέχεις την έντασή τους, είναι ο ευγενέστερος και ύψιστος στόχος. Το πιο εύκολο είναι να δεχτείς την μια εις βάρος της άλλης πλευράς, αυτό εμποδίζει όμως την ένωση που είναι και η μόνη αληθινή απάντηση. Η αποτυχία είναι ο μαγνήτης της διάσπασης, διαζύγιο, διάσταση, έριδες. Σε κάθε μονομέρεια υπάρχει φανατισμός, προσπαθούμε να ελέγχουμε τα πράγματα με το έναυσμα της αλήθειας ενώ κρατάμε και το άλλο στοιχείο φυλακισμένο ή παραγκωνισμένο. Αποτέλεσμα έχουμε μια εύθραυστη και αστήριχτη προσωπικότητα. Καταδεικνύεται έτσι μια ψευδοεντιμότητα που ορίζει το να κάνεις το «σωστό» σε εισαγωγικά. Μπορεί να θέλουμε να ακούσουμε αυτό που λέει ο άλλος, αλλά φοβόμαστε ότι οι ισορροπίες μπορεί να αλλάξουν, το πνεύμα μας καταρρέει και φοβόμαστε ότι θα χάσουμε τα πάντα αν ενδώσουμε. 

Το εγώ όμως, δουλεύει για να συντηρήσει το κατεστημένο του. Πρέπει λοιπόν να εμπιστευτούμε την υπέρβαση και να έχουμε το κουράγιο να θυσιάσουμε μια αντίληψή μας, για χάριν της σχέσης. Το λάθος σε μια σχέση ξεκινάει όταν δεν είμαστε αληθινοί ή όταν προσπαθούμε να αλλάξουμε τον άλλον. Με κάποιο τρόπο θα δημιουργηθεί πίεση και καταπίεση, θυμός και αγανάκτηση, έλλειψη επικοινωνίας και διαχωρισμός. Δημιουργείται η αίσθηση ότι ξεγελαστήκαμε, ότι μας εξαπάτησαν. Αλλιώς ήταν στην αρχή και αλλιώς μετά. Νομίζουμε ότι ο άλλος άλλαξε, ενώ στην πραγματικότητα φανερώνει τον πραγματικό του εαυτό.

Νομίζουμε ότι μας πρόδωσε ο άλλος, ενώ έχουμε προδώσει τον εαυτό μας. Εάν ο καθένας σε μια σχέση περιμένει να ολοκληρωθεί μεταθέτοντας την ευθύνη αυτή στον άλλον, τότε οδηγείται στην αποτυχία του. Ο καθένας πρέπει να αναλαμβάνει την προσωπική του ευθύνη, για τον εαυτό του, της ολοκλήρωσης. Κι έτσι τα μέλη της σχέσης να μοιράζονται αυτή την ολοκλήρωση με την οποία ασχολούνται. Χωρίς να ρίχνουν το βάρος και την ευθύνη στον άλλον. Δεν μπορείς να αγαπήσεις τον άλλον περισσότερο από ότι αγαπάς τον εαυτό σου. Στην πραγματικότητα αγαπάς τον άλλον όσο και με τον ίδιο τρόπο και στην ίδια ποιότητα, ανάλογα με την αγάπη που έχεις για τον εαυτό σου. Στο τέλος, αντί να βρουν τον εαυτό τους σε μια σχέση, τον χάνουν. Κι αυτό γιατί η αγάπη δεν επιβάλλεται, όπως και ο σεβασμός. Η αγάπη εμπνέεται. Με τον ίδιο τρόπο σε κάθε σχέση, πρώτα χάνεται η εκτίμηση και ο σεβασμός και έπειτα η αγάπη, όπως δείχνουν τα πράγματα.

Στην πραγματικότητα πρώτα έχει χαθεί η αγάπη κι αργότερα εγκαταλείπει και ο σεβασμός και η εκτίμηση. Τότε χαλάει και η φιλία που χτίζεται και θεμελιώνει τη σχέση. Όταν εγκαταλείπει κάποιος ένα κομμάτι του εαυτού του χάρη μιας σχέσης, το ζητούμενο είναι να ολοκληρωθεί μέσα από αυτήν και συχνά νοιώθει ότι αυτός κάνει θυσία, καταλήγει σε απογοήτευση. Αισθάνεται λιγότερο ευτυχισμένος από ότι όταν ήταν μόνος του. Όταν δεν είχε μεταθέσει δηλαδή την ευθύνη της ολοκλήρωσής του σε έναν άλλον, σε μια σχέση. Η αλήθεια είναι ότι η σχέση προδίδεται όταν κανείς προδώσει τον εαυτό του. Στην πραγματικότητα πρώτα πληγώνουμε τον εαυτό μας κι έπειτα τον άλλον. Δε σεβόμαστε τα συναισθήματά μας, δε σεβόμαστε τον εαυτό μας και το ίδιο ανακυκλώνουμε και με τον άλλον. Γιατί ο καθένας μας αγαπάει τον πλησίον του όπως τον εαυτό του.

Όταν λοιπόν δεν αγαπάμε τον εαυτό μας, δε μπορούμε να αγαπάμε και τον άλλον. Εκείνος που βλέπει, αξιολογεί και κινείται σε μια σχέση με το σκεπτικό του κέρδους ή της ζημίας, έχει χάσει την ουσία της ζωής και της σχέσης. Έχασε τον εαυτό του. Γιατί όλο του το οικοδόμημα στηρίζεται στο φόβο. Είναι λάθος να είσαι παθητικός και να μην αντιδράς σε αυτό που φαίνεται βλαβερό. Σε αυτό που νιώθεις ότι σε βλάπτει και κάνεις πως δεν το βλέπεις. Είναι λάθος να αποδέχεσαι παθητικά την εκμετάλλευση, την τυραννία, την υποδούλωση. Όλες όμως αυτές οι παρανοήσεις, όλες αυτές οι αρνητικότητες και η δυστυχία, προέρχονται από λανθασμένες τοποθετήσεις, από λανθασμένες ιδέες. Είναι λάθος να αποδέχεσαι παθητικά την εκμετάλλευση, την τυραννία, την υποδούλωση. Όλες όμως αυτές οι παρανοήσεις, όλες αυτές οι αρνητικότητες και η δυστυχία, προέρχονται από λανθασμένες τοποθετήσεις, από λανθασμένες ιδέες.

Η λειτουργία της αληθινής Ζωής υπάρχει γύρω μας, μέσα μας, στις αισθήσεις μας, μπροστά στα μάτια μας, φαίνεται ξεκάθαρο σε κάθε ζώο, δέντρο ή λουλούδι. Την νιώθουμε στο σώμα μας και στο αίμα μας. Παρ' όλα αυτά, παρέμεινε για τους παγιδευμένους το πιο μεγάλο, το πιο απρόσιτο αίνιγμα. Το αίνιγμα όμως δεν είναι η ίδια η Ζωή.

Το αίνιγμα είναι πώς είναι δυνατόν να 'χει μείνει ακατάληπτη για τόσον πολύν καιρό. Το μεγάλο πρόβλημα της βιογένεσης και της βιοενεργητικής λύνεται εύκολα, με απ’ ευθείας παρατήρηση. Το μεγάλο πρόβλημα της Ζωής και της προέλευσης της Ζωής είναι ψυχοπνευματικής φύσης- είναι πρόβλημα της δομής του Χαρακτήρα του Ανθρώπου, που κατάφερε τόσον καιρό ν' αποφεύγει τη λύση του. Η μάστιγα του καρκίνου, δεν είναι τόσο μεγάλο μυστήριο όπως φαίνεται. Το μυστήριο είναι η δομή του χαρακτήρα των γιατρών, που με τόσο αριστουργηματικό τρόπο άφηναν το πρόβλημα του καρκίνου στο σκοτάδι.

Η «θεραπευτική δύναμη» της καθαρής ψυχής, που τόσο αισχρά μετατράπηκε αργότερα σε κερδοσκοπία, είναι μια απόλυτα κατανοητή ιδιότητα, που παρατηρείται εύκολα σ' όλους τους άντρες και τις γυναίκες πού είναι προικισμένοι με ηγετικά προσόντα. Τα ισχυρά ενεργειακά πεδία της οργόνης τους, μπορούν να διεγείρουν τα νωθρά και «νεκρά» ενεργειακά συστήματα των «δυστυχισμένων» και των κακομοίρηδων. Τούτη η «εξ επαγωγής» διέγερση των ασθενών οργανισμών, εκδηλώνεται με την απαλλαγή απ' το άγχος και την ανησυχία, σαν αποτέλεσμα της διαστολής του νευρικού συστήματος. Ακόμη, εκδηλώνεται και με την ήρεμη, ήπια κι ευχάριστη ακτινοβολία πραγματικής αγάπης, από κάποιον οργανισμό, που κάτω από άλλες συνθήκες θα ήταν γεμάτος μίσος. Η διεγερμένη βιοενέργεια του ασθενούς οργανισμού, διαστέλλει τα αιμοφόρα αγγεία, παρέχει περισσότερο αίμα στους ιστούς, συντομεύει τη θεραπεία των πληγών και καταπολεμάει τα καταστροφικά και εκφυλιστικά αποτελέσματα της αδρανοποιημένης ζωικής ενέργειας.

Αυτοί που μισούν τους εαυτούς τους και τους άλλους, ζουν μόνοι και ξεχασμένοι ανάμεσα σε μεγάλες παρέες. Φοβούνται θανάσιμα ο ένας τον άλλον. Χτυπούν στην πλάτη τους άλλους και χαμογελούν φιλικά. Πρέπει να ξεγελιούνται μεταξύ τους, για να μην κόψουν τους λαιμούς τους. Ταυτόχρονα, κάθε ένας απ' αυτούς ξέρει πως όλοι οι άλλοι προσπαθούν να τον ξεγελάσουν. Συγκροτούν συνέδρια για την «ειρήνη» και σήμερα, όπως και πριν δυο χιλιάδες χρόνια, ξέροντας πολύ καλά ότι εξαπατούν ο ένας τον άλλο με υπεκφυγές και τυπικότητες. Κανένας δε λέει αυτό που πραγματικά σκέφτεται. Ο αληθινός άνθρωπος όμως, λέει αυτό που σκέφτεται. Αποφεύγει τις τυπικότητες, δεν ξεγελάει κανέναν και δεν καταβάλλει προσπάθεια για να μην ξεγελάσει. Απλώς δεν ξεγελάει. Πιθανόν να μένει σιωπηλός, μα ποτέ δε λέει «εκ προθέσεως» κακοήθη ψέματα. Αυτοί, απ' το άλλο μέρος, δεν μπορούν να πουν την αλήθεια, επειδή η αλήθεια δε λέγεται το όργανο, που μ' αυτό λέγεται η αλήθεια, μαράθηκε μέσα τους, όταν απομακρύνθηκαν απ' το ποτάμι της Ζωής, όταν έπαψαν να ζουν μ' ευθύτητα.

Κι έτσι συνέβη να λατρεύουν οι άνθρωποι την αλήθεια, μα να ζουν μέσα στο ψέμα. Η αλήθεια συνδέεται άρρηκτα με το ρεύμα της Ζωής μέσα στον οργανισμό, καθώς επίσης και με την αίσθηση της Ζωής. Η Ζωή δε λέει την αλήθεια επειδή πρέπει να την πει ή επειδή επικρατεί η αντίληψη πως πάντα τη λέει. Λέει την αλήθεια με κάθε κίνησή της. Η έκφραση του σώματος δε λέει ποτέ ψέματα. Οποιοσδήποτε μπορεί να διαβάσει την αλήθεια, αρκεί να ξέρει να διαβάζει την εκφραστική γλώσσα του βαδίσματος και των κινήσεων του προσώπου.

Μόνο ο αληθινός οργανισμός μπορεί ν' αναπτυχθεί μέσα από τις προσωπικές του εμπειρίες, κι ο οργανισμός που δεν μπορεί ν' αναπτυχθεί δεν είναι αληθινός, δηλαδή δεν είναι εναρμονισμένος με τις βιοενεργητικές του αναγκαιότητες. Γι' αυτό μένει στάσιμος. Η αλήθεια που χρησιμοποιείται σαν τρόπος ζωής, πρέπει να μπορεί να εκφράζεται ελεύθερα. Τότε θ' αναπτυχθεί και θα μεγαλώσει από μόνη της. Το μόνο που χρειάζεται είναι να της δοθούν ίσες ευκαιρίες με το ψέμα, τη λασπολογία, τη μοχθηρία και τη δολοφονία της Ζωής.

Είναι το βίωμα, η πείρα και η σοφία. Αυτό, έτερο και ζεύγος, πατέρας, μητέρα, παιδί. Κενότητα, ενότητα και πληρότητα. Θέση, αντίθεση και αρμονία. Η έλξη, η άπωση και η σύζευξη. Το σωματικό, το ψυχικό και το πνευματικό.

Χάνοντας τον περιορισμένο μας εαυτό ανακαλύπτουμε έναν μεγαλύτερο που είναι η ίδια ή ψυχή της ζωής, καθώς το άτομο μέσα από το ζεύγος βιώνει την πρωταρχική θεία μονάδα και μέσω αυτής την απειρότητα του θεού.

Από εκεί και πέρα, οποιαδήποτε άλλη ιερή στιγμή θα τεθεί πάνω ή κάτω από αυτήν την εμπειρία, η οποία δόθηκε ως φυσικό μέτρο, προκειμένου να οξυνθεί η ανθρώπινη διάκριση μέσα στην μεγαλειώδη κλίμακα των ιερών βιωμάτων.

Χτυπήθηκε λοιπόν σκόπιμα το μέτρο προκειμένου να χαθεί και μαζί με αυτό χτυπήθηκε το ζεύγος και έπειτα η γυναίκα και έπειτα το παιδί και έπειτα η αλήθεια και ύστερα η ελευθερία και μετά η δικαιοσύνη και έπειτα η ειρήνη, ή ενότητα, η ισορροπία, η αδελφοσύνη και τέλος η φιλία. Κάτω από αυτήν ξεκινάει ο πόλεμος, το άλλο πρόσωπο του έρωτα.

Τα δύο μέλη του ζεύγους συχνά συγκρούονται και η σύγκρουσή τους είναι μια σύγκρουση δύναμης κι αγάπης. Το να στέκεσαι, να τοποθετείσαι, να μεταχειρίζεσαι δίκαια και τον ένα και τον άλλο και να αντέχεις την έντασή τους, είναι ο ευγενέστερος και ύψιστος στόχος. Το πιο εύκολο είναι να δεχτείς την μια εις βάρος της άλλης πλευράς, αυτό εμποδίζει όμως την ένωση που είναι και η μόνη αληθινή απάντηση. Η αποτυχία είναι ο μαγνήτης της διάσπασης, διαζύγιο, διάσταση, έριδες.

Σε κάθε μονομέρεια υπάρχει φανατισμός, προσπαθούμε να ελέγχουμε τα πράγματα με το έναυσμα της αλήθειας ενώ κρατάμε και το άλλο στοιχείο φυλακισμένο ή παραγκωνισμένο. Αποτέλεσμα έχουμε μια εύθραυστη και αστήριχτη προσωπικότητα. Καταδεικνύεται έτσι μια ψευδοεντιμότητα που ορίζει το να κάνεις το «σωστό» σε εισαγωγικά. Μπορεί να θέλουμε να ακούσουμε αυτό που λέει ο άλλος, αλλά φοβόμαστε ότι οι ισορροπίες μπορεί να αλλάξουν, το πνεύμα μας καταρρέει και φοβόμαστε ότι θα χάσουμε τα πάντα εάν ενδώσουμε.

Το λάθος σε μια σχέση ξεκινάει όταν δεν είμαστε αληθινοί ή όταν προσπαθούμε να αλλάξουμε τον άλλον. Με κάποιο τρόπο θα δημιουργηθεί πίεση και καταπίεση, θυμός και αγανάκτηση, έλλειψη επικοινωνίας και διαχωρισμός. Δημιουργείται η αίσθηση ότι ξεγελαστήκαμε, ότι μας εξαπάτησαν. Αλλιώς ήταν στην αρχή και αλλιώς μετά. Νομίζουμε ότι ο άλλος άλλαξε, ενώ στην πραγματικότητα φανερώνει τον πραγματικό του εαυτό. Νομίζουμε ότι μας πρόδωσε ο άλλος, ενώ "έχουμε προδώσει τον εαυτό μας. Εάν ο καθένας σε μια σχέση περιμένει να ολοκληρωθεί μεταθέτοντας την ευθύνη αυτή στον άλλον, τότε οδηγείται στην αποτυχία του. Ο καθένας πρέπει να αναλαμβάνει την προσωπική του ευθύνη, για τον εαυτό του, της ολοκλήρωσης. Κι έτσι τα μέλη της σχέσης να μοιράζονται αυτή την ολοκλήρωση με την οποία ασχολούνται.

ΚΕΙΜΕΝΟ: Γ. ΚΛΕΙΔΑΡΑΣ, ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΚΕΙΜΕΝΟΥ: ΕΙΡ. ΒΡΥΝΙΟΥ

ΦΙΛΙΑ

Φιλία, ιερή ιδέα και έκφραση αυτής από τον άνθρωπο.

Ποιόν άνθρωπο όμως; Που, ποία συνείδηση φέρει, ως την ιερότητα αυτής της λέξης;

Βλέπουμε φιλίες μέσα από εγωισμό, ιδιοτέλεια, συμφέρον, εκδικητικότητα, ανταγωνισμό και πολλές άλλες έννοιες που μόνο την φιλία δεν προσεγγίζουν για αυτό και δεν διατηρήθηκαν γιατί παρέμειναν στο επίπεδο φιλαράκι.

Το φιλαράκι, κινείται με ιδιοτέλεια, εγωισμό, περιμένοντας ανταπόδοση και λειτουργεί την αφαίμαξη της φιλίας και όχι την οικοδόμησή της. Δεν τήρησε τους νόμους ο άνθρωπος πάνω στους οποίους στηρίζεται η ιδέα της φιλίας.

Η συνείδηση λοιπόν και το κίνητρο του ανθρώπου ως προς την φιλία, δηλώνει και την ύπαρξή της.

Η αληθινή έννοια φίλος και αδελφός βρίσκεται ακόμα πολύ μακριά από τις επιφανειακές εκδηλώσεις του ανθρώπου και βασίζεται σε θεμελιώδης βάσεις, ως Θεία ιδέα και ύψιστη εκδήλωση του ανθρώπου. Χρειάζεται να επαναπροσδιορίσουμε την έννοια φίλος και αδελφός μέσα στην καθημερινότητά μας.

Η συγχώρεση είναι το παν, η επικοινωνία και ο σεβασμός η βάση της και θεμέλιο η αγάπη. Ας αναλογιστεί ο καθένας πόσο εκδήλωσε την ιερότητα της ιδέας φίλος, πόσο πραγματικά φίλος στάθηκε στην ζωή του, πόσο προσφορά και θυσία έγινε για τον φίλο του.

Χρειάζεται εκ τον έσω να διαλύσεις ψευδείς τοποθετήσεις και έννοιες που έχουμε προσάψει στην έννοια, φίλος και φιλία.

Η φιλία είναι εξελισσόμενη μέσα από την επικοινωνία των ανθρώπων, σκαλί σκαλί καλλιεργείται και αναπτύσσεται. Μέσα από τα μαθήματα που θα λαμβάνεις από τις σχέσεις, διδάσκεσαι πώς να λειτουργείς μέσα σε αυτές για να είναι ουσιαστική η φιλία. Η διδαχή μέσα από τις ζυμώσεις που θα επέλθουν βοηθούν να γίνεσαι συνέχεια πιο εκλεκτικός όσο αφορά τις επιλογές σου, με αποτέλεσμα να αρχίσει να διαφαίνεται στον ορίζοντα η εκλέπτυνση της υπόστασης σου  πάνω στην καλλιέργεια της ιδέας φίλος και αδελφός.

Η εκλέπτυνση αυτή θα σε βοηθήσει να εισέλθεις σε υψηλότερα στάδια που θα γνωρίζεις καθώς θα βιώνεις την φιλία. Θα γνωρίσεις πως μέσα από τα στάδια που θα διέρχεσαι κάθε φορά, θα αποκομίζεις τα στοιχεία εκείνα με τα οποία θα οικοδομήσεις μέσα σου της βάσεις, πάνω στις οποίες θα χτίσεις το οικοδόμημα της φιλίας.

Επιλέγεις ανθρώπους που έχουν ίδιους στόχους και ιδανικά, εξετάζεις το κίνητρο, παραμερίζεις τον εγωισμό σου και τις λάθος ιδέες περί φιλίας, έρχεσαι πιο κοντά με τον άνθρωπο και όσο πιο κοντά όμως έρχεσαι, τόσο δυναμώνουν και οι τριβές που μέσα από αυτές εξελίσσεσαι, εκλεπτύνεσαι και εργάζεσαι με σεβασμό και ανιδιοτελή αγάπη οικοδομώντας και βιώνοντας τα στάδια της φιλίας και της αλήθειας.

Η φιλία για να δομηθεί χρειάζεται υπόβαθρο αρετών και είναι η προϋπόθεση για τον έρωτα και την αγάπη.

Θα πρέπει λοιπόν να αποταθεί στον Θεό, που είναι η Άπειρη Σοφία των κόσμων, γιατί η ιδέα φίλος, είναι Θεία και υπάρχει αναλλοίωτη μέσα στους κόλπους του Πατέρα Θεού, από τον οποίον τα πάντα απορρέουν, και μόνο η σύμπνοια μετά του πνεύματός του, θα δώσει στον άνθρωπο την ευρύτητα εκείνη των οριζόντων του, ώστε να επανακαθορίσει από την αρχή κάθε ιδέα την οποία περιόρισε. Για αυτό για να αντλήσει ο άνθρωπος την Αληθινή έννοια της φιλίας, πρέπει να αποταθεί στην πνευματική του υπόσταση, που γνωρίζει την πάσα αλήθεια και θα του δώσει τον χώρο εκείνο, για να βιώσει την Άπειρη έκταση της ιδέας αυτής.

Και εφόσον ο Πατέρας Θεός είναι πανταχού παρών, άρα και μέσα του, μέσα του βρίσκεται και η απάντηση, αλλά και η ιδέα με ολοκληρωμένη διαύγεια και λάμψη.

Φίλος σημαίνει αγαπημένος και φιλώ σημαίνει αγαπώ. Φίλος είναι ο αδελφός, ο συμπορευτής, ο συνταξιδιώτης που πορεύεται στην γη για να γνωρίσει τον εαυτό του τον πραγματικό, είναι ο όμοιός σου. Φίλος σημαίνει εγκάρδιος και η καρδιά είναι το κέντρο της αγάπης. Φίλος είναι εκείνος που πάντα τείνει το χέρι του, όταν πνίγεσαι μέσα στον βούρκο της πλάνης και των περιορισμών.

Είναι εκείνος που μοιράζει ότι έχει, ότι μπορεί στο όνομά της φιλίας. Είναι ο άνθρωπος προσφορά που δεν ζητά τίποτα. Απλά προσφέρει μέσα από την καρδιά του, είναι το χέρι που η αγάπη της καρδιάς ενδυναμώνει, για να λειτουργεί πάντα με την καθαρότητα και την αμέριστη προσφορά προς τον πλησίον.

Αληθινή φιλία εμπεριέχει Αγάπη Θεία και λειτουργώντας αυτήν κάνεις πράξη τον ύψιστο Νόμο της Αγάπης που παρέδωσε στον άνθρωπο ο Λόγος Χριστός «Αγαπάτε Αλλήλους» δηλαδή « Αγαπήσεις κύριον τον Θεό σου εν όλη τη καρδία σου, και εν όλη τη ψυχή σου και εν όλη τη διάνοια σου. Αυτή εστί πρώτη και μεγάλη εντολή. Δευτέρα δε όμοια αυτή, αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σε αυτόν».    

Η νομοτέλεια της αγάπης είναι η προσφορά και η προσφορά πάντα στέφεται εκ Θεού με την πρώτη χάρη της αγιοσύνης που απονέμει ο Πατέρας και Διδάσκαλος, στην υπόσταση η οποία αγιοσύνη δίνει το άνοιγμα στους ουράνιους θόλους του ανθρώπου να αντικρύσει και να αρχίσει να γνωρίζει τον Πατέρα Θεό μέσα του.

Η αγιοσύνη έχει σαν βάση τον σεβασμό και την προσφορά προς τον πλησίον, χωρίς να επιζητά ανταλλάγματα, αλλά μέσα στον νου του ο άνθρωπος να διατηρεί την αγνότητα και την αγαθή σκέψη του για αυτόν που θεωρεί φίλο.

Κάνοντας φίλο σου τον εαυτό σου δηλαδή τον Χριστό που εντός σου βρίσκεται και νιώθοντας φίλους τους γύρω σου δηλαδή πιστεύοντας ότι και κάθε άνθρωπος φέρει Χριστό εντός του, σεβόμενος αυτό αρχίζεις να βιώνεις την φιλία ως στάδιο στον δρόμο της Χριστοποίησης.

Ανοίγεις χώρο στην καρδιά σου και η αγάπη πλημμυρίζει αυτήν και μετουσιώνει κάθε τι που δεν εμπεριέχει αγάπη και φως.

Ο απαρχής Τέλειος αποκάλεσε τους ανθρώπους φίλους και αδελφούς, στην πρώτη μα και στην Δευτέρα του Παρουσία στην γη, καθιστώντας την έννοια αυτή άπειρη και θεία, ως εκείνος είναι.

Αποκάλεσε και αποκαλεί φίλους και αδελφούς ακόμα και τους τυφλούς, τους χωλούς, τους τελώνες, τις πόρνες, τους αμαρτωλούς και τους αρνητές ακόμα, γιατί ο χριστός γνώριζε και γνωρίζει πως μέσα σε καθέναν υπάρχει εκείνος και εκείνος είναι ο μόνος φίλος και αδελφός που μπορεί να εμπιστεύεται απόλυτα ο άνθρωπος, χωρίς φόβο μήπως τον εκμεταλλευτεί και τον πληγώσει, όπως μέχρι σήμερα είχε γνωρίσει από τους φίλους ανθρώπους.

Γιατί κατήλθε και τον δίδαξε, καταδεικνύοντας την αγάπη, την απρόσωπη και καθολική για τν πλησίον του και τον Θεό.

Φίλος σημαίνει ενώνομαι στις Θείες ιδέες της Αγάπης, της ανιδιοτελούς προσφοράς για να ανυψωθείς προς το Θείο και να εισέλθεις στην Απειρότητα της Αγάπης του Φωτός και της ένωσής σου με τον Θεό.

ΚΕΙΜΕΝΟ: Γ. ΚΛΕΙΔΑΡΑΣ, ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΚΕΙΜΕΝΟΥ: ΒΑΡΒ. ΠΙΤΣΕΛΑ