ΖΟΥΝ ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ (ΜΕΡΟΣ Δ')

 ΖΟΥΝ ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ

Άνθρωποι από όλον τον κόσμο διαπνέονται από κοινές ιδέες, διαθέτουν εσωτερική καθοδήγηση και αναγνωρίζονται μεταξύ τους από έναν εσωτερικό κώδικα, που διακρίνεται από τη δόνηση του λόγου τους. Σήμερα βιώνουν την Ουράνια Βασιλεία μέσα τους και την εσωτερική ώθηση να συμβάλλουν στο συντονισμό των δυνάμεων του Φωτός. Οι εθνοφυλετικές, θρησκευτικές, ιδεολογικές και πολιτιστικές διαφορές δεν είναι πια εμπόδιο γι’ αυτούς, γιατί τα εσωτερικά τους βιώματα υπερισχύουν σαν συνδετικός κρίκος.

Πέντε Άγγελοι από όλον τον κόσμο παρουσιάζουν μια σελίδα από το προσωπικό τους ημερολόγιο, γνωρίζοντας ότι το τελικό αποτέλεσμα θα επιφέρει παγκόσμια αφύπνιση και θα επιδράσει στο ρου της ιστορίας σαν απρόβλεπτος παράγοντας. Κάθε ένας εκπροσωπεί μια βασική συνιστώσα και προσφέρει το δικό του κομμάτι για να συναρμολογηθεί σαν παζλ ο σπασμένος καθρέπτης της αλήθειας.

Δ. ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΠΕΡΙΔΙΝΗΣΗΣ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ (ΑΝΑΤΟΛΗ)

Υπάρχουν σ’ όλες τις θρησκείες και τις παραδόσεις κοινοί συμβολισμοί, γιατί η Αλήθεια είναι Μία και δεν υπάρχει κάποια θρησκεία ανώτερη από την Αλήθεια. Μέσα στο βίωμα του Εσωτερικού Χριστιανισμού διασώζεται, φανερώνεται και αποκαλύπτεται αυτή η Αλήθεια που συνεχίζει να εξελίσσει τη φανέρωσή της. Η αρχαία ελληνική σκέψη ήταν επίσης τόσο βαθιά, τόσο υψηλή, που ακόμα και σήμερα την ξανανακαλύπτουμε, και καταλαβαίνουμε την αμορφωσιά μας από έλλειψη της παιδείας προς αυτήν. Επιστήμονες σήμερα και καλλιτέχνες ψάχνουν τον πλούτο που υπάρχει στην αρχαία ελληνική σκέψη που διατηρήθηκε στους αιώνες λόγω της αλήθειας που φέρει και που σήμερα έχει αποκαλυπτικό χαρακτήρα.

Το ελληνικό χριστιανικό βίωμα του εσωτερικού Χριστιανισμού, είναι και αυτό εξελισσόμενο, καταγράφει νέα εντυπώματα στον άνθρωπο και στην ιστορία του. Είναι δύο πράγματα συνταιριασμένα πολύ καλά μεταξύ τους και το ένα υποστηρίζει το άλλο. Είναι ευνόητο ένας τέτοιος συνδυασμός να θεωρείται πολύ επικίνδυνος για το κατεστημένο της πλάνης, των υιών του σκότους. Έτσι σήμερα έχουμε καταλήξει να υπάρχουν οι ελληνιστές και οι χριστιανοί από την άλλη που μάχονται ο ένας τον άλλον. Εκείνους που μάχονται τους χριστιανούς για τα εγκλήματα που έκαναν και τους χριστιανούς που μάχονται φανατικά τους Ελληνιστές και τους θεωρούν ειδωλολάτρες. Υπάρχει και ένα χειρότερο είδος, μια τρίτη φωνή που προβάλλει το γεγονός της ελληνορθόδοξης ή ελληνοχριστιανικής παράδοσης με μια έννοια όμως διαστρεβλωμένη και με πνεύμα οίησης και οικειοποίησης. Φωτεινή εξαίρεση αποτελούν ορισμένοι από τους Πατέρες της εκκλησίας που αξιοποίησαν την ελληνική σκέψη και της απέδωσαν πραγματικά την τιμή που της άξιζε, διότι όλοι οι Μεγάλοι Πατέρες είχαν μελετήσει και Πλάτωνα και Πυθαγόρα και γενικά την ελληνική Γραμματεία. Έτσι φτιάχτηκε η Πατερική Θεολογία και στην πραγματικότητα αυτό που λέγεται Ορθοδοξία από αυτούς φτιάχτηκε από το πάντρεμα της ελληνικής σκέψης και του χριστιανισμού, του εσωτερικού χριστιανισμού. Ξεχαστήκανε όμως όλα αυτά και κυριάρχησε το κατεστημένο της τυπολατρίας ώστε σήμερα να βρισκόμαστε σ’ αυτήν την κατάσταση.

Ο άνθρωπος αναγνωρίζει εξουσία καλού και κακού, κι αυτό με τον τρόπο που το ενεργοποιεί στο νου του, δεσμεύεται διότι δεσμεύει με τη λανθασμένη κρίση του. Το τμήμα της ανθρωπότητας που λειτουργεί αρνητικά, σπρώχνει προς τα αριστερά τον τροχό και εκείνοι που πιστεύουν πως είναι καλοί, σπρώχνουν δεξιά. Το αποτέλεσμα ποιο είναι; Μήπως πάει η ανθρωπότητα προς τα αριστερά; Μήπως πάει προς τα δεξιά; Όχι, δεν πάει πουθενά. Αυτό που κάνει είναι να γυρίζει και να στριφογυρίζει σε μια θλιβερή ματαιότητα, δίχως νόημα.

Πέρα από τη διττότητα του ανθρώπου, πέρα από τις ιδέες του τις πεπερασμένες, πέρα από τις αντιλήψεις του, γνωρίζουμε ότι η αληθινή κίνηση, βρίσκεται στη μέση. Κάνουν μεγάλη τροχιά τα άκρα του τροχού μεγάλο κύκλο και ο άνθρωπος στην καλύτερη περίπτωση εξελίσσεται πάρα πολύ αργά. Όσο κανείς όμως πλησιάζει το σημείο στο οποίο περιστρέφεται αυτός ο τροχός και φτάνει στη μέση, εξελίσσεται πολύ πιο γρήγορα, περιστρέφεται πιο γρήγορα, επιταχύνεται και η κίνηση τότε είναι η ανύψωσή του. Δημιουργεί μια κίνηση, έναν στροβιλισμό μία περιδίνηση η οποία του δημιουργεί αναγωγή ή ανύψωση. Ο στρόβιλος ή σπείρα είναι ένα φαινόμενο που συναντάμε παντού στο σύμπαν. Ο Γαλαξίας μας είναι μία σπείρα, το νερό κυλά σπειροειδώς, τα μαλλιά ξεφυτρώνουν από τη ρίζα σε σπείρα, και το μόριο του DNA το οποίο μεταφέρει το γενετικό κώδικα είναι μια διπλή σπείρα.

Όπως ακριβώς σε μια δίνη νερού δεν υπάρχει στο κέντρο της νερό, μια δίνη αέρος και ένας ανεμοστρόβιλος δεν έχει στο κέντρο της χοάνης του αέρα, έτσι ακριβώς υπάρχουν περιοχές, θα μπορούσαμε να πούμε στο σύμπαν, όπου συμπεριφέρονται με ανάλογο τρόπο. Δηλαδή υπάρχουν δίνες, κώνοι κατά κάποιο τρόπο ενέργειας φωτός, όπου στο κέντρο τους δεν υφίσταται χωρόχρονος. Οι σκουληκότρυπες επίσης που λέει η νέα κβαντική φυσική, είναι δύο αγωγοί που συνδέουν διαφορετικούς χωρόχρονους πραγματικότητας. Όταν το Θείο πυρ κατεβαίνει στην πρωταρχική ύλη, θέτει τα μόριά της σε στροβιλισμό. Αυτή την περιδίνηση του Λόγου την βιώνεις αρχικά μέσα από την προσευχή που σε ενώνει κατευθείαν με τον Πατέρα Θεό χωρίς μεσάζοντες και στη συνέχεια όταν ενεργοποιείς τη χάρη της ευλογίας, της μετουσίωσης ως Υιός Θεού.

Μπορούμε να καταλάβουμε ότι η δίνη φωτός για την οποία μιλάμε, είναι μια φυσική μηχανή του χρόνου. Η συνείδηση του ανθρώπου μπορεί να επηρεάσει το χώρο, την ύλη, το χρόνο και την ενέργεια. Αυτό συμβαίνει, διότι η συνείδηση είναι και ο δημιουργός τους και επομένως υπάρχει η κυριότητα και ο έλεγχος σπερματικά μέσα στη συνείδηση του ανθρώπου ως δυνατότητα. Με πιο ανώτερη θεώρηση μπορούμε να δούμε, ότι αυτοί οι κώνοι φωτός, αυτοί οι στρόβιλοι, οι δίνες φωτός, είναι οι πύλες της Βασιλείας των Ουρανών. Μη ξεχνάμε ότι ένα κώνο φωτός, μια χοάνη φωτός έχουμε στην κορυφή της κεφαλής μας, στο ανώτερο μας κέντρο των ουρανών και ας μη ξεχνάμε επίσης ότι δίνες ενέργειας σχηματίζονται και στους πόλους του σώματός μας.

Γι’ αυτήν λοιπόν την στροβιλοειδή κίνηση που ονομάζεται τροχοειδής και φανερώνει το εξωτερικό σχήμα της περιδίνησης του Λόγου υπάρχουν κάποιοι νόμοι. Ο πρώτος νόμος είναι ότι το κέντρο έχει μηδενική ταχύτητα με αποτέλεσμα όσο πλησιάζεις στο κέντρο, τόσο νοιώθεις να αλλάζει η συνείδηση του χωρόχρονου που έχεις. Κάποια στιγμή νομίζεις ότι είσαι παντού και κάποια άλλη πουθενά. Κάποιος έλεγε ότι ο Θεός μοιάζει με έναν κύκλο που έχει την περιφέρειά του στο πουθενά και το κέντρο του παντού.

Αυτό λοιπόν το ζούμε σαν δυσκολία αρχικά, το να αισθάνεσαι παντού και πουθενά δεν είναι πάντα ευχάριστο. Όμως μέσα απ’ αυτήν τη ζύμωση, μέσα απ’ αυτό το θείο πυρ που μας μετουσιώνει, από εκεί που νοιώθουμε ότι κινούμαστε μέσα σε ασύλληπτες ταχύτητες, σε ενέργειες που γίνονται ή εκδηλώσεις, κάποια στιγμή υπάρχει το βίωμα της μη ταχύτητας. Είναι σαν να υπερβαίνεις την επιτάχυνση και φτάνεις σ’ ένα σημείο όπου δεν υπάρχει ταχύτητα. Αυτό το βιώνεις επειδή είναι η συνείδησή σου εκεί και στο παντόχωρο αυτό αποκαθιστά τη σύνδεσή μας με τα Χερουβείμ, τα εξαπτέρυγα που εκφράζουν την πανταχού Θεία Παρουσία. Είμαστε κοινωνοί και συνδεδεμένοι μαζί τους την ίδια στιγμή. Όπως και με τα Σεραφείμ, τους κυρίους της Σοφίας, που λέγονται και Πολυόμματα διότι βλέπουν παντού και είναι συνδεδεμένα με το παντόχρονο, μ’ αυτήν την ιδιότητα του Θείου και είναι το επόμενο κλειδί της εξέλιξης.

Όσο πλησιάζουμε προς το κέντρο, το οποίο κατ’ αντιστοιχία είναι το κέντρο του ενεργειακού κυλίνδρου, οι δύο δυνάμεις εφαρμόζονται αντίρροπα. Όταν συμπέσει το καλό με το κακό συμβαίνει ακινησία, ένωση δηλαδή, με αποτέλεσμα να κάνει μια ταλάντωση, όπου διαστέλλεται ο αγωγός της παροχής του φωτός, αυξάνει το δυναμικό του, αυξάνει και η δύναμη που χρειάζεται για να τα ενώσεις και έτσι βιώνεις ότι είσαι σε ένα χάος, όπου δεν μπορείς να ελέγξεις τίποτα. Και εδώ τις δυνάμεις όσο και να τις αυξήσεις, αν τις αυξάνεις ισόποσα δεν μπορείς να προκαλέσεις τίποτα. Αυτό δεν μπορεί να επιτελεστεί μόνο με το πνευματικό δυναμικό, τις ικανότητες ή τις δυνάμεις τις ανθρώπινες, εδώ υπάρχει ο παράγοντας της Θείας Χάριτος, αυτός σε σώζει, αλλιώς θα γινόσουν κομμάτια. Είναι η παροχή εκείνη η ιδιαίτερη που λειτουργεί σαν ισορροπία για το δρόμο. Πρέπει να μάθει κανείς στο χάος, να αφήνεται στη ροή του Λόγου με εμπιστοσύνη.

Από τους δύο αυτούς άξονες καθώς προχωράς όταν είσαι στην άκρη χρειάζεσαι περισσότερο χρόνο απ’ ότι όσο προχωράς προς το κέντρο, δηλαδή έχουμε διαφορά ταχύτητας. Όσο είσαι στο κέντρο τόσο αυξάνεται η ταχύτητα, η επιτάχυνση είναι αυξανόμενη μέχρι ενός ορισμένου σημείου και μετά έρχεται η μη ταχύτητα. Πέρα απ’ αυτήν την έλλειψη ταχύτητας υπάρχει και κάτι άλλο. Όταν βρεθούμε στο κέντρο που γίνεται αυτή η περιστροφική κίνηση, βιώνουμε την τριβή μας με τον κάθε του άξονα θετικό και αρνητικό, αυτή είναι η σταύρωση. Αυτή η σταύρωση είναι η οδύνη της ψυχής που περνάμε μέχρι να σταυρωθεί η κατώτερη υλική φύση μας, τα πάθη μας και τις αδυναμίες μας. Αυτό μοιάζει και με μια κατάσταση στατικής, ακινησίας που βιώνουμε κάποιες φορές όταν κάνουμε προσευχή ή την στιγμή που εκδηλώνουμε την ένωσή μας με το Λόγο. Υπάρχει μια σιωπή περίεργη, μια σιγή όταν εκδηλώνεται ο Θείος Λόγος. Δεν κουνιέται φύλλο, όπως λέμε, αυτή είναι μια κατάσταση μη ταχύτητας. Είναι μια κατάσταση όπου βρίσκεσαι στη τομή των αξόνων με ειδική Θεία επιχορήγηση φωτός. Είναι οι πρόβες που κάνεις μέχρι να μάθεις να αντέχεις, μετά απομακρύνεσαι από τον άξονα, είσαι μια μέσα, μια έξω. Αλλά σε κάθε πλησίασμα αντέχουμε περισσότερο, και μετά απομακρυνόμαστε λιγότερο. Αυτό είναι μια ταλάντωση προς το θετικό και το αρνητικό που μετατρέπεται σε περιστροφή όπως σε ένα μαγνητικό εκκρεμές. Εκεί στο κέντρο όταν οι περιστροφές αυξάνονται, αρχίζει και παράγει το σύστημα κίνηση και με λιγότερη ενέργεια εξοικονομείς περισσότερο έργο.

Όλη η ιστορία της πορείας μας είναι αυτή η πορεία, όλη μας η πορεία είναι από εδώ μέχρι τον άξονα για να μικρύνει η ροπή και γι’ αυτό όσο προχωράμε μικραίνει η ροπή. Αυτό σημαίνει με λιγότερη ενέργεια καταφέρνουμε περισσότερα και έτσι εξηγείται π.χ. γιατί έχουμε αυτή την αλματώδη πρόοδο τα τελευταία χρόνια, είναι αποτέλεσμα νόμων. Αυτήν την απόσταση που καλούμαστε να καλύψουμε, την καλύπτουμε και από τις 2 πλευρές. Με αυτήν την έννοια πρέπει να αγαπήσουμε τον αρνητικό εαυτό μας για να τον μετουσιώσουμε. Αντί να τον απωθούμε, τον έλκουμε και ενδυόμαστε την πλάνη, δεν φοβόμαστε να εκδηλώσουμε το λάθος μας, τολμάμε να το δούμε, γιατί με τον τρόπο που το κάνουμε, το μετουσιώνουμε, δεν το αναπαράγουμε. Το αφήνουμε να περάσει από μέσα μας με αποδοχή και μετουσίωση, ώστε να μην αναπαραχθεί. Η οποιαδήποτε επανάληψη λάθους είναι αποδεκτή μόνο στην περίπτωση που είναι αναβιβασμένη. Η κατάληξη ενός λάθους πρέπει να είναι πάντοτε η τελειοποίησή του, να καταστεί δηλαδή διδαχή, κεφάλαιο μετουσίωσης. Όποιος ξανακάνει το ίδιο λάθος να το κάνει σε μικρότερη διάρκεια, χάνοντας λιγότερο δυναμικό και να αποδίδει μεγαλύτερο μάθημα, μ’ αυτόν τον τρόπο μόνο υπάρχει πρόοδος μέσω λαθών.

Υπάρχει μια αναλογία ροπών που βιώνει κανείς σ’ αυτό το σύστημα κίνησης, το οποίο σημαίνει ότι αρχικά πρέπει να ξεπεράσει όλα τα εμπόδια, τις δυσκολίες, τα οποία τον αποτρέπουν, τον αποσυντονίζουν, τον αποπροσανατολίζουν, τον αποσυνδέουν, τον αποκόπτουν μ’ αυτό που του δίνεται η ευκαιρία να συνδεθεί, δηλαδή με το Λόγο και την ζώσα Ροή Του. Όλες αυτές οι δυνάμεις συντονίζονται με τη δύναμη της αδράνειας, γιατί βασικός νόμος της ύλης είναι η αδράνεια, άρα και εμείς φέρουμε αδράνεια. Αυτή η αδράνεια έχει να κάνει με την εσωτερική μας άρνηση να συντονιστούμε με το Θείο Θέλημα και την παράβαση Νόμων στην οποία εμμένουμε. Όλα αυτά μαζί μεταφράζονται σαν γεγονότα στο περιβάλλον μας, όταν ερχόμαστε σε επαφή με το Έργο και θα περάσει ένα ικανό χρονικό διάστημα, ανάλογα με την περίπτωση, ώστε να ξεπεραστεί η φυγόκεντρος δύναμη, η οποία τείνει να σε πετάξει έξω από την περιδίνηση και λιγοστεύει ανάλογα και αντίστοιχα με το πόσο αυξάνει η κεντρομόλος, δηλαδή η θέλησή μας για ένωση.

Αν φανταστούμε ότι μέσα σ’ αυτόν τον στρόβιλο είναι ένας άνθρωπος που η φυγόκεντρος τον σπρώχνει προς τα έξω, για να μπει μέσα θέλει πολύ κόπο, ή το κατάλληλο κλειδί, την Αγάπη. Αυτό σημαίνει ότι κάποια στιγμή αισθάνεσαι το αντίστροφο, εκεί που έβλεπες δυσκολία να μπεις στο Έργο, περνάς μια κατάσταση όπου βλέπεις να πηγαίνεις ιλιγγιωδώς προς το κέντρο, με αποτέλεσμα να τρομάξεις για το που πας, γιατί νομίζεις ότι πηγαίνεις στο χάος. Εκεί που οδηγείσαι είναι ο χαμός της προσωπικότητάς σου και αυτό κάποια στιγμή δεν της αρέσει. Έτσι έχουμε στη συνέχεια μια αντίδραση που αφορά την κεντρομόλο και όχι τη φυγόκεντρο. Εκεί πλέον είναι η κίνηση σκληρή, είναι η στιγμή που συνειδητοποιείς ότι δεν μπορείς να κάνεις πίσω, αισθάνεσαι παγιδευμένος και δεν σ’ αρέσει καθόλου. Βρίσκεσαι σε μια κρίσιμη στιγμή της ύπαρξής σου, διότι νοιώθεις να χάνεις ένα προνόμιο που το έχει μόνο ο άνθρωπος, την ελεύθερη βούληση. Ο κατώτερος εαυτός σου αντιδρά και αναρωτιέσαι: «Γιατί έλαβα ελεύθερη βούληση για να την χάσω; Θα μου έδινε ο Θεός κάτι για να το χάσω;».

Μια τέτοια λογική όμως έχει και σώμα το οποίο θα χάσεις αφενός, αφετέρου αυτή η ελεύθερη βούληση που δίνεται από το Θεό είναι κάτι αθάνατο, άρα δεν χάνεται. Τι είναι αυτό που μας φοβίζει; η φωνή της υλικής μας συνείδησης που πρέπει να θυσιαστεί. Αυτό το οποίο χάνουμε είναι η ελεύθερη βούληση με την έννοια που είχαμε πριν γι’ αυτήν, είναι η ελεύθερη βούληση των ψευδοεπιλογών. Αυτός που είναι συντονισμένος με το Θείο Θέλημα δεν έχει επιλογές, κάνει και είναι το Θέλημα του Θεού. Στην ουσία είναι σαν να καταθέτουμε συνεχώς την ελεύθερη βούλησή μας, όπως ο Χριστός στη Γεσθημανή που είπε: «Όχι όπως εγώ θέλω, αλλά όπως εσύ θέλεις Πατέρα». Έχουμε το μυστήριο της Γεσθημανής, που συμβαίνει πάντα μέσα μας πριν την αποδοχή της Σταύρωσης.

Το κλειδί είναι να μπορέσει να κάνει κανείς τα δύο ένα, να τα εναρμονίσει, να γίνει το Θέλημα του Ανθρώπου και του Θεού Ένα, ο λόγος του Ανθρώπου και του Θεού να ταυτιστούν. Δηλαδή από την κατάσταση της διττότητας που λειτουργεί, να κινηθεί ενοποιημένα. Αυτό συμβαίνει και στον εγκέφαλο σαν ενοποιημένη λειτουργία των ημισφαιρίων του και σαν μια απλή καθημερινή ποιότητα εκδηλώσεων ζωής. Δεν είναι φαντασμαγορικό, φανταστείτε μια απλή καθημερινότητα η οποία έχει όμως άλλες διαστάσεις, και τη ζεις διαφορετικά με διαφορετικά αποτελέσματα σίγουρα, διότι η συνειδητότητα μεταφέρεται και ακτινοβολεί, είναι ακτινοβολία.

Σε ένα σημείο συγκεκριμένο όπου η ταχύτητα της περιδίνησης έχει αυξηθεί και έχει φτάσει σε μια αναλογία μεταξύ στροφών και χρόνου, η ίδια η κίνηση που προκαλείται, σου δίνει έξτρα παροχή. Γίνεσαι αυτοτροφοδοτούμενος δηλαδή. Αρχίζει το έργο σου και παράγει καρπούς που βοηθούν την περαιτέρω εξέλιξη με τρόπους που μέχρι πριν δεν μπορούσες να φανταστείς, είναι το σημείο που πεθαίνει η παλιά προσωπικότητα και γεννιέται η νέα. Έχει να κάνει με αυτό που έλεγε ο Απόστολος Παύλος «αποθνήσκων καθ’ ημέραν», ή αυτό που λένε πολλές παραδόσεις «πρέπει πρώτα να πεθάνεις για να ζήσεις», ή αυτό που λέει ο Χριστός «πρέπει να χάσεις την ψυχή σου, για να την κερδίσεις» ή «αυτός που θα αγαπήσει την ψυχή του θα την χάσει και αυτός που θα την μισήσει θα την κερδίσει».

Πολλές παραδόσεις σαν ψυχή εννοούν το αστρικό σώμα. Τα παλιά χρόνια που οι άνθρωποι έβλεπαν στο αστρικό, όταν κάποιος πέθαινε, το αστρικό του σώμα έφευγε, καθώς κοβόταν η αργυρή χορδή. Έτσι πολλοί ταυτίσανε το αστρικό σώμα με την ψυχή, ενώ δεν είναι το ίδιο. Το αστρικό σώμα είναι η θνησιγενής ψυχή, το σώμα των επιθυμιών, το κατώτερο κομμάτι της ψυχής θα λέγαμε, υλικού τύπου, στην πραγματικότητα η αντανάκλαση της ψυχής στην ύλη. Όταν λέγεται στην Γραφή ότι αυτοί θα γνωρίσουν τον δεύτερο θάνατο της ψυχής, αυτό εννοείται, ότι θα διαλυθεί και το αστρικό τους, κάτι όχι απλώς οδυνηρό. Άλλο να ζεις στην μακαριότητα της αναγωγής των επιθυμιών και τη συνταύτισή σου με το Θείο Θέλημα και άλλο η οδύνη να μην έχεις θέληση για τίποτα, διότι έχει καταστραφεί η ικανότητα της επιθυμίας. Ζεις ότι υπάρχεις δίχως νόημα και σήμερα αυξάνονται οι άνθρωποι που το βιώνουν, που ζουν τον δεύτερο θάνατο εν ζωή.

Από τη στιγμή που η περιδίνηση φτάσει να παράγει έξτρα ενέργεια, εκεί υπάρχει η εξής δοκιμασία. Τι θα κάνεις το πλεόνασμα; Θα επαναπαυτείς και θα πεις να καθίσουμε λίγο να ξαποστάσουμε. Το θέμα είναι για πόσο θα το κάνεις, διότι σου επιτρέπεται να το κάνεις μόνο τόσο όσο να καταλάβεις για ποιο λόγο συμβαίνει. Τότε η κίνηση κλειδί είναι η εξής: αντί να χρησιμοποιήσεις αυτή την ενέργεια για την προσωπική σου άνοδο, που κατά νόμο έχεις δικαίωμα να κάνεις γιατί εσύ έχεις το έχεις κερδίσει, αντί να κατακρατήσεις αυτήν την ενέργεια φωτός σαν εωσφόρος και να την κάνεις προσωπική εξέλιξη, ώστε να αυξήσεις την προσωπική σου δύναμη, την προσφέρεις ανιδιοτελώς με Αγάπη. Αν δεν το κάνεις ξεκινάει η προσωπολατρία, η εξάρτηση και επομένως αλαζονεία και η πτώση από τη Θεία Χάρη.

Το μυστικό είναι να αποδώσει με δικαιοσύνη την ενέργεια αυτή εκεί που πρέπει για να αξιοποιηθεί, αναλαμβάνοντας και την ευθύνη της εκπαίδευσης που χρειάζεται κανείς για να χειριστεί αυτήν την ενέργεια. Έτσι φανερώνεται ότι μέσω τεχνικών και μυήσεων μπορεί κάποιος να φτάσει σε άλλα επίπεδα εξέλιξης, αλλά ο τρόπους που έχει επιλέξει τον δεσμεύει να οικειοποιηθεί το πλεόνασμα που οφείλει κανονικά στο όλον. Ενώ στη μαθητεία του Λόγου, διασφαλίζεται καθώς ο στόχος σου δεν είναι η αυτοτελείωση, αλλά η Θέωση του Ανθρώπου. Ανάλογα με τον τρόπο και το αποτέλεσμα, ανάλογα με τον δρόμο και η κατάληξη, διότι η ρίζα και η σπουδαιότητα κρύβεται στο κίνητρο. Αυτή ήταν η ηθική του Χριστού που εναρμονίζεται με το ελληνικό πνεύμα αντίθετα με τον φαρισαϊσμό.

Ο δεύτερος νόμος της περιδίνησης, είναι ότι η μεγίστη ταχύτητα αναπτύσσεται στην περιφέρεια και το εύρος αυτού του κυλίνδρου, δηλαδή η διάμετρος, η οποία επηρεάζεται από τη δυνητική ενέργεια στο συγκεκριμένο σημείο, αν μιλάμε για ρευστό που περιλαμβάνει τα αέρια, υγρά, τον αιθέρα και τα φωτόνια. Το πρόβλημα στην εσωτερική επιστήμη, είναι τώρα να εντοπίσεις και να προσδιορίσεις τη διάμετρο αυτού του κυλίνδρου που σχηματίζεται. Αυτή επηρεάζεται από το γεωγραφικό μήκος και το γεωγραφικό πλάτος, το οποίο έχει να κάνει ουσιαστικά με τα μαγνητικά πεδία. Ο τύπος του υπολογισμού είναι μια διαφορική εξίσωση 3 γραμμές.

Φανταστείτε ότι έχουμε έναν κάθετο άξονα και έχουμε βάλει έναν άλλο άξονα από πάνω, οριζόντιο, σαν ένα σταυρό και τον περιστρέφουμε. Αυτός ο σταυρός προσδιορίζει τους νόμους που διέπουν τον αγωγό φωτός, τη διάμετρο της περιδίνησης που δημιουργείται. Μόνο που δεν είναι μόνο η διάμετρος εδώ, είναι και το μήκος. Διαφορετικό πράγμα να υπάρχει μια δίνη 5 μέτρα και διαφορετικό να υπάρχει μια 500 μέτρα. Μιλάμε για άλλο δυναμικό, άλλο αποτέλεσμα, άλλα στοιχεία. Παίζει ρόλο λοιπόν η δική μας εσωτερική γνώση της διαμέτρου και του ύψους. Είναι αυτό που λέμε εμείς απλά, «από πού λαμβάνεις; Λαμβάνεις από τα πεδία του Λόγου ή από αλλού παρακάτω και εμπνέεσαι» παίζει ρόλο το ύψος. Το εύρος τώρα, είναι κάτι το οποίο αυξάνει ή συστέλλεται ανάλογα με την ενεργοποίηση της χάριτος, ανάλογα με την ανακύκλωση του φωτός δηλαδή του ψυχικού δυναμικού του μύστη. Όσο πιο καλά διαχειρίζεσαι την ενέργεια που λαμβάνεις, τόσο αυξάνεται η παροχή. Πώς αυξάνει η παροχή; Διανοίγεται ο αγωγός και κατά πλάτος και κατά ύψος, με συνέπεια να λαμβάνεις ακόμα καθαρότερα. Τα ποσά δεν είναι ακριβώς ισόποσα, διότι η ενέργεια πολλαπλασιάζεται με όλη τη ροή, συμπαρασέρνει όντα και κόσμους, γι’ αυτό κάθε σας κίνηση είναι σημαντική. Πολλαπλασιάζεται και αυξάνεται ταχύρρυθμα και έτσι φέρνει αποτελέσματα πολύ μεγαλύτερα απ’ αυτά που πιστεύετε. Η μεγαλύτερη απόδειξη είναι αυτό που έχουμε ζήσει με τη δύναμη του Λόγου.

Για να κινηθεί ο οριζόντιος άξονας και να περιστραφεί χρειάζεται δύναμη, η δύναμη είναι κάτι υπαρκτό. Είναι δηλαδή ένα ανυσματικό μέγεθος, η ροπή όμως είναι μονόμετρον, δηλαδή είναι πιο εξαϋλωμένο, πιο πνευματικό μπορούμε να πούμε μεταξύ υλικού και πνευματικού. Αν θέλουμε να διατηρήσουμε τη ροπή ίδια, δηλαδή την πνευματικότητά μας ίδια, θα πρέπει ουσιαστικά το γινόμενο της δύναμης επί την απόσταση περιστροφής της διαμέτρου να είναι σταθερή. Η απόσταση όμως είναι συγκεκριμένη και εάν μικρύνουμε τη δύναμη, θα μικρύνει και η ροπή. Για να την διατηρήσουμε λοιπόν σταθερή τι πρέπει να κάνουμε αφού μικραίνουμε τον άξονα; Θα καταβάλουμε πιο πολύ δύναμη ακόμα, μεγαλώνει δηλαδή ο αγώνας όσο προχωράς. Αλλά έχεις δυναμώσει ήδη και είσαι υποχρεωμένος να αξιοποιήσεις το δυναμικό σου για να συνεχίσεις τον αγώνα, γιατί θα βρεθείς μεταξύ πιέσεων που δεν θα μπορείς να αντέξεις. Γι’ αυτό λέμε, αν πλησιάσεις το φως και την φωτιά πρέπει να προσέχεις. Δηλαδή συνέχεια απ’ αυτό που κατακτάς πρέπει να πηγαίνεις λίγο περισσότερο. Όσο μεγαλύτερη είναι η περιφερειακή ταχύτητα έχει ως αποτέλεσμα μεγαλύτερες αντιστάσεις, μεγαλύτερες πιέσεις και μεγαλύτερη δύναμη για να ανταπεξέλθεις και αυτό έχει σχέση με τα μαγνητικά πεδία.

Η σχέση που επηρεάζει την περιφερειακή ταχύτητα στα άκρα του κυλίνδρου, γιατί το ζητούμενο εδώ, είναι να προσδιοριστούν οι αντιστάσεις που προβάλλει αυτό το κύμα πάνω στην κίνηση του κυλίνδρου είναι μια εξίσωση εκθετική. Σημαίνει ότι εδώ δεν έχουμε γεωμετρική πρόοδο, έχουμε τη μέγιστη μορφή αύξησης που είναι τεράστια. Πιο απλά, ένα πλοίο έχει 100 ίππους μηχανή και του δίνει μια ταχύτητα 10 μίλια την ώρα, εάν πέσει σε μια τέτοια κατάσταση για να πιάσει τα 10 μίλια, πιθανώς να χρειάζεται μια μηχανή πάνω από 100 x 100 ίππους και ίσως και περισσότερο. Αυτό μας δίνει τη δυνατότητα να αιτιολογήσουμε για ποιο λόγο έχουμε πιέσεις. Είτε το αεροπλάνο είτε το πλοίο, δέχεται πιέσεις από το στρόβιλο και η πίεση δεν περιορίζεται από τη φύση του υλικού που είναι το νερό ή ο αέρας, αλλά αυξάνει τρομαχτικά γιατί είναι η κίνηση που ισχυροποιεί την ενέργεια, όταν είναι τροχοειδής.

Η διάμετρος αυτού του αγωγού αυξάνει όταν πρόκειται για ομάδα.

Αυτό μπορεί να βιωθεί και έχει βιωθεί από τον άνθρωπο μέσω κάποιων τεχνικών ή μυήσεων στο παρελθόν ή και σήμερα, όπως ο χορός των Δερβίσιδων. Ο χορός των Δερβίσιδων, ο στροβιλισμός τους, έχει να κάνει μ’ αυτήν ακριβώς τη νομοτέλεια. Φοράνε φέσια ψηλά, τα οποία έχουν μια ελαφριά κλίση όπως και το κεφάλι τους έχει μια ελαφριά κλίση πάντα. Αυτή η κλίση είναι μαθηματικά σχεδιασμένη και μαθαίνουν να πειθαρχούνε σ’ αυτήν ακριβώς την κλίση, γιατί την ίδια κλίση έχει ο άξονας που περνάει από την καρδιά μας, ο μαγνητικός άξονας που περνάει από τη γη, αλλά και την ίδια κλίση έχει ο αγωγός που ρέει η κουνταλίνη στη σπονδυλική στήλη. Οι άνθρωποι λαμβάνουν προεκπαίδευση μέσω μύθων και παιχνιδιών ή εθίμων. Υπάρχουν μικρές μυήσεις μέσω κυκλικού χορού όπως ο καλαματιανός και διάφοροι άλλοι χοροί που έχουν όλα τα έθνη και παίζουν έναν ρόλο προετοιμασίας. Παιχνίδια ομαδικά που παίζονται σε κύκλο, είναι επίσης μυητικά παιχνίδια. Κι όποιος μπορεί να θυμηθεί το αίσθημα κατανοεί πολλά. Μαθαίνει μέσα από το παιχνίδι ο άνθρωπος σαν το παιδί, το παιχνίδι είναι πολύτιμο αγαθό. Όμως το παιδί το οποίο κερδίζει τη Βασιλεία των Ουρανών είναι το συνειδητό παιδί.

Τι συμβαίνει σε μια περιδίνηση του Λόγου; Μπαίνει η υπόσταση σ’ αυτόν τον στρόβιλο επειδή δεν είναι μόνο ηλεκτρομαγνητικός στροβιλισμός, αλλά είναι υψηλής ποιότητος ενέργεια, η επενέργεια του Αγίου Πνεύματος, που επηρεάζει το γεωμαγνητικό πεδίο της γης. Όπου εκδηλώνει κάποιος Λόγο, το μέρος ευλογείται εκείνη τη στιγμή και μέσω αυτού ότι το περιβάλλει. Μέσα απ’ αυτήν την ενέργεια ό,τι συνδέεται μ’ αυτό και ό,τι θα συνδεθεί με αυτό θα αναπαραχθεί, όπως μια απλή σκεπτομορφή. Ο πιο κοινός άνθρωπος, παράγει σκεπτομορφές οι οποίες έχουν την ιδιότητα να αναπαράγονται και να αυτοτροφοδοτούνται. Για να φανταστείτε πόση εμβέλεια έχει μια τέτοια ενέργεια του Αγίου Πνεύματος είναι απαραίτητο να κατανοήσετε την Χάρη την οποία έχετε λάβει. Όποιος έρχεται σε επαφή με την περιδίνηση του Λόγου επηρεάζεται. Όταν λέμε έρχεται σε επαφή, με τι έρχεται σε επαφή. Έρχεται σε επαφή με την περιφέρεια ή με το κέντρο; Η υπόσταση που έρχεται σε επαφή με την περιφέρεια δέχεται πίεση τρομακτική, δημιουργείται τριβή άμεσα, πρέπει να έχει σθένος, δύναμη ένωσης, ενεργοποιημένη την ικανότητα που συμβολίζει ο πρωτόκλητος μαθητής Ανδρέας. Η οποιαδήποτε ανθρώπινη προσωπικότητα που θα βρεθεί σε εκδήλωση του Λόγου, σε μια προσευχή, σε μια ενέργεια, απευθείας θα έχει τριβή, εσωτερική κόντρα, άμεση δοκιμασία. Από κει και πέρα θα μετρήσει αν θα παραμείνει σ’ αυτήν την επιδερμική τριβή, την επιδερμική εκπαίδευση που αφορά μόνο ίσως κάποια κατεστημένα που έχει το πνεύμα ή θα εμβαθύνει μέσω αγάπης, τότε κερδίζει το κατά χάριν και συνεχίζουν και άλλες ικανότητες μαθητές να ενεργοποιούνται μέσα στην υπόσταση.

Είναι γενικώς αποδεκτό ότι υπάρχει εξέλιξη και ανέλιξη, αλλά εάν δεν μπει ο παράγοντας που λέγεται επιγέννηση για να ολοκληρωθεί, τίποτα δεν θα είναι κατανοητό, ούτε για τους επιστήμονες, ούτε για τους θεολόγους. Είναι καθοριστικός ο παράγοντας της επέμβασης, στο έργο μας, διότι αυτό αυξάνει τα πάντα. Ο απρόβλεπτος παράγοντας παράγει εξέλιξη και το κλειδί βρίσκεται στην συνείδηση του Ανθρώπου.

Αυτό το οποίο υπάρχει σαν επενέργεια μετά από μια ομαδική επέμβαση η οποία είναι εμπνευσμένη και καθοδηγούμενη και με παροχή Φωτός, έγκυρη δηλαδή, αφήνει και ένα εντύπωμα στο προσωπικό αρχείο κάθε υπόστασης που το βιώνει. Αυτό σημαίνει ότι σε μια δύσκολη περίπτωση, θα μπορέσει αυτό το βίωμα να ανακαλεστεί και να λειτουργήσει σαν επιπρόσθετη παροχή και βοήθεια για την υπόσταση. Θα έλξει ανάλογης ισχύος βοήθεια, εφόσον είχε συμμετέχει κάποτε σ’ αυτήν. Επειδή είναι εντυπωμένο στα αρχεία του έχει δικαίωμα να αναπαραχθεί. Αυτή την παρακαταθήκη στην ενεργοποιεί ο Δάσκαλος και εσύ σταδιακά τη λειτουργείς, ώσπου γίνεσαι Μύστης και Θεουργός.

Μιλάμε για μια δόμηση εσωτερικού ηλεκτρομαγνητικού πεδίου, με εστίες συγκεκριμένες, γι’ αυτό υπάρχουν τα ενεργοποιημένα κέντρα και οι αγωγοί φωτός μέσα στον άνθρωπο αλλά και ιεροί τόποι ή τόποι δύναμης σε όλη τη γη, διάφορα κέντρα γιατί έχουμε κόμβους που περνάν από εκεί. Φυσικά μιλάμε για μια πανάρχαιη γνώση την εσωτερική γεωμετρία η οποία έδινε τα κλειδιά των τόπων. Οι αρχαίοι Έλληνες δεν χτίζανε το ναό τους οπουδήποτε, γινόταν κατόπιν μελέτης, ακόμα και οι ενορατικοί που έβλεπαν και αποκάλυπταν, οι Έλληνες ζητούσαν και πειστήριο, απόδειξη να ψάξουν να βρουν το γιατί. Αυτή ακριβώς είναι η αντιπαράθεση μεταξύ εβραϊκού και ελληνικού πνεύματος. Το ένα έχει να κάνει με την πίστη και το άλλο έχει να κάνει με την έρευνα, γι’ αυτό και ο Παύλος λέει ότι το σκάνδαλο για τους Εβραίους είναι η μωρία για τους Έλληνες.

Η Αλήθεια είναι μία, το χριστιανικό και ελληνικό πνεύμα είναι σφραγισμένο με Θεία δόξα. Αν δεν αποδεχόμαστε την Αλήθεια που εκδηλώνεται από άλλους φορείς παραμένουμε απλώς ένας άλλος φορέας. Όταν αποδεχόμαστε και άλλους φορείς αληθείας ταυτιζόμαστε με τον ένα αγωγό της Αλήθειας. Αυτή είναι η μόνη πιστοποίηση να διακρίνουμε ποιος έχει άμεση ένωση με το Λόγο ή απλώς αποτελεί μια ακόμα έκφανσή του. Είναι σαφές ότι όποιος εγκλωβίζεται σε μονομέρειες είτε ελληνισμού, είτε χριστιανισμού δεν είναι σε θέση να δηλώνει ταυτισμένος με το ένα πνεύμα του Λόγου Θεού. Το ελληνικό πνεύμα ανασταίνεται μέσω του Θείου Λόγου και όταν θυσιάζει την ψυχή του ανασταίνει το Θείο Λόγο. Η θυσία της ψυχής μονάχα ανασταίνει το πνεύμα.