ΙΗΣΟΥΣ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ (Β ΜΕΡΟΣ)

Ο Χριστός πολεμήθηκε από τους Εβραίους διότι κλόνιζε τα θεμέλια της πίστης που είχαν για την ανωτερότητά τους σε σχέση με τους Εθνικούς και του μέλλοντος που τους επιφυλασσόταν.

Κατά Ματθαίο ΚΔ΄, 15-22: «Αλλά το τέλος του κόσμου θα βραδύνη ακόμη. Η εικών όμως και η προτύπωσις του τέλους αυτού, δηλαδή η καταστροφή των Ιεροσολύμων, πλησιάζει. Σας δίδω λοιπόν τα σημεία, που θα προαναγγείλουν τον σύντομο ερχομόν της καταστροφής αυτής. Θα ίδητε πρώτον το μισητόν και βέβηλον σίχαμα, που θα προκαλέση την ερήμωσιν και την καταστροφήν της Ιερουσαλήμ, και το οποίον ελέχθη προφητικώς δια του προφήτου Δανιήλ, να στέκεται εις άγιον τόπον. Κάθε αναγνώστης ας το νοιώσει και ας λάβη τα μέτρα του. Ας εννοήση, ότι το σίχαμα αυτό θα είναι πρώτον μεν οι ζηλωταί και οι ξιφοφόροι, που θα καταλάβουν το ιερόν και θα το βεβηλώσουν με τας δολοφονίας των και τα άλλα κακουργήματά των, ύστερα δε και τα ρωμαϊκά στρατεύματα, που θα έλθουν να συμπληρώσουν την βεβήλωσιν αυτήν. Όταν λοιπόν θα ίδητε την βεβήλωσιν αυτήν του ιερού να αρχίζη, τότε εκείνοι που θα κατοικούν εις τα πόλεις της Ιουδαίας, ας φεύγουν εις τα βουνά δια να κρυβούν εκεί. Και εκείνος που είναι επάνω εις το ηλιακωτόν του σπιτιού, ας μη καταβή δια να πάρη από το σπίτι του τα πράγματά του, αλλ΄ ας φύγη το ταχύτερον. Και εκείνος που με μόνον το υποκάμισον εργάζεται εις το χωράφι, ας μη γυρίση οπίσω δια να πάρη και τα εξωτερικά του ενδύματα. Αλλοίμονον δε εις τας εγκύους και εις εκείνας, που θα θηλάζουν μικρά παιδιά κατά τας ημέρας εκείνας, διότι θα είναι πολύ δύσκολον εις αυτάς και να τρέξουν δια να σωθούν, αλλά και να εύρουν τα απαραίτητα δια τον στηριγμόν του οργανισμού των. Κάνετε δε την προσευχήν σας να μη γίνη η φυγή σας εις χειμωνιάτικην κακοκαιρίαν, η οποία θα σας γίνεται εμπόδιον εις την φυγήν. Ούτε να συμπέση η φυγή εις ημέραν Σαββάτου, που απαγορεύεται να βαδίσετε δρόμον μακρυνόν. Πρέπει δε εις την φυγήν σας να μη εμποδίζεσθε από τίποτε. Διότι τότε θα είναι θλίψις μεγάλη, τέτοια που δεν έχει γίνει από την αρχήν του κόσμου έως τώρα, ούτε θα γίνει ποτέ παρομοία. Και αν δεν ωλιγόστευεν ο αριθμός των ημερών εκείνων, δεν θα εσώζετο κανείς άνθρωπος. Αλλά δια τους εκλεκτούς, δια τους οποίους ο Θεός θα προνοήση να μην ταλαιπωρηθούν πολύ, θα ολιγοστεύσουν αι ημέραι εκείναι».

Κατά Ματθαίο ΙΕ΄, 14 : «Αφήσατέ τους είναι οδηγοί τυφλοί που οδηγούν τυφλούς. Εάν δε τυφλός οδηγή άλλον τυφλόν, θα πέσουν και οι δύο εις βαθύν λάκκον».

Κατά Ματθαίο ΙΘ΄, 27-28: «Τότε απεκρίθη ο Πέτρος και του είπεν. Ιδού, ημείς αφήκαμε όλα και σε ηκολουθήσαμεν. Τι άραγε θα δοθή εις ημάς ως αμοιβή; Ο δε Ιησούς τους είπεν: Αληθώς σας λέγω, ότι εσείς που με ακολουθήσατε, όταν θα ξαναγεννηθή ο κόσμος και θα έχη συντελεσθή η εκ νεκρών ανάστασις, οπότε θα καθήση ο υιός του ανθρώπου εις θρόνον λαμπρόν, αντάξιον της δόξης του, θα καθήσετε και σεις εις δώδεκα θρόνους θρόνους δικάζοντες τα δώδεκα φυλάς τους Ισραήλ».

Κατά Ματθαίο ΚΑ΄, 43: «Δια τούτο σας λέγω, ότι θα αφαιρεθή από σας η βασιλεία και η ιδιαιτέρα προστασία του Θεού και θα δοθή εις έθνος, το οποίον θα παράγη τα αγαθά έργα, που είναι οι καρποί της βασιλείας αυτής».

Κατά Λουκά ΙΓ΄, 34, 35: «Ιερουσαλήμ, Ιερουσαλήμ, ταλαίπωρε και αξιοθρήνητε πόλις! Συ που φονεύεις τους προφήτας και λιθοβολείς εκείνους που σου απέστειλεν ο Θεός! Πόσας φοράς ηθέλησα να συμμαζεύσω τα παιδιά σου με στοργήν παρομοίαν προς εκείνην, με την οποίαν περιμαζεύει η όρνιθα το πλήθος των μικρών πουλιών της κάτω από τα πτερά της, και δεν ηθελήσατε! Ιδού προς τιμωρίαν σας αφίνεται έρημος και απροοστάτευτος από τον Θεόν, εις μόνας τα ιδικάς σας χείρας, ο οίκος σας, δηλαδή η πόλις σας με τον ναόν της. Σας λέγω δε, ότι δεν θα με ίδετε πλέον, έως ότου μετανοήσετε και πιστεύσετε, οπότε συγκαταριθμούμενοι εις τα μέλη της Εκκλησίας μου θα είπετε δι΄ εμέ. Ευλογημένος είναι αυτός, που έρχεται εις το όνομα του Κυρίου ως απεσταλμένος του και αντιπρόσωπός του».

Κατά Λουκά ΚΑ΄, 20-24: «Σχετικώς δε με την καταστροφήν των κτιρίων αυτών, που σας είπα εις την αρχήν, μάθετε, ότι όταν ίδετε να περικυκλώνεται η Ιερουσαλήμ από στρατεύματα, τότε να ξεύρετε, ότι επλησίασεν η ερήμωσίς της. Τότε αυτοί, που θα ευρίσκωνται εις την Ιουδαίαν, ας φεύγουν εις τα όρη, και εκείνοι, που θα ευρίσκωνται εν μέσω της πόλεως Ιερουσαλήμ, ας φεύγουν έξω εις την ύπαιθρον χώραν και όσοι θα είναι εις τα χωράφια, ας μη εμβαίνουν εις την πόλιν. Διότι αι ημέραι αυτοί είναι ημέραι θείας εκδικήσεως και τιμωρίας, δια να επαληθεύσουν και πραγματοποιηθούν όλα όσα έχουν γραφή από τους προφήτας περί καταστροφής του Ισραήλ και της πρωτευούσης αυτού. Αλλοίμονον δε εις τας εγκύους εκείνας, που θα θηλάζουν μικρά παιδιά κατά τας ημέρας εκείνας. Διότι θα είναι δυστυχία και στέρησις μεγάλη επί της γης και θα είναι οργή κατά του λαού τούτου του ισραηλιτικού. Αι έγκυοι λοιπόν και αι θηλάζουσαι, ενώ θα δυσκολεύωνται να τρέξουν και να σωθούν, δεν θα ευρίσκουν εύκολα και τα μέσα προς στηριγμόν και ενδυνάμωσιν του οργανισμού των. Και θα πέσουν σφαζόμενοι με την κόψιν της μαχαίρας και θα μεταφερθούν αιχμάλωτοι προς πώλησιν εις όλα τα έθνη, και η Ιερουσαλήμ θα εξακολουθή να καταπατήται από εθνικούς, μέχρις ότου συμπληρωθούν οι χρόνοι της οργής του Θεού εναντίον του Ισραήλ, κατά τους οποίους τα έθνη θα κατέχουν αποκλειστικώς τα προνόμιά του, οπότε μετά την επιστροφήν εις Χριστόν όλων των εθνών και ο Ισραήλ θα επιστραφή και θα σωθή».

Κατά Λουκά ΚΓ΄, 28: «Αφού δε έστρεψε προς αυτάς ο Ιησούς είπε: Γυναίκες, κάτοικοι της Ιερουσαλή, μη κλαίετε δι΄ εμέ, αλλά κλαίετε τους εαυτούς σας και τα παιδιά σας».

Κατά Ματθαίο Ι΄, 34-36: «Μη νομίσετε ότι ήλθα να φέρω εις την γην μίαν τέτοιαν ειρήνην, όπως την φαντάζονται αυτοί, που περιμένουν τον Μεσσίαν ως επίγειον βασιλέα και κατακτητήν. Όχι. Δεν ήλθα δια να επιφέρω ειρήνη, αλλά μάχαιραν και διαίρεσιν και διχασμόν».

Κατά Λουκά ΙΒ΄, 49: «Δεν είναι καιρός κραιπάλης και ύπνου ο τωρινός καιρός, ώστε να περνούν ξένοιαστα τα ημέρας των οι δούλοι μου. Ήλθα να βάλω φωτιά εις την γην. Ήλθα δηλαδή να ανάψω την πυρακαϊάν, η οποία εις μεν τας καλοπροαιρέτους καρδίας θα εμβάλη φλογεράν αγάπην και ζήλον δια τον Θεόν, εις τους κακοπροαίρετους δε και δυστρόπους θα διεγείρη φανατικόν μίσος, και έτσι θα χωρισθούν οι πιστοί από τους απίστους. Του πολέμου αυτού του πνευματικού τη φωτιά ήλθα να ρίψω από τον ουρανόν εις την γην, και τι άλλο περισσότερον θέλω, εάν τώρα πλέον ήναψεν η φωτιά αυτή;».

Κατά Ματθαίο ΙΓ΄ 29-42: «Εκείνος όμως είπεν. Όχι. Διότι αι ρίζαι των ζιζανίων είναι μπλεγμέναι μέσα εις το χώμα με τα ρίζας του σίτου και υπάρχει φόβος μήπως, όταν θα συλλέγετε τα ζιζάνια, ξερριζώσετε μαζί με αυτά και τον σίτον. Αφήσατε να μεγαλώνουν και τα δύο μέχρι της εποχής του θερισμού, ήτοι της εσχάτης κρίσεως, θα είπω εις τους θεριστάς αγγέλους μου. Μαζεύσατε πρώτον τα ζιζάνια και δέσετέ τα σε χειρόβολα, δια να τα κατακαύσετε, δηλαδή ξεχωρίσατε τους πονηρούς ανθρώπους και ρίψατέ τους όλους μαζί εις το πυρ της αιωνίου κολάσεως. Τον σίτον δε, τουτέστι τους αγαθούς και εναρέτους, μαζεύσατέ τον εις την αποθήκην μου, δηλαδή εις την ουράνιον βασιλείαν. Άλλην παραβολής τους εδίδαξε λέγων. Η αύξησις και εξάπλωσις της επί γης Εκκλησίας μου και του λόγου της αληθείας, που κηρύττεται εν αυτή, ομοιάζει προς τον μικρόν σπόρον του σιναπιού, που τον επήρε κάποιος άνθρωπος και τον έσπειρεν εις το χωράφι του. Ο κόκκος αυτός είναι μεν μικρότερος από όλους τους σπόρους, όταν όμως μεγαλώση, είναι μεγαλύτερος από τα λάχανα και τους θάμνους, και γίνεται δένδρον, ώστε να έλθουν τα πετεινά του ουρανού και να φωλιάζουν εις τους κλάδους του. Έτσι και αι αρχαί της αυξήσεως και της εξαπλώσεως της Εκκλησίας μου και του σπειρομένου υπ΄ αυτής εις τα ψυχάς των ανθρώπων λόγου μου είναι αφανείς και ασήμαντοι, αλλά βαθμηδόν αι κατακτήσεις των γίνονται καταπληκτικαί. Ο λόγος δε του ευαγγελίου ο δια της ολονέν εξαπλουμένης Εκκλησίας κηρυττόμενος, όταν καλλιεργηθεί από την χάριν του Αγίου Πνεύματος δημιουργεί τεράστια και καταπληκτικά αποτελέσματα και φέρει προστασίαν και ανάπαυσιν εις τας ψυχάς. Άλλην παραβολήν είπεν εις αυτούς, δια να τους διδάξη ότι η βασιλεία του δεν θα επιβληθή δι’ εξωτερικής δυνάμεως και βίας, όπως επερίμεναν οι Ιουδαίοι την βασιλείαν του Μεσίου, αλλά δι΄ εσωτερικής ειρηνικής και βαθμιαίας επιδράσεως και αφομοιώσεως. Ομοιάζει, είπεν, η βασιλεία των ουρανών και το κήρυγμα αυτής προς προζύμιον, το οποίον επήρε μία γυναίκα και το έκρυψεν εις μεγάλην ποσότητα αλεύρου. Έτσι, και η επί γης βασιλεία των ουρανών με το κήρυγμα της πίστεως, σαν άλλο προζύμι θα εισχωρήση σιγά – σιγά και θα αναζυμώση όλην την μάζαν της ανθρωπότητος. Όλα αυτά ελάλησεν ο Ιησούς με παραβολάς τα πλήθη του λαού. Και χωρίς παραβολήν τίποτε κατά την εποχήν εκείνην δεν έλεγεν εις αυτούς. Δια να πληρωθή εκείνο, που ελέχθη δια του προφήτου, ο οποίος είπε. Θα ανοίξω με παραβολάς το στόμα μου και θα είπω αληθείας που είναι κρυμμέναι από τότε που άρχισε να κτίζεται ο κόσμος. Τότε, αφού αφήκε το πλήθος του λαού, ήλθεν εις το σπίτι, που εφιλοξενείτο. Και προσήλθον εις αυτόν οι μαθηταί του και είπαν. Εξήγησέ μας την έννοιαν της παραβολής των ζιζανίων του αγρού. Ο δε Κύριος απεκρίθη και τους είπεν. Εκείνος που σπέρνει τον καλόν σπόρον, είναι ο Υιός του Θεού, που ενσαρκώθη και έγινεν ο υιός του ανθρώπου. Ο δε αγρός είναι ο κόσμος των ανθρώπων. Και ο καλός σπόρος, αυτοί είναι τα παιδιά της ουρανίου και αιωνίου βασιλείας, που θα την κληρονομήσουν. Τα δε ζιζάνια είναι τα παιδιά του πονηρού, που ομοιάζουν προς τον πατέρα τους διάβολον. Ο εχθρός δε, που έσπειρε τα ζιζάνια, είναι ο διάβολος. Και ο θερισμός σημαίνει το τέλος της παρούσης περιόδου του κόσμου, οι δε θερισταί σημαίνουν τους αγγέλους, που θα είναι εκτελεσταί των διαταγών του υπερτάτου Κριτού. Καθώς λοιπόν μαζεύονται τα ζιζάνια και κατακαίονται με φωτιά, έτσι θα είναι και κατά το τέλος της παρούσης περιόδου του κόσμου. Θα αποστείλει τότε υιός του ανθρώπου, ο Θεάνθρωπος Μεσσίας, τους αγγέλους του και θα μαζεύσουν από τον κόσμον, επί του οποίου θα κυριαρχή πλέον η βασιλεία του, όλους εκείνους, που έγιναν και εις τους άλλους αιτία να αμαρτήσουν, και εκείνους, που παραβαίνουν τον νόμον του, και θα τους ρίψουν εις το καμίνι της φωτιάς, δηλαδή εις το πυρ της αιωνίου κολάσεως. Εκεί θα είναι ο κλαυθμός και το τρίξιμο των δοντιών».

Μια σοβαρή αποκάλυψη του Χριστού είναι η παραβολή των ζιζανίων, τα οποία ταυτίζει με τους Εβραίους, εννοώντας τον άνθρωπο κατ΄ όνομα, τους πολέμιους της αλήθειας. Η πολεμική κατά του Χριστού δεν ήταν λοιπόν τυχαία διότι στην εποχή του θερισμού αποκαλύπτεται ότι τα ζιζάνια πρέπει να κατακαούν (κατά Ματθαίο ΙΓ΄, 30). Η παρανόηση αυτής της ρήσης φάνηκε στο έργο του Χίτλερ (κατά Ματθαίο ΙΓ΄, 38).

Κατά Ματθαίο ΙΕ΄, 13: «Ο δε Κύριος απεκρίθη και τους είπε: Κάθε φυτειά, που δεν την εφύτευσεν ο Πατήρ μου ο ουράνιος, θα ξερριζωθή από το χωράφι του Θεού. Κάθε άνθρωπος δηλαδή, που λόγω της αναξιότητός του δεν τον προώρισεν ο Πατήρ μου δια την βασιλείαν του, θα αποβληθή και θα ξερριζωθή από αυτήν».

Πέρα από τις θεωρίες που θέλουν τον Ιησού μαθητή των Εσσαίων ή ακόμα για τον «τάφο του Ισά» στην Ινδία, ή την επίσκεψή του στα Ιμαλάια, στην Περσία, στην Αθήνα, στην Κόρινθο, έχουμε και την περίπτωση μιας απομονωμένης περιοχής στη Βόρεια Ιαπωνία. Στο απομονωμένο χωριό Σίνγκο, 500 περίπου χιλιόμετρα βόρεια του Τόκυο, στην επαρχία Αομόρι, υπάρχει κοινή πεποίθηση ότι ο Ιησούς γλύτωσε από τη σταύρωση στην Ιουδαία, όπως λένε και οι Ισλαμιστές, και εγκαταστάθηκε σ’ αυτό το απομακρυσμένο χωριό της Ιαπωνίας, όπου έζησε μέχρι τα 106 έτη. Η ιστορία φαίνεται απίθανη, αλλά είναι ιστορικά εξακριβωμένο ότι το 400 π.Χ. μια εβραϊκή κοινότητα εμπόρων βρισκόταν εγκατεστημένη στη Καϊφέγκ, κινέζικη πόλη μεταξύ Πεκίνου και Σαγκάης. Δεν ήταν λοιπόν τόσο απίθανο κάποιος Εβραίος στην εποχή του Ιησού να φτάσει ως τον Ειρηνικό Ωκεανό. Άλλοι θεωρούν ότι ο τάφος ανήκει σε κάποιον Αϊνού ηγέτη, δηλαδή Έλληνα, Ίωνα. Τα αυθεντικά αυτά έγγραφα που βρέθηκαν στην Ιαπωνία ήταν γραμμένα στη γραφή «κατακάνα», μια μορφή γιαπωνέζικης συλλαβικής γραφής, που χρησιμοποιείται ιδιαίτερα στη γραφή επιστημονικών όρων, επισήμων κειμένων και ξένων λέξεων. Η κατακάνα άρχισε να χρησιμοποιείται ευρύτατα μετά το 600 μ.Χ. και δεν αποτελεί εξέλιξη της γραφής «κάνζι» που χρησιμοποιεί κινέζικους χαρακτήρες – ιδεογράμματα. Η κατακάνα χρησιμοποιήθηκε αιώνες πριν από μικρούς κύκλους λογίων και μάλιστα με την ίδια μορφή, που άρχισε να χρησιμοποιείται μετά το 600 μ.Χ., δηλαδή είναι μια ώριμη γραφή, που αργότερα βλέπουμε να γίνεται ευρύτερα αποδεκτή. Οι ομοιότητες της κατακάνα και της κρητικής συλλαβικής γραμμικής γραφής έχουν αφήσει έκπληκτους τους επιστήμονες. Το χωριό Σίνγκο, όπου βρίσκεται ο τάφος του Ιησού – κατά τους Ιάπωνες – απέχει περίπου 30 χιλιόμετρα από τη θάλασσα. Μερικές δεκάδες χιλιόμετρα βορειότερα βρίσκεται το νησί του Χοκκάιντο, όπου κατοικούν οι Αϊνού. Οι Αϊνού είναι καυκάσιοι και η καταγωγή τους παραμένει αίνιγμα. Τόσο η γλώσσα των Αϊνού, όσο και τα έθιμά τους μοιάζουν εκπληκτικά μ’ εκείνα της Αρχαίας Ελλάδας. Το παλιό όνομα του Χοκκάιντο ήταν παλιότερα στη γλώσσα των Αϊνού «Γίζο» η «Γη που Ζω».

«Η επί του Όρους Ομιλία είναι κάτι πολύ σοβαρότερο απ’ όσο πιστεύουν πολλοί… Το νόημά της είναι: Όλα ή τίποτα». M. Weber («Η πολιτική ως επάγγελμα» 1919).

Η αρχή όμως της αυστηρής αντιστοιχίας αδικήματος-ποινής ξεπερνιέται από τον Πλάτωνα, στον διάλογο «Πρωταγόρας» (324 α-β). Τίθεται μια νέα αρχή: δια της τιμωρίας πρέπει να επιδιώκεται ο παραδειγματισμός, προς αποφυγήν της επαναλήψεως του αδικήματος από τον ίδιο τον αδικήσαντα ή μιμητές του. Κυριαρχεί, δηλαδή, πλέον η ιδέα όχι της ικανοποιήσεως του παθόντος (=εκδίκησης), αλλά της προστασίας του κοινωνικού συνόλου. Σκοπός είναι όχι η ανταπόδοσης, αλλά η διαφύλαξη του γενικού συμφέροντος. Αυτήν την θέση υποστηρίζουν και ο Σοφοκλής («Αίας» 1332) και ο Θουκυδίδης (Ε΄ 19, 2-3).  Η ιδέα κορυφώνεται στον «Κρίτωνα» του Πλάτωνος, όπου ο Σωκράτης δηλώνει ότι δεν είναι ορθό να ανταποδίδεις το κακό με κακό, την αδικία με αδικία. Λέγει: «Δεν θα πρέπει να ανταποδίδεις το άδικο, ούτε να βλάπτεις οιονδήποτε, ακόμη και εκείνον από τον οποίον έχεις υποστεί οτιδήποτε… διότι σε καμία περίπτωση δεν είναι σωστό να αδικείς, ούτε να ανταποδίδεις το άδικο, ούτε και όταν βλάπτεσαι να αμύνεσαι ανταποδίδοντας το κακό… ουδέποτε είναι καλό να πράττεις το κακό»… (49a-d, 51a-c).

Στην «Πολιτεία» του, ο Πλάτων απορρίπτει τον νόμο της ανταποδόσεως (331e-336a), ενώ στον «Θεαίτητο» προχωρεί περισσότερο. Ο Θεός, λέγει, είναι αιτία μόνον του αγαθού, ουδέποτε του κακού. Συνεπώς, αδύνατον να είναι φορεύς εκδικητικού πνεύματος, που θα αναιρούσε την αγαθή ουσία του (Α΄ 331, Β΄ 379β). η τοποθέτησης είναι, προχριστιανικός , εκπληκτικός χριστιανική.

Στους Εβραίους, αντιθέτως, ο νόμος της ανταποδόσεως παραμένει αναλλοίωτος. Και είναι αυστηρότατα αντισταθμιστικός: «οφθαλμών αντί οφθαλμού, οδόντα αντί οδόντος, χείρα αντί χειρός, πόδα αντί ποδός, κατάκαυμα αντί κατακαύματος, τραύμα αντί τραύματος, μώλωπα αντί μώλωπος» («Έξ.» ΚΑ΄ 24-25). Επίσης: «συντρίμμια αντί συντρίμματος, οφθαλμών αντί οφθαλμού, οδόντα αντί οδόντος, όστις βλάψει άνθρωπον, ούτως να βλαφθή και αυτός» («Λευιτικόν» ΚΔ΄ 18-21). Ακόμη: «δεν θα έχεις έλεος ψυχή αντί ψυχής, οφθαλμών αντί οφθαλμού, κ.λ.π.» («Δευτερονόμιον» ΙΘ΄ 21). Ο Νόμος παραμένει και το Ισραήλ ως κράτος τον εφαρμόζει και σήμερα, ανταποδίδοντας κάθε πλήγμα Παλαιστινίων στο πολλαπλάσιο.

Πέντε περίπου αιώνες αργότερα, ο Παύλος λέγει: «Να μην ηττάσαι από το κακόν, αλλά να νικάς το κακόν με το καλόν» («Ρωμ.» ΙΒ΄ 21).

Καταγγέλλει την θρησκεία των Εβραίων ως ψευδή [Ιωαν. Στ’ 32-67 και ζ’ ζ] και τους ίδιους ότι αγνοούν τον αληθινό Θεό [Ιωαν. Ζ’ 28-29 και η’ 14, 19].

Καταλύει ουσιαστικώς τους Νόμους και τους Προφήτες του Ιουδαϊσμού λέγοντας «Πάντα ουν όσα αν θέλητε ίνα ποιωσιν υμίν οι άνθρωποι, ούτως και υμείς ποιείτε αυτοίς. Ουτος γαρ εστίν ο νόμος και οι προφήται» [Ματθ. Ζ’ 12] που είναι το ελληνικό «όσα νεμεσαίς τω πλησίον αυτός μη ποιεί» [Πιττακός].

Οι Εβραίοι πιστεύουν ότι ο Θεός τους έστειλε «άρτο εξ’ ουρανού» και έτσι τους έσωσε από την πείνα κατά την πορεία τους στην έρημο. Ο Ιησούς όμως τους λέγει προκλητικώς «Ούτος εστί ο άρτος ο εξ’ ουρανού καταβάς, ου καθώς έφαγαν οι πατέρες υμών απέθαναν». Και προσθέτει « Εγώ ειμί ο άρτος ο ζων ο εκ του ουρανού καταβάς εάν τις φάγη εκ τούτου του άρτου, ζήσετε εις τον αιώνα» [Ιωαν. Γ’ 13, 31, ς’ 51, 54, 56, ι’ 17, 18]. Συνεπώς αποκηρύττει τον μωσαϊκό «άρτων» της Ε. Β. που όσοι τον έφαγαν «απέθαναν» και τον αντικαθιστά με νέο άρτο τον ποίον «εάν τις φάγη … ζήσετε εις τον αιώνα».

Ο «άρτος» των Ορθοδόξων δεν προέρχεται από το μάννα ή τον άζυμων άρτο των Εβραίων, αλλά είναι ο ίδιος ο επτάζυμος άρτος που οι Έλληνες πρόσφεραν στους θεούς. [Ηροδ. Α, ΠΛ. «Πολιτεία’ Γ 404, Ε’ 405].

Λέγει ο Ιησούς « ει εκ του κόσμου τούτου η βασιλεία η εμή, οι υπηρέται αν οι εμοί ηγωνίζοντο, ίνα μη παραδοθώ τοις Ιουδαίοις…» [Ιωαν. ΙΗ,36]. Ένας Ιουδαίος θα έλεγε «για να μη παραδοθώ στους Ιουδαίους»; Εάν ένοιωθε Ιουδαίος θα έλεγε «για να μην παραδοθώ στους εχθρούς μου», αλλά ποτέ «στους Ιουδαίους». Το ότι αποκαλείται «βασιλεύς των Ιουδαίων» δεν σημαίνει ότι είναι Ιουδαίος, αφού και ο Ηρώδης και οι διάδοχοι του ήταν βασιλείς Ιουδαίων αλλά όχι Εβραίοι φυλετικώς, ούτε Ιουδαίοι θρησκευτικώς.

Ο Ιουδαίος πιστός όφειλε να παντρευτεί και να τεκνοποιήσει ως τα τριάντα του, πράγμα που ο Ιησούς δεν έπραξε.

Αλλά και οι Εβραίοι αμφισβητούν την εβραικότητα του Ιησού [Ιωαν. Ζ’ 19 – 35, 41 – 43, 52 και ή 48] και την μεσσιανική του ιδιότητα επειδή δεν είναι «εκ σπέρματος Δαυίδ» [Ιωαν. ζ’ 41 –43] και επειδή «προφήτης εκ Γαλιλαίας ουκ εγήγερται» [Ιωαν. ζ’ 52]. Διερωτώνται επίσης «μη εις την διασποράν των Ελλήνων μέλει προεύσθαι και διδάσκει τους Έλληνας;» [Ιωαν. ζ’] ενώ αλλού τον θεωρούν Σαμαρείτη. [Ιωαν. η’ 48] και αλλού Φιλισταίον [Ιορδαικό Ευαγγέλιο λθ, 8 – 11 και 29,2]. Άλλωστε «εδίωκαν τον Ιησού οι Ιουδαίοι και εζήτουν αυτόν αποκτείναι ότι ταύτα εποίει εν Σαββάτων΄΄ [Ιωαν. ε’ 16] δηλ. παραβίασε βασική εντολή του Ιουδαϊσμού και επίσης επειδή  «πατέρα ίδιον έλεγε τον θεόν» [Ιωαν. ε’ 18] ύβρις ανήκουστη για έναν Ιουδαίο.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ ΤΟ Α' ΜΕΡΟΣ