ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΣΤΟ ΔΑΣΚΑΛΟ

Αγαπημένε Δάσκαλε,

Τέτοιες μέρες το «Είναι» μου, ενεργοποιούμενο και συναισθανόμενο εντονότερα τη σημασία της Προσφοράς σου, επιθυμεί να διαλαλήσει στον Άνθρωπο την Παρουσία σου. Όχι γιατί εσύ έχεις ανάγκη τέτοιας φανέρωσης, αλλά γιατί ο Άνθρωπος χρειάζεται να σε Γνωρίσει, για να μπορέσει να συντονιστεί με τη Θεία Αλήθεια που διδά­σκεις, φανερώνοντας το Μήνυμα και την πραγμάτωση της Χριστοποίησης του Ανθρώπου και της ολοκληρωτικής ταύτισής του με το Λόγο - Χριστό.

Αγαπημένε Δάσκαλε, θέλω να είμαι απλή και ανθρώπι­νη, προσιτή και σαφής, καταδεικνύοντας στον Άνθρωπο ότι δεν ξεφεύγουμε από τα μονοπάτια της ανθρώπινης ζωής. Ζούμε μέσα σ’ αυτά βιώνοντας ό,τι βιώνει και ανά­γοντας τις καταστάσεις μέσα από τη συνειδητή διεργα­σία της προσευχής και μετουσίωσης.

Θέλω να καταδείξω τη σχέση μας, σχέση μαθητού και Δασκάλου, χωρίς να παρουσιάσω με σύνθετες μεγα­λειώδεις εκφράσεις την Παρουσία, Διδασκαλία και Προσ­φορά σου. Γιατί επιθυμώ να βοηθήσω τον Άνθρωπο, ώστε να μη σε τοποθετήσει σε βάθρο, αλλά να σε δει Προσι­τό και Απλό, όπως είσαι, γεμάτο από το Λόγο - Χριστό, να ενωθεί με σένα και να διδαχθεί χωρίς αναστολές ή φόβους.

Αγαπημένε, είναι δύσκολο η Αλήθεια σου να περιγρα­φεί, η Απλότητά σου να μπει σε λέξεις, η Προσφορά και η Ουσία της Ύπαρξής σου να εκφρασθεί, όσο περίτεχνος και αν είναι ο λόγος, όσο πυκνός, σαφής και διαυγής. Γι’ αυ­τό δεν θα προσπαθήσω κάτι τέτοιο. Θα σου μιλήσω μόνο εκφράζοντας τη δόνηση της ψυχής μου, καλώντας τον Άνθρωπο να συμμετάσχει σ’ αυτήν, για να ταυτισθεί μαζί σου και να διδαχθεί την Ένωσή του με το Λόγο - Χριστό.

Αγαπημένε Δάσκαλε, σ’ ευχαριστώ που ζεις, που περ­πατάς κοντά μου, τόσο όμοιος και προσιτός σε μένα, ώστε δεν μου αφήνεις περιθώρια να αμφισβητήσω τον Θείο Προορισμό μου. Ευχαριστώ που εκθέτεις στα μάτια μου την εκπαίδευσή σου, με τόση αμεσότητα και ταπεινοφρο­σύνη, που καταδεικνύει αδιάσειστα τη Θεία Αποστολή σου. Σ’ ευχαριστώ για τη διάχυτη και αδιάκοπη Προσφορά σου, που ταυτόχρονα μετουσιώνει τη δυσαρμονία του Αν­θρώπου και οικοδομεί την ταχύρρυθμη και ολοκλη­ρωμένη εκπαίδευση και Θέωσή του.

Γνωρίζω, Αγαπημένε, από εντός μου, ότι εσύ ρυθμί­ζεις την ταχύτητα εξέλιξης του Ανθρώπου. Εσύ τον συντο­νίζεις με τους Νόμους της Δημιουργίας, που ο Λόγος απο­καλύπτει. Είσαι εσύ ο Αρμόδιος Ρυθμιστής, ο Ενωμένος με το Λόγο, που συντονίζει στο ρυθμό της Ανόδου, στη Μελωδία της Αγάπης, στην Ολότητα της Αρμονίας, τον Άνθρωπο και τη Γη. Αυτός ο συντονισμός δεν γίνε­ται μόνο με ενέργειες εσωτερικές ή προσευχές Θεουργικές και διοχέτευση του Θείου Δυναμικού σου. Γίνεται και με την κραυγή του Είναι σου, που γνωρίζει τη δυνατότητα - ετοιμότητα του Ανθρώπου και της Γης και την επικαλείται έντονα, απευθυνόμενο προς τον Πατέρα - Θεό. Μα στην πορεία της η επίκλησή σου διαποτίζει κάθε σημείο της Γης και κάθε παλμό του Ανθρώπου, τα αφομοιώνει στη ροή της και τα ενώνει με τον Πατέρα, μετουσιώνοντας δεσμά και αποστάσεις. Η κραυγή σου, Αγαπημένε μου Δά­σκαλε, αφυπνίζει τις κοιμισμένες συνειδήσεις, κινεί τα λιμνασμένα ύδατα του νου, σείει τους εσωτερικούς όγκους της αδράνειας και της πλάνης, διοχετεύει, εγκολπώνει, ενεργοποιεί το Λόγο - Χριστό μέσα στα πάντα.

Γι’ αυτό, Αγαπημένε μου Δάσκαλε, φωνάζεις προς τον Πατέρα. Η φωνή σου σαλπίζει τη Γέννηση του Λόγου μέσα στον Άνθρωπο και προαναγγέλλει την Ανάστασή του. Η φωνή σου κατευθύνει και οδηγεί, εκλεπτύνει και ενώνει. Απευθύνεσαι στον Πατέρα, γιατί ο Λόγος - Υιός μόνο στον Πατέρα απευθύνεται. Η ανακύκλωση της Άπειρης Ενέργειας της επίκλησης του Υιού προς τον Πα­τέρα πραγματώνει το στάδιο ανόδου της Γης και του Ανθρώπου και την ολοκληρώνει σταδιακά και ισορρο­πημένα.

Δάσκαλέ μου, αγαπώ τη φωνή σου, τον Ήχο και τη Δόνησή της, που ζητά να λάβει, που επικαλείται για να πραγματώσει. Αγαπώ τη συνειδητή Απόλυτη Ευθύνη, που περικλείει για το Όλο. Αγαπώ την Ενότητα που εξα­κοντίζει, τη Φροντίδα και την Προστασία για κάθε ον, χώ­ρο ή αντικείμενο, μέσα στο Σύμπαν της μορφής και του Αμόρφου.

Δάσκαλέ μου, αγαπώ τη Γνώση σου για την Ύπαρξή σου και την επιθυμία της Ουσίας σου, που η ενεργειακή της δύναμη την καθιστά απαίτηση για ολοκλήρωση του Προορισμού σου και Ζωντανή Παρουσία αυτού. Αγαπώ τις επικλήσεις σου που ενεργοποιούν και ξεδιπλώνουν το Σχέδιο του Θεού.

Σ’ ευχαριστώ που δέχθηκες να σηκώσεις το βάρος και την ευθύνη αυτής της λειτουργίας. Σ’ ευχαριστώ που την ενδύθηκες θυσιάζοντας την ολοκλήρωσή σου και την τέλεια ταύτισή σου στη μερικότητα των τμημάτων του Αν­θρώπου, χωρίς να περιοριστείς, αλλά για να την ταυτίσεις με το Ένα, το Άπειρο, το Λόγο - Χριστό - Θεό. Θυσία που βαραίνει ακόμα περισσότερο, γιατί είσαι ο Άνθρωπος που Θεώνεται. Μέσα σου περιέχεις κάθε εκδήλωση και κάθε στοιχείο του Ανθρώπου, ενωμένο και ουδέτερο, δυνάμενο όμως να παρουσιάσει πάλι το διαχωρισμό του αν διαταρα­χθεί η Ισορροπία και η Ένωση που εσύ συντηρείς, τρο­φοδοτείς και διαχέεις προς τα πάντα από εντός σου.

Σ’ ευχαριστώ που τολμάς να φανερώνεσαι ατελής, αν και ενωμένος με το Λόγο - Χριστό, για να ενεργοποιείς τη διεργασία μετουσίωσης και την Ουσία Ζωής, που χρειάζε­ται το Σύνολο του Ανθρώπου και να τη διαχέεις από εντός σου προς τα πάντα. Σ’ ευχαριστώ που συντονίζεσαι με τις ανάγκες εκπαίδευσης του Ανθρώπου, αν και εντός σου υπάρχει ολοκληρωμένος και αέναος ο κύκλος της Γέννη­σης, Ζωής, Προσφοράς - Θυσίας και Ανάστασης. Σ’ ευχα­ριστώ που πονάς γι’ αυτές και μέσα από τον πόνο σου τις θωπεύεις με την Αγάπη του παντός, δίνοντας ενεργειακό δυναμικό στον Άνθρωπο, για να χωρέσει τη διδασκαλία σου. Σ’ ευχαριστώ που προετοιμάζεις τον Άνθρωπο, βαπτίζοντας το Είναι σου στον πόνο της διττότητας, όταν εντός σου ζει το Φως της Ενότητας, η Ολοκλήρωση της Αγάπης, η Παντόχρονη και Παντόχωρη Τελειότητα. Σ’ ευχαριστώ που διοχετεύεις τη Ζωή σου μέσα του, για να τον καταστήσεις γνώστη, συμμέτοχο και εκδηλωτή της πορείας που θα επισφραγίσεις και θα βεβαιώσεις με την τελική και ολοκληρωμένη Προσφορά - Θυσία σου, απορ­ροφώντας και μετουσιώνοντας την έλλειψη Ζωής, που φα­νερώνει την καθημερινή, απτή Προσφορά και Θυσία σου.

Σ’ ευχαριστώ που με διδάσκεις. Πολλές φορές με ευ­χαρίστησες για τη συμμετοχή στη μαθητεία και στο Έργο. Αγαπώ αυτή σου την εκδήλωση, γιατί είναι ύψιστη μαθη­τεία Ένωσης και Προσφοράς. Θέλω όμως να σου πω, ότι κάθε ευχαριστώ που μου αποτείνεις επιστρέφει εντός σου, γιατί εσύ πρέπει να το λάβεις. Γιατί, αν δεν με δίδασκες, δεν θα μαθήτευα, αν δεν προσφερόσουν, δεν θα μάθαινα να προσφέρω. Αν δεν παρουσίαζες το Έργο με το Ζων­τανό παλμό σου και την Ανάσα σου, δεν θα εργαζόμουν σ’ αυτό και δεν θα γνώριζα την Ύπαρξή μου. Γνώρισα το «Είναι» μου, γιατί εσύ μου έδειξες τον τρόπο. Αν δεν υπήρ­χες, δεν θα υπήρχα παρά σαν μια απλή καθημερινή πα­ρουσία με λίγα δείγματα εξέλιξης και στοιχεία Αγάπης εν­ταγμένα στα κατεστημένα της γης.

Αγαπημένε, πώς να σ’ ευχαριστήσω για τη Ζωή που μου έδωσες, για την αγάπη με την οποία με τροφοδότη­σες, για τα Ανεξάντλητα αποθέματα Θεότητας που εντός μου ενεργοποίησες; Εύχομαι η μαθητεία μου να αποδώ­σει το ευχαριστώ που μου αποτείνεις, στον Άνθρωπο, με όλες τις ενεργειακές συνθέσεις και αναλύσεις, διαποτίσεις και ενισχύσεις που χρειάζεται για να ενωθεί με το Λόγο - Χριστό.

Αγαπημένε Δάσκαλέ μου, αυτό το Πάσχα ο Άνθρω­πος ας καταλάβει ότι ο Λόγος - Χριστός ζει εντός σου και εξακολουθητικά ταυτίζεται μαζί σου μέχρι την πλήρη ταύ­τιση. Ας έρθει να λάβει την Ευλογία και Ένωση. Ας έρθει να διδαχθεί τον Εαυτό του Λόγο. Ας επιζητήσει να λουσθεί από το Φως της μαθητείας της ενσυνείδητης Θέωσης και να βιώσει την προαναγγελία της Ανάστασής του, που εσύ εμπράγματα και προσιτά παρουσιάζεις.

Σ’ Αγαπώ.

Η μαθήτριά σου

Νάντια

Σχόλιο: Αυτή την Νάντια γνωρίσαμε και ξέρουμε. Με την Αναστασία δεν έχουμε καμμία σχέση.