1-9-2016
Πηγή Κωνσταντάρα
Πηγή Κωνσταντάρα
Αγαπημένε Άνθρωπε Εαυτέ μου. Οι γήινοι νόμοι σου ορίζουν ότι για να μπορεί κάποιος να ενεργήσει ως πληρεξούσιος του εντολέα του, είναι προϋπόθεση, η συνταύτιση της ενέργειας με τη βούληση του εντολέα. Σε αντίθετη περίπτωση, ο πληρεξούσιος, που ενήργησε παρά τις οδηγίες του εντολέα έχει την πλήρη ευθύνη για πράξεις που κείνται εκτός των εξουσιών του και επωμίζεται τις συνέπειες του νόμου.
Κλήθηκες να γίνεις εκπρόσωπος μου στη Γη και εκπαιδεύεσαι να ενώσεις τη βούλησή σου με το Θείο Θέλημα. Αν άνθρωπέ μου οι νόμοι της ύλης απαιτούν και προϋποθέτουν υποταγή στη βούληση του εκάστοτε εντολέα, πώς εσύ πιστεύεις ότι θα καταστείς πληρεξούσιος και εκπρόσωπος του Θεού, αν δεν υπαχθείς άμεσα και απόλυτα στη Θεία Βουλή;
Πολλές φορές άνθρωπέ μου έχεις την πεποίθηση ότι ενεργείς σωστά ενώ βιώνεις απόσταση από Εμένα και αντιδράς στην Παρουσία Μου. Και η απλή ανθρώπινη λογική δεν το χωρά αυτό. Πώς πιστεύεις ότι χωρά στη Θεία;
Αγαπημένοι αδελφοί
Σταδιακά εκπαιδευόμενος, ο Μαθητής του Δασκάλου Ιωάννη Λόγου Χριστού, λαμβάνει πείρες και διδαχές που αφορούν την μαθητεία του, η οποία είναι προσωπική. Προσωπική όμως, όχι ως προς τη φύση των απαραίτητων σταδίων-βιωμάτων, που αφορούν όλο τον άνθρωπο, αλλά ως προς την μέθοδο της λήψης τους και της αξιοποίησής τους από την υπόσταση, που συνδέεται άμεσα με την στάση του νου και είναι ανάλογη με την πνευματική ωριμότητα, την προδιαγραφή, την προϋπηρεσία του πνεύματος που ο καθένας φέρει, την προσαρμογή του όντος στις δημιουργούμενες συνθήκες και την εκδήλωση της θέλησης για αγάπη, η οποία φανερώνεται με την ενσυνείδητη ενεργοποίηση του «Αγαπάτε Αλλήλους». Η ενσυνείδητη ενεργοποίηση του Νόμου της Αγάπης εμπεριέχει όλα τα προηγούμενα, ικανά συντονισμένα με το Θείο Θέλημα και στηρίζεται στην δράση της ενεργοποιημένης ψυχής που συντονίζεται με την Θεία Ψυχή και καθίσταται φορέας της.
Ο μαθητής του Έργου της Δευτέρας Παρουσίας του Λόγου Χριστού μέσα στις ψυχές των ανθρώπων, καλείται να γίνει αγωγός Θείου Φωτός και Ουσίας, ώστε να αξιωθεί να καταστεί εκπρόσωπος του Θείου Θελήματος στη Γη, μέσα από την απορρόφησή του στο Λόγο Υιό Μητέρα.
Στον μαθητή δίδεται η άδεια, ώστε με την κάλυψη του Δασκάλου να ενεργεί στο Όνομά Του, για να εκπαιδευθεί ώστε να καταστεί ο ίδιος το θέλημα συντονιζόμενος μαζί Του κι αυτό προϋποθέτει να γνωρίσει και να αναγνωρίσει ο μαθητής τον Δάσκαλο ως φορέα του Θείου Θελήματος και Νόμο. Δηλαδή να συμφωνήσει και να συντονίσει τη θέλησή του με το Θέλημα του Δασκάλου.
Η Μητέρα Άννα αναφέρεται συχνά ως εξής: Με σεβασμό, ταπεινοφροσύνη και αγάπη, ή με υπακοή ταπεινοφροσύνη και αγάπη. Προκύπτει λοιπόν ότι ο σεβασμός και η υπακοή είναι ταυτόσημα και, σε συνδυασμό με το «νους, καρδιά συνείδηση», ο άνθρωπος κατανοεί ότι πρόκειται για κατάσταση νου με την ταπεινοφροσύνη να αντιστοιχεί στην καρδιά και την αγάπη στη συνείδηση. Επομένως, τόσο η υπακοή όσο και ο σεβασμός αφορούν στάση νου και αφορούν όπως και τα υπόλοιπα την εκδήλωση της αγάπης προς τον άνθρωπο. Εδώ είναι που η Μητέρα πάντα μας λέει, «να αγαπήσετε τον άνθρωπο παιδιά μου».
Κάθε αμέλειά μου κάθε καθυστέρηση ή στάση νου «αντίδραση» είναι και μια ανυπακοή στις βασικές οδηγίες πνευματικής ζωής, που τονίζουν την προθυμία και την αυτοδιάθεση της υπόστασης ως απαραίτητη προϋπόθεση της ζωής στο Λόγο. Η περιορισμένη ιδέα του μαθητή για την ζωή στο Λόγο περιορίζει την κατανόησή του και γι’ αυτό χρειάζεται να προσευχηθεί προς τον ίδιο τον Λόγο, ως μόνη Πηγή Ζωής, ώστε κάθε ολιγοπιστία και έλλειψη εμπιστοσύνης σε Αυτόν να ελεηθεί από το Θείο Πνεύμα της Αγάπης. Η συνειδητοποίηση της ανυπακοής, ενεργοποιεί την υπόσταση ώστε να καλύψει αυτά τα κενά, δηλαδή να μετατοπισθεί για να έλξει το Έλεος και την αφθονία της Θείας Αγάπης.
Για την κάθε λέξη που αναφέρεται παραπάνω χρειάζεται μεγάλος αγώνας για να καθαρθεί τόσο η σημασία και η έννοιά της που φέρει ο μαθητής μέσα του, ως συνισταμένη της πορείας του στη γη, παρούσας και παρελθούσας, όσο και να διευρυνθεί η ιδέα που την υποκινεί, έως του συντονισμού της με το Θείο, το οποίο σημαίνει καθαρότητα κινήτρου.
Ο μαθητής αναγνωρίζει ως απαραίτητη την κάθαρση του κινήτρου σε κάθε δράση του, ώστε τα αποτελέσματα που θα προκύψουν να είναι αποτελέσματα αγάπης. Στην πορεία βιώνει την έλλειψη σθένους του, τη στενότητα της αγάπης του, την ολιγοπιστία του, την έλλειψη διάκρισής του, και κατανοεί ότι ακόμα δεν έχει αναγνωρίσει τον Δάσκαλο μέσα του, οπότε δεν είναι δυνατό να ενεργοποιήσει και συγκεντρώσει τους μαθητές.
Ο άνθρωπος της γης δεν είναι σε θέση να κατανοήσει την θεία σκοπιμότητα των σταδίων μαθητείας και την πρόνοια του Πατέρα καθόσον η επαφή με το Φως μπορεί να επιφέρει σημαντική ανισορροπία στις υποστάσεις εκείνες που ακόμα δεν έχουν επιτεύξει την ανάλογη καθαρότητα στο νου.
Ο μαθητής, μη δυνάμενος ακόμα να συντονισθεί με το Θείο Θέλημα δεν κατανοεί την νομοτέλεια, μέχρι που να ολοκληρωθεί ο κύκλος των βιωμάτων που θα ωθήσει την υπόσταση να ζητήσει το έλεος και τη βοήθεια του Δασκάλου, αναγνωρίζοντας την ύπαρξή Του μέσα του και εστιαζόμενος στην ενεργοποίησή Του από εντός του. Η Μητέρα Άννα μας έχει διδάξει και φανερώσει ότι στα αιτήματά της για τον άνθρωπο περιλαμβάνει την φύλαξη του νου από κατάλληλους αγγέλους ώστε να μην παρεκτρέπεται σε κατώτερης δόνησης σκέψεις αλλά να παραμένει στο Φως της Αγάπης του Πατέρα, οπότε και μόνο μπορεί να υπομείνει κάθε εξέταση και δοκιμασία προκειμένου να αξιωθεί την θεία εκπροσώπηση και πληρεξουσιότητα.
Ο μαθητής επιγνώνει ότι το Θείο δεν περιορίζεται αλλά ο άνθρωπος μεταμορφώνεται σε Θεό για να χωρέσει τις εκδηλώσεις Του και αναγνωρίζει βαθύτερα την υπηρεσία του Δασκάλου, μέσω του οποίου ο ίδιος έλαβε άνωθεν και κατά Χάριν την άδεια να ενεργεί στο Όνομά Του. Συνειδητοποιεί ότι δεν μπορεί να ενεργεί ως Υιός και Θυγατέρα, εκφράζοντας την προσωπική ή ατομική του θέληση, η οποία μαστίζεται από απωθημένα και ανεκπλήρωτες επιθυμίες, κάτι που φροντίζει η άρνηση να εμποτίσει τον άνθρωπο της γης και ο μαθητής του Λόγου διδάσκεται ότι είναι το πρώτο στο οποίο οφείλει να εστιαστεί: Η κάθαρση της υπόστασης, η κάθαρση στο νου, την καρδιά και τη συνείδηση. Διαδικασία που οδηγεί στην παράδοση της πορείας του από τον μαθητή στον Δάσκαλο.
Στο ανθρώπινο δίκαιο οι συνέπειες που επωμίζεται ο εκπρόσωπος-πληρεξούσιος που δεν εκτελεί τη βούληση του εντολέα του, αφορούν γήινες καταστάσεις και επιπτώσεις, όμως ο χειρισμός θείων ενεργειών από υποστάσεις που δεν έχουν επιτεύξει έναν ικανό βαθμό κάθαρσης, που θα τους επιτρέψει να κινηθούν σε συντονισμό με το Θείο Θέλημα, δεν δύναται να λάβει χώρα και τις συνέπειες της κίνησης των νόμων αναλαμβάνει ο Δάσκαλος ως ο μόνος εκπρόσωπος του Θεού στη Γη.
Κινούμενος με Θεία Υπακοή, ο Δάσκαλος τελεί το Θέλημα του Πατέρα, παρέχοντας πρότυπο Υπακοής και Ταπεινοφροσύνης, μετουσίωσης και Θείας Δημιουργικότητας. Ο μαθητής ως τμήμα του σώματος του Ενός Δασκάλου, οφείλει να έλξει έλεος, θεραπεία και αρμονία στο τμήμα που εκ της στάσης του διαταράχθηκε και να ταξινομήσει στο νου του την ιδέα που προκάλεσε τη στάση του αυτή.
Ιδιαίτερα, κατά το διάστημα που μεσολαβεί από την πρώτη επίγνωση της ευθύνης του για την ανισορροπία μέχρι την αποδοχή της ευθύνης από τον μαθητή, χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή και εφαρμογή των βασικών αρχών του Έργου, ως μόνης οδού που δύναται να επαναφέρει σε ισορροπία και αποκατάσταση την υπόσταση.
Η ολιγοπιστία που ο μαθητής εκδηλώνει κατά την περίοδο αυτή, σχετίζεται με την ιδέα ότι δεν είναι αρκετά καλός για το έργο που τον έχει καλέσει ο Πατέρας. Πρόκειται για ιδέα πλάνης που επιζητά την οικειοποίηση του Θείου Δυναμικού του μαθητή ο οποίος εφόσον δεν το αξιοποιήσει για να μετουσιώσει τις ενέργειες που τον διέπουν, εγκλωβίζεται σ’ αυτές και παγιδεύεται στις περιορισμένες ιδέες του. Βλέποντας την πτώση του, η άρνηση τον ωθεί στο χείλος του γκρεμού. Και θα πρέπει να αξιοποιήσει τα Θεία του Εφόδια προκειμένου να πετάξει, όντας πλέον ο ίδιος ο μόνος αρμόδιος για το εξελικτικό βήμα που καλείται να κάνει, το οποίο θα τον οδηγήσει όπου ο ίδιος θέλει να πάει κι έχει επίγνωση γι’ αυτό.
Ο μαθητής συνειδητοποιεί την άρνηση ανάληψης των ευθυνών, έστω κι αν δέχθηκε εξωτερικά την ανάληψη αυτή. Συνειδητοποιεί τον φόβο που τον κρατά μακριά από το έλεος και καθιστά τη ζωή του ασταθή, με έλλειμμα αγάπης και προσφοράς.
Μόνο το έλεος και η αγάπη μπορούν να θεραπεύσουν αυτές τις καταστάσεις και η υπόσταση να μπορέσει να ανορθωθεί, όχι φυσικά για να κάνει πάλι τα ίδια αλλά για να υπηρετήσει τον άνθρωπο, αναλαμβάνοντας αυτή τη φορά τα βάρη της δράσης της σε συνεργασία με τον Δάσκαλο για να εφαρμόσει το Νόμο της Πρόνοιας και να διδαχθεί τους χειρισμούς του Φωτός από τον μόνο αρμόδιο επί Γης Δάσκαλο Ιωάννη.
Για να μπορέσει να εδραιώσει το Έργο μέσα του, ο μαθητής είναι απαραίτητο να αναγνωρίσει και να ενεργοποιήσει τον Δάσκαλο εντός του, έλκοντάς τον με προσευχή και αγάπη, υποτάσσοντας την θέλησή του στην Αγάπη Του όχι ως προϊόν φόβου, βαρυγκώμιας ή υποκρισίας προς τον εαυτό του αλλά με την επίγνωση ότι η υπακοή αυτή λαμβάνει χώρα επειδή η υπόσταση, έχοντας ολοκληρώσει τον κύκλο των βιωμάτων της λειτουργίας του Νόμου της Ανταπόδοσης γνωρίζει ότι η υπακοή δεν αφορά ούτε την πειθαρχία ούτε τον εξαναγκασμό, καταστάσεις και οι δύο του ανθρώπου που αντιμετωπίζει την υπακοή μέσα από τα πρίσματα της προσωπικότητας και ατομικότητάς του, αλλά αποτελεί γνήσια επίγνωση και συνείδηση της Θείας Σκοπιμότητας της Εφαρμογής των Θείων Νόμων από τον άνθρωπο, ώστε να καταστεί Νόμος και Λειτουργός της Θείας Δικαιοσύνης του Ελέους. Μόνο τότε δύναται να συντονισθεί με το Θείο Θέλημα το οποίο σημαίνει να υπαχθεί και απορροφηθεί στο Ένα Θέλημα, ώστε να καταστεί εκπρόσωπος του Θεού στη Γη.
Αυτή την επίγνωση καταθέτω ενώπιόν Σου Δάσκαλε και παραδίδω την υπόστασή μου στα χέρια σου να σμιλέψεις Εσύ την Θεία Προσωπικότητα που ο Πατέρας παραδίδει στον Άνθρωπο.
Κλήθηκες να γίνεις εκπρόσωπος μου στη Γη και εκπαιδεύεσαι να ενώσεις τη βούλησή σου με το Θείο Θέλημα. Αν άνθρωπέ μου οι νόμοι της ύλης απαιτούν και προϋποθέτουν υποταγή στη βούληση του εκάστοτε εντολέα, πώς εσύ πιστεύεις ότι θα καταστείς πληρεξούσιος και εκπρόσωπος του Θεού, αν δεν υπαχθείς άμεσα και απόλυτα στη Θεία Βουλή;
Πολλές φορές άνθρωπέ μου έχεις την πεποίθηση ότι ενεργείς σωστά ενώ βιώνεις απόσταση από Εμένα και αντιδράς στην Παρουσία Μου. Και η απλή ανθρώπινη λογική δεν το χωρά αυτό. Πώς πιστεύεις ότι χωρά στη Θεία;
***
Αγαπημένοι αδελφοί
Σταδιακά εκπαιδευόμενος, ο Μαθητής του Δασκάλου Ιωάννη Λόγου Χριστού, λαμβάνει πείρες και διδαχές που αφορούν την μαθητεία του, η οποία είναι προσωπική. Προσωπική όμως, όχι ως προς τη φύση των απαραίτητων σταδίων-βιωμάτων, που αφορούν όλο τον άνθρωπο, αλλά ως προς την μέθοδο της λήψης τους και της αξιοποίησής τους από την υπόσταση, που συνδέεται άμεσα με την στάση του νου και είναι ανάλογη με την πνευματική ωριμότητα, την προδιαγραφή, την προϋπηρεσία του πνεύματος που ο καθένας φέρει, την προσαρμογή του όντος στις δημιουργούμενες συνθήκες και την εκδήλωση της θέλησης για αγάπη, η οποία φανερώνεται με την ενσυνείδητη ενεργοποίηση του «Αγαπάτε Αλλήλους». Η ενσυνείδητη ενεργοποίηση του Νόμου της Αγάπης εμπεριέχει όλα τα προηγούμενα, ικανά συντονισμένα με το Θείο Θέλημα και στηρίζεται στην δράση της ενεργοποιημένης ψυχής που συντονίζεται με την Θεία Ψυχή και καθίσταται φορέας της.
Ο μαθητής του Έργου της Δευτέρας Παρουσίας του Λόγου Χριστού μέσα στις ψυχές των ανθρώπων, καλείται να γίνει αγωγός Θείου Φωτός και Ουσίας, ώστε να αξιωθεί να καταστεί εκπρόσωπος του Θείου Θελήματος στη Γη, μέσα από την απορρόφησή του στο Λόγο Υιό Μητέρα.
Στον μαθητή δίδεται η άδεια, ώστε με την κάλυψη του Δασκάλου να ενεργεί στο Όνομά Του, για να εκπαιδευθεί ώστε να καταστεί ο ίδιος το θέλημα συντονιζόμενος μαζί Του κι αυτό προϋποθέτει να γνωρίσει και να αναγνωρίσει ο μαθητής τον Δάσκαλο ως φορέα του Θείου Θελήματος και Νόμο. Δηλαδή να συμφωνήσει και να συντονίσει τη θέλησή του με το Θέλημα του Δασκάλου.
Η Μητέρα Άννα αναφέρεται συχνά ως εξής: Με σεβασμό, ταπεινοφροσύνη και αγάπη, ή με υπακοή ταπεινοφροσύνη και αγάπη. Προκύπτει λοιπόν ότι ο σεβασμός και η υπακοή είναι ταυτόσημα και, σε συνδυασμό με το «νους, καρδιά συνείδηση», ο άνθρωπος κατανοεί ότι πρόκειται για κατάσταση νου με την ταπεινοφροσύνη να αντιστοιχεί στην καρδιά και την αγάπη στη συνείδηση. Επομένως, τόσο η υπακοή όσο και ο σεβασμός αφορούν στάση νου και αφορούν όπως και τα υπόλοιπα την εκδήλωση της αγάπης προς τον άνθρωπο. Εδώ είναι που η Μητέρα πάντα μας λέει, «να αγαπήσετε τον άνθρωπο παιδιά μου».
Κάθε αμέλειά μου κάθε καθυστέρηση ή στάση νου «αντίδραση» είναι και μια ανυπακοή στις βασικές οδηγίες πνευματικής ζωής, που τονίζουν την προθυμία και την αυτοδιάθεση της υπόστασης ως απαραίτητη προϋπόθεση της ζωής στο Λόγο. Η περιορισμένη ιδέα του μαθητή για την ζωή στο Λόγο περιορίζει την κατανόησή του και γι’ αυτό χρειάζεται να προσευχηθεί προς τον ίδιο τον Λόγο, ως μόνη Πηγή Ζωής, ώστε κάθε ολιγοπιστία και έλλειψη εμπιστοσύνης σε Αυτόν να ελεηθεί από το Θείο Πνεύμα της Αγάπης. Η συνειδητοποίηση της ανυπακοής, ενεργοποιεί την υπόσταση ώστε να καλύψει αυτά τα κενά, δηλαδή να μετατοπισθεί για να έλξει το Έλεος και την αφθονία της Θείας Αγάπης.
Για την κάθε λέξη που αναφέρεται παραπάνω χρειάζεται μεγάλος αγώνας για να καθαρθεί τόσο η σημασία και η έννοιά της που φέρει ο μαθητής μέσα του, ως συνισταμένη της πορείας του στη γη, παρούσας και παρελθούσας, όσο και να διευρυνθεί η ιδέα που την υποκινεί, έως του συντονισμού της με το Θείο, το οποίο σημαίνει καθαρότητα κινήτρου.
Ο μαθητής αναγνωρίζει ως απαραίτητη την κάθαρση του κινήτρου σε κάθε δράση του, ώστε τα αποτελέσματα που θα προκύψουν να είναι αποτελέσματα αγάπης. Στην πορεία βιώνει την έλλειψη σθένους του, τη στενότητα της αγάπης του, την ολιγοπιστία του, την έλλειψη διάκρισής του, και κατανοεί ότι ακόμα δεν έχει αναγνωρίσει τον Δάσκαλο μέσα του, οπότε δεν είναι δυνατό να ενεργοποιήσει και συγκεντρώσει τους μαθητές.
Ο άνθρωπος της γης δεν είναι σε θέση να κατανοήσει την θεία σκοπιμότητα των σταδίων μαθητείας και την πρόνοια του Πατέρα καθόσον η επαφή με το Φως μπορεί να επιφέρει σημαντική ανισορροπία στις υποστάσεις εκείνες που ακόμα δεν έχουν επιτεύξει την ανάλογη καθαρότητα στο νου.
Ο μαθητής, μη δυνάμενος ακόμα να συντονισθεί με το Θείο Θέλημα δεν κατανοεί την νομοτέλεια, μέχρι που να ολοκληρωθεί ο κύκλος των βιωμάτων που θα ωθήσει την υπόσταση να ζητήσει το έλεος και τη βοήθεια του Δασκάλου, αναγνωρίζοντας την ύπαρξή Του μέσα του και εστιαζόμενος στην ενεργοποίησή Του από εντός του. Η Μητέρα Άννα μας έχει διδάξει και φανερώσει ότι στα αιτήματά της για τον άνθρωπο περιλαμβάνει την φύλαξη του νου από κατάλληλους αγγέλους ώστε να μην παρεκτρέπεται σε κατώτερης δόνησης σκέψεις αλλά να παραμένει στο Φως της Αγάπης του Πατέρα, οπότε και μόνο μπορεί να υπομείνει κάθε εξέταση και δοκιμασία προκειμένου να αξιωθεί την θεία εκπροσώπηση και πληρεξουσιότητα.
Ο μαθητής επιγνώνει ότι το Θείο δεν περιορίζεται αλλά ο άνθρωπος μεταμορφώνεται σε Θεό για να χωρέσει τις εκδηλώσεις Του και αναγνωρίζει βαθύτερα την υπηρεσία του Δασκάλου, μέσω του οποίου ο ίδιος έλαβε άνωθεν και κατά Χάριν την άδεια να ενεργεί στο Όνομά Του. Συνειδητοποιεί ότι δεν μπορεί να ενεργεί ως Υιός και Θυγατέρα, εκφράζοντας την προσωπική ή ατομική του θέληση, η οποία μαστίζεται από απωθημένα και ανεκπλήρωτες επιθυμίες, κάτι που φροντίζει η άρνηση να εμποτίσει τον άνθρωπο της γης και ο μαθητής του Λόγου διδάσκεται ότι είναι το πρώτο στο οποίο οφείλει να εστιαστεί: Η κάθαρση της υπόστασης, η κάθαρση στο νου, την καρδιά και τη συνείδηση. Διαδικασία που οδηγεί στην παράδοση της πορείας του από τον μαθητή στον Δάσκαλο.
Στο ανθρώπινο δίκαιο οι συνέπειες που επωμίζεται ο εκπρόσωπος-πληρεξούσιος που δεν εκτελεί τη βούληση του εντολέα του, αφορούν γήινες καταστάσεις και επιπτώσεις, όμως ο χειρισμός θείων ενεργειών από υποστάσεις που δεν έχουν επιτεύξει έναν ικανό βαθμό κάθαρσης, που θα τους επιτρέψει να κινηθούν σε συντονισμό με το Θείο Θέλημα, δεν δύναται να λάβει χώρα και τις συνέπειες της κίνησης των νόμων αναλαμβάνει ο Δάσκαλος ως ο μόνος εκπρόσωπος του Θεού στη Γη.
Κινούμενος με Θεία Υπακοή, ο Δάσκαλος τελεί το Θέλημα του Πατέρα, παρέχοντας πρότυπο Υπακοής και Ταπεινοφροσύνης, μετουσίωσης και Θείας Δημιουργικότητας. Ο μαθητής ως τμήμα του σώματος του Ενός Δασκάλου, οφείλει να έλξει έλεος, θεραπεία και αρμονία στο τμήμα που εκ της στάσης του διαταράχθηκε και να ταξινομήσει στο νου του την ιδέα που προκάλεσε τη στάση του αυτή.
Ιδιαίτερα, κατά το διάστημα που μεσολαβεί από την πρώτη επίγνωση της ευθύνης του για την ανισορροπία μέχρι την αποδοχή της ευθύνης από τον μαθητή, χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή και εφαρμογή των βασικών αρχών του Έργου, ως μόνης οδού που δύναται να επαναφέρει σε ισορροπία και αποκατάσταση την υπόσταση.
Η ολιγοπιστία που ο μαθητής εκδηλώνει κατά την περίοδο αυτή, σχετίζεται με την ιδέα ότι δεν είναι αρκετά καλός για το έργο που τον έχει καλέσει ο Πατέρας. Πρόκειται για ιδέα πλάνης που επιζητά την οικειοποίηση του Θείου Δυναμικού του μαθητή ο οποίος εφόσον δεν το αξιοποιήσει για να μετουσιώσει τις ενέργειες που τον διέπουν, εγκλωβίζεται σ’ αυτές και παγιδεύεται στις περιορισμένες ιδέες του. Βλέποντας την πτώση του, η άρνηση τον ωθεί στο χείλος του γκρεμού. Και θα πρέπει να αξιοποιήσει τα Θεία του Εφόδια προκειμένου να πετάξει, όντας πλέον ο ίδιος ο μόνος αρμόδιος για το εξελικτικό βήμα που καλείται να κάνει, το οποίο θα τον οδηγήσει όπου ο ίδιος θέλει να πάει κι έχει επίγνωση γι’ αυτό.
Ο μαθητής συνειδητοποιεί την άρνηση ανάληψης των ευθυνών, έστω κι αν δέχθηκε εξωτερικά την ανάληψη αυτή. Συνειδητοποιεί τον φόβο που τον κρατά μακριά από το έλεος και καθιστά τη ζωή του ασταθή, με έλλειμμα αγάπης και προσφοράς.
Μόνο το έλεος και η αγάπη μπορούν να θεραπεύσουν αυτές τις καταστάσεις και η υπόσταση να μπορέσει να ανορθωθεί, όχι φυσικά για να κάνει πάλι τα ίδια αλλά για να υπηρετήσει τον άνθρωπο, αναλαμβάνοντας αυτή τη φορά τα βάρη της δράσης της σε συνεργασία με τον Δάσκαλο για να εφαρμόσει το Νόμο της Πρόνοιας και να διδαχθεί τους χειρισμούς του Φωτός από τον μόνο αρμόδιο επί Γης Δάσκαλο Ιωάννη.
Για να μπορέσει να εδραιώσει το Έργο μέσα του, ο μαθητής είναι απαραίτητο να αναγνωρίσει και να ενεργοποιήσει τον Δάσκαλο εντός του, έλκοντάς τον με προσευχή και αγάπη, υποτάσσοντας την θέλησή του στην Αγάπη Του όχι ως προϊόν φόβου, βαρυγκώμιας ή υποκρισίας προς τον εαυτό του αλλά με την επίγνωση ότι η υπακοή αυτή λαμβάνει χώρα επειδή η υπόσταση, έχοντας ολοκληρώσει τον κύκλο των βιωμάτων της λειτουργίας του Νόμου της Ανταπόδοσης γνωρίζει ότι η υπακοή δεν αφορά ούτε την πειθαρχία ούτε τον εξαναγκασμό, καταστάσεις και οι δύο του ανθρώπου που αντιμετωπίζει την υπακοή μέσα από τα πρίσματα της προσωπικότητας και ατομικότητάς του, αλλά αποτελεί γνήσια επίγνωση και συνείδηση της Θείας Σκοπιμότητας της Εφαρμογής των Θείων Νόμων από τον άνθρωπο, ώστε να καταστεί Νόμος και Λειτουργός της Θείας Δικαιοσύνης του Ελέους. Μόνο τότε δύναται να συντονισθεί με το Θείο Θέλημα το οποίο σημαίνει να υπαχθεί και απορροφηθεί στο Ένα Θέλημα, ώστε να καταστεί εκπρόσωπος του Θεού στη Γη.
Αυτή την επίγνωση καταθέτω ενώπιόν Σου Δάσκαλε και παραδίδω την υπόστασή μου στα χέρια σου να σμιλέψεις Εσύ την Θεία Προσωπικότητα που ο Πατέρας παραδίδει στον Άνθρωπο.
Αμήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου