08-07-2016
Πηγή
Κωνσταντάρα
Αγαπημένοι φίλοι και
αδελφοί,
Μέσα από διάφορους
κύκλους εξέλιξης που έχουμε διαβεί κατά τη μαθητεία μας, στην πορεία της
Χριστοποίησης και Θέωσης, γνωρίζουμε ότι η υπενθύμιση που μας ενεργοποιεί ο
Παράκλητος, είναι χαρά και αγαλλίαση ψυχής, κίνητρο αγάπης και προσφοράς,
ευλογία ίασης και αποκατάστασης. Με αυτόν τον τρόπο ο Μαθητής του Λόγου
εκδηλώνει την επίγνωση της Υιότητάς του, προσφέροντας την ουσία του και την
εργασία του στο ανθρώπινο γίγνεσθαι, ως φορέας Χάριτος και Ευλογίας.
Κάθε αντίθεση
μετουσιούμενη μας οδηγεί πάντα στην επίγνωση της ενότητάς μας, σμιλεμένης από
την κατάφαση της καρδιάς μας για το εφικτό. Γνωρίζουμε ότι ό,τι έγινε μία φορά
μπορεί να ξαναγίνει και τούτο επειδή στη συνείδησή μας έχει εγγραφεί ανεξίτηλα
το κάθε τι. Μόνο το αγκάλιασμα ολόκληρου του ανθρώπου είναι δυνατόν να μας
καταστήσει Υιό και Θυγατέρα Θεού, μετουσιωμένο Άνθρωπο, Φίλο κι Αδελφό.
Δεν μπορούμε να
σωθούμε μόνοι μας, είναι η μεγαλύτερη πλάνη μας. Η φιλία ως στάδιο Χριστότητας
και σκαλοπάτι προς το Θεό δεν μπορεί παρά να χωράει όλο τον άνθρωπο και πρώτα
τον άνθρωπο που είμαστε, που είναι και ο μόνος που -έστω και λίγο- γνωρίζουμε,
πριν ανοιχθούμε στα πέλαγα του ανθρώπου, αναγνωρίζοντας την ενότητα του εαυτού.
Σ’ αυτή την πορεία, ο
καθένας μας βρίσκεται αντιμέτωπος με τις επιλογές του. Η αμέλεια ή η
καθυστέρηση είναι κι αυτές επιλογή και συνδέονται με το φόβο του θανάτου, ένεκα
της άρνησης της Ανάστασης. Επιθυμούμε, λέμε, διακαώς την ανάσταση του ανθρώπου,
την ίδια στιγμή που απορρίπτουμε τον αρνητικό μας εαυτό, αρνούμενοι κι εμείς
την ανάστασή του. Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη προσπάθεια για να κατανοήσουμε το
παράλογο, αφού καταδικάζοντας σε καθήλωση και φυλακή το τμήμα μας αυτό, απαγορεύουμε
και στο «θετικό» μας τμήμα να αποκαθηλωθεί, μη συνειδητοποιώντας την ενότητα
του εαυτού.
Στην πορεία μας γινόμαστε
πολύ «μεγάλοι», πολύ «σπουδαίοι», πολύ «ειδήμονες» σε ό,τι ο καθένας
καταπιαστεί, ώστε να «μην δεχόμαστε» τον «απλό» άνθρωπο να συμμετάσχει στη ζωή
μας, έστω κι αν είναι ο ίδιος μας ο εαυτός, που τον στερούμε από την αγάπη και
την αποκατάσταση του Λόγου.
Η κρίση της Δευτέρας
Παρουσίας μέσα μας, φωτίζει όλα αυτά τα σημεία του εαυτού μας και μας οδηγεί
κυριολεκτικά να γονατίσουμε ενώπιον του ανθρώπου, καθώς λυγίζουν τα γόνατά μας απ’
το βάρος του κρίματος και της αλαζονείας μας, συνειδητοποιώντας αυτά που έχουμε
στερήσει από εμάς τους ίδιους, ένεκα της πλάνης μας και της ανυπακοής στο
Θέλημα του Δασκάλου. Ενός Δασκάλου που έχουμε τοποθετήσει κι εμείς με τη σειρά
μας κάπου «εκεί» στο «άπιαστο» και «τέλειο» της αγάπης, που εμείς νομίζουμε ως
τέτοια. Στην πραγματικότητα πρόκειται για ευθυνοφοβία, φόβο της έκθεσης των
καλά κρυμμένων –θαρρούμε- τμημάτων μας, των παιδιών μας, που ντρεπόμαστε γι’ αυτά,
που όμως-τι ανακούφιση- είναι γνωστά στον Ίδιον, που προσφέρεται ως αγωγός
μετουσίωσης και αναγωγής του ανθρώπου, ο οποίος έχει τελέσει ήδη την προδοσία
στο νου του, πριν προδώσει με τις πράξεις του.
Αυτή η πορεία δεν
μπορεί να έχει άλλη κατάληξη για τον Μαθητή του Λόγου, από τη συνειδητοποίηση
της Αλήθειας του Ενός Εαυτού, της Συμπόρευσης και της Συνεργασίας και της
εκδήλωσής τους ως Φιλίας Θεού και Ανθρώπου, Ανθρώπου και Θεού, που εκδηλώνεται
με ελευθερία και σεβασμό μεταξύ φίλων κι αδελφών. Τη Φιλία που, προσωπική και
απρόσωπη, αποτελεί θεμέλιο της πορείας προς την Ελευθερία του Λόγου. Το
στήριγμα της ανόρθωσης του ανθρώπου, η πορεία της αγάπης του, το επιστέγασμα
της ενότητάς του.
Νωπές οι μνήμες της
Χαράς και της Αγάπης, που έχουμε ζήσει όλοι μαζί αφοσιωμένοι σ’ ένα σκοπό της
Αλήθειας και της Πραγμάτωσης του Έργου, του κάθε έργου, μικρού ή μεγάλου, που
όμως τελείται με συνείδηση Αγάπης. Αυτό το γιόρτασμα του εαυτού φωτίζω και πάλι
στην συνείδησή μου, με την Χάρη που ο Πατέρας μου παρέχει και σας καλώ σε νέα
γιορτή της ενότητας και της συνεργασίας μας.
Γιορτή η Ζωή, γιορτή η
Φιλία, η Συνεργασία και η Αδελφοσύνη, προσωπικές αλλά και απρόσωπες εκδηλώσεις
του ενός εαυτού. Πόσο αντέχουμε την Αλήθεια αγαπημένοι μου; Πόσο τολμάμε να
μετανοήσουμε έμπρακτα; Κρίνουμε και κατακρίνουμε κάθε τι που δεν καταλαβαίνουμε
κλείνοντάς το έξω από το «σύστημά μας» λησμονώντας ότι το σύστημα αυτό είναι
αιώνια ενωμένο με το Όλον, πολύ πριν γεννηθούμε, απ’ αρχής, και κάθε
περιορισμός αποκλείει την οδό και τη διέξοδό μας προς την αλήθεια της Αγάπης,
που μας απελευθερώνει.
Πολλές φορές λέμε
προηγείται η φιλία ή η αδελφοσύνη ή η συνεργασία. Στην πραγματικότητα δεν
προηγείται και δεν έπεται τίποτα, μα όλα αυτά αποτελούν εκφάνσεις της
προσωπικής ή της απρόσωπης σχέσης μας με τον Λόγο, όπου Τον συναντάμε. Τα
θαύματα γίνονται αθόρυβα, απλά και ταπεινά, με μόνη προϋπόθεση την εφαρμογή της
Θείας Διδασκαλίας της Αγάπης και της Ενότητας, που οδηγεί στη συνειδητοποίηση
ότι η υπόσταση παραδίδεται χωρίς εμπόδια και περιορισμούς στο Λόγο ή παραδίδει
τα εμπόδια και τους περιορισμούς της στο Λόγο, για να διδαχθεί την Αλήθεια.
Μ’ αυτή την τοποθέτηση
απευθύνομαι σ’ όλους εσάς, τους φίλους κι αδελφούς μου, τα πρόσωπα της Αγάπης
του Θεού αλλά και της δικής μου αγάπης, που με γνωρίζετε και σας γνωρίζω γιατί
πράξαμε πολλά μαζί, με την έμπνευση και την καθοδήγηση του Δασκάλου μας.
*****
Αγαπημένοι φίλοι αδελφοί
και συνεργάτες, ο Δάσκαλός μας επί σειρά ετών, μας δίδαξε ότι η ανάληψη ευθύνης
είναι γιορτή και χαρά, δεν είναι βάρος, δεν είναι βαρυγκώμια. Διδαχθήκαμε ότι
σημαντικό ρόλο σε αυτό έχει η κρίσιμη μάζα. Έτσι καταλαβαίνουμε ότι μέσα μας
οφείλουμε να αφυπνίσουμε την κρίσιμη μάζα των κυττάρων εκείνων, των μορίων και
των τμημάτων μας, που κινητοποιούν την πορεία μας στο Φως και την Αγάπη. Μα
είμαστε εμείς πρώτα που αποφασίζουμε για τη ζωή μας και την εξέλιξή μας, με τις
επιλογές μας.
Μέσα από την
πνευματική μας ωρίμανση, ερχόμαστε ενώπιον των επιλογών μας αυτών, που
εμπεριέχουν απώλειες της έως τότε ζωής μας, τις οποίες, ακόμα και συνειδητά αν πράξαμε
και πάλι δεν είμαστε σε θέση να αντιληφθούμε τις συνέπειες, παρά μόνο εφόσον
συνειδητοποιήσουμε τις συνέπειες. Αυτή η πραγματικότητά μας μπορεί να αλλάξει
μόνο «κάνοντας τη ζωή μας ωφέλιμη», ανορθώνοντας τον πόνο του ανθρώπου, τώρα
που γνωρίζουμε το μέγεθος του δικού μας πόνου.
Παρακαλώ δεχθείτε την συγνώμη
μου διότι πράγματι το ναι ή το όχι της κάθε στιγμής καθορίζει την ποιότητα της
ζωής μας, αν όχι τη ζωή μας την ίδια. Ας μάθουμε από την χρήση της ελεύθερής
μας βούλησης κι όπου πονέσαμε ας επικαλεστούμε το Έλεος του Δασκάλου κι ας
ζητήσουμε να συντονιστούμε με την Βουλή της Ζωής και της Αγάπης του Λόγου
Χριστού.
Υπό το Φως των
ανωτέρω, ως Υπεύθυνη Επιμέλειας Διδασκαλιών της Πνευματικής Σχολής που
συμμετέχουμε, καταθέτω το έλλειμμα της Αγάπης μου ενώπιόν σας, ως Θεού και
ανθρώπων και σας καλώ σε νέα ενεργοποίηση της επιμέλειάς μας, προς τον εαυτό,
τον πλησίον και τον Θεό που είμαστε. Γνωρίζω ότι σας στέρησα την αγάπη μου και
σας ζητώ συγνώμη γι’ αυτό. Και μαζί ζητώ συγνώμη από τον εαυτό μου, για όση
αγάπη, φιλία, συνεργασία και αδελφοσύνη του στέρησα. Σας καλώ να γιορτάσουμε
την τιμή που μας έκανε ο Δάσκαλος ονομάζοντάς μας Συνεργάτες Του και να ενεργοποιήσουμε
εκ νέου τα βιώματα της συνεργασίας, της αλληλοβοήθειας, της ενότητας, της
ολοκλήρωσης, μέσα απ’ την ολοκλήρωση του έργου των απομαγνητοφωνήσεων.
Καλώ σε συγκέντρωση το
Θείο Δυναμικό των φίλων κι αδελφών μου εν Χριστώ, ίνα δημιουργηθούν οι
κατάλληλες συνθήκες για την εργασία μας ως κάματο του ανθρώπου, που προσφέρει
και προσφέρεται στον Κύριο Λόγο Ιωάννη Χριστό Μητέρα, ως δωρεά άνθρωπο, όπως
δωρεάν και ο ίδιος έλαβε την προσφορά από τον Δάσκαλο και τη βοήθεια στην
πνευματική του πορεία.
Σας αγαπώ και σας
ευχαριστώ για κάθε σας βοήθεια, με κάθε τρόπο μέχρι σήμερα. Ευλογώ η μαγιά της
εργασίας και της αγάπης μας να καρποφορήσει πολλά στο κάθε τώρα της εκδήλωσής
μας.
Αυτούς τους λόγους
διαχέω στην συνείδησή σου Άνθρωπε ως ευλογία Αγάπης και Μετουσίωσης,
Αμήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου