Εάν χρειαζόταν να συνοψίσω όλα όσα έζησα για να φτάσω ως εδώ, θέλοντας να μιλήσω ως μαθήτρια του Λόγου, λέω, ότι αυτό πέρασε χωρίς να το δω. Το λέω αυτό, γιατί έχω περισσότερα βιώματα σ’ αυτό το χρόνο που γνώρισα το Έργο σε σχέση με όλα τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής μου ενωμένα μαζί. Αυτό, ήρθε, λόγω των αλλαγών που έφερε σε μένα η γνωριμία μου με τον Λόγο. Άλλαξε ο τρόπος σκέψης, η διάκρισή μου, η κατανόηση των πραγμάτων από μια άλλη διάσταση.
Πριν λίγο καιρό, κάποιος με ρώτησε τι σκεφτόμουν για τον άνθρωπο, για την αγάπη και για το λόγο που εκδηλώνουμε. Ήταν αυτή η αρχή μου στο δρόμο αυτό. Κατάλαβα ότι πολλές φορές κλείνοντας τον νου και ζώντας μέσα σε κανόνες που μας υποχρεώνει η κοινωνία μα και εμείς στον εαυτό μας. Ξεχνάμε το τι είναι αληθινά να είσαι άνθρωπος. Ο δρόμος όμως μόλις είχε αρχίσει. Χρειάστηκε να περάσω μέσα από δοκιμασίες και ακόμα χρειάζεται να περνώ. Η μεγαλύτερη δοκιμασία ήμουν εγώ, ο περιορισμένος εαυτός μου που δεν δεχόταν το δρόμο που ο Πατέρας διάλεξε για μένα. Με παλιές ιδέες, με το σκοτάδι που άφηνα πίσω και το φως που έβλεπα μπροστά μου βίωνα έναν συνεχή πόλεμο. Αισθανόμουν τα κενά που δεν με άφηναν να αναπνέω. Χρειαζόταν να απελευθερωθώ από όλα αυτά, να απελευθερωθώ από τους περιορισμούς που είχα μάθει να βάζω στον εαυτό μου.
Το κλειδί είναι η αγάπη, που βάζει σε κίνηση τα πάντα, μετατοπίζει τον νου και απελευθερώνει την συνείδησή μας. Σήμερα, βλέπω καθαρά πως αυτό που μέχρι εχθές φαινόταν μικρό και να πέρναγε χωρίς να δώσεις σημασία, σήμερα δεν μπορεί να περάσει το ίδιο. Κάνω την ίδια εργασία με την αλλαγή της ταχύτητας που αυξάνεται και της συμπύκνωσης του χρόνου. Χρειάζεται να τρέξω για να αφυπνίσω την συνείδησή μου μαθαίνοντας κάθε φορά και περισσότερο.
Ευχαριστώ τους αδελφούς μου Αλέξη και Ηλία, οι οποίοι πίστεψαν σε μένα και κατάφεραν να δουν πέρα από τα κενά και την ανασφάλειά μου. Σήμερα αισθάνομαι δυνατή μέσα μου για να βαδίσω στον δρόμο που άνοιξε ο Δάσκαλός μας.
Με αγάπη,
μαθήτρια του Λόγου,
Τζίλντα
Το Έργο Λόγου Αγάπης, μπήκε στην ζωή μας ξαφνικά και έτσι ξαφνικά άλλαξε τα πάντα. Όταν θυμόμαστε την αρχή και τον δρόμο από όπου έχουμε περάσει, κατανοούμε ότι είναι κάτι που δεν μοιάζει με τίποτα με όσα είχαμε ζήσει πριν. Για μας ξεκίνησε σαν ένα σχολείο, που όπως κάθε μαθητής προσπαθούσαμε να μάθουμε, κάναμε λάθη και καμία φορά και σκονάκια μην μπορώντας να βιώσουμε βαθιά στην ψυχή μας όλα αυτά που μαθαίναμε. Σε πολλές συγκεντρώσεις ακούγαμε τις προσευχές και τις κουβέντες των παλαιότερων αδελφών και τον εαυτό μας τον βλέπαμε ανήμπορο για να μιλήσει με τέτοια λόγια και φανερώσει τέτοια συναισθήματα. Ρωτάγαμε τον εαυτό μας «θα τα καταφέρουμε και εμείς;». Δεν μπορούσαμε να ταξινομήσουμε τις σκέψεις μας και ούτε να αρθρώσουμε λόγο γι’ αυτά, όπως τα παιδιά στην πρώτη τάξη που μαθαίνουν το αλφάβητο. Συναντάγαμε δυσκολίες και παρόλα αυτά δεν ξέραμε πώς να ρωτάμε για να πάρουμε τις απαντήσεις που ζητάγαμε. Ο Δάσκαλος όμως ήταν παρών, φανερώθηκε σε εμάς μέσα από κάθε αδελφό και αδελφή του Έργου που γνωρίσαμε και με πολύ υπομονή και επιμονή, όχι μόνο μας έδινε απαντήσεις, αλλά μας μάθαινε πώς να ρωτάμε.
Ρωτάω τον Δάσκαλο «ποια είναι η μέθοδος για να τα καταφέρεις;» και μου απαντάει «η Αγάπη». Έψαχνα την αγάπη παντού εκεί έξω και είχα ξεχάσει να ψάξω σε εκείνο το χώρο από όπου πηγάζει, από την Φωτιά της Αγάπης στο στήθος του Ανθρώπου Λόγου. Να έχει άραγε ο άνθρωπος μέσα του τη δύναμη του σύμπαντος; Να έχει ο λόγος την δύναμη να θεραπεύσει; Αυτά και άλλα πολλά ερωτήματα ήταν οι αμφιβολίες που με συνοδεύανε μέχρι που μια μέρα αισθάνθηκα την Φωτιά να καίει το στήθος μου και τότε θυμήθηκα τον λόγο του Δασκάλου «η Αγάπη». Όλα αυτά που μέχρι χθες ήταν αμφιβολίες, από εκείνη την ημέρα έγιναν μαθήματα.
Στο Έργο Λόγου Αγάπης ζούμε το σχολείο που ο καθένας θα ήθελε, όχι επειδή είναι εύκολο, μα γιατί σου μαθαίνει την επιστήμη της τέχνης να ζεις. Εκείνα που σου μαθαίνει, είναι μαθήματα που δεν θα ξεχάσουμε όλη μας την ζωή, γιατί είναι το Φως που φωτίζει το δρόμο που βαδίζουμε.
Θέλουμε να ευχαριστήσουμε από τα βάθη της καρδιάς μας, τον Δάσκαλο Γιώργο, την Μητέρα Άννα, την Θεώνη, τον Αλέξη, την Δώρα και όλες τις αδελφές και αδελφούς μας στην Ελλάδα, γιατί φανερώσανε για μας μια αγάπη χωρίς όρια. Μας βοηθούν σε κάθε βήμα που βαδίζουμε και μέσα από αυτούς ο Δάσκαλος φανερώθηκε στην Αλβανία.
Ευλογούμε με την αγάπη του Πατέρα αυτό το Θείο Έργο να καλέσει στην αγκαλιά Του περισσότερους αδελφούς και αδελφές από την Αλβανία και μια κοντινή μέρα όλοι μαζί να φανερώνουμε στον άνθρωπο πως τα Παιδιά της Φωτιάς βρίσκονται παντού στον Κόσμο και γνωρίζουν ο ένας τον άλλον από την Φωτιά της Αγάπης που δεν σβήνει ποτέ.
Με πολλή αγάπη,
μαθητές του Λόγου,
Ντορίνα και Αρτούρ.
Πριν λίγο καιρό, κάποιος με ρώτησε τι σκεφτόμουν για τον άνθρωπο, για την αγάπη και για το λόγο που εκδηλώνουμε. Ήταν αυτή η αρχή μου στο δρόμο αυτό. Κατάλαβα ότι πολλές φορές κλείνοντας τον νου και ζώντας μέσα σε κανόνες που μας υποχρεώνει η κοινωνία μα και εμείς στον εαυτό μας. Ξεχνάμε το τι είναι αληθινά να είσαι άνθρωπος. Ο δρόμος όμως μόλις είχε αρχίσει. Χρειάστηκε να περάσω μέσα από δοκιμασίες και ακόμα χρειάζεται να περνώ. Η μεγαλύτερη δοκιμασία ήμουν εγώ, ο περιορισμένος εαυτός μου που δεν δεχόταν το δρόμο που ο Πατέρας διάλεξε για μένα. Με παλιές ιδέες, με το σκοτάδι που άφηνα πίσω και το φως που έβλεπα μπροστά μου βίωνα έναν συνεχή πόλεμο. Αισθανόμουν τα κενά που δεν με άφηναν να αναπνέω. Χρειαζόταν να απελευθερωθώ από όλα αυτά, να απελευθερωθώ από τους περιορισμούς που είχα μάθει να βάζω στον εαυτό μου.
Το κλειδί είναι η αγάπη, που βάζει σε κίνηση τα πάντα, μετατοπίζει τον νου και απελευθερώνει την συνείδησή μας. Σήμερα, βλέπω καθαρά πως αυτό που μέχρι εχθές φαινόταν μικρό και να πέρναγε χωρίς να δώσεις σημασία, σήμερα δεν μπορεί να περάσει το ίδιο. Κάνω την ίδια εργασία με την αλλαγή της ταχύτητας που αυξάνεται και της συμπύκνωσης του χρόνου. Χρειάζεται να τρέξω για να αφυπνίσω την συνείδησή μου μαθαίνοντας κάθε φορά και περισσότερο.
Ευχαριστώ τους αδελφούς μου Αλέξη και Ηλία, οι οποίοι πίστεψαν σε μένα και κατάφεραν να δουν πέρα από τα κενά και την ανασφάλειά μου. Σήμερα αισθάνομαι δυνατή μέσα μου για να βαδίσω στον δρόμο που άνοιξε ο Δάσκαλός μας.
Με αγάπη,
μαθήτρια του Λόγου,
Τζίλντα
Το Έργο Λόγου Αγάπης, μπήκε στην ζωή μας ξαφνικά και έτσι ξαφνικά άλλαξε τα πάντα. Όταν θυμόμαστε την αρχή και τον δρόμο από όπου έχουμε περάσει, κατανοούμε ότι είναι κάτι που δεν μοιάζει με τίποτα με όσα είχαμε ζήσει πριν. Για μας ξεκίνησε σαν ένα σχολείο, που όπως κάθε μαθητής προσπαθούσαμε να μάθουμε, κάναμε λάθη και καμία φορά και σκονάκια μην μπορώντας να βιώσουμε βαθιά στην ψυχή μας όλα αυτά που μαθαίναμε. Σε πολλές συγκεντρώσεις ακούγαμε τις προσευχές και τις κουβέντες των παλαιότερων αδελφών και τον εαυτό μας τον βλέπαμε ανήμπορο για να μιλήσει με τέτοια λόγια και φανερώσει τέτοια συναισθήματα. Ρωτάγαμε τον εαυτό μας «θα τα καταφέρουμε και εμείς;». Δεν μπορούσαμε να ταξινομήσουμε τις σκέψεις μας και ούτε να αρθρώσουμε λόγο γι’ αυτά, όπως τα παιδιά στην πρώτη τάξη που μαθαίνουν το αλφάβητο. Συναντάγαμε δυσκολίες και παρόλα αυτά δεν ξέραμε πώς να ρωτάμε για να πάρουμε τις απαντήσεις που ζητάγαμε. Ο Δάσκαλος όμως ήταν παρών, φανερώθηκε σε εμάς μέσα από κάθε αδελφό και αδελφή του Έργου που γνωρίσαμε και με πολύ υπομονή και επιμονή, όχι μόνο μας έδινε απαντήσεις, αλλά μας μάθαινε πώς να ρωτάμε.
Ρωτάω τον Δάσκαλο «ποια είναι η μέθοδος για να τα καταφέρεις;» και μου απαντάει «η Αγάπη». Έψαχνα την αγάπη παντού εκεί έξω και είχα ξεχάσει να ψάξω σε εκείνο το χώρο από όπου πηγάζει, από την Φωτιά της Αγάπης στο στήθος του Ανθρώπου Λόγου. Να έχει άραγε ο άνθρωπος μέσα του τη δύναμη του σύμπαντος; Να έχει ο λόγος την δύναμη να θεραπεύσει; Αυτά και άλλα πολλά ερωτήματα ήταν οι αμφιβολίες που με συνοδεύανε μέχρι που μια μέρα αισθάνθηκα την Φωτιά να καίει το στήθος μου και τότε θυμήθηκα τον λόγο του Δασκάλου «η Αγάπη». Όλα αυτά που μέχρι χθες ήταν αμφιβολίες, από εκείνη την ημέρα έγιναν μαθήματα.
Στο Έργο Λόγου Αγάπης ζούμε το σχολείο που ο καθένας θα ήθελε, όχι επειδή είναι εύκολο, μα γιατί σου μαθαίνει την επιστήμη της τέχνης να ζεις. Εκείνα που σου μαθαίνει, είναι μαθήματα που δεν θα ξεχάσουμε όλη μας την ζωή, γιατί είναι το Φως που φωτίζει το δρόμο που βαδίζουμε.
Θέλουμε να ευχαριστήσουμε από τα βάθη της καρδιάς μας, τον Δάσκαλο Γιώργο, την Μητέρα Άννα, την Θεώνη, τον Αλέξη, την Δώρα και όλες τις αδελφές και αδελφούς μας στην Ελλάδα, γιατί φανερώσανε για μας μια αγάπη χωρίς όρια. Μας βοηθούν σε κάθε βήμα που βαδίζουμε και μέσα από αυτούς ο Δάσκαλος φανερώθηκε στην Αλβανία.
Ευλογούμε με την αγάπη του Πατέρα αυτό το Θείο Έργο να καλέσει στην αγκαλιά Του περισσότερους αδελφούς και αδελφές από την Αλβανία και μια κοντινή μέρα όλοι μαζί να φανερώνουμε στον άνθρωπο πως τα Παιδιά της Φωτιάς βρίσκονται παντού στον Κόσμο και γνωρίζουν ο ένας τον άλλον από την Φωτιά της Αγάπης που δεν σβήνει ποτέ.
Με πολλή αγάπη,
μαθητές του Λόγου,
Ντορίνα και Αρτούρ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου