Μετάνοια και Αποκατάσταση

Πηγή Κωνσταντάρα

8-2-2017

Λιγότερο από μια ώρα, τόσος είναι ο ποιοτικός χρόνος που έχουμε με την οικογένειά μας την ημέρα, μας ανακοινώνει η διαφήμιση.

Το τάδε προϊόν είναι καλό για την υγεία κι ας πρόκειται για υβρίδιο φαγητού με φάρμακο.

Το αυτοκίνητο που οδηγείς πρέπει να σε υπακούει καθώς του μιλάς.

Η οικογένεια και οι φίλοι περνάνε καλά μαζί μόνο όταν τρώνε αυτό ή πίνουν εκείνο.

Την ίδια στιγμή, παιδιά και άστεγοι πεθαίνουν απ’ την πείνα, γύρω μας πολυτέλεια και εξαθλίωση, εκμετάλλευση, αποσάθρωση. Τα πρότυπα και οι αξίες, που πάνω τους βασίστηκαν ζωές καταρρέουν. Ζούμε το αδιέξοδο της επιλογής μας να ακολουθήσουμε φωνές σαν τις παραπάνω, που αποφάσισαν για εμάς, αντί για εμάς, χωρίς εμάς. Μια πλαστή ευτυχία, που πάντα μας περιμένει λίγο πιο κάτω, μα όταν τη φτάνουμε, ή έτσι νομίζουμε, βρίσκεται και πάλι λίγο πιο κάτω σαν καθρέφτης ενός κόσμου που όλο πλησιάζουμε κι όλο απομακρύνεται, με εφιαλτική επαναληπτικότητα, μέχρι να τελειώσει η ζωή μας.

Τα κατεστημένα του νου, τα πρότυπα και τα κενά, η ιδέα που έχουμε για το καθετί καθορίζουν αυτό που είμαστε και ζούμε. Η ιδέα που έχουμε για τη ζωή καθορίζει την ιδέα που έχουμε για τον θάνατο αλλά και η ιδέα που έχουμε για τον θάνατο καθορίζει την ιδέα που έχουμε για τη ζωή. Καθώς ο κάθε άνθρωπος είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ανθρωπότητας, απαραίτητο κύτταρο ενός οργανισμού, αδικώντας τους συνανθρώπους του αδικεί τον ίδιο του τον εαυτό. Ο φόβος και η ευθυνοφοβία δημιουργεί τυράννους πρόθυμους να μας απομυζούν, μα εμείς τους δώσαμε τα κλειδιά.

Η εισαγωγή στην αναγκαιότητα της μετάνοιας μέσα στη συνείδησή μας και ταυτόχρονα σημεία και δείγματα που ζούμε μέσα στην καθημερινότητά μας μάς φανερώνουν τι σημαίνει η αποστασία μας και τι σημαίνει ο συντονισμός μας με το Θείο Θέλημα «Αγαπάτε Αλλήλους καθώς ηγάπησα υμάς» (Ιωάν ΙΕ, 12). Ποια είναι η Αρχή μας, η Αρχή – Πηγή απ’ την οποία προερχόμαστε, εκπηγάζουμε και εκπορευόμαστε, ως συνείδηση που ταξιδεύει αέναα μέσα στο Θείο Νου; Σε ποιον θεό πιστεύουμε; Στον Θεό Αγάπη και Συγχώρεση ή στον Θεό που τιμωρεί;

Ο καθένας μας με τον τρόπο του, ζητάει μια αλλαγή. Ακόμα κι αν δεν το γνωρίζει συνειδητά, ζητά να λυτρωθεί από την αμαρτία, όπως κι αν την ονομάζει, ζητά να σωθεί από την απελπισία που ζει καθημερινά. Ο μόνος τρόπος εξαγνισμού που υπάρχει, για να αποκαθιστούμε την ισορροπία που διαταράσσει η ατέλεια μας, είναι η δια της μετανοίας αποκατάσταση της αδικίας που διαπράττουμε εναντίον του εαυτού μας και των άλλων και εκείνης που οι άλλοι διαπράττουν εναντίον μας.

Η φυσική ροή της ανάπτυξης της προσωπικότητας είναι να εξελίσσεται και να ωριμάζει, αναπτύσσοντας διάκριση και ελευθερία. Ένεκα της αδικίας, της εκμετάλλευσης, της καταρράκωσης ανθρώπινων αξιών κ.λπ., η προσωπικότητα είναι δομημένη από τις άσχημες εμπειρίες που βιώνουμε. Οι οδύνες αυτές δημιουργούν μέσα μας αρνητικά αισθήματα, τα οποία όταν αφομοιωθούν δημιουργούν στο ψυχικό μας κόσμο συναισθήματα πόνου, λύπης, θλίψης, αγωνίας, θυμού, φόβου.

Μελετάμε, ερευνάμε, μαθαίνουμε και σπουδάζουμε τον άνθρωπο και τους νόμους που τον διέπουν. Τι σημαίνει ότι ο άνθρωπος διέπεται από νόμους; Η λέξη νόμος παράγεται από την λέξη νέμω που σημαίνει διανέμω, μοιράζω. Άρα το ότι ο άνθρωπος διέπεται από νόμους σημαίνει ότι μοιράζει και μοιράζεται τα αποτελέσματα της κίνησής του πνευματικής, ψυχικής, σωματικής, δηλαδή σημαίνει ότι ο άνθρωπος είτε το γνωρίζει είτε το αγνοεί, μοιράζεται τα αποτελέσματα των πράξεών του, ως συνέπεια των κινήτρων του και ως αιτία των συνεπειών που ζει.

Ο Πρωτοπόρος Δάσκαλος Ιωάννης Διονύσης Δώριζας, στο βιβλίο του «Νόμοι και Λειτουργίες» κεφ. 7 αναφέρει:

«Η σταδιακή πορεία του Ανθρώπου είναι η εφαρμογή των Νόμων σε κάθε πεδίο μέχρι της πλήρους αφομοίωσης εντός του της Θείας Ουσίας που εμπεριέχουν. Είναι η ενοποίησή του, σε κάθε πεδίο, με τα μέρη - όντα που εκδηλώνουν και αυτά Τη Θεία Ουσία, την Ενιαία Ουσία, Τον Έναν Νόμο. Είναι η ενοποίηση που γίνεται κατά την εξελικτική του πορεία, κατά τη μελέτη και επίγνωση των Νόμων. Οι Θείοι Νόμοι προέρχονται από την Ενιαία Ύπαρξη και δεν οδηγούν παρά σ’ Αυτήν, μέσω της Ενοποίησης των όντων».

Σήμερα μπορούμε να κατανοήσουμε και να γνωρίσουμε τι πρέπει να εφαρμόσουμε για να γίνει η ζωή μας ευτυχισμένη με αμοιβαιότητα και αγάπη. Όμως, ενώ θεωρητικά προσεγγίζουμε και ανακαλύπτουμε αλήθειες, τις διαστρεβλώνουμε κατά την εφαρμογή, ένεκα των φίλτρων της προσωπικότητάς μας και των περιορισμών μας, που αντιστρέφουν την αλήθεια. Αντί για αμοιβαιότητα ιδιοτέλεια, αντί για ειλικρίνεια υποκρισία, αντί για εμπιστοσύνη καχυποψία, αντί για δικαιοσύνη αδικία, με αποτέλεσμα να θριαμβεύει η εγκληματικότητα και η εκμετάλλευση.

Μετάνοια σημαίνει "μετατοπίζω το νου μου", συνειδητοποιώ την πλάνη μου και αποκαθιστώ. Δεν παίζει κανένα ρόλο αν μας συγχώρεσε ή δε μας συγχώρεσε αυτός τον οποίο βλάψαμε. Σημασία έχει μόνο η δική μας αληθινή μεταστροφή, μεταμέλεια, προσπάθεια επανόρθωσης και προσπάθεια να μην επαναλάβουμε τουλάχιστον το ίδιο σφάλμα, όσο είναι αυτό ανθρωπίνως δυνατό. Μετάνοια σημαίνει πραγματική συντριβή, επανόρθωση, αποκατάσταση.

Ο άνθρωπος καλείται να αποκαταστήσει τη σχέση του με τον Θεό μέσω μετάνοιας, κάθαρσης και προσευχής μετατοπίζοντας ο ίδιος, με την ελεύθερή του βούληση, το νου του από ιδέες περιορισμένες σε ιδέες θείας απειρότητας. Κάθε κατάσταση που μας ωθεί σε μετάνοια, έχει ως αποτέλεσμα την κατανόηση του εαυτού μας και την πνευματική μας ωφέλεια και αποτελεί ένα ακόμα βήμα αποδέσμευσής μας απ’ τα κατεστημένα ιδεών που έχουμε τροφοδοτήσει το νου μας, όχι μόνο σε αυτή μας την έλευση αλλά σε όλη την πορεία μας στη γη.

Όσα έχουμε κρίνει και κατακρίνει, για όσα έχουμε μιλήσει, αισθανθεί, σκεφθεί αρνητικά, αυτά αποτελούν τα βαρίδια στα πόδια μας, σαν την πόρτα που έκλεισε με πάταγο την στιγμή της αμαρτίας και είναι ανάγκη σήμερα να γονατίσουμε, να συγχωρέσουμε και να συγχωρεθούμε, όχι απλά ως μεταμέλεια που αποζητούμε απελπισμένα, για να ξανακτίσουμε το «ασφαλές μας περιβάλλον», αλλά ως συνειδητή στάση Μετάνοιας, ικανή να μας αλλάξει, να μας ελευθερώσει και να μετουσιώσει όλα τα «εμπόδια» της ψυχής μας.

Με το ίδιο μέτρο που κρίνουμε με το ίδιο και κρινόμαστε. Η εκδήλωση της Αγάπης είναι το μόνο μέτρο των πράξεών μας και γι’ αυτό το κλειδί είναι πόση αγάπη αντέχουμε να δεχόμαστε; Όση αγάπη αντέχουμε να προσφέρουμε.

Για να υπάρξει μετάνοια, χρειάζεται αναγνώριση λάθους και απόφαση για αλλαγή. Η συγχώρεση είναι ο θεμέλιος λίθος της έμπρακτης εκδήλωσης της Αγάπης ανθρώπου προς άνθρωπο. Συγχωρώ σημαίνει Συν- Χωρώ. Είναι η συνειδητή αυτή στάση να χωράμε τον πλησίον μας. Ο άνθρωπος πρέπει πρώτα να συγχωρήσει όλους αυτούς που τον πίκραναν, που χάραξαν και δημιούργησαν μέσα του μια δυσάρεστη εμπειρία.

Η μετάνοια διαφέρει από την μεταμέλεια, που είναι η συναισθηματική, συνήθως, αντίδρασή μας σε μια ενέργεια που την θεωρούμε «λάθος». Συνήθως το ίδιο λάθος το κάνουμε ξανά και ξανά. Η μεταμέλεια ενεργοποιείται από τις ενοχές για το «λάθος» που κάνουμε και είναι συνυφασμένη με την ιδέα της τιμωρίας.

Η μετάνοια είναι βασική και συνεχής στάση του Νου μας προς την Ελευθερία. Η Μετάνοια είναι μια διαρκής λειτουργία, μια στάση ζωής, μέχρι τη στιγμή της Απόλυτης Εκδήλωσής μας ενωμένοι με τον Λόγο Χριστό. Γιατί αυτό είναι ο Στόχος. Αυτή είναι μια από τις βασικότερες Εντολές που μας άφησε Παρακαταθήκη ο Ιησούς Χριστός στη Γη. «Έσεσθε ουν υμείς τέλειοι ώσπερ ο Πατήρ μου ο εν τοις Ουρανοίς τέλειος εστί (Ματθ Ε, 48)». Η Κρίση της Δευτέρας Παρουσίας ξεκινάει από εντός μας. Κάθε άνθρωπος σήμερα έρχεται σταδιακά αντιμέτωπος με τις «αλήθειες» και τα «ψέματα» που κρύβει βαθιά μέσα του. Το κλειδί είναι η Ελεύθερη Βούληση. Ο άνθρωπος αποφασίζει αν θα Ενωθεί ή θα συνεχίσει να «Αρνείται» τον Θεό!

Η απάρνησή μας στα της ύλης επιτυγχάνει την ολοκληρωτική μετάνοια. Με αυτή τη ματιά ενεργοποιείται μέσα μας η ταπεινοφροσύνη που είναι απαιτούμενη για την Μαθητεία μας, ώστε να ενεργοποιηθούμε ως Λόγος. Ο άνθρωπος της πτώσης είναι προορισμένος να δώσει τη θέση του στον ουράνιο άνθρωπο εντός μας και το γνωρίζουμε ως θεία προανάμνηση. Η συντριβή μας για την πλανημένη δημιουργία μας και η μεταστροφή του νου μας προς την ανοικοδόμηση του αχειροποίητου ναού της ψυχής μας ενεργοποιεί τον ανερχόμενο, άνω θρώσκοντα άνθρωπο, που γίνεται η ελιά και η μυλόπετρα για να βγει το λάδι, για να έλξει δηλαδή το έλεος μέσα στην ύλη του και να την αναβιβάσει, να την πνευματοποιήσει.

Η κατανόηση ότι το βίωμα της Αγάπης δύναται να ενεργοποιηθεί μόνο μέσα από την ανάδυση του Ελέους, δηλαδή μόνο μέσα από την μετατόπιση του νου, οδηγεί στην ενεργοποίηση της λειτουργίας της μετουσίωσης, με κίνητρο τη Θέληση του ανθρώπου για Αγάπη, που ενεργοποιεί το Θείο του Δικαίωμα.

Η μόνη αμαρτία μας είναι ότι δεν πιστεύουμε ότι είμαστε Υιοί και Θυγατέρες του Θεού Αγάπη και Συγχώρεση.

Η κατ’ ουσίαν εφαρμογή της Χριστοζωής και της Χριστοπορείας που ενεργοποιεί την ενσυνείδητη επιστροφή του ανθρώπου στον Πατέρα, ως το αληθές νόημα του Χριστιανισμού, μέσω της διδασκαλίας των Ύπατων Εξουσιών της Αγάπης φανερώνει ότι η μετάνοια του ανθρώπου είναι το κλειδί της μετουσίωσης. Στοργή, Τρυφερότητα, Καλοσύνη, Έλεος, Προσφορά, Διδαχή ενώνονται στην Αγάπη. Διδασκόμαστε ότι οι τρεις πρώτες είναι Εξουσίες της Μητέρας και οι τρεις επόμενες του Πατέρα και ότι κάθε κατάσταση του ανθρώπου, για να μετουσιωθεί σε αγάπη περνά από αυτά τα στάδια μέσα μας, κατά τα οποία καλούμαστε να ακολουθήσουμε την ίδια θεία πορεία που διδάσκει το μη εκπεσών τμήμα του ανθρώπου Δάσκαλος Ιωάννης. Για να μπορέσει η υπόσταση να εφαρμόσει και να υπαχθεί στις Θείες Εξουσίες, απαραίτητη είναι η ενεργοποίηση της βασικής λειτουργίας που εδράζεται μεταξύ καλοσύνης και ελέους, κινητοποιείται μόνο από τον άνθρωπο και είναι η μετατόπιση του νου του, η οποία γίνεται μόνο με την ελεύθερή του βούληση με κίνητρο την Αγάπη, και δώρο Της είναι το έλεος.

Είμαστε η αναγκαία και ικανή συνθήκη της επιστροφής μας στους Κόλπους του Θεού, ως μπουκέτα ψυχών, γιατί η αλληλότητα χρειάζεται τουλάχιστον άλλον έναν. Ο μετανοών άνθρωπος είναι ο ενεργοποιών το εν Χριστώ βάπτισμα κατ’ ουσίαν Χριστιανός, απευθυνόμενος άμεσα στον Πατέρα Θεό, ζητώντας τη δύναμη της Αγάπης Του, διότι τα πάντα παρά τω Θεώ δυνατά εστί.

Η μετουσίωση επιτυγχάνεται μέσω της εκδήλωσης. Εκδηλώνοντας κάτι το οποίο θεωρείται αρνητικό και ονομάζοντάς το την ώρα που εκδηλώνεται, διατυπώνοντάς το, το ορίζουμε, ορίζουμε τη νομοτέλεια που το διέπει, ορίζουμε τη δομή του και έτσι, εφόσον το ονομάζουμε και το διατυπώνουμε και το ορίζουμε, είμαστε και στη θέση να το αλλάξουμε, να το μετουσιώσουμε. Έτσι κλείνει ο κύκλος. Αυτό αρχικά παράγει κάθαρση και φώτιση και τέλος παράγει τελειοποίηση και σημαίνει ότι η μετουσίωση ενεργοποιεί την θεία κάλυψη και προστασία. Όσο μετουσιώνουμε τόσο κάλυψη έχουμε, όσο δεν μετουσιώνουμε τόσο ακάλυπτοι είμαστε. Όσο μετουσιώνουμε είμαστε υπό Χάρη, όσο δεν μετουσιώνουμε και ανταποδίδουμε είμαστε υπό Νόμο και έλκουμε τα αποτελέσματα του διαχωρισμού μας.

Η εκδήλωση αφορά τη σχέση με τον πλησίον, δηλαδή το πρόσωπο. Ο Θεός δεν είναι αόριστος, μα μέσα στην απειρότητά Του λαμβάνει πρόσωπο που φανερώνεται και εκδηλώνεται ως εικόνα και ομοίωσή Του. Αυτός είναι ο πλησίον, ο κάθε πλησίον, αυτός που βρίσκεται δίπλα μας τη δεδομένη στιγμή. Το πρόσωπο του Θεού φανερώνεται ως ο Θεός που βλέπουμε σε κάθε πρόσωπο.

Το εκδηλούμενο πρόσωπο του καθενός μας φανερώνει την ιδέα που έχουμε για τον πλησίον, άρα την ιδέα που έχουμε για τον εαυτό μας, άρα την ιδέα που έχουμε για τον Δημιουργό μας, την ιδέα που έχουμε για τη συμμετοχή μας στο γίγνεσθαι της κάθε στιγμής. Μάχεσαι για το αγαθό, το ωραίο και το αληθινό και συνειδητοποιείς ότι αυτή ακριβώς η μάχη είναι που δημιουργεί πληγές στον εαυτό σου, γιατί αγαθό, ωραίο και αληθινό είναι καθετί που έχει αφετηρία, πορεία και κατάληξη την Αγάπη. Μα η Αγάπη για να αναδυθεί προϋποθέτει το έλεος κι έτσι το έλεος, δηλαδή ο άνθρωπος είναι το κλειδί για τη μετουσίωσή του.

Και πάνω απ’ όλα, είναι η ευθύνη μας να αποκαταστήσουμε τους κόσμους που διαταράξαμε, βαδίζοντας δρόμο Αγάπης και Αρετής, Μετάνοιας και Αποκατάστασης για κάθε λάθος που διαπράξαμε κινώντας το νόμο του διαχωρισμού. Η Αγάπη του Θεού για τον Υιό Του Άνθρωπο είναι η αιτία που του απονεμήθηκε άνωθεν η εξουσία και η χάρη δια της μετανοίας να ενεργοποιήσει το νόμο του Ελέους, καθιστάμενος σύνθεος και συνδημιουργός

Ο μετουσιούμενος άνθρωπος οφείλει να ολοκληρώσει στη γη με αποκατάσταση, δηλαδή να απευθυνθεί στον πλησίον άνθρωπο που είναι το κλειδί της εξομολόγησής μας. Ο έμπιστος φίλος, ο αγαπημένος αδελφός, ο Δάσκαλος της μορφής. Η αποκατάσταση ολοκληρώνεται με την εξομολόγηση της διδαχής που λάβαμε μέσα από τον κύκλο που άνοιξε κάθε απόσχιση και άρνησή μας, καθώς σήμερα επιγνώνουμε ότι τα πάντα συμβαίνουν την ίδια στιγμή κι έτσι η μετατόπισή μας είναι επιλογή και καθίσταται δυνατή μέσω της ενσυνείδητης πίστης του ανθρώπου και της αποδοχής του, ότι έχει πλέον ολοκληρώσει τον κύκλο των οδυνηρών βιωμάτων που του απέδειξαν την αναγκαιότητα του Ελέους και της Αγάπης. Με όλη τη δύναμη της ψυχής του και με συντριβή του εγώ ζητά την σωτηρία του από τα δεινά και τις οδύνες.

Κάθε άρνηση που αγκαλιάζουμε με πηγαία και θεία αγάπη προς τον εαυτό μας μεταλλάσσεται σε επίγνωση διαχωρισμού και μετουσιώνεται σε επίγνωση συμμετοχής στην ευθύνη και εργασία για την μετουσίωσή της, που οδηγεί στη Θεία Μέθεξη του Όλου Εαυτού, εκδηλούμενη από την κίνηση του ανθρώπου. Το Πνευματικό Έργο που τελείται επί γης και που έχει ως προορισμό την ενσυνείδητη επιστροφή του ανθρώπου στη Θεία του Πατρίδα, προϋποθέτει την εφαρμογή των Θείων Νόμων, χωρίς την οποία είναι αδύνατη η συμμετοχή μας σε αυτό.

Βρισκόμαστε στην Αρχή της Νέας Εποχής ή της Εποχής του Υδροχόου. Το Φως της Αγάπης του Θεού θωπεύει την Γη και τους Κόσμους, αγκαλιάζοντας κάθε άνθρωπο και καλώντας τον να πάρει θέση για το καθετί που ζει, να μετατοπισθεί, να γνωρίσει από πού έρχεται, πού πηγαίνει και γιατί.

Η πορεία του ανθρώπου στη γη αποτελεί την εκπαίδευσή του και την προετοιμασία του για την επιστροφή του στους Πατρικούς Κόλπους. Το Θείο Θέλημα, αέναο μήνυμα και κλήση προετοιμασίας, φανερώθηκε κατά την Προφητική Περίοδο ή όπως αλλιώς ονομάζεται Περίοδο του Κριού και αποκαλύφθηκε διά στόματος Ιησού Χριστού κατά την περίοδο της Ενανθρώπισης του Λόγου ή Εποχή των Ιχθύων. Ο Λόγος Χριστός παρέδωσε τη Θεία Νομοτέλεια του Ελέους και της Αγάπης, αποκαλύπτοντας τον Δρόμο της επιστροφής, «Εγώ ειμί η οδός και η Αλήθεια και ζωή, ουδείς έρχεται προς τον Πατέρα ειμί δι’ Εμου» (Ιωάν. ΙΔ,6). Η εφαρμογή του νόμου αυτού εισάγει την ανθρωπότητα, από τη δικαιοσύνη του ανθρώπου, της σκληρότητας και της τιμωρίας, στη δικαιοσύνη του Θεού, της συγχώρεσης και του ελέους.

Έπειτα από τα 2000 χρόνια που μεσολάβησαν, η Νέα Εποχή ή Εποχή της διάχυσης του Αγίου Πνεύματος σε κάθε άνθρωπο, τον καλεί να τολμήσει να καθαρθεί από τους ρύπους των αιώνων, που τον κρατούν δεσμευμένο, να τολμήσει να διεκδικήσει να ζει την Αγάπη και την Ενότητα εκδηλούμενη ως Δευτέρα Παρουσία του Χριστού μέσα στις ψυχές των ανθρώπων ή ως Χριστοποίηση και Θέωση του ανθρώπου.

Στην Νέα αυτή Κοσμική Περίοδο που ήδη βαδίζουμε, η ανθρωπότητα καλείται σε εμπράγματη φανέρωση της Διδασκαλίας του Χριστού ξεφεύγοντας από κατεστημένα και περιορισμούς.

Στο βιβλίο του Ο ΔΡΟΜΟΣ σελ. 94 ο Πρωτοπόρος Δάσκαλος Ιωάννης Διονύσης Δώριζας αναφέρει:

«Η μετάνοια αποτελεί ένα ορόσημο στη ζωή του κάθε ανθρώπου, γιατί απ’ αυτό το σημείο είμαστε υποχρεωμένοι να περάσουμε, να σταθούμε, όλοι οι άνθρωποι, γιατί όλοι μας αμαρτήσαμε με διάφορους τρόπους.

Δεν υπάρχουν άνθρωποι αναμάρτητοι, αναμάρτητος μόνον ο Κύριος. Υπάρχει μόνο το Άπειρο Έλεος του Θεού και η Αγάπη Του για τον άνθρωπο, που τον βοηθούν να σωθεί με τη μετάνοιά του και τα αγαθά του έργα».

Σύμβολο της μετάνοιας κατά την Πρώτη Παρουσία του Λόγου, ο Ιωάννης ο Πρόδρομος και Βαπτιστής, προηγήθηκε του Ιησού καλώντας σε κάθαρση και προετοιμασία της οδού του Κυρίου. Η ίδια φωνή βοώντος εν τη ερήμω της συνείδησής μας μάς καλεί και σήμερα σε μετάνοια.

Αντίστοιχα, πριν εκδηλωθεί κατάσταση Χριστού μέσα στον άνθρωπο, προηγείται η εκδήλωση κατάστασης Ιωάννη δηλαδή κάθαρση και μετάνοια που ως σύμβολο γυναίκας φανερώνει την κατάσταση Μαρία Μαγδαληνή, ως πρόσωπο και σύμβολο της ψυχής που απελευθέρωσε ο Λόγος Χριστός, όταν αφαίρεσε τα 7 δαιμόνια ή τα 7 καλύμματα της πλάνης που αποκάλυψαν την παρθένο ψυχή της. Στη Νέα εποχή πρόκειται να αποκατασταθεί η γυναίκα-ψυχή μέσα από την αποκατάσταση του ανθρώπου με την ψυχή του ως τμήμα της Θείας Ψυχής. Ο αποκεφαλισμός του Ιωάννη, συμβολίζει τον αποκεφαλισμό της διάνοιας του ανθρώπου για να αναδυθεί ο Νους Χριστού εντός του.

Κατά τη Δευτέρα Παρουσία του Χριστού μεσ’ τις ψυχές των ανθρώπων, ο Δάσκαλος Ιωάννης της Δευτέρας Παρουσίας, ενωμένος με τον Λόγο Χριστό εκπαιδεύει τον άνθρωπο της γης να κινητοποιήσει μετάνοια ώστε να έλξει το έλεος εντός του. Φανερώνει έμπρακτα ότι ο άνθρωπος δύναται να επαναστραφεί και να συντονιστεί εκ νέου με την Δημιουργική Ροή του Όντος. Είναι ο Νέος Πρόδρομος της Νέας Εποχής, που πραγματώνει την διδαχή της τελειότητας, μέσα απ’ την εκδήλωσή του, για να οδηγήσει τον άνθρωπο στην Δευτέρα Παρουσία του Χριστού μέσα του.

Κάθε αντίθεση μετουσιούμενη μας οδηγεί στην επίγνωση της ενότητάς μας, σμιλεμένης από την κατάφαση της καρδιάς μας για το εφικτό. Ο νους ενώνεται με την καρδιά και από την ένωση αυτή ενεργοποιείται το Κέντρο του Λόγου στον άνθρωπο, διανοίγοντας τον αγωγό της Αγάπης, ενεργοποιώντας το βίωμά της στη μνήμη του. Ο Μαθητής του Λόγου ζει την πορεία της λήθης και της μνημοσύνης σε κάθε του βήμα. Κι εκείνος καλείται να γίνει Α-λήθεια, να γίνει το ζωντανό έργο της Αγάπης, Νέα Γη και Ουρανός, ο ζωντανός σύνδεσμος του Πνεύματος και της Ύλης, ο γεφυροποιός ποντίφηξ, η ενεργοποιημένη Ψυχή, που γνωρίζει ότι η αποδέσμευση από τους Νόμους της Γης τελείται μέσα από την ενεργοποίηση του Νόμου της Αγάπης. Λειτουργία που φανερώνεται στην πράξη, στα υλικά μάτια του ανθρώπου, για να μην υπάρχει κανένα σκοτεινό σημείο. Το αγκάλιασμα ολόκληρου του ανθρώπου είναι δυνατόν να μας καταστήσει Υιό και Θυγατέρα Θεού, μετουσιωμένο Άνθρωπο.

Είναι απολύτως απαραίτητο να υπάρξει όχι μια κάποια αλλαγή της πορείας του ανθρώπου, αλλά ριζική, πλήρης και εν επιγνώσει μετάνοια και κάθαρση όλων των στοιχείων εκείνων που δυνατόν να εμποδίζουν την Θεία Υπόσταση του ανθρώπου να αναδυθεί. Σ’ αυτή την πορεία, ο καθένας μας βρίσκεται αντιμέτωπος με τις επιλογές του. Η αμέλεια ή η καθυστέρηση είναι κι αυτές επιλογή. Ο Λόγος Χριστός παρέδωσε το  «γρηγορείτε και προσεύχεστε».

Η προσευχή ως η επικοινωνία του ανθρώπου με τον Λόγο Χριστό είναι μαζί με την μελέτη και την εμπράγματη συμμετοχή στο Έργο της Δευτέρας Παρουσίας οι βασικές αρχές που χρειάζεται να κινητοποιήσει για να εισέλθει σε πνευματική πορεία. Στο τέλος αυτού του δρόμου πεθαίνει η παλαιά του προσωπικότητα και ο άνθρωπος ενδύεται ολοκληρωτικά τη νέα προσωπικότητα του Λόγου, καθίσταται φορέας μετουσίωσης και αναγωγής. Ο θάνατος εν ζωή της παλαιάς προσωπικότητας είναι η αποδέσμευσή του από την υλική συνείδηση και σηματοδοτεί την πλήρη αφιέρωσή του σε Έργο προσφοράς Αγάπης.

***

Μέσα απ’ την Αγάπη την Τέλεια που είσαι Άπειρε Λόγε Χριστέ ευλογώ ίνα η μετάνοια του ανθρώπου κινήσει εντός του νόμους ελέους και αποκατάστασης για το καθετί που κίνησε στη ζωή του, ηθελημένα ή αθέλητα, συνειδητά ή ασυνείδητα και επέφερε δέσμευσή του στη ύλη με οποιονδήποτε τρόπο.

Ευλογώ μέσα από την Μία Αγάπη και αποπλένω τους ρύπους και τις πληγές σου αγαπημένε μου εαυτέ και τις θεραπεύω με το Φως της Ανάστασης του Λόγου μέσα στον άνθρωπο. Ευλογώ το νου, την καρδιά και τη συνείδησή σου, αγαπημένε μου εαυτέ ίνα μεταστραφείς και κινηθείς με αποκατάσταση και συγχώρεση προς τον εαυτό σου και τον πλησίον για κάθε σου λανθασμένη επιλογή, που σε έφερε στο σημείο αυτό της εξέλιξής σου, να κατανοήσεις ότι η μόνη αλήθεια είναι το καθετί που κινείς από αγάπη, με αγάπη, για την αγάπη. Ευλογώ τη θεραπεία που βιώνεις την ώρα ετούτη που είναι το έλεός που επιχέεται σε ολόκληρο τον άνθρωπο, να καταστεί βεβαιότητα μετουσίωσης κάθε κατάστασης που σε πληγώνει, που σε δεσμεύει και εμποδίζει την εξέλιξή σου στο Φως της Αληθείας ότι «ουδείς δύναται σωθήναι», αλλά «τα πάντα παρά των Θεώ δυνατά εστί».

Αμήν