Η Δικαιοσύνη, η Αλήθεια, η Ελευθερία, η Ενότητα, η Ειρήνη, η Σοφία και η Αγάπη αποτελούν οικουμενικά αρχέτυπα που τα βρίσκουμε σε κάθε ανθρώπινη ψυχή και σε κάθε θρησκεία. Τα θεία αυτά αγαθά, θεμελιώνονται πάνω στις αρετές που καλλιεργούμε και τα ιδανικά, τις αρχές και τις αξίες μας. Το ύψος της πνευματικότητας όμως, καθορίζεται από τις πράξεις και δεν εξαντλείται στην ιδεολογία, τη μόρφωση και τις γνώσεις. Αυτό αποδεικνύεται όταν φανερώνουμε στην πράξη ότι ο κοινός μας στόχος κι όσα μας ενώνουν, υπερνικούν εκείνα που μας χωρίζουν. Αυτή τη δύναμη της ενότητας, την διαθέτουν ουσιαστικά όσοι γνωρίζουν το γιατί.
Η γνώση του νόμου της Αιτιότητας μας κάνει να διαφέρουμε από τις μηχανές και μας απελευθερώνει από τους περιορισμούς του συλλογικού όντος που αποτελεί η ύπαρξή μας που ζει στην κενότητα. Το είναι μας παραμένει αδιάσπαστο από το Θείο Είναι και γι’ αυτό ο δρόμος μας δεν είναι να ενωθούμε με τον Θεό, διότι είμαστε ήδη ενωμένοι μαζί Του. Αντί αυτής της ψευδαισθητικής περιπλάνησης, ο δρόμος μας συνίσταται στην ενσυνείδητη φανέρωση της ενότητάς μας, που πηγάζει από την επίγνωση της αιτίας των πάντων που είναι ο Θεός. Επομένως, η Θεία γνώση με την έννοια του βιώματος της Αγάπης του Θείου συνδέεται με την απόλυτη Θεία συνείδηση και αποτελεί το κλειδί της ουσιαστικής εξέλιξης. Όλα αυτά θα παραμένουν ακατανόητα στους οπαδούς που διαθέτουν μόνο τυφλή πίστη και είναι φανατικά προσκολλημένοι σε κάποια δογματική εξωτερική τυπολατρεία.
Οι άνθρωποι βιάζονται να αποβάλουν την παιδικότητά τους, θέλουν να μεγαλώσουν γρήγορα και ύστερα παρακαλούν να ξαναγίνουν παιδιά! Από την προσκόλληση στο παρελθόν αγχώνονται για το μέλλον τους, φοβούνται το παρόν τους κι έτσι δεν ζουν! Χάνουν την υγεία τους προσπαθώντας να βγάλουν λεφτά και ύστερα χάνουν τα λεφτά για να ξαναβρούν την υγεία τους! Ζουν σαν να μην πρόκειται να πεθάνουν ποτέ και πεθαίνουν σαν να μην έζησαν καθόλου, διότι ξεπουλάνε την αληθινή ζωή για ένα φτηνό, τεχνητό υποκατάστατο της που χρεώνονται για να το αγοράσουν πολύ ακριβά. Οι άνθρωποι δεν έχουν πια ούτε κοινή λογική καθώς βλάπτουν αντί να ωφελούν τον εαυτό τους. Δεν διακρίνουν ούτε αυτό που απλά τους συμφέρει. Ουσιαστικά, τυφλώνονται από μια συμφεροντολογία υλικών επιδιώξεων! Οι άνθρωποι έχασαν το μέτρο και για να το ξαναβρούν είναι απαραίτητο να ενεργοποιήσουν τον αληθινό Δάσκαλο που βρίσκεται μέσα τους, δηλαδή τον Θείο Εαυτό τους! Να μάθουν ότι μέσα σε ελάχιστες στιγμές μπορείς να ανοίξεις στον άλλον πληγές, που χρειάζονται χρόνια πολλά να τις γιατρέψεις! Να μάθουν ότι δεν μετράνε περισσότερο τα πράγματα που έχουμε στη ζωή μας, αλλά οι άνθρωποι που έχουμε στη ζωή μας! Να μάθουν ότι πλούσιος δεν είναι αυτός που έχει τα περισσότερα, αλλά αυτός που χρειάζεται τα λιγότερα! Να μάθουν ότι δεν μπορούν να αναγκάσουν τους άλλους να τους αγαπήσουν, αλλά αυτό που μπορούν να κάνουν, είναι να γίνουν άξιοι να αγαπηθούν! Να μάθουν ότι δεν φτάνει πάντα να σε συγχωρούν οι άλλοι, πρέπει να μπορείς να συγχωρείς κι ο ίδιος τον εαυτό σου!
Μήπως αγνοούμε αυτό που θέλουμε πραγματικά; Τα κίνητρα, ο σκοπός, οι θέσεις και ο στόχος μας καθορίζουν τις επιλογές μας και τα αποτελέσματά τους, δηλαδή τη ζωή μας. Αλλά και η ιδέα που έχουμε για το σκοπό και για τα πάντα μεταβάλλεται. Το μοναδικό πράγμα που δεν μεταβάλλεται ποτέ είναι ο νόμος ότι όλα μεταβάλλονται. Σε αυτήν την δυνατότητα βασίζεται η μετάνοια, η μετατόπιση του νου μας από ιδέες περιορισμένες σε ιδέες απειρότητας. Ποια παιδεία ενεργοποιεί αυτή τη λειτουργία; Να είσαι έτοιμος κάθε στιγμή να διδάξεις ή να διδαχτείς. Να αγαπήσεις και να αγαπηθείς. Το μέτρο της διδαχής είναι η Αγάπη. Μαθητεύεις κι εκπαιδεύεις ταυτόχρονα κι ανάλογα με το πόσο έχεις μάθει πώς να αγαπιέσαι και να αγαπάς. Δηλαδή είσαι ζωντανή διδαχή και πρότυπο, ανάλογα με το πόσο είσαι Αγάπη, ανάλογα με το πόσο έχεις ταυτιστεί με την Ουσία των πάντων.
Γνωρίζουμε ουσιαστικά μόνο ό,τι είμαστε σε θέση να μεταφέρουμε. Εάν κωλυόμαστε, τότε δεν το έχουμε συνειδητοποιήσει ολοκληρωμένα. Η φανέρωση της Αλήθειας μας ελευθερώνει και γι’ αυτό προσφέρουμε μόνο ό,τι δεν έχουμε οικειοποιηθεί. Τα πάντα είναι ιδέες που προέρχονται από τη Μία Ουσία. Το ύψος της συνείδησής μας για κάθε Θεία Ιδέα είναι ανάλογο με το κατά πόσο ενεργοποιούμε τη Θεία μας Ουσία. Επομένως οι διαφορές των αντιλήψεών μας για διάφορες αρχές και ιδέες οφείλονται στη διαφορά ενεργοποίησης της Θείας Ουσίας του καθενός. Κατά συνέπεια, κάποιος φανερώνει και ενεργοποιεί την Αλήθεια εφόσον είναι και ο ίδιος Ένα μαζί Της.
Όσο δεν διασφαλίζουμε την πνευματική μας κληρονομιά, τη χάνουμε και την ξεχνάμε. Αυτή η κληρονομιά της μνήμης ότι μπορούμε να είμαστε αληθινοί, ελεύθεροι και να ανακυκλώνουμε αγάπη μεταξύ μας είναι οι ρίζες μας, η ταυτότητά μας και ταυτόχρονα το ύψιστο αγαθό, το οποίο αγωνιζόμαστε να φανερώσουμε στον άνθρωπο, βεβαιώνοντας το εφικτό. Όταν δεν γνωρίζουμε από που προερχόμαστε, δεν μπορούμε να κατανοήσουμε πού πηγαίνουμε. Όταν όμως ο άνθρωπος θυμηθεί τις ρίζες του στο φως, αυτή η μνημοσύνη φωτίζει τη ζωή του και την αλλάζει. Αυτή η μετατόπιση του νου που προκαλείται από το φως της παγκόσμιας συνείδησης, δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια σταδιακή μεταμόρφωση, που εν μέρει οφείλεται στην ενσυνείδητη προσπάθεια και τον ατομικό αγώνα καθενός, αλλά και που επιχορηγείται πλουσιοπάροχα από αυτό το κοινό ταμείο φωτός που διαθέτει η Πανανθρώπινη Πνευματοψυχή.
Με κάποιο τρόπο αυτή η άυλη κληρονομιά διαμορφώνει τον υλικό μας κόσμο, μας καθιστά κοινωνούς και μάρτυρες ενός βιώματος που κάνει ξεκάθαρο ότι μόνοι μας διαμορφώνουμε την πραγματικότητά μας. Τα πάντα αλλάζουν θετικά ή αρνητικά ανάλογα τις επιλογές μας και τον συντονισμό μας με τους συμπαντικούς κόσμους. Εκείνοι που εργάζονται σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης γι’ αυτόν τον εσωτερικό πολιτισμό, γι’ αυτή την εσωτερική κοινωνία που εξελίσσεται σε όλη την γη, αναγνωρίζονται μεταξύ τους, ανεξάρτητα αν έχουν επιλέξει διαφορετικό τομέα δράσης. Αναγνωρίζονται από την καθημερινή στάση ζωής και την ποιότητα της δράσης τους, που με κάποιο τρόπο αντανακλάται στο πρόσωπο και στην παρουσία τους. Σε κάθε χώρο όμως υπάρχουν θεματοφύλακες αυτής της κοινής κληρονομιάς, που την θέτουν σαν θεμέλιο πάνω στο οποίο χτίζεται το μέλλον κάθε στιγμή.
Η ενεργοποίηση της Παγκόσμιας αφύπνισης, είναι συνδεδεμένη με την σχέση του Ανθρώπου με την εξέλιξη του ορυκτού, φυτικού και ζωικού βασιλείου. Αυτό συνεπάγεται και προϋποθέτει αφοσιωμένη θέληση για Αγάπη και Σοφία, που εκφράζεται με ενεργή ανιδιοτελή δράση και επικεντρώνεται στην συνεργασία στοιχείων που μέχρι πριν παρέμεναν παθητικά και απομονωμένα από το όλον. Βασική προϋπόθεση αποτελεί η φιλία, καθώς και η ενεργοποίηση πνευματικής πολικότητας, Ιερού έρωτα και Ιερού γάμου, εναρμόνιση των λειτουργιών των δύο φύλων. Σημείο κλειδί σε όλη αυτήν την πορεία αποτελεί η γυναίκα ψυχή, που καλείται να φανερώσει τη Θεία υπόστασή της ως Ένα με την Θεία Μητέρα Λόγο, αλλάζοντας το ρου της ανθρώπινης ιστορίας, αλλάζοντας τον κόσμο που ξέρουμε σε ένα Νέο κόσμο. Αν λάβουμε υπόψη μας ότι τα 7/8 του παγκόσμιου πληθυσμού είναι γυναίκες, τότε κατανοούμε ότι το μέλλον μας εξαρτάται από την ενέργεια που ανακυκλώνουμε στον πλανήτη και επομένως την αναγωγή της περιορισμένης ιδέας που έχουμε για την γυναίκα και την Μία Ψυχή Ζωής που είμαστε.
Προτού ολοκληρωθεί η μεγάλη γέννα της γης και φανερωθεί ο Νέος Άνθρωπος, φανερώνοντας την εκλέπτυνση και την πνευματικότητα μέσα από κάθε του εκδήλωση, θα έχει φανερωθεί ένας πιο τραχύς πνευματικός τύπος ανθρώπων. Αυτοί θα είναι οι πρόδρομοι της Νέας Κοσμικής Περιόδου και η αποστολή τους θα είναι να ανοίγουν το δρόμο στη νέα γενεά. Αυτοί οι εκπαιδευόμενοι Λόγοι θα πάρουν στους ώμους τους το βάρος της παλιάς εποχής για να το κάψουν, ώστε να εξομαλυνθεί ο δρόμος της μετάβασης στη Νέα Κοσμική Περίοδο. Είναι αναπόφευκτο η ζωή τους να χαρακτηρίζεται από τα συνακόλουθα της ρήξης τους με το κατεστημένο και πολύ συχνά οι κινήσεις τους να παρανοούνται ακόμα και από αυτούς τους συνεργάτες τους με τους οποίους ανοίγουν το δρόμο μαζί.
Μαθητεία Ανθρώπου Λόγου
Η ιδέα της Χριστοποίησης και Θέωσης που επικαλούνται οι Πατέρες προϋπήρχε και στα Ορφικά και στα Αρχαία Ελληνικά κείμενα, όσο και στην Βεδάντα και καλό είναι να μελετήσουν και εκείνοι που έχουν χριστοκεντρική αντίληψη και εκείνοι που έχουν ελληνοκεντρική. Εξάλλου, τα κλειδιά της ερμηνείας της Βίβλου τα έχει η Ελληνική Γραμματεία, αλλά και η Αγία Γραφή έχει τα κλειδιά που λείπουν για την αποκρυπτογράφηση της ενότητας της Ελληνικής Γραμματείας. «Εις όσον δυνατόν ανθρώπω ομοιούσθαι Θεώ» (Πλάτων, Πολιτεία Ι, 613). Κατά τον Πλάτωνα η ανύψωση του ανθρώπου στον τόπο προέλευσης της ψυχής είναι ο τελικός και έσχατος στόχος. Για να το πετύχει αυτό ο άνθρωπος πρέπει να έχει ενθουσιασμό, να είναι δηλαδή Εν-Θεώ, δηλαδή να έχει καταληφθεί από τη θεία ουσία (Τίμαιος 90Α).
Ανύψωση λοιπόν του ανθρώπου και επιστροφή στις ρίζες του, γιατί είναι «φυτόν ουκ έγγειον αλλά ουράνιον», δηλαδή είμαστε όχι γήινο, αλλά ουράνιο πλάσμα που μπορεί, επειδή το γνωρίζει, δηλαδή το πιστεύει συνειδητά και γι’ αυτό είναι σε θέση να κατακτήσει την εσωτερική του Ακρόπολη, όπως έλεγαν οι μυημένοι Έλληνες ή να οικοδομήσει τον αχειροποίητο ναό της ψυχής του όπως έλεγαν οι μυημένοι της Χριστιανικής Εσωτερικής παράδοσης. Είναι μια προχριστιανική ιδέα ή μήπως πρέπει να εννοήσουμε βαθύτερα ότι Ένας είναι ο Λόγος Θεός και η Πηγή της Αλήθειας και ότι ο Έλλην Λόγος αποτελεί άχρονο φορέα Χριστοποίησης και Θέωσης, πράγμα που επισφράγισε ο Λόγος Χριστός όταν είπε στους Έλληνες «και εδόξασα και πάλιν δοξάσω».
Η Ελλάδα ανέκαθεν υπήρξε γενέτειρα φωτεινών πνευμάτων που η παρουσία και το έργο τους μετέφερε Φως σε όλο τον κόσμο. Η ιστορία της την καταξιώνει σαν κοιτίδα Φωτός και πολιτισμού, αποδεικνύοντας ότι δεν είναι απλώς ένα κράτος, μία χώρα ή ένα έθνος, αλλά και μια ζωντανή και εξελισσόμενη Ιδέα. Δεν είναι τυχαίο που η εσωτερική παράδοση συνδέει το μέλλον της Ελλάδας με τη φανέρωση του Έργου του Λόγου στην Νέα Κοσμική Περίοδο, ούτε είναι σύμπτωση ότι αυτό αποσιωπάται, αποκρύπτεται ή διαστρεβλώνεται συστηματικά, μαζί με μια αδιάλειπτη και μεθοδευμένη πολεμική σ’ όλα τα επίπεδα.
Ο Πυθαγόρας δίδαξε την «Τριμερή Φιλία», ήτοι: την φιλία των θεών προς τους ανθρώπους, των ανθρώπων προς τους θεούς και της φιλίας μεταξύ των ανθρώπων. Την Τριμερή αλληλότητα της Αγάπης έκφρασε ο Χριστός με το «Αγαπάτε αλλήλους», αλλά δυστυχώς ο Χριστιανισμός δεν την τήρησε. Τις δύο άλλες τις αγνόησε. Αντί της φιλίας προς τον Θεό επέβαλε τον φόβο Κυρίου. Και αντί της φιλίας του θεού προς τους ανθρώπους επέβαλε έναν φοβερό και εκδικητικό Θεό. Το τίμημα ήταν ο χριστιανισμός μετά από τα πρώτα 300 χρόνια της πορείας του να καλουπωθεί ως υλισμός, σαν μια ακόμα κοσμική θρησκεία με εκατομμύρια οπαδούς, αλλά με ελάχιστη συνείδηση και με πολλή μεγάλη απόσταση από το χριστιανικό βίωμα της αγάπης, της φιλίας και της αδελφοσύνης.
Όποιος απορρίπτει τις ρίζες του τον απορρίπτουν και αυτές. Οι Εκκλησίες κλονίζονται πλέον διότι διατήρησαν το ποίμνιό τους σε νηπιακή πνευματική ηλικία, για να το χειραγωγούν. Δεν πρόσφεραν στερεά τροφή για να ενηλικιωθεί και τώρα φαίνονται τα αποτελέσματα. Αυτοί οι «χριστιανοί» κατ’ όνομα μόνο και κατά τον τύπο και το γράμμα του φαρισαϊκού νόμου, συνειδητά ή ασυνείδητα είναι υποκριτές. Φτάνουν στο τέλος της ζωής τους χωρίς ποτέ να ρωτήσουν, χωρίς ενδιαφέρον για να μάθουν π.χ. τι δουλειά είχε το φίδι στον Παράδεισο και γιατί το είχε θέσει εκεί ο Παντογνώστης Θεός, δεν γνώριζε τι θα επακολουθήσει; Γιατί οι άνθρωποι εκπαιδεύονται για να μην ρωτούν; Η κρατική εκπαίδευση του πνευματικού ευνουχισμού που παράγει ανεύθυνους και άρρωστους υπηκόους, έχει υποκαταστήσει την παιδεία του Έρωτα. Και ο Θείος Έρωτας θέτει ερωτήματα στην ψυχή του ανθρώπου.
Όλα και τα πάντα εργάζονται για τον Θεό. Από το μόνο που κινδυνεύει ο Άνθρωπος είναι από τον ίδιο του εαυτό, όταν ζει στην λήθη και το ξέχασμα, στην άγνοια, στην ημιμάθεια της αληθινής του καταγωγής και του αληθινού του προορισμού, το Θείο Εν. Ψάχνει την Αλήθεια «κάπου εκεί έξω», ενώ ο Χριστός είχε ξεκαθαρίσει ότι «η Αλήθεια είναι μέσα σας, εκεί ψάξτε και θα τη βρείτε». Πράγματι έχουμε περισσότερες πιθανότητες να την ανακαλύψουμε μέσα μας με την αυτογνωσία που συνεπάγεται ένα τέτοιο έργο. Στην αντίθετη περίπτωση έχει αποδειχτεί ότι ψάχνοντας κάπου εκεί έξω, βρίσκεσαι συνήθως χαμένος. Εκεί μέσα, στον εαυτό μας, κρύβεται η μυστική πύλη που ενώνει το εσωτερικό με το εξωτερικό, τον μικρόκοσμο και τον μακρόκοσμο, τον μικροπρόσωπο με τον μακροπρόσωπο. Εκεί γίνεται κατανοητός πλήρως ο νόμος της Αναλογίας, αλλά και της Πρόνοιας, τα «ως Άνω και Κάτω» που φανέρωσε ο Ερμής ο Τρισμέγιστος, καθώς και ο Χριστός που αργότερα διατύπωσε «ως εν Ουρανώ και επί της Γης» ενεργοποιώντας την πραγμάτωση της Θείας βούλησης μέσα στον Άνθρωπο. Ο ιερός αυτός χώρος και χρόνος ενέπνευσε τη δομή του θεάτρου και εν γένει της ανθρώπινης αναζήτησης. Κάθε στιγμή μπορούμε να την ζούμε ως ιερό χωρόχρονο όταν η συνείδησή μας είναι συντονισμένη με τη Θεία συνείδηση.
Ο Χριστός μετά τον θάνατο του Ιωάννη του Βαπτιστή, είπε στους μαθητές του ότι από κείνη την ώρα «οι ουρανοί βιάζονται και βιαστές θα εισέρχονται μόνο στη Βασιλεία των Ουρανών». Ο παράγοντας της θέλησης είναι που κάνει το βίωμα της αγάπης εφικτό. Δεν μπορείς να ζεις στην Αγάπη αν δεν το θέλεις αληθινά και βάζεις άλλες προτεραιότητες στην ζωή σου. Η ποιότητα και το ύψος της θέλησης έχει ως μέτρο την συνείδηση, γι’ αυτό και η αληθινή αγάπη διακρίνεται από την επίγνωση και την υπευθυνότητα. Η επίπλαστη αγάπη και οι συναισθηματικοί χρωματισμοί της δεν μπορούν να έλξουν τη Θεία χάρη και να επιφέρουν μετουσίωση ενεργειών και καταστάσεων. Η ενέργεια στη φύση προσφέρεται σε όλους. Υπάρχουν όμως κριτήρια. Εκεί που θα προκληθούν πολλές απώλειές της, προσφέρεται λίγη, ενώ εκεί που εξασφαλίζεται η διατήρησή της, προσφέρεται άφθονη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου